ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΧΟΑΚΙΝ ΠΕΡΕΣ ΜΠΕΣΕΡΑ Επικίνδυνη και αποκαλυπτική ενέργεια

Η παράδοση του αγωνιστή στα χέρια ενός αιματοβαμμένου καθεστώτος έγινε από μια κυβέρνηση κι έναν ηγέτη που διακηρύσσει την «επανάσταση»

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΧΟΑΚΙΝ ΠΕΡΕΣ ΜΠΕΣΕΡΑ
Επικίνδυνη και αποκαλυπτική ενέργειαO Κολομβιανο-σουηδός αγωνιστής όταν παραδόθηκε από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας στο αντιδραστικό καθεστώς της Κολομβίας

Η σύλληψη και η έκδοση (στις 23 Απρίλη 2011) από τις αρχές της Βενεζουέλας στην Κολομβία, του Χοακίν Πέρες Μπεσέρα, πολίτη της Σουηδίας, αγωνιστή, δημοσιογράφου, συγγραφέα και διευθυντή του διαδικτυακού ενημερωτικού δικτύου ANNCOL (Νέα Κολομβία), αποτελούν μια σημαντική κι αποκαλυπτική εξέλιξη.
Η παράδοση του αγωνιστή στα χέρια ενός αιματοβαμμένου καθεστώτος έγινε από μια κυβέρνηση κι έναν ηγέτη που διακηρύσσει την «επανάσταση», και ο οποίος κάνει κατά καιρούς αιχμηρές αντιαμερικανικές αναφορές, ενώ αρέσκεται να κατακεραυνώνει το «νεοφιλελευθερισμό» και διατηρεί καλές - φιλικές σχέσεις με τη σοσιαλιστική Κούβα. Σαφώς, λοιπόν, και δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τις δηλώσεις του Τσάβες, πως βρέθηκε με «μια καυτή πατάτα στα χέρια», εξαιτίας του «κόκκινου σήματος της Ιντερπόλ», που συνοδεύει αυτούς που «ΗΠΑ και Κολομβία ονομάζουν τρομοκράτες».

