Σελίδες
- Αρχική σελίδα
- ΠΑΓΚΌΣΜΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
- το πολιτικό καφενείο θέλει την στήριξη μας
- CATASTROIKA
- DEBTOCRACY // ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ
- φτηνά δωμάτια στα Σύβοτα
- ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ...
- ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ
- Luxhotels.eu: ηλεκτρονικός κατάλογος ξενοδοχείων σε Ελλάδα και Κύπρο με online σύστημα κράτησης δωματίων.
- WagerShare Casinos
- deal4kids
- Μήπως μιλάνε τα άστρα???
- Citycoupons.gr
- αν έχεις τύχη διάβαινε....
- φοιτητική στέγη για όλη την Ελλάδα
- linky
- για διαφημίσεις και για την ενίσχυση του μπλοκ
Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011
«Δε δικαιούται και δεν πρέπει να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης»
Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010
ΑΓΩΓΟΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ:ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ Τ.Ο. ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΠΕΡΔΙΚΑΣ!!!!
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Η ασκούμενη Κυβερνητική πολιτική ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΟΚ!..
της Αριστερής Πρωτοβουλίας
Ο ρόλος της νεολαίας στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες ήταν το κεντρικό θέμα συζήτησης στην εκδήλωση της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ της Αριστερής Πρωτοβουλίας που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο σε αίθουσα κεντρικού Ξενοδοχείου στην Αθήνα.
Στην ομιλία του το μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, κάλεσε τους νεολαίους να ανατρέψουν το παλιό, να ξαναφτιάξουν το Κίνημα και να αντισταθούν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που υποθηκεύουν το μέλλον τους.
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010
Το φάρμακο της τρόικας... σκοτώνει, της Λούκας Κατσέλη
Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία είναι, αναμφισβήτητα, το σοβαρό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Ελλειμμα που διαχρονικά καθρεφτίζεται στις χαμηλές εξαγωγικές επιδόσεις της χώρας, στη μεγάλη εισαγωγική διείσδυση, στη μειωμένη παραγωγικότητα των συντελεστών παραγωγής.
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Το τέλος της σοσιαλδημοκρατίας….
Αν η πτώση του "υπαρκτού" στα τέλη της δεκαετίας του 80΄ βύθισε σε βαθιά κρίση την Αριστερά, και κυρίως τα κομμουνιστικά κόμματα, η Ευρώπη της δεκαετίας του 90΄ δίνει την χαριστική βολή στο κίνημα των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων αφού τα αποτελέσματα της πολιτικής τους είναι σήμερα ορατά στον καθένα.
Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010
το ΠΑΣΟΚ και οι αντιφάσεις του...
Με την πτώση της χούντας στελέχη του ΠΑΚ (τα περισσότερα), της Δημοκρατικής Άμυνας καθώς και της παλιάς Ένωσης Κέντρου (τα λιγότερα) συγκρότησαν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) που με το που εμφανίστηκε μπέρδεψε πολλούς πολιτικούς αναλυτές. Οι περισσότεροι το έβλεπαν ως προσωρινό φαινόμενο (ανάμεσά τους και η αριστερά), Πίστευαν ότι θα συνθλιβόταν από τις δυνάμεις του τότε δικομματισμού και τις κινήσεις της αριστεράς. Τελικά το ΠΑΣΟΚ επεβίωσε και αναπτύχθηκε αντικαθιστώντας στο πολιτικό σύστημα του δικομματισμού την Ένωση Κέντρου. Η τελευταία δεν άντεξε στις νέες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της μεταχουντικής Ελλάδας. Ο δικομματισμός επεβίωσε, όχι, όμως, και η Ένωση Κέντρου.
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΜΗ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΩΝ ΣΕ ΟΧΗΜΑ ΝΑ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ ΤΟΥ
3η του Σεπτέμβρη: 36 χρόνια αντιφατικής πορείας
Του Νίκου Κοτζιά1.Το ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε ως ένα κίνημα των μη προνομιούχων. Μετατράπηκε σε ένα μαζικό κίνημα και σε ένα λαϊκό κόμμα. Βρήκε το δρόμο προς την κυβερνητική εξουσία και αφομοιώθηκε από αυτήν. Σήμερα, στην εποχή του Μνημονίου, κινδυνεύει να μετατραπεί σε έναν κομματικό φορέα που παράγει μόνο ειδικούς και διαχειριστές εξουσίας. Σε έναν «απλό» αγωγό πρόσβασης στα κέντρα λήψης απόφασης.
Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010
ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ !
ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΑΣΟΚ - ΔΝΤ.....
Λακέδες των μεγαλοτραπεζιτών, δοσίλογοι στο ΔΝΤ και στην κυβέρνηση Μέρκελ.Καταζητούνται οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ:
- Για ληστεία των εισοδημάτων των εργαζομένων
- Για κλοπή θέσεων εργασίας
- Για δολοφονία εργατικών κατακτήσεων
- Για βόμβα στο ασφαλιστικό
- Για εμπρησμό στον παραγωγικό ιστό της χώρας
- Για υποθήκευση δημόσιας περιουσίας
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Α. Καρράς: «Κατέβηκα στην πορεία για να αμυνθώ»
Στην πρώτη γραμμή και των περσινών κινητοποιήσεων μετά τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, ο κ. Καρράς, ο οποίος διανύει την 9η δεκαετία της ζωής του, ξεχώρισε μεταξύ των διαδηλωτών για την «τάση», όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος να πλησιάζει τους αστυνομικούς και να τους αποτρέπει από τη βίαιη συμπεριφορά τους απέναντι σε νέα παιδιά. «Όταν εκείνοι είναι αγριεμένοι, εγώ τους πλησιάζω ήρεμα και προσπαθώ να τους ηρεμήσω», λέει ο ίδιος.
