ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Φροντιστήριο για ορισμένες πτυχές της αστικής πολιτικής αποτελούν όσα συμβαίνουν αυτή την εποχή με επίκεντρο την υπόθεση Ζαχόπουλου. Αρχίζοντας από το πιο ασήμαντο, δεν μπορούμε παρά να επισημάνουμε την απίστευτη λύσσα, αποφασιστικότητα και σθένος με την οποία δίνουν όλοι τη μάχη για τα πρόσωπα – πάνω απ’ όλα φυσικά το δικό τους! Όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ιδεολογία, την παράταξη, τους κομματικούς δεσμούς, τα κοινά οράματα – όλα αυτά δηλαδή που εμείς συνήθως τους αποδίδουμε, μεταφέροντάς τους δικές μας ιδιότητες και χαρακτηριστικά. Αυτοί συμπεριφέροντε σαν ύαινες που κατασπαράζουν η μια την άλλη για την εξουσία και τα πλούτη που αποκομίζουν από αυτήν.
Δυστυχώς, ο υπερπροβεβλημένος ρόλος των προσώπων στη σύγχρονη αστική πολιτική καθόλου δεν συνεπάγεται χαλάρωση του ταξικού χαρακτήρα της αστικής πολιτικής, ούτε καν στις περιόδους σοβαρών κλυδωνισμών της, όπως τη σημερινή. Είναι πανθομολογούμενο ότι η κυβέρνηση Καραμανλή έχει περιέλθει, έστω προσωρινά, σε δύσκολη θέση. Πολύ λογικά θα νόμιζε κανείς ότι η φυσιολογική στάση του πρωθυπουργού θα ήταν να επιχειρούσε αυτή την κρίσιμη ώρα να διευρύνει τη λαϊκή βάση στήριξής του με κάποια δημαγωγικά, φιλολαϊκά μέτρα που θα τον καθιστούσαν πιο δημοφιλή, άρα ισχυρότερο, να περάσει την μπόρα και στη συνέχεια να έβλεπε τι θα κάνει με τις «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τις αντιδραστικές, βαθύτατα αντιλαϊκές τομές που θέλει να επιφέρει στο σύστημα υπέρ του κεφαλαίου. Δεν κάνει τίποτα από αυτά. Αντίθετα, την ώρα που όλη η χώρα έχει πνιγεί στην μπόχα της διαφθοράς που αποπνέει η διακυβέρνηση της ΝΔ, ο Καραμανλής δίνει εντολή να ξεπουληθούν σε απατεώνες τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης! Επιμένει στο στόχο της ιδιωτικοποίησης, ακόμη και αν αυτή τη στιγμή η ενέργειά του λειτουργεί αντικειμενικά ως απόδειξη της διαφθοράς της κυβέρνησής του. Στέλνει τα ΜΑΤ να δέρνουν τους λιμενεργάτες και τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, αντί να επιζητεί λαϊκή υποστήριξη. Ακόμη και την ώρα της κρίσης, ο Καραμανλής αναζητεί την υποστήριξη των κύκλων ισχύος του κεφαλαίου αποδείχνοντάς τους ότι είναι σε θέση να ασκεί ακόμη πιο αντιλαϊκή πολιτική υπέρ των συμφερόντων τους. Στο πλαίσιο αυτό ο πρωθυπουργός μεταβαίνει «σφαγμένος» πολιτικά και στην Τουρκία, υποκύπτοντας στις απαιτήσεις εκείνων των κύκλων που θέλουν οπωσδήποτε να πάει, παρόλο που έχει γίνει πια σαφές ότι ο ίδιος ο Καραμανλής υφίσταται σοβαρή πολιτική ζημιά από την επίσκεψη αυτή και μάλιστα στον πυρήνα των οπαδών του.
Σε απλά ελληνικά δηλαδή, η κυβέρνηση Καραμανλή γίνεται πιο επικίνδυνα αντιλαϊκή τώρα που βρίσκεται σε κρίση. Αποτέλεσμα όμως αυτής της γραμμής της είναι η εμφανής μείωση της επιρροής της ΝΔ στους ψηφοφόρους, σαφώς κάτω πλέον από το ελάχιστο όριο αυτοδυναμίας. Αυτό θα ήταν αδιάφορο για το σύστημα, αν το ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν να απορροφά τους δυσαρεστημένους που διαρρέουν από τη Δεξιά. Εδώ όμως έχουμε ένα άλλο πρόβλημα. Ο Γιώργος Παπανδρέου αδυνατεί να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης. Το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του συμπαρασύρεται και βουλιάζει όλο και περισσότερο στις δημοσκοπήσεις. Η συνδυασμένη πτωτική τάση όμως τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ προκαλεί ερωτηματικά ως προς τη δυνατότητα του δικομματικού αστικού συνασπισμού εξουσίας να αναπαράξει το μέχρι τώρα τρόπο εναλλαγής του στην άσκηση της διακυβέρνησης.
Αν αποδειχθεί ανίκανος να το κάνει, τότε τα κέντρα εξουσίας είναι αναγκασμένα να προωθήσουν διορθωτικές αλλαγές ή και σοβαρές ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Προαισθανόμενος ότι βαδίζουμε προς τα εκεί, ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρεί να ελέγξει πάση θυσία το ΠΑΣΟΚ εξοντώνοντας οργανωτικά το «ρεύμα Βενιζέλου», ελπίζοντας ότι έτσι όσες ήττες και αν υποστεί, θα παραμείνει αρχηγός του κόμματος. Αυτονόητο είναι πως αυτή η γραμμή οδηγεί σε συρρίκνωση της εκλογικής απήχησης του ΠΑΣΟΚ, επιτείνοντας έτσι και από αυτή την πτέρυγα τα προβλήματα αναπαραγωγής του συστήματος. Το αποτέλεσμα είναι καταλυτικό. Σε τελευταία δημοσκόπηση εμφανίζεται το απίστευτο ποσοστό του 79% να είναι απογοητευμένο από τη κυβέρνηση και το ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό του …91% να είναι απογοητευμένο από την αντιπολίτευση! Η κατάσταση αυτή κυοφορεί εξελίξεις, αν παραμείνει ως έχει. Το δισεπίλυτό της οξύνεται από το γεγονός ότι πέρα από το υπόστρωμα γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας προς τα δύο κόμματα που αποτελεί την αιτία της κρίσης του πολιτικού σκηνικού, οι πολιτικές επιλογές των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου επιτείνουν την κρίση του αστικού συνασπισμού εξουσίας αντί να τη μετριάζουν.
Το σκηνικό που προκύπτει παρουσιάζει για την Αριστερά αφενός αυξημένες δυνατότητες κατάκτησης ισχυρότερων θέσεων στο νέο σκηνικό και αφετέρου παγίδες ενσωμάτωσής της πολύ χειρότερες ακόμη και από εκείνες του 1989, οι οποίες μπορούν να αποβούν μοιραίες ακόμη και για την ουσιαστική ύπαρξή της, αν ξαναπέσει μέσα σ’ αυτές.
http://mauroskyknos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου