Kαθε Πέμπτη στις 7.30μμ στην «ΟΑΣΗ»

Συναντηθήκαμε χτες στην «ΟΑΣΗ», συζητήσαμε και βάλαμε ως στόχους:
1. Να εκδοθεί το συντομότερο, μόλις επιτρέψουν τα οικονομικά μας, φυλλάδιο με τις εισηγήσεις και τις προτάσεις στη Δημόσια Συζήτηση στις 29/4.
2. Να οργανωθεί μιά μουσική εκδήλωση μέσα στον Ιούνιο.
3. Να «βγούν τα τραπεζάκια έξω» κάτω από τον πλάτανο της «ΟΑΣΗΣ», όπου να συναντιώμαστε ΤΑΧΤΙΚΑ κάθε Πέμπτη στις 7.30μμ, αλλά και να την ...αράζει εκεί οποτεδήποτε θέλει κάποιος, ενημερώνοντας και συζητώντας με τους περαστικούς.
Όλες και όλοι μπορούμε {και πρέπει...} να συμμετέχουμε, για να κάνουμε την «ΟΑΣΗ» το στέκι μας για σύντομη ανάπαυση κάτω από τα δέντρα, για κουβέντα, για ενημέρωση. Και για κάνα τάβλι ή ουζάκι αργότερα, σε οικογενειακό βέβαια στύλ όχι κερδοσκοπικό...

Ενα ΑΤΜ που βγάζει βιβλία

Το Espresso Book Machine τυπώνει σε λίγα λεπτά τον τίτλο που του ζητάμε

Του Κωστα Δεληγιαννη

«Καθήστε, κύριε. Μέχρι να πιείτε τον καφέ σας, το βιβλίο που μάς παραγγείλατε θα έχει τυπωθεί»... Αυτή η σκηνή, θα αποτελεί συνήθη καθημερινότητα και στο (μελλοντικό) βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, με την «παρουσία» ενός ρομποτικού τυπογράφου.

Αλλωστε, η αρχή έγινε. Από αυτόν το μήνα, όποιος πελάτης θέλει να αγοράσει ένα βιβλίο από το υποκατάστημα των βρετανικών βιβλιοπωλείων Blackwell στην οδό Charing Cross, στο Λονδίνο, και αυτό δεν υπάρχει στα ράφια, δεν θα χρειάζεται απαραίτητα να το παραγγείλει. Αν το βιβλίο αυτό συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των 500.000 τίτλων που το βιβλιοπωλείο μπορεί πλέον να εκτυπώσει σε λιγότερο από τέσσερα λεφτά, το «φρέσκο» αντίτυπο θα βρίσκεται στα χέρια του. Αρκεί ο υπάλληλος να βρει στην ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων του βιβλιοπωλείου το ψηφιακό αρχείο που αντιστοιχεί στον συγκεκριμένο τίτλο και να δώσει την κατάλληλη εντολή στο Espresso Book Machine, δηλαδή τον ρομποτικό τυπογράφο που θα ετοιμάσει το αντίτυπο τόσο γρήγορα όσο χρειάζεται για να ετοιμαστεί ένας καφές εσπρέσο.

Από αυτό το σημείο κι έπειτα, το Espresso Book Machine αναλαμβάνει όλη τη διαδικασία παραγωγής, αφού θα εκτυπώσει τις σελίδες και το εξώφυλλο, θα μορφοποιήσει το τυπωμένο κείμενο στο ακριβές σχήμα του αυθεντικού αντίτυπου, και θα δέσει τις σελίδες και το κάλυμμα με μία ισχυρή κόλλα, αντιγράφοντας σχεδόν αυτούσια τη διαδικασία που ακολουθείται και σε ένα παραδοσιακό τυπογραφείο.

Επιπλέον, όπως διαβεβαιώνει η αγγλική αλυσίδα βιβλιοπωλείων, το αντίγραφο από τον ρομποτικό τυπογράφο δεν θα διαφέρει ποιοτικά σε τίποτα από οποιοδήποτε χαρτόδετο αντίτυπο το οποίο έχει δημιουργηθεί με κάποια συμβατική μέθοδο βιβλιοδεσίας: οι σελίδες του θα είναι καλοτυπωμένες και στοιχισμένες, το έγχρωμο εξώφυλλο εξίσου καλαίσθητο όπως και στο πρωτότυπο, ενώ θα είναι τόσο ανθεκτικό στην κακομεταχείριση όσο κι ένα «συμβατικό» βιβλίο. Αποψη που πρωτίστως συμμερίζεται και ο Jason Epstein, «πατέρας» του Espresso Book Machine (ΕΒΜ) και ιδρυτής της αμερικανικής εταιρείας Book On Demand, η οποία επινόησε και εμπορεύεται αυτή την τεχνολογία ρομποτικής τυπογραφίας.

Πλήρης μηχανοποίηση

Μιλώντας στην «Κ», ο κ. Epstein τονίζει το γεγονός ότι, καθώς το ΕΒΜ λειτουργεί με ελάχιστη παρέμβαση από την πλευρά του χρήστη, η διαδικασία εκτύπωσης ενός βιβλίου μηχανοποιείται πλήρως. «Ουσιαστικά, το Espresso Book Machine είναι ένα “ΑΤΜ για βιβλία”», λέει χαρακτηριστικά, «δίνοντας τη δυνατότητα αυτόματων εκτυπώσεων με την ίδια ευκολία που κανείς χρησιμοποιεί τα μηχανήματα αυτόματων συναλλαγών στις τράπεζες».

Η αγορά του ρομποτικού τυπογράφου από το Blackwell συνέπεσε με τη φετινή Εκθεση Βιβλίου του Λονδίνου, όπου έως πριν από λίγες ημέρες στο περίπτερο της εταιρείας του κ. Epstein, άλλοι υποψήφιοι πελάτες μπορούσαν να δουν από κοντά πώς λειτουργεί ένα μηχάνημα Espresso Book Machine. Μία επίδειξη που έκανε κυριολεκτικά πάταγο, αν λάβει κανείς υπόψη τα σχόλια που απέσπασε το ΕΒΜ από δεκάδες εφημερίδες και περιοδικά. Σύμφωνα με τον Guardian, για παράδειγμα, αμέτρητοι επισκέπτες συνωστίστηκαν μπροστά από το μηχάνημα για να το παρακολουθήσουν, καθώς αυτό μέσα σε ελάχιστα λεπτά τύπωνε ένα βιβλίο 100 σελίδων, ολοκληρώνοντας το δέσιμό του πριν ακόμη το χαρτί προλάβει να κρυώσει από την εκτύπωση.

Εντούτοις, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που το ΕΒΜ χρησιμοποιήθηκε στην πράξη: «μία παλαιότερη εκδοχή του Espresso Book Machine λειτουργεί ήδη σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Βρετανία και τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο», σημειώνει ο κ. Epstein. «Ενα από αυτά τα μηχανήματα, μάλιστα, το οποίο εγκαταστάθηκε πριν από ενάμιση χρόνο στο πανεπιστήμιο της Alberta, στις ΗΠΑ, λειτουργεί επτά ημέρες την εβδομάδα, εκτυπώνοντας κατά μέσον όρο εκατό αντίτυπα κάθε μέρα – από τις σημειώσεις των καθηγητών και το έντυπο υλικό συνεδρίων, μέχρι αντίγραφα σπάνιων τίτλων της βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου».

Αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που το Espresso έχει τραβήξει και στο παρελθόν τα φώτα της δημοσιότητας: το 2007, το EBM ανακηρύχθηκε σε «εφεύρεση της χρονιάς» από το περιοδικό ΤΙΜΕ, παρόλο που εκείνη η παραλλαγή της συσκευής λειτουργούσε με μικρότερη ταχύτητα και μπορούσε να εκτυπώσει μόνο βιβλία τα οποία δεν υπερέβαιναν τις 300 σελίδες. Παρά αυτούς τους περιορισμούς όμως, το ΕΒΜ ήταν και τότε το μόνο μηχάνημα στον κόσμο το οποίο μπορούσε με μηχανικούς βραχίονες να εκτελέσει όλες τις διαδικασίες εκτύπωσης και βιβλιοδεσίας και, μάλιστα, παράγοντας βιβλία που έχουν εφάμιλλη ποιότητα με τα συμβατικά χαρτόδετα αντίτυπα. Διαδικασίες για τις οποίες η Book On Demand έχει επινοήσει τεχνικές οι οποίες καλύπτονται από δεκάδες πατέντες ήδη από το 1999, όταν ιδρύθηκε η εταιρεία και ανέπτυξε τον πρώτο ρομποτικό τυπογράφο.

«Ωστόσο, το σημερινό μοντέλο μπορεί να παράγει βιβλία μέχρι και 800 σελίδων, ολοκληρώνοντας μάλιστα ένα αντίτυπο 300 σελίδων σε τέσσερα μόλις λεπτά», συμπληρώνει ο κ. Epstein αναφερόμενος στο μηχάνημα που αγόρασε το Blackwell.

«Σπάνια», τέλος

Αυτή η προοπτική μείωσης του κόστους του ρομποτικού τυπογράφου αφήνει υποσχέσεις ότι σύντομα ακόμη και μικρά βιβλιοπωλεία θα μπορέσουν να εξοπλιστούν με ένα παρόμοιο μηχάνημα, τυπώνοντας κατά παραγγελία τα βιβλία που πωλούν. Μία τέτοια εξέλιξη κάνει πολλούς ειδικούς να εκτιμούν πως το ΕΒΜ θα προκαλέσει δραστικές αλλαγές στο χώρο της εκδοτικής βιομηχανίας, καταργώντας καταρχάς μια για πάντα έννοιες όπως «σπάνιο» ή «δυσεύρετο» αντίτυπο. Εξάλλου, σύμφωνα με τον ιδρυτή της Book On Demand, «ο απώτερος στόχος του ΕΒΜ είναι κάθε βιβλιοπώλης να προσφέρει στους πελάτες του οποιονδήποτε τίτλο εκδόθηκε ποτέ, σε οποιαδήποτε γλώσσα, διασφαλίζοντας έτσι ότι το έργο όλων των συγγραφέων θα είναι ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο σε κάθε σημείο του κόσμου».

Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως στο μέλλον οι αναγνώστες θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε εκατομμύρια διαφορετικά βιβλία, πηγαίνοντας απλώς στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς τους – και ότι ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς θα μπορεί να εμπορεύεται αμέτρητους τίτλους, «κατεβάζοντας» σε ψηφιακή μορφή τα πρωτότυπα από μία ηλεκτρονική βάση δεδομένων.

Δίνουμε συγχωροχάρτι στον Στάλιν;

Εχει οδηγηθεί η Αριστερά σε αδιέξοδο; Δίνουμε συγχωροχάρτι στον Στάλιν; Ποια ελπίδα για το μέλλον της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης;

Επίκαιρα και καυτά ερωτήματα, στα οποία αναμένεται να δοθούν απαντήσεις στις συζητήσεις που αρχίζουν από αύριο και θα συνεχιστούν σ' όλη τη διάρκεια του επόμενου επταημέρου, ανάμεσα στο κοινό και μια μεγάλη γκάμα πνευματικούς ανθρώπους στις προβολές της ταινίας «Η σκόνη του χρόνου» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Μια εντελώς πρωτότυπη στο είδος της εκδήλωση που διοργανώνεται σε συνεργασία με την «Ελευθεροτυπία», με τις συζητήσεις να γίνονται μετά την προβολή των 8 μ.μ. στον κινηματογράφο «Τριανόν».

«Για μένα αυτή η ταινία μου, άσχετα με τα εισιτήρια, μου έδωσε τις καλύτερες εντυπώσεις που είχα από ταινία μου εδώ και χρόνια», λέει ο Θ. Αγγελόπουλος Τις συζητήσεις, που ήδη έχει κάνει ο σκηνοθέτης με απλούς θεατές μετά την προβολή της ταινίας του, τις βρήκε, όπως μας είπε, «εξαιρετικές, από ένα κοινό που έβγαινε συγκινημένο. Για μένα, η ταινία μου αυτή, άσχετα με τον αριθμό των εισιτηρίων, μου έδωσε τις καλύτερες εντυπώσεις που είχα για ταινία μου εδώ και χρόνια. Εκείνο που έχει σημασία για μένα δεν είναι τα εισιτήρια, αλλά το πώς βγαίνει από την προβολή ο θεατής. Κι αυτό το πιστοποίησα όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις που επισκέφτηκα στη διάρκεια της προβολής της».

Δεν είναι η πρώτη φορά που τίθεται το θέμα της μελλοντικής πορείας της Αριστεράς αλλά και της ζωής στη διάρκεια του σταλινικού καθεστώτος. Και τα δύο θέματα είχαν συζητηθεί πλατιά από κριτικούς από όλο τον κόσμο το 1989, σε συνέδριο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI). Είχε τίτλο «Ο κινηματογράφος στα ολοκληρωτικά καθεστώτα: Χίτλερ, Μουσολίνι, Στάλιν» και είχε γίνει στο πλαίσιο του κινηματογραφικού φεστιβάλ της Μόσχας. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν ακόμη και σήμερα οι σκληροπυρηνικοί εκείνοι (μαζί και ορισμένοι κριτικοί) που δίνουν συγχωροχάρτι στον Στάλιν και τα εγκλήματά του, τη στιγμή που σήμερα κανένας πια δεν αμφισβητεί ότι στην περίοδο 1936-37 και μόνο ο Στάλιν εκτέλεσε 750.000 «αντιφρονούντες»!

