Ο ιδρυτής των Σκοπίων έφυγε συκοφαντημένος από τους επιγόνους

http://geopolitics-gr.blogspot.com/2012/01/blog-post_2269.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+Geopolitics-gr+%28Geopolitics-GR%29


Του Σταυρου Tζιμα

Μια από τις πιο ισχυρές ηγετικές φυσιογνωμίες της μετακομμουνιστικής Βαλκανικής, ο τελευταίος των μεγάλων πρωταγωνιστών της γιουγκοσλαβικής κρίσης, ο Κίρο Γκλιγκόροφ, πρώην πρόεδρος της FYROM πέθανε τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς στα Σκόπια σε προχωρημένη ηλικία.

Ιδρυτής του κράτους της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», όπως κατοχυρώθηκε συνταγματικά ή της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, (FYROM) ονομασία με την οποία έγινε μέλος του ΟΗΕ, διατέλεσε δύο φορές πρόεδρός του, θέση από την οποία χειρίστηκε με μαεστρία το πηδάλιο του κλυδωνιζόμενου σκάφους στα φουρτουνιασμένα δυτικά Βαλκάνια της δεκαετίας του '90.

Χαμόγελα λίγο πριν το εκτελεστικό απόσπασμα - Φωτογραφίες ντοκουμέντο

φωτογραφίες σοκ από την καρδιά του σοσιαλιστικού παραδείσου του πιο επιθετικού καπιταλισμού....

.Ελίνα Ράπτη

24 Ιουνίου 2003, γυναικείες φυλακές Γιουχάν, Κίνα: Ένας άνδρας ζητά άδεια να φωτογραφήσει τη ζωή ενός θανατοποινίτη. Παραδόξως, οι αυστηροί κομμουνιστές αξιωματούχοι του το επιτρέπουν. Ο φωτογράφος θα απαθανατίσει τις Ma Qingxiu, Li Juhua, Dai Donggui και He Xiuling στις τελευταίες τους στιγμές πριν την εκτέλεσή τους.

Μέχρι πολύ πρόσφατα οι φωτογραφίες αυτές δεν είχαν δημοσιευθεί. Οι κινεζικές αρχές το απαγόρευσαν, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο, οι κρατούμενες θα γίνουν συμπαθείς στον κόσμο. Την προηγούμενη όμως εβδομάδα, οι φωτογραφίες δημοσιοποιήθηκαν για πρώτη φορά στο κανάλι Phoenix TV του Χονγκ Κονγκ.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΧΟΑΚΙΝ ΠΕΡΕΣ ΜΠΕΣΕΡΑ Επικίνδυνη και αποκαλυπτική ενέργεια

Η παράδοση του αγωνιστή στα χέρια ενός αιματοβαμμένου καθεστώτος έγινε από μια κυβέρνηση κι έναν ηγέτη που διακηρύσσει την «επανάσταση»

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΧΟΑΚΙΝ ΠΕΡΕΣ ΜΠΕΣΕΡΑ
Επικίνδυνη και αποκαλυπτική ενέργειαO Κολομβιανο-σουηδός αγωνιστής όταν παραδόθηκε από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας στο αντιδραστικό καθεστώς της Κολομβίας

Η σύλληψη και η έκδοση (στις 23 Απρίλη 2011) από τις αρχές της Βενεζουέλας στην Κολομβία, του Χοακίν Πέρες Μπεσέρα, πολίτη της Σουηδίας, αγωνιστή, δημοσιογράφου, συγγραφέα και διευθυντή του διαδικτυακού ενημερωτικού δικτύου ANNCOL (Νέα Κολομβία), αποτελούν μια σημαντική κι αποκαλυπτική εξέλιξη.
Η παράδοση του αγωνιστή στα χέρια ενός αιματοβαμμένου καθεστώτος έγινε από μια κυβέρνηση κι έναν ηγέτη που διακηρύσσει την «επανάσταση», και ο οποίος κάνει κατά καιρούς αιχμηρές αντιαμερικανικές αναφορές, ενώ αρέσκεται να κατακεραυνώνει το «νεοφιλελευθερισμό» και διατηρεί καλές - φιλικές σχέσεις με τη σοσιαλιστική Κούβα. Σαφώς, λοιπόν, και δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τις δηλώσεις του Τσάβες, πως βρέθηκε με «μια καυτή πατάτα στα χέρια», εξαιτίας του «κόκκινου σήματος της Ιντερπόλ», που συνοδεύει αυτούς που «ΗΠΑ και Κολομβία ονομάζουν τρομοκράτες».

Το κατηγορώ του Αλέν Μπαντιού: Μια ανοικτή επιστολή – απάντηση στο Ζαν-Λουκ Νανσύ για την επέμβαση στη Λιβύη

Ναι, αγαπητέ Ζαν – Λουκ, η θέση που υιοθέτησες υπέρ της “δυτικής” επέμβασης στη Λιβύη ήταν πραγματικά μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη για μένα.

Δεν παρατήρησες κατευθείαν απ’ την πρώτη στιγμή την ολοφάνερη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που γίνεται στη Λιβύη και σ’ αυτό που λαμβάνει χώρα στις άλλες περιοχές; Ότι δηλαδή στην Τυνησία και την Αίγυπτο είδαμε στ’ αλήθεια μαζικές λαϊκές συναθροίσεις, ενώ στη Λιβύη δεν έχουμε δει τίποτε τέτοιο να γίνεται;

Άνθρωπος της CIA o στρατιωτικός διοικητής των αντικαθεστωτικών της Λιβύης

http://www.strategyreport.gr/?p=8623#more-8623
Written by strategy on April 02, 2011 under Ιntelligence Report, Πρόσωπα

Ο στρατιωτικός επικεφαλής των Λίβυων εξεγερμένων είναι ένας παραδοσιακός εθνικιστής άραβας αντάρτης, ορκισμένος εχθρός του Muammar Qaddafi, ο οποίος είχε υποστηριχθεί στο παρελθόν από την αμερικανική CIA, αναφέρει τo αμερικανικό ινστιτούτο μελετών Jamestown. Πρόκειται για τον Khalifa Haftar, πρώην στρατιωτικό διοικητή που υποστήριξε το κίνημα του 1969 και έγινε μέλος του Επαναστατικού Συμβουλίου Διοίκησης που καθόριζε την πολιτική της χώρας, και παρέμεινε μέχρι το 1987, οπότε διέκοψε τις σχέσεις με τον συνταγματάρχη Qaddafi. Τα 20 τελευταία χρόνια έζησε στη Vienna της Virginia, μερικά χιλιόμετρα από τη κεντρική διοίκηση της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών. “Σήμερα που ο συνταγματάρχης Haftar τελικώς επέστρεψε στα πεδία των μαχών στη βόρεια Αφρική με στόχο του να ανατρέψει τον Qaddafi, πρώην συν-συνωμότη του στο πραξικόπημα του 1969, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως η καλύτερη επαφή για τις ΗΠΑ και τις συμμαχικές ΝATOϊκές δυνάμεις για την καλύτερη συνεργασία με τους πλήρως ανοργάνωτους αντάρτες”, επισημαίνεται στο κείμενο εργασίας. “Η πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει ο συνταγματάρχης Haftar είναι το πώς θα μπορέσει να μεταφέρει την πείρα και την πολεμική και ιδεολογική τεχνογνωσία του σε ένα νεαρό κίνημα εξεγερμένων ατάκτως ερριμμένων.”

Αίγυπτος:Και τι γίνεται αν ο λαός δεν αποδέχεται πλέον την εξουσία της άρχουσας τάξης;

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/02/blog-post_5339.html

Για φανταστείτε μια εξέγερση α λα Αιγύπτου σε μια χώρα της Δύσης, στην καρδιά του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η εξέγερση της Τυνησίας διαδόθηκε σαν ντόμινο και σε άλλες χώρες που χρόνια τώρα οι λαοί στενάζουν υπό τυραννικά καθεστώτα με τρομερές ανισότητες, που καταδικάζουν το λαό στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Μια τέτοια εξέγερση όμως στη Δύση, αυτό είναι κάτι που σίγουρα εμποδίζει τους κυβερνώντες από το να κοιμηθούν καλά πλέον. Διότι δεν μοιάζει και τόοοσο μακρινή όσο κάποτε. Βέβαια, όπως και στην περίπτωση της Τυνησίας, της Αιγύπτου, κτλ, δεν υπάρχει συγκροτημένη οργάνωση, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να πει κανείς ότι "ο λαός λέει αυτό". Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Ωστόσο, "κάτι ψήνεται", καθώς είναι ξεκάθαρο πως ο λαός δε θέλει την υπάρχουσα κατάσταση, και ΄παλεύει ενεργά για να χτίσει κάτι διαφορετικό. Το πόσο μακρυά θα μπορέσει να πάει "με τη μία" θα το δούμε στο μέλλον.