Οι παραπάνω δικαιολογίες δεν μπορούν να πείσουν κανέναν, αντίθετα προβληματίζουν κάθε αγωνιστή, κάθε προοδευτικό άνθρωπο, που ξέρει πως ο λεγόμενος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ, έχει στόχο τα λαϊκά κινήματα. Οπως σημειώθηκε αρκετά έγκαιρα από τα 62 Κομμουνιστικά Κόμματα, που συμμετείχαν στη Διεθνή Συνάντηση του 2002, «τα γεγονότα της 11ης του Σεπτέμβρη αποτέλεσαν το άλλοθι για την εξαπόλυση μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης κατά των ελευθεριών και των δικαιωμάτων των λαών με το πρόσχημα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Οι ιμπεριαλιστές ονομάζουν τρομοκρατικό κάθε κίνημα αντίστασης που αγωνίζεται κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και των αντιλαϊκών αποφάσεων που παίρνονται από διεθνείς οργανισμούς (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ, ΕΕ κλπ.), αντιιμπεριαλιστικά κινήματα που αγωνίζονται κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων και κατά του ΝΑΤΟ, καθώς και κάθε κοινωνικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα καθώς και αγώνες ενάντια σε δικτατορικά και φασιστικά καθεστώτα» (Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, Διακήρυξη 2002).
Ποιον παρέδωσε;Ο Μπεσέρα, πριν διαφύγει το 1994 από την Κολομβία στη Σουηδία ως πολιτικός πρόσφυγας, είχε διατελέσει δημοτικός σύμβουλος στην πόλη Κορίντο με την «Πατριωτική Ενωση» (Union Patriotica - UP), τον νόμιμο πολιτικό σχηματισμό που συμμετείχε σε τοπικές, βουλευτικές και προεδρικές εκλογές στην Κολομβία.
Το αντιδραστικό καθεστώς της Κολομβίας και παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου είχαν στο παρελθόν δολοφονήσει δύο υποψήφιους Προέδρους της UP, 13 βουλευτές, 8 γερουσιαστές, 11 δημάρχους, 70 δημοτικούς συμβούλους και χιλιάδες συνδικαλιστές, αγρότες και φοιτητές. Η ζωή του Μπεσέρα βρισκόταν υπό απειλή, ενώ σε προσπάθεια δολοφονίας του είχε σκοτωθεί η σύζυγός του.
Η κυβέρνηση της Κολομβίας θεωρεί πως ο Μπεσέρα είναι ηγετικό στέλεχος του ηρωικού αντάρτικου των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC), οργάνωση που τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ θεωρούν «τρομοκρατική».
Συνοπτικά, ο Μπεσέρα ήταν ένα «αγκάθι» στα πλευρά της κολομβιανής κυβέρνησης, γιατί με τη δράση του βοηθούσε στο να αποκαλύπτονται τα όσα πραγματικά συμβαίνουν, οι διώξεις και οι δολοφονίες που δεν έχουν σταματήσει ποτέ.
Η συζήτηση περί «νομιμότητας» της ενέργειαςΠολλές φωνές σημειώνουν πως η απαράδεκτη ενέργεια της παράδοσης του αγωνιστή στις αρχές της Κολομβίας ήταν παράνομη. Στην πραγματικότητα αυτή η πλευρά δεν είναι η κύρια, αφού η πράξη στην οποία προχώρησε ο Τσάβες δεν μπορεί να κριθεί μόνο με νομικά κριτήρια, δηλαδή εάν ήταν μια «νόμιμη ενέργεια», εάν απηχούσε το «διεθνές δίκαιο» και συμβάσεις. Οχι μόνο γιατί τα τελευταία είκοσι χρόνια το διεθνές δίκαιο ερμηνεύεται καταπώς συμφέρει κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη, αλλά και γιατί αυτό έχει αλλάξει σημαντικά, σε σχέση με την εποχή όπου διαμορφωνόταν ως αποτέλεσμα συσχετισμού μεταξύ της ΕΣΣΔ και των δυνάμεων του σοσιαλισμού από τη μια και των ΗΠΑ και των δυνάμεων του καπιταλισμού από την άλλη. Κι αυτό φαίνεται πεντακάθαρα τόσο από τη χρησιμοποίηση του ΟΗΕ στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κι επεμβάσεις, όσο κι από τη συνεχιζόμενη ενσωμάτωση στο διεθνές δίκαιο νέων αντιδραστικών αλλαγών, όπως αυτές που αφορούν στην «τρομοκρατία», στο «ριζοσπαστισμό», στον «εξτρεμισμό», έννοιες, δηλαδή, που χρησιμοποιούνται από την αστική εξουσία ως «ομπρέλα» για την καταστολή λαϊκών κινημάτων.
Η ενέργεια αυτή, λοιπόν, δεν μπορεί να εξεταστεί με νομικούς όρους, πολύ περισσότερο που είχε προηγηθεί και η παράδοση στην Κολομβία 3 ανταρτών αγωνιστών που συνελήφθησαν στη Βενεζουέλα. Πρέπει να εξεταστούν τα βαθύτερα αίτια αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς και να βγουν συμπεράσματα για το διεθνές κομμουνιστικό, εργατικό κι αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Παραίτηση του κινήματος από την πολιτική ρήξηςΟι τοποθετήσεις Τσάβες, πως παρέδωσε έναν αγωνιστή δήθεν για «πατριωτικούς λόγους», για «να μην κατηγορηθεί η χώρα του πως υποθάλπει την τρομοκρατία», είναι αποκαλυπτικές. Αλήθεια, μπορεί να είναι κάποιος επαναστάτης, όταν κρίνει το συμφέρον της χώρας του με βάση τα κριτήρια που διαμορφώνουν οι αστοί και μάλιστα γύρω από αυτό που ονομάζουν σήμερα «τρομοκρατία»;