Τώρα, με τη σημαντική αυτή εκδήλωση, ο λόγος πάνω σ' αυτά και άλλα θέματα δίνεται σε πνευματικούς ανθρώπους αλλά και στο ίδιο το κοινό. «Το ενδιαφέρον», όπως τονίζει ο ίδιος ο Αγγελόπουλος, «είναι πως στα πάνελ αυτά υπάρχουν άνθρωποι απ' όλο το φάσμα της ελληνικής πνευματικής ζωής: καλλιτέχνες, συγγραφείς, καθηγητές, δημοσιογράφοι, κριτικοί και πολιτικοί. Ανθρωποι που θα έρθουν σ' επαφή με το κοινό δίνοντας στις συζητήσεις μια μεγάλη διάσταση. Γιατί πρόκειται για μια ταινία που καταπιάνεται μ' ένα καίριο πρόβλημα: το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον της πορείας όχι μόνο της ελληνικής κοινωνίας αλλά κι εκείνης ολόκληρου του κόσμου».

Η αυριανή συζήτηση θα γίνει ανάμεσα στους Κώστα Γεωργουσόπουλο, Γιάννη Σακελλαράκη και Στέλιο Κούλογλου. Ενώ θ' ακολουθήσουν οι: Νίκος Παναγιωτόπουλος, Δήμος Αβδελιώδης, Αγγελος Φραντζής (Παρασκευή), Πέτρος Μάρκαρης, Τίτος Πατρίκιος, Βασίλης Παπαβασιλείου (Σάββατο), Μαρία Κατσουνάκη, Γιάννης Ζουμπουλάκης, Νίνος Φένεκ Μικελίδης (Κυριακή), Παύλος Τσίμας, Ηλίας Μαγκλίνης, Μάνος Στεφανίδης (Δευτέρα), Μαρία Κομνηνού, Ειρήνη Στάθη, Μάριος Ποντίκας (Τρίτη) και Νίκος Κωνσταντόπουλος, Ευάγγελος Βενιζέλος, Βύρων Πολύδωρας (Τετάρτη, 29 Απριλίου). Τις συζητήσεις θα συντονίζει ο κριτικός κινηματογράφου της «Ε», Νίνος Φένεκ Μικελίδης. *

ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ ΣΤΟ ΘΥΜΩΜΕΝΟ- ΙΩΑΝΝΙΝΑ

Η θεατρική ομάδα Σφάλμα Χ Γκοντώ παρουσιάζει τα μονόπρακτα : Θρύψαλα του Γιώργου Σκούρτη, Υστερία του Γιώργου Σκούρτη και Κηφισοφών του Δημήτρη Ψαθά,

στο Θυμωμένο Πορτραίτο, 8, 9, 10 Απρίλη και ώρα:20.00 είσοδος ελεύθερη.

Σκηνοθεσία Νίκος Σέργης, σκηνικά, κοστούμια, κουκούλες κλπ Ζωή Καραγιάννη.

Η σύνθεση μουσικών θεμάτων είναι του Ευθύμη Δημητριάδη και παίζουν με σειρά εμφάνισης οι: Πηνελόπη Μητσογιάννη ,Βασίλης Κυριακού, Κατερίνα Δήμου, Μαρία Κάιβα και ο Άρης Μαζεράι

Έναρξη:	Τετάρτη, 8 Απριλίου 2009 στις 8:00 π.μ.
Λήξη:	Παρασκευή, 10 Απριλίου 2009 στις 10:00 π.μ.
Τοποθεσία:	thimomeno portraito
Οδός:	kapodistriou 20
Πόλη:	Ioánnina, Greece

Neoliberdal και ανθρώπινες ανάγκες

Οι περισσότεροι μάλλον έχουν ακούσει την περίφημη πυραμίδα αναγκών του Maslow (δείτε το πιο πάνω σχήμα) σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι προσπαθούν να ικανοποιήσουν το πιο χαμηλό επίπεδο αναγκών και στη συνέχεια το επόμενο ανεβαίνοντας υψηλότερα σδτην πυραμίδα των αναγκών του. Για να περάσει από το ένα επίπεδο αναγκών πρέπει να έχει ικανοποιήσει το προηγούμενο κατώτερο επίπεδο. Θα ήθελα να ρωτήσω αν σήμερα καλύπτονται από το σύγχρονο άνθρωπο οι ανάγκες που περιγράφονται στο παραπάνω μοντέλο και μέχρι ποιου σημείου.

Όταν λέμε φυσιολογικές ανάγκες εννοούμε τις ανάγκες για τροφή, νερό, ύπνο, ένα μέρος να κοιμηθεί κάποιος χωρίς να κρυώνει κτλ Νομίζω ότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν ότι σήμερα οι εργαζόμενοι καλύπτουν αυτές τις ανάγκες, σε αντίθεση ίσως με χώρες του τρίτου κόσμου όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, τη δίψα, το κρύο. Παρόλα αυτά όλο και περισσότερο στις μέρες μας οι άνθρωποι πάσχουν από σοβαρές αϋπνίες ή νευρολογικά προβλήματα....

Οι ανάγκες ασφάλειας, στο δεύτερο επίπεδο, αντιπροσωπεύουν την ανάγκη του ανθρώπου να αποφεύγει τον συνεχή κίνδυνο, τη συνεχή ανασφάλεια, την διαρκή απειλή. Είναι γνωστό σήμερα ότι ο άνθρωπος ζει σε μεγάλα σπίτια, έχει ιατρικοφαρμακευτική περίθαλψη αλλά παρόλα αυτά βιώνει ένα συνεχές άγχος. Για το άγχος αυτό έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία και έχουν γίνει χιλιάδες διαλέξεις. Το άγχος αυτό νομίζω είναι σύμφυτο με τη δομή του συστήματος. Όλο και περισσότερο το εργασιακό περιβάλλον θέλει τον εργαζόμενο να αναλαμβάνει μεγάλα ρίσκα, πολλές φορές πιο μεγάλα από όσο πρέπει. Έτσι ο εργαζόμενος αισθάνεται ανασφάλεια για να εργάζεται περισσότερο. Κάθε μέρα είναι σαν να είναι η τελευταία του μέρα, με την ψυχή στο στόμα. Στο σημερινό περιβάλλον που οι απολύσεις έχουν σπάσει ρεκόρ τι ασφάλεια μπορεί να αισθανθεί ένας εργαζόμενος; Ο εργαζόμενος γίνεται νευρικός και ανασφαλής, οι ανάγκες του δεν καλύπτονται.

Οι κοινωνικές ανάγκες περιλαμβάνουν την ανάγκη του εργαζόμενου για φιλία, να αισθάνεται ότι ανήκει κάπου και ότι γίνεται αποδεκτός από έναν κοινωνικό περίγυρο. Σήμερα νομίζω ότι οι φιλικές και οικογενειακές σχέσεις είτε διαλύονται είτε έχουν διαλυθεί. Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν ανήκουν πουθενά παρά μόνο στην εταιρεία τους. Συχνά λόγω καριέρας χαλάνε όλες οι άλλες ανθρώπινες σχέσεις. Τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και οι ανθρώπινες σχέσεις πιο προβληματικές από ποτέ.

Στις ανάγκες αναγνώρισης εντάσσουμε τον αυτοσεβασμό και την εκτίμηση των άλλων προς εμάς. Και εδώ θέλω να ρωτήσω τι αυτοσεβασμό μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος ο οποίος βιώνει τη σημασία της εργασίας του (experienced meaningfulness of work, Hackman & Oldham) με αρνητικό τρόπο. Αυτό είναι λογικό να συμβεί όταν το σύστημα επιχειρηματικών αξιών βασίζεται μόνο στο κέρδος αγνοώντας κάθε άλλο σύστημα ανθρώπινων αξιών, ενώ παράλληλα το αποτέλεσμα του επιχειρείν πολλές φορές δεν προσφέρει τίποτα θετικό στον άνθρωπο πέρα από την ικανοποίηση της ακόρεστης δίψας για επιπλέον κέρδος.

Τέλος στην κορυφή των ανθρώπινων αναγκών είναι οι ανάγκες αυτοπραγμάτωσης. Δηλαδή η έκφραση ενός ανώτερου εσωτερικού δυναμικού προς κάποια κατεύθυνση που κάνει το άτομο να αισθάνεται πιο ολοκληρωμένο και εσωτερικά "γεμάτο". Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι απέχουν πολύ από τέτοια ιδανικά...Ένδειξη αυτού του κενού η υπερκαταναλωτικότητα, το άγχος, οι κακές σχέσεις, η έλλειψη αυτοσεβασμού κτλ.

Το συμπέρασμά μου είναι ότι ο σημερινός Homo Neoliberdal απέχει δραματικά από το να βρίσκεται σε μια στοιχειώδη ισορροπία. Η σημερινή κατάσταση δείχνει να έχει φτιαχτεί ερήμην των βασικών ανθρώπινων αναγκών και εξυπηρετεί αποκλειστικά συμφέροντα άλλων που μας θέλουν σε συνεχή και ασφυκτική πίεση. Τέτοια πίεση που πλέον δεν καλύπτονται ούτε οι βασικές μας ανθρώπινες ανάγκες του κατώτερου σταδίου.

Θεωρώ λογικό οι άνθρωποι να μην αποδέχονται, να αρνούνται και να αμφισβητούν ένα μοντέλο που δεν καλύπτει ούτε καν τις βασικές τους ανάγκες.

παρουσίαση βιβλίου

Οι εκδόσεις Επίκεντρο και «Το βιβλιοπωλείο της οδού Αβέρωφ» παρουσιάζουν στο Πολυθέαμα στις 7 το απόγευμα, το βιβλίο «Μνήμες και λήθη του ελληνικού εμφυλίου πολέμου». Θα μιλήσουν: Ο Θανάσης Σφήκας, Επίκουρος καθηγητής Ιστορίας νεότερων χρόνων στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ο Παναγιώτης Νούτσος, Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, η Κωνσταντίνα Μπάδα, Καθηγήτρια στον Τομέα Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και ο Βασίλης Δαλκαβούκης, Λέκτορας Εθνογραφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο. Συντονίζει ο δημοσιογράφος Φιλήμων Καραμήτσος.

«Περίανδρος» και βία

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ρίγη φρίκης προκαλεί η είδηση: ο επίδοξος δολοφόνος «Περίανδρος», φερόμενος ως στέλεχος της ακροδεξιάς οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», καταδικασμένος πρωτόδικα σε 21 χρόνια φυλάκιση για απόπειρες ανθρωποκτονιών εναντίον δύο φοιτητών και ενός εκπαιδευτικού στις 16 Ιουνίου 1998 έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, θα είναι ελεύθερος το... καλοκαίρι! Θα έχει εκτίσει μόλις... τέσσερα (!) χρόνια φυλάκισης, αφού βρίσκεται στη φυλακή μόνο από τον Σεπτέμβριο του 2005. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απόφασης του εφετείου να μειώσει την ποινή του «Περίανδρου», κατά κόσμον Αντώνη Ανδρουτσόπουλου, κατά θεαματικό τρόπο σχεδόν στο μισό - από 21 σε 12 χρόνια.

Το πολιτικό μήνυμα της αποφυλάκισης του «Περίανδρου» θα είναι πολύ σοβαρό. Αυτονομείται από τις νομικές διαστάσεις του θέματος. Οι δικαστές αποφάσισαν βάσει της κατά την κρίση τους ερμηνείας των νόμων και εκεί τελειώνει ο ρόλος τους. Το πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο αρχίζει από τη στιγμή που οι στυγερές απόπειρες ανθρωποκτονιών για πολιτικούς λόγους δεν κοστίζουν στους δράστες ούτε 4 χρονάκια φυλακή.

Η ακροδεξιά βία βρίσκεται σε έξαρση το τελευταίο διάστημα. Επιζητεί τη δολοφονία ανθρώπων. Ακροδεξιοί ήταν αυτοί που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν με πυροβολισμό τον μαθητή στο Περιστέρι στα μέσα Δεκεμβρίου και να αιματοκυλήσουν την Ελλάδα - αν δεχθούμε ότι δεν ήταν πράκτορες ή όργανα υπηρεσιών. Ακροδεξιοί ήταν αυτοί που έριξαν τη χειροβομβίδα στο Στέκι των Μεταναστών, στα Εξάρχεια, για να κομματιάσουν όσους περισσότερους μπορούσαν από τα δεκάδες συγκεντρωμένα άτομα. Βλέποντας τον «Περίανδρο» ελεύθερο, πολλοί ομοϊδεάτες του θα παροτρυνθούν να τον μιμηθούν. Σίγουρα πάντως με ενδιαφέρον θα παρακολουθούν την υπόθεση και κάποιοι στην απέναντι σκοτεινή όχθη.

Ο τρομοκράτης -αν όντως πρόκειται για τέτοιον- που πυροβόλησε για να σκοτώσει τον νεαρό αστυνομικό στα Εξάρχεια, αν ποτέ συλληφθεί και δικαστεί, κινδυνεύει δηλαδή να πάει το πολύ τέσσερα χρόνια φυλακή; Προφανώς ναι, δεδομένου ότι ο Δημήτρης Κουσουρής, το πιο βαριά τραυματισμένο θύμα του «Περίανδρου» χαροπάλευε επί μέρες σε σοβαρότερη κατάσταση από τον αστυνομικό.