Ας δούμε τώρα και μερικά ρεπορτάζ από ανθρώπους που βιώνουν από "πρώτο χέρι" τα γεγονότα, και δεν αποτελούν φερέφωνα της άρχουσας τάξης:

Ο Σαμίρ Αμίν μιλά για την Αίγυπτο ο Σαμίρ Αμίν μίλησε στο TVXS για τις αιγυπτιακές εξελίξεις, κάνοντας μια ανάλυση πολλή διαφορετική από αυτή που προβάλλεται στην Ευρώπη.  Τι είναι αυτό που συμβαίνει στην Αίγυπτο, μια κοινωνική έκρηξη ή μια επανάσταση; Είναι επανάσταση υπό την έννοια ότι υπάρχει επιθυμία για τη δημιουργία ενός άλλου καθεστώτος και όχι απλώς της απομάκρυνσης του Μουμπάρακ. Αυτός είναι ο βραχυπρόθεσμος στόχος. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ένα νέο πολιτκό καθεστώς αλλά και μια διαφορετική οικονομική και κοινωνική διαχείρηση –μια τομή μέσα στην παγκοσμιοποίηση.  Υπάρχει δυναμική για τέτοιου είδους ανατροπή; Το κίνημα είναι γιγαντιαίο. Δεν πρόκειται απλώς για τους ανθρώπους στην πλατεία Ταχρίρ την οποία βλέπετε κάθε μέρα στην τηλεόραση, αλλά για ανθρώπους σε όλες τις συνοικίες του Καίρου, σε όλες τις πόλεις της Αιγύπτου αλλά ακόμη και στα χωριά. Οι πολίτες που κινητοποιούνται σε καθημερινή βάση ίσως να φτάνουν και τα 10 εκατομμύρια. Σε μια χώρα 85 εκατομμυρίων είναι ιδιαίτερα σημαντικός αριθμός. Δεν είναι απλώς ένα ποσοστό. Ποια είναι η κινητήρια δύναμη αυτού του κινηματος; Η βάση του κινήματος είναι μια νέα πολιτική δύναμη η οποία αποκρυσταλλώθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια. Και αυτή η δύναμη είναι οι νέοι. Μέσω δικτύων όπως το Ιντερνετ προέκυψε μια επαναπολιτικοποίηση. Λέγαμε ότι η νέα γενιά ήταν αποπολιτικοποιημένη με την έννοια ότι αρνιούνταν να στρατευθεί με τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα - συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων της αριστεράς που έχουν την αυθόρμητη συμπάθειά της. Οι νέοι όμως επανπολιτικοποιήθηκαν. Υπάρχουν σήμερα οργανώσεις που δημιουργήθηκαν τις τελευταίες ημέρες και οι οποίες αριθμούν ένα εκατομμύριο νέους.  Τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τα οποία έχουν την συμπάθειά τους, τους στήριξαν άμεσα. Οι ίδιοι όμως δεν θέλουν να στρατευθούν με κόμματα τα οποία τους φαίνονταν, δικαίως ή όχι, δογματικά. Στους δρόμους όμως είδαμε να κατεβαίνουν και τμήματα των μεσαίων στρωμάτων. Αιχμή του δόρατος, όπως σας είπα είναι οι νέοι αλλά από πολύ νωρίς έκαναν την εμφάνισή τους και τα δημοκρατικά στοιχεία των μεσαίων στρωμάτων, άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να μην είναι αντικαπιταλιστές, αλλά αντιδρούν στο αστυνομικό κράτος των αυθαίρετων συλλήψεων, των βασανιστηρίων κ.ο.κ. Εκπρόσωπος αυτών των στρωμάτων είναι ο Ελ Μπαραντέι ο οποίος δεν ήταν πολύ γνωστός στην Αίγυπτο. Αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία, θα μπορούσε να γίνει γνωστός τώρα. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της τάσης, υπό την έννοια ότι δεν κομίζει ένα διαφορετικό όραμα για το οικονομικό σύστημα, αλλά μένει στο συνηθισμένο και «φυσιολογικό» όραμα του καπιταλισμού. Δεν οραματίζεται ένα άλλο οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Παρόλα αυτά είναι δημοκράτης. Επιθυμεί ελευθερες εκλογές, την ύπαρξη ενός κοινοβουλίου με κάποια δικαιώματα για να νομοθετεί και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χωρίς όμως τίποτα περισσότερο. Τι πιστεύετε ότι μπορεί να προκύψει από τις προσπάθειες δυτικών κυβερνήσεων για μια ομαλή μετάβαση; Στόχος είναι η διατήρηση του συστήματος. Γιατί πρόκειται για ένα ολόκληρο σύστημα και όχι μόνο για τον Μουμπάρακ και το κυβερνών κόμμα, το οποίο υπάρχει στα χαρτιά αλλά όχι στην πραγματικότητα. Δεν είναι δηλαδή όπως στην περίπτωση της Τυνισίας όπου υπήρχε μια μικρή κλίκα, μια μαφία, του Μπεν Αλί. Το σύστημα στην Αίγυπτο αποτελείται μεταξύ άλλων από το στρατό, οι αξιωματικοί του οποίου ήταν οι βασικοί κερδισμένοι από την γιγαντιάια αμερικανική βοήθεια. Υπάρχει επίσης μια ληστρική αστική τάξη η οποία λειτουργεί ως μεσάζοντας. Οι προστάτες αυτού του συστήματος όπως οι ΗΠΑ, ο Ομπάμα και η Χίλαρι Κλίντον θέλουν αυτό που αποκαλούν ομαλή μετάβαση. Δηλαδή μια μετάβαση που δεν θα αλλάξει τίποτα το σημαντικό. Μια μετάβαση με φαινομενικά δημοκρατικές μεταρυθμίσεις αλλά χωρίς μεγαλύτερο βάθος. Μια μετάβαση που δεν θα θέσει υπό αμφισβήτηση την ουσία του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο είναι ενσωματωμένο στην ανοιχτή παγκοσμιοποίηση αλλά ούτε και την υποταγή στην αμερικανική ηγεμονία και τις σχέσεις με το ισραήλ. Πρόκειται άλλωστε για ένα σύστημα το οποίο επιτρέπει στο Ισραήλ να συνεχίσει την εξολόθρευση των Παλαιστινίων. Προφανώς οι προστάτες του συστήματος θα χρειαστεί να κάνουν κάποιες υποχωρήσεις, ενδεχωμένος να φύγει ο κύριος Μουμπάρακ, να γίνουν φαινομενικά δημοκρατικές εκλογές από τις οποίες θα προκύψει ένα κοινοβούλιο ελαφρώς διαφοροποιημένο. Αυτό είναι το δημοκρατικό μοντέλο που οι Αμερικανοί θέλουν για την Αίγυπτο. Ένα μοντέλο το οποίο δεν είναι πιο δημοκρατικό από το σημερινό. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν έπαιξαν κάποιο ρόλο; Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι μποϊκοτάρισαν το κίνημα τις τέσσερις πρώτες ημέρες και μόνο όταν είδαν ότι η καταστολή από την αστυνομία απέτυχε και το πως το καθεστώς ήταν υποχρεωμένο να το ανεχτεί, έστω και προσωρινά, αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να απέχουν. Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τις επαφές ανάμεσα στο καθεστώς και τους αδελφούς μουσουλμάνους. Σήμερα μάλιστα που μιλάμε γίνονται διαπραγματεύσεις. Και αυτό γιατί οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αντιπροσωπεύουν την δεξιά πτέρυγα της αντιπολίτευσης η οποία δεν αμφισβητεί την αμερικανική κυριαρχία και η οποία παρά τη ρητορία της δεν αμφισβητεί τις σχέσεις με το Ισραήλ και το laissez faire που η χώρα αυτή απολαμβάνει στην Παλαιστίνη. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση τον Καπιταλισμό και απόδειξη είναι ότι τάχθηκαν εναντίον των εργατικών απεργιών που πραγματοποιήθηκαν πριν από τρία χρόνια. Τάχθηκαν επίσης εναντίον του αγροτικού κινήματος με το οποίο οι χωρικοί υπερασπίζονται τη γή τους απέναντι στους πλουσίους. Πρόκειται για ένα κόμμα της δεξιάς με φασίζουσα δημαγωγία, το οποίο γνωρίζει ότι οι επιλογές που έχει κάνει είναι βιώσιμες μόνο με την υποστήριξη των ΗΠΑ Βλέπετε εναλλακτική σε μια τέτοια προοπτική;  Οι νέοι τα αρνούνται όλα αυτά. Η πολιτική διορατικότητα, η αυξηση της πολιτικοποιήσης στην Αίγυπτο είναι φανταστική.