Αίσθηση είχε προκαλέσει πέρυσι φωτογραφία του Γιάννη Κολεσίδη από τις πορείες του Δεκεμβρίου 2008 στην Αθήνα, που απεικονίζει το ματωμένο χέρι του κ. Καρρά να κρατά ένα φάκελο και στο βάθος να δεσπόζουν οι ασπίδες των ΜΑΤ. Η συγκεκριμένη φωτογραφία, η οποία κυριάρχησε στα ελληνικά και διεθνή μέσα με τη λεζάντα «Το ματωμένο χέρι ενός άντρα καθώς στέκεται μπροστά στις αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών στην Αθήνα στις 9 Δεκεμβρίου 2008», κέρδισε το δεύτερο βραβείο του διεθνούς διαγωνισμού φωτογραφίας World Press Photo στην κατηγορία «Άνθρωποι στις Ειδήσεις».
«Αυτονόητη» η συμμετοχή μου στις κινητοποιήσεις
Όπως εξηγεί στο tvxs ο κ. Καρράς, «κατέβηκα για να διαδηλώσω και να αμυνθώ κιόλας απέναντι στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι κινητοποιήσεις, στον πολιτισμό που φτιάχνουν, στα γεγονότα που φτιάχνουν και τα γεγονότα όπως ήταν, απέναντι σε μια κινητοποίηση που είχε 6.000 αστυνομικούς. Με ενδιέφερε το πως αντιδρά το κράτος, η πολιτεία, οι πολίτες».
«Οι κινητοποιήσεις δεν σχετίζονται αποκλειστικά με το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, αλλά και με αυτό που σηματοδότησε στη συνέχεια. Εμένα αυτό που με ενδιέφερε και κατέβηκα στην πορεία ήταν η κινητικότητα της νεολαίας, ο τρόπος δηλαδή που εκλαμβάνει τα γεγονότα, ο τρόπος που αντιδρά, ο τρόπος που συμμετέχει. Έχει το δικό της κώδικα για το τι σημαίνει για αυτούς το γεγονός», συνεχίζει.
Σχολιάζοντας τα όσα είδε, ο κ. Καρράς, υπερτονίζει την ύπαρξη μιας πολύ ενδιαφέρουσας νέας γενιάς. «Όχι τις νεολαίες... Οι νεολαίες είναι γέροι μικρής ηλικίας. Μιλάω για τους νέους, τα παιδιά του λυκείου», εξηγεί. «Μου άρεσε η δυναμικότητα των καινούργιων και των παιδιών. Είδα κάτι αυθεντικό, όχι κάτι απλά επετειακό, σαν παρέλαση 25ης Μαρτίου και είχα πολύ ενδιαφέρουσες κουβέντες με τα παιδιά. Κορόιδευαν τους μεγάλους και καλά έκαναν. Και γιουχάρανε και όσους πετούσαν πέτρες και επενέβαιναν για αν αποτρέψουν φασαρίες, χωρίς να έχουν ηγέτες και αξιωματούχους περιφρούρησης».
«Ο Χρυσοχοΐδης πρέπει να αλλάξει υπουργείο»
Αυτό που του έκανε μεγαλύτερη εντύπωση, όπως τονίζει «είναι το κράτος, η πολιτεία, τα κόμματα, το πως τα τελευταία το εκλαμβάνουν, το χρησιμοποιούν, πως συμμετέχουν και πως το εκμεταλλεύονται. Εγώ δεν θα το χειριζόμουν έτσι. Είδα κουρασμένους αστυνομικούς, ανθρώπους που ήταν στα γραφεία και βγήκαν και καβάλησαν μηχανές, νέους με μηχανάκια να κάνουν εφόδους, οι οποίοι θα προτιμούσαν να κάνουν σούζες ή κάτι άλλο. Με ενόχλησαν αρκετά τα γεγονότα και το είπα και στους αρμόδιους».
Φανερά ενοχλημένος από το χειρισμό και την εκμετάλλευση των κινητοποιήσεων, επισημαίνει ότι «Η περσινή εξέγερση από τους μαθητές ήταν τελείως διαφορετική από τις επιμέρους ευκαιρίες εξεγέρσεων από άλλους εν ονόματι της εξέγερσης των μαθητών. Η στρέβλωση για μένα του γεγονότος από πολλούς, αλλά και ο τρόπος που αντιδρούσαν στους στρεβλώνοντες, με ενόχλησε. Για παράδειγμα, προχθές, πλησίασα 2 παιδιά που πετούσαν πέτρες, τους τις πήρα και τους πήρα μαζί μου. Τους είπα, αν θέλετε να διαμαρτυρηθείτε, ελάτε μαζί μου και τους έπιασα αγκαζέ. Με ενόχλησε επίσης η έλλειψη πειθαρχίας από τα ΜΑΤ, γιατί έφυγε ένας από τη σειρά και πέταξε μία κρότου λάμψης χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Στο τέλος, με πέταξαν και εμένα κάτω γιατί κάποια στιγμή στη διάρκεια της πορείας ήρθαν η μηχανόβιοι και ένας δεν μπόρεσε να φρενάρει, έπεσε κάτω και τον προστατεύσαμε, επειδή ήταν προκλητικός ο τρόπος που ήρθαν, μην τον κακοποιήσουν. Ήρθαν οι συνάδελφοί του, έβγαλαν τα γκλομπ και άρχισαν να χτυπούν».
«Η αστυνομία αποτελείται από δύο κομμάτια. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι νέων ανθρώπων και ένα άλλο που ίσως έχει διάφορη αντίληψη, πολύ παλιότερη για το ποια είναι η δουλειά τους. Απαιτούν οι τελευταίοι από τους νέους να είναι τσαμπουκάδες. Στεναχωρήθηκα γιατί δεν είδα να έχει προοδεύσει η αστυνομία προς μια θετική κατεύθυνση. Οι αστυνομικοί μπαίνουν στο Σώμα ως πολίτες. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνούν είναι το πόσο καλοί πολίτες πρέπει να είναι για να είναι αστυνομικοί».
Τέλος, χαρακτηρίζει μεγάλη αποτυχία τις δηλώσεις Χρυσοχοΐδη ότι είναι ικανοποιημένος από τον επιτυχή χειρισμό της κατάστασης από την αστυνομία. «Λυπάμαι ειλικρινά», λέει χαρακτηριστικά και του προτείνει να αλλάξει υπουργείο και να μεταφερθεί στο υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. «Ειδικότερα, να πάρει τον τομέα των Θρησκευμάτων γιατί τελευταία μου φαίνεται ότι αρχίζει να έχει κάποιες ιδεοληψίες και φανατισμούς και του πάει περισσότερο».
Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009
Η κρίση στην Ελλάδα είναι πολιτισμική: η περίπτωση της Κίνας και των Ινδιάνων της Κεντρικής Αμερικής
1.Παρακμή και διεθνή πείρα
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολύ σύνθετη δύσκολη κατάσταση, Η κρίση της ελληνικής οικονομίας είναι ένας συνδυασμός εξωτερικών παραγόντων και εσωτερικών διαρθρωτικών αδυναμιών. Το μείγμα είναι εκρηκτικό διότι συνδυάζεται και απορρέει από μια σχετικά παρατεταμένη ηθική και πολιτική κρίση καθώς και του πολιτισμού της καθημερινότητας. Σε μια τέτοια κατάσταση βρέθηκαν στον 15ο αιώνα κράτη όπως η Ινδία και η Κίνα. Οι μεγαλύτερες οικονομίες της εποχής άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα. Διαδικασία που «ολοκληρώθηκε» στα μέσα του 17ου αιώνα. Η Κίνα το κράτος με την υψηλότερη τεχνολογία επί σχεδόν χίλια (1000!) χρόνια αυτοκτονούσε. Ένιωθε ότι εφόσον διέθετε επί αιώνες την υψηλότερη τεχνολογία στην αγροτική παραγωγή, στην βιοτεχνία και στην οργάνωση της διοίκησης δεν είχε να φοβηθεί τίποτα αν κλεινόταν στον εαυτό της και «απέκλειε» τον ξένο παράγοντα. Το αποτέλεσμα ήταν να μην κάνει η Κίνα έγκαιρα το άλμα στην βιομηχανική επανάσταση παρόλο που διέθετε πολλαπλά περισσότερες προϋποθέσεις πραγμάτωσής της από ότι το Ηνωμένο Βασίλειο, το εργαστήριο του παγκόσμιου καπιταλισμού και της γέννησης της βιομηχανίας της ατμοκίνητης μηχανής.
2. Ο «αρνητικός πολιτισμός» ως παράγοντας παρακμής
Ο λόγος που η Κίνα έχασε το τραίνο της βιομηχανικής επανάστασης ήταν η έλλειψη εσωτερικών δυνατοτήτων ανάπτυξης της τεχνολογίας ή επαφής με την υπό ανάπτυξη δύση. Η κύρια αιτία ιστορικής ήττας στην περίοδο γέννησης του καπιταλιστικού εργοστασίου ήταν ότι δεν ήθελε να μάθει. Αρνιόταν να παραδεχτεί ότι και άλλοι λαοί είχαν αναπτύξει στο ενδιάμεσο ισχυρές οικονομίες στηριγμένες σε πρότυπες τεχνολογίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κινέζος αυτοκράτορας αρνήθηκε να δεχτεί από τον Βρετανό πρεσβευτή στις αρχές του19ου αιώνα ένα ρολόι ως δώρο, διότι θεωρήθηκε ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ομολογία της ικανότητας και άλλων λαών στην ανάπτυξη πρότυπης και παραγωγικά αξιοποιήσιμης τεχνολογίας. Το ζήτημα της Κίνας, δηλαδή, ήταν ότι δεν ήθελε να αποδεχτεί τον δυτικό εκσυγχρονισμό διότι θεωρούσε ότι κάτι τέτοιο θα υπέσκαπτε τον αυτοσεβασμό των Κινέζων ως κατόχων αιώνιων αρμονικών αληθειών. Ότι θα έθετε σε αμφισβήτηση την αντίληψη σύμφωνα με την οποία η Κίνα αποτελούσε το κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού. Τέλος, στην Κίνα κυριαρχούσε ήδη από το 800 μ.Χ. η φιλοσοφία του Κομφούκιου, που είχε αντικαταστήσει ως κρατική ιδεολογία τον υπό διωγμό, πλέον, βουδισμό.Η Ιδεολογία του Κομφούκιου ερμηνευόταν σε αντίθεση με σήμερα ως ένα πρόσταγμα άρνησης του εμπορίου (θεωρείτο ως μια μη παραγωγική δράση) και των πολλών επαφών με τρίτους λαούς οι οποίοι κόμιζαν στην Κίνα «ξένες μη αρμονικές απόψεις». Το πολιτισμικό αυτό μπλοκάρισμα συμβάδιζε με την κυριαρχία των ευνούχων υπηρετών του αυτοκράτορα πάνω στους εκπαιδευμένους διοικητικούς υπαλλήλους με αποτέλεσμα η προκατάληψη να υπερισχύσει της γνώσης. Δεν ήταν κατά συνέπεια καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η Κίνα οδηγήθηκε στον απομονωτισμό και στην εσωστρέφεια.. Ότι έφτασε να καταστρέψει, με απόφαση του αυτοκράτορα, τον στόλο της το 1430. Τότε διέθετε τα μεγαλύτερα πλοία του κόσμου (με έξη κατάρτια, μήκους 160 μέτρων, εξαπλάσιου όγκου των δυτικών ακόμα και δύο αιώνες μετά) Αποφάσισε να καταστρέψει ακόμα και τα ναυπηγεία της καθώς και τα ίδια τα ναυπηγικά σχέδια. Επρόκειτο για την μεγαλύτερη τεχνολογική αυτοκαταστροφή της εποχής και την πιο ακραία πολιτική – πολιτισμική αναδίπλωση μεγάλης δύναμης στην ιστορία.