Η τοποθέτηση αυτή δεν είναι, ωστόσο, κεραυνός εν αιθρία. Είχε προηγηθεί η αποπομπή των FARC από το «Φόρουμ του Σάο Πάολο», στο οποίο συμμετέχουν και «κινούν τα νήματα» πολλά κυβερνητικά «αριστερά» και «σοσιαλιστικά» κόμματα - κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Οπως σημειώνεται στα ντοκουμέντα του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, «στη Λατινική Αμερική, αλλά και γενικότερα, επιχειρείται να καταδικαστεί και να απορριφθεί η ένοπλη επαναστατική πάλη, με αφορμή τους FΑRC. Αυτή η πολιτική στάση που υιοθετείται ευρύτερα από φιλοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά υποστηρίζεται και από τις δυνάμεις του ρεφορμισμού και οπορτουνισμού, αφορά και την ένοπλη πάλη κατά της κατοχής και την αντίσταση σε δικτατορικά και αυταρχικά καθεστώτα. Αφορά και την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος, το δικαίωμα αυτοπροστασίας από την καταστολή και τα όπλα της αστικής τάξης και των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Στην ουσία, η θέση αυτή υποστηρίζει την παραίτηση του κινήματος από την πολιτική ρήξης και ανατροπής».
Επικίνδυνος εκείνος ο «αντιιμπεριαλισμός» που 'ναι κενός περιεχομένουΔιάφορα κόμματα, που συμμετέχουν στο «Φόρουμ του Σάο Πάολο», όπως το κόμμα του Τσάβες, διακηρύσσουν ότι παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αλλά τον προσδιορίζουν στις ΗΠΑ, που χαρακτηρίζονται ως «αυτοκρατορία». Στην πραγματικότητα αυτές οι δυνάμεις περιορίζουν ουσιαστικά την αντιιμπεριαλιστική πάλη μονοδιάστατα, ενάντια στις ΗΠΑ, ενώ ο ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζεται ως ζήτημα «ξένης εξάρτησης» κι αμερικανικών επεμβάσεων, περιστολής εθνικών δικαιωμάτων, κι όχι ως ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, ως το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, στο οποίο είναι σήμερα ενσωματωμένες όλες οι καπιταλιστικές χώρες, ανεξάρτητα από το επίπεδο της οικονομικής τους ανάπτυξης.
Ετσι, αυτές οι δυνάμεις δε βλέπουν (ή και δε θέλουν να δουν) πως οι σχέσεις εξάρτησης που υπάρχουν μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα οφείλονται στην ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη και μπορούν να επιλυθούν προς όφελος του λαού μόνο στην περίπτωση που η κάθε χώρα σπάσει αυτά τα δεσμά, που την κρατούν στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, δηλαδή στην περίπτωση που οργανώσει την οικονομία της στη βάση της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών, κοινωνικοποιώντας τα βασικά μέσα παραγωγής, εφαρμόζοντας τον κεντρικό σχεδιασμό κι επιβάλλοντας τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο. Μ' άλλα λόγια, αρνούνται σοβαρές νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης κι οικοδόμησης, όπως είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Αντίθετα, περιγράφουν έναν άλλο «σοσιαλισμό», που του δίνουν και το παρατσούκλι του «21ου αιώνα», που στην πραγματικότητα είναι μια ακόμη διαχειριστική λογική του καπιταλισμού, που επιπλέον προβάλλει την απαίτηση των αστικών τάξεων των χωρών τους για μια καλύτερη θέση στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ο τρόπος που επιδιώκουν να το κάνουν, είναι μέσω της επιλογής συγκρότησης διακρατικών καπιταλιστικών οργανισμών - ενώσεων, όπως είναι Mercosur (η «Κοινή αγορά» της Λατινικής Αμερικής), Unasur (η Ενωση των νοτιο-αμερικανικών χωρών), η ALBA (Μπολιβαριανή εναλλακτική για τη Λατινική Αμερική) και πρόσφατα η CALC (Κοινότητα Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής), που πραγματοποίησε την πρώτη προπαρασκευαστική συνάντησή της.
Αυτές οι κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη και προϋποθέτουν συγκλίσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής. Δείχνουν ακόμη πως στην περίπτωση Μπεσέρα δεν είχαμε να κάνουμε μ' ένα απλό «σφάλμα» του Τσάβες, αλλά με μια επιλογή που βρίσκεται σε αρμονική σύνδεση με τις ταξικές επιλογές του κεφαλαίου στη Λατινική Αμερική. Αλλωστε, αυτό φαίνεται και από την αναθέρμανση των σχέσεων της Βενεζουέλας με την Κολομβία, μετά την εκλογή στο αξίωμα του Κολομβιανού Προέδρου, του Χουάν Μανουέλ Σάντος. Κι αυτό παρά την επιμονή της Κολομβίας στη συμφωνία της με τις ΗΠΑ, για τη χρήση τουλάχιστον επτά στρατιωτικών και αεροπορικών βάσεων από τις αμερικανικές δυνάμεις.

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6244820&publDate=15/5/2011