Ανάληψη ευθύνης συμμετοχής στην συνομωσία των πυρήνων της φωτιάς: ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΟΠΛΙΖΕΙ ΤΙΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ

Δημοσιεύτηκαν στο indymedia δύο κείμενα ανάληψης της ευθύνης συμμετοχής στους πυρήνες της φωτιάς..αυτού του νέου μητροπολιτικού αντάρτικου πόλης που εκφράζει και αντανακλά και τις ιδιαιτερότητες μιας εποχής δίχως μέλλον, δίχως προοπτική, βιώνοντας ένα ατέρμονο και φθοροποιό παρόν   

Η επιστολή της Πόλας Ρούπα στο “Ποντίκι” (9 Ιουλίου ’10)

Βρίσκομαι στη φυλακή για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα, για την οποία έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Έχω ήδη δηλώσει μέσω κοινής επιστολής με τους συντρόφους μου Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά και εξακολουθώ να δηλώνω πως δεν θα σταματήσω να μάχομαι το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς ακόμα και μέσα από τη φυλακή. Γνωρίζω πως η πολιτική μου επιλογή να συμμετέχω στον Επαναστατικό Αγώνα καθώς και η στάση μου μέσα από τη φυλακή με κατατάσσει στους δηλωμένους πολιτικούς εχθρούς του συστήματος, γεγονός που όχι μόνο δεν αρνούμαι αλλά είναι επιλογή μου και με τιμά.

Καλό ταξίδι Mohammed Daoud Oudeh - محمد عودة‎

Όπως όλοι οι Απροσκύνητοι ηγέτες της Παλαιστινιακής Αντίστασης, "έφυγες" στη φιλόξενη Συριακή γη… αλλά μακριά από την Παλαιστίνη…

Εσύ, δεν μπόρεσες πότε, αφού δεν μπόρεσες να προσκυνήσεις -δεν θέλησες ποτέ-, να συμβιβαστείς με το ναζιστικό Ισραήλ για να σου “επιτρέψει” να ζεις πλουσιοπάροχα στη Ραμάλα…

Καλό ταξίδι…

Συνέντευξη Δ. Κουφοντίνα στην Real News

- Μετά τις συλλήψεις των τελευταίων ημερών των φερόμενων ως μελών του «Επαναστατικού Αγώνα», κλείνει, κατά τις αρχές, ένας κύκλος ένοπλης πάλης, ο οποίος άνοιξε μετά τη «17Ν» και ονομάστηκε νεοτρομοκρατία. Είναι έτσι;

- Πράγματι, άνοιξε ένας νέος κύκλος πραγματικής νέας τρομοκρατίας. Ενας κύκλος δουλείας και υποτέλειας, εξαθλίωσης και κοινωνικής απόγνωσης. Και οι υπεύθυνοι γι' αυτήν δεν θα συλληφθούν ποτέ. Στα θηριώδη μαύρα τζιπ της Αστυνομίας δεν θα μπουν ποτέ τα λαμόγια που λεηλάτησαν τη χώρα. Στα κελιά των φυλακών δεν θα μπει κανένας από τους κολλητούς του Εφραίμ και του Χριστοφοράκου.

ΑΓΡΙΟ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΡΝΑΣ,ΣΥΛΗΦΘΕΝΤΑΣ ΩΣ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ...ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΦΩΤΙΑ...

Αγριο, συνεχή ξυλοδαρμό μέχρι λιποθυμίας από άνδρες της Αντιτρομοκρατικής, σε γραφείο του 12ου ορόφου της ΓΑΔΑ, καταγγέλλει ο κατηγορούμενος για συμμετοχή στην οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας», Κ. Γουρνάς. Με επιστολή του στην «Ε» περιγράφει τα βασανιστήρια που, όπως αναφέρει, υπέστη από, κουκουλοφόρους και μη, αστυνομικούς επί σχεδόν δύο 24ωρα. Η επιστολή του έχει ως εξής:

Συνέντευξη του Χρήστου Τσιγαρίδα

Συνέντευξη του Χρήστου Τσιγαρίδα στην δημοσιογράφο του "Πρώτου Θέματος" Βασιλική Κόκκαλη.

-Τι περιμένετε από το δικαστήριο το οποίο σας δικάζει για την υπόθεση του ΕΛΑ;

- Οταν με συνέλαβαν και ανέλαβα την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑ ήξερα τι με περίμενε.
Δεν εξεπλάγην, λοιπόν, όταν το πρώτο δικαστήριο εφάρμοσε τη ναζιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης και μας καταδίκασε για όλες της ενέργειες του ΕΛΑ, με το τερατώδεις εφεύρημα της «ψυχικής συνδρομής σε άγνωστους δράστες».
Οταν το δεύτερο δικαστήριο μας απάλλαξε, λέγοντας ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εναντίον μας, εξεπλάγην ευχάριστα.
Το παρόν δικαστήριο δεν έχει να κάνει παρά μια επιλογή: ή θα εφαρμόσει και πάλι τη ναζιστική λογική της συλλογικής ευθύνης ή θα ακολουθήσει τη μόνη νομικά ορθή λογική, αυτή του δεύτερου δικαστηρίου.
Είμαι έτοιμος για κάθε απόφαση. Εκείνο όμως που με ανησυχεί περισσότερο είναι η καθιέρωση αυτής της ναζιστικής λογικής που θα την πληρώσουν ακριβά αγωνιζόμενοι άνθρωποι.
Οχι μόνο μέλη οργανώσεων που χρησιμοποιούν επαναστατική βία, αλλά ακόμη και απλοί διαδηλωτές. Ζούμε σε μια εποχή αποθέωσης της κρατικής καταστολής που απογειώνει την αυθαιρεσία των διωκτικών μηχανισμών.

- Μιλήσατε για «πρακτορολογία» που «εμφιλοχώρησε και μέσα στους πολιτικούς κρατούμενους». Τι εννοούσατε;

- Εννοούσα τις επιθέσεις λάσπης κατά συγκατηγορούμενων. Ιδιαίτερα κατά εκείνων που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη. Επιθέσεις λάσπης, χωρίς ίχνος αποδεικτικού στοιχείου, που αποκάλυψαν μια αρρωστημένη κατάσταση.
Τι άλλο εκφράζουν αυτές οι επιθέσεις εκτός από προσπάθεια για ευνοϊκή μεταχείριση μέσω της συμμετοχής στην επιχείρηση σπίλωσης αγωνιστών και οργανώσεων;
Οι οργανώσεις σαν τον ΕΛΑ, ως πολιτικές οργανώσεις δεν είναι υπεράνω κριτικής. Αλλο όμως πολιτική κριτική και άλλο προσπάθεια σπίλωσης, απαξίωσης και αποπολιτικοποίησης.
Δυστυχώς σ' αυτή την εκστρατεία λάσπης πήραν μέρος όχι μόνο όσοι συνεργάστηκαν ανοιχτά με τις Αρχές, αλλά και άνθρωποι σαν τον Γιωτόπουλο, τον Τζωρτζάτο και τον Κανά.

- Έχετε ανάλαβα την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον ΕΛΑ μέχρι τις αρχές του 1990. Δηλαδή πώς τοποθετείτε τον εαυτό σας στην οργάνωση;

Η πολιτική ένταξη στον ΕΛΑ δεν κρύβει επιδιώξεις πολιτικής καριέρας, πλουτισμού ή κοινωνικής ανέλιξης.
Μιλώντας πολιτικά, η προσωπική δράση του καθένα δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχουν οι σκοποί τns οργάνωσης. Πολλοί κάνουν το λάθος να ταυτίζουν τον ΕΛΑ με τις βίαιες ενεργείες συμβολικού χαρακτήρα. Ομως ο ΕΛΑ είχε μια πλούσια και πολύπλευρη δράση. Ακολουθώντας την κατεύθυνση της αυτονομίας, τα μέλη του διαχέονταν μέσα στο μαζικό κίνημα όχι για να το υποκαταστήσουν, αλλά για να βοηθήσουν την αγωνιστική του εξέλιξη και την ανάπτυξη της απελευθερωτικής επαναστατικής συνείδησης.
Σημασία, λοιπόν, δεν έχει η όποια προσωπική μου συνεισφορά στην οργάνωση, αλλά η ίδια η δράση της οργάνωσης το περιεχόμενο της οποίας πρέπει κάποια στιγμή να φωτιστεί.

- Κάποιοι λένε ότι η ανάληψη πολιτικής ευθύνης είναι αντίθετη στην επαναστατική πρακτική. Τι λέτε;

- Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα θα έπρεπε να ντρέπονται όσοι το λένε. Χιλιάδες κομμουνιστές στήθηκαν στον τοίχο, πέρασαν δεκαετίες σε φυλακές και εξορίες, βασανίστηκαν φρικτά και έμειναν όρθιοι, ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη.
Αυτή που επιβάλλει στον κομμουνιστή να μην το παίζει περαστικός αλλά να υπερασπίζεται τις ιδέες και την οργάνωση του.
Αλλά και η διεθνής πείρα αυτό ακριβώς δείχνει. Θυμηθείτε τους αγωνιστές της RAF, των Ερυθρών Ταξιαρχιών, της Action Direct, τους αντάρτες του IRA, της ETA της Παλαιστινιακής Aντίστασης.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, μαζί με τη δήλωση ότι θεωρούν τον εαυτό τους αιχμάλωτο πολέμου ήταν τα πρώτα λόγια κατά τη σύλληψη τους. Oμως, στην Ελλάδα οι κωλοτούμπες έχουν γίνει πλέον εθνικό σπορ.

-Πώς βλέπετε τη δράση των σημερινών οργανώσεων;

- Οιδρώσες οργανώσεις ακολουθούν τη δική τους πολιτική διαδρομή και δεν έχουν συλλήβδην το ίδιο ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα. Σημειώνω μόνο, πως εδώ και καιρό καταβάλλεται προσπάθεια να συνδεθούν αυτές οι οργανώσεις με το παρελθόν, για να τροφοδοτηθεί έτσι ένα νέο κυνήγι μαγισσών.
Τα ιστορικά φαινόμενα έχουν τη δική τους δυναμική. Δεν είναι ζήτημα θελήσεων και υπαγορεύσεων. Κάτι που υπάρχει σημαίνει ότι έχει λόγο ύπαρξns. Η κριτική προσέγγιση στο φαινόμενο είναι άλλης τάξης ζήτημα.

-Εχετε παρακολουθήσει την υπόθεση των «Πυρήνων της Φωτιάς»; Ποια είναι η άποψη σας;

- Εχω παρακολουθήσει την υπόθεση μέσα από τα ΜΜΕ, όπως όλοι. Αν εννοείτε τις συλλήψεις των νέων στο Χαλάνδρι, η ίδια η οργάνωση δήλωσε ότι δεν έχουν καμιά σχέση.

- Ο κ. Χρυσοχοίδηε λέει ότι το κεφάλαιο 17Ν δεν έχει κλείσει...

- Ο κ. Xρυσοχοϊδης έως πρότινos διαβεβαίωνε ότι αυτό το κεφάλαιο έχει κλείσει. Μάλιστα, ήταν αυτός που εισήγαγε τον όρο «νεοτρομοκρατία».
Μετά τα τελευταία γεγονότα έχει πολλή δουλειά μπροστά του. Αν στείλει ανθρώπoυς στα δικαστήρια ελπίζω να τηρήσει την υπόσχεση του ότι θα έχει και στοιχεία εναντίον τους, όχι όπως στη δίκη του ΕΛΑ που δεν υπάρχει κανένα στοιχείο.

-Πιστεύετε ότι ο δρόμος που επιλέξατε άξιζε τελικά;

- «Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι είναι που δεν έγινε». Και ο ΕΛΑ έβαλε το λιθαράκι του στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, που ακόμα εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο. Επαναλαμβάνω αυτό που είπα στους δικαστές: δεν μετανιώνω για τίποτα. Λάθη, φυσικά, έκανα. Ομως και εγώ όπως και οι σύντροφοι μου στον ΕΛΑ, ποτέ δεν κινηθήκαμε από ιδιοτέλεια, ποτέ δεν κινηθήκαμε ενάντια στον ελληνικό λαό. Τα συμφέροντα του υπερασπιστήκαμε.

Ανάληψη ευθύνης της επίθεσης στο σπίτι της Μ. Γιαννάκου

http://tsak-giorgis.blogspot.com/Με προκύρηξη της που δημοσιεύετε στο Indymedia η οργάνωση "ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ- ΦΡΑΞΙΑ ΜΗΔΕΝΙΣΤΩΝ" αναλαμβάνει την ευθύνη για το χτύπημα στο σπίτι της Μαριέτας Γιαννάκου.
____________________

"Η γλώσσα της εκπαίδευσης φέρει το εμφανές στίγμα της καταπίεσης,της αφομίωσης,του συμβιβασμού.Μιλάει την κανονικότητα αντικαθιστώντας κάθε ελεύθερη έκφραση.Διδάσκει τεχνοκρατικές πληροφορίες,υποκρινόμενη τη μετάδοση γνώσης.Απαγορέυει,επιβάλλει,προστάζει γεννόντας τον ανταγωνισμό και σπέρνοντας το φόβο της ανασφάλειας για ένα επισφαλές εργασιακό μέλλον.Αποτελεί τον κώδικα του κρύου θανάτου και τη γεννετική του μνήμη.Είναι ταυτόχρονα η γλώσσα του αφεντικού και του σκλάβου,τόσο αλαζονική και εκφοβιστική απτη μία,όσο δουλοπρεπής και υποκριτική απτην άλλη."

"Ανατολή του μηδενός"

Θέλουμε να είμαστε ουσιαστικοί.Μακριά από απλοΪκές γενικεύσεις και εύκολες καταχωρήσεις βεβαιοτήτων μιας αποστειρωμένης σκέψης. Η επαναστατική κριτική είναι σαν ζυγισμένη λεπίδα, όσο πιο πολύ την ακονίζεις, τόσο πιο βαθιά κόβει. Η εκπαίδευση, όπως και κάθε θεσμός, που μπαίνει στο στόχαστρο μας, δεν είναι ένα τσιμενταρισμένο , μονοκόμματο,κρατικό εργαλείο.

Είναι πολύ εύκολο να μιλήσουμε για σχολικά κελιά και για καθηγητές-δεσμοφύλακες. Είναι ταυτόχρονα όμως λειψό να αρκούμαστε σε τέτοιου είδους φτωχές αναλύσεις.

Η εκπαίδευση δεν είναι απλά μια εντολή πειθαρχίας που δίνεται από κάποιο συμπαγές κρατικό διοικητήριο αποφάσεων. Είναι μια ρευστή διαδικασία, όπως και η εξουσία που τροφοδοτείται ακόμα και από ενδο-συστημικές αντιθέσεις και ρήξεις .

Η παιδεία αποτελεί διαχρονικά κομβικόζήτημα της πολιτικής αντζέτας κάθε κυβέρνησης. Στην Ελλάδα τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες κινητοποιήσεις ενάντια στην εκάστοτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Η αφετηρία είναι πάντα η υγιείς αντι-κοινωνική ισχυρή μειοψηφεία μαθητών που δεν γουστάρουν το σχολείο. Μέσα απο τις καταλήψεις καταργούν το χώρο της εκπαίδευσης και αποικούν τον κλεμμένο χώρο, ακυρώνουν το μάθημα, λεηλατούν τα κτίρια, κλέβουν λεφτά από τα γραφεία των καθηγητών, αρπάζουν βιβλία, σπάνε αίθουσες... Έτσι αντιστρέφουν τους όρους ενός αιχμαλώτου χρόνου και τους μετατρέπουν σε δημιουργική τεμπελιά, ερχόμενοι σε σύγκρουση με τους συλλόγους γονέων και την υπόλοιπη συντηριτική μαθητική νεολαία. Η ρήξη αποτελεί την πηγή της εξέλιξης. Πόλεμος πατήρ πάντων.... όπως έγραφε και ο Ηράκλειτος. Αυτή η πρωτογενής αυθεντική και αλαζονική διάθεση της μειοψηφείας των μαθητών-καταληψιών, περιφρονεί κάθε σύμβαση και κάθε κόσμια επιχειρηματολογία του δημοκρατικού διαλόγου. Δεν διεκδικούν αιτήματα καλυτέρευσης του εκπαιδευτικού συστήματος, αντίθετα το καταργούν στην πράξη χωρίς καν να έχουν αντιπρόταση. Ενάντια στους όρους του δημοκρατικού διαλόγου που μας έχουν διδάξει, δεν χρειαζόμαστε αντιπροτάσεις για να επιτεθούμε σε ότι μας ενοχλεί. Από το σχολείο μάθαμε, πως όταν διαφωνούμε με κάτι πρέπει να έχουμε τα κατάλληλα επιχειρήματα για να στηρίξουμε την άποψή μας. Αυτά είναι τα όρια της συγκατάβασης, ενός δειλού και άτολμου διαλόγου, που φοβάται να μιλήσει την αλήθεια. Εμείς λοιπόν λέμε πως αληθινή επικοινωνία αν διαφωνείς με κάτι φώναξε το τόσο δυνατά ώστε να γρεμιστεί κάθε τοίχος που το προστατεύει, και ας μην έχεις να αντιπροτείνεις τίποτα. Το γεγονός ότι δεν γουστάρουμε το σχολείο και μας τη "σπάει", η αποστειρωμένη γνώση που μας σερβίρουν, δεν σημαίνει πως πρέπει να έχουμε μια ολοκληρωμένη αντιπρόταση για το πώς θα φανταζόμασταν το ιδανικό εκπαιδευτικό σύστημα. Δε μπαίνουμε καν στο δίλλημα να διαλέξουμε ανάμεσα σε αυτό που ήδη υπάρχει και σε αυτό που θα πρέπει να επινοήσουμε ως ιδεατή αντιπρόταση.Μπαίνουμε σε κίνηση να πράξουμε ενάντια σε ότι μας ενοχλεί εδώ και τώρα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι μελλοντικό γιατί ζούμε στο παρών.

Δυστυχώς όμως, συχνά αυτή η μηδενιστική βιωματική άρνηση, παραμένει μουγγή σαν να ντρέπεται για την αφοπλιστική ειλικρίνεια της ότι δε γουστάρει το σχολείο.

Έτσι οι καταληψίες μαθητές οπισθοχωρούν πίσω από σοβαροφανή αιτήματα, εκπροσωπούνται από συντονιστικά και επιτροπές που ζητούν δημοκρατικό διάλογο, σέρνονται πίσω από πορείες με συνθήματα ενάντια στο τάδε εκπαιδευτικό νομοσχέδιο και αργά ή γρήγορα επιστρέφουν στα θρανία της κανονικότητας.

Και αν είναι μια φορά κρίμα για αυτό το κομμάτι της αλήτικης νεολαίας, που είναι κοντά μας, είναι κοντά μας, είναι διπλή ντροπή για τους συνειδητοποιημένους επαναστάτες και ανρχικούς που συμμετέχουν σε αυτές τις εκτονώσεις στην ουρά των διεκδικήσεων για την παιδεία. Μια γραφικότητα άνευ όρων και ορίων. Εντύπωση κάνει πως την ίδια στιγμή που η αναρχική σκέψη αποκαλεί τους καθηγητές "μπάτσους του μυαλού" ταυτόχρονα συμμετείχαν ως αλληλέγγυοι στις κινητοποιήσεις των αδιόριστων τον Ιούνη του '98, απλά επειδή κάποιοι καιροσκόποι των αμφιθεάτρων μύρισαν μπάχαλα. Τόσο υποτιμάνε μερικοί την ίδια τη συνείδηση τους που ορίζουν ως ριζοσπαστική. Αλλά και πάλι πριν δυο χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της αναρχίας συνηπήρχε ακόμα και ως επιθετική ουρά, στις φοιτητικές πορείες αριστερών συλλόγων και επιτροπών ενάντια στηνεκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Για να μην θυμηθούμε την αλήστου μνήμης μασκαράτα σε μια από αυτές τις πορείες, όταν μετά από συγρούσεις κάποιοι ξεφτίλες φοιτητές με κουκούλες προσέφεραν λουλούδια στις παραταγμένες δοιμιρίες στο Σύνταγμα. Τότε στόχος έπρεπε να γίνει η ίδια η πορεία. Το έχουμε ξαναπεί, θεωρούμε (πλέον άσκοπο) την παρουσία επαναστατικών μειοψηφιών σε τέτοια καρναβάλια. Δε μας ενδιαφέρουν ούτε τα στατιστικά στοιχεία της ανεργίας των πτυχιούχων, ούτε τα κέρδη των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ούτε ο προϋπολογισμός για την παιδεία. Δεν βλέπουμε τις καταλήψεις ως μέσο αγώνα, ούτε σεβόμαστε το" συγγινητικό θέαμα' για τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ αυτού που θέλει να αξιοποιηθεί το πτυχίο του και εκείνου που αρνείται να δουλέψει για οποιοδήποτε αφεντικό, ούτε μεταξύ του μαθητή που θέλει καλύτερα σχολικά κτίρια και εκέινου που τα βανδαλίζει.