ο γνωστός και ο άγνωστος αντιφρονών....

Νόμπελ Ειρήνης 2010 –Κίνα
Ο σύντροφος Ζάο και ο κύριος Λιου

Ο Ζάο Ντογκμίν είχε όλες τις προδιαγραφές, ώστε να γίνει ένα επιφανές στέλεχος της σύγχρονης κινέζικης ελίτ. Ο πατέρας του, μέλος του κόμματος εδώ και εξήντα χρόνια, φρόντισε να τον σπουδάσει δικηγόρο και ο ίδιος μπήκε από νεαρός στις τάξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος, φοιτώντας στην κομματική σχολή της περιοχής του.

Ύστερα από την Ελλάδα η Ιρλανδία...και έχει συνέχεια η ιλαροτραγωδία

από το http://tsak-giorgis.blogspot.com/2010/11/blog-post_9794.html

Καταιγιστικές οι εξελίξεις στην Ιρλανδία

Για "προδοσία" κάνει λόγο το Sinn Fein στην Ιρλανδία, και καλεί τον κόσμο να βγει στο δρόμο και να διώξει την κυβένρηση και το ΔΝΤ. Βέβαια, πολλοί "προδότες" έχουν μαζευτεί τη σήμερον ημέρα, και μάλλον "κάτι δε πάει καλά", μιας και δεν πρόκειται ακριβώς περί προδοσίας:

Οι κυβερνήσεις ουδέποτε ήταν με το μέρος του λαού, προκειμένου μετά να τον προδώσουν. Οι κυβερνήσεις πάντοτε με τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους ήταν, και αυτούς εξακολουθούν να υποστηρίζουν. 
Αυτοί που όντως "πρόδωσαν", με ευθύνη βέβαια και της άρχουσας τάξης και των ιδεολογικών μηχανισμών της, τους αγώνες του παρελθόντος ήταν...οι εργάτες, που επί χρόνια έχουν σταματήσει να αγωνίζονται σοβαρά εναντίον της εκμετάλλευσης τους, της ολιγαρχικής εξουσίας επί της παραγωγής από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, που, ειδικά μετά την πτώση της πρώην ΕΣΣΔ, την ιδεολογική κατάρρευση του κομμουνιστικού οράματος, την ενσωμάτωση στην παγκόσμια αγορά διεσεκατομμύρια κινέζων εργατών, τη μεταφορά τεράστιων κεφαλαίων προς τα εκεί, τη συνεπακόλουθη άνοδο του τραπεζικού δανεισμού στη δύση ως υποκατάστο του μεταναστευμένου κεφαλαίου, έχουν πλέον "ξεφύγει" και είναι "εκτός ελέγχου".

S.Zizek: Ο καπιταλισμός μας ωθεί στην Ημέρα της Κρίσεως

Το καπιταλιστικό σύστημα μας ωθεί όλους προς την Ημέρα της Κρίσεως, τονίζει ο φιλόσοφος Slavoj Zizek, μιλώντας στο Al Jazeera. Αναφέρει μάλιστα την παραπαίουσα οικονομία, την υπερθέρμανση του πλανήτη και την επιδείνωση των εθνοτικών σχέσεων ως αποδεικτικά στοιχεία.

Καλό ταξίδι Mohammed Daoud Oudeh - محمد عودة‎

Όπως όλοι οι Απροσκύνητοι ηγέτες της Παλαιστινιακής Αντίστασης, "έφυγες" στη φιλόξενη Συριακή γη… αλλά μακριά από την Παλαιστίνη…

Εσύ, δεν μπόρεσες πότε, αφού δεν μπόρεσες να προσκυνήσεις -δεν θέλησες ποτέ-, να συμβιβαστείς με το ναζιστικό Ισραήλ για να σου “επιτρέψει” να ζεις πλουσιοπάροχα στη Ραμάλα…

Καλό ταξίδι…

Οι έλληνες φίλοι του απαρτχάιντ

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ / ios@enet.gr Ο «ΙΟΣ» ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: http://www.iospress.gr.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου διεξάγεται στη Νότια Αφρική δεκάξι χρόνια μετά την επίσημη κατάργηση του καθεστώτος του φυλετικού διαχωρισμού (1948-1994). Η λέξη «απαρτχάιντ» έχει μείνει από τότε αμετάφραστη σ' όλες τις γλώσσες για να υποδηλώνει την ακραία μορφή θεσμοποιημένου κρατικού ρατσισμού και δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο με αρνητική σημασία. 

Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος και η πνευματική αμηχανία αν όχι ανημποριά των νεοελλήνων

Παναγιώτης Ήφαιστος, Καθηγητής Στρατηγικών Σπουδών
Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestosdu.gr

Η νέο-Οθωμανική πολιτική της Τουρκίας που εκκολάπτεται εδώ και καιρό αλλά αποκρυσταλλώθηκε στο βιβλίο Στρατηγικό βάθος του Αχμέτ Νταβούτογλου, νυν Υπουργού Εξωτερικών, σχοινοβατώντας εισέρχεται δυναμικά μέσα στην θυελλώδη δίνη της μεταψυχροπολεμικής διεθνούς πολιτικής.
Συγκρούεται με τους Εβραίους, συντηρεί σχέσεις με τα ισλαμικά καθεστώτα και συνάπτει μαζί τους συμφωνίες, αλλά, επικοινωνιακά πρωτίστως, απευθύνεται στις ισλαμικές κοινωνίες. Συμπεριφέρεται ισότιμα στις σχέσεις της με τις μεγάλες δυνάμεις μη διστάζοντας όπως φαίνεται στο Ιράν να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες των ηγεμονικών συγκρούσεων. Σταδιακά αλλά σχεδιασμένα και μεθοδικά κτίζει μουσουλμανικά τόξα στα Βαλκάνια, ιδρύει χιλιάδες ισλαμικά σχολεία σε όλο τον κόσμο και καλλιεργεί ερείσματα μέσα στις ισλαμικές κοινότητες στα δυτικά κράτη. Ακόμη, με «απορία» είδαμε όλοι τον αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα να κάνει το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό στην Άγκυρα, για να τον ακολουθήσει σε δύο χρόνια ο Ρώσος ομόλογός του Μεντέγιεφ ο οποίος και προχώρησε στην σύναψη πλήθους συμφωνιών με την Τουρκία. Είχαμε «νταβουτογλειανές συμφωνίες», επίσης, με την Συρία και την Αρμενία, ενώ άλλες αντίστοιχες εκκολάπτονται. Ακόμη πιο σημαντικό και όχι λόγο επιπολαιότητας ή αθυροστομίας, ο ΓΓ του ΟΗΕ επισκεπτόμενος την Κωνσταντινούπολη υιοθέτησε την περιφερειακή στρατηγική του Νταβούτογλου. Εκατομμύρια μουσουλμάνοι, επιπλέον, διαδηλώνουν με την τουρκική σημαία και η Άγκυρα σχεδιασμένα και σταθερά επιτυγχάνει να γίνει ο σημαντικότερος ενεργειακός κόμβος. Ακόμη, ο Γάλλος υπουργός ευρωπαϊκών υποθέσεων δηλώνει ότι: «αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο στην Ανατολή όπως είχε κάνει επί έτη και στη Δύση, η Τουρκία του 21ου αιώνα ανακαλύπτει εκ νέου τον εαυτό της και τον αναγκαίο ρόλο της ως γέφυρας μεταξύ των δύο κόσμων, η αξιοσημείωτα ενεργή διπλωματία της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή αντανακλά τη θέση της ως αναδυόμενης δύναμης».

Λυκοσυμμαχίες και ανταγωνισμοί επικίνδυνοι για τους λαούς

ΤΟΥΡΚΙΑ - ΙΣΡΑΗΛ - ΕΛΛΑΔΑ
Η συνεργασία μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των τριών χωρών και οι κλιμακούμενες αντιθέσεις στην περιοχή αποτελούν εκρηκτικό μείγμα για τις εξελίξεις

Χάρτης της Ανατολικής Μεσογείου, όπου διακρίνονται τα όρια του FIR των χωρών της περιοχής. Είναι φανερό ότι το Ισραήλ, προκειμένου να πραγματοποιεί αεροπορικές ασκήσεις μεγάλων αποστάσεων, έχει κυρίως ανάγκη το ελληνικό FIR, όπως και το κυπριακό

Η βάρβαρη ισραηλινή επίθεση ενάντια στη νηοπομπή αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό της Γάζας, τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας, είναι η κορυφή του παγόβουνου στο σκηνικό έντασης που διαμορφώνουν εδώ και καιρό στην ανατολική Μεσόγειο οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ και η ΕΕ, αλλά ανάμεσα και σε περιφερειακούς «παίχτες», όπως η Τουρκία και το Ισραήλ.