Ο πολιτισμός ως μηχανισμός μπλοκαρίσματος
Η ιστορία της επί αιώνων σημαντικότερης δύναμης στον κόσμο μας καταδεικνύει ότι η βαθιά κρίση της Κίνας ήταν προϊόν υποχώρησης της παραγωγικότητάς της, καθώς και ιδεολογημάτων που την είχαν δεσμεύσει στο παρελθόν της. Ήταν ακόμα αποτέλεσμα μιας στάσης μεγάλων λόγων απέναντι στον ξένο παράγοντα. Αλαζονικής συμπεριφοράς που στο τέλος κατέληξε να θεωρεί κάθε τι το ξένο εχθρικό προς την «αρμονία με τον ουρανό» και κάθε δυτική τεχνολογία υποδεέστερη εκείνης των Κινέζων. Με αυτό τον τρόπο η Κίνα αποδιοργάνωσε την έμμεση αυτοκρατορία της. Έμμεση με την έννοια ότι δεν διέθετε η ίδια αποικίες, αλλά μόνο χώρους και λαούς οικονομικά –εμπορικά υποτελείς σε εκείνη. Μια αυτοκρατορία σαφώς πιο ηθική για την εποχή της, αλλά και οικονομικά ορθολογική, αφού διασφάλιζε τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας «κέντρο του κόσμου» με το μικρότερο δυνατό κόστος που είχαν γνωρίσει μέχρι τότε οι αυτοκρατορίες. Πολιτισμικό μπλοκάρισμα, ιδεολογισμοί, κακή διοίκηση στο εσωτερικό, τάση απομονωτισμού, όλα αυτά οδήγησαν την Κίνα στην μεγαλύτερή της παρακμή μετά από σχεδόν 5.000 χρόνια συνεχή εκσυγχρονισμού.Η Κίνα αποτελεί το μεγαλύτερο δίδαγμα για το τι μπορεί να κάνουν πολιτιστικά μπλοκαρίσματα και υπεροπτικές αντιλήψεις τρίτων λαών. Και αυτό ακριβώς κινδυνεύει να πάθει η Ελλάδα που δείχνει να μην θέλει να κατανοήσει την παγκοσμιοποίηση και τις επιπτώσεις και ευκαιρίες που αυτή παρέχει. Που δείχνει να μην μπορεί να το πιστέψει ότι οι λαοί στην περιοχή που πριν είκοσι χρόνια βρίσκονταν σαφώς πίσω από το επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξής της μπορούν να βρίσκουν έναν δικό τους δημιουργικό δρόμο. Που δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι η Τουρκία που πριν ένα αιώνα βρισκόταν σε πλήρη παρακμή παραγωγικότητας, επιδιώκει να γίνει ο περιφερειακός ηγεμόνας διαθέτοντας μια πολύπλευρη πολιτική που υπερβαίνει κατά πολύ κάθε αντίληψη μονοδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Υπάρχουν πολιτισμοί που χάνονται
Η ιστορία, βέβαια, δεν έχει γνωρίσει μόνο μεγάλους πολιτισμούς που περνάνε σε παρακμή εξαιτίας της άρνησής τους να αναγνωρίσουν τις μεγάλες αλλαγές που γινόντουσαν στην εποχή τους και δεν έβρισκαν δρόμο ή δεν έψαχναν καν, για το πώς θα καβαλήσουν και εκείνοι το κύμα της ιστορίας και των αλλαγών, ώστε να το δαμάσουν. Η ιστορία γνώρισε, ταυτόχρονα πολιτισμούς που παράκμασαν, πιο σωστά χάθηκαν, διότι έδειξαν εμπιστοσύνη εκεί που έπρεπε να είναι επιφυλακτικοί και νηφάλιοι. Η ανθρωπότητα γνώρισε μεγάλους πολιτισμούς, όχι τόσο ισχυρούς, όμως, όπως εκείνος της Κίνας, και στην Αμερικάνικη ήπειρο. Ιδιαίτερα στην κεντρική Αμερική (Μεξικό) και σε χώρες της Βορείου Λατινικής Αμερικής (όπως στο Περού και στην Βολιβία). Οι πολιτισμοί αυτοί είχαν τα πλεονέκτημα – πλούτο τους, αλλά δεν είχαν αναπτύξει με επάρκεια την τεχνολογία του σιδήρου, της οργάνωσης της διοίκησης και κατά προέκταση του πολέμου. Συντρίφτηκαν κάτω από τον ζυγό των Ισπανών αποικιοκρατών. Πέθαναν στην κυριολεξία μετά την διάδοση δυτικών ασθενειών (όπως είναι η σύφιλη), ηττήθηκαν από την εσωτερική προδοσία από μερικούς εκατοντάδες Ισπανούς, οπλισμένους με σύγχρονα για την εποχή τους όπλα.Η περίπτωσή τους είναι το ακριβώς αντίστροφο εκείνης της Κίνας. Δεν ηττήθηκαν διότι δεν «άνοιξαν» τα σύνορα και τον πολιτισμό τους στις επαφές με τη δύση, αλλά διότι αυτές οι επαφές έγιναν σε μια εποχή που δεν είχαν αναπτυχθεί επαρκώς οι ίδιοι και δεν άντεχαν τη Δύση που επέβαλε με βίαια μέσα την παρουσία της. Διότι «είχαν αλλά δεν πρόσεξαν». Το δίδαγμα της περίπτωσης των ιθαγενών στην Κεντρική και Νότια Αμερική είναι ότι δεν είναι όλες οι χώρες έτοιμες να δεχτούν έναν κατακλυσμό εξουσιαστικών μηχανισμών, τεχνολογίας και οργάνωσης από τα έξω. Ότι η εισαγωγή τέτοιων στοιχείων ναι μεν είναι απαραίτητη (διότι δεν μπορεί κάθε γενιά και κάθε χώρα να ανακαλύπτει εκ νέου ότι έχουν ανακαλύψει άλλες γενιές και δεκάδες άλλες χώρες), αλλά αυτό πρέπει να γίνεται με τρόπο που να αφομοιώνεται δημιουργικά από τον «εσωτερικό ιστό».Συνολικά η ιστορία έχει δείξει ότι προκειμένου να προχωρήσει μια χώρα, οφείλει να είναι ανοικτή στο νέο, στη διασύνδεση με το «εξωτερικό». Να αποδέχεται επιρροές απ’ αυτό. Δεν πρέπει να μας φοβίζει το άνοιγμα στο «ξένο» και η δημιουργική του αφομοίωση. Όμως, ταυτόχρονα, να μην χάνει τη δική της εσωτερική συνοχή, τις ιδιαιτερότητες της κοινωνικής της δομής και παράδοσης. Να μπορεί να συνδέει σε ένα παραγωγικό αμάλγαμα το ιστορικό έσω με το έξω. Να αφομοιώνει το πρώτο το δεύτερο χωρίς να υποτάσσεται σε αυτό. Με άλλα λόγια, η σημερινή Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να σκέφτεται τον εαυτό της ως τον καλύτερο χώρο και μοναδικής (ιστορικής) σημασίας χώρα. Από την άλλη, η αναγνώριση των ικανοτήτων, δυνατοτήτων, κατακτήσεων των έξω δεν μπορεί να γίνει με τρόπο δουλικό, με υπόκλιση σε ότι έρχεται από τα έξω.
Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008
Πορεία αργόσυρτης σήψης
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Φροντιστήριο για ορισμένες πτυχές της αστικής πολιτικής αποτελούν όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή με επίκεντρο την υπόθεση Ζαχόπουλου. Αρχίζοντας από το πιο ασήμαντο, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε την απίστευτη λύσσα, αποφασιστικότητα και σθένος με την οποία δίνουν όλοι τη μάχη για τα πρόσωπα – πάνω απ’ όλα φυσικά το δικό τους! Όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ιδεολογία, την παράταξη, τους κομματικούς δεσμούς, τα κοινά οράματα – όλα αυτά δηλαδή που εμείς συνήθως τους αποδίδουμε, μεταφέροντάς τους δικές μας ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Αυτοί συμπεριφέροντε σαν ύαινες που κατασπαράζουν η μια την άλλη για την εξουσία και τα πλούτη που αποκομίζουν από αυτήν.
Δυστυχώς, ο υπερπροβεβλημένος ρόλος των προσώπων στη σύγχρονη αστική πολιτική καθόλου δεν συνεπάγεται χαλάρωση του ταξικού χαρακτήρα της αστικής πολιτικής, ούτε καν στις περιόδους σοβαρών κλυδωνισμών της, όπως τη σημερινή. Είναι πανθομολογούμενο ότι η κυβέρνηση Καραμανλή έχει περιέλθει, έστω προσωρινά, σε δύσκολη θέση. Πολύ λογικά θα νόμιζε κανείς ότι η φυσιολογική στάση του πρωθυπουργού θα ήταν να επιχειρούσε αυτή την κρίσιμη ώρα να διευρύνει τη λαϊκή βάση στήριξής του με κάποια δημαγωγικά, φιλολαϊκά μέτρα που θα τον καθιστούσαν πιο δημοφιλή, άρα ισχυρότερο, να περάσει την μπόρα και στη συνέχεια να έβλεπε τι θα κάνει με τις «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τις αντιδραστικές, βαθύτατα αντιλαϊκές τομές που θέλει να επιφέρει στο σύστημα υπέρ του κεφαλαίου. Δεν κάνει τίποτα από αυτά. Αντίθετα, την ώρα που όλη η χώρα έχει πνιγεί στην μπόχα της διαφθοράς που αποπνέει η διακυβέρνηση της ΝΔ, ο Καραμανλής δίνει εντολή να ξεπουληθούν σε απατεώνες τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης! Επιμένει στο στόχο της ιδιωτικοποίησης, ακόμη και αν αυτή τη στιγμή η ενέργειά του λειτουργεί αντικειμενικά ως απόδειξη της διαφθοράς της κυβέρνησής του. Στέλνει τα ΜΑΤ να δέρνουν τους λιμενεργάτες και τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, αντί να επιζητεί λαϊκή υποστήριξη. Ακόμη και την ώρα της κρίσης, ο Καραμανλής αναζητεί την υποστήριξη των κύκλων ισχύος του κεφαλαίου αποδείχνοντάς τους ότι είναι σε θέση να ασκεί ακόμη πιο αντιλαϊκή πολιτική υπέρ των συμφερόντων τους. Στο πλαίσιο αυτό ο πρωθυπουργός μεταβαίνει «σφαγμένος» πολιτικά και στην Τουρκία, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις εκείνων των κύκλων που θέλουν οπωσδήποτε να πάει, παρόλο που έχει γίνει πια σαφές ότι ο ίδιος ο Καραμανλής υφίσταται σοβαρή πολιτική ζημιά από την επίσκεψη αυτή και μάλιστα στον πυρήνα των οπαδών του.
Σε απλά ελληνικά δηλαδή, η κυβέρνηση Καραμανλή γίνεται πιο επικίνδυνα αντιλαϊκή τώρα που βρίσκεται σε κρίση. Αποτέλεσμα όμως αυτής της γραμμής της είναι η εμφανής μείωση της επιρροής της ΝΔ στους ψηφοφόρους, σαφώς κάτω πλέον από το ελάχιστο όριο αυτοδυναμίας. Αυτό θα ήταν αδιάφορο για το σύστημα, αν το ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν να απορροφά τους δυσαρεστημένους που διαρρέουν από τη Δεξιά. Εδώ όμως έχουμε ένα άλλο πρόβλημα. Ο Γιώργος Παπανδρέου αδυνατεί να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης. Το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του συμπαρασύρεται και βουλιάζει όλο και περισσότερο στις δημοσκοπήσεις. Η συνδυασμένη πτωτική τάση όμως τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ προκαλεί ερωτηματικά ως προς τη δυνατότητα του δικομματικού αστικού συνασπισμού εξουσίας να αναπαράξει το μέχρι τώρα τρόπο εναλλαγής του στην άσκηση της διακυβέρνησης.