Φυσικά αναγνωρίζουμε πως οι διαδηλώσεις μπορεί να είναι να τα εργοστάσια παραγωγής επαναστατικών συνειδήσεων όπου κάποιοι συνήθως πιο πιτσικαράδες χωρίς να τους υποτιμάμεν καθόλου αφού αυτούς έχουμε και πιο πολύ στην καρδιά μας συναντιώνται με κόσμο με συντρόφους μελλοντικούς και αδέρφώνονται. Άλλοι από αυτούς μπορεί να τους απογοητέψουν και άλλοι να τους εκπλήξουν θετικά.Είναι πάντα ένα μεγάλο διακύβευμα...Όπως επίσης δεν σνομπάρουμε τη δράση που μετατρέπει φιέστες τέτοιου τύπου σε πεδία σύγκρουσης όπου οι μπάτσοι περισσότερο ως χούλιγκαν παρά ως εκπαιδευμένο σώμα ,αφήνονται στα ένστικτά τους, τστις καταβολές της βίας, στη μυρωδιά του αίματος και τον ήχο των οστών που συνθλίβονται , μη μπορώντας πολλές φορές ούτε οι ανώτεροί τους να τους συγκρατήσουν..(.Έχει φανεί όμως πως απέναντι σε οργανωμένες και συνεκτικές ομάδες μεταξύ τους έτρεχαν και δεν έφταναν όσοι από αυτούς δεν έμεναν κάτω με σπασμένα μούτρα.)

PROVOKE... ΠΡΟΚΛΗΣΗ......

Ανάμεσα σε χιλιάδες φοιτητές που ζούν την περιπέτειά τους, η πρόκληση είναι ένα σημείο αναφοράς ανάμεσα στην χλιαρότητά τους , την επιστροφή στο σπίτι τους ή την ριζοσπαστικοποίηση τους. Το να προκαλείςτο μακέλεμα ενός πλήθους που ασκεί ένα νόμιμο δημοκρατικό είναι ένα στοίχημα με τη δημοκρατία. Δε μας αφορούν ούτετα πτυχία ούτε τα ανοιχτά κεφάλια.Ούτε καριερήστες είμαστε ούτε τραυματιοφορείς.

Και φυσικά δεν αρνούμαστε τις καταβολές μας. Σίγουρα κάποιοι από μας θυμούνται ακόμα την ανάσα του ματά πίσω μας, τους χακήδες να γίνονται φλαμπέ, τις τζαμαρίες που γίνονται θρύψαλα, το κρυφτό στους διαδηλωτές, τη μολότωφ που σκάει και τα σακίδια που μυρίζουν βενζίνη. Την άγρια χαρά μιας γενικευμένης σύρραξης , τα πλίατσικα, τους βανδαλισμούς την ανομία....

Πλέον όμως δε δουλεύουμε για την καταστροφή της εικόνας αλλά για τη γενική καταστροφή του είναι, του υπάρχοντος... Πεποίθεσή μας είναι πως όλα εξελίσονται η βαλτώνουν στα νερά της συνήθειας και της στασιμότητας. Του αυτό κάνω γιατί αυτό έμαθα και ξέρω. Ο καθένας και η κάθε μια μπορεί πολύ περισσότερο από αυτό που νομίζει.Εμείς πάλι πραγματευόμαστε την εύθραστη λεπτή γραμμήτης οργανωμένης παράνοιας που διέπει την κοινωνία και της πλήρως χαομένης τάξης των αλληλεπιδράσεων που το νέο αντάρτικο πόλης προκαλεί. Τις χαμένες ισσοροπίες, τον τρόμο, την αγωνία, το μίσος, το πάθος για καταστροφή, τη χαρά της επίθεσης.

Την Πρόκληση...

Την απευθύνουμε πλέον ανοιχτά σε όλους.

Δε ψάχνουμε καμία μελλοντική απελευθερωμένη νόρμα εκπαίδευσης, ψάχνουμε τρόπους απόδρασης από το σήμερα.(Άλλωστε οι καταλήψεις και καταστροφές των σχολείων δεν είναι εικόνα από το μέλλον, είναι μια υπολανθάνουσα προβολή των μηδενιστικών αρνήσεων του παρόντος.

Όλες οι θεωρητικές κουβέντες για μια "μεταεπαναστατική κοινωνία"και συνάμα εκπαίδευση με ελευθεριακά σχολεία είναι ακίνδυνες φλυαρίες κάποιων για να βρουν καταφύγιο στον εναλακτισμό του επαναστατικού lifestyle. Ας είμαστε ειλικρινείς, εμείς δεν έχουμε καμία αντιπρόταση για το μέλλον, γι αυτό και είμαστε μηδενιστές, αλλά αντίθετα έχουμε πολύ οργή για το παρόν.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως έχουν μάθει να ζουν με το φόβο για το αύριο, για αυτό θέλουν την ασφάλεια μιας σίγουρης πρότασης για να καταπραϋνει τις ανασφάλειες τους. Ο φόβος μπροστά στην ακαθόριστη τροπή που μπορεί να πάρει η ζωή είναι η αιτία που κρατάει πίσω έναν ολόκληρο κόσμο, οι οποίοι παρόλο που είναι δυσαρεστημένος με αυτό που ζει δε τολμά να το αλλάξει.

Αντίθετα εμείς ως μια τάση του νέου αντάρτικου πόλης, μας ελκύει αυτό το άγνωστο που αν είναι λυτρωτικό και απελευθερωτικό, θα το απολαύσουμε ,αν όχι θα το πολεμήσουμε ξανά, συνεχίζοντας την άγρια χαρά της αναζήτησης.

Έτσι και για την εκπαίδευση δεν προτείνουμε ούτε εναλλακτικά προγράμματα διδασκαλίας, ούτε ελευθεριακά σχολεία. Δεν πιστεύουμε στην υποχρεωτική διδασκαλία ούτε καν των βασικών γνώσεων. Σε έναν μελλοντικό επαναστατικό χωροχρόνο ίσως να αισθανόμαστε περισσότερο και να σκεφτόμαστε λιγότερο. Δεν υπάρχει κάποια συνταγή. Κάποιοι μπορεί να μην θέλουν να διαβάζουν και να γράφουν γιατί τους αρέσει να ατενίζουν την θάλασσα, να έχουν για σπίτι τους το δάσος και για στέγη τους τα ατέρια.

Στην τελική, τον κόσμο της γνώσης και της επιστήμης τον γνωρίζουμε καλά... Εργαστηριακοί ιοί, πυρηνική ενέργεια, χημικά όπλα, περιβαντολογική μόλυνση, δημιουργήθηκαν μέσα στα εργαστήρια της γνώσης και της λογικής. Εμείς μιλάμε για μια άλλη γνώση ακαθόριστη, απρόβλεπτη και απεριόριστη. Μια γνώση μέσα από την βιωματική αναζήτηση, το πείραμα, την επιθυμία, το παιχνίδι....

Μια γνώση που δε θα ελέγχεται από βασικούς κανόνες αλλά θα είναι μια αυστηρά προσωπική υπόθεση του καθενός μας, μιας υπόθεσης πνευματικής αναζήτησης και πρακτικής γνώσης.

Επίσης θεωρούμε την αυτομόρφωση πέρα και ενάντια στο εξουσιαστικό περιβάλλον, θεμελιώδη για τη Ζωή. Ανιχνεύουμε τα ενδιαφέροντά μας, διευρύνουμε την οπτική μας. Αυτομορφωνόμαστε για την δικιά μας απόλαυση και χαρά. Διαρρυγνήουμε τα καλούπια της εκπαιδευτικής γνώσης και εξιδείκευσης. δημιουργούμε τα δικά μας πεδία πεδία διεύρυνσης και τα δικά μας αισθητήρια χωρίς έλεγχο ή αφομοίωση. Ως γνήσιοι αλήτες της ζωής περισρεοφόμαστε για να ανακαλύψουμε τον κόσμο και τον εαυτό μας εφαρμόζωντας την φιλοσοφία στην πράξη.

Έτσι αφήνουμε οριστικά πίσω μας πίσω μας την εποχή του παλιού και χτίζουμε την ανατολή του μηδενός, το νέο αντάρτικο πόλης. Εγκαταλείπουμε το ύφος τρομοκρατικά βαρετά αναλύσεων που επιδίδεται ένα μεγάλο κομμάτι του αντικαθεστωτικού χώρου και 'μιλάμε" τη γλώσσα του δρόμου,του συναισθήματος της λύσσας και της συνείδησης.

Γι' αυτό επιμένουμε πως πρέπει να αναγνώσουμε τη πολιτική διαχείρηση του θεσμού της εκπαίδευσης πίσω απο τις εμφανείς γραμμές. Να αντιληφθούμε το παιχνίδι του εχθρού, τη λογική και τα συμφέροντα του ,ώστε να τον αποδομήσουμε για να χτυπήσουμε αποτελεσματικά και καίρια.

Η παιδεία στην Ελλάδα αποτελεί μια απο τις προτεραιότητες κάθε πολιτικού συστήματος, γιατί διαχειρίζεται το αναπτυξιακό της κεφάλαιο. Διαχειρίζεται το ανθρώπινο διναμικό της νέας γενιάς. Από τους μαθητές θα στελεχωθούν όλες οι θέσεις, από τους νέους κυβερνήτες μέχρι τους νέους εργάτες. Γι' αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ευθυγραμμίζεται και να ναπαράγει την πολιτική γραμμή που επικρατεί σε κάθε χώρα. Άλλο εκπαιδευτικό μοντέλο υπάρχει στα θρησκευτικά καθεστώτα ,άλλο στον καπιταλισμό. Όμως ακόμα και στον ίδιο τον καπιταλισμό υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές. εδώ παίζεται το κόλπο με τις μεταρρυθμίσεις. μια φιλελεύθερη πολιτική, προωθεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό ,όχι μόνο στο πεδίο της αγοράς, αλλά και της παιδείας. Θέλει ανταγωνιστικά άτομα-μαθητές, προοωθεί τις νέες τεχνοκρατικές επιστήμες, εντατικοποιεί τους ρυθμούς ανάπτυξης της μάθησης, γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία, δεν θέλει απλώς να επιβληθεί ως η μόνη νόμιμη γλώσσα, αλλά επιδιώκει παράλληλα να τροφοδοτήσει τις δεξαμενές της γνώσης του κεφαλαίου της.

Η εκπαίδευση με λίγα λόγια δεν είναι ο κακός χωροφύλακας- καθηγητής, είναι μια δομική λειτουργία του συστήματος που το τρέφει, ανασυνθέτει το ανθρώπινο δυναμικό εξελίσσει την ιδεολογία της εποχής ,αναπτύσει μια νέα πολιτιστική κουλτούρα, επιβεβαιώνει τα επιχειρήματα δικαιώσης της εξουσίας.

Για αυτό υπάρχει η προώθηση των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αξιολόγησης που θέτουν τους μαθητές από μικρή ηλικεία ηλικία σε λογική ανταγωνιστικών στελεχών πολυεθνικών εταιριών.

Από την άλλη η γερασμένη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του καπιταλισμού προσπαθεί να διατηρήσει το κράτος πρόνοιας και κρατικού παρεμβατισμού στην παιδεία, αλλα΄εγκλωβίζεται μέσα στις αντιφάσεις της. Παλινωδεί ανάμεσα στη χθεσινή ισχύ της και στη σημερινή ανήμπορη υπόσχεσή για κρατικές παροχές στο λαό ως αντιστάθμισμα στην οικονομική κρίση.

Για παράδειγμα η σημερινή τεχνοκρατική-σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στήριξε την πρόταση της φιλελεύθερης προκατόχου της για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά μόλις ξεκίνησαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις αποχώρησε καιροσκοπικά απο το ψήφισμα του νομοσχεδίου.

Είναι γνωστό άλλωστε πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν σοβαρά think tank πολιτικών τάσεων.

Σήμερα γνωρίζουμε ξεκάθαρα πως η φιλελεύθερη παράταξη έχει σοσιαλδημοκρατική ρητορεία και η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση εφαρμόζει φιλελεύθερη πολιτική. Ένα καλοστημένο θέατρο εντυπώσεων. Έτσι η παιδεία λειτουργεί συχνά και ως μοχλός αντιπολίτευσης γιατί ενεργοποιεί τον σκληρό πυρήνα της ελληνικής οικογένειας που πάντα θα αγχώνεται για το μέλλον των παιδιών της. Με αυτή την αιχμή η εκάστοτε αντιπολίτευση επενδύει ψηφοθηρικά στα πιο συντηριτικά αντανακλαστικά του έλληνα γονέα. Για αυτό οι υουργοί κάθονται σε ηλεκτρική καρέκλα. Δεν είναι τυχαία η κατάληξη των περισσότερων που τέθηκαν επικεφαλείς τηςεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Συγγεκριμένα στην περίπτωση της Μαρριέτας -Γιαννάκου, νετά τη θητεία της στον υπουργικό θρόνο, δεν κατάφερε να επανεκλεγεί στο βουλευτικό αξίωμα. Έπρεπε στη συνέχεια να απσπάσει την ανθρωπιστική συμπόνοια των ηλίθιων ψηφοφόρων, όταν υπέστη ακροτηριασμό του ποδιού της , ώστε να οριστείευρωβουλευτής ως επικεφαλής ψηφοδελτίου. Βέβαια εμείς δεν τη λυπόμαστε καθόλου για αυτόεπιλέξαμε να την τιμήσουμε με την επίσκεψη μας στο σπίτι της στα πλαίσια αυτού που έχουμε ξαναπεί: δεν ξεχνάμε τι υπηρετεί και τι υπηρέτησε ο καθένας στην πορεία της ζωής του ειδικά όταν όχι μόνο δεν μετανιώνει αλλά συνεχίζει και προκλητικά τη σταδιοδρομία του.

Η αφορμή για την επιλογή του στόχου δόθηκε με την επανεμφάνιση στο προσκήνιο μιας πρακτικής αρκετά διαδεδωμένης τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Τις τελευταίες βδομάδες πέρασαν στα ψιλά των τηλεοπτικών ειδήσεων η πραγματοποίηση δεκάδωνμαθητικών καταλήψεων χωρίς καμιά πραγματική αιτηματολογία. Με μικρή διάρκεια , μεγάλες καταστροφές που δεν ντύθηκαν με τομ μανδύα δημοκρατικών αιτημάτων για να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη , αλλά την αρνήθηκαν μαζί με την ηθική της. Άλλωστε τα αιτήματα (κι όχι μόνο στις μαθητικές καταλήψεις) έχουν νόημα μόνο σε όσους προσδοκούν κάτιαπό αυτόν τον κόσμο. Οι νεαροίβάνδαλοι ισοπεδώνοντας κάθε διαχωρισμένη κοινωνική ταυτότητα απέδειξαν ότι σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει τίποτα άξιο για να γλυτώσει από την οργή τους. Εμείς πουγεννηθήκαμεμέσα στην ανάσα του δρόμου και της ανομίας θέλουμε να βρεθούμε με τους ανήλικους "εγκληματίες" και τους καταστροφείς της τάξης για να ανιχνεύσουμε από κοινού τη δύναμη και να ξεπεράσουμε για άλλη μια φορά τα όρια μας.

¨"Το νέο αντάρτικο πόλης έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια "

Η εκλογή της τεχνοκρατικής κυβέρνησης του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ ήταν αναμενόμενη. Το ίδιο και η τοποθέτησητου Χρυσιχοϊδη στο αναβαπτισμένο υπουργείο Προστασίας του πολίτη. Η

ίδια η μετονομασία του υπουργείου Δημοσίας Τάξης( που θύμιζε έντονα χούντα) είναι ενδεικτική της νέας διαλεκτικής και πραχτικής που θα εφαρμοστεί. Από την πρώτη στιγμή ο Χ. ως ικανός γνώστης της προοδευτικής ρητορείας , επεδίωξε να κατασκευάσει το άλλοθι για τον εκδημοκρατισμό της αστυνομίας. Έκανε δηλώσεις για θέματα ταμπού, ομολογώντας τις διαπιστευμένες σχέσεις αστυνομικώνμε χρυσαυγίτες, τονίζοντας πως αυτό δεν θα το ανεχθεί.

Βέβαια την ίδια στιγμή όλοι βιώσαμε την αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια και όχι μόνο, με την μονινμοποίηση των ΜΑΤ, στην πλατεία και σε όλη την περιοχή. Ταυτόχρονα ζήτησε συγνώμη για την εισβολή αστυνομικών σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ και την ίδια στιγμή απευθυνόμενος στο ένστιχτο των ρουφιάνων της κοινωνίας επικύριξε τους τρεις καταζητούμενους αναρχικούς συντρόφους για 600.000 ευρώ. Τέλος δέχτηκε να συνομιλήσει με μεταναστευτικές οργανώσεις με αφορμή τη δολοφονία μετανάστη της Νίκαιας, αλλά παράλληλα δήλωσε με έμφαση και υποννοούμενα στους υφισταμένους τους" έχουμε πόλεμο¨με το μέτωπο της τρομοκρατίας ενώσυμπτωματικά (;) λίγες μέρες πριν η υπόθεση των συλληφθέντων στο Χαλάνδρι και των καταζητούμενων που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες πέρασε στα χέρια εφέτη ανακριτή.

Ο Χ. κινήθηκε με τη σιγουριά της επιτυχίας έχοντας στο ενεργητικό του την "εξάρθρωση" της 17Ν.

Βέβαια τα όρια μεταξύ της επιτυχίας ενός υπουργού και της κακοτυχίας ενός αντάρτη πόλης όπως ο Σάββας Ξηρός στα χερια του οποίου εξερράγει η βόμβα , μάλλον είναι σκοπίμως δυσδιάκριτη τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τον ίδιο.

Πάντως ο τελευταίος φαίνεται πως έχει εμπνευστεί τις παραπάνω πρακτικές του, από τις πρακτικές του οργανωμένου εγκλήματος και των κυκλωμάτων της νύχτας. Τα ευρηματικά δημοκρατικά λογίδριά του και η επικοινωνιακή πολιτική τουχρησιμοποιείται ως η καθαρή "βιτρίνα" του "μαγαζιού" του ενώ στο βάθος στο υπόγειο οργανώνει τις βρωμοδουλείες του.

Εμείς από την μεριά μας δεν έχουμε κανένα λόγο να σταματήσουμε. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις και γενικότερα την πολιτική αναδιάρθρωση του συστιμικού συμπλέγματος, ώστε να προετοιμαστούμε και να χτυπήσουμε. Άλλωστε σε αυτή τη ζωή γελάει καλύτερα όποιος τιθασεύει και την οργή του, χαμογελάει στον εχρό του, είναι νερό και ατσάλι ταυτόχρονα καταστροφέας και δημιουργός.

Αφιερώνουμε την ενέργεια μας στους στους φυλακισμένους συντρόφους, στον αναρχικό επαναστάτη Παναγιώτη Μασούρα και στους δυο προφυλακισμένους για την ίδια υπόθεση: Χάρη Χατζημιχελάκη και Μάνο Γιόσπα, και στους έξι καταζητούμενους,στον Γιάννη Δημιτράκη , στονΗλία Νικολάου, στον Πολλύκαρπο Γεωργιάδη.

Τέλος χαιρετίζουμε τηνεπαναστατική ομάδα Συμβούλιο Αποδόμησης της Τάξης και όλουςτους συντρόφους στη Θεσσαλονίκη που οι φωτιές τους χάραξαν μια τροχιά στον νυκτερινό ουρανό ορίζοντας την επικράτεια του νέου αντάρτικου πόλης.

ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ- ΦΡΑΞΙΑ ΜΗΔΕΝΙΣΤΩΝ

Πράξεις "επαναστατικής" βίας ή νερό στο μύλο του συστήματος;

Η απόπειρα δολοφονίας των αστυνομικών στην Αγ. Παρασκευή έρχεται τις μέρες που εξελίσσεται ένα ανελέητο πογκρόμ διώξεων από αυτά που δεν είχε ξαναγνωρίσει τα τελευταία χρόνια το κέντρο της Αθήνας. Οι δυνάμεις της αστυνομίας με προτεταμένα τα όπλα καταλαμβάνουν στην κυριολεξία την πλατεία Εξαρχείων και τους γύρω δρόμους, μπαίνουν σε καταστήματα και σε σπίτια της περιοχής κάνοντας έρευνες και ανακρίνοντας δεκάδες κόσμου. Γίνονται δεκάδες προσαγωγές ανυποψίαστων που κυκλοφορούν στο δρόμο, σωματικοί έλεγχοι σε νέους που κυκλοφορούν στην περιοχή. Υπάρχουν καταγγελίες για βίαιες συμπεριφορές από περαστικούς που επέστρεφαν στα σπίτια τους. Αποκλείστηκε όλη η περιοχή, η ελεύθερη πρόσβαση και η κυκλοφορία, ακόμα και στους περίοικους, είναι επικύνδινη όχι λόγω των «τρομοκρατών» αλλά λόγω αυτών που «φυλάσσουν» τη τάξη.

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες εδώ και μήνες είναι στο στόχαστρο του συστήματος, συλλαμβάνονται, δέρνονται , βασανίζονται, κλείνονται σε στρατόπεδα και δολοφονούνται.

Οι εργάτες αντιμετωπίζονται με τη βία όταν διαδηλώνουν. Όπως και όποιος τολμήσει να διαδηλώσει ενάντια στις δολοφονίες των μεταναστών, ενάντια στη καταστολή.

Το σύστημα ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξη, και με νέο διαχειριστή, ξεμυτίζει. Προσπαθεί να αναστηλώσει το …χαμένο γόητρο της αστυνομίας. Προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα φόβου και τρόμου απέναντι σε κάθε φωνή που αντιστέκεται. Φωνάζουν οι «νέοι» κυβερνώντες για τη «προστασία του πολίτη», απειλούν τους πάντες, καλούν σε πανστρατιά όλου του επίσημου πολιτικού κόσμου για να διαφυλάξουν τη δημοκρατία. Συνδέουν την απόπειρα δολοφονίας με το ξέσπασμα της νεολαίας, με την επικείμενη επέτειο του Δεκέμβρη, και δηλώνουν ότι θα είναι «αμείλικτοι απέναντι σε όσους επιβουλεύονται την τάξη». Και το αποδεικνύουν. Δεκάδες είναι οι δίκες εργατών, μαθητών, φοιτητών και αγωνιστών τοπικών κινημάτων που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες, εφαρμόζουν το κουκουλονόμο.