Η πολιτική βία και η αιματηρή κλιμάκωσή της αποτελούν αντανάκλαση της βίας που όλο και συχνότερα εκπέμπει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Ανατριχιαστική ήταν η είδηση: την περασμένη Πέμπτη, τεράστια ομάδα περίπου 30 μαθητών του 3ου Επαγγελματικού Λυκείου της Αθήνας έφυγε από το μάθημα την προτελευταία ώρα, πήγε σε καταυλισμό Πακιστανών μεταναστών στον Κολωνό, ξυλοκόπησε άγρια όσους βρήκε εκεί και στη συνέχεια γύρισε στο σχολείο, με τους δράστες να καμαρώνουν για την απεχθή πράξη τους! Επίθεση ρατσιστικής βίας έγινε την ίδια ημέρα και στο Αιγάλεω. Επειτα «απορεί» δήθεν η ελληνική κοινωνία γιατί οι ακροδεξιοί ή οι τρομοκράτες θέλουν αίμα και θάνατο...

Βαθύτατα υποκριτική είναι η στάση της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού απέναντι στην κλιμακούμενη βία. Δεν είναι δυνατόν να προσπαθούν παντοιοτρόπως να ξεχαστεί η απόπειρα ανθρωποκτονίας στο Περιστέρι, να λησμονηθεί η επιδίωξη ανθρωποσφαγής μεταναστών στα Εξάρχεια, να μη γίνεται φυσικά τίποτα για τη σύλληψη των δραστών και από την άλλη, στη Λάρισα, να αναγορεύονται σε μέλη... «εγκληματικής οργάνωσης» τρομοκρατών πιτσιρικάδες ακόμη και 14 (!) ετών επειδή ίσως πέταξαν κάποιοι από αυτούς πέτρες τον Δεκέμβρη.

Η δεξιά ιδεολογία της κυβέρνησης της ΝΔ δεν επιτρέπεται να την κάνει ανεκτική και συγκαλυπτική απέναντι σε επίδοξους ακροδεξιούς δολοφόνους από τη μια και μαινάδα φλεγόμενη από μίσος εναντίον ακόμη και μαθητών που με παραβατικό τρόπο εκδηλώνουν την οργή τους απέναντι στην κατάσταση που έχει προκαλέσει και η πολιτική της ΝΔ ή απέναντι στο σύστημα γενικότερα.

Γεννά διπλή βία αυτή η στάση της κυβέρνησης. Αφενός αποθρασύνει εκείνους που η κυβέρνηση χαϊδεύει επειδή τους θεωρεί ιδεολογικά συγγενείς. Αφετέρου εξοργίζει και απελπίζει εκείνους που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία με ειρηνικά μέσα. Οξύνει έτσι όχι απλά την ιδεολογικοπολιτική πόλωση, αλλά τον ένοπλο, αιμοδιψή εξτρεμισμό. Δεν γνωρίζουμε αν αφελώς νομίζει ότι αυτό την ευνοεί.

Τα “Κοινά” σαν εναλλακτική στην ατομική και την δημόσια περιουσία

Γιώργος Παπανικολάου

2nd March 2009

Πρόκειται για μια συνέντευξη του Michael Hardt, συγγραφέα (μαζί με τον Toni Negri) της “Αυτοκρατορίας” σχετικά με το υπο έκδοση βιβλίο τους “Common Wealth” (Κοινός πλούτος) στον Remi Nillsen. Πηγή είναι το Αγγλικό blog του p2p foundation. Παρατηρήσεις για βελτίωση της προσπάθειας μετάφρασης-απόδοσης είναι πάντα ευπρόσδεκτες.
—————————————————————–
Συνέντευξη:

Χρειαζόμαστε ενναλακτικές απέναντι στη σκέψη ότι οι μόνες επιλογές είναι η ατομική ή η δημόσια περιουσία” είπε στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Φόρουμ στο Malmö τον Σεπτέμβριο ο Michael Hardt όταν παρουσίασε το βιβλίο που έγραψε με τον Antonio Negri, “Common Wealth”. Το βιβλίο επεξεργάζεται λεπτομερώς τις θεωρίες του “Empire” και “Multitude”, εστιάζοντας στα “κοινά” σαν μια εναλλακτική στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό.

Remi Nilsen: Το νέο σας βιβλίο με τον Antonio Negri θα ονομάζεται “Κοινός πλούτος”.

Michael Hardt: Ναι, μόλις επιστρέψαμε το κείμενο στον εκδότη και έτσι απομένει ακόμα αρκετός χρόνος μέχρι να να εκδοθεί.

Ένας τρόπος που δουλεύουμε με αυτά τα βιβλία είναι ότι όταν τελειώνουμε ένα βιβλίο ξεκινούμε να το κριτικάρουμαι. Έτσι όταν τελειώσαμε την αυτοκρατορία αισθανόμασταν ότι παρόλο η έννοια του πλήθους ήταν κεντρική για εμάς και για το βιβλίο δεν την είχαμε αναπτύξει αρκετά ή τουλάχιστον με τον τρόπο που θα θέλαμε. Έτσι το επόμενό μας βιβλίο ήταν σχετικά με το “πλήθος”. Έτσι μετά απ´ αυτό το βιβλίο αισθανθήκαμε ότι η έννοια των κοινών ήταν κεντρική αλλά όχι επαρκώς αναπτυγμένη.

Δεν είναι ότι τα βιβλία μας πραγματεύονται μόνο ένα ζήτημα - τελικά καταλήγουν να πραγματεύονται πολλά ζητήματα - αλλά το σημείο αφετηρίας ήταν τα “κοινά”, ο κοινός πλούτος. Πολύ συχνά είμαστε ικανοί να δούμε τον κόσμο μόνο με τους όρους της ατομικής και της δημόσιας περιουσίας. Ο Μαρξ αναφέρει σε ένα συγκεκριμένο σημείο στα χειρόγραφα του 1844: “Η ατομική ιδιοκτησία μας έκανε χαζούς”. Και εν μέρει πράγματι μας έκανε χαζούς στο ότι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα κοινά. Έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε ότι όχι μόνο η ατομική ιδιοκτησία αλλά και η δημόσια ιδιοκτησία μας έκανε χαζούς στο ότι είμαστε μόνο ικανοί να σκεφτόμαστε ότι η εναλλακτικές είναι είτε η ατομική ιδιοκτησία είτε η δημόσια ιδιοκτησία. Εν τούτοις μεγάλο μέρος του κόσμου εξακολουθεί να ανήκει στα “κοινά”. Υπάρχει εκτεταμένος διάλογος σχετικά μ’ αυτό τώρα αλλά η έννοια φαίνεται να εξακολουθεί να χρησιμοποιείτε στην προ-μοντέρνα της εκδοχή: τα κοινά, η κοινή γη, τα κοινά δάση κτλ. Αλλά ενδιαφερόμαστε περισσότερο για την παγκόσμια παραγωγή: ιδέες, εικόνες, κοινωνικές σχέσεις… πράγματα που είναι δύσκολο να ιδιωτικοποιήσεις. Που είναι αυτά που το πλήθος έχει σαν κοινά, τις διαμοιρασμένες (κοινές) δυνατότητες όπως η γλώσσα, που δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί.

Η ακόμα όταν ιδιωτικοποιούνται καταστρέφεται η παραγωγικότητά τους. Αν μια γλώσσα αποτελούσε ατομική ιδιοκτησία δεν θα ήταν επικοινωνιακή, αλλά κατά τον ίδιο τρόπο αν ελέγχεται από το κράτος χάνει την ικανότητά της να καινοτομεί.

Η γλώσσα είναι ένα καλό παράδειγμα γιατί καταστρέφεται πολύ γρήγορα από την ατομική ή την κρατική ιδιοκτησία. Ένα άλλο μικρότερο αλλά σημαντικό παράδειγμα είναι το διαδίκτυο, ο κώδικας και η πληροφορία. Το κίνημα του ανοικτού είχε πει εδώ και καιρό: η περίοδος του ελεύθερα προσβάσιμου κώδικα και της πληροφορίας ήταν η περίοδος της μεγάλης δημιουργικότητας και της επέκτασης των τεχνολογιών διαδικτύου και της ανάπτυξης. Καθώς τα πράγματα ιδιωτικοποιούνταν - τόσο η πληροφορία όσο και ο κώδικας - η δημιουργικότητα εμποδίστηκε. Αυτό που γενικότερα ο Negri και εγώ προσπαθούμε να κατανοήσουμε με την έννοια του βιοπολιτικού, ή αυτό που κάποιες φορές αδέξια αποκαλούμε άυλη παραγωγή, είναι για την ακρίβεια αυτό: ιδέες, πληροφορίες και κώδικας, αλλά και εικόνες, έννοιες και κοινωνικές σχέσεις. Μια από τις υποθέσεις που προσπαθούμε να αναπτύξουμε είναι ότι αυτός ο τρόπος παραγωγής σήμερα μεταβάλλεται σε κυρίαρχο, με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο που η βιομηχανική παραγωγή έγινε σε μια προηγούμενη εποχή. Όλ’ αυτά τα προϊόντα είναι σκόπιμα “κοινά”. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να να ιδιωτικοποιήσεις την πληροφορία ή τη γνώση, αυτό συνέβαινε πάντα, αλλά ότι : α) είναι δύσκολο να τα ιδιωτικοποιήσεις ή να τα κρατικοποιήσεις γιατί είναι απεριόριστα αναπαραγώγιμα και β) χάνουν την παραγωγική τους δυνατότητα όταν ιδιωτικοποιούνται.

Έτσι με το ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε τα “κοινά” σαν ένα διαφορετικό τρόπο να σκεφτούμε την ατομική και την δημόσια περιουσία, θέλουμε να προσπαθήσουμε να οραματιστούμε έναν θεσμό “κοινών”. Τα κοινά σαν μια κοινωνική και πολιτική μορφή που αποτελεί εναλλακτική στη σκέψη είτε του καπιταλισμού είτε του σοσιαλισμού (καπιταλισμός σαν έκφραση της ατομικής ιδιοκτησίας και σοσιαλισμός σαν μια έκφραση της δημόσιας ιδιοκτησίας) που θα έκαναν τα “κοινά” την βάση ενός “κοινο-νισμού”: την θέσπισή των κοινών σαν κοινωνικό θεσμό.

Έτσι το βιβλίο που προετοιμάζουμε συνεχίζει την ανάλυση που κάνουμε εδώ και κάποιο καιρό, προσπαθώντας να κατανοήσουμε πως μεταβλήθηκε η παραγωγή. Πιστεύω ότι με παραδοσιακούς όρους θα την αποκαλούσατε μια ανάλυση της ταξικής σύνθεσης: Τι είναι αυτό που οι άνθρωποι κάνουν κατά την εργασία; Πως είναι οργανωμένη και δομημένη;

RN: Το βιβλίο συνεπώς θα παρουσιάζει μια περαιτέρω εξέταση της έννοιας του Μαρξ του “συλλογικού διανοουμένου” από τα Grundrisse, αλλά την ίδια στιγμή φαίνεται ότι υπάρχει μια αλλαγή στην κατεύθυνση των “κοινών” αντί για το “πλήθος” και της σχέσης με τις μοναδικότητες;

MH: Πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο υπάρχουν νέες κατευθύνσεις σε κάθε βιβλίο, αλλά νιώθω ότι πρόκειται για μια τριλογία. Πρόκειται για μια διαδικασία 15 ετών που είχε σαν αποτέλεσμα τρία βιβλία και σε κάθε βιβλίο προσπαθούμε να διερευνήσουμε τα ερωτήματα που ανακύπτουν από το να κυνηγάμε κάποια ριζοσπαστική αφετηρία.

Μέρος της πρόκλησης είναι να αναγνωρίσουμε πως η πολλαπλότητα και τα “κοινά” δεν είναι απλώς συμβατά αλλά αμοιβαία απαραίτητα, αντί να έρχονται σε αντίθεση. Επειδή φυσιολογικά κάποιος σκέφτεται ότι η ενότητα και η διαφορά είναι εναλλακτικές, είτε έχεις το ένα είτε το άλλο. Εμείς πιστεύουμε ότι τα “κοινά” και η πολλαπλότητα είναι φιλοσοφικά συμπληρωματικά.

RN: Όταν λέτε ότι αυτός ο άυλος τρόπος παραγωγής γίνεται περισσότερο κυρίαρχος από τον βιομηχανικό, βλέπετε κάποια σύγκρουση αυτής της μορφής παραγωγής με την υπάρχουσα, κάνοντας τη σύγκρουση κυρίαρχη με την υπάρχουσα καπιταλιστική μορφή παραγωγής;

MH: Το βλέπω με τον εξής τρόπο. Η δημόσια και η ατομική ιδιοκτησία πηγαίνουν χέρι χέρι, το κεφάλαιο έχει πάντα ανάγκη το κράτος και τους μηχανισμούς του. Και αυτό που αποκαλούμε καπιταλιστικά ή σοσιαλιστικά κράτη υπήρξαν διαφορετικά μείγματα ατομικής και δημόσιας ιδιοκτησίας. Από τη σκοπιά αυτή τα κοινά ανάμεσα σε αυτά τα δύο μοιάζουν πολύ κοντινότερα.

Ίσως ανησυχήσατε ότι υποβάθμισα την σύγκρουση με το κεφάλαιο τοποθετώντας τα πράγματα με αυτό τον τρόπο… Αλλά πιστεύω ότι η πολιτική μας εναλλακτική υποβαθμίστηκε όταν η μόνη λύση που μπορούμε να σκεφτούμε είναι να το κάνουμε δημόσια ιδιοκτησία.