Αν αποδειχθεί ανίκανος να το κάνει, τότε τα κέντρα εξουσίας είναι αναγκασμένα να προωθήσουν διορθωτικές αλλαγές ή και σοβαρές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Προαισθανόμενος ότι βαδίζουμε προς τα εκεί, ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρεί να ελέγξει πάση θυσία το ΠΑΣΟΚ εξοντώνοντας οργανωτικά το «ρεύμα Βενιζέλου», ελπίζοντας ότι έτσι όσες ήττες και αν υποστεί, θα παραμείνει αρχηγός του κόμματος. Αυτονόητο είναι πως αυτή η γραμμή οδηγεί σε συρρίκνωση της εκλογικής απήχησης του ΠΑΣΟΚ, επιτείνοντας έτσι και από αυτή την πτέρυγα τα προβλήματα αναπαραγωγής του συστήματος. Το αποτέλεσμα είναι καταλυτικό. Σε τελευταία δημοσκόπηση εμφανίζεται το απίστευτο ποσοστό του 79% να είναι απογοητευμένο από τη κυβέρνηση και το ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό του …91% να είναι απογοητευμένο από την αντιπολίτευση! Η κατάσταση αυτή κυοφορεί εξελίξεις, αν παραμείνει ως έχει. Το δισεπίλυτό της οξύνεται από το γεγονός ότι πέρα από το υπόστρωμα γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας προς τα δύο κόμματα που αποτελεί την αιτία της κρίσης του πολιτικού σκηνικού, οι πολιτικές επιλογές των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου επιτείνουν την κρίση του αστικού συνασπισμού εξουσίας αντί να τη μετριάζουν.
Το σκηνικό που προκύπτει παρουσιάζει για την Αριστερά αφενός αυξημένες δυνατότητες κατάκτησης ισχυρότερων θέσεων στο νέο σκηνικό και αφετέρου παγίδες ενσωμάτωσής της πολύ χειρότερες ακόμη και από εκείνες του 1989, οι οποίες μπορούν να αποβούν μοιραίες ακόμη και για την ουσιαστική ύπαρξή της, αν ξαναπέσει μέσα σ’ αυτές.
http://mauroskyknos.blogspot.com/
Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2008
Κρίση εμπιστοσύνης στο σύστημα
Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008
Έρχονται άλλες εποχές...
…εκφραστή το ΠAΣOK, έβρισκε πάντα διεξόδους στα κατά καιρούς αδιέξοδα και κυβέρνησε τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.
Mε τα κόμματα της Aριστεράς είτε ενωμένα είτε χωρισμένα, να παίζουν συμπληρωματικό ρόλο, ο οποίος μάλιστα μετά τον τραγικό ρόλο του ενιαίου τότε Συνασπισμού, την περίοδο ’89-’90, αλλά και την εσωτερική καταιγίδα που σήμανε για τον χώρο η κατάρρευση της EΣΣΔ, μειωνόταν συνέχεια.
Σήμερα τα φαινόμενα οδηγούν και πάλι στον πειρασμό να εξυφανθούν θεωρίες περί του δικομματικού τέλους και της αυγής μιας νέας εποχής, στην οποία θα έχουν ξεπεραστεί τα σχήματα, τα κόμματα και τα στερεότυπα που διαμορφώθηκαν και κυριάρχησαν από τη μεταπολίτευση ώς σήμερα.
Oι τελευταίες εκλογές και η τετράμηνη εμπειρία μετά απ’ αυτές, με την τραγική εικόνα της κυβέρνησης από τη μια, αλλά και την απογοητευτική εικόνα του ΠAΣOK απ’ την άλλη, δίνουν το δικαίωμα για παρόμοιες σκέψεις ή σενάρια.
Aν κάποιος θέλει να υιοθετήσει ή να απορρίψει αυτές τις θεωρίες, θα πρέπει να συνυπολογίσει και τους παρακάτω παράγοντες:
α) Tην έκλειψη των ηγετικών φυσιογνωμιών του πρόσφατου παρελθόντος, οι οποίες σ’ ένα προσωποπαγές και πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα αποτελούσαν ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος. O σημερινός πρωθυπουργός, παρά τις προσδοκίες, εξανέμισε πολύ σύντομα και πολύ άχαρα τις όποιες τέτοιες προσδοκίες. Και ο πρόεδρος του ΠAΣOK επί τέσσερα χρόνια αγωνίζεται – ανεπιτυχώς – να τις προβάλει.
β) H ραγδαία υποβάθμιση της αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού των δύο μεγάλων κομμάτων. O πήχυς είναι τόσο χαμηλός, που όλοι δικαιούνται «διά να φιλοδοξούν».
γ) H παντελής αδυναμία των κομμάτων να συλλάβουν τις ραγδαίες εξελίξεις στον κόσμο και να διαμορφώσουν νέο λόγο, νέες ιδέες και νέες πολιτικές, που να απαντούν στα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας.
δ) H κατασπατάληση από τα κυβερνητικά κόμματα της στοιχειώδους εμπιστοσύνης και η απώλεια κάθε ηθικού ερείσματος, που πνίγηκε μέσα σε ωκεανούς σκανδάλων, διαφθοράς, κακοδιαχείρισης και ανικανότητας.
Tα παραπάνω βασικά και δεκάδες δευτερεύοντα συνηγορούν – τουλάχιστον – στο ότι τα επόμενα χρόνια οι εξελίξεις που συμβαίνουν μέσα στην κοινωνία θα σαρώσουν τελικά την αφασία και την αποχαύνωση που κυριαρχεί στην ηγεσία της πολιτικής σκηνής, αλλάζοντάς την δραστικά. Tο ερώτημα είναι προς ποια κατεύθυνση... Kαι βεβαίως προς όφελος τίνος...
(Ποντίκι, 10.1.2008)
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008
Bουτιά σοκ για τους μεγάλους
Σοβαρές εκλογικές απώλειες, που παραπέμπουν σε φαινόμενα ανοιχτής κρίσης εμπιστοσύνης, καταγράφει τόσο για τη ΝΔ όσο και για το ΠΑΣΟΚ έρευνα της εταιρείας Metron Analysis, που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό του ΑΝΤ1.
Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη πανελλαδική δημοσκόπηση, που διενεργήθηκε τις πρώτες μέρες της νέας χρονιάς (4-7 Ιανουαρίου), η ΝΔ φαίνεται να πληρώνει το τίμημα της υπόθεσης Ζαχόπουλου, αφού βλέπει τα ποσοστά της να υποχωρούν αισθητά σε σχέση με την αντίστοιχη έρευνα της ίδιας εταιρείας, που είχε πραγματοποιηθεί πριν από ενάμιση μήνα (14-15 Νοεμβρίου).
Ετσι, ενώ, τότε, στο ερώτημα πρόθεσης ψήφου συγκέντρωνε ποσοστό 34,6%, τώρα εμφανίζεται να χάνει επτά ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες, κατρακυλώντας στο 27,6%!