Οι δήθεν επαναστατικές πράξεις αυτού του είδους φαίνεται να μην κατανοούν τι μας άφησαν οι προηγούμενες φάσεις της αντιτρομοκρατικής υστερίας εκτός αν επιδιώκουν να δεθεί ο λαός και η νεολαία και με καινούρια προικοσύμφωνα του συστήματος.

Η επιχείρηση εξάρθρωσης της τρομοκρατίας, στο κοντινό παρελθόν και στο παρών, οδηγεί στην πραγματικότητα σε ένταση της κρατικής τρομοκρατίας όπως το απαιτούν τα συμφέροντα των αφεντικών της αστικής τάξης, ντόπιων και ξένων.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα κληρονόμησε τον εφιάλτη του τρομονόμου. Ενός νόμου που δίνει τη δυνατότητα στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και στις μυστικές τους υπηρεσίες, με ή χωρίς τη συνεργασία της αστυνομίας και των ντόπιων μυστικών υπηρεσιών της χώρας να προχωρούν σε συλλήψεις μαζικές ή ατομικές. Είναι ο νόμος με τον οποίο κατηγορούνται μαθητές στο Πειραιά, φοιτητές στη Ξάνθη, που βγήκαν στο δρόμο με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη για να εκφράσουν την αντίθεσή τους σ’ αυτή καθ’ αυτή τη δολοφονία αλλά και στη ζωή που τους επιφυλάσσει το σύστημα και η πολιτική του.

Διαφεύγει από τους εμπνευστές τέτοιων ενεργειών ότι τίθεται ερώτημα για το αν τα επόμενα συλλαλητήρια πρέπει να γίνουν (που αποσκοπούν άλλωστε οι κραυγές Χρυσοχοίδη τις τελευταίες μέρες;) και αν γίνουν ποια θα είναι η επίπτωση της έντασης της κρατικής καταστολής στη μαζικότητα τους.

Δεν τους απασχολεί όμως αυτό. Φαίνεται ότι κινούνται κι αυτοί στη λογική ότι είναι οι σωτήρες και κάνουν αυτό που ο λαός, η εργατική τάξη και η νεολαία είναι ανίκανοι να κάνουν, κατά την άποψή τους.

Αποφάσισαν και αυτοί για το λαό και τη νεολαία χωρίς αυτούς. Μα τούτο το προνόμιο το μονοπωλούν οι αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος που έχουν συμφέρον να είναι η νεολαία και ο λαός στη γωνία.

Γνωρίζουμε ότι οι κινήσεις και οι ενέργειες των αυτόκλητων σωτήρων ποτέ δε βοήθησαν διόλου το μυαλό και την καρδιά ούτε ενός αγωνιστή. Αντίθετα, την επόμενη μέρα των κινήσεών τους ήταν πιο δύσκολο να γίνει απεργία στο εργοστάσιο, την οικοδομή, το γραφείο και ήταν πιο δύσκολο ο μαθητής και ο φοιτητής να κατέβουν σε διαδήλωση.

Μετά από κάθε χτύπημα, τα ξένα αφεντικά, οι ιμπεριαλιστές, δηλώνουν πρόθυμοι να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας δηλαδή να ενισχύσουν τους πράκτορες και τους μηχανισμούς τους. Για να παρεμβαίνουν έτσι αποτελεσματικότερα στις εξελίξεις στη χώρα.

Το κράτος με μεγαλύτερη άνεση και χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές ταλαιπωρίες εξοπλίζεται καλύτερα. Μετά από κάθε χτύπημα το σύστημα βρίσκει ευκαιρία να επιτεθεί στη διαδικασία οργανικής και ζωντανής σύνδεσης της οργανωμένης πάλης με τους χιλιάδες οργισμένους που η επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος βγάζει στο δρόμο.

Τούτες οι ενέργειες, συνειδητά ή ασυνείδητα, χρησιμοποιούμενες ή όχι από κέντρα εξουσίας πάντα ρίχνουν νερό στο μύλο της επίθεσης του συστήματος στο λαό και τη νεολαία.

Τούτες οι ενέργειες καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τη νεολαία, για το λαό, που πρέπει όχι μόνο να τους γυρίσει την πλάτη αλλά και να τις φτύσει κατάμουτρα.

Γιατί τούτες οι ενέργειες όχι μόνο δεν καλούν σε αγώνες που θα ανατρέπουν αυτά που σχεδιάζονται για το λαό χωρίς αυτόν. Κυρίως έχουν προϋπόθεση η νεολαία, ο λαός να μην αντιδρά, να είναι τρομοκρατημένοι, να μην κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις και να κάθονται σπίτι τους. Αλλιώς πώς θα’ ναι καρφωμένοι στην τιβί να παρακολουθούν το αστυνομικό θρίλερ με πρωταγωνιστές τους αυτόκλητους σωτήρες να πολεμούν …ποιους τελικά;

Οι ενέργειες όμως που θα δώσουν απάντηση στη καταστολή και στην επίθεση του συστήματος είναι αυτές που θα μαζικοποιήσουν τις αντιστάσεις και τους αγώνες του λαού. Είναι αυτές που το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς επίσημης και μη δεν έχει αναλάβει ακόμη παραμένοντας μέχρι τώρα μόνο στις φραστικές καταδίκες της καταστολής. Δυστυχώς τα πρώτα δείγματα γραφής δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά παρά τα μεγάλα λόγια που ακούστηκαν πριν λίγες μέρες!

antigeitonies

ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡ. ΤΣΙΓΑΡΙΔΑ:

Κυρία πρόεδρε, κυρίες και κύριοι δικαστές

Οπως είπα και στο προηγούμενο δικαστήριο, προβληματίστηκα πολύ για το τι θα σας πω σήμερα. Οχι μόνο γιατί όλα έχουν ειπωθεί, αλλά και γιατί τα πράγματα, στο βαθμό που σας αφορούν, είναι εξαιρετικά απλά. Πριν σας εξηγήσω γιατί είναι εξαιρετικά απλά, θα επαναλάβω και σε σας πως όσα θα πω, ανεξάρτητα από το πώς θα τα χαρακτηρίσετε εσείς, για μένα δεν συνιστούν απολογία.

Δεν είμαι εγκληματίας για να απολογηθώ για κάτι. Βρίσκομαι κατηγορούμενος για την πολιτική μου δράση, που είναι ταυτισμένη με την ίδια τη ζωή μου. Μια δράση που ήταν στην υπηρεσία του Ελληνικού λαού και αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος για να την κρίνει. Επομένως, δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα σε ένα δικαστήριο της άρχουσας τάξης. Μην κάνετε το λάθος να το πάρετε και εσείς προσωπικά. Είναι ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση, που πηγάζει από την κοσμοθεωρία μου. Μαρξιστής ήμουν, είμαι και θα παραμείνω, επομένως δεν μπορώ να δεχτώ πως υπάρχουν θεσμοί ανεξάρτητοι και υπερταξικοί. Ολοι οι θεσμοί είναι ταξικοί.

Oσα θα πω στη συνέχεια, λοιπόν, δεν τα θεωρώ απολογία. Τα θεωρώ κατάθεση απόψεων, κατάθεση ψυχής, ενώπιον του ελληνικού λαού, του μόνου αρμόδιου να κρίνει την πολιτική μου δράση και την ιστορική διαδρομή του ΕΛΑ

Ομως, μια και είναι η τελευταία φορά που μιλάω απ’ αυτή τη θέση, είμαι υποχρεωμένος να αναφερθώ στην προσωπική πολιτική μου διαδρομή. Οσο πιο συνοπτικά γίνεται. Γιατί δεν είναι δυνατόν να κλείσεις 50 χρόνια μέσα σε μια ώρα. Δεν πρόκειται να πω καινούργια πράγματα. Ο,τι είχα να πω το είπα από την πρώτη δίκη. Θα τα ξαναπώ, όμως, γιατί πρέπει.

Κυρία πρόεδρε, κυρίες και κύριοι δικαστές

Οι προσωπικές μου επιλογές είναι ταυτισμένες με την πορεία της ζωής μου. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, ένα σύντομο βιογραφικό, μέσα από το οποίο θα φανεί το δίκαιο των επιλογών μου.

Γεννήθηκα τον Οκτώβρη του 1939 στη Ξυλαγανή Κομοτηνής. Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα. Ηταν ένας από τους τελευταίους, αν όχι ο τελευταίος νεκρός του αλβανικού μετώπου. Μοναχογιός ενός πλούσιου γαιοκτήμονα στο Μπιλέτσι Τρικάλων, σημερινό Παλαιομονάστηρο, με πολύχρονες σπουδές στη Γαλλία.

Η μητέρα μου έζησε μέχρι τα 20 χρόνια της στη Σοβιετική Ενωση, στο Λένινγκραντ. Σπούδαζε Ιατρική, όταν οι μπολσεβίκοι έπιασαν την γιαγιά μου να μαζεύει κρυφά συνάλλαγμα, κατάσχεσαν τις επιχειρήσεις της οικογένειάς της και τους έδιωξαν. Η μητέρα μου δεν πρόλαβε να τελειώσει την Ιατρική, πρόλαβε όμως να γίνει κομμουνίστρια, να γίνει το «μαύρο πρόβατο» της συντηρητικής οικογένειας.

Για να τα βγάλει πέρα με την Κατοχή, η μητέρα μου πηγαίνει να ζήσει στο χωριό του παππού μου. Το Μπιλέτσι είναι ανταρτοχώρι. Η μητέρα μου γίνεται σύνδεσμος των ανταρτών. Επειδή μιλά ξένες γλώσσες, πράγμα σπάνιο για εκείνη την εποχή, αντιλαμβάνεται ότι ο αυστριακός γιατρός, που οι ναζί έχουν εγκαταστήσει στο αρχοντικό του παππού μου, επιτάσσοντας ένα τμήμα του, είναι αντιφασίστας. Τον πείθει να βοηθήσει τον απελευθερωτικό αγώνα και έτσι αρχίζει μια σταθερή ροή φαρμάκων προς τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα κινίνης.

To 1945 επιστρέφουμε στην Αθήνα, όμως κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι ξαναγυρίζω στο χωριό. Η περίοδος αυτή είναι για μένα περίοδος όχι μόνο φυσικής, μα και κοινωνικής και πολιτικής ενηλικίωσης. Στην Αθήνα ακούω τη γιαγια μου να βρίζει τη μητέρα μου «μπολσεβίκα» και «συμμορίτισσα». Στο χωριό βλέπω τις συνέπειες του μοναρχοφασισμού πάνω στους περήφανους ανθρώπους που αγωνίστηκαν για τη λευτεριά αυτού του τόπου. Oι «χαρακτηρισμένοι» ούτε σαν εποχιακοί εργάτες δεν μπορούν να δουλέψουν. Νέοι με πανεπιστημιακά διπλώματα κάθονται στο καφενείο ή δουλεύουν στα χωράφια, αν έχουν. Προϋπόθεση για την αλλαγή της ζωής τους είναι οι δηλώσεις νομιμοφροσύνης. Η ανεργία θερίζει και φέρνει πείνα, πραγματική πείνα, όχι μεταφορική. Ο χωροφύλακας ορίζει τις ζωές των ανθρώπων. Κι όμως, λίγοι λύγισαν.

Oλα αυτά τα γεγονότα τα έβλεπα και παρ’ όλες τις εξηγήσεις της μητέρας μου δεν μπορούσα, δεν ήθελα πιθανά, να τα συνδυάσω σε ένα κεντρικό πολιτικό μήνυμα. Μέχρι που 17 χρονών συνέβη ένα γεγονός που με συγκλόνισε, με ξύπνησε, με συνειδητοποίησε και σημάδεψε τη ζωή μου. Καθόμουν στην πλατεία του χωριού, όταν με πλησίασε μια γυναίκα με δυο παιδιά. Κρατούσε ένα τετράδιο. Μου είπε: «Πάρτο, είσαι μορφωμένος, είσαι πρωτευουσιάνος, αξιοποίησέ το στη μνήμη του άνδρα μου». Hταν η χήρα του δασκάλου του χωριού, που τον εκτέλεσαν, σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί αρνήθηκε να πει «Ζήτω η Αμερική, κάτω ο Κομμουνισμός». Hταν ένα γράμμα που ξεχείλιζε από αγάπη για τα παιδιά του, τη γυναίκα του, την ανθρωπότητα. Τους εξηγούσε γιατί έπρεπε να πεθάνει για τις ιδέες του.

Αυτό το γράμμα σφράγισε την προσωπικότητα και τη ζωή μου. Αυτή η περήφανη στάση του δάσκαλου, που δεν ήταν ο μόνος, αλλά ένας ανάμεσα σε χιλιάδες κομμουνιστές που αντιμετώπισαν περήφανα το εκτελεστικό απόσπασμα, δίνει την κατ’ αρχήν απάντηση σε όσους αναρωτιούνται γιατί ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στον ΕΛΑ, εγώ, ένας άνθρωπος 65 χρονών, όταν ο ανώνυμος κομμουνιστής 30 χρονών πέθαινε για να στηρίξει τις ιδέες του.

Το ξέρω ότι οι κωλοτούμπες σήμερα αποτελούν το εθνικό μας σπορ. Δεν είμαστε όμως όλοι για κωλοτούμπες, κύριε εισαγγελέα. Δεν γεννηθήκαμε όλοι με τις ιδιότητες του χαμαιλέοντα. Αυτός ο τόπος γέννησε ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που είχαν ψηλά την έννοια της κοινωνικής στράτευσης, όπως και τις έννοιες της αξιοπρέπειας, της τιμής και του χρέους. Αυτά είναι που δεν μπορείτε να κατανοήσετε.

Τα δυο τελευταία χρόνια στο σχολείο διάβαζα ό,τι υπήρχε, στα ελληνικά ή στα αγγλικά, σχετικά με το μαρξισμό. Hμουν πεπεισμένος πλέον, πως για την αδικία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη βαρβαρότητα που έβλεπα γύρω μου, υπήρχε εξήγηση, υπήρχε αιτία, υπήρχε και διέξοδος.

Αιτία ήταν η ύπαρξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, σχέσεων εκμετάλλευσης και κλοπής της απλήρωτης δουλειάς των εργαζόμενων. Αυτές τις σχέσεις παραγωγής προστάτευε το πολιτικό σύστημα, το κράτος, όλοι οι θεσμοί. Και διέξοδος ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού, η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Φορέας αυτής της μεγάλης επαναστατικής αλλαγής, που θα γίνει για λογαριασμό ολόκληρου του εργαζόμενου λαού, είναι η εργατική τάξη, η πιο πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας μας.

Φοιτητής στο Πολυτεχνείο εντάχθηκα στη νεολαία της ΕΔΑ. Με έπεισε ένα από τα πιο σημαντικά στελέχη τότε, με συγκρότηση, με τεράστιες γνώσεις για τη μαρξιστική θεωρία, ταυτισμένο τόσο με τους σκοπούς του Κομμουνιστικού Κόμματος, που δρούσε μέσα και μέσω της ΕΔΑ, σε σημείο που δεν είχε προσωπική ζωή. Είναι ο γνωστός φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος. Τον αναφέρω, γιατί είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των οβιδιακών μεταμορφώσεων ενός πρώην κομμουνιστή. Εξελίχθηκε σε φιλόσοφο της Δεξιάς, σε σπόκμαν της Εκκλησίας, σε απολογητή των Αμερικάνων για τον πόλεμο στο Ιράκ, σε ψυχολόγο της επαναστατικής Αριστεράς.

Σαν φοιτητής συμμετέχω στο φοιτητικό συνδικαλιστικό κίνημα. Το 1961 ήμουν εκλογικός αντιπρόσωπος της ΕΔΑ στις εκλογές της βίας και νοθείας. Εκανα πάνω από 50 τεκμηριωμένες ενστάσεις. Μέχρι το πρωί έγραφε ο δικαστικός αντιπρόσωπος..

Είχα την τύχη να συμμετέχω στη συντακτική επιτροπή ενός θετικού δημιουργήματος, της εφημερίδας της νεολαίας της ΕΔΑ «Πανσπουδαστική», από το τεύχος 32 και μετά ως σκιτσογράφος της. Oι συντάκτες της, προικισμένα στελέχη και ανένταχτοι προοδευτικοί φοιτητές, έδιναν μάχη ανανέωσης στο φοιτητικό συνδικαλισμό. Τα συνεχόμενα ξενύχτια και οι ζωντανές συζητήσεις που παρακολουθούσα με ωρίμασαν πολιτικά. Ξενύχτια με το φόβο των τραμπούκων της παρακρατικής ΕΚOΦ, που οι ηγέτες της έγιναν βουλευτές της ΕΡΕ και μερικοί ήταν και μέχρι πρότινος βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας. Η μάχη της συντακτικής επιτροπής της «Πανσπουδαστικής» για την ανανέωση του φοιτητικού κινήματος και κατ’ επέκταση του κόμματος, χάθηκε οριστικά το 1963, με την ωμή επέμβαση της ηγεσίας της ΕΔΑ στο περιοδικό. Φοβήθηκαν ότι μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αυτοδύναμο, υλικά και πολιτικά, κύτταρο του κόμματος.

Η δεκαετία του ‘60 φέρνει ένα σχίσμα όχι μόνο στο ελληνικό, αλλά στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Είναι η δεκαετία που ολοκληρώνεται η μετάλλαξη των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Από κόμματα επαναστατικά που ήταν, ανεξάρτητα από τις αντιφάσεις, τα λάθη, τις παλινωδίες και την κριτική που μπορούσε κάποιος να τους κάνει, μετατρέπονται σε κόμματα καθεστωτικά. Κόμματα που επιδιώκουν να βρουν μια θεσούλα κάτω από τον κοινοβουλευτικό ήλιο. Κόμματα που ξεπουλάνε τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού για τις δικές τους ιδιαίτερες πολιτικές ανάγκες. Λειτουργούν σαν βαρίδια στα πόδια του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Στη θέση της επαναστατικής στρατηγικής για την ανατροπή του καπιταλισμού βάζουν την ειρηνική συνύπαρξη και το ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, κυλώντας στον οπορτουνισμό. .

Από το 1961 τα ρεύματα της αμφισβήτησης είχαν αρχίσει να φυσάνε και φτάνουν μέχρι την Ελλάδα. Μετά το 1963, τα προβλήματα της ειρηνικής συνύπαρξης, του ειρηνικού περάσματος και της αναγκαιότητας της παράνομης δουλειάς, συζητιούνται ανάμεσα στους κομμουνιστές συνεχώς. Η ηγεσία του ΚΚΕ και της ΕΔΑ έχει μεταλλαχθεί πλήρως, σε βαθμό που στις εκλογές του 1961 και του 1963, τρομοκρατημένη από το 25% που πήρε στις εκλογές του 1958, να ζητά από τα στελέχη να πείσουν τους πρώην εξόριστους και φυλακισμένους, τους συγγενείς και τους φίλους τους, να ψηφίσουν την Eνωση Κέντρου του Παπανδρέου. Να ψηφίσουν το δήμιο της Αντίστασης. Να εγκαταλείψουν τον επαναστατικό δρόμο και να γίνουν ουρά ενός αστικού κόμματος, που το είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι οι Αμερικάνοι.

Σ’ αυτή την περίοδο και λόγω αυτής της στάσης, αποχώρησαν από την ΕΔΑ εκατοντάδες κομμουνιστές και τα πιο σημαντικά στελέχη της Νεολαίας. Το δρόμο της αποχώρησης πήρα και εγώ το 1963. Συμμετέχω βέβαια σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις και ταυτόχρονα αναζητώ έναν άλλο δρόμο, ανατρεπτικό, επαναστατικό. Δεν ήμουν ο μόνος, άλλωστε.

Hταν φανερό από κάποια στιγμή και μετά, ότι η δικτατορία ερχόταν. Πολύ πριν την  21η  Απρίλη του 1967. Η δικτατορία τελικά ήρθε. Την επέβαλαν συγκεκριμένες ξένες δυνάμεις σε συνεργασία με τους υποτακτικούς τους στην Ελλάδα.

Το βράδυ της 20/4/1967, όπως έμαθα αργότερα, οι νεολαίοι της ΕΔΑ συμμετείχαν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Είχαν συμφωνήσει με την ηγετική ομάδα, μετά την κατάληψη, να πάνε στα γραφεία να συζητήσουν τρόπους, μορφές αγώνα, συμπεριφορές, επικοινωνίες, αντίσταση στη δικτατορία που ερχόταν. Βρήκαν τα γραφεία κλειστά!

Εγώ πέρασα από την Oμόνοια, πήρα την «Αυγή» που έγραφε πρωτοσέλιδα ότι δικτατορία δεν θα γίνει και πως καθήκον των στελεχών ήταν να πάνε στην επαρχία να ενισχύσουν τον εκλογικό αγώνα, και ανέβηκα την Πατησίων. Είχα ραντεβού με ένα σύντροφο στη Φωκίωνος Νέγρη. Γωνία Αγίου Μελετίου και Πατησίων με σταμάτησε ένα τανκ. O φαντάρος στον πύργο τα είχε χαμένα. Με παρακαλούσε να φύγω. Δεν ξέρω αν είναι ουτοπία αυτό που θα πω, το πιστεύω όμως ακράδαντα. Διακόσιοι αποφασισμένοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν δημιουργήσει τεράστιες δυσκολίες στο πραξικόπημα, να μην σας πω πως θα μπορούσαν να το είχαν αποτρέψει. Και υπήρχαν όχι διακόσιοι, αλλά χιλιάδες αποφασισμένοι.