ΤΟΥΣ ΖΗΤΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΟΥΝ

Στις δέκα έφτασαν, οι αυτοκτονίες εργαζομένων στο εργοστάσιο της Foxconn στην Κίνα, που κατασκευάζει τα iPhone και iPad, καθώς και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές και εξαρτήματα των εταιρειών Nokia και Dell computers, αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα για τις συνθήκες εργασίας εκεί. Σε μια προσπάθεια να αποφύγουν νέα άλματα θανάτου στο κενό, προτού εξεταστούν οι συνθήκες που οδηγούν στην αυτοκτονία τους εργαζόμενους του εργοστασίου, οι ιθύνοντες της εταιρίας αποφάσισαν να ζητάνε από τους υπαλλήλους της να δεσμεύονται γραπτώς ότι δεν θα αυτοκτονήσουν.

Ελεύθερη Μεσόγειος

Digital Ship || Ψηφιακό Καράβι

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Η Κοινωνική Γενοκτονία του ΔΝΤ.

Βατικιώτης Λεωνίδας.


Η κατάρρευση του υποδείγματος!
Αργεντινή, γη μεταναστών. Φαρ Ουέστ του Νότου όπου έρχονταν να κάνουν την τύχη τους κύματα χωρικών και προλετάριων Ισπανών και Ιταλών. Το Μπουένος Άιρες είναι ένα φάντασμα τάξεως και ισχύος του κατά φαντασία Λατίνου. Η πόλη με τους αλφαδιασμένους δρόμους της και τα μεγάλα της πάρκα ονειρεύεται ένα κομψό πολιτισμό αγγλοσαξονικής φινέτσας, όπου ο νόμος κυριαρχεί πάνω στα πάθη. Πίσω ωστόσο από αυτή τη βιτρίνα της κοσμιότητας μαίνεται η βία και το πάθος, που έχουν σημαδέψει την ιστορία της χώρας… Ένα ατελείωτο ταγκό αγάπης και μίσους… Ακόμη μια φορά η Αργεντινή εξάπτει τους πιο βαθιούς της δαίμονες…Τι θα ξεπηδήσει άραγε απ’ αυτό το νέο χάος του αίματος, της εξαθλίωσης, της λύσσας για ισχύ και του επιχειρηματικού πνεύματος;

Δυναμώνουν τα «τύμπανα» του πολέμου

ΚΟΛΟΜΒΙΑ - ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Οι στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ, με τη συμφωνία που υπόγραψε η αντιδραστική κυβέρνηση Ουρίμπε, αποτελούν απειλή για τα λαϊκά κινήματα όλης της περιοχής

Από πρόσφατη κινητοποίηση που διοργάνωσαν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές στην Κολομβία ενάντια στις αμερικανικές βάσεις

«Ας μη χάνουμε ούτε μέρα στην εκπλήρωση της κύριας αποστολής μας, την προετοιμασία για πόλεμο και τη βοήθεια προς το λαό να ετοιμαστεί για πόλεμο, επειδή αυτό αποτελεί ευθύνη όλων», δήλωσε ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες την προηγούμενη Κυριακή, κατά τη διάρκεια της εβδομαδιαίας εκπομπής του «Αλό Πρεζιντέντε», προσθέτοντας ότι την ίδια στιγμή διέταξε την ανάπτυξη 15.000 στρατιωτών σε θέσεις κατά μήκος της περίπου 2.000 χιλιομέτρων μεθοριακής γραμμής με την Κολομβία.Οι δηλώσεις αυτές σηματοδοτούν την ποιοτική αλλαγή της έντασης μεταξύ των δύο χωρών που υφέρπει χρόνια τώρα εξαιτίας των επιλογών της αντιδραστικής κυβέρνησης του Αλβαρο Ουρίμπε να μετατρέψει την Κολομβία σε «δούρειο ίππο» των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων των ΗΠΑ και, πλέον, μιας ενδεχόμενης επέμβασης, με τις βάσεις στην Κολομβία αλλά και την επανασύσταση του Νότιου Στρατηγείου.
Η κυβέρνηση της Κολομβίας, μετά βδελυγμίας και κατά τη συνήθη πρακτική της αρνείται τις κατηγορίες, λέγοντας ότι η στρατιωτική συμφωνία με την Ουάσιγκτον έχει συναφθεί για την καταπολέμηση των λαθρεμπόρων ναρκωτικών και των ανταρτών και έχει καλέσει τα Ηνωμένα Εθνη και τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών να εξετάσουν τις «πολεμικές απειλές» του Προέδρου Τσάβες, ενώ την Τετάρτη απέστειλε επιστολή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για τις «απειλές πολέμου» εκ μέρους της Βενεζουέλας.
Το υπουργείο Εξωτερικών της Βενεζουέλας, σε απάντησή του, χαρακτήρισε «ανήθικη» τη θέση της κυβέρνησης Ουρίμπε και πρόσθεσε ότι «δείχνει την υποκρισία της κολομβιανής ολιγαρχίας». «Η κυβέρνηση Ουρίμπε λέει ψέματα, είναι υπεύθυνη για τη μόνη πράξη πολέμου στην πρόσφατη ιστορία της ηπείρου μας», σημείωσε το υπουργείο Εξωτερικών της Βενεζουέλας, με προφανή αναφορά στην επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας στο έδαφος του Εκουαδόρ την 1η Μάρτη του 2008.
Επίκειται πόλεμος; Πιθανώς όχι. Ομως τα γεγονότα των τελευταίων μηνών είναι από μόνα τους αποκαλυπτικά όσον αφορά τη νέα σελίδα, που ανοίγει για ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, πιθανότατα αιματηρή, εκεί που δολοφονήθηκε ο Ραούλ Ρέγιες, κορυφαίο στέλεχος των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων Κολομβίας (FARC).