Αλλά και το ΠΑΣΟΚ, αδυνατώντας να κεφαλαιοποιήσει την προφανή κυβερνητική φθορά, εξακολουθεί να καταβάλλει κι αυτό μερίδιο του τιμήματος της κρίσης, πράγμα που αντανακλάται στη σημαντική υποχώρησή του από το 31,4%, που συγκέντρωνε τον Νοέμβριο του 2007, στο 26,3% που αποσπά σήμερα.
Κέρδη
Αντίθετα, σημαντικά είναι τα κέρδη των κομμάτων της Αριστεράς, τα οποία δείχνουν να αυξάνουν αλματωδώς την εκλογική επιρροή τους, εκμεταλλευόμενα την κρίση των δύο μεγάλων κομμάτων. Το ΚΚΕ εμφανίζεται να συγκεντρώνει τις προτιμήσεις του 8,4% των ερωτηθέντων, ενώ εξαιρετικά σημαντική είναι και η επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνει το 7,9%.
Τα ποσοστά αυτά γίνονται ακόμα υψηλότερα, όταν επιχειρείται αναγωγή του ποσοστού της πρόθεσης ψήφου στα έγκυρα ψηφοδέλτια, με αποτέλεσμα η δύναμη των δύο κομμάτων της Αριστεράς να σπάει το φράγμα του 20%!
Κατά τις επεξεργασίες της Metron, η εκτίμηση της πρόθεσης ψήφου για το ΚΚΕ είναι 10,9%, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ ανέρχεται στο 10,3%, επίδοση κατά 2% μεγαλύτερη από αυτήν που κατέγραφε το κόμμα στην έρευνα του Νοεμβρίου.
Χαρακτηριστικό της τάσης αμφισβήτησης του δικομματισμού είναι το γεγονός ότι, ακόμα και με την αναγωγή των ποσοστών τους, η συνολική δύναμη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μόλις και μετά βίας «ακουμπά» το «ιστορικό χαμηλό» του 70%.
Καταγράφοντας σημαντικές απώλειες σε σχέση με την έρευνα του Νοεμβρίου, η ΝΔ φαίνεται να περιορίζεται στο 35,7%, το ΠΑΣΟΚ στο 34,1%, ενώ χαμηλά παραμένουν και τα ποσοστά των συσπειρώσεων των δύο κομμάτων, τα οποία κινούνται αισθητά κάτω από το 80%.
Οσον αφορά τέλος στις μετακινήσεις ψηφοφόρων, σύμφωνα με τα ευρήματα της συγκεκριμένης δημοσκόπησης, οι μεγαλύτερες απώλειες της ΝΔ καταγράφονται προς την πλευρά του ΛΑΟΣ (4%), ενώ το ΠΑΣΟΚ δείχνει να «αιμοδοτεί» το ΚΚΕ (5,4%) και, κυρίως, τον ΣΥΡΙΖΑ (8,5%).
ΚΟΛΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ
Βρόχος για ΝΔ και Καραμανλή η υπόθεση Ζαχόπουλου
Σκάνδαλο με ευρύτερες διαστάσεις και σαφές πολιτικό χρώμα θεωρεί η πλειονότητα της κοινής γνώμης την «υπόθεση Ζαχόπουλου», όπως προκύπτει από δημοσκόπηση που διενήργησε η εταιρεία MetronAnalysis για λογαριασμό του ΑΝΤ1.
Κατά την έρευνα, την κυβερνητική θέση περί «προσωπικής υπόθεσης» φαίνεται να συμμερίζεται μόνο το 19% των ερωτηθέντων, ενώ, αντιθέτως, το 76% αποδέχεται τον χαρακτηρισμό της υπόθεσης ως «σκανδάλου».
Ενδιαφέρον είναι ότι η επίσημη «γραμμή» δεν φαίνεται να περνά ούτε στην εκλογική βάση του κυβερνώντος κόμματος, αφού οι έξι στους δέκα ψηφοφόρους της ΝΔ θεωρούν την υπόθεση «σκάνδαλο».
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Metron, η κοινή γνώμη θεωρεί, επίσης, ότι η «υπόθεση Ζαχόπουλου» ενδέχεται να έχει σοβαρές πολιτικές παρενέργειες.
Χαρακτηριστικό του κλίματος που διαμορφώνεται είναι το γεγονός ότι, όταν οι πολίτες ερωτώνται αν η υπόθεση «έχει και πολιτικές προεκτάσεις», το 81% απαντά καταφατικά, ενώ μόνο το 14% αρνητικά.
Αντίστοιχο είναι το κλίμα που επικρατεί και στις τάξεις των ψηφοφόρων της ΝΔ, αφού παρά τη συντονισμένη προσπάθεια να περιοριστεί το θέμα στα όρια μιας ροζ ιστορίας, το 67% των Νεοδημοκρατών εκφράζει την άποψη ότι «η υπόθεση έχει και πολιτικές προεκτάσεις».
Τα ευρήματα της συγκεκριμένης δημοσκόπησης θέτουν πάντως ζήτημα συνολικής επικοινωνιακής διαχείρισης της υπόθεσης, αφού οι τέσσερις στους δέκα πολίτες θεωρούν ότι «υπάρχει προσωπική εμπλοκή του πρωθυπουργού και του στενού του περιβάλλοντος στην υπόθεση Ζαχόπουλου».
Ενδεικτικό των ρωγμών που σημειώνονται στο ανθεκτικό μέχρι πρότινος προφίλ του κ. Καραμανλή είναι μάλιστα το γεγονός ότι παρόμοια άποψη φέρεται να εκφράζει ακόμα και το 16% των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας!
ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ «ΑΠΟΡΡΗΤΟΥ»
«Οχι» στους χειρισμούς Ανδριανού και από τους ψηφοφόρους ΝΔ
Απρόθυμη να συμμερισθεί την κυβερνητική θέση ότι ο διευθυντής Τύπου του πρωθυπουργικού γραφείου Γ. Ανδριανός καλύπτεται από το δημοσιογραφικό απόρρητο και καλώς δεν αποκαλύπτει το όνομα του βιντεο-κομιστή, εμφανίζεται η συντριπτική πλειονότητα των ερωτηθέντων στην έρευνα της MetronAnalysis.