Κατεβαίνοντας την Πατησίων αντίκρισα ένα απίστευτο θέαμα. Χαφιέδες με ιδιωτικά αυτοκίνητα να χτυπούν κουδούνια και άνθρωποι με βαλιτσάκια στο χέρι να βγαίνουν από τις πολυκατοικίες και ήσυχα-ήσυχα να στοιβάζονται στο αυτοκίνητο και να παίρνουν το δρόμο για τον Ιππόδρομο. Αυτή η εικόνα ήταν για μένα ένα σοκ. Oι κομμουνιστές, οι αριστεροί, περίμεναν τη δικτατορία με το βαλιτσάκι τους έτοιμο και έπαιρναν το δρόμο για τα ξερονήσια με σκυμμένο το κεφάλι, χωρίς να έχουν καμιά δυνατότητα αντίστασης. Δεν υπήρχαν οργανώσεις, δεν υπήρχε παράνομος μηχανισμός του κόμματος για να φιλοξενήσει και να οργανώσει τους ανθρώπους που θα αντιστέκονταν, τα πάντα τα είχαν διαλύσει. O αείμνηστος Αγαπίου, όταν ήμασταν μαζί στη φυλακή, μου είχε διηγηθεί ότι ο τρόπος που βρέθηκαν οι νεολαίοι ήταν να περπατάνε μέρα-νύχτα στους κεντρικούς δρόμους –Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Σταδίου– ελπίζοντας σε τυχαία συνάντηση με κάποιο σύντροφο. Τέτοιες τραγικές στιγμές έζησαν όλοι οι κομμουνιστές.

Το ΚΚΕ φτιάχτηκε από τους κομμουνιστές σαν κόμμα της εργατικής τάξης, για να τη συνδέσει με τον Μαρξισμό και να την οδηγήσει στην επανάσταση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για να φέρει τον σοσιαλισμό και να δημιουργήσει ένα νέο λαϊκό πολιτισμό. Αυτό το κόμμα πάλεψε, μάτωσε, οι άνθρωποί του στήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, κλείστηκαν στα σύρματα, μαρτύρησαν στα κολαστήρια, ήταν αυτοί που σήκωσαν τη σημαία της αντίστασης ενάντια στο ναζιφασίστα κατακτητή, αυτοί που αντιστάθηκαν στη συνέχεια στην αγγλοκρατία και την αμερικανοκρατία. Πώς κάθησαν αυτοί οι άνθρωποι με σταυρωμένα τα χέρια, περιμένοντας «τον γαλατά να τους χτυπήσει την πόρτα»;

Πολλοί προσπαθούσαμε να βρούμε απαντήσεις σ’ αυτά τα αγωνιώδη ερωτήματα. Κατά τη δική μου άποψη, οι απαντήσεις βρίσκονται καταρχήν στα ιδεολογικοπολιτικά κείμενα του ΕΛΑ, με τα οποία συμφωνώ. Και βέβαια, ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να ψάχνω, όσο μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, γιατί αυτή η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ.

Η μετάλλαξη του κόμματος από επαναστατική σε καθεστωτική δύναμη είναι αυτή που σφράγισε τη δράση του πριν τη χούντα, στη διάρκεια της χούντας και μετά τη χούντα, με την αποδοχή της φάρσας της μεταπολίτευσης, την απόλυτη νομιμοφροσύνη απέναντι στο αστικό καθεστώς και τη συκοφάντηση κάθε αγωνιστικού σκιρτήματος του λαού και της νεολαίας, ακόμα και τη συμμετοχή σε δυο αστικές κυβερνήσεις το 1989-90.

Χρειάστηκε το σοκ της δικτατορίας, για να προβληματιστούν οι κομμουνιστές, να έχουν ερωτηματικά, να κάνουν κριτική. Είχαν τη γνώση ότι ο κόσμος, είκοσι χρόνια μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, την αντιφασιστική νίκη, ήταν εξίσου σκληρός και βάρβαρος για τους εργαζόμενους και ο φασισμός ήταν ζωντανός και χαμογελούσε. O ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός, ανανεωμένοι, συνέχιζαν το έργο τους. Η αστική δημοκρατία παραχωρούσε μόνο το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε πολιτικούς σχηματισμούς και αρχηγούς που τους επέλεγαν και τους προωθούσαν οι ξένες δυνάμεις. Ετσι, η συνείδηση των κομμουνιστών, που αρχικά αφυπνίστηκε μετά το 20ό  συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 και μαστιγώθηκε από τη διάσπαση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, από τα γεγονότα στην Ινδονησία, τη Χιλή, την Κίνα, το Βιετνάμ, είχε πλέον διαμορφωθεί και από την εμπειρία της εφτάχρονης δικτατορίας της χούντας.

Τα ερωτηματικά σχετιζόντουσαν με τις διαφορετικές εμπειρίες του καθενός, γιατί άλλοι αξιολογούσαν γενικότερα συμπτώματα και ενδείξεις, ενώ οι περισσότεροι αναφερόντουσαν στις εμπειρίες του χώρου που είχαν δράσει. Αλλοι είχαν αναφορά τους χώρους δουλειάς, άλλοι το χώρο των σπουδών τους, άλλοι ζούσαν στην πόλη και άλλοι στην επαρχία.

Στον υπαρκτό σοσιαλισμό κάτι δεν πήγαινε καλά. Ρώσοι και Κινέζοι συγκρούονταν στη Μογγολία, κομμουνιστικά τανκ επιτίθονταν εναντίον άοπλων στην Τσεχοσλοβακία, οι εργάτες στην Πολωνία εξεγείρονταν εναντίον του σοσιαλιστικού κράτους, η εγκατάλειψη των επαναστατημένων Παλαιστίνιων στο Αμάν το 1970, η σφαγή των Σουδανών κομμουνιστών και άλλα. Σημαντικά κινήματα στην Ευρώπη, οι φοιτητές του Ντούτσκε στη Δυτική Γερμανία, ο γαλλικός Μάης, το ιταλικό «ζεστό φθινόπωρο», δεν είχαν κινητήρια δύναμη τα αντίστοιχα κομμουνιστικά κόμματα.

Η στρατιωτική δικτατορία και η συνεπακόλουθη τρομοκρατία εμπόδισαν την επικοινωνία, τις πληροφορίες, τα βιβλία, γιατί ήθελαν, όπως και κάθε αστικό καθεστώς, το άτομο απομονωμένο, να ζει στο μικρόκοσμό του.

Μετά τη δικτατορία, βέβαια, γέμισε ο τόπος αντιστασιακούς. Γέμισαν τα στήθη παράσημα και οι εφημερίδες με ηρωικά πορτραίτα. Η υπαρκτή ή ανύπαρκτη αντιστασιακή δράση έγινε το καλύτερο εισιτήριο για καριέρα, πολιτική ή άλλη. Λίγοι αρνήθηκαν να εξαργυρώσουν τη δράση τους και παρέμειναν σεμνοί μέχρι το τέλος.

Αναφερόμενοι στην περίοδο της δικτατορίας πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στην αντίσταση αστικού προσανατολισμού και στην αντίσταση επαναστατικού προσανατολισμού. Υπήρξαν άτομα και ομάδες που έκαναν αντίσταση αστικού προσανατολισμού. Ενοπλη αντίσταση, με βόμβες και επιθέσεις, με συνέπεια πάρα πολλά μέλη τους να φυλακιστούν για χρόνια και αρκετά να βασανιστούν Ομως, στόχος τους και τελικός τους σκοπός ήταν η αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Υπήρξαν, όμως, και άτομα και ομάδες που έκαναν αντίσταση επαναστατικού-κομμουνιστικού προσανατολισμού. Στόχος τους και τελικός τους σκοπός δεν ήταν η αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού, αλλά η ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Τι έκανε ο λαός στη διάρκεια της δικτατορίας; Η πικρή αλήθεια είναι ότι έσκυψε το κεφάλι ηττημένος. Δεν φταίει ο λαός γι’ αυτό. Φταίει η φυσική του ηγεσία που τον πρόδωσε, που δεν του έδωσε καμιά προοπτική και που τον άφησε απροστάτευτο στα νύχια της χούντας και των οργάνων της. Eνα κομμάτι της νεολαίας έσωσε την τιμή του λαού και της Αριστεράς. Κι όμως, αυτό το κομμάτι της νεολαίας και οι αντιστασιακές οργανώσεις που έστησε λοιδορήθηκε και συκοφαντήθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ, που από το 1968 είχε κοπεί στα δύο.

Ακόμα και το Πολυτεχνείο υπονομεύτηκε και συκοφαντήθηκε. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την περιβόητη «Πανσπουδαστική» Νο 8, που χαρακτήριζε προβοκάτορες του Ρουφογάλη και της ΚΥΠ τους φοιτητές που πορεύτηκαν από τη Νομική και κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο;

Στη διάρκεια της δικτατορίας και έχοντας υπόψη μου τα συμβαίνοντα και όλα τα παραπάνω, που ελλειπτικά ανέφερα, έκανα μια προσπάθεια για να προσδιορίσω μια νέα κοινωνική συνείδηση, που θα ξανάδινε στον κομμουνισμό την επαναστατική προοπτική του: κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, κατάργηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ένα νέο λαϊκό πολιτισμό. Τώρα ξέρω, γιατί το επιβεβαίωσα, ότι αυτή η νέα κοινωνική συνείδηση θα είναι το αποτέλεσμα πολιτικών και κοινωνικών αγώνων και φορέας της θα είναι ο οργανωμένος εργαζόμενος λαός. Προσπαθώντας να σταθώ ερευνητικά και κριτικά απέναντι στο ιστορικό γίγνεσθαι, απέναντι σε γεγονότα, απέναντι σε ιδεολογίες, ξέρω ότι η άποψή μου θα είναι τελικά πολιτική. Ξέρω ακόμη ότι η πρόθεσή μου είναι όσα λέω να έχουν άμεση σχέση με τις ιδέες μου, τον κομμουνισμό, τον μαρξισμό. Αυτό είναι σημαντικό για μένα, αλλά προφανώς ασήμαντο πια για άλλους.

Τη δικτατορία την τελείωσαν οι ίδιες δυνάμεις που την επέβαλαν, όταν τα σχέδια τους πέτυχαν και τα συμφέροντά τους κινδύνευαν από τη συνέχισή της. Η λεγόμενη «μεταπολίτευση», με επικεφαλής τον «εθνάρχη Καραμανλή», αποκατέστησε τη «Νέα Δημοκρατία». Με τον Καραμανλή τα μέλη του ΕΛΑ είχαν κάτι κοινό. Είχε και αυτός ψευδώνυμο: «Τριανταφυλλίδης», αν δεν το θυμόσαστε.

Η μεταπολίτευση ήταν μια «αλλαγή φρουράς των Αμερικάνων και του ΝΑΤO», όπως εύστοχα την είχε χαρακτηρίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μια αλλαγή φρουράς, όμως, που ο λαός δεν την αντιλαμβανόταν ως τέτοια. Τους όποιους προβληματισμούς του φρόντιζαν τα καθεστωτικά κόμματα να τους οδηγήσουν σε ανώδυνες για το σύστημα κατευθύνσεις, ώστε βαθμιαία, με την περιθωριοποίηση του λαού, να στεριώνεται η νέα πολιτική εξουσία, η οποία διαχειριζόταν το ίδιο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό.

Η επίσημη, η νόμιμη πλέον Αριστερά παίζει με όλο της το «είναι» το παιχνίδι του στεριώματος της νέας εξουσίας. Eτσι εξαγοράζει τη νομιμοποίησή της και τη δυνατότητά της να απολαμβάνει πλέον κοινοβουλευτικές έδρες και κρατικά πόστα. Μετατρέπεται οριστικά και αμετάκλητα σε καθεστωτική δύναμη κι αυτό είναι φανερό από τους πρώτους κιόλας μήνες της μεταπολίτευσης.

Το μεταπολιτευτικό κράτος, λοιπόν, κάνει ό,τι μπορεί για να μη μας αφήσει καμιά αμφιβολία ότι μέσω αυτού υλοποιείται μια τυπική δυναστική μεταβολή, μια αλλαγή φρουράς στο πολιτικό προσωπικό της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας. Μια από τις κορυφαίες πράξεις του είναι ο χαρακτηρισμός του πραξικοπήματος της χούντας ως «στιγμιαίου». Eτσι, πέρα από την άσκηση δίωξης στους λεγόμενους «πρωταίτιους» του πραξικοπήματος, όλοι οι υπόλοιποι, που στελέχωσαν το κράτος της δικτατορίας –υπουργοί, στρατιωτικοί, δικαστικοί και άλλοι– παραμένουν ατιμώρητοι. Δεν επέρχεται καν μια στοιχειώδης κάθαρση, έτσι για τα μάτια του κόσμου, στον κρατικό μηχανισμό. Oλα τα στηρίγματα της χούντας στη διοίκηση, στο στρατό, στην αστυνομία, στη δικαιοσύνη, στην παιδεία, παραμένουν ακλόνητα. Με τον ίδιο ζήλο που υπηρέτησαν πριν τη δικτατορία υπηρετούν πλέον το κοινοβουλευτικό καθεστώς. Κερασάκι στην τούρτα η «συμπτωματική» κατάθεση μηνύσεων εκατοντάδων κομμουνιστών εναντίων βασανιστών, εκπρόθεσμα.

Και βέβαια, οι «μεγάλοι μας σύμμαχοι», οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤO, διατηρούν όλα τα στηρίγματά τους στη νέα εξουσία. Oι υπεύθυνοι για το ματοκύλισμα του λαού μας και για τη διχοτόμηση της Κύπρου εξακολουθούν να λατρεύονται από την άρχουσα τάξη και το πολιτικό της καθεστώς ως προστάτες. O ραγιαδισμός, αυτή η αρρώστια του νεοελληνικού κράτους, που το συνοδεύει από τη γέννησή του ακόμα, εξακολουθεί να αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία του συστήματος.

Η μεταπολίτευση ήταν μια δυναστική, μια καθεστωτική μεταβολή, ταυτόχρονα όμως αποδέσμευσε ένα τεράστιο κοινωνικό δυναμικό, το οποίο συμπιεζόταν και ασφυκτιούσε την περίοδο της δικτατορίας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, εργάτες, εργαζόμενοι, φτωχοί αγρότες, νέοι, ξεχύθηκαν στους δρόμους και δημιούργησαν ένα ριζοσπαστικό κίνημα, το οποίο προέβαλε αιτήματα και τα διεκδικούσε με μορφές που είχαν χρόνια να εμφανιστούν στην Ελλάδα.

Βέβαια, αυτό το κίνημα είχε και τις αντιφάσεις και τα όριά του. Θυμάμαι μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις να διαλύονται με τον πιο εύκολο τρόπο από την Αστυνομία, επειδή οι κομματικοί εγκάθετοι έσπρωχναν τον κόσμο στη μη αντίσταση.

Η μεταπολίτευση ήταν μια εντελώς νέα κατάσταση και για την Αριστερά. Oλα τα ζητήματα που είχαν τεθεί στη δεκαετία του ‘60 και τα οποία βάθυναν το σχίσμα ανάμεσα στις καθεστωτικές και τις αντικαθεστωτικές συνιστώσες της Αριστεράς ξανατέθηκαν στις συνθήκες της μεταπολίτευσης. Δεν τέθηκαν μόνο από ανθρώπους και οργανώσεις που είχαν αναπτύξει δράση μέσα στη δικτατορία, αλλά από ένα ευρύτερο επαναστατικό δυναμικό, το οποίο στη διάρκεια της δικτατορίας βρισκόταν σε μια διαδικασία αναζήτησης, χωρίς να έχει βρει οργανωμένο τρόπο για να δράσει. O κόσμος «ψαχνόταν», όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Τα ζητήματα που έμπαιναν σε συζήτηση ήταν πάρα πολλά. Ζητήματα ιδεολογίας και προγραμματικής κατεύθυνσης, ζητήματα πολιτικής τακτικής, ζητήματα οργάνωσης, στο πολιτικό, στο συνδικαλιστικό και στο ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο. Σταχυολογώ μερικά από αυτά:

- Ειρηνικό ή επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό;

- Νόμιμη δουλειά ή υποχρεωτικός συνδυασμός νόμιμης και παράνομης δουλειάς;

- Ποιος ο ρόλος της επαναστατικής βίας στις συνθήκες της μεταπολίτευσης;

- Πώς θα οικοδομηθεί ένα ανεξάρτητο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα;

- Ποια σχέση πρέπει να αναπτυχθεί ανάμεσα στην επαναστατική πρωτοπορία και στο μαζικό κίνημα;

Το καθένα από τα παραπάνω ζητήματα αναλυόταν σε δεκάδες υποζητήματα, τα οποία τροφοδοτούσαν συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, φιλολογική δουλειά, πολεμικές. Δίπλα στη νόμιμη κοινοβουλευτική Αριστερά, την «ορθόδοξη» και τη «μοβ» του «εσωτερικού», υπήρχε ένα ολόκληρο κίνημα της επαναστατικής Αριστεράς, με τους δικούς του διαχωρισμούς, τις δικές του έντονες αντιπαραθέσεις. Eνα κίνημα από το οποίο δεν έλειπαν τα καπετανάτα, τα παραγοντιλίκια, τα αρχηγηλίκια, τα κακέκτυπα του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ. σε πιο αγωνιστική έκδοση.

Εκείνη την περίοδο δημιουργήθηκαν διάφορες επιτροπές στο πλαίσιο των οποίων αναπτύσσονταν συζητήσεις για όλα τα επίμαχα ζητήματα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την επιτροπές όπως των «400», των «77», στις οποίες όμως κυριαρχούσαν προσωπικότητες που είχαν προσωπικούς ή κοματικούς πολιτικούς στόχους.

O καθένας είχε τα βιώματά του από την δικτατορία και από τη  «μεταπολίτευση». Είχα και εγώ τα δικά μου και με αυτά τα βιώματα αποφάσισα να συμμετέχω σε μια άλλη επιτροπή. Hταν μια επιτροπή στην οποία μαζευόταν πολύς κόσμος. Aνθρωποι διάφορων ηλικιών και εμπειριών. Από καπεταναίους του ΕΛΑΣ μέχρι νέα παιδιά που έπαιρναν το πρώτο πολιτικό τους βάπτισμα στις συνθήκες της μεταπολίτευσης. Συμμετείχα σε αυτή την επιτροπή γιατί πληρούσε δυο βασικές για μένα προϋποθέσεις: δεν λειτουργούσε σε στενά κομματικά πλαίσια και δεν έβαζε στον εαυτό της την προοπτική να μετεξελιχτεί σε κόμμα. Hταν μια επιτροπή που έβαζε στον εαυτό της το πρακτικό καθήκον να αναπτύξει την αλληλεγγύη στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, βοηθώντας τους να αναπτυχθούν σε μαχητική κατεύθυνση.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Κυρία πρόεδρε, κυρίες και κύριοι δικαστές

Οπως έλεγα προηγουμένως, μετά τη μεταπολίτευση τέθηκαν επί τάπητος, με πολύ μεγαλύτερη ένταση, όλα τα θέματα που είχαν αρχίσει να συζητιούνται πριν τη δικτατορία.

Μετά τη μεταπολίτευση υπήρξαν αυτοί που σκεφτόντουσαν πώς να βολευτούν σε όποια θέση, ακόμα και δευτερεύουσα, τους παραχωρούσε η εξουσία, αυτοί που το προσωπικό τους βόλεμα το ονόμασαν απογοήτευση από τα κοινωνικά δρώμενα, αυτοί που εντάχθηκαν στα παραδοσιακά κόμματα και τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες και συνέχισαν να πιπιλίζουν τις παλιές συνταγές.

Υπήρξαν και μερικοί που ξεπερνώντας τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς θεώρησαν ότι το σύστημα πρέπει να χτυπηθεί με ενέργειες αντιβίας και οργανώθηκαν σε πολιτικοστρατιωτικούς σχηματισμούς. Τη σημασία της προοπτικής αυτών των οργανώσεων το σύστημα την αντιλήφθηκε πολύ καλά. Σε κάθε διεθνή συνάντηση πάντα συζητούσαν και το θέμα των ένοπλων οργανώσεων. Ας θυμηθούμε τον Κίσινγκερ, αρχιτέκτονα του σχεδίου που κατέληξε στην κυπριακή τραγωδία, τους ομίλους που δημιούργησε και συμμετείχε, τα ποσά των επικηρύξεων.

Τι φοβόντουσαν; Οτι μερικοί ένοπλοι θα ανέτρεπαν τα καθεστώτα; Οχι βέβαια. Φοβόντουσαν τα μηνύματα που πέρναγαν στο λαό. Δηλαδή:

1) Οτι υπάρχει και είναι πραγματοποιήσιμη και αυτή η μορφή πάλης.

2) Οτι μπορεί και πρέπει να σπάσει το μονοπώλιο της βίας από τους εκμεταλλευτές και τους κρατικούς τους μηχανισμούς.

3) Οτι είναι μύθος πως οι μηχανισμοί ξέρουν τα πάντα και επομένως κάθε προσπάθεια δράσης έξω από τα όρια που βάζει το καθεστώς είναι καταδικασμένη. Ιδιαίτερα αυτή ήταν εδραία πεποίθηση των μελών του ΚΚΕ, που τη δημιούργησε και τη συντήρησε η ηγεσία. Γι’ αυτό και ερμήνευαν την αδυναμία του καθεστώτος να πιάσει τους ένοπλους σαν προστασία των «δικών τους ανθρώπων», επιστρατεύοντας τη χαφιεδολογία αντί για την πολιτική αντιπαράθεση.