Αφήστε με να δώσω ένα ελαφρά διαφορετικό παράδειγμα. Η καλύτερη ανάλυση που έχουμε για τον νεοφιλελευθερισμό - πέρα από τις αναλύσεις για τα δεινά της ιδιωτικοποίησης - μοιράζεται την αποδοχή ότι είναι απαραίτητο να επιβληθούν κρατικές λύσεις, δηλαδή είτε Κεϊνσιανά είτε σοσιαλιστικά μοντέλα. Σκεφτόμουνα αυτές που θαυμάζω περισσότερο που είναι της Naomi Klein, The Shock Doctrine, και του David Harvey A Brief History of Neoliberalism. Καμιά τους δεν αναφέρει με κατηγορηματικό τρόπο ποιά είναι η εναλλακτική και πιστεύω ότι η οποιαδήποτε κριτική του νεοφιλελευθερισμού πρέπει να αντανακλά τις εναλλακτικές που διαθέτουμε, σε τι θα ήσαν διαφορετικές από το νεοφιλελευθερισμό. Και οι δύο δείχνουν να συμπεραίνουν ότι κάποια μορφή κρατικής ρύθμισης και ελέγχου είναι η εναλλακτική. Αλλά πιστεύω ότι χρειαζόμαστε άλλες εναλλακτικές επειδή αυτή δεν με συναρπάζει. Θα πρέπει να υπάρχει κάτι καλύτερο και δεν το εννοώ αυτό με έναν απόλυτο τρόπο του τύπου “αν μπορούσαμε να απαλλαγούμε από το κράτος αύριο…”. Πρέπει να διευρύνουμε τις πολιτικές μας δυνατότητες.

RN: Τόσο στην “Αυτοκρατορία” όσο και στο “Πλήθος” ασκείτε κριτική στην έννοια της κυριαρχίας. Πολλές κριτικές έχουν υποστηρίξει ότι οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν έχουν δείξει ότι οι κεντρικές θέσεις των βιβλίων είναι εσφαλμένες, για παράδειγμα ότι η αντίσταση στο Ιράκ βασίζεται στην ιδέα της εθνικής κυριαρχίας. Αλλά εξακολουθείτε να μην είστε πολύ ενθουσιώδης σχετικά με την αντίσταση και τις διακριτές της μορφές στο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν;

MH: Ο εχθρός του εχθρού μας δεν είναι απαραίτητα και φίλος μας. Το γεγονός της υπαρκτής και αποτελεσματικής προσπάθειας απέναντι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν τους μετατρέπει αυτόματα σε καλούς. Και ακόμα με την περιορισμένη μου γνώση κάποιοι απ’ αυτούς μοιάζουν αρκετά τρομακτικοί.

Η υπόθεση στην “Αυτοκρατορία” – για την οποία ολοένα και περισσότερο πείθομαι, υπάρχουν άλλα πράγματα για τα οποία αμφιβάλλω ολοένα και περισσότερο - δεν είναι ότι τα εθνικά κράτη δεν έχουν σημασία, ή ότι οι λειτουργίες των εθνικών κρατών δεν είναι πλέον σημαντικές, αλλά μάλλον ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι λειτουργούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ότι αποτελούν σημαντικά στοιχεία αυτής της δικτυωμένης δύναμης. Αυτό ήταν που μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να υποβάλουν την παγκόσμια τάξη, τελικά ότι κανένα εθνικό κράτος δεν μπορεί πλέον να το κάνει. Δεν είναι η περίπτωση ότι εάν οι ΗΠΑ δεν έχουν αρκετή δύναμη τότε η Κίνα, η Ρωσία ή κάποιο χαλιφάτο θα μπορεί. Όχι, οι όροι της κυριαρχίας, της πολιτικής τάξης, έχουν αλλάξει έτσι ώστε κανένα εθνικό κράτος να τις ελέγξει πλέον. Η φουρνιά του Bush, ο Cheney και ο Wolfowitz, σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να δράσουν σαν ιμπεριαλιστές, ότι θα μπορούσαν να επιβάλουν την παγκόσμια τάξη. Και βλέπουμε σιγά σιγά την επίδειξη της αποτυχίας τους, τον τελικό ενταφιασμό του μονοπολισμού: πρώτα με στρατιωτικές αποτυχίες, έπειτα με κοινωνικές και οικονομικές αποτυχίες στις ΗΠΑ. Τα εκλαμβάνω όλ’ αυτά σαν αποδείξεις του αδύνατου της εθνικής αρχής να επιβάλλει τη διεθνή τάξη.

Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουμε μια νέα έννοια της κυριαρχίας, ή πιθανόν μια διαφορετική λέξη από την κυριαρχία, που θα μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε αυτή τη συνεργασία των δυνάμεων, των πολιτικά και οικονομικά επικρατών εθνικών κρατών με τις επιχειρήσεις και τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα κράτη έθνη δεν δεν είναι σημαντικά, ούτε ότι οι ΗΠΑ δεν είναι σημαντική δύναμη επικράτησης ή ότι η Βολιβία δεν είναι σημαντική σαν οριοθέτηση των γραμμών άμυνας, σημαίνει απλώς ότι θα πρέπει να νοούνται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Όταν σκέφτεσαι σχετικά με τους αγώνες στη Βολιβία που οδήγησαν στη εκλογή του Evo, ένα από τα βασικά σημεία εκκίνησης ήταν ο πόλεμος του νερού το 2000. Ήταν μια τυπική ιστορία νεοφιλελεύθερης ιδιωτικοποίησης: η διεθνής τράπεζα είπε στη Βολιβιανή κυβέρνηση της εποχής ότι θα έπρεπε να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης γιατί κόστιζαν περισσότερο απ’ όσο εισέπρατταν. Έτσι την πούλησαν σε μια κοινοπραξία ξένων εταιρειών που εξορθολογικοποίησηαν τις τιμές που σημαίνει ότι τις αύξησαν τις τιμές σ’ αυτό που πραγματικά κόστιζε και αυτό οδήγησε σε μαζικές διαμαρτυρίες. Απέναντι σε ποιο στρέφονταν οι διαδηλωτές; Στρέφονταν ενάντια στο Βολιβιανό κράτος αλλά δεν ήταν επίσης ενάντια στο Βολιβιανό κράτος. Ήταν ενάντια σε κάτι άλλο. Ήταν ενάντια στο στο Βολιβιανό κράτος στο βαθμό που αποτελούσε ένα στοιχείο του κυκλώματος διεθνών οργανισμών (του ΔΝΤ, της Διεθνούς τράπεζας), διεθνών επιχειρήσεων και επίσης, φυσικά, των ΗΠΑ και της επιβολής τους ενός συγκεκριμένου είδους νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής.

RN: Και αυτό αποτελεί την αντίληψή σας στην “Αυτοκρατορία”. Πολλή από την κριτική μετά την Αυτοκρατορία και το Πλήθος υπήρξε ότι ο πόλεμος του Ιράκ αποτέλεσε κλασσικό ιμπεριαλισμό. Ο πόλεμος του Ιράκ άλλαξε την βάση των αντιλήψεών σας;

MH: Όχι. Ίσως είμαι πεισματάρης ή τυφλός αλλά μόνο την ενίσχυσε. Οι Bush, Cheney, και Wolfowitz ήταν μεθυσμένοι με τη δύναμη ώστε μπορείς να αποδεχτείς ότι σκέφτηκαν ότι ήσαν περισσότερο δυνατοί απ’ όσο πραγματικά ήσαν. Αλλά και εκείνοι στην Αριστερά που πίστεψαν ότι οι Bush, Cheney, και Wolfowitz ήσαν περισσότερο δυνατοί απ’ όσο τελικά ήσαν, αυτοί είναι που πρέπει να κατηγορηθούν. Πιστεύω ότι υπήρξε ένα είδος βολέματος - και τώρα είμαι αχαρακτήριστα μετριοπαθής - σε αυτό: “Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε νέες έννοιες, αποδεικνύεται ότι όλα είναι ακριβώς όπως τα σκεφτήκαμε, ότι ήταν απλώς ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ. Μπορούμε να χρησιμοποιούμε όλους τους παλιούς όρους!”. Συμπεραίνω ότι οι ίδιοι άνθρωποι μπορούν τώρα να αναγνωρίσουν ότι αυτή δεν ήταν η περίπτωση. Συμφωνώ μαζί σου ότι ο πόλεμος του Ιράκ ήταν μια κλασσική ιμπεριαλιστική προσπάθεια: ήταν μια κλασσική ιμπεριαλιστική προσπάθεια από έναν καραγκιόζη που έκανε λάθος. Το να δεις τον Bush σαν κάτι άλλο είναι σαν να μπερδεύεις τον Ναπολέοντα τον ΙΙΙ με το θείο του, όπως είπε χλευαστικά ο Μαρξ για τον λαό της Γαλλίας το 1850. Δεν σημαίνει ότι δεν είναι επικίνδυνοι, μπορεί να είναι ακόμα πιο επικίνδυνοι.

Αυτό που απέδειξε ο Bush και η ομάδα του είναι ότι ο ιμπεριαλισμός είναι νεκρός. Έδειξαν πόσο αδύνατο είναι. Αντί να σκεφτόμαστε ότι η φόρμα εξακολουθεί να ζει και απλώς χρειάζεται ένα νέο ηθοποιό, πιστεύω ότι η ίδια η φόρμα έχει αλλάξει.

RN: Η κατάσταση ση Γεωργία μοιάζει σαν μια αναβίωση του κλασσικού ιμπεριαλισμού του 19ου αιώνα: The situation in Georgia looks like a rerun of classical imperialism of the nineteenth century: ένας διαγωνισμός αναμεταξύ 4 ή 5 παικτών για τους οποίους ο Καύκασος ήταν το κεντρικό πεδίο δράσης. Δεν είναι ο ιμπεριαλισμός που επανέρχεται και ξαναζωντανεύει τώρα που έχουμε περισσότερους παίκτες αντί για μια μοναδική επικρατούσα υπερδύναμη;

MH: Αναμφισβήτητα αναβιώνει πολλές αναμνήσεις… Πιστεύω ωστόσο ότι ανασταίνεις τους νεκρούς όταν βλέπεις αυτούς τους απόηχους του παρελθόντος και έτσι χάνεις την σημερινή κατάσταση. Όταν μιλάμε για την “αυτοκρατορία” δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν συγκρούσεις ανάμεσα στους αριστοκράτες της παγκόσμιας τάξης, ότι οι καπιταλιστικές ή πολιτικές κλίκες δεν πρόκειται να επιθυμούν μεγαλύτερο μερίδιο.

RN: Η τρέχουσα κρίση αφορά στην ατομική και στην δημόσια περιουσία με ένα πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Πως βλέπετε την πρόσφατη ανάμειξη του κράτους σε ιδιωτικές εταιρείες;

MH: Ένα από τα πράγματα που βρίσκω ενδιαφέροντα είναι ότι οι ΗΠΑ με την νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα τους, έχουν κάνει μια δραματική στροφή τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Τα γιατρικά και οι πρακτικές που οι ΗΠΑ κήρυσσε ή εξανάγκαζε άλλους να εφαρμόσουν οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν τα χρησιμοποίησαν για τη δική τους κρίση. Το Αμερικάνικο κράτος παρενέβη, όχι μόνο για να προασπίσει την Αμερικανική οικονομία αλλά και τα συμφέροντα συγκεκριμένων καπιταλιστών αλλά και του καπιταλιστικού συστήματος σαν σύνολο. Έτσι για ακόμα μια φορά βλέπουμε αυτή τη σιωπηρή σχέση μεταξύ ατομικής και δημόσιας ιδιοκτησίας, τον κεντρικό ρόλο του καπιταλιστικού κράτους, την εξάρτηση του κεφαλαίου από την υποστήριξη μιας δομής εξουσίας.

Είναι δύσκολο να πούμε τι σημαίνει αυτό για εμάς. Δεν γνωρίζω αν η αποκαλούμενη “γενική θεωρία της κατάρρευσης” είναι ο σωστός τρόπος να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Δεν νομίζω ότι η πίστη ή η ελπίδα ότι αυτό θα οδηγήσει σε γενικευμένη κατάρρευση είναι ο σωστός δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί.

RN: Θα μπορούσε αυτή η κρίση να αποτελεί αφετηρία για αυτό που αποκαλείτε στη Αυτοκρατορία “πραγμάτωση του πλήθους”, ότι το ίδιο το πλήθος θα αποτελέσει μια τάξη και εξαιτίας αυτού πολιτικό υποκείμενο;

MH: Υπάρχει αυτή η Μαρξιστική παράδοση που διαχωρίζει ανάμεσα στην υποκειμενική και την αντικειμενική κρίση. Η αντικειμενική κρίση, που που προκαλείται από το λειτουργικό κεφάλαιο (κυκλική κρίση κτλ) δεν αποτελεί κίνδυνο για τον καπιταλισμό σαν σύνολο. Αντίθετα η κρίση που είναι αποτέλεσμα της πίεσης της εργατικής τάξης - από μια επέκταση των επιθυμιών των προλετάριων, που μπορεί να οδηγήσει στην αύξηση των απαιτήσεων της εργατικής τάξης (κοινωνική ασφάλεια, πρόνοια, κτλ) - μπορεί να δημιουργήσει ανοίγματα που να γεννήσουν αυτόνομα έργα. Αλλά θα δίσταζα να υποστηρίξω ότι η οικονομική κρίση στη Wall Street είναι αποτέλεσμα της επέκτασής μας, της επέκτασης των κοινωνικών κινημάτων.