Υπογραμμίζοντας τη διάχυτη δυσπιστία που επικρατεί για τους κυβερνητικούς χειρισμούς στο εσωτερικό της κοινής γνώμης, το 75% των πολιτών θεωρεί ότι «η κυβέρνηση πρέπει να αποκαλύψει από πού παρέλαβε το επίμαχο βίντεο Ζαχόπουλου».
Αποκαλυπτικό των τάσεων που διαμορφώνονται είναι, μάλιστα, ότι το ποσοστό αυτό παραμένει εξαιρετικά υψηλό και στις τάξεις της ΝΔ, καθώς το 64% των ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος ζητεί να αποκαλυφθεί η «πηγή» του συγκεκριμένου DVD.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ
www.ethnos.gr
Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008
Η ΝΔ έχασε το ηθικό πλεονέκτημα...
Του Στρατή Λιαρέλλη
Είναι πλέον γεγονός ότι η αποκάλυψη των υποθέσεων Μαγγίνα και Ζαχόπουλου -παρά το γεγονός ότι διαφέρουν σε αρκετά σημεία και η δεύτερη δεν έχει διερευνηθεί για να γίνουν γνωστές όλες οι πτυχές της- δημιουργεί αντικειμενικά μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Πριν καν συμπληρωθούν τέσσερις μήνες από τις εκλογές, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει πλέον απολέσει οριστικά ένα ηθικό πλεονέκτημα, που έδειχνε να διατηρεί, έναντι της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είναι αλήθεια ότι αυτό το ηθικό πλεονέκτημα είχε αποκτηθεί σε δύο φάσεις και με διαφορετικό τρόπο. Η πρώτη φάση αφορά την περίοδο πριν από το 2004, όπου η αλόγιστη άσκηση της εξουσίας εκ μέρους ορισμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ προσέδωσε πειστικότητα στην επιχειρηματολογία της ΝΔ. Στη δεύτερη φάση η κυβερνητική ρητορική είχε ως βασικό συστατικό ηθικοπλαστικές προσεγγίσεις του τύπου «σεμνά και ταπεινά», σύνθημα που κατέληξε να θυμίζει τον Βασίλη Αυλωνίτη όταν προήδρευε στον σύλλογο «Πνεύμα και Ηθική». Και πέραν αυτών, η συνήθης πρακτική να μετατρέπει κάθε συζήτηση και για οποιοδήποτε θέμα σε μια άγονη αντιπαράθεση, με επίκεντρο το «τι κάνατε εσείς επί τόσα χρόνια που κυβερνούσατε», είχε ως αποτέλεσμα τον απόλυτο αποπροσανατολισμό των πολιτών. Αλλωστε αυτού του είδους η αντιπαράθεση, πέρα από τα απολιτικά χαρακτηριστικά της και το άγονο του περιεχομένου της, έχει καταστεί και πλήρως ανούσια και αντιαισθητική.
Τώρα πλέον, όμως, και η σύγκριση μεταξύ των δύο περιόδων δεν μπορεί να σταθεί, αλλά και οι ηθικοπλαστικές προσεγγίσεις δεν βρίσκουν έδαφος. Αλλωστε το ΠΑΣΟΚ έχει κριθεί δύο φορές από τους πολίτες. Τώρα πλέον κρίνεται η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία βρίσκεται στη δεύτερη θητεία της.
Με αυτά τα δεδομένα το παιχνίδι μεταφέρεται στο γήπεδο του ΠΑΣΟΚ. Οχι για να κριθεί για τα πεπραγμένα της περιόδου 1996-2004. Τα θετικά αυτής της περιόδου έχουν πιστωθεί και για τα αρνητικά πλήρωσε. Τώρα πλέον το ΠΑΣΟΚ οφείλει να πείσει ότι και πιο αξιόπιστο θα είναι στη διακυβέρνηση και πιο φερέγγυο, και κυρίως καθόλου προκλητικό στη διαχείριση της εξουσίας.
Για να τα αντιληφθούν όλα αυτά οι πολίτες, είναι απαραίτητες δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, η άρθρωση ενός περιεκτικού και πειστικού πολιτικού λόγου, που θα δημιουργεί ελπίδες και θα καλλιεργεί προσδοκίες στους πολίτες για την επίλυση των προβλημάτων τους. Και δεύτερον, πρόσωπα που θα διακρίνονται για τη σοβαρότητά τους, την επάρκειά τους και τη δημόσια εικόνα τους. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα επιλέγονται και δεν θα αναδεικνύονται με μοναδικό κριτήριο τις εσωκομματικές ισορροπίες. Μέχρι αυτήν τη στιγμή το ΠΑΣΟΚ δείχνει να υστερεί και στα δύο. Υπόσχονται προγραμματικό λόγο μετά το συνέδριο και επαγγέλλονται ανάδειξη των ικανότερων με την ανάδειξη των νέων οργάνων. Ο χρόνος θα δείξει.
www.ethnos.grΡαγδαίες οι εξελίξεις στην SIEMENS_GREECE
Μόλις άρχισαν να διαρρέουν πληροφορίες σχετικά με την κατάθεση του πρώην μεγαλοστελέχους στον Γερμανό ανακριτή αμέσως τα κεντρικά απαίτησαν και πέτυχαν την απομάκρυνση του Γενικού Διευθυντή της εταιρείας στην Ελλάδα Χριστοφοράτο του οποίου η εμπλοκή στο σκάνδαλο είναι άμεση. Θεωρείτε ότι ο Χριστοφοράτος έστελνε τα μιζόχαρτα στα κεντρικά σύμφωνα με το στέλεχος της γερμανικής SIEMENS. Ο Χριστοφοράτος γνωρίζει από μέσα όλο το «σύστημα Σημίτη» που τα πήρε χοντρά και απαιτούσε με αυθάδεια όλο και μεγαλύτερες MIESENS.
Είχε προηγηθεί η απομάκρυνση του Πρόδρομου Μαυρίδη, ο οποίος ήταν υπεύθυνος των «ειδικών λογαριασμών» της εταιρείας στα Βαλκάνια.