Στόχος, ο επανέλεγχος της περιοχής

Τον περασμένο Ιούλη, αποκαλύπτεται από τα κολομβιανά και άλλα διεθνή ΜΜΕ, η επικείμενη συμφωνία μεταξύ της κυβέρνησης της Κολομβίας και των ΗΠΑ για εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων σε επτά βάσεις στην Κολομβία και το θερμόμετρο της έντασης αρχίζει να ανεβαίνει. Η Βενεζουέλα, κυρίως, αλλά και το Εκουαδόρ, η Βολιβία, η Νικαράγουα, η Παραγουάη καταγγέλλουν τη συμφωνία, ενώ πραγματοποιείται και έκτακτη σύσκεψη της Ενωσης της Νοτίου Αμερικής - UNASUR, με μοναδικό αντικείμενο την εγκατάσταση των αμερικανικών βάσεων, όπου «πρυτάνευσε η λογική» και εκφράστηκαν μόνο «ανησυχίες» κάνοντας τότε τον Πρόεδρο Τσάβες να δηλώσει: «Ο ιμπεριαλισμός κατάφερε να μας χωρίσει». Προφανώς, κάποιοι ηγέτες στη Λατινική Αμερική και κυρίως ο Πρόεδρος της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιου Λούλα ντα Σίλβα αρκέστηκε στις διαψεύσεις του Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα στις αρχές Αυγούστου: «Εχουμε μια συμφωνία ασφαλείας με την Κολομβία πολλά χρόνια τώρα. Εχουμε εκσυγχρονίσει αυτή τη συμφωνία... Δεν έχουμε καμία πρόθεση να ιδρύσουμε στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην Κολομβία», δήλωσε ο Μπάρακ Ομπάμα, αναφερόμενος στο «Σχέδιο Κολομβία» που εκπονήθηκε από έναν άλλο άκρως «δημοκρατικό» Πρόεδρο, τον Μπιλ Κλίντον. Μάλιστα, ο Μπάρακ Ομπάμα σε μία εμφανή προσπάθεια να απομονώσει τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας, που δήλωνε ότι δεν πίστευε στις διαβεβαιώσεις των «Γιάνκηδων», θα πρόσθετε ότι «υπάρχουν κάποιοι στην περιοχή που προσπαθούν να το κάνουν μέρος της παραδοσιακής ρητορικής κατά των Γιάνκηδων. Αυτό δεν είναι σωστό».
Στις 30 Οκτώβρη, η συμφωνία υπογράφεται στην Μπογκοτά ενώ η κυβέρνηση της Κολομβίας δήλωνε ότι θα έδινε στη δημοσιότητα το πλήρες κείμενο της συμφωνίας. Δε χρειάστηκε. Η Αμερικανοβενεζουελάνα δικηγόρος Eva Golinger θα αποκάλυπτε έγγραφο της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ όπου ανέφερε πολύ χαρακτηριστικά ότι η βάση του Παλανκέρο θα δώσει τη δυνατότητα στο Πεντάγωνο «να διεξάγει ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις σε όλη τη Νότια Αμερική».
Το έγγραφο της Πολεμικής Αεροπορίας που χρονολογείται από τον περασμένο Μάη αποκαλύπτει και τους πραγματικούς στόχους αυτής της συμφωνίας, καθώς επιτρέπεται στις ΗΠΑ να διεξάγουν «επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας στην κρίσιμη υπο-περιφέρεια του ημισφαιρίου μας, όπου απειλείται μόνιμα η ασφάλεια και η σταθερότητα από το λαθρεμπόριο ναρκωτικών με το οποίο χρηματοδοτούνται τρομοκρατικές ανταρτικές ομάδες... και αντιαμερικανικές κυβερνήσεις...». Δε χρειάζεται κάποιος να διαθέτει φαντασία σε τι αναφέρεται η συμφωνία, όταν κάνει λόγο για «τρομοκρατικές ανταρτικές ομάδες» καθώς ουσιαστικά «φωτογραφίζει» τις ανταρτικές κολομβιανές οργανώσεις FARC και ELN ή όταν κάνει λόγο για «αντιαμερικανικές κυβερνήσεις»: Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία, Εκουαδόρ, Νικαράγουα, Παραγουάη, Ουρουγουάη - ο κατάλογος είναι μεγάλος και η κατηγοριοποίησή τους ως «αντιαμερικανικές» σημαίνει αυτόματα και την κατάταξη στους «εχθρούς». Ο «άξονας του κακού» του «λαομίσητου» Μπους πάντα επίκαιρος και διευρυμένος!
Στον κάλαθο των αχρήστων, οι «δικαιολογίες περί κυριαρχικού δικαιώματος της Κολομβίας» να συνάπτει συμφωνίες ή περί απλών ανησυχιών... Η συμφωνία μεταξύ της Ουάσιγκτον επιτρέπει τη χρήση επτά βάσεων εντός της Κολομβίας (στο Παλανκέρο, το Μαλάμπο, την Τολεμαΐδα, τη Λαράντια, το Απίαϋ, την Καρταχένα και τη Μάλαγα). Επιπροσθέτως, η συμφωνία επιτρέπει «την πρόσβαση και τη χρήση και όλων των άλλων εγκαταστάσεων και τοποθεσιών αν κριθεί αναγκαίο» σε όλη την κολομβιανή επικράτεια και δίχως περιορισμούς. Ο συγκεκριμένος όρος της συμφωνίας, που επιτρέπει την πρόσβαση των αμερικανικών δυνάμεων σε οποιαδήποτε εγκατάσταση, ακόμη και των πολιτικών αεροδρομίων για στρατιωτική χρήση, σε συνδυασμό με την πλήρη αμνηστία που παρέχει στο στρατιωτικό αλλά και πολιτικό προσωπικό των ΗΠΑ, περιλαμβανομένων των ιδιωτικών εταιρειών ασφαλείας, σηματοδοτεί την πλήρη παράδοση της κυριαρχίας της χώρας και τη μετατροπή της Κολομβίας σε υποτελές κράτος.
«Πρόκειται για συμφωνία προσάρτησης της Κολομβίας» θα αναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο, ενώ σε άλλο άρθρο προχωρά ένα βήμα ακόμη τονίζοντας ότι «προτού ο Ομπάμα τελειώσει τη θητεία του θα υπάρχουν 6 ή 8 δεξιές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, σύμμαχοι της υπερδύναμης», και ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το πραξικόπημα στην Ονδούρα, ενώ θέλουν να κάνουν το ίδιο και στη Βενεζουέλα, με τις βάσεις στην Κολομβία...

Αιχμή του δόρατος τα κολομβιανά «τάγματα θανάτου»

Εξάλλου, όπως προκύπτει και από τη συμφωνία, οι στόχοι των ΗΠΑ είναι πολλαπλοί και ήδη δείγματα γραφής έχουν καταγραφεί, εκτός φυσικά της επέμβασης στο Εκουαδόρ που πραγματοποιήθηκε επί προεδρίας Μπους.
Η ένταση που έχει κορυφωθεί μεταξύ των δύο χωρών δεν αφορά μόνο την υπογραφή της συμφωνίας για την εγκατάσταση των αμερικανικών δυνάμεων στην Κολομβία και καλλιεργείται τεχνηέντως σε όλη την περιοχή με στόχο τη διάχυση του εμφύλιου πολέμου στην Κολομβία, την υπονόμευση κυβερνήσεων με την πρόκληση χάους και την αποσταθεροποίησή τους.
Ενδεικτικά: Στις 2 Οκτώβρη 11 Κολομβιανοί «εξαφανίστηκαν ενώ έπαιζαν μπάλα στην επαρχία Τάχιρα της Βενεζουέλας», ενώ τα πτώματά τους βρέθηκαν αρκετές ημέρες μετά σε διάφορα σημεία και στις δύο πλευρές των συνόρων, στην Αράουκα της Κολομβίας αλλά και στο Απούρε της Βενεζουέλας, για να αποκαλυφθεί τελικά αργότερα ότι επρόκειτο για Κολομβιανούς παραστρατιωτικούς. Στις 3 Νοέμβρη οι αρχές της Βενεζουέλας προχώρησαν στη σύλληψη ακόμη δέκα παραστρατιωτικών από την Κολομβία στην επαρχία Τάτσιρα μετά τη δολοφονία δύο μελών της Εθνοφρουράς στις 2 Νοέμβρη. Η σύλληψη, η δεύτερη του είδους μέσα σε διάστημα λιγότερο από μία βδομάδα, σηματοδότησε τις εξελίξεις στο επικίνδυνο μέτωπο που τείνει να διαμορφωθεί στα σύνορα των δύο χωρών, με περιστατικά όπως η σύλληψη τριών ανδρών μελών των μυστικών υπηρεσιών της Κολομβίας (DAS) που επιδίδονταν σε κατασκοπία κατά των Ενόπλων Δυνάμεων και άλλων θεσμών της Βενεζουέλας, με κύριο στόχο να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα.
Η Βενεζουέλα δεν τυγχάνει «ειδικής μεταχείρισης». Ολως τυχαίως Κολομβιανοί παραστρατιωτικοί έχουν δράσει και στη Βολιβία κατά τις ταραχές στα τέλη του προηγούμενου χρόνου που προκάλεσε η ολιγαρχία με στόχο να αποτρέψει την ψήφιση του νέου Συντάγματος. Κολομβιανοί παραστρατιωτικοί δρουν και στην Ονδούρα, όπως αποκάλυψαν οι απεσταλμένοι του ΟΗΕ. Στην Ονδούρα ο ρόλος της Κολομβίας είναι ίσως αποκαλυπτικός όσον αφορά το ρόλο του «προβοκάτορα»: είναι η πρώτη κυβέρνηση που αποδέχθηκε αντιπροσωπεία των πραξικοπηματιών και ενόσω όλη η Λατινική Αμερική σύσσωμη απαιτούσε την άμεση επιστροφή στην προεδρία του Μανουέλ Σελάγια. Τις προηγούμενες ημέρες δε απέστειλε πίσω την πρέσβειρά της σε μία κίνηση νομιμοποίησης του πραξικοπηματικού καθεστώτος, κάτι που δεν έχουν τολμήσει να πράξουν ούτε καν οι ΗΠΑ, αν και θα το επιθυμούσαν. Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση της Κολομβίας προσφεύγει στον ΟΗΕ, ζητώντας «προστασία από τις απειλές της Βενεζουέλας». 'Η μήπως προσπαθώντας να καλλιεργήσει το έδαφος για μια πιθανή επέμβαση;

“Mise en point: Η Ελλάδα, η Γαλλία και ο Κομμουνισμός”

Αόρατη Επιτροπή

Όλοι συμφωνούν. Θα εκραγεί. Στις αίθουσες των συνελεύσεων, όπως και χθές στο καφέ, φτάσαμε σ’ αυτό συμπέρασμα μαζί, με τόλμη ή γενναιοδωρία. Ευχαριστηθήκαμε υπολογίζοντας τα ρίσκα. Ήδη ανιχνεύουμε τις προληπτικές επιχειρήσεις που διεξάγονται τέμνοντας το έδαφος με το πλέγμα τους. Οι εορτασμοί της πρωτοχρονιάς πήραν μια αποφασιστική τροπή εδώ. “Αυτή είναι η τελευταία χρονιά που θα ‘χουμε στρείδια! [σημ. της ελλ. μετάφρασης: huitre=στρείδι, γαλλική αργκοτική λέξη για τους μπάτσους και εν γένει τους ηλίθιους]. Προκειμένου το πλήθος να μην παρασυρθεί εντελώς από την παραδοσιακή ελευθεριότητα, είναι αναγκαίο να έχει κανείς τους 36.000 μπάτσους και τα 16 ελικόπτερα που έστειλε η Michèle Alliot-Marie [υπουργός δικαιοσύνης], που καθηλωμένη, έψαχνε παντού στις κινητοποιήσεις των μαθητών του Δεκέμβρη [2008] τρέμοντας το παραμικρό σημάδι μιας μετάδοσης από τους Έλληνες. Στο βάθος των καθησυχαστικών σχολίων, ακούμε όλο και πιο καθαρά τις θορυβώδεις προετοιμασίες για ανοιχτό πόλεμο. Κανείς δεν μπορεί να συνεχίσει ν’ αγνοεί τη ρητή, ψυχρή, ρεαλιστική επιτάχυνσή του, που δεν μπαίνει καν πια στον κόπο να παρουσιαστεί σαν μια ειρηνευτική επιχείρηση.

Η κρίση στην Ελλάδα είναι πολιτισμική: η περίπτωση της Κίνας και των Ινδιάνων της Κεντρικής Αμερικής

Του Νίκου Κοτζιά

1.Παρακμή και διεθνή πείρα

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολύ σύνθετη δύσκολη κατάσταση, Η κρίση της ελληνικής οικονομίας είναι ένας συνδυασμός εξωτερικών παραγόντων και εσωτερικών διαρθρωτικών αδυναμιών. Το μείγμα είναι εκρηκτικό διότι συνδυάζεται και απορρέει από μια σχετικά παρατεταμένη ηθική και πολιτική κρίση καθώς και του πολιτισμού της καθημερινότητας. Σε μια τέτοια κατάσταση βρέθηκαν στον 15ο αιώνα κράτη όπως η Ινδία και η Κίνα. Οι μεγαλύτερες οικονομίες της εποχής άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα. Διαδικασία που «ολοκληρώθηκε» στα μέσα του 17ου αιώνα. Η Κίνα το κράτος με την υψηλότερη τεχνολογία επί σχεδόν χίλια (1000!) χρόνια αυτοκτονούσε. Ένιωθε ότι εφόσον διέθετε επί αιώνες την υψηλότερη τεχνολογία στην αγροτική παραγωγή, στην βιοτεχνία και στην οργάνωση της διοίκησης δεν είχε να φοβηθεί τίποτα αν κλεινόταν στον εαυτό της και «απέκλειε» τον ξένο παράγοντα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην κάνει η Κίνα έγκαιρα το άλμα στην βιομηχανική επανάσταση παρόλο που διέθετε πολλαπλά περισσότερες προϋποθέσεις πραγμάτωσής της από ότι το Ηνωμένο Βασίλειο, το εργαστήριο του παγκόσμιου καπιταλισμού και της γέννησης της βιομηχανίας της ατμοκίνητης μηχανής.

2. Ο «αρνητικός πολιτισμός» ως παράγοντας παρακμής

Ο λόγος που η Κίνα έχασε το τραίνο της βιομηχανικής επανάστασης ήταν η έλλειψη εσωτερικών δυνατοτήτων ανάπτυξης της τεχνολογίας ή επαφής με την υπό ανάπτυξη δύση. Η κύρια αιτία ιστορικής ήττας στην περίοδο γέννησης του καπιταλιστικού εργοστασίου ήταν ότι δεν ήθελε να μάθει. Αρνιόταν να παραδεχτεί ότι και άλλοι λαοί είχαν αναπτύξει στο ενδιάμεσο ισχυρές οικονομίες στηριγμένες σε πρότυπες τεχνολογίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κινέζος αυτοκράτορας αρνήθηκε να δεχτεί από τον Βρετανό πρεσβευτή στις αρχές του19ου αιώνα ένα ρολόι ως δώρο, διότι θεωρήθηκε ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ομολογία της ικανότητας και άλλων λαών στην ανάπτυξη πρότυπης και παραγωγικά αξιοποιήσιμης τεχνολογίας. Το ζήτημα της Κίνας, δηλαδή, ήταν ότι δεν ήθελε να αποδεχτεί τον δυτικό εκσυγχρονισμό διότι θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο θα υπέσκαπτε τον αυτοσεβασμό των Κινέζων ως κατόχων αιώνιων αρμονικών αληθειών. Ότι θα έθετε σε αμφισβήτηση την αντίληψη σύμφωνα με την οποία η Κίνα αποτελούσε το κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού. Τέλος, στην Κίνα κυριαρχούσε ήδη από το 800 μ.Χ. η φιλοσοφία του Κομφούκιου, που είχε αντικαταστήσει ως κρατική ιδεολογία τον υπό διωγμό, πλέον, βουδισμό.Η Ιδεολογία του Κομφούκιου ερμηνευόταν σε αντίθεση με σήμερα ως ένα πρόσταγμα άρνησης του εμπορίου (θεωρείτο ως μια μη παραγωγική δράση) και των πολλών επαφών με τρίτους λαούς οι οποίοι κόμιζαν στην Κίνα «ξένες μη αρμονικές απόψεις». Το πολιτισμικό αυτό μπλοκάρισμα συμβάδιζε με την κυριαρχία των ευνούχων υπηρετών του αυτοκράτορα πάνω στους εκπαιδευμένους διοικητικούς υπαλλήλους με αποτέλεσμα η προκατάληψη να υπερισχύσει της γνώσης. Δεν ήταν κατά συνέπεια καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η Κίνα οδηγήθηκε στον απομονωτισμό και στην εσωστρέφεια.. Ότι έφτασε να καταστρέψει, με απόφαση του αυτοκράτορα, τον στόλο της το 1430. Τότε διέθετε τα μεγαλύτερα πλοία του κόσμου (με έξη κατάρτια, μήκους 160 μέτρων, εξαπλάσιου όγκου των δυτικών ακόμα και δύο αιώνες μετά) Αποφάσισε να καταστρέψει ακόμα και τα ναυπηγεία της καθώς και τα ίδια τα ναυπηγικά σχέδια. Επρόκειτο για την μεγαλύτερη τεχνολογική αυτοκαταστροφή της εποχής και την πιο ακραία πολιτική – πολιτισμική αναδίπλωση μεγάλης δύναμης στην ιστορία.

Ο πολιτισμός ως μηχανισμός μπλοκαρίσματος

Η ιστορία της επί αιώνων σημαντικότερης δύναμης στον κόσμο μας καταδεικνύει ότι η βαθιά κρίση της Κίνας ήταν προϊόν υποχώρησης της παραγωγικότητάς της, καθώς και ιδεολογημάτων που την είχαν δεσμεύσει στο παρελθόν της. Ήταν ακόμα αποτέλεσμα μιας στάσης μεγάλων λόγων απέναντι στον ξένο παράγοντα. Αλαζονικής συμπεριφοράς που στο τέλος κατέληξε να θεωρεί κάθε τι το ξένο εχθρικό προς την «αρμονία με τον ουρανό» και κάθε δυτική τεχνολογία υποδεέστερη εκείνης των Κινέζων. Με αυτό τον τρόπο η Κίνα αποδιοργάνωσε την έμμεση αυτοκρατορία της. Έμμεση με την έννοια ότι δεν διέθετε η ίδια αποικίες, αλλά μόνο χώρους και λαούς οικονομικά –εμπορικά υποτελείς σε εκείνη. Μια αυτοκρατορία σαφώς πιο ηθική για την εποχή της, αλλά και οικονομικά ορθολογική, αφού διασφάλιζε τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας «κέντρο του κόσμου» με το μικρότερο δυνατό κόστος που είχαν γνωρίσει μέχρι τότε οι αυτοκρατορίες. Πολιτισμικό μπλοκάρισμα, ιδεολογισμοί, κακή διοίκηση στο εσωτερικό, τάση απομονωτισμού, όλα αυτά οδήγησαν την Κίνα στην μεγαλύτερή της παρακμή μετά από σχεδόν 5.000 χρόνια συνεχή εκσυγχρονισμού.Η Κίνα αποτελεί το μεγαλύτερο δίδαγμα για το τι μπορεί να κάνουν πολιτιστικά μπλοκαρίσματα και υπεροπτικές αντιλήψεις τρίτων λαών. Και αυτό ακριβώς κινδυνεύει να πάθει η Ελλάδα που δείχνει να μην θέλει να κατανοήσει την παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις και ευκαιρίες που αυτή παρέχει. Που δείχνει να μην μπορεί να το πιστέψει ότι οι λαοί στην περιοχή που πριν είκοσι χρόνια βρίσκονταν σαφώς πίσω από το επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξής της μπορούν να βρίσκουν έναν δικό τους δημιουργικό δρόμο. Που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι η Τουρκία που πριν ένα αιώνα βρισκόταν σε πλήρη παρακμή παραγωγικότητας, επιδιώκει να γίνει ο περιφερειακός ηγεμόνας διαθέτοντας μια πολύπλευρη πολιτική που υπερβαίνει κατά πολύ κάθε αντίληψη μονοδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.