4) Οτι μπορούσε να σπάσει το μονοπώλιο της πληροφόρησης με τις ενέργειες ένοπλης προπαγάνδας.

5) Οτι οι μηχανισμοί δεν μπορούσαν να προστατεύσουν από τη δίκαιη τιμωρία κανέναν υπεύθυνο για ενεργό συμμετοχή στην εκμετάλλευση και καταπίεση και σε εγκλήματα κατά του λαού.

6)  Οτι γινόταν φανερή η προοπτική της δυνατότητας ανατροπής του συστήματος.

Αυτές οι συζητήσεις και διεργασίες συνδέονταν με σημαντικές εμπειρίες για το ταξικό επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα και παγκόσμια, στην προοπτική της αναπτυσσόμενης σύνδεσης των αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών αγώνων. Οι εκατό περίπου ένοπλες οργανώσεις στη Βόρεια Αμερική, τα αντάρτικα της Λατινικής Αμερικής, ο αγώνας των Παλαιστίνιων, ο ένοπλος αγώνας στην Ιρλανδία, την Ισπανία και τη χώρα των Βάσκων, οι ένοπλες οργανώσεις στη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο και αλλού, που χτυπούσαν το σύστημα, δημιουργούσαν σκέψεις για την αναγκαιότητα μιας πολιτικοστρατιωτικής οργάνωσης και στην Ελλάδα.

Η πρώτη ενέργεια ένοπλης προπαγάνδας έγινε από τον ΕΛΑ με το κάψιμο αμερικάνικων αυτοκινήτων στην αμερικάνικη βάση ελλιμενισμού στην Ελευσίνα. Ακολούθησαν δεκάδες πυρπολήσεις αυτοκινήτων του αμερικάνικου στρατού κατοχής από αυθόρμητες πρωτοβουλιακές ομάδες. Το καθεστώς αντέδρασε άμεσα μετά την εκτέλεση του Γουέλς από την «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη». Είναι γνωστή η σύσκεψη που έγινε από όλους τους διευθυντές των εφημερίδων, με συμμετοχή όλων των ειδών των παραγόντων, στην οποία αποφασίστηκε να κρύψουν το γεγονός της ανάληψης της ευθύνης από τη 17Ν και να το παρουσιάσουν σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ πρακτόρων. Τη σκυτάλη πήραν και κρατούν ακόμα οι υπηρέτες του συστήματος, το σύνολο των καθεστωτικών κομμάτων και οι αερολογοριζοσπάστες. Αυτοί που βάφονται με κόκκινο, ροζ ή μοβ χρώμα, για να κρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα, αυτοί που πολέμησαν και πολεμούν τις ένοπλες οργανώσεις αναμασώντας την πρακτορολογία, επειδή δεν είχαν και δεν έχουν να αντιπαραθέσουν ιδεολογικά και πολιτικά επιχειρήματα.

Εκείνη την περίοδο, τέλη 1975 με αρχές 1976, γνωρίστηκα με τον Χρήστο Κασίμη. Η γνωριμία μας ήταν τυχαία. Τον συνάντησα σε μια οικοδομή που επέβλεπα ως μηχανικός και τον αναγνώρισα ως ένα από τα άτομα που ερχόταν στην επιτροπή. O Χρήστος Κασίμης δεν μου είχε προκαλέσει καμιά εντύπωση στην επιτροπή. Δεν ήταν από εκείνους που έπαιρναν το λόγο και προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν το ακροατήριό τους. Oυδέποτε μιλούσε για την πλούσια αντιστασιακή του δράση, ως ένα από τα στελέχη της οργάνωσης «20 Oκτώβρη». Αυτή τη δράση εγώ την πληροφορήθηκα αργότερα. Hταν ένας σεμνός άνθρωπος, ένας ακέραιος αγωνιστής, που η ικανότητά του ήταν να κινητοποιεί τη σκέψη των ανθρώπων γύρω του, επίμονος και ακούραστος, πραγματικό παράδειγμα προς μίμηση. Eνας χαρισματικός άνθρωπος που τιμούσε την ιδιότητα του κομμουνιστή.

Ξαναπήγα σε μια βδομάδα στην οικοδομή, του μίλησα, γνωριστήκαμε από την επιτροπή και κανονίσαμε να τα πούμε.

Yστερα από ένα μήνα συζητήσεων, μου έφερε το ιδεολογικοπολιτικό κείμενο συγκρότησης του ΕΛΑ, τα περίφημα «Χημικά Λιπάσματα», που ο πραγματικός του τίτλος είναι «Για την ανάπτυξη του Ελληνικού Λαϊκού και Επαναστατικού Κινήματος», και μου έκανε πρόταση να μπω στην οργάνωση. Πάνω σ’ αυτό το ντοκουμέντο συζητήσαμε για ένα εξάμηνο. Αναλύσαμε κάθε παράγραφο, κάθε λέξη του. Μετά από αυτό το εξάμηνο συζητήσεων έφτασα σε ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συμφωνία και έγινα μέλος του ΕΛΑ. Eξι μήνες συζητήσεων και κοινής πολιτικής δουλειάς στο μαζικό κίνημα, δουλειάς που έβλεπα ότι είχε αρχίσει να περνά σε ένα νέο ποιοτικό περιεχόμενο, με έπεισαν και συμφώνησα να συμμετέχω στον ΕΛΑ με τρόπους και περιεχόμενο που θα αναφέρω παρακάτω.

Μετά το 1974, λοιπόν, αρχίζει να αναδύεται και στην Ελλάδα το αυτόνομο κίνημα, που ήδη είχε ιστορία στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Το αυτόνομο κίνημα εξέφραζε τον κοινωνικό ανταγωνισμό στις συνθήκες της γενικής προδοσίας του κινήματος από τη ρεφορμιστική Αριστερά. Το αυτόνομο κίνημα είχε κόψει τις γέφυρες με την καθεστωτική Αριστερά και τα συνδικάτα της, με τα γκρουπούσκουλα που συνέχιζαν την προσπάθειά τους να το ελέγξουν και να το εγκολπωθούν. Διέχεε μέσα στα εργοστάσια και τις γειτονιές νέες μορφές αγώνα, νέες μορφές οργάνωσης βάσης, προσπαθούσε να τις γενικεύσει. Δεν είχε καμιά σχέση με τον δήθεν ριζοσπαστικό ρεφορμισμό όσων σήμερα σφετερίζονται την ιστορία του, καθισμένοι στα «πολιτικά τους σαλόνια».

Αυτό το αυτόνομο κίνημα δεν ήταν μια αφ’ υψηλού κριτική της «αριστεράς» και της «αριστεράς της αριστεράς». Δεν ήταν απλά αυτόνομο απέναντι στους θεσμικούς οργανισμούς. Αντικατόπτριζε την προοπτική της γέννησης ενός κινήματος απελευθέρωσης του προλεταριάτου με τις δικές του δυνάμεις. Ηταν μια συνέχεια του κινήματος των εργατικών συμβουλίων του 1905 μέχρι το ιταλικό φθινόπωρο του 1969.

Κομμάτι της Αυτονομίας ήταν ο ΕΛΑ, που μορφοποίησε έναν πολιτικοστρατιωτικό σχηματισμό στο εσωτερικό αυτού του κινήματος.

O ΕΛΑ ήταν μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση, που έθεσε στον εαυτό του το καθήκον να συμβάλει στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας. Πίστευε και επεδίωκε μια άμεση σχέση με το κοινωνικό κίνημα. Γι’ αυτό, όπως σαφώς προσδιοριζόταν στο ιδεολογικοπολιτικό του κείμενο, τρεις από τους τέσσερις τομείς της δραστηριότητάς του ήταν η αντιπληροφόρηση, η συμμετοχή στο μαζικό κοινωνικό κίνημα και η συμμετοχή και ανάπτυξη των κοινωνικών συγκρούσεων.

Ο ΕΛΑ ξεκίνησε βάζοντας τρεις στόχους με την εξής σειρά:

1) Με τη δράση του να επαναγνωστοποιήσει, να ξαναθυμίσει στην κοινωνία την αναγκαιότητα της επαναστατικής βίας. Αν αυτό το κατάφερνε χωρίς να χτυπηθεί, τότε θα επεδίωκε

2) Να συμβάλει στη δημιουργία πολλών αντάρτικων, χωρίς όμως να τα αφομοιώνει. Με σχέσεις ισοτιμίας, με σεβασμό στη διαφορετικότητά τους όσον αφορά τις ιδεολογικοπολιτικές τους απόψεις. Ηταν σίγουρος πως στην ανοδική πορεία του κινήματος αυτές οι διαφορές θα λύνονταν, όταν θα γινόταν συνείδηση ποιος είναι ο μοναδικός κοινός εχθρός. Επιπλέον, μια τέτοια οργανωτική πραγματικότητα θα απέτρεπε ένα ολοκληρωτικό χτύπημα από τις δυνάμεις της αντίδρασης.

3) Να συμμετέχει και να συμβάλλει στη δημιουργία ενός αυτόνομου μαζικού κινήματος, που θα στόχευε στη διαρκή ρήξη με το καθεστώς. Ενα τέτοιο κίνημα θα ήταν η χοάνη από την οποία θα γινόταν η στράτευση των επαναστατών και στην οποία θα κατέληγαν όσα μέλη των ένοπλων οργανώσεων, για διάφορους πραγματικούς λόγους, δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να συνεχίσουν. Θα υπήρχε μια συνεχής αμφίδρομη σχέση. Για μεγάλο χρονικό  διάστημα η διάκριση ανάμεσα στις ένοπλες οργανώσεις και το μαζικό κινηματικό σώμα θα ήταν ευδιάκριτη, μέχρι που μια δυναμική αλληλεπίδραση ανάμεσα στους δυο αυτούς χώρους θα εμπλούτιζε τη συνείδηση του ενός από τον άλλο και αντίστροφα. Αυτό το κίνημα θα γινόταν ο ένοπλος και οργανωμένος λαός.

Ο πρώτος στόχος επιτεύχθηκε. Η κοινωνική πραγματικότητα είναι τέτοια που δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν ένοπλες οργανώσεις, δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει βίαιη επαναστατική πολιτική δράση. Απλά, τα όρια, οι δυνατότητες, η τακτική κσι το είδος της δράσης αυτών των πολιτικών ομάδων θα εξαρτώνται από τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες.

Το μέλλον θα δείξει ποια ήταν η συνεισφορά του ΕΛΑ στο μακρύ δρόμο των εργαζόμενων προς την πολιτική αυτονομία της μόνης πραγματικά επαναστατικής τάξης της κοινωνίας μας.

Η δυνατότητα να προσεγγίσει κανείς την Ιστορία προϋποθέτει ελεύθερο μυαλό, που μπορεί να ασκήσει κριτική και να αξιολογήσει τα θετικά, τα λάθη, τους διαφορετικούς δρόμους, που να μαθαίνει από τις εμπειρίες του παρελθόντος και τις προσωπικές εμπειρίες, να επανεξετάζει την επαναστατική πορεία, συμμετέχοντας πάντα στο επαναστατικό κίνημα, να ελέγχει και να επαναδιατυπώνει τη θεωρία. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να κάνει σωστά το επαναστατικό του καθήκον.

Δεν είμαι ίσως ο κατάλληλος, μόνος μου, ούτε έχω αυτή την περίοδο το χρόνο, αλλά ούτε είναι και η στιγμή κατάλληλη για να μιλήσω αναλυτικά για την ιστορία του ΕΛΑ, η οποία δεν είναι ανεξάρτητη από τη γενική πολιτική ιστορία του τόπου μας μετά το 1974, από το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι αυτής της περιόδου. Πρέπει μέσα στο επαναστατικό κίνημα να ξεκινήσει μια συζήτηση, μια κριτική προσέγγιση αυτής της περιόδου, με βάση την εμπειρία όλων των επαναστατών, απ’ όποια θέση κι αν υπηρέτησαν το επαναστατικό κίνημα. Μια συζήτηση, βέβαια, που δεν μπορεί να γίνει στην αίθουσα ενός δικαστηρίου, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει μέσα στο κίνημα, από τις ζωντανές επαναστατικές δυνάμεις του κινήματος, που εξακολουθούν να εμπνέονται από το όραμα της κοινωνικής επανάστασης.

Προσωπικά θα συμμετάσχω σ’ αυτή τη συζήτηση, καταθέτοντας την προσωπική μου εμπειρία, τους προβληματισμούς και τα συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει. Σήμερα, περιορίζομαι απλά να αναφέρω ότι θεωρώ κρίσιμη περίοδο την περίοδο 1982-1984, η οποία σκόρπισε σύγχυση και οδήγησε σε εκφυλισμό του ριζοσπαστικού ρεύματος που αναπτύχθηκε το 1974. Σύγχυση που δεν άφησε ανεπηρέαστες και τις ένοπλες οργανώσεις και ευρύτερα την επαναστατική Αριστερά.

O ΕΛΑ απέρριψε κατηγορηματικά τη θεωρία των σταδίων ως επαναστατική στρατηγική και τακτική. Είπε συγκεκριμένα: Το καπιταλιστικό καθεστώς θα το καταστρέψει, καταλαμβάνοντας την εξουσία, το ένοπλο λαϊκό και επαναστατικό κίνημα, που δημιουργείται και στηρίζεται στις εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις, που ζητάνε μια ριζική κοινωνική αλλαγή. Επαναστατική προοπτική του λαϊκού αγώνα στην Ελλάδα είναι η πλήρης και οριστική καταστροφή της καπιταλιστικής κοινωνίας και η οικοδόμηση μιας άλλης που να αντιστοιχεί στα συμφέροντα και τις επιθυμίες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.

Η σύγκρουση για την ανατροπή του καθεστώτος θα είναι μακρόχρονη και βίαιη, δηλαδή επαναστατική. Θα γίνεται σε όλους τους χώρους, τους τομείς και τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, καθημερινά και με κάθε μορφή πάλης. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι η σύγκρουση θα ακολουθεί μια συνεχή και ανοδική πορεία, αλλά σημαίνει ότι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, αδυναμίας ή υποχώρησης του λαϊκού κινήματος, δεν πρέπει να εγκαταλείπεται ευκαιριακά ο στόχος του αγώνα.

Κατά την άποψη του ΕΛΑ, η προετοιμασία και άσκηση της επαναστατικής βίας πρέπει να γίνεται από την αρχή, να αποτελεί συνεχές καθήκον μέσα στον ταξικό πόλεμο, γιατί αυτό σημαίνει ότι:

α) Η επαναστατική προοπτική δεν είναι μια αφηρημένη συνθηματολογία, αλλά εκφράζεται με την καθημερινή πρακτική των επαναστατικών δυνάμεων.

β) Η άσκηση της επαναστατικής βίας οξύνει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις και επιταχύνει την επαναστατική συνειδητοποίηση των δυνάμεων του λαϊκού κινήματος.

γ) Δημιουργεί με την εξέλιξή της ένοπλες επαναστατικές δυνάμεις που προετοιμάζονται, δοκιμάζονται και συγκροτούνται μέσα στην ίδια τους την πρακτική.

Για τον ΕΛΑ, οι στρατηγικές ανάγκες και η τακτική δεν ήταν παρά οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Επρεπε επίσης να αποκατασταθεί η ενότητα ανάμεσα στις μορφές πάλης και στο περιεχόμενο και τον στόχο του αγώνα.

Ας έρθω τώρα στις μορφές οργάνωσης, που τόσο πολύ σας απασχόλησαν.

Ο ΕΛΑ ανέφερε στο ιδρυτικό του μανιφέστο: «Δεν μπορούμε να πιστεύουμε και να αγωνιζόμαστε για τον σοσιαλισμό και να ακολουθούμε μορφές και τρόπους οργάνωσης που να ενισχύουν την ιεραρχία και τον καπιταλιστικό καταμερισμό της εργασίας. Αντίθετα, πρέπει να εφαρμόζουμε τέτοιες οργανωτικές διαδικασίες που να τα χτυπούμε». Γι’ αυτό και στον ΕΛΑ δεν χωρούσαν αρχηγιλίκια και φωτισμένες καθοδηγήσεις. O ΕΛΑ δεν δημιούργησε ποτέ κεντρική επιτροπή, κεντρικό συμβούλιο ή οποιοδήποτε άλλο καθοδηγητικό όργανο. Oργανωτικά εφάρμοζε πλήρως το μοντέλο της Αυτονομίας.

O ΕΛΑ το διακήρυσσε ρητά: Την ίδια ανάγκη για αντίστοιχη οργάνωση και δράση βλέπουμε για κάθε πολιτική ομάδα που έχει βασικά τους ίδιους στόχους με εμάς. Αντίθετα, δεν βλέπουμε καθόλου την ανάγκη, εμείς οι ίδιοι να συμπεριλάβουμε και να εκφράσουμε ολόκληρο το λαϊκό κίνημα και τις επαναστατικές του δυνάμεις. Κάτι τέτοιο δεν είναι με κανένα τρόπο στόχος της δουλειάς μας.

Η πολιτική πρακτική του ΕΛΑ ήταν μια ολοκληρωμένη πολιτική τακτική που αναπτυσσόταν πάνω σε τέσσερις άξονες και έπρεπε να εκφράζει τις ανάγκες του λαϊκού κινήματος και να οδηγεί στην πραγμάτωση του τόχου..Ταυτόχρονα θα έπρεπε να μπορεί να προωθεί την οργάνωση των δυνάμεων του λαϊκού κινήματος και την επιτυχία των επι μέρους λαϊκών αγώνων.

1. Προπαγάνδα - Αντιπληροφόρηση. Προπαγάνδα πολύπλευρη και πολύμορφη, που δεν θα γίνεται για αυτοδιαφήμιση και αυτοπροβολή, αλλά για να αποκαλύπτει όσα οι μηχανισμοί και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης του καθεστώτος κρύβουν, διαστρεβλώνουν και συσκοτίζουν.

2. Oργάνωση και ανάπτυξη των δυνάμεων..  Πολιτική πρακτική σε διάφορους κοινωνικούς χώρους. Προσπάθεια να βοηθήσει και να βοηθηθεί από κάθε  οργανωμένη πολιτική προσπάθεια.                      

3. Επαναστατική βία. Επαναστατική βία που θα έχει σαν σκοπό να καταργήσει το μονοπώλιο της βίας από το αστικό κράτος, αλλά και να οξύνει τον προβληματισμό και την ταξική συνείδηση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων, με στόχο την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή τους στον επαναστατικό λαϊκό αγώνα.

4. Πολιτικές πρωτοβουλίες και αγώνας για την ανάπτυξη και προώθηση των ταξικών συγκρούσεων σε κάθε κοινωνικό χώρο και τομέα. Για να αποκατασταθεί η ενότητα του οικονομικού με τον πολιτικό αγώνα. Για να χτυπηθεί ο ρεφορμισμός που δηλητηριάζει τις συνειδήσεις και παραλύει τους αγώνες.

Oλα τα παραπάνω, που εντελώς περιληπτικά ανέφερα, δίνουν μια εικόνα για τη φυσιογνωμία του ΕΛΑ. Η οργάνωση κατέληγε στο ιδεολογικοπολιτικό της κείμενο:

«Με αυτή την έννοια καλούμε σε αγώνα. Δεν καλούμε το λαό να μας πλαισιώσει, ούτε το σύνολο των επαναστατικών δυνάμεων να οργανωθούν στο δικό μας ιδιαίτερο οργανωτικό σχήμα, γιατί εμείς λέμε τα πιο σωστά πράγματα από τους άλλους. Καλούμε, όμως, όλες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν να αγωνιστούν για την ανατροπή αυτού του συστήματος, της καπιταλιστικής-ιμπεριαλιστικής εξουσίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης, για τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό, να οργανωθούν όσο πιο γρήγορα μπορούν, να διαμορφώσουν την απαραίτητη ιδεολογική και πολιτική τους βάση, να κάνουν πρόγραμμα δουλειάς, να προσδιορίσουν τον τρόπο συλλογικής λειτουργίας και δράσης τους και να ΔΡΑΣOΥΝ τώρα και αμέσως, σύμφωνα με τις δυνατότητές τους, στον κάθε κοινωνικό χώρο που βρίσκονται και σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης που μπορούν. Να προωθήσουν κι αυτές από τη μεριά τους τις ταξικές συγκρούσεις. Να προετοιμάσουν πολιτικά και οργανωτικά τις λαϊκές δυνάμεις για τον επαναστατικό λαϊκό αγώνα».

Αυτό το απόσπασμα από τη διακήρυξη του ΕΛΑ απαντά με τον καλύτερο τρόπο σε όσους έχουν λανσάρει την ασφαλίτικη θεωρία των «συγκοινωνούντων δοχείων» ή υποστηρίζουν ότι ο ΕΛΑ έφτιαχνε οργανώσεις-μαϊμού, που ήταν ο ίδιος με άλλα ονόματα.

Θα ήθελα στο σημείο αυτό να πω λίγα πράγματα για τις βίαιες ενέργειες που οργάνωνε ο ΕΛΑ. Hταν βομβιστικές ενέργειες μικρής έντασης, με συμβολικό χαρακτήρα, που σχετιζόντουσαν με υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα. Ποτέ δεν γινόντουσαν ενέργειες για λόγους εντυπωσιασμού ή αυτοπροβολής. Πάντα δινόταν εξήγηση, μέσα από τις προκηρύξεις, γιατί έγινε μια ενέργεια. Και βέβαια, προϋπόθεση για να υλοποιηθεί οποιαδήποτε ενέργεια ήταν η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για να μη χτυπήσει άνθρωπος.