RN: Στις ειδήσεις τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε την πολιτική ελίτ να εκφράζει τα συμφέροντά της περισσότερο ανοικτά. Στην πρόσφατη ιστορία έχουμε δει να συμβαίνουν φρικτά πράγματα όταν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της κυρίαρχης τάξης απειλούνται με ένα περισσότερο άμεσο τρόπο. Βλέπετε κάποιες κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση;

MH: Όπως ανέφερα προηγουμένως, οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον ικανές να επιβάλουν την παγκόσμια τάξη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάσταση δεν είναι επικίνδυνη. Ένας πληγωμένος ελέφαντας μπορεί ακόμα να λιώσει ανθρώπους.

Μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ σε κάποιο βαθμό, μεταξύ των ‘30 και του σήμερα, είναι ότι δεν υπάρχει η κομμουνιστική απειλή. Δεν βλέπω την άνοδο του φασισμού σαν μια προεξέχουσα πλευρά της κρίσης. Διαφωνώ με πολλούς από τους φίλους μου που αποκαλούν τις ΗΠΑ φασιστικές, και το οποίο κάνουν με λόγους: βασανιστήρια, Abu Ghraib, εξωτερικοί πόλεμοι για την επίλυση εσωτερικών προβλημάτων … Αλλά για εμένα, αυτή η κατηγορία ή ο φόβος είναι ότι είναι μια άρση του κανόνα του νόμου και με κάποιους τρόπους του κανόνα του καπιταλισμού. Προτείνει μια μορφή κυριαρχίας που κατά κάποια έννοια είναι έξω από το κοινωνικό πεδίο και στέκεται από πάνω του. Τόσο στις πολιτικές όσο και στις θεωρητικές συζητήσεις των πρόσφατων χρόνων δόθηκε υπερβολική έμφαση στην κατηγορία της κυριαρχίας στην πολιτική ανάλυση, στην εξαιρετικότητα, στο κράτος της εξαίρεσης και κατά συνέπεια στη έλλειψη ανάλυσης αυτού που φαίνεται να είναι κεντρικό, αλλά συνηθισμένο, τα επίπεδα της καθημερινής ζωής: την λειτουργία του νόμου, του καπιταλισμού. Η εστίαση στο Guantanamo και το Abu Ghraib απομακρύνει την προσοχή από την πραγματική ουσία των σημερινών δυνάμεων εξουσίας. Αν οδηγούμασταν προς την κατεύθυνση του φασισμού, θα ήταν παρατηρήσιμο σε αυτά τα επίπεδα, ότι το κεφάλαιο και η κρατική εξουσία είναι δυσλειτουργικά στην καθημερινή ζωή. Αλλά η δύναμή τους φαίνεται να είναι αρκετά συμπαγής.

RN: Κατά τα τελευταία χρόνια εσείς και ο Negri εργαστήκατε αρκετά με τη “μητρόπολη”, μια μεταφορά που τοποθετεί την πολίτικη σκέψη στην καρδιά της αυτοκρατορίας, τη μητέρα πόλη της αυτοκρατορίας. Έχει μετατοπιστεί το πολιτικό πεδίο της αντίστασης από την περιφέρεια στο κέντρο;

MH: Η μητρόπολη αποτελεί κεντρικό θέμα στον “Κοινό πλούτο”. Η υπόθεση είναι ότι η μητρόπολη είναι για το πλήθος ότι και το εργοστάσιο για την εργατική τάξη. Η μεταφορά λειτουργεί σε διαφορετικά επίπεδα:

1) Σαν ένας τόπος παραγωγής, με την έννοια ότι η παραγωγή δεν είναι πλέον απομονωμένη στο εργοστάσιο, αλλά διαχέεται στην πόλη, στις κοινωνικές σχέσεις κτλ.

2) Σαν ένας τόπος εκμετάλλευσης και ιδιοποίησης, με τον ίδιο τρόπο που υπήρξε κάποτε το εργοστάσιο. Για παράδειγμα οι αξίες της κτηματαγοράς δεν καθορίζονται απ’ αυτό που βρίσκεται μέσα στο σπίτι αλλά από τα κοινά που παράγονται από τους ανθρώπους που μέσα στην πόλη: μια πολιτιστικά ποικιλόμορφη γειτονιά ή μια γειτονιά με πολλαπλές κοινωνικές εντάσεις ή μια πραγματικά βαρετή γειτονιά. Όλ’ αυτά αποτελούν ένα αποτέλεσμα της παραγωγής των κοινών που είναι ιδιοποιήσιμα από την αξία της ιδιοκτησίας. Μια παρηκμασμένη και φτηνή γειτονιά προσελκύει φοιτητές και καλλιτέχνες μετατρέπεται σε ένα cool μέρος με καφετέριες, γκαλερί και κλάμπ, στην συνέχεια οι πλούσιοι μετακομίζουν εκεί και η περιοχή μετατρέπεται σε πραγματικά βαρετή. Όλα είναι σχετικά με την ιδιοποίηση των κοινών.

3) Αποτελεί, όπως επισημαίνεις, το κέντρο των ιεραρχιών, όπως μια “μητρόπολη” κατά την αρχαία Ελληνική ή την Γαλλική αποικιοκρατική έννοια.

4) Και είναι ο τόπος του ανταγωνισμού, της επανάστασης. Η μητροπολιτική επανάσταση αποτελεί ένα χτύπημα κατά του καπιταλισμού αλλά επίσης μια επανάσταση απέναντι στη ίδια τη μορφή της πόλης. Ένα άμεσο παράδειγμα αποτελούν οι los piqueteros στην Αργεντινή μετά το 2000. Ενώσεις ανέργων εργαζομένων που δεν μπορούν να απεργήσουν στο εργοστάσιο επειδή δεν έχουν εργοστάσιο και έτσι αποφασίζουν να απεργήσουν στην πόλη, φράσσουν και μπλοκάρουν τους δρόμους. Με τον ίδιο τρόπο που η εργατική τάξη καταλάμβανε τα εργοστάσια, καταλαμβάνουν τους δρόμους. Ένα περισσότερο πολύπλοκο παράδειγμα αποτελεί η εξέγερση των les banlieues στο Παρίσι το 2005. Φυσικά οι νέοι των προαστίων εξεγέρθηκαν ενάντια στις ρατσιστικές ιεραρχίες, τους νέους εργασιακούς νόμους και την επισφάλεια γενικώς, αλλά αυτό συγκεκριμενοποιήθηκε σαν μια εξέγερση ενάντια στην πόλη. Τι κάψανε; Αυτοκίνητα, μέσα μεταφοράς, σχολεία - όλ’ αυτά αποτελούν σύμβολα ή τόπους που διαθέτει η πόλη σαν μέσα για τον αποκλεισμό και την υποταγή τους.

Η αναλογία είναι χρήσιμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι της υπαίθρου είναι χαζοί, αλλά μάλλον ότι έχει γίνει μια “μητροπολοποίηση” του συνόλου του κόσμου. Οι διαιρέσεις ανάμεσα στην πόλη και στην ύπαιθρο δεν είναι πλέον αυτές που ήσαν.

RN: Αλλά αυτό δεν αφορά μόνο τις Δυτικές κοινωνίες, η πόλη σαν μια πόλη παραγωγής και εξέγερσης, σαν ένα αποτέλεσμα της εξαγωγής της βιομηχανικής εργατικής τάξης, για παράδειγμα, στη Νοτιοανατολική Ασία;

MH: Στη Νοτιοανατολική Ασία, τουλάχιστον στις χώρες που γνωρίζω, υπάρχουν internet cafe σε κάθε γωνία, πολύ περισσότερο απ’ όσο στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Υπάρχει ωστόσο και “μητοπολοποίηση” της υπαίθρου με όρους ελέγχου, αλλά και του κόσμου με όρους επικοινωνίας. Σε αυτό το σημείο σκέφτομαι την αναλογία με αυτά που αναφέρει ο Μαρξ στην Μπρυμαίρ, όταν ασκεί κριτική στους Γάλλου χωρικούς των 1850 στο ότι ήσαν χαζοί γιατί δεν ήσαν ικανοί να αντιπροσωπεύσουν τους εαυτούς τους: ήσαν απομονωμένοι και δεν είχαν τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, του έλειπε η πληροφόρηση. Οι εργάτες, από την άλλη πλευρά, επικοινωνούσαν καθημερινά στο εργοστάσιο. Αυτή η διαίρεση έχει πάψει να υπάρχει.

Χωρίς συνείδηση...

• Ξεπαστρέψαμε λοιπόν δυο συρμούς του ΗΣΑΠ, δημιουργώντας αναστάτωση. Δεν είχαμε κανέναν ενδοιασμό να σαμποτάρουμε την διαδρομή όσων συμφιλιώνονται με την αποστειρωμένη μετακίνηση από και προς τις δουλειές τους, από και προς τα σπίτια τους, από και προς την διασκέδασή τους. Ίσως έτσι χαθεί το ψαρίσιο βλέμμα της απάθειας και της αδιαφορίας από τα πρόσωπά τους και αντικατασταθεί με ενεργητικά και ανήσυχα βλέμματα.

• Όσα εργοτάξια κι αν στήσουν, η ασφάλεια στις μεταφορές πλέον θα είναι αμφίβολη. Η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων σαν μεταφερόμενα εμπορεύματα, θα μετατατραπεί σε ελεύθερη διακίνηση ανασφάλειας στα κέντρα διοίκησης εντολών στην μητρόπολη.

• Στέλνουμε στην Κωνσταντίνα Κούνεβα τις καλύτερες ευχές μας και τον σεβασμό μας για την αξιοπρεπή στάση που έχει κρατήσει απέναντι στους τυμβωρύχους της πολιτικής που ήθελαν να την εξαργυρώσουν με μια θέση στα ευρωψηφοδέλτιά τους. Σε αντίθεση με την δουλοπρεπή μιζέρια της πλειοψηφίας των συναδέλφων της, ύψωσε το ανάστημά της έστω και στα πλαίσια του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού.
• Γιατί άλλωστε να συμφιλιωθούμε με τον συνδικαλισμό στην εργασίακαι να μην αρνηθούμε την ίδια την εργασία μια και καλή
• δεν θα περιμένουμε την επόμενη "Κωνστανίνα" για να τσακίσουμε τα αφεντικά, για να τους χτυπήσουμε, να τους στήσουμε ενέδρες να τους κάψουμε τα αυτοκίνητα, να απαλλοτροιώσουμε τις εταιρείες τους, για να τους κάνουμε να τρέχουνε και να μην φτάνουν. Το κάλεσμα είναι ανοικτό για κάθε ενδιαφερόμενο.
• Ακόμα ευελπιστούμέ να προκλήθηκαν ικανά ψυχολογικά προβλήματα στους σεκιουριτάδες του ΗΣΑΠ τέτοια που να το σκεφτούν καλά αυτοί και τα φιλαράκια τους οι ελεγκτές πριν ξανατσαμπουκαλευτούν σε όσους δεν συμμορφώνονται με τον καθωσπρεπισμό του επιβατικού κοινού.
• Στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στα συντρόφια στα Χανιά, στις Σέρρες,στι βόλο, στην Ξάνθη, στην Καβάλλα, στα Γιάννενα και στο Ηράκλειο, όπου παρά τις δύσκολες συνθήκες τις επαρχίας αναδυκνείουν με τις εμπρηστικές επιθέσεις τους ότι το νέο λυσσασμένο αντάρτικο πόλης είναι εφικτό παντού.

Συμμορίες Συνείδησης / Εξτρεμιστές Περάματος.

((i)) Indymedia: Ανάληψη Ευθύνης

Αναζητά κανείς(καί) σε αυτή την ευφάνταστη ..."ανάληψη " την έννοια και το περιεχόμενο της πραγματικής ΕΥΘΥΝΗΣ.
Εάν τα "παλικάρια" που τα έβαλαν με τους εργαζόμενους στον ΗΣΑΠ,και τους εργαζόμενους επιβάτες για να απολαύσουν το "θαύμα" του καιόμενου συρμού,ώς επιβεβαίωσης,τάχα,του μωσαϊκού νόμου της κενής (γι'αυτούς) διαθήκης του Δεκέμβρη,έκαναν τον κόπο να αντιληφθούν το μέγεθος της-πολιτικής- ζημιάς που προκαλούν,θα αντιλαμβάνονταν πόσο μικρό είναι το οικονομικό κόστος,σε αντίθεση με το "επικοινωνιακό" όφελος, για το κράτος.
Εάν πραγματικά ενδιαφέρονταν να "σαμποτάρουν" τα μέσα μεταφοράς και όχι να ικανοποιήσουν το μείγμα του θεάματος και του γρήγορου "αποτελέσματος" ,θα επέλεγαν με συνέπεια το δρόμο που διάλεξε η Κωσταντίνα Κούνεβα, την οποία επικαλούνται.
Το δρόμο της αξιοπρέπειας,της καθαρής και κατα μέτωπο αναμέρτησης με την εργοδοσία.Με μοναδικό όπλο το δίκιο το δικό της και της τάξης της.Για το μεροκάμματο,τις συνθήκες απασχόλησης,τα ωράρια και τις συμβάσεις.