Υπάρχουν πολιτισμοί που χάνονται

Η ιστορία, βέβαια, δεν έχει γνωρίσει μόνο μεγάλους πολιτισμούς που περνάνε σε παρακμή εξαιτίας της άρνησής τους να αναγνωρίσουν τις μεγάλες αλλαγές που γινόντουσαν στην εποχή τους και δεν έβρισκαν δρόμο ή δεν έψαχναν καν, για το πώς θα καβαλήσουν και εκείνοι το κύμα της ιστορίας και των αλλαγών, ώστε να το δαμάσουν. Η ιστορία γνώρισε, ταυτόχρονα πολιτισμούς που παράκμασαν, πιο σωστά χάθηκαν, διότι έδειξαν εμπιστοσύνη εκεί που έπρεπε να είναι επιφυλακτικοί και νηφάλιοι. Η ανθρωπότητα γνώρισε μεγάλους πολιτισμούς, όχι τόσο ισχυρούς, όμως, όπως εκείνος της Κίνας, και στην Αμερικάνικη ήπειρο. Ιδιαίτερα στην κεντρική Αμερική (Μεξικό) και σε χώρες της Βορείου Λατινικής Αμερικής (όπως στο Περού και στην Βολιβία). Οι πολιτισμοί αυτοί είχαν τα πλεονέκτημα – πλούτο τους, αλλά δεν είχαν αναπτύξει με επάρκεια την τεχνολογία του σιδήρου, της οργάνωσης της διοίκησης και κατά προέκταση του πολέμου. Συντρίφτηκαν κάτω από τον ζυγό των Ισπανών αποικιοκρατών. Πέθαναν στην κυριολεξία μετά την διάδοση δυτικών ασθενειών (όπως είναι η σύφιλη), ηττήθηκαν από την εσωτερική προδοσία από μερικούς εκατοντάδες Ισπανούς, οπλισμένους με σύγχρονα για την εποχή τους όπλα.Η περίπτωσή τους είναι το ακριβώς αντίστροφο εκείνης της Κίνας. Δεν ηττήθηκαν διότι δεν «άνοιξαν» τα σύνορα και τον πολιτισμό τους στις επαφές με τη δύση, αλλά διότι αυτές οι επαφές έγιναν σε μια εποχή που δεν είχαν αναπτυχθεί επαρκώς οι ίδιοι και δεν άντεχαν τη Δύση που επέβαλε με βίαια μέσα την παρουσία της. Διότι «είχαν αλλά δεν πρόσεξαν». Το δίδαγμα της περίπτωσης των ιθαγενών στην Κεντρική και Νότια Αμερική είναι ότι δεν είναι όλες οι χώρες έτοιμες να δεχτούν έναν κατακλυσμό εξουσιαστικών μηχανισμών, τεχνολογίας και οργάνωσης από τα έξω. Ότι η εισαγωγή τέτοιων στοιχείων ναι μεν είναι απαραίτητη (διότι δεν μπορεί κάθε γενιά και κάθε χώρα να ανακαλύπτει εκ νέου ότι έχουν ανακαλύψει άλλες γενιές και δεκάδες άλλες χώρες), αλλά αυτό πρέπει να γίνεται με τρόπο που να αφομοιώνεται δημιουργικά από τον «εσωτερικό ιστό».Συνολικά η ιστορία έχει δείξει ότι προκειμένου να προχωρήσει μια χώρα, οφείλει να είναι ανοικτή στο νέο, στη διασύνδεση με το «εξωτερικό». Να αποδέχεται επιρροές απ’ αυτό. Δεν πρέπει να μας φοβίζει το άνοιγμα στο «ξένο» και η δημιουργική του αφομοίωση. Όμως, ταυτόχρονα, να μην χάνει τη δική της εσωτερική συνοχή, τις ιδιαιτερότητες της κοινωνικής της δομής και παράδοσης. Να μπορεί να συνδέει σε ένα παραγωγικό αμάλγαμα το ιστορικό έσω με το έξω. Να αφομοιώνει το πρώτο το δεύτερο χωρίς να υποτάσσεται σε αυτό. Με άλλα λόγια, η σημερινή Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να σκέφτεται τον εαυτό της ως τον καλύτερο χώρο και μοναδικής (ιστορικής) σημασίας χώρα. Από την άλλη, η αναγνώριση των ικανοτήτων, δυνατοτήτων, κατακτήσεων των έξω δεν μπορεί να γίνει με τρόπο δουλικό, με υπόκλιση σε ότι έρχεται από τα έξω.

Εφθασε η ώρα της αλήθειας για Ομπάμα

Συνθηκολόγηση στο μέτωπο της Υγείας θα αποτελέσει πολιτικό Βατερλώ

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Η καθοριστική στιγμή της προεδρίας Κλίντον ήρθε στις 24 Αυγούστου 1994. Εκείνη την ημέρα, o Αμερικανός πρόεδρος ύψωσε λευκή σημαία, έχοντας υποστεί πολύμηνο σφυροκόπημα από τους Ρεπουμπλικανούς, τις μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες και τη δεξιά πτέρυγα των Δημοκρατικών, ματαιώνοντας την πλέον ουσιώδη μεταρρύθμιση που είχε επαγγελθεί προεκλογικά ο ίδιος και ανέλαβε να υλοποιήσει η σύζυγός του: την καθολική ασφαλιστική κάλυψη των Αμερικανών.

Ο 42ος πρόεδρος έμελλε να μείνει στην εξουσία για άλλα εξίμισι χρόνια, αλλά μόνο αφού, σαν άλλος Φάουστ, πούλησε την ψυχή του στον διάβολο: Μαζί με την καθολική ασφάλιση, ενταφίασε την κεντρική του επαγγελία για ένα καινούργιο New Deal, ένα πακέτο τολμηρών, φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων, στο πρότυπο του Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Ο νέος Κλίντον - Μεφιστοφελής θα βάδιζε τόσο μακριά στον δρόμο της νεοφιλελεύθερης ορθοδοξίας, που δεν θα δίσταζε το 1996, στο καθιερωμένο διάγγελμα για την «Κατάσταση του Εθνους», να παπαγαλίσει τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, διακηρύσσοντας ότι «η εποχή του μεγάλου κράτους έχει περάσει ανεπιστρεπτί».

Δεκαπέντε χρόνια από τη συνθηκολόγηση του Κλίντον, ο Μπαράκ Ομπάμα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να κριθεί πολύ νωρίς η προεδρία του πάνω στο ίδιο ζήτημα. Ο ηγέτης που κάλπασε προς την εξουσία πάνω στη ράχη της «Αλλαγής» βάλθηκε να πετύχει εκεί όπου απέτυχαν πολυάριθμοι προκάτοχοί του: να κάνει πράξη τη δωρεάν, δημόσια και καθολική ασφάλιση υγείας, σε μια χώρα η οποία, παρά τον αμύθητο πλούτο της, αριθμεί 46 εκατομμύρια πολίτες χωρίς καμία απολύτως κοινωνική ασφάλιση. Ωστόσο, η αντίδραση που συνάντησε ο Ομπάμα θα πρέπει να ξεπέρασε και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις του.