O τρόπος αυτός των ενεργειών, που επέλεγε ο ΕΛΑ, δεν έχει να κάνει με κάποια ηθικολογική προσέγγιση. Hταν απόρροια της πολιτικής τακτικής του ΕΛΑ, που ήθελε να μη δημιουργείται απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που κάνει μια οργανωμένη επαναστατική δύναμη και σ’ αυτό που μπορεί να κάνει μια ομάδα αγωνιστών ή και το ίδιο το λαϊκό κίνημα. O ΕΛΑ είχε πάντα κατά νου να μη δημιουργεί θεατές της δικής του δράσης, αλλά να προωθεί την ανάπτυξη της επαναστατικής αντιβίας, να την κάνει πρακτική της ίδιας της εργαζόμενης κοινωνίας. Στόχος των ενεργειών του ΕΛΑ δεν ήταν να γίνουν κάποιες υλικές καταστροφές, αλλά να σταλεί ένα μήνυμα αντίστασης. Να πυροδοτηθεί η ενεργοποίηση του λαού, της εργατικής τάξης, της νεολαίας, στην κατεύθυνση ανάπτυξης μιας δυναμικής αντίστασης, όχι υποχρεωτικά με τα ίδια μέσα πάλης που χρησιμοποιούσε ο ΕΛΑ, αλλά με όλες τις μορφές λαϊκής αντιβίας.

Με τον σύντροφο Χρήστο Κασίμη συμφωνήσαμε ακόμα να μην ενταχθώ σε κανένα από τους αυτόνομους πυρήνες της οργάνωσης. Δεν υπήρχε κανένας λόγος άλλωστε. O σύντροφος Χρήστος μου εξήγησε τον τρόπο λειτουργίας της οργάνωσης: αυτόνομοι πυρήνες με οριζόντια διασύνδεση, η οποία εξασφάλιζε τη συλλογική λειτουργία, τη μεταφορά των απόψεων σε όλη την οργάνωση, την ανάπτυξη της κριτικής και αυτοκριτικής.

Η σύνδεσή μου με την οργάνωση γινόταν με συγκεκριμένο σύνδεσμο. Είχαμε συγκεκριμένη επαφή κατά τη διάρκεια της οποίας ενημέρωνα για τη δική μου δράση, ενημερωνόμουν για τα ζητήματα που συζητιόνταν στην οργάνωση, έλεγα τις απόψεις μου γι’ αυτά και κατέθετα την κριτική μου, αν υπήρχε. Η δική μου ενημέρωση αφορούσε τον τομέα του περιοδικού «Αντιπληροφόρηση», στον οποίο δούλευα, καθώς και την ενημέρωση για τη συμμετοχή μου στο μαζικό κίνημα, μαζί με αιτήματα για παροχή βοήθειας από την οργάνωση όπου χρειαζόταν κ.τ.λ.

Μέχρι το 1977 που δολοφονήθηκε, σύνδεσμός μου με την οργάνωση ήταν ο σύντροφος Χρήστος Κασίμης. Μετά το θάνατό του ενεργοποιήθηκε η εναλλακτική σύνδεση που υπήρχε.

Oπως έχω δηλώσει πολλές φορές, η «Αντιπληροφόρηση» δεν ήταν περιοδικό του ΕΛΑ. Hταν ένα μαζικό επαναστατικό έντυπο, το οποίο εκδιδόταν από συντακτική επιτροπή, στην οποία μάλιστα δεν συμμετείχαν σύντροφοι του ΕΛΑ. Σύντροφοι του ΕΛΑ, όπως εγώ, συμμετείχαν στην έκδοση της «Αντιπληροφόρησης», τραβώντας το κουπί, κατά το κοινώς λεγόμενο. Γιατί κάθε τεύχος της «Αντιπληροφόρησης» κρύβει πίσω του πολλή δουλειά. Πολλές ώρες συλλογής και ταξινόμησης του υλικού, συγγραφής άρθρων και σημειωμάτων, δακτυλογράφησης, πολυγράφησης, βιβλιοδεσίας.

O τρόπος με τον οποίο εκδιδόταν η «Αντιπληροφόρηση» αντανακλούσε απόλυτα την ιδέα που είχε ο ΕΛΑ για τον εαυτό του και για το κίνημα. O ΕΛΑ δεν ήθελε να μετεξελιχτεί σε κόμμα, δεν ήθελε να γίνει το κέντρο του κινήματος. Είχε μια καθαρά κινηματική αντίληψη, η οποία είναι ανάγλυφη στα ιδεολογικοπολιτικά του κείμενα, ακόμα και για ανθρώπους που δεν είναι μυημένοι στα ζητήματα της μαρξιστικής θεωρίας.

Συμμετείχα ακόμη στο μαζικό κίνημα. Σε εργατικές κινητοποιήσεις, τις οποίες ο ΕΛΑ ήθελε να βοηθήσει να εξελιχτούν σε ταξική και όχι ρεφορμιστική κατεύθυνση. Τους γράφαμε τα κείμενά τους, τους μοιράζαμε τα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης, τους φέρναμε σε επαφή με εργαζόμενους σε κοντινά εργοστάσια, τους διοργανώναμε συναυλίες, τους μαζεύαμε τα χρήματα για να πληρώσουν τις ποινές τους όταν καταδικάζονταν από τα δικαστήρια. Συμμετείχα σε επιτροπές γειτονιάς που συγκροτούνταν για διάφορα προβλήματα. Η συμμετοχή μου αυτή γινόταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις και την πολιτική τακτική του ΕΛΑ. Για παράδειγμα, σε μια απεργία που είχε πρόβλημα με τους εργοδότες, προσπαθούσαμε να συζητήσουμε με τους εργάτες και να τους δείξουμε τρόπους μαχητικής περιφρούρησης της απεργίας τους. Να μην απεργούν παθητικά, αλλά π.χ. να στρατοπεδεύσουν στην είσοδο του εργοστασίου ή ακόμα να κάμουν κατάληψη του εργοστασίου για να μη μπορούν τα αφεντικά να πουλάνε το στοκ, να ξυλοφορτώσουν τους χαφιέδες και τους απεργοσπάστες κ.τ.λ. Σε μια διαδήλωση προσπαθούσαμε να βάλουμε την ιδέα της αντίστασης. Να πάψουμε να είμαστε μια ζωή οι καρπαζοεισπράκτορες της Αστυνομίας, όπως ήθελαν τα καθεστωτικά κόμματα, για να κάνουν μετά καταγγελίες και να μαζεύουν ψήφους. Αλλά να φροντίσουμε να οργανώσουμε μαχητικές ομάδες που να μπορούν να αντιμετωπίσουν την Αστυνομία και να μάθει επιτέλους το κίνημα πως μπορεί να πετύχει νίκες.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στον ΕΛΑ, μέχρι την αποχώρησή μου από την οργάνωση. Μια αποχώρηση που έγινε για προσωπικούς λόγους και επ’ αυτού δεν πρόκειται να πω τίποτε άλλο, γι’ αυτό μην επιμείνετε να με ρωτήσετε.

Στα τέλη του 1989, ο σύνδεσμός μου μου ανακοίνωσε ότι για προσωπικούς λόγους αποχωρεί από την οργάνωση και μου πρότεινε ραντεβού με άλλον σύντροφο. Του είπα ότι αν δεν πάω στο επόμενο ραντεβού, η οργάνωση να ξέρει ότι αποχωρώ και εγώ για προσωπικούς λόγους. Στο επόμενο ραντεβού δεν πήγα και έκτοτε δεν είχα καμιά επαφή με την οργάνωση. Γι’ αυτό και τοποθέτησα την αποχώρησή μου στις αρχές του 1990.

Eχω πει πολλές φορές στη διάρκεια αυτών των δικών, ότι μέχρι τη στιγμή που ήμουν μέλος του ΕΛΑ δεν είχα ακούσει τίποτα για την οργάνωση «1η Μάη». Την ύπαρξή της την πληροφορήθηκα από τις ενέργειές της, όπως την πληροφορήθηκε όλος ο ελληνικός λαός. Το ίδιο ισχύει και για τις διαδικασίες κοινής δράσης και κατόπιν ενοποίησης του ΕΛΑ με την «1η Μάη». Πρόκειται για μια καινούργια οργάνωση, με τη δική της ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική συγκρότηση. Αυτό δεν είναι κάτι που το λέω εγώ σήμερα. Είναι αποτυπωμένο σε όλα τα ιδεολογικοπολιτικά κείμενα που κατά καιρούς εξέδωσε ο ΕΛΑ. Εκεί δηλώνεται ρητά και κατηγορηματικά ποιες ενέργειες είναι του ΕΛΑ, ποιες ενέργειες είναι αυτόνομων πυρήνων του ΕΛΑ, που έδρασαν με δική τους ευθύνη και ο ΕΛΑ αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη, σε ποιες ενέργειες ο ΕΛΑ αναλαμβάνει συνυπευθυνότητα και ποιες ενέργειες είναι άλλων οργανώσεων και ο ΕΛΑ τις καταγράφει ως ενέργειες, για να υπάρχει μια πλήρης αποτύπωση της επαναστατικής δραστηριότητας. Γιατί, όπως έγινε σαφές με όσα ανέφερα παραπάνω, ο ΕΛΑ ποτέ δεν διεκδίκησε για τον εαυτό του τον τίτλο του κέντρου του κινήματος, της οργάνωσης που κατέχει την απόλυτη αλήθεια και στην οποία όλες οι άλλες οργανώσεις πρέπει να συγχωνευτούν.

Φυσικά και έχω άποψη γι’ αυτές τις οργάνωσεις και τη δράση τους. Αυτή η άποψη, όμως, αφορά εμένα, αφορά τη συζήτηση μέσα στο επαναστατικό κίνημα και δεν αφορά το δικαστήριό σας, το οποίο άλλωστε, όπως έχετε αποφανθεί, δικάζει ποινικά αδικήματα και όχι πολιτικές απόψεις. Δεν προτίθεμαι, λοιπόν, να αναπτύξω από αυτή τη θέση τις απόψεις μου για οποιαδήποτε επαναστατική οργάνωση, πέρα από τον ΕΛΑ, κι αυτό μόνο για το διάστημα της συμμετοχής μου στην οργάνωση.

Οταν ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στον ΕΛΑ, αρκετοί αναρωτήθηκαν γιατί το έκανα. Oι περισσότεροι αναρωτήθηκαν καλοπροαίρετα, ακόμα και η οικογένεια μου και σχεδόν το σύνολο των γνωστών μου. Ελεγαν: «δικαστήριο είναι, μπορεί να αθωωθείς». Αυτή η τοποθέτηση είχε προσωπικά κίνητρα. Αγνοούσαν ή ήθελαν να αγνοούν την πολιτική πραγματικότητα.

Κατ’ αρχάς, όταν με συνέλαβαν δεν γνώριζα αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος μου. Είχα όμως την απόλυτη πεποίθηση ότι αν με συνελάμβαναν θα είχαν σχεδιάσει και τον τρόπο να με καταδικάσουν. Τόσα έχουν δει τα μάτια μας την τελευταία τριετία. Θα μπορούσαν να έχουν μια κατάθεση, μια ομολογία κάποιου που αποφάσισε να συνεργαστεί με την Αντιτρομοκρατική. Θα μπορούσαν να έχουν κατασκευάσει δακτυλικά αποτυπώματα και γραφικούς χαρακτήρες. Και να σας πω και κάτι; Είμαι σίγουρος ότι κάτι είχαν κατασκευάσει, επειδή δεν ήξεραν ότι εγώ θα αναλάμβανα την πολιτική ευθύνη. Απλώς, μετά την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, δεν χρειάστηκε να βγάλουν τίποτε άλλο. Σας θυμίζω, ότι στην κατάθεση Βεντούρη αναφέρεται το όνομά μου.

Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, ανεξάρτητα από το αν θα εμφάνιζαν ή όχι στοιχεία σε βάρος μου, εγώ είχα αποφασίσει να αναλάβω την πολιτική ευθύνη. Το είχα ήδη ανακοινώσει στην οικογένειά μου, για να την προετοιμάσω για τη θύελλα που έρχεται. Η απόφασή μου αυτή ήταν προϊόν μιας εσωτερικής διαδικασίας. Ηταν μια ώριμη απόφαση. Κάθε άτομο δεν έχει απλώς δικαίωμα, αλλά έχει υποχρέωση να πράξει ανάλογα με τις ηθικές του αξίες. Και οι δικές μου ηθικές αξίες, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τα καθήκοντα ενός κομμουνιστή, μου επέβαλαν να ενεργήσω έτσι. Το γιατί είναι αυτονόητο.

Υπήρχε ένα κλίμα. Κλίμα όχι μόνο τρομολαγνείας και τρομοϋστερίας, αλλά και απαξίωσης των οργανώσεων του ένοπλου και συνολικά της επαναστατικής Αριστεράς. Oι επαναστατικές οργανώσεις παρουσιάζονταν σαν μαφιόζικες συμμορίες, που διέπρατταν εγκλήματα σε βάρος του λαού μας. Τα μέλη τους παρουσιάζονταν σαν γκάνγκστερ. Διακυβεύονταν, λοιπόν, πράγματα πολύ πιο σημαντικά από την προσωπική μου ελευθερία.

Η συνείδησή μου δεν μου επέτρεπε να μην υπερασπιστώ την επαναστατική τιμή του ΕΛΑ, της οργάνωσής μου. Στον κυρίαρχο λόγο, στα μυθεύματα των διάφορων συγγραφέων της δεκάρας, που τους έγραφε τα βιβλία η ίδια η Αντιτρομοκρατική, στα κοράκια των ΜΜΕ που έκραζαν ανενόχλητα, έπρεπε να υπάρξει αντίλογος.

Ταυτόχρονα, έπρεπε να σταλεί το μήνυμα σε όλο τον κόσμο, που είχε περάσει από τον ΕΛΑ ή συμμετείχε στον ευρύτερο επαναστατικό χώρο μέσα στον οποίο κινούνταν ο ΕΛΑ, ότι τα μέλη του ΕΛΑ δεν αφήνουν την οργάνωσή τους ανυπεράσπιστη. Κι επίσης, ότι τα μέλη του ΕΛΑ ξέρουν να σφραγίζουν το στόμα τους και να μη καταδίδουν ή εμπλέκουν άλλους ανθρώπους.

Αυτά τα διλήμματα μπήκαν μπροστά μου, μήνες πριν τη σύλληψή μου και έδωσα την απάντηση που η προσωπική μου ηθική και η επαναστατική μου συνείδηση μου επέβαλαν: Αν με συλλάβουν, θα αναλάβω την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου, για να μπορέσω να υπερασπιστώ δημόσια την ιστορία του ΕΛΑ και να μην αφήσω να πετιέται στα σκυλιά και να σπιλώνεται η τιμή και το μεγαλείο των δολοφονημένων συντρόφων μου, του Χρήστου Κασίμη και του Χρήστου Τσουτσουβή.

Υστερα από μισό αιώνα πολιτικής δράσης ως κομμουνιστής, αισθάνθηκα ότι αυτό είναι το χρέος μου και έτσι έπραξα.

Oι συγκατηγορούμενοί μου ήρθαν σ’ αυτή τη δίκη από κανάλια διαφορετικά, που πουθενά δεν διασταυρώνονται με το κανάλι που ήρθα εγώ. Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑ όχι μόνο δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος τους, αλλά αντίθετα ενισχύει την άποψη, ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τον ΕΛΑ. Είδατε εσείς ένα τόσο δα αποδεικτικό στοιχείο, μια οποιαδήποτε μαρτυρία που να δείχνει μια οποιαδήποτε δική μου σχέση με τους συγκατηγορούμενούς μου; Η μόνη σχέση που υπάρχει είναι η επαγγελματική μου σχέση με τον Κανά, για ένα διάστημα, η οποία μάλιστα τερματίστηκε με τους χειρότερους επαγγελματικούς όρους. Εγινε εδώ μία προσπάθεια από τους εισαγγελείς να εμφανιστεί ο Κανάς σαν ηλεκτρολόγος μου, σαν να υπήρχε μια συνεχής σύνδεση των επαγγελματικών μας δραστηριοτήτων τη δεκαετία 79-89. Εγώ σε αυτή τη δεκαετία έβγαλα 500 τουλάχιστον άδειες οκοδομών και είμαι βέβαιος ότι και ο Κανάς έκανε την ίδια περόδο την ηλεκτρλογική εγκατάσταση σε 200 οικοδομές. Από τη δικιά μου δραστηριότητα, μόνο σε 7-8 οικοδομες που ήμουνα επιβλέπων μηχανικός ήταν ηλεκτρολόγος ο Κανάς.Σας εξήγησα και τον τρόπο και τα κριτήρια με τα οποία πήρε και αυτές τις δουλειές. Το παραμύθι λοιπόν ότο ο Κανάς ήταν «ο ηλεκτρολόγος μου» αποσκοπεί στην ενδυνάμωση της κατάθεσης της ψευδομάρτυρα Κυριακίδου.

Στη διάρκεια της διαδικασιας η πρόεδρος με εγκάλεσε αρκετές φορές με τη φράση «μα γιατί ανακατεύεστε και τους υπερασπίζεστε, οι μάρτυρες δεν λένε τίποτε για σας». Υπάρχουν δύο λόγοι, κυρία πρόεδρε. Πρώτον, η ηθική μου, οι αξιακές μου αρχές μου επιβάλλουν να υπερασπιστώ αθώους ανθρώπους, αδιαφορόντας για τη συμπεριφορά τους. Δεύτερον, μια καταδικαστική απόφαση θα σημαίνει ότι ο Κανάς κι η Κυριακίδου ήταν μέλη του ΕΛΑ. Αυτό είναι μεγάλη ντροπή, είναι κόλαφος για την οργάνωσή μου και για μένα προσωπκά. Ο συνήγορος του Κανά στις δύο πρώτες δίκες είχε  πει: «Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς πως το καρκατσουλιό της Κυριακίδου και του Κανά έχει σχέση με τον ΕΛΑ;».Ελπίζω να μην το πιστέψετε εσείς και να λασπώσετε την οργάνωση μου.

Στις δυο προηγούμενες δίκες αναφέρθηκα και στα διάφορα κνώδαλα, μια χούφτα ανθρώπους, που ξεκίνησαν μια εκστρατεία λάσπης εναντίον μου. Αυτή τη φορά δεν θα πω τίποτα. Δεν αξίζουν ούτε το σάλιο μου. Αλλωστε, την απάντηση τούς την έχει δώσει το κίνημα.

Κυρία πρόεδρε, κυρίες και κύριοι δικαστές

Πριν κλείσω αυτή την τοποθέτηση, οφείλω να παραδεχτώ ότι από τη μεριά σας δεν καταβλήθηκε προσπάθεια απαξίωσης του ΕΛΑ. Δεν πήρατε μέρος στην ενορχηστρωμένη εκστρατεία της τρομοϋστερίας. Δείξατε αυτοσυγκράτηση. Προσπαθήσατε να μείνετε σε θέσεις ποινικές. Πώς να το καταφέρετε, όμως, όταν τα ζητήματα που τίθενται είναι καθαρά πολιτικά; Αυτή την κραυγαλαία αντίθεση σας εύχομαι να την ξεπεράσετε με την απόφασή σας. Αν τα καταφέρετε, θα βάλετε ένα φραγμό στον παραπέρα εκφασισμό της αστικής δημοκρατίας. Αν ακολουθήσετε τη λογική του πρώτου δικαστηρίου, θα συμβάλλετε στον εκφασισμό, εκδίδοντας άλλη μια διατεταγμένη απόφαση. Δική σας είναι η επιλογή και εσείς θα κριθείτε γι’ αυτή.

Εγώ είμαι έτοιμος για κάθε απόφαση. Ημουν έτοιμος για κάθε απόφαση, όταν πήρα την απόφαση να αναλάβω την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑ.

Ο ΕΛΑ έχει κλείσει προ πολλού τον ιστορικό του κύκλο. Η αποτίμηση της δράσης του είναι καθήκον του επαναστατικού κινήματος. Οπως είπα και στην προηγούμενη δίκη, είναι μια αποτίμηση που δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αυθαίρετα, αλλά τοποθετημένη στις συνθήκες της μεταπολίτευσης και των πολιτικών προτάσεων που διατυπώθηκαν στη διάρκειά της.

Ουδέποτε ο ο ελληνικός λαός αισθάνθηκε φόβο η ανασφάλεια από τη δράση των επαναστατικών οργανώσεων, ουδέποτε τοποθετήθηκε απέναντι από τις ενέργειες. Αντίθετα, πολλές φορές είπε «γειά στα χέρια τους», πολλές φορές αισθάνθηκε δικαιωμένος από τη δράση τους. Αυτός είναι που θα απαιτήσει την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΥΣΗ  αυτών των υποθέσεων, για να αποφυλακιστούν οι καταδικασμένοι είτε έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη είτε έχουν αρνηθεί κάθε σχέση με την κατηγορία.

Βεβαια, οι συγκατηγορούμενοί μου, που διακηρύσσουν ότι  είναι αθώοι, ότι δεν έχουν καμμία σχέση με την υπόθεση, δικαίως όπως αποδείχτηκε στις δύο προηγούμενες δίκες, δεν μπορούν να μιλούν για πολιτική λύση. Εγώ όμως που έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑ, έχω κάθε λόγο να διεκδικώ τον τιμητικό τίτλο του «πολιτικού αδικηματία». Μετά το τέλος αυτής της δίκης, της τελευταίας από μια σειρά δικών για επαναστατικές οργανώσεις, πρέπει να δοθει μια πολιτική μάχη για την αναγνώριση των αδικημάτων ως πολιτικά.