Η Κωσταντίνα έχει ταυτότητα,διεύθυνση και προορισμό.Κατάφερε να γίνει σύμβολο,για όλους τους εργαζόμενους,έλληνες και μετανάστες.
Η Κωσταντίνα ρίσκαρε.!!Ρίσκαρε τη δουλειά της,το μέλλον το δικό της και του παιδιού της,την ψυχική της υγεία,τη σωματική της ακεραιότητα και τη ζωή της.
Η Κωσταντίνα δέν το έβαλε στα πόδια.Στάθηκε όρθια πρίν την απόπειρα δολοφονίας της αλλά και μετά.
Με την αστραπαία και θεαματική δράση που άντεξε όσο και υλικά του βαγονιού ακινητοποιήθηκαν μερικά βαγόνια.
Η Κούνεβα όμως απο το κρεβάτι του Ευαγγελισμού κατόρθωσε να ακινητοποιήσει το τρένο και μπορεί με τη δική μας συμβολή και μαζική δράση,να κατορθώσει να το εκτροχιάσει.!!
Μαζί της και άλλοι συνάδελφοί της που πιθανά να μήν έχουν το μέγεθος της "γνώσης και της ταξικής συνείδησης" όλων εκείνων που νανουρίζονται τα βράδια με ακαθόριστες μελωδίες και την επομένη εξασκούνται σε "επαναστατικές δράσεις" χωρίς διάρκεια και περιεχόμενο,χωρίς νόημα και ευθύνη.
Μαζί της και εμείς, που χωρίς να αρνούμαστε τη σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του,επιλέγουμε με συνείδηση να ταυτιζόμαστε με τη μαζική,ανοιχτή και συλλογική δράση.Τη βασανιστική καθημερινή επιχείρηση ανατροπής συνειδήσεων.

• Επιλέγουμε τη σύγκρουση όχι συμβολικά αλλά πραγματικά.
• Επιλέγουμε τη μαζική και ανοιχτή αντιπαράθεση με την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης,εκεί που γεννιέται,στους χώρους εργασίας,εκεί που αναπαράγεται και εκεί που συντηρείται.
• Προκαλούμε τη σύγκρουση με εκείνους που εκφράζουν την ταξική εξουσία του κεφαλαίου και την υλοποιούν σάν σχέση οικονομικής εκμετάλευσης και πολιτικής υπεροχής απέναντι στην εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία.
• Επιλέγουμε τη σύγκρουση που προκαλεί και δεν υποκαθιστά τη μαζική δράση.
• Θέλουμε να ανατρέψουμε την ατομικότητα που τέτοιες πρακτικές ευνοούν,προυποθέτουν και αναπαράγουν με μία μαχητική και ανυπότακτη συλλογικότητα,ενάντια στο κράτος,τις κυβερνήσεις,τα υποταγμένα συνδικάτα και τις συμβιβασμένες κομματικές ηγεσίες.

Μετά το Δεκέβρη και στο όνομα αυτού βλέπουμε να πυκνώνουν όλο και ποιό πολύ δράσεις απο ομάδες που επιχειρούν να εκφράσουν το πνεύμα και τη συνέχεια της Εξέγερσης.
Δέν είναι του παρόντος να σχολιάσουμε το ύφος,το χαρακτήρα,τον πολιτικό λόγο και την αισθητική, δολοφονικών συμμοριών που στο όνομα κάποιου φαντασιακού αντάρτικου, με τη γλώσσα του περιθωρίου και την α-(κατα)νόηση της πραγματικότητας,επιχειρούν να παρέμβουν και να εισπράξουν το τίμημα της δόξας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα αστυνομικά δελτία των οκτώ.
Δέν θέλουμε να βάλουμε στην ίδια κατηγορία τους ένοπλους προβοκάτορες (που καταφέρνουν στο χρόνο και με τους στόχους που επιλέγουν, να πετυχαίνουν στην καρδιά του κινήματος αλλά να "αστοχούν"στα πόδια των θυμάτων τους),με τις ομάδες που αντιλαμβάνονται (μέσω δολιοφθορών στους μηχανισμούς του κράτους)την ύπαρξή τους ώς φωτισμένες μειοψηφίες, με προορισμό και στόχο την αφύπνινη του χειμαζόμενου πλήθους.
Θέλουμε απλά να θέσουμε το ζήτημα που έρχεται συχνότερα στην επικαιρότητα και πρέπει να απαντήσει με συλλογικό και ολοκληρωμένο τρόπο η επαναστατική αριστερά πρίν οδηγηθεί σε πρακτικές και αντιλήψεις που ο ,αναγκαίος, διαχωρισμός απο την τυφλή και ανούσια σύγκρουση και δράση των ομάδων αυτών, την ταυτίσει με συντηρητικές απόψεις και πρακτικές, που κυριαρχούν στο εργατικό κίνημα και προσδιορίζουν τη συνταγματική αριστερά.
Η επιχείρηση ενοχοποίσης της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής δράσης,ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις,για τη διεκδίκηση των σύχρονων αναγκών των εργαζομένων και της νεολαίας,έχει ήδη στοχοποιηθεί δημόσια, όχι μόνο στις μορφές αλλά και στο περιεχόμενο της.
Οι κουκουλοφόροι των ΜΜΕσων τύπου Πρετεντέρη,έδωσαν ένα στίγμα για το πώς αντιλαμβάνονται μορφές αγώνα που καί η επαναστατική αριστερά υιοθετεί.Η προσπάθεια να ταυτιστούν όλες οι μορφές δράσης και να ενταχθούν σε ένα ενιαίο σύνολο που χαρακτηρίζεται περιθωριακό και ακραίο επιχειρεί να θέσει "εκτός νόμου" όλες τις ασυμβίβαστες μορφές αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα,της κρατική καταστολή και την εργοδοτική ασυδοσία.
Η τραγική απουσία εκείνης της πολιτικής και οργανωτικής δύναμης που θα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί μαζικά γεγονότα,να επικοινωνεί με τις κοινωνικές ομάδες που αντιστεκονται και αμφισβητούν,θα έχει τη θέληση και την ισχύ να επηρεάζει σε ανατρεπτική κατεύθυνση με ριζοσπαστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά και μέσα απο μαζικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες,(σε συνδιασμό με την κυριαρχία των αστικών,υποταγμένων και ρεφορμιστικών αντιλήψεων στο κίνημα των εργαζομένων)είναι παράγοντας που ευννοεί και δικαιολογεί τις τυφλές μορφές ατομικής δράσης,χωρίς νόημα,περιεχόμενο και διάρκεια.
Είναι απαραίτητο,τέλος,να "χτυπήσουμε καμπανάκι" ενάντια στο σχέδιο της κυβέρνησης που φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη και στόχο έχει να υποτάξει κάτω απο τη μπότα της συναίνεσης και με πρόσχημα την οικονομική κρίση, κάθε μορφή διαμαρτυρίας,να παγώσει αιτήματα,διεκδικήσεις και δικαιώματα.Η απειλή της "τρομοκρατίας" (που ενδεχομένος να μήν είναι και απαραίτητα ένοπλη στη λογική της κυβέρνησης) σε συνδιασμό με τη δράση της παρακρατικής και φασιστικής δεξιάς δέ θα επιχειρήσει μόνο να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές των κινημάτων,αλλά θα επιδιώξει να περιθωριοποιήσει το μήνυμα και την πρακτική της αντικαπιταλιστικής και επανασταικής δράσης.

Πείτε ελεύθερα τη γνώμη σας για το πώς θελετε να χρησιμοποιηθεί η “ΟΑΣΗ” και ο γύρω χώρος

By Πολίτες Για την «Όαση»

Ωραία περάσαμε χτές. Έως τις 4. Με την παραδοσιακή φωτιά, χορό, τραγούδι.
Ωραία περάσαμε, παρ’ όλες τις οργανωτικές ατέλειες. Τόσο συνήθεις σε κινήσεις πρωτοβουλίας, ελεύθερες, χωρίς κάποια οργανωτική συγκρότηση.
Μοιράσαμε αρκετό ενημερωτικό υλικό και μαζέψαμε κάμποσες υπογραφές υποστηρικτών της προσπάθειάς μας. Τους ευχαριστούμε όλους και όλες.
Όσοι δεν μπορέσατε να έρθετε, φροντίστε να είστε στην επόμενη εκδήλωσή μας.

Για τις επόμενες μέρες σχεδιάζονται μία τουλάχιστον μουσική εκδήλωση, κάποιες άλλες δράσεις ευπρεπισμού και στοιχειώδους χρήσης του χώρου αλλά κυρίως μια ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ με καλεσμένους γνωστούς αρχιτέκτονες, πολεοδόμους αλλά και πολιτικούς, αν θελήσουν, στην οποία θα τεθούν όλες οι προτάσεις, ώστε να γίνει η “ΟΑΣΗ”, όαση για τους πολίτες και όχι ακόμα μία καφετέρια ή φαστφουντάδικο, μιά ακόμα κερδοσκοπική επιχείρηση.

Για τον σκοπό αυτόν ακριβώς, περιμένουμε να πείτε ελεύθερα τη γνώμη σας για το πώς θελετε να χρησιμοποιηθεί η “ΟΑΣΗ” και ο γύρω χώρος.

Αφήστε ένα σχόλιο εδώ, όσο εκτεταμένο θέλετε.

Θα συγκετρώσουμε και ομαδοποιήσουμε όλες τις γνώμες για να χρησιμεύσουν ως ξεκίνημα στην ΔΗΜΟΣΙΑ αυτή ΣΥΖΗΤΗΣΗ.

me dicen el clandestino

Όσες μάσκες και να φορεθούν σε αυτή τη πόλη, όσα κοστούμια και αν χρωματίσουν προσωρινά τη καθημερινή της θλίψη, η Πάτρα δε θα πάψει να ψυχορραγει όσο ακόμα στα περιθώριά της άνθρωποι θα υπομένουν την εξαθλίωση, την απομόνωση και το μίσος.

Αναφέρομαι στους εκατοντάδες στοιβαγμένους συνάνθρωπους που δυστυχούν, αρρωσταίνουν και πεθαίνουν σε πρόχειρους καταυλισμούς στο λιμάνι της Πάτρας με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.


Τους ονομάζουμε λαθρομετανάστες και αυτό μας δίνει το άλλοθι να κλείνουμε τα μάτια. Και όμως, αν είχαμε τη δύναμη να κοιτάξουμε στα δικά τους μάτια, θα βλέπαμε όλα εκείνα που χάνουμε καθημερινά στο κυνήγι του κέρδους και της επιτυχίας: το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το πάθος για ζωή, το όνειρο που είναι ακόμα ζωντανό, τη φθαρτότητα, την ίδια τη τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης.


Η κοινωνία που τους φιλοξενεί, τραγικά συνένοχη στη δυστυχία τους, χτίζει τείχη αντί να τα γκρεμίζει. Τα πρώτα φρούρια της Ευρώπης τα ορθώνουμε εμείς, αθόρυβα στις γειτονιές μας... αφού πρώτα έχουμε εξαντλήσει κάθε πόρο στις δικές τους πατρίδες και τους έχουμε βουτήξει στη φτώχεια, το αίμα, στο φυλετικό και θρησκευτικό φανατισμό. Και τώρα μας χτυπούν τη πόρτα. Μα δεν το κάνουν μόνο για να περάσουν, να βρουν προστασία και φαγητό, αλλά και για να μας ειδοποιήσουν ότι έρχεται η σειρά μας.


Το γύρισμα της πλάτης, ο κοινωνικός αυτοματισμός και η βία μοιάζουν οι φθηνότερες λύσεις σε ένα πρόβλημα που έχει πια μόνο πολιτική απάντηση. Η ευημερία μπορεί να υπάρξει για όλους, αυτός ο κόσμος άλλωστε παράγει πλούτο για όλους. Και αν η πολιτική δε μοιράσει το πλούτο ισότιμα σε όλους, θα το κάνει η πείνα. Αυτο είναι βέβαιο και κανένα κανόνι δε θα μπορέσει να το αποτρέψει.

Για την Τιμή και το Χρήμα

ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΊΛΟ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΩΣΤΑ

Το "Ποντίκι" αυτής της εβδομάδας κυκλοφορεί μαζί με την ταινία "Η Τιμή της Αγάπης" της Τόνιας Μαρκετάκη (λίγα λόγια για την ταινία θα βρείτε εδώ: http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4304596&publDate=). Πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ντίνου Θεοτόκη "Για τη τιμή και το Χρήμα"( Για το μυθιστόρημα εδώ: http://www.e-alexandria.gr/bookby.asp?ID=24&BID=18 και για το Θεοτόκη εδώ: http://www.e-alexandria.gr/Writerdesc.asp?ID=24&FTXT=1 και εδώ: http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4304787&publDate=25/11/2007

Το προάστιο του Μαντουκιού, στο οποίο διαδραματίζεται η ταινία, συνιστούσε και εν πολλοίς εξακολουθεί να συνιστά το κατ' εξοχήν εργατικό προάστιο της πόλης. Κι αυτο, εξαιτιας των πολλών βιομηχανικών εγκαταστάσεων που λειτουργούσαν εκεί από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τη δεκαετία του '70. Το Μαντούκι ήταν από τις πρώτες γειτονιές που αναπτύχθηκαν έξω απο τα όρια της περιτειχισμένης μεσαιωνικής πόλης της Κέρκυρας.