Ρεπουμπλικανοί παρήλαυναν από το Fox News κατηγορώντας τον για «σοσιαλμανία» και «ρατσισμό εναντίον των λευκών». Υπερσυντηρητικοί οργάνωσαν διαδηλώσεις μίσους, όπου εμφάνιζαν τον Ομπάμα με μουστάκι σε στυλ Χίτλερ και τον προσφωνούσαν «Δρ Θάνατος». Κάποιοι κυκλοφορούσαν ένοπλοι, ενώ άλλοι φώναζαν «θάνατος στον Ομπάμα, στη Μισέλ και στα δύο ηλίθια παιδιά τους». Η Σάρα Πέιλιν, υποψήφια αντιπρόεδρος για τους Ρεπουμπλικανούς στις τελευταίες εκλογές, κατήγγειλε ότι ο Ομπάμα θα συγκροτήσει κρατικές «επιτροπές θανάτου», που θα αποφασίζουν ποιος ασθενής θα απολαμβάνει περίθαλψης και ποιος όχι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο γιος της, που πάσχει από σύνδρομο Ντάουν, και πολλοί υπερήλικες θα κινδυνέψουν να υποστούν ευθανασία.

Ολα αυτά θα ακούγονταν απλώς γελοία, αν δεν μαρτυρούσαν πόσο ισχυρές ρίζες έχουν στη «βαθιά Αμερική» οι ακραία αντιδραστικές τάσεις, που αγγίζουν κάποτε τα όρια του κοινωνικού φασισμού. Η προοπτική της καθολικής, δημόσιας ασφάλισης έθεσε σε κατάσταση συναγερμού τα εύπορα στρώματα των WASP (λευκοί - Αγγλοσάξονες - προτεστάντες) που νιώθουν ότι τα κοινωνικά τους προνόμια απειλούνται από τον Ομπάμα και ό,τι αυτός, δίκαια ή άδικα, συμβολίζει: Τις φυλετικές μειονότητες με το αυξανόμενο δημογραφικό βάρος, την υψηλή φορολογία, τις εξισωτικές τάσεις και το «μοίρασμα του πλούτου», που τόσο διεκτραγωδούσε προεκλογικά ο διάττων αστέρας των Ρεπουμπλικανών, «Τζο ο υδραυλικός». Αυτό το «θυμωμένο κοινό» εξεγείρεται γιατί φοβάται δύο πράγματα: ότι θα κληθεί να πληρώσει το δημόσιο σύστημα υγείας με περισσότερους φόρους και ότι θα πέσει το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών όταν εισβάλλουν στα νοσοκομεία οι μαύροι, οι ισπανόφωνοι και οι φτωχοί που δεν έχουν σήμερα ασφάλιση.

Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί δεν απειλούνται από τις ανύπαρκτες «επιτροπές θανάτου» του αυριανού ΕΣΥ, αλλά από τις πολύ πραγματικές επιτροπές θανάτου των ιδιωτικών, ασφαλιστικών εταιρειών. Η αρμόδια επιτροπή του Κογκρέσου συγκλονίστηκε από την κατάθεση της 59χρονης νοσοκόμας Ρόμπιν Μπάτιν, η οποία, όταν προσεβλήθη από καρκίνο, αντιμετώπισε την απροσδόκητη άρνηση της ασφαλιστικής εταιρείας της να καλύψει την αναγκαία χειρουργική επέμβαση. Η εταιρεία βάφτισε μια προϋπάρχουσα, απλή δερματίτιδα της ασθενούς «προκαρκινική κατάσταση» για να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις της. Οταν τελικά υπεβλήθη στην εγχείρηση η Μπάτιν, ο όγκος της είχε διπλασιασθεί.

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες στατιστικές, περίπου 20.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο γιατί είναι ανασφάλιστοι - πραγματική ντροπή για το ισχυρότερο έθνος του κόσμου, τη στιγμή που και ο τελευταίος άστεγος στη Γαλλία θα έχει, τη στιγμή που θα το χρειαστεί, τη νοσοκομειακή περίθαλψη που του πρέπει. Η οικονομική κρίση της τελευταίας διετίας χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Στις αρχές της άνοιξης, ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ του CNN παρουσίασε τις ηρωικές προσπάθειες μιας εθελοντικής οργάνωσης γιατρών και νοσοκόμων, που μετακινούνταν από πολιτεία σε πολιτεία, δημιουργώντας κινητά, υπαίθρια νοσοκομεία για ανασφάλιστους. Εβλεπε κανείς να δημιουργούνται ξαφνικά ολόκληρες κωμοπόλεις από καταυλισμούς, λες και επρόκειτο για εσωτερικούς πρόσφυγες στο Πακιστάν, καθώς αυτοί που προσέρχονταν δεν ήταν μόνο ή κυρίως «περιθωριακοί», αλλά οικογενειάρχες που μόλις είχαν χάσει τη δουλειά τους ή άλλοι που αναγκάζονταν να δουλέψουν χωρίς καμία ασφάλιση.

Ολα αυτά ακούγονται ακατανόητα στην Ευρώπη, όπου η κοινωνική ασφάλιση υιοθετήθηκε (βεβαίως κάτω από την πίεση των εργατών και της Αριστεράς) από συντηρητικούς, υπεράνω πάσης σοσιαλιστικής υποψίας πολιτικούς, όπως ο «σιδηρούς καγκελάριος» Οτο φον Βίσμαρκ στη Γερμανία (1889) ή ο Λόιντ Τζορτζ (1911) και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ (1942) στη Βρετανία. Ωστόσο, στην Αμερική όλες οι σημαντικές απόπειρες μεταρρύθμισης -του Τίοντορ Ρούζβελτ (1912), του Φραγκλίνου Ρούζβελτ (1934), του Λίντον Τζόνσον (1965), του Τζίμι Κάρτερ (1979) και του Μπιλ Κλίντον- είτε τορπιλίστηκαν είτε ακρωτηριάστηκαν.

Τα «ζόμπι» του προέδρου

Αν και ο Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει πάρει ακόμη τις τελικές αποφάσεις του, φαίνεται ότι προσανατολίζεται να υπαναχωρήσει στα καίρια ζητήματα: στη δημιουργία ενός κρατικού ασφαλιστικού φορέα που θα ανταγωνίζεται τους ιδιωτικούς και στην υποχρέωση των εργοδοτών να ασφαλίζουν τους εργαζομένους τους. Αν κινηθεί σε αυτήν την κατεύθυνση, κινδυνεύει όχι μόνο να μετατρέψει τη μεταρρύθμιση σε άδειο κέλυφος, αλλά και να της δώσει αντιδραστικό περιεχόμενο, προσφέροντας δημόσιο χρήμα στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, επιδοτώντας τους μισθωτούς στην αγορά ιδιωτικής ασφάλισης.

Οι υπαναχωρήσεις του Ομπάμα έχουν προκαλέσει μεγάλη απογοήτευση, όχι μόνο στην αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών. Ο Νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν τιτλοφόρησε, αυτήν τη βδομάδα, το άρθρο του στους New York Times «Ολα τα ζόμπι του προέδρου». Η διαπίστωσή του ήταν θλιβερή: αν και ιδεολογικά νεκρός, μετά την κρίση της τελευταίας διετίας, ο νεοφιλελευθερισμός - ριγκανισμός συνεχίζει να κυκλοφορεί, εν είδει ζόμπι, στον Λευκό Οίκο. Αλλοι αρθρογράφοι σημείωσαν σκωπτικά ότι ισχύει και για τον Ομπάμα το γνωστό γνωμικό «χέρι που σε ταΐζει δεν το δαγκώνεις»: Στη νικηφόρα προεκλογική εκστρατεία του, ο Ομπάμα εισέπραξε από τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες 19 εκατομμύρια δολάρια, περισσότερα από το άθροισμα όλων των άλλων -Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών- υποψηφίων.

Θα ήθελε κανείς να πιστέψει ότι ο Ομπάμα θα ακολουθήσει την προτροπή του Μακιαβέλι, που ήθελε τον φωτισμένο Ηγεμόνα να συμμαχεί με τον λαό για να συντρίψει τη δύναμη των ολιγαρχών, αλλά η αμερικανική υπερδύναμη του 21ου αιώνα δεν μοιάζει και πολύ με τη Φλωρεντία του 16ου. Πάντως, η εμπειρία από τη συνθηκολόγηση του Κλίντον παραμένει διδακτική: Στις ενδιάμεσες εκλογές που ακολούθησαν, τα λαϊκά στρώματα εγκατέλειψαν τους Δημοκρατικούς και οι αναζωογονημένοι Ρεπουμπλικανοί κυριάρχησαν στο Κογκρέσο. Ο Κλίντον συνέχισε να κυβερνά αποδυναμωμένος, μέχρις ότου τον αποτελείωσε το σκάνδαλο Λεβίνσκι, το οποίο ήρθε να καλύψει μόνο ο πόλεμος στο Κόσοβο…