Αυτό που δεν μπόρεσε να γίνει στα δικαστήρια, πρέπει να γίνει σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Και θα μπορέσει να γίνει, όταν αυτή η υπόθεση γίνει υπόθεση του ελληνικού λαού.

Αν δει κανεις διαχρονικα το δικαστικό μηχανισμό θα διαπιστώσει πως πρόκειται για τον πιο σκληρό μηχανισμό καταστολής της αστικής εξουσίας. Αυτόν που κατευθύνει την αστυνομική καταστολή και βρίσκεται πιο κοντά στην πολιτική εξουσία. Αυτός ο μηχανισμός στήριξε το όργιο της δωσιλογικής βίας ενάντια στους αγωνιστές της Αντίστασης  στα χρόνια μετά την απελευθέρωση. Ο ίδιος ξεκλήρισε τον ανθό της ελληνικής νεολαίας στη διάρκεια και μετά την ήττα της επανάστασης του 1946-1949, στελεχώνοντας τα έκτατα στρατοδικεία και βγάζοντας σωρηδόν στημένες καταδικαστικές αποφάσεις. Ο ίδιος μηχανισμός υπηρέτησε πιστά τη χούντα των συνταγματαρχών. Στη μεταπολίτευση ήταν ο μόνος μηχανισμός του κράτους που δεν υπέστη αυτή έστω την προσχηματική και περιορισμένη «αποχουντοποίηση». Εκτοτε, υπηρετεί με τον ίδιο ζήλο και φανατισμό την κοινοβουλευτική δημοκρατία, καταστέλλοντας κάθε αγωνιστική εκδήλωση και καλύπτοντας κάθε σκάνδαλο. Με την ίδια ευκολία που στέλνει στη φυλακή φτωχούς εργαζόμενους, νεολαίους, δυστυχείς τοξικοεξαρτημένους, για ασήμαντες παραβατικές συμπεριφορές, διεκπεραιώνει βολικά τις υποθέσεις που σχετίζονται με τους ισχυρούς του χρήματος και της πολιτικής.

Ας μη κοροϊδευόμαστε. Η πολιτική βία χαρακτηρίζει τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η επαναστατική βία δεν ήταν ανακάλυψη του ΕΛΑ. Οσο υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση, όσο ο πόθος για απαλλαγή από την καπιταλιστική βαρβαρότητα θα φλογίζει τις καρδιές των καταπιεσμένων, όσο ολόκληροι λαοί θα ζουν κάτω από το ζυγό βάρβαρων κατακτητών, η επαναστατική βία θα είναι παρούσα. Δεν καταργείται με διατάγματα. Δεν καταργείται με τον τρόμο. Δείτε τι γίνεται σήμερα στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, όπου οι λαοί παλεύουν με όλα τα μέσα ενάντια σ' έναν πάνοπλο εχθρό, εξοπλισμένο με τα πιο σύγχρονα μέσα. Αναλογιστείτε τι γίνεται εδώ και 60 χρόνια στην Παλαιστίνη, αυτό το παγκόσμιο σύμβολο της Αντίστασης. Το «τέλος της Ιστορίας» βρίσκεται μόνο στα σκουριασμένα μυαλά κάποιων μικρόνοων τύπου Φουκουγιάμα. Ο τροχός της Ιστορίας εξακολουθεί να γυρίζει, με κινητήρα του την ταξική πάλη, την πάλη για την απελευθέρωση και την ελευθερία.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Κυρία πρόεδρε, κυρίες και κύριοι δικαστές

Θα σας εξηγήσω τώρα γιατί τα πράγματα για την απόφασή σας είναι εξαιρετικά απλά, όπως είπα στην αρχή.

Ας υποθέσουμε ότι εγώ δεν έλεγα τίποτα για τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑ, πέρα από την αρχική δήλωση που έκανα αμέσως μετά τη σύλληψή μου, την οποία μάλιστα για συγκεκριμένους λόγους φρόντισα να διοχετεύσω αμέσως, μέσω του συνηγόρου μου, στα ΜΜΕ. Τι θα είχατε τότε να δικάσετε; Εναν άνθρωπο που σας είπε ότι υπήρξε μέλος του ΕΛΑ. Η συμμετοχή ως αδίκημα έχει ήδη παραγραφεί, επομένως θα έπρεπε να με δικάσετε για τη συμμετοχή μου στις ενέργειες της Οργάνωσης. Εχετε κάποιο στοιχείο για συμμετοχή μου σε οποιαδήποτε ενέργεια; Μια μαρτυρία, ένα αποτύπωμα, κάτι που να έχει την ελάχιστη έστω αποδεικτική αξία; Οχι, βέβαια. Εχετε κάποιο άλλο στοιχείο για την εν γένει συμμετοχή μου στην οργάνωση; Οχι βέβαια. Δεν ξέρετε απολύτως τίποτα, όπως δεν έμαθαν απολύτως τίποτα και αυτοί που με συνέλαβαν και έφτιαξαν τη δικογραφία.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, δυο επιλογές υπάρχουν. Επιλογές πεντακάθαρες, που διαφέρουν μεταξύ τους όσο η μέρα με τη νύχτα.

Το προηγούμενο δικαστήριο, το δεύτερο πρωτόδικο δικαστήριο, έκανε τη μόνη νομικά σωστή επιλογή. Με αθώωσε, αφού δεν είχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο για συμμετοχή μου στις ενέργειες της οργάνωσης ή στην εν γένει δράση της οργάνωσης,

Υπάρχει όμως και η απόφαση του πρώτου δικαστηρίου. Ενα νομικό έκτρωμα που επαναφέρει τη ναζιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης. Που επαναφέρει τη χώρα μας στην εποχή του μοναρχοφασισμού, που κυριάρχησε μετά την ήττα των επαναστατών στον εμφύλιο πόλεμο, Είναι πολύ απλή και αυτή η ναζιστική λογική: Είσαι μέλος μιας αντικαθεστωτικής οργάνωσης; Τότε ευθύνεσαι στο ακέραιο για όλες τις ενέργειες, για όλη τη δράση αυτής της οργάνωσης. Ως απλός συνεργός. Κι αν δεν υπάρχει κανένα υλικό στοιχείο συνέργειας, τότε φτάνουμε στην ψυχική συνδρομή. Αφού είσαι μέλος, τότε συνέδραμες ψυχικά τους άγνωστους που εκτέλεσαν τις παράνομες πράξεις.

Εγώ δεν είμαι νομικός. Είμαι όμως λογικός άνθρωπος. Ως λογικός άνθρωπος, λοιπόν, σκέπτομαι: αφού όλοι είναι ένοχοι για όλα, τότε τι την θέλει ο νόμος σας τη συμμετοχή ως ανεξάρτητο αδίκημα; Προφανώς την θέλει για να τιμωρήσει εκείνους για τους οποίους δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία συμμετοχής τους σε κάποια επιμέρους ενέργεια. Ομως, το πρώτο δικαστήριο, επειδή ήταν αναγκασμένο να παραγράψει τη συμμετοχή, διότι ο ΕΛΑ είχε σταματήσει τη δράση του 1995, έπρεπε ταυτόχρονα να εφεύρει και κάτι άλλο, για να δικαιώσει τα σενάρια εκείνων που κατασκεύασαν τη δικογραφία.

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά, λοιπόν. ‘Η συμπεριφέρεστε ως νομικοί και με απαλλάσετε ή συμπεριφέρεστε ως εντολοδόχοι της «αντιτρομοκρατίας» και με καταδικάζετε.

Εβλεπα την απεγνωσμένη προσπάθεια, ιδίως των εισαγγελέων, να βγάλουν από τους μάρτυρες μια φρασούλα, μια ιδέα, κάτι τέλος πάντων που να μπορούν να το χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα για να θεμελιώσουν την πρόταση ενοχής μου, που πριν ακόμα την έναρξη της δίκης έχουν αποφασίσει να κάνουν. Ορισμένες φορές αυτή η προσπάθεια ήταν πραγματικά κωμική. Ξέρετε γιατί; Γιατί εισαγγελείς και μάρτυρες μιλούσαν μια εντελώς διαφορετική γλώσσα. Οι μάρτυρές μου μιλούσαν τη γλώσσα των πολιτικών και κοινωνικών επιστημών, μια γλώσσα εντελώς άγνωστη στους εισαγγελείς. Οι μάρτυρές μου μιλούσαν με βάση τα διαβάσματά τους και την εμπειρία τους από τα επαναστατικά κινήματα της Αριστεράς σε όλο τον κόσμο, ενώ οι εισαγγελείς έχουν μαύρα μεσάνυχτα απ’ αυτά τα πράγματα.

Για να δώσω ένα μόνο παράδειγμα, έχεις μαύρα μεσάνυχτα όταν υποστηρίζεις πως σε μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση οι διανοούμενοι βάζουν τη γραμμή και οι εργάτες εκτελούν. Οι μαρξιστές επιδιώκουν να ξεπεράσουν την αντίθεση ανάμεσα στη σωματική και την πνευματική εργασία και στα κινήματα που συγκροτούν, αυτό προσπαθούν να το κάνουν πράξη. Οποια μορφή οργάνωσης και αν εφαρμόζουν. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρετικές προσωπικότητες, που βάζουν τη σφραγίδα τους σε κινήματα ή και σε ολόκληρες εποχές. Ομως, αυτές οι εξαιρετικές προσωπικότητες μπορούν να προέρχονται εξίσου από τη διανόηση ή από την εργατική τάξη. Ο Μπέμπελ, ο Λίμπνεχτ, ο Τέλμαν, προσωπικότητες με τεράστιο έργο, ήταν εργάτες, κύριοι. Ο Προυντόν, ένας από τους θεωρητικούς του αναρχισμού, ήταν εργάτης. Πριν τον Β’ Παγκόσμιο το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας είχε μόνο εργάτες στην Κεντρική του Επιτροπή, και η Κομμουνιστική Διεθνής το έφερνε ως πρότυπο σε όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Τους έλεγε, «έτσι πρέπει να γίνετε».

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμη παραδείγματα γι’ αυτό το χάσμα ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι διωκτικοί μηχανισμοί την πραγματικότητα. Δεν έχει νόημα να το κάνω. Αλλωστε, θα χρειαζόταν να μιλώ επί ώρες και δεν έχω πια και τις φυσικές αντοχές να μιλάω επί ώρες.

Θέλω μόνο να υπενθυμίσω κάτι που σας είπε ένας από τους μάρτυρές μου. Σας έφεραν να δικάσετε εδώ ένα φαινόμενο της Ιστορίας και σας διέταξαν να το μετατρέψετε σε ποινικό φαινόμενο. Αν σας έφερναν και κάποια αποδεικτικά στοιχεία, κάτι θα μπορούσατε να κάνετε. Οταν δεν έχετε αποδεικτικά στοιχεία, τι να κάνετε; ‘Η θα προχωρήσετε σε αθωωτική απόφαση ή θα προσχωρήσετε στο στρατόπεδο εκείνων που επαναφέρουν το ναζισμό στη σημερινή πραγματικότητα. Εκείνων που θέλουν να επαναφέρουν τη χώρα στις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της. Τότε που ή αποκήρυττες τον κομμουνισμό ή οδηγούσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα ή –στην καλύτερη περίπτωση– στα κολαστήρια της Μακρονήσου, του Αι-Στράτη, της Λέρου κ.λπ. Ειδικά σ’ αυτή την υπόθεση δεν γίνεται να τα συνδυάσεις και τα δύο. Να λες δηλαδή ότι δικάζεις ως δικαστής, με βάση τη συνείδησή σου και το νόμο, και να οδηγηθείς σε καταδικαστική απόφαση. Καταδικαστική απόφαση μπορεί να βγει μόνο καθ’ υπαγόρευση, για να εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».

Ξέρετε τι είναι αυτό που με ανησυχεί περισσότερο; Οχι η μεταχείριση στο άτομό μου. Εγώ ήξερα τι με περιμένει, όταν ανέλαβα την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑ. Με ανησυχεί ότι θα εισάγετε στο ισχύον Δίκαιο τη ναζιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, την οποία θα πληρώσουν ακριβά οι επόμενες γενιές. Οπως πλήρωσαν το Ιδιώνυμο οι κομμουνιστές του μεσοπολέμου, όπως πλήρωσαν το έκτακτο καθεστώς οι κομμουνιστές και οι αριστεροί μετά τον εμφύλιο. Τότε που σε έστελναν στο εκτελεστικό απόσπασμα, στη φυλακή ή στην εξορία, όχι για κάτι που έκανες, αλλά γι’ αυτά που πίστευες. Για τις ιδέες σου. Εχετε, λοιπόν, την ευκαιρία, όπως έκανε το δεύτερο δικαστήριο, να βάλετε ένα τέρμα σ’ αυτόν τον κατήφορο. Μετά από λίγο καιρό θα ξέρουμε ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσετε.

Θα ήθελα τώρα να σταθώ σε τρία ακόμη σημεία, τα οποία απασχόλησαν τη διαδικασία καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των μηνών.

Σημείο πρώτο: Εγινε συζήτηση και εκφράστηκαν απορίες για την έννοια που έχει η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης εκ μέρους μου. Γιατί όμως; Δεν την έχετε ξανακούσει αυτή την έννοια; Φυσικά και την έχουμε ξανακούσει όλοι μας. Είναι και πολύ επίκαιρη μάλιστα. Πριν ένα χρόνο, ο Καραμανλής κάλυψε τους υπουργούς του για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και ανέλαβε ο ίδιος την πολιτική ευθύνη, όπως είπε. Σκέφτηκε κανείς να αναζητήσει και στον ίδιο ποινικές ευθύνες; Οχι βέβαια. Αλλο παράδειγμα: συλλαμβάνονται τα μέλη ενός κόμματος για παραβατικές πράξεις. Σκέφτηκε κανείς να ασκήσει δίωξη σε όλα τα μέλη του κόμματος ή έστω στην ηγεσία του για την παράνομη πράξη; Αναλαμβάνει μια κομματική ηγεσία την πολιτική ευθύνη για τη δράση των μελών του. Σκέφτηκε κανείς να μετατρέψει αυτή την πολιτική ευθύνη σε συλλογική ποινική ευθύνη; Να κατηγορήσει την ηγεσία για ηθική αυτουργία και όλα τα άλλα μέλη για απλή συνέργεια;

Ο τακτικός εισαγγελέας κάποια στιγμή το είπε, αλλά θέλω να το ακούσω καθαρά. Θέλω ν’ ακούσω ότι η διάκριση πολιτικής και ποινικής ευθύνης ισχύει μόνο για τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις, ενώ για τις αντικαθεστωτικές ισχύει η ταύτιση πολιτικής και ποινικής ευθύνης. Να έχετε το θάρρος να το πείτε. Οχι σε μένα, αλλά στον ελληνικό λαό. Να το πείτε στα ίσια. Συλλογική ευθύνη ισχύει για τους πολιτικούς αντίπαλους του καθεστώτος και όχι για τα καθεστωτικά κόμματα. Κανένας δεν κατηγορεί όλο το στελεχικό δυναμικό των καθεστωτικών κομμάτων για τα σκάνδαλα και τις λαμογιές. Ούτε καν την ηγετική ομάδα. Εκεί η ποινική ευθύνη είναι εξατομικευμένη και μιλούν απλά για πολιτική ευθύνη της ηγεσίας. Σε μας δεν δέχονται την πολιτική ευθύνη και αποδίδουν συλλήβδην, συλλογικά, την ποινική. Αυτό να βγουν να το πουν εκείνοι που έστησαν αυτές τις δίκες, προσπαθώντας να απαξιώσουν και να ποινικοποιήσουν την πολιτική δράση. Να το πουν ευθέως αυτοί και όχι να κρύβονται πίσω από δικαστικές αποφάσεις, που αποτελούν μνημεία αυθαιρεσίας. Αν έβγαινε να το πει η αστική πολιτική ηγεσία, θα το δεχόμουνα. Οχι όμως έτσι. Οχι να κρύβονται πίσω από τα δικαστήρια και να πετάνε στα δικά σας χέρια την καυτή πατάτα. Να μας πουν ότι επανερχόμαστε στην εποχή του μοναρχοφασισμού. Οτι εφαρμόζουν ένα νέο ιδιώνυμο.

Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε πολιτικό επιστήμονα θα σας πει ότι η έννοια της πολιτικής ευθύνης είναι ίδια για κάθε πολιτικό μόρφωμα, καθεστωτικό ή αντικαθεστωτικό, νόμιμο ή παράνομο. Είναι η ευθύνη για την πολιτική υπόσταση αυτού του μορφώματος, το οποίο –ακριβώς επειδή είναι πολιτικό– συμμετέχει στον πολιτικό ανταγωνισμό (ο οποίος δεν διαξέγεται μόνο με τα κοινοβουλευτικά μέσα) και υπόκειται στην κριτική της κοινωνίας. Αν κατά την ανάπτυξη της πολιτικής δράσης υπάρχουν και ενέργειες που παραβιάζουν το νόμο, οι ευθύνες αναζητούνται ατομικά σ’ αυτούς που τον παραβιάζουν. Δεν αναζητούνται συλλογικά σε ολόκληρο το πολιτικό μόρφωμα.

Η πολιτική ευθύνη αναλαμβάνεται, ενώ οι ποινικές ευθύνες αποδίδονται από τα κρατικά όργανα που είναι επιφορτισμένα μ’ αυτό το καθήκον.

Να σας πω, λοιπόν, όσο γίνεται πιο απλά, τι σημαίνει η πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑ, που ανέλαβα αμέσως μετά τη σύλληψή μου. Σημαίνει διακήρυξη, ότι υπήρξα μέλος αυτής της οργάνωσης και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Οτι θα υπερασπιστώ την ιστορική διαδρομή της οργάνωσης, για το διάστημα που υπήρξα μέλος της. Από εκεί και πέρα, οι διωκτικοί μηχανισμοί είναι υποχρεωμένοι να αποδείξουν τις όποιες ποινικές ευθύνες, πέρα από την ποινική ευθύνη της συμμετοχής.

Κύριοι εισαγγελείς, όταν κατανοήσετε τι σημαίνει στράτευση και τι σημαίνει χρέος, τότε θα κατανοήσετε και τι σήμαινε η δική μου ανάληψη ευθύνης. Ισως με όσα είπα προηγουμένως να προσεγγίσετε κάπως καλύτερα τα πράγματα. Φτάνει να αφαιρέσετε τις ιδεολογικές παρωπίδες και τις παρωπίδες της προκατάληψης.

Είμαι υποχρεωμένος να μιλήσω με σκληρά λόγια για τους εισαγγελείς.Ο τακτικός εισαγγελέας, όταν κατέθετε η κόρη μου, επέμενε να του πει τι σημαίνει η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης και αναφέρθηκε με απαξιωτικό τρόπο στην κοινωνική απήχηση αυτής μου της πράξης. Προφανώς, δεν έχει την παραμικρή επαφή με την κοινωνία και ειδικά με τις πιο ζωντανές δυνάμεις αυτής της κοινωνίας. Ισως δεν διαβάζει και εφημερίδες. Γιατί οι εφημερίδες, τουλάχιστον για μένα, δεν υπήρξαν απαξιωτικές. Βλέπετε, είναι και το κοινωνικό μου στάτους που δυσκόλεψε το έργο της απαξίωσης. Τι να πουν; Οτι εντάχθηκα στον ΕΛΑ για να λύσω τα προσωπικά μου προβλήματα ή για να γίνω πλούσιος; Εδωσα συνεντεύξεις στις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες. Εχω κληθεί ως ομιλητής στις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις. Ακόμα και φοιτητικές οργανώσεις μου έχουν κάνει την τιμή να με καλέσουν να μιλήσω σε κατάμεστα αμφιθέατρα. Αυτή ήταν η πολιτική και κοινωνική απήχηση του γεγονότος ότι δεν κρύφτηκα, αλλά ανέλαβα την πολιτική ευθύνη. Είχα κι εγώ μια μικρή συμβολή στον αγώνα ενάντια στην τρομοϋστερία, στον αγώνα ενάντια στην απαξίωση ενός πολιτικού φαινομένου, που αναπτύχθηκε και στη χώρα μας μετά την πτώση της χούντας. Οταν δεν καταλαβαίνει κάτι ο κύριος εισαγγελέας, καλύτερα να μην ασχολείται μ’ αυτό. Ας θυμηθεί τουλάχιστον το μύθο της κωλοβής αλεπούς, που επειδή έχασε την ουρά της στο δόκανο, σύστηνε στις άλλες αλεπούδες να κόψουν κι αυτές τις ουρές τους γιατί δεν είναι όμορφες.

Ο αναπληρωτής εισαγγελέας ρωτούσε την κόρη μου αν έχω πειθώ, αν ο λόγος που έφυγε από την ΚΝΕ ήταν εξαιτίας της εξαιρετικής μου ικανότητας στο να πείθω. Αν δεν αντιδρούσα, είμαι βέβαιος ότι θα τη ρωτούσε αν με φορτικότητα απαιτούσα απ’ αυτή να φύγει από την ΚΝΕ, ίσως και αν την απείλησα ότι θα τη διώξω από το σπίτι. Για να θεμελιώσει ότι το ίδιο έκανα κάθε φορά και στον ΕΛΑ.