Επίσης, το εργοστάσιο που δουλεύει η "σιόρα Έπιστήμη", από τις βασικές ηρωίδες της ταινίας, είναι το εργοστάσιο Δεσύλλα (εργοστάσιο επεξεργασίας "Καννάβεως, Λίνου και Ιούτης". Για τα εργοστάσια της Κέρκυρας δείτε εδώ http://4lyk-kerkyr.ker.sch.gr/oldfactories/eisagogi.htm). Βρίσκεται στο προάστιο της Γαρίτσας και σε αυτό πραγματοποιήθηκε η πρώτη εργατική απεργία στη Κέρκυρα . Λίγο νωρίτερα είχε ιδρυθεί ο σοσιαλιστικός Όμιλος Κέρκυρας, στον οποίο συμμετείχε και ο ίδιος ο Ντίνος Θεοτόκης (http://oldkerkyraphoto.blogspot.com/2007/09/1880-1945.html).

Τέλος, ο υπουργός στον οποίο αναφέρεται συνεχώς ο "κομματάρχης Αντρέας" είναι ο Γεώργιος Θεοτόκης (απλή συνωνυμία με τον Ντίνο), ο οποίος θήτευσε ως υπουργός στις κυβερνήσεις του Τρικούπη και αργότερα έγινε και πρωθυπουργός (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%84%CF%8C%CE%BA%CE%B7%CF%82)

"kostas fagogenis"

Το Μανιφέστο του Μεταφουτουρισμού

100 χρόνια μετά τη δημοσίευση στην Le Figaro στις 20 Φεβρουαρίου 1009 του Μανιφέστου του Φουτουρισμού του Filippo Tommaso Marinetti, ο Franco Berardi (Bifo) κι η παρέα του γράφουν το Μανιφέστο του Μεταφουτουρισμού:







ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΥ

1. Θέλουμε να τραγουδήσουμε τον κίνδυνο του έρωτα, την καθημερινή δημιουργία μιας γλυκιάς ενέργειας που ποτέ δεν σκορπά.

2. Η ειρωνεία, η τρυφερότητα κι η εξέγερση θα είναι τα ουσιαστικά στοιχεία της ποίησής μας.

3. Η ιδεολογία κι η διαφήμιση έχουν εξυμνήσει τη μόνιμη κινητοποίηση της παραγωγικής και της νευρώδους ενέργειας της ανθρωπότητας για το κέρδος και τον πόλεμο, αλλά εμείς θέλουμε να εξυμνήσουμε την αβρότητα, τη νωχέλεια και την έκσταση, την αυτοσυγκράτηση των αναγκών μας και την ευχαρίστηση των αισθήσεων.

4. Δηλώνουμε ότι το μεγαλείο του κόσμου έχει εμπλουτιστεί με μια νέα ομορφιά: την ομορφιά της αυτονομίας. Όλοι έχουν το ρυθμό τους και κανένας δεν πρέπει να αναγκάζεται να βαδίζει με ομοιόμορφο βήμα. Τα αυτοκίνητα έχουν χάσει τη γοητεία της σπανιότητας και, πάνω απ’ όλα, δεν μπορούν να επιτελέσουν το έργο, για το οποίο είχαν εφευρεθεί. Η ταχύτητα έχει επιβραδυνθεί. Τα αυτοκίνητα έγιναν ακίνητα σαν ανόητες χελώνες μέσα στην κυκλοφοριακή κίνηση της πόλης.

5. Θέλουμε να τραγουδήσουμε τον άντρα και τη γυναίκα, που θωπεύονται για να γνωρισθούν καλύτερα μεταξύ τους και για να γνωρίσουν καλύτερα τον κόσμο.

6. Ο ποιητής πρέπει να προσφέρει την έμπνευση για οίστρο κι ασωτία για να αυξήσει τη δύναμη της συλλογικής νόησης και να ελαττώσει το χρόνο της μισθωτής εργασίας.

7. Δεν υπάρχει κάλλος παρά μέσα στην αυτονομία. Κανένα έργο που δεν εκφράζει τη νοημοσύνη του δυνατού δεν μπορεί να είναι αριστούργημα. Η ποίηση είναι μια γέφυρα που ρίχνεται πάνω στην άβυσσο του τίποτε για να επιτρέψει την κοινή μοιρασιά των ποικίλων φαντασιών και για να απελευθερώσει την ενικότητα.

8. Βρισκόμαστε στο απώτατο ακρωτήρι των αιώνων.. Οφείλουμε απολύτως να κοιτάμε πίσω μας για να θυμόμαστε την άβυσσο της βίας και του τρόμου, τις οποίες η στρατιωτική επιθετικότητα κι η εθνικιστική άγνοια κατόρθωσαν να υποδαυλίζουν κάθε στιγμή. Ζούμε για πολύ καιρό μέσα στην θρησκεία του στάσιμου χρόνου. Η πανταχού παρούσα αιώνια ταχύτητα είναι ήδη πίσω μας, στο Ίντερνετ, και γι’ αυτό μπορούμε τώρα να την ξεχάσουμε για να βρούμε το δικό μας ξεχωριστό ρυθμό.

9. Θέλουμε να γελοιοποιήσουμε τους βλάκες που υποστηρίζουν το λόγο του πόλεμου: τους φανατικούς των ανταγωνισμών, τους φανατικούς του γενειοφόρου θεού που προτρέπει τις σφαγές, τους τρομοκρατημένους φανατικούς από την αφοπλιστική θηλυκότητα που υπάρχει σ’ όλους μας.

10. Απαιτούμε να γίνει η τέχνη δύναμη αλλαγής μέσα στη ζωή, απαιτούμε να καταργήσουμε το διαχωρισμό μεταξύ ποίησης και μαζικής επικοινωνίας, απαιτούμε να λυτρώσουμε τα μήντια από την εξουσία των έμπορων για να τα ξαναδώσουμε στους ειδήμονες και τους ποιητές.

11. Θα τραγουδήσουμε για το πλήθος των ανθρώπων που μπορούν επιτέλους να απελευθερωθούν από το ζυγό της έμμισθης εργασίας, θα τραγουδήσουμε για την αλληλεγγύη και για τον ξεσηκωμό κατά της εκμετάλλευσης. Θα τραγουδήσουμε για το άπειρο δίκτυο της γνώσης και της επινόησης, για την άυλη τεχνολογία που μας απελευθερώνει από τον φυσικό μόχθο. Θα τραγουδήσουμε για το επαναστατημένο κογκνεταριάτο (το προλεταριάτο της γνωσιακής εργασίας) που μας συνδέει με το ίδιο το σώμα. Θα τραγουδήσουμε για το άπειρο του παρόντος και δεν θα έχουμε πια ανάγκη του μέλλοντος.

Aποτύπωματα- Google και ηθική

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Πολλές συνομιλίες στα κινητά μας τηλέφωνα αφορούν το γεωγραφικό μας στίγμα. «Είμαι Κάτω Πατήσια (ή Ακράτα ή Λιανοκλάδι)», «κοντεύουμε», «θ’ αργήσω, έχει μποτιλιάρισμα», «είμαι κομμωτήριο, αργεί το ντεκαπάζ», «φτάνουμε Πάρο, θα σε ξαναπάρω».

Σύντομα οι πληροφορίες αυτού του τύπου θα καταστούν περιττές, αφού μια νέα υπηρεσία, η Google Latitude, θα δείχνει στους φίλους και τους συγγενείς μας και σε όποιον εμείς επιλέξουμε το πού ακριβώς βρισκόμαστε. Αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού στο κινητό μας (όχι σε όποιο και όποιο κινητό, αλλά σε BlackΒerry και πάνω) κι ευθύς η φωτογραφία μας θα εμφανίζεται στον χάρτη της Google. Ο μικρός είναι στο φροντιστήριο, ο μπαμπάς στο γραφείο, η γιαγιά στο τραπέζι της μπιρίμπας, όλα βαίνουν καλώς, όλα υπό έλεγχο.

Λέμε ότι η Ιστορία αναθεωρείται και ξαναγράφεται, όμως και οι μικρές μας ιστορίες ξαναγράφονται με διαφορετικό τρόπο. Και όχι μόνον αυτές της πραγματικής ζωής, αλλά και οι φανταστικές. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του 19ου και του 20ού αιώνα, από τη θαυμαστή «Φεγγαρόπετρα» του Κόλινς μέχρι τις σκοτεινές αφηγήσεις του Ελρόι, θα είχαν άλλη πλοκή αν τα θύματα ή οι δολοφόνοι ήξεραν από Google Latitude, αν το τεστ DNA έδειχνε ότι ο μπάτλερ ήταν ο νόθος γιος του λόρδου, αν το GPS φανέρωνε το κρησφύγετο του κλέφτη των κοσμημάτων. Τα άλλοθι, που με τόση επιμέλεια χιλιάδες φανταστικοί εγκληματίες έχουν χτίσει, θα έπρεπε να επανασχεδιαστούν, ενώ δεκάδες ιδιοφυείς ντετέκτιβ θα έμεναν άνεργοι εξαιτίας του ψηφιακού αναλφαβητισμού τους ή θα προσλάμβαναν έναν γοργοδάχτυλο βοηθό για την ηλεκτρονική λάντζα. Στοιχειώδες, αγαπητέ μου, Γουότσον, η εξήγηση βρίσκεται κάτω από τη μύτη σου, κάνε ένα κλικ με το ποντίκι και θα τη δεις.

Σήμερα, κάτω από το ψηφιακό φως, πολλές παλιές ταινίες αλλά και στίχοι τραγουδιών μοιάζουν να ανήκουν στην εποχή των σπηλαίων. Ταυτότητα στο Face Book θα έπρεπε να αποκτήσει ο εικονικός «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» ώστε να μας πείσει για την ύπαρξή του, ενώ δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε έναν «Ζηλιαρόγατο» Βασίλη Λογοθετίδη να σκαλίζει το κινητό της Ιλιας Λιβυκού αναζητώντας τις εξερχόμενες και τις ληφθείσες κλήσεις. Οσο για τη ζωηρούλα την Αλεξάνδρα, «που έλεγε δεν ξέρει τι θα πει άντρας», θα ήταν πολύ δύσκολο να μας πείσει ότι «απ’ το πρωί ξεκίνησε να πάει για τη μοδίστρα, που κάθεται σ’ ένα στενό, κοντά στη Βαγγελίστρα». Ολο και κάποιος καλοθελητής θα τη φωτογράφιζε με το κινητό του «να βγαίνει χέρι χέρι μαζί με τον Χαράλαμπο από το Ρόζινκλερι». Η Ιστορία ξαναγράφεται, η μυθοπλασία ξαναπλάθεται.

Παράλληλα με την κρατική, τη διακρατική και την ιδιωτική επιχειρηματική παρακολούθηση και επιτήρηση, ανθεί και η διαπροσωπική, η οικογενειακή. Οι μπερμπάντηδες θα πρέπει να αφήσουν τη δικαιολογία περί επαγγελματικών γευμάτων και να ξενοικιάσουν τις ροζ φωλίτσες τους, όπως και οι μαθητές να ξεχάσουν το σκασιαρχείο ή την ψεύτικη υπόσχεση προς τους γονείς «δεν θα πάω στη διαδήλωση». Το «Πνεύμα και Ηθική» του Βασίλη Αυλωνίτη επανέρχεται για να συμβολίσει τη νέα ηθική τάξη πραγμάτων. Μόνο που μερικές φορές διαπιστώνουμε ότι όσο πιο πολλά ξέρουμε για τις διαδρομές και τις στάσεις των προσώπων που μας ενδιαφέρουν, τόσο πιο άγνωστοι είμαστε ο ένας για τον άλλον.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΚΤΕΛ ΣΤΟΝ ΜΑΤΣΙΚΑ

Παρά την απόφαση του ΣτΕ για το σταθμό του ΚΤΕΛ στο Μάτσικα οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης νομιμοποίησαν πολιτικά αφ ενός μεν τις αποφάσεις της Νομαρχιακής Α/σης και της Τοπικής Α/σης Ιωαννίνων, αφ ετέρου δε επέτρεψαν την ολοκλήρωση των εργασιών κατασκευής του σταθμού του ΚΤΕΛ στην Παπανδρέου και ήδη διαρρέουν ότι ο σταθμός θα λειτουργήσει. Εδώ θέλουμε να επισημάνουμε ότι κάτι αντίστοιχο δεν είχε εφαρμοστεί στις περιπτώσεις της κατεδάφισης του ΞΕΝΙΑ αλλά και του Γκαράζ της κεντρικής πλατείας, οι οποίες και ανέμεναν την τελική απόφαση του ΣτΕ για να προχωρήσουν.

Εδώ θέλουμε να επισημάνουμε ότι στο ρυθμιστικό το οποίο συνέταξε το ΥΠΕΧΩΔΕ προτείνεται η αποκατάσταση ως κύρια ελεύθερου χώρου όλου του παραλίμνιου χώρου ως μητροπολιτικό πάρκο. Ας εφαρμόσουν τουλάχιστον τα πολιτικά των σχέδια και να μην επιτρέψουν τον σταθμό του ΚΤΕΛ να λειτουργήσει σε περιοχή που την προσδιορίζουν για οικολογικό πάρκο.

