Έρχονται άλλες εποχές...

Πολλοί την πίστεψαν, πολλοί την προφήτεψαν και πάντα οι προφητείες διαψεύδονταν μέχρι σήμερα. Ποιες προφητείες; Αυτές που μιλούσαν για το τέλος της εποχής της μεταπολίτευσης και το τέλος του δικομματισμού. Αποκορύφωμα για τέτοιου είδους προφητείες ήταν η εποχή του «βρόμικου ’89». Πέρασαν 20 χρόνια από τότε και σχεδόν 35 από τη μεταπολίτευση, αλλά η ώρα του τέλους ακόμα να σημάνει. Tο πολιτικό σύστημα που στήθηκε και καθιερώθηκε την επταετία ’74-’81, με βασικούς πυλώνες τη δεξιά - κεντροδεξιά με εκφραστή τη N.Δ. και την κεντροαριστερά με…

…εκφραστή το ΠAΣOK, έβρισκε πάντα διεξόδους στα κατά καιρούς αδιέξοδα και κυβέρνησε τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Mε τα κόμματα της Aριστεράς είτε ενωμένα είτε χωρισμένα, να παίζουν συμπληρωματικό ρόλο, ο οποίος μάλιστα μετά τον τραγικό ρόλο του ενιαίου τότε Συνασπισμού, την περίοδο ’89-’90, αλλά και την εσωτερική καταιγίδα που σήμανε για τον χώρο η κατάρρευση της EΣΣΔ, μειωνόταν συνέχεια.

Σήμερα τα φαινόμενα οδηγούν και πάλι στον πειρασμό να εξυφανθούν θεωρίες περί του δικομματικού τέλους και της αυγής μιας νέας εποχής, στην οποία θα έχουν ξεπεραστεί τα σχήματα, τα κόμματα και τα στερεότυπα που διαμορφώθηκαν και κυριάρχησαν από τη μεταπολίτευση ώς σήμερα.

Oι τελευταίες εκλογές και η τετράμηνη εμπειρία μετά απ’ αυτές, με την τραγική εικόνα της κυβέρνησης από τη μια, αλλά και την απογοητευτική εικόνα του ΠAΣOK απ’ την άλλη, δίνουν το δικαίωμα για παρόμοιες σκέψεις ή σενάρια.

Aν κάποιος θέλει να υιοθετήσει ή να απορρίψει αυτές τις θεωρίες, θα πρέπει να συνυπολογίσει και τους παρακάτω παράγοντες:

α) Tην έκλειψη των ηγετικών φυσιογνωμιών του πρόσφατου παρελθόντος, οι οποίες σ’ ένα προσωποπαγές και πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα αποτελούσαν ακρογωνιαίο λίθο του συστήματος. O σημερινός πρωθυπουργός, παρά τις προσδοκίες, εξανέμισε πολύ σύντομα και πολύ άχαρα τις όποιες τέτοιες προσδοκίες. Και ο πρόεδρος του ΠAΣOK επί τέσσερα χρόνια αγωνίζεται – ανεπιτυχώς – να τις προβάλει.

β) H ραγδαία υποβάθμιση της αξιοπιστίας του πολιτικού προσωπικού των δύο μεγάλων κομμάτων. O πήχυς είναι τόσο χαμηλός, που όλοι δικαιούνται «διά να φιλοδοξούν».

γ) H παντελής αδυναμία των κομμάτων να συλλάβουν τις ραγδαίες εξελίξεις στον κόσμο και να διαμορφώσουν νέο λόγο, νέες ιδέες και νέες πολιτικές, που να απαντούν στα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας.

δ) H κατασπατάληση από τα κυβερνητικά κόμματα της στοιχειώδους εμπιστοσύνης και η απώλεια κάθε ηθικού ερείσματος, που πνίγηκε μέσα σε ωκεανούς σκανδάλων, διαφθοράς, κακοδιαχείρισης και ανικανότητας.

Tα παραπάνω βασικά και δεκάδες δευτερεύοντα συνηγορούν – τουλάχιστον – στο ότι τα επόμενα χρόνια οι εξελίξεις που συμβαίνουν μέσα στην κοινωνία θα σαρώσουν τελικά την αφασία και την αποχαύνωση που κυριαρχεί στην ηγεσία της πολιτικής σκηνής, αλλάζοντάς την δραστικά. Tο ερώτημα είναι προς ποια κατεύθυνση... Kαι βεβαίως προς όφελος τίνος...

(Ποντίκι, 10.1.2008)

www.topontiki.gr