Σημείο δεύτερο: Ρωτούσατε επίμονα τους μάρτυρες για τη μορφή οργάνωσης του ΕΛΑ. Προσπαθούσατε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα. Οι μάρτυρες, όπως είπα και προηγουμένως, είναι αξιόλογοι άνθρωποι, με αγωνιστική διαδρομή, με θεωρητική κατάρτιση, με πολιτική και κοινωνική δράση. Δεν υπήρξαν όμως μέλη του ΕΛΑ. Μάλιστα, κανένας τους δεν υπήρξα αυτόνομος, ενώ οι περισσότεροι ανήκαν ή και ανήκουν σε οργανώσεις λενινιστικού τύπου. Μπορούσαν να σας μεταφέρουν μόνο τη γενική θεωρητική τους γνώση για τις μορφές οργάνωσης. Σας εξήγησαν πολύ καλά τις διαφορές ανάμεσα στο Λενινιστικό μοντέλο και το μοντέλο της Αυτονομίας. Ομως δεν μπορούσαν να προχωρήσουν σε παραπέρα εξειδίκευση. Γιατί απλούστατα γνωρίζουν πολύ καλά, ότι κάθε οργάνωση που ακολουθεί ένα μοντέλο, το προσαρμόζει στις δικές της ιδιαίτερες ανάγκες. Ανάγκες που έχουν να κάνουν με το περιβάλλον στο οποίο δρα, με τον κόσμο που έχει στις γραμμές της, με το φιλικό περίγυρο, με την πίεση που αντιμετωπίζει από τον ταξικό αντίπαλο, με τις προτεραιότητες κάθε περιόδου (που δεν είναι πάντοτε ίδιες) κ.λπ. κ.λπ.

Εχω πει από την πρώτη κιόλας δίκη, απευθυνόμενος στους δικαστές, ότι μοναδική πηγή αλήθειας είμαι εγώ. Δεν ξέρω αν ακούστηκε σαν αλαζονικό, όμως δεν ήταν ούτε είναι αυτή η πρόθεσή μου. Θα έχετε διαπιστώσει, άλλωστε, ότι δεν είμαι αλαζόνας. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ας πάρουμε το μοντέλο της Αυτονομίας, που ιδεολογικά και πολιτικά ακολουθούσε ο ΕΛΑ. Με τον ίδιο τρόπο θα το εφαρμόσει μια οργάνωση που έχει τρεις πυρήνες και μια οργάνωση που έχει τριάντα πυρήνες; Καταλαβαίνετε ότι κάθε οργάνωση θα κάνει πολλές προσαρμογές σ’ αυτό το μοντέλο. Πρέπει να το φέρει στα μέτρα της, στα μέτρα του κόσμου που συσπειρώνει και των καθηκόντων που θέτει. Εκείνο που μένει αναλλοίωτο είναι η ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση. Γιατί η Αυτονομία δεν είναι απλώς μια μορφή οργάνωσης. Είναι μια ιδιαίτερη ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα.

Επομένως, μόνο εγώ, που υπήρξα μέλος του ΕΛΑ, έχω τη γνώση του τρόπου οργάνωσής του. Και πάλι όχι σε όλες τις λεπτομέρειές του, όπως για παράδειγμα στις λεπτομέρειες λειτουργίας ενός πυρήνα, αφού δεν συμμετείχα σε πυρήνα. Είδατε ότι οι μάρτυρες πολλές φορές αναγκάζονταν να κάνουν εικασίες και σας το έλεγαν. Σε κάποια ζητήματα έδωσαν διαφορετικές ερμηνείες, σημειώνοντας ότι κάνουν ερμηνεία. Απολύτως λογικό, όταν πρόκειται για ανθρώπους με θεωρητική κατάρτιση, κρίση και εντιμότητα, οι οποίοι δεν ήρθαν εδώ για να πουν κάτι στο οποίο είχαν προσυνεννοηθεί.

Θα μπορούσα να μη δώσω καμιά πληροφορία για τη συμμετοχή μου στον ΕΛΑ. Ισως ήταν λάθος μου που το έκανα. Είπα, όμως, από την πρώτη στιγμή και το επαναλαμβάνω και σε σας. Ο,τι σας πω είναι αλήθεια. Δεν πρόκειται να πω ό,τι μου απαγορεύει η ηθική μου συγκρότηση και η επαναστατική μου τιμή.

Κι όμως, αυτή η ειλικρινής μου δήλωση αντιμετωπίστηκε όχι με επιφύλαξη, που θα τη θεωρούσα δικαιολογημένη, αλλά και με ανεντιμότητα. Υπάρχει μια προκατασκευή, την οποία σώνει και καλά προσπαθούν να επιβεβαιώσουν: Ο Τσιγαρίδας είναι μορφωμένος, άρα έγραφε τις προκηρύξεις! Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει. Εγώ, λοιπόν, σας λέω, έτσι για να ευθυμήσουμε λίγο, ότι απεχθάνομαι το γράψιμο. Ακόμα και τις τοποθετήσεις που κάνω στα δικαστήρια, τις γράφω σαν σκόρπιες σκέψεις στο χαρτί, άλλες τις υπαγορεύω στο κασετόφωνο και μετά ζητάω βοήθεια για να γίνουν ένα ενιαίο κείμενο. Στην πρώτη δίκη, ρωτήθηκε σχετικά ο σύντροφος Πέτρος Γιώτης, που σαν δημοσιογράφος έχει μεγάλη εμπειρία στο γραπτό λόγο, και απάντησε: Διαβάστε τις προκηρύξεις του ΕΛΑ και συγκρίνετέ τες με τον τρόπο που μιλάει ο Τσιγαρίδας. Θα δείτε ότι δεν έχουν καμιά σχέση.

Το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο κάθε προκήρυξης αντιστοιχούσε στη γραπτή πολιτική συμφωνία, βάσει της οποίας όλοι έγιναν μέλη του ΕΛΑ. Γι’ αυτό στις προκηρύξεις της δεκαετίας του ‘70 υπήρξαν αντιγραφές από τα «Χημικά Λιπάσματα», που συμπληρωνόντουσαν από τις εμπειρίες των μελών από τη συμμετοχή τους στο μαζικό κίνημα και από τον γραπτό ή προφορικό λόγο και τις αναλύσεις άλλων επαναστατικών ομάδων, όχι ένοπλων. Φτάσανε κάποια στιγμή σε ένα σημείο που δεν είχε κανείς να προσθέσει τίποτε καίριο. Ετσι αυτή η ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας έγινε ένα μοτίβο που επαναλαβανόταν από προκήρυξη σε προκήρυξη. «Το γιατί και το διότι» της κάθε ενέργειας προφανώς γραφόταν από τα μέλη του πυρήνα που έκανε την ενέργεια, γιατι «το γιατί και το διότι» συζητιόταν στον πυρήνα και έτσι έπαιρναν την απόφαση να κάνουν τη συγκεκριμένη ενέργεια.

Λένε ακόμη: ο Τσιγαρίδας μιλάει ωραία, άρα έχει πειθώ. Για να ευθυμήσουμε, θα σας πω ότι όντως στις γυναίκες είχα πειθώ. Οταν όμως πρόκειται για μια επαναστατική οργάνωση, οι διαδικασίες της δεν είναι φλερτ. Τι νομίζετε ότι είναι οι επαναστατικές οργανώσεις; Αστικά κόμματα, που μιλάει ο αρχηγός και από κάτω του βαράνε παλαμάκια; Στις επαναστατικές οργανώσεις μπαίνουν άνθρωποι που έχουν πάρει τις αποφάσεις τους, άνθρωποι που έχουν ήδη μια πολιτική δαδρομή. Οι άνθρωποι που παίρνουν τόσα προσωπικά ρίσκα, που ρισκάρουν την ελευθερία τους, ακόμη και τη ζωή τους, δεν είναι πρόβατα για να τους πείθει ο καθένας που χειρίζεται καλά το λόγο. Εχουν γνώσεις, έχουν κρίση, έχουν άποψη. Το μέλος του ΕΛΑ ήξερε σε ποια οργάνωση συμμετέχει, δεν χρειαζόταν να τον πείσει κανείς γι’ αυτό.

Σημείο τρίτο: Ακούγεται συχνά από τους εισαγγελείς και όχι μόνο: «Επαναστατική βία σε συνθήκες  κοινοβουευτικής δημοκρατίας; Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία κυριαρχεί η θέληση του λαού». Αυτοί που βάζουν τέτοια ερωτήματα μοιάζουν σαν να ήρθαν από άλλο πλανήτη.Σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν εκτελέστηκαν τόσοι και τόσοι κουμουνιστές; Δεν ήταν στα ξερονήσια τόσοι και τόσοι κομουνιστές μέχρι το 1964; Δεν δολοφονήθηκαν ο Λαμπράκης και ο Πέτρουλας; Στοπ, θα μου πείτε, παλιά κουκιά. Ας ρίξουμε, λοιπόν, μια ματιά στη δημοκρατία μας, στην τριακονταετία της «μεταπολίτευσης».

Μήπως μπορούν να μου πουν όσοι θέτουν αυτό το ερώτημα, πώς γίνεται κάθε χρόνο τα κέρδη των επιχειρηματιών και των τραπεζών να καλπάζουν μέχρι 300%, ενώ οι εργαζόμενοι γίνονται φτωχότεροι;   

Πώς  γίνεται και το 8ωρο, αίτημα εργατικό, κατακτημένο με αίμα, να έχει καταργηθεί στην πράξη;16ωρο έχει γίνει για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι,που με τα καινούργια μέτρα είναι και αδύνατο να συμπληρωθεί.

Κάθε χρόνο έχουμε δεκάδες νεκρούς από τα εργατικά «ατυχήματα», εκατοντάδες ανάπηρους, χιλιάδες να πεθαίνουν πριν την ώρα τους, επειδή εργάζονται σε ανθυγιεινές συνθήκες. Γιατί σε αυτή τη «δημοκρατία» οι κυβερνήσεις που δαλέγει με τη θέληση του ο λαός δεν κάνουν τίποτε για να προστατέψουν τον εργαζόμενο λαό; Γιατι για τα αφεντικά που την ελέγχουν είναι θέμα λογιστικό..Λένε δηλαδή: «Τι μας κοστίζει για να πάρουμε μέτρα ασφαλείας, για να δημιουργήσουμε υγιεινές συνθήκες εργασίας; Πάρα πολλά λεφτά. Ενώ για κάθε θάνατο, για κάθε αναπηρία καθαρίζουν με κάποια ψιλοαποζημίωση,αν δεν αθωωθούν από τα δικαστήρια.

Εκατοντάδες εξαρτημένοι πεθαίνουν κάθε χρόνο. Κάποιες επιτροπές, κάποια ΜΚΟ, η Εκκλησία στο παιχνίδι τελευταία, υποτίθεται ότι αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα. Ακόμα όμως κι όταν έχουν επιτυχία οι προπάθειές τους, αφορούν 50-100 χρήστες, ενώ υπάρχουν 200.000 χρήστες σκληρών ναρκωτικών, 1.000.000 χρήστες διαφορετικών ουσιών (χάπια, αλκοόλ), που αυξάνονται συνεχώς σε αριθμό, ενώ  ταυτόχρονα μειώνονται οι ηλικίες των.χρηστών.

Θα μου πείτε, τι να κάνει η κυβέρνηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχει τόσα προβλήματα του λαού να λύσει. Οπως τις απαγωγές των Πακιστανών, τις υποκλοπές, τα δομημένα ομόλογα, τη Siemens, τα διάφορα Βατοπέδια.Θα μου πείτε, κύριοι εισαγγελείς, πως δημοκρατία κα ελευθερία έχουμε, δεν είναι υπεύθυνη η κυβέρνηση του λαού γιατί ό,τι καταπίνε ο καθένας. Εδώ υπαρχει ενα ερωηματικό και παρακαλώ να μου το απαντήσετε εσείς. Η διακίνηση των ναρκωτικών γίνεται ελεύθερα σε όλη την Ελλάδα, στα φανερά. Ποιος μηχανισμός θα μπορούσε να καλύψει αυτό το τεράστιο εμπόριο με τα δισεκατομμύρια κέρδη;

Αυτή η «δημοκρατία» σας δεν δίνει ούτε καν «άρτο και θεάματα», που έδιναν οι Ρωμαίοι. Δίνει μόνο θεάματα. Εθνικοί ήρωες, αντιπρόσωποι του Eλληνα και της Ελλάδας, είναι τραγουδιστές και ποδοσφαιριστές που αμείβονται με εκατοντάδες εκατομμύρια το χρόνο, όταν ο συνταξιούχος, ο άνεργος παίρνει μερικές εκατοντάδες ευρώ το μήνα. Αυτός είναι ο πολιτισμικός άξονας που προωθείται σήμερα.

Αυτή η «δημοκρατία» σας περιορίζει ή καταργεί εργατικά δικαιώματα, επιρέπει στον εργοδότη να απολύει και χωρίς αποζημιώσεις, έχει κάνει τον εργάτη λάστιχο, με προσχημα την αύξηση της παραγωγικότητας, έχει θεσπίσει ακόμη και το σύγχρονο δουλεμπόριο και έχει αποθρασύνει τόσο τους δουλέμπορους, που φτάνουν ακόμη και στο έγκλημα, όπως έγινε με τη δολοφονική επίθεση ενάντια στη μετανάστρια-συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα. Και γιατί όλος αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας; Για να προσελκυστεί το ξένο κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις, την ίδια στιγμή που  το κομπραδόρικο ελληνικό κεφάλαιο μεταφέρεται στις βαλκανικές χώρες, όπου η εργασία πληρώνεται εξευτελιστικά και δεν υπάρχουν δικαιώματα, αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες ελληνες εργαζόμενους. Και το κράτος της «δημοκρατίας» όχι μόνο δεν τους βάζει κανένα φραγμό, αλλά τους δίνει και πριμ, τους μπουκώνει με επιχορηγήσεις, με δωρεάν, ζεστό κρατικό χρήμα.

Eνα μεγάλο μέρος από το μικρό κομμάτι του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος που ανήκει στο δημόσιο παραχωρείται στους ιδιώτες. Ιδιωτική εκπαίδευση, ιδιωτική ασφάλιση, ιδιωτική υγεία.

Η «δημοκρατία» σας αφήνει τους βιομήχανους να μολύνουν με τα απόβλητα των εργοστασίων τους τους υδάτινους πόρους της Ελλάδας προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή. Κι όταν ο κόσμος ξεσηκώνεται, οι κρατικές υπηρεσίες βάζουν κάποια προστιματάκια, που και αυτά οι καπιταλιστές δεν τα πληρώνουν.

Η «δημοκρατία» σας συμμετέχει στο μακέλεμα ολόκληρων λαών, είτε έμμεσα μέσω της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤO, είτε άμεσα, όπως στο Αφγανιστάν.

Στη «δημοκρατία» σας είναι αποδεκτό και δεν τιμωρούνται οι  «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» αστυνομικών περιστρόφων, που πάντα βρίσκουν στόχο, όταν απέναντί τους είναι κάποιος μετανάστης, κάποιος Τσιγγάνος, κάποιος τοξικοεξαρτημένος, κάποιος απόβλητος της κοινωνίας. 80 νεκροί τα τελευταία χρόνια κι ανάμεσα τους τρεις 15χρονοι και τρεις δεκάδες 17χρονοι και 18χρονοι. Αυτά και όλα τα προηγούμενα θύματα να τα βάλετε, κύριοι εισαγγελείς, στη ζυγαριά, γιατί έτσι αντιλαμβάνεστε την κοινωνικη πραγματικότητα.

Eχουμε βέβαια σαν πολίτες το δημοκρατικό δικαίωμα και την ελευθερία να ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια τις πολιτικές οικογένειες και όσους αυτές διαλέγουν, για να διαχειριστούν υπάκουοι στα αφεντικά τους, ντόπια και ξένα, τα σχέδια που εκπονούν οι τεχνοκράτες της παγκοσμιοποίησης.

Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά ακόμα, αλλά δεν θέλω να σας κουράσω.Τα ξέρετε άλλωστε.

Αυτή είναι η «δημοκρατία», που όσοι την αμφισβητούμε χαρακτηριζόμαστε εγκληματικές προσωπικότητες.

Βεβαια, οι εισαγγελείς έχουν αρχίσει να γράφουν την καταδικαστική τους πρόταση πριν αρχίσει η δίκη. Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα, θα σας πω ένα χαρακτηριστικό. Ο τακτικός εισαγγελέας εκνευριζόταν με τους μάρτυρες που λέγανε ότι δεν θυμούνται τι ζημιές είχαν γίνει κα τους διάβαζε τις πραγματογνωμοσύνες που αναφέρονταν σε ένα προς ένα τα τζαμάκια που είχαν σπάσει, ζητώντας την επιβεβαίωση τους. Μέχρι εκεί καλά, όμως εκνευρίστηκε με ένα μάρτυρα  που είπε ότι σπάσαν πολλά τζάμια, αλλά δεν θυμόταν και ένα βαθούλωμα που είχε γίνει στην οροφή ενός αυτοκινήτου. Κατάλαβα ότι μετρούσε την αποζημίωση που θα μου ζητούσε μαζί με την καταδικαστική του πρόταση, δεν ήθελε να γλιτώσω ούτε από το βαθούλωμα.

Και βέβαια, δεν διαφεύγει της προσοχής σας ότι όλες οι ερωτήσεις ξεκινούν με ένα «αν». Ολα στηρίζονται σε εικασίες. Ολες οι ερωτήσεις ξεκινούν με ένα «αν». Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια, αν σε μια σιδερόφρακτη εφορία που έγινε μια έκρηξη στις 4 το πρωί ήταν κάποιος εκεί, αν στο Γκαίτε που έγινε μια εσωτερική, μικρής ισχύος έκρηξη, το βράδυ, περνούσε κάποιος απέξω κλπ. Να μη ξεχνάμε και τα γενικά φανταστικά σενάρια και τα επιστημονικής φαντασίας, όπως αυτό της δραματικής μείωσης των μελών του ΕΛΑ το 1990, που ίσως θα βγάλουν το συμπέρασμα ότι έμεινα μόνο εγώ και, τι να κάνω, πήγα στην «1^η Μάη», για να συνεχίσω το «εγκληματικό μου έργο». Ομως, επειδή ανησυχούν μήπως αποφασιστεί ότι αποχώρησα από τον ΕΛΑ το 1990, προσφεύγουν και στη «Σέχτα Επαναστατών», για να συμπεράνουν από τα γραφόμενα στην προκήρυξή της, ότι εγώ που αποχώρησα το 1990 ήμουν οπαδός της ιεραρχικής δομής!

Ας τελειώνουμε κάποια στιγμή μ’ αυτά τα στερεότυπα, που εκτός από εξωπραγματικά είναι και γελοία. Πείτε μας κατευθείαν την καταδικαστική σας πρόταση, κύριοι εισαγγελείς, και μην υποκρίνεστε ότι τάχα ψάχνετε την αλήθεια.

Υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη; Οχι, δεν υπάρχει.

Υπάρχουν δικαστές με συνείδηση και προσωπική αξιοπρέπεια; Ναι, υπηρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν, όπως για παράδειγμα οι συνάδελφοί σας στη δεύτερη δίκη, που εξέδωσαν τη μόνη έντιμη απόφαση που μπορούσε να εκδοθεί, πλήρως αιτιολογημένη. Εύχομαι να ανήκετε και εσείς σ’ αυτή την κατηγορία.

Κυρία πρόεδρε, κυρίες και κύριοι δικαστές

Εδώ τελειώνουν οι πολιτικές μου παρεμβάσεις στις πολιτικές δίκες που αντιμετώπισα. Θέλω να ευχαριστήσω όσους βρέθηκαν στο πλευρό μου από τη μέρα της σύλληψής μου μέχρι σήμερα. Τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Τους συντρόφους που κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης, καταθέτοντας το δικό τους πολιτικό λόγο. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες απλούς ανθρώπους, που με διάφορους τρόπους μου εκδήλωσαν τη συμπαράστασή τους. Ιδιαίτερα στην Κάλυμνο και το Μπιλέτσι. Αυτή η συμπαράσταση είναι η ελπίδα, γιατί δείχνει ότι μέσα στο λαό επικρατούν άλλες αξίες και όχι αυτές που με το ζόρι θέλει να επιβάλει το καθεστώς. Την οικογένειά μου, το συγγενικό και φιλικό μου περιβάλλον, που στάθηκε δίπλα μου. Θέλω να στείλω τον πιο θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στα νέα παιδιά του κινήματος, που με τίμησαν με την αλληλεγγύη τους.

Ολοκληρώνω με τα ίδια λόγια που έκλεισα την τοποθέτησή μου στην προηγούμενη δίκη:

Ορίζομαι ως επαναστάτης κομμουνιστής. Επειδή τίποτα στην υπάρχουσα πραγματικότητα δεν δείχνει αλλαγή προς το καλύτερο, επειδή το κρίσιμο ερώτημα της εποχής μας εξακολουθεί να παραμένει το ερώτημα «κομμουνισμός ή βαρβαρότητα», δεν παραιτούμαι από την πολιτική δουλειά. Οταν είμαι ελεύθερος και στο βαθμό που μπορώ, συμμετέχω στο κίνημα αλληλεγγύης προς τους πολιτικούς κρατούμενους και σε όσες μαζικές κινητοποιήσεις μου επιτρέπει η υγεία μου και η ηλικία μου.

Οπως πολλοί άλλοι στην Ιστορία και στη γενιά μου, έκανα επιλογές που δέσμευσαν ολοκληρωτικά τη ζωή μου.

Καθόλου δεν μετανιώνω γι' αυτό.

Εχουμε δίκιο να επαναστατούμε!

Τολμάμε να αγωνιζόμαστε, γιατί θα νικήσουμε!

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.