ΑΚΟΑ Ιωαννίνων

Η ΟΑΣΗ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΣ

αλλιώς: καμία ιδιωτικοποίηση της Όασης, να αποδοθεί εξ ολοκλήρου στους πολίτες
ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ
Το επόμενο διάστημα αναμένεται να ανακοινωθούν από το δήμο Ιωαννιτών οι όροι του διαγωνισμού για τη νέα ενοικίαση της «Όασης», την «ανοιχτή πληγή» στο κέντρο της πόλης.
Ξεχνώντας (;) που οδήγησε η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων της δημοτικής περιουσίας (κακές υπηρεσίες, κέρδη στον ιδιώτη, αρχιτεκτονικός βιασμός των κτιρίων, αποκλεισμός των πολιτών από τα δημόσια αγαθά, κ.ά.) η δημοτική αρχή ετοιμάζεται δηλαδή, ακόμη μία φορά, να ξεπουλήσει σε ιδιώτες τη διαχείριση ενός ιστορικού χώρου αυτής της πόλης, όπως έχει συμβεί με μία σειρά άλλων κτιρίων και δημοτικών επιχειρήσεων. Μία «ήπια» μορφή ιδιωτικοποίησης προτείνει από την πλευρά της μερίδα της αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο προτείνοντας η εκποίηση να καθοριστεί όχι από το μίσθωμα αλλά από τις «πραγματικές ανάγκες των πολιτών».
Οι μόνοι αρμόδιοι, όμως, να αποφασίσουμε για την τύχη της Όασης όπως και για κάθε άλλο ζήτημα είμαστε εμείς οι πολίτες, (ψηφίζουμε, δεν ψηφίζουμε σε αυτή την πόλη!).
Με αυτό το δεδομένο και με βάση το ότι το θέμα αναμένεται να συζητηθεί σε επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο,

σας καλούμε να συμμετάσχετε
σε ανοιχτή δημόσια συζήτηση
για το θέμα της Όασης
την Παρασκευή 23 Ιανουαρίου
στις 19:00
στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων

για να αποφασίσουμε όλοι μαζί
για το πώς το κτήριο θα μας αποδοθεί πραγματικά στους πολίτες, πώς θα αποκατασταθεί η αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία, τις χρήσεις μπορεί να έχει,
για να είναι των πολιτών και όχι των ιδιωτών
ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ Η ΟΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
(….Θα κάναμε τη συνέλευση στην Όαση αλλά η πολιτική των δημοτικών αρχών και η επιχειρηματική κερδοσκοπία την κατάντησαν χειρότερα από γιαπί…)

ΑΝΤΙ-ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Ζώντας σε δανεισμένο χρόνο σε κλεμμένη γη

Του Gillad Atzmon*

Αν κάποιος έρθει σε επαφή με Ισραηλινούς μπορεί να μπερδευτεί. Ακόμη και τώρα που η ισραηλινή αεροπορία δολοφονεί εκατοντάδες πολίτες, ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά, οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι αυτοί τα πραγματικά θύματα σ’ αυτή τη βίαιη ιστορία.

Οσοι γνωρίζουν από τα μέσα τους Ισραηλινούς αντιλαμβάνονται ότι είναι εντελώς απληροφόρητοι για τις ρίζες της σύγκρουσης που κυριαρχεί στη ζωή τους. Πολύ συχνά καταφέρνουν να επινοούν κάποια εξωφρενικά επιχειρήματα, που μπορεί να φαίνονται λογικά μέσα στην ισραηλινή κοινωνία αλλά είναι εντελώς παράλογα έξω απ’ αυτήν. Ενα τέτοιο επιχείρημα είναι το εξής: «Αυτοί οι Παλαιστίνιοι, γιατί επιμένουν να ζουν στη γη μας, γιατί δεν μπορούν να εγκατασταθούν στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Λίβανο ή σε κάποια άλλη αραβική χώρα;». Ενα άλλο εβραϊκό μαργαριτάρι σοφίας είναι το εξής: «Τι πρόβλημα έχουν αυτοί οι Παλαιστίνιοι; Τους δώσαμε νερό, ηλεκτρισμό, μόρφωση και το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να μας ρίξουν στη θάλασσα».

Προκαλεί έκπληξη ότι οι Ισραηλινοί ακόμη και μέσα στην αποκαλούμενη «Αριστερά», ακόμη και η μορφωμένη «Αριστερά» δεν μπορεί να κατανοήσει ποιοι είναι οι Παλαιστίνιοι, από πού κατάγονται και τι υπερασπίζονται. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι για τους Παλαιστίνιους η Παλαιστίνη είναι η πατρίδα τους. Ολως περιέργως, οι Ισραηλινοί καταφέρνουν να μη μπορούν να αντιληφθούν, ότι το Ισραήλ δημιουργήθηκε σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, σε παλαιστινιακή γη, σε παλαιστινιακά χωριά, πόλεις, χωράφια και περιβόλια. Οι Ισραηλινοί δεν αντιλαμβάνονται ότι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και στα προσφυγικά στρατόπεδα στην περιοχή είναι στην πραγματικότητα εκτοπισμένοι άνθρωποι από τις Ber Shive, Yafo, Tel Kabir, Shekh Munis, Lod, Haifa, Jerusalem και πολλές ακόμη πόλεις και χωριά. Αν απορείτε πώς γίνεται να μη γνωρίζουν οι Ισραηλινοί την ιστορία τους, η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν την έχουν ακούσει ποτέ. Οι περιστάσεις που οδήγησαν στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση είναι καλά κρυμμένες μέσα στην κουλτούρα τους. Τα ίχνη του προ του 1948 παλαιστινιακού πολιτισμού στη γη έχουν εξαφανιστεί. Η Νάκμπα, η εθνοκάθαρση το 1948 των γηγενών Παλαιστινίων, όχι μόνο δεν αποτελεί μέρος του ισραηλινού σχολικού προγράμματος, αλλά ούτε καν αναφέρεται ή συζητιέται σε κανένα επίσημο ή ακαδημαϊκό φόρουμ.

Στο κέντρο σχεδόν κάθε ισραηλινής πόλης μπορεί να συναντήσει κανείς ένα αναμνηστικό μνημείο του 1948, που δείχνει ένα πολύ περίεργο, σχεδόν αφηρημένο, σωλήνα. Αυτό το υδραυλικό στοιχείο ονομάζεται Νταβίντκα και είναι στην πραγματικότητα ένας σωλήνας όλμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Νταβίντκα ήταν ένα εξαιρετικά αναποτελεσματικό όπλο. Το βλήμα του δεν μπορούσε να φτάσει μακρύτερα από τα 300 μέτρα και μπορούσε να προκαλέσει πολύ περιορισμένη ζημιά. Προκαλούσε όμως πολύ θόρυβο. Σύμφωνα με την επίσημη ισραηλινή εκδοχή, όταν οι Αραβες, δηλαδή οι Παλαιστίνιοι, άκουσαν τον Νταβίντκα από μακριά, έφυγαν σαν λαγοί για να σώσουν τη ζωή τους. Σύμφωνα με την ισραηλινή αφήγηση, οι Εβραίοι, δηλαδή οι «νέοι Ισραηλινοί», έριξαν λίγα πυροτεχνήματα και οι «δειλοί Αραβες» το έβαλαν στα πόδια σαν βλάκες. Στην επίσημη ισραηλινή ιστορία δεν υπάρχει καμιά αναφορά στις πολλές ενορχηστρωμένες σφαγές από το νέο ισραηλινό στρατό και τις παραστρατιωτικές μονάδες που προηγήθηκαν. Δεν υπάρχει επίσης καμιά αναφορά στους ρατσιστικούς νόμους που εμποδίζουν τους Παλαιστίνιους να επιστρέψουν στα σπίτια και στη γη τους.

Το νόημα των παραπάνω είναι πολύ απλό. Η παλαιστινιακή υπόθεση είναι εντελώς άγνωστη στους Ισραηλινούς. Συνεπώς, μπορούν να αντιλαμβάνονται τον παλαιστινιακό αγώνα μόνο σαν μια φονική παραφροσύνη. Μέσα στον ισραηλινό εβραιο-κεντρικό σολιψιστικό κόσμο, οι Ισραηλινοί είναι ένα αθώο θύμα και οι Παλαιστίνιοι δεν είναι παρά ένας κτηνώδης δολοφόνος.

Η κατάσταση αυτή, που κρατά τους Ισραηλινούς στο σκοτάδι σχετικά με το παρελθόν τους, εξαφανίζει κάθε πιθανότητα μελλοντικής συμφιλίωσης. Αφού οι Ισραηλινοί στερούνται την ελάχιστη κατανόηση της σύγκρουσης, δεν μπορούν να σκεφτούν καμιά δυνατή λύση εκτός από την εξόντωση ή την εκκαθάριση του «εχθρού». Το μόνο που δικαιούνται να γνωρίζουν είναι οι διάφορες φανταστικές ιστορίες για τα πάθη των Εβραίων. Ο πόνος των Παλιστινίων είναι εντελώς ξένος στ’ αυτιά τους. Το «δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων» ακούγεται σ’ αυτούς σαν αστεία ιδέα. Ακόμη και οι πιο προοδευτικοί «ισραηλινοί ουμανιστές» δεν είναι έτοιμοι να μοιραστούν τη γη με τους αυτόχθονες κατοίκους. Αυτό δεν αφήνει στους Παλαιστίνιους πολλές επιλογές, παρά να αγωνιστούν για να απελευθερωθούν, παρά τις τεράστιες δυσκολίες. Είναι καθαρό, δεν υπάρχει εταίρος για ειρήνη στην ισραηλινή πλευρά.

Αυτή τη βδομάδα, όλοι εμείς μάθαμε περισσότερα για τη βαλλιστική ικανότητα της Χαμάς. Προφανώς, η Χαμάς ήταν αρκετά συγκρατημένη με το Ισραήλ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Απέφευγε να κλιμακώσει τη σύγκρουση στο νότιο Ισραήλ. Μου φαινόταν ότι οι Κασάμ που έπεφταν σποραδικά στην Σντερότ και την Ασκελόν δεν ήταν παρά ένα μήνυμα από τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους. Ηταν ένα μήνυμα για την κλεμμένη γη, τα σπίτια, τα χωράφια και τα περιβόλια: «Αγαπημένη μας γη δε σε ξεχνάμε, είμαστε ακόμη εδώ και πολεμάμε για σένα, αργά ή γρήγορα θα επιστρέψουμε, θα αρχίσουμε ξανά από κει που σταματήσαμε». Ηταν όμως και ένα καθαρό μήνυμα προς τους Ισραηλινούς: «Εσείς εκεί πέρα, στη Σντερότ, στη Μπιρ Σέβα, στην Ασκελόν, στην Ασντόντ, στο Τελ Αβίβ και στη Χάιφα, είτε το αντιλαμβάνεστε είτε όχι, στην πραγματικότητα ζείτε σε κλεμμένη γη. Καλύτερα να αρχίσετε να τα μαζεύετε, γιατί ο χρόνος σας εξαντλείται, έχετε εξαντλήσει την υπομονή μας. Εμείς, ο παλαιστινιακός λαός, δεν έχουμε πια να χάσουμε τίποτα».

Ας το αντιμετωπίσουμε, αντικειμενικά η κατάσταση στο Ισραήλ είναι πολύ σοβαρή. Πριν από δύο χρόνια ήταν οι ρουκέτες της Χεσμπολά που έπεφταν στο βόρειο Ισραήλ. Αυτή τη βδομάδα, η Χαμάς απέδειξε αναμφισβήτητα ότι είναι ικανή να σερβίρει στο Ισραήλ κάποιο κοκτέιλ βαλλιστικής εκδίκησης. Και στην περίπτωση της Χεσμπολά και στην περίπτωση της Χαμάς, το Ισραήλ έμεινε χωρίς καμιά στρατιωτική απάντηση. Αναμφίβολα, μπορεί να σκοτώσει πολίτες, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει το μπαράζ ρουκετών. Ο ισραηλινός στρατός δεν έχει τα μέσα να προστατέψει το Ισραήλ, εκτός αν η κάλυψή του με μια συμπαγή τσιμεντένια οροφή θεωρείται βιώσιμη λύση. Στο τέλος, ίσως σχεδιάσουν ακριβώς αυτό.

Ομως, αυτό είναι μακριά από το τέλος της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα είναι μόνο η αρχή. Κάθε ειδικός στο Μεσανατολικό γνωρίζει ότι η Χαμάς μπορεί να πάρει τον έλεγχο της Δυτικής Οχθης μέσα σε ώρες. Στην πραγματικότητα, ο έλεγχος της Παλαιστινιακής Αρχής και της Φατάχ διατηρείται από τον ισραηλινό στρατό. Αν η Χαμάς πάρει τη Δυτική Οχθη, το μεγαλύτερο κέντρο του ισραηλινού πληθυσμού θα βρεθεί στο έλεος της Χαμάς. Για όσους δεν μπορούν να δουν, αυτό θα ήταν το τέλος του εβραϊκού κράτους. Αυτό μπορεί να συμβεί αύριο, σε τρεις μήνες ή σε πέντε χρόνια. Το ζήτημα δεν είναι «αν» θα συμβεί αλλά το «πότε». Μέχρι τότε, ολόκληρο το Ισραήλ θα βρίσκεται στην εμβέλεια πυρός της Χαμάς και της Χεσμπολά, η ισραηλινή κοινωνία θα καταρρεύσει, η οικονομία της θα καταστραφεί. Η τιμή μιας απομονωμένης βίλας στο βόρειο Τελ Αβίβ θα είναι ίδια με την τιμή μιας παράγκας στην Kiryat Shmone ή την Sderot. Οταν η πρώτη ρουκέτα χτυπήσει το Τελ Αβίβ, το σιωνιστικό όνειρο θα τελειώσει.

Αυτό το γνωρίζουν οι στρατηγοί του ισραηλινού στρατού, το γνωρίζουν οι ισραηλινοί ηγέτες. Γι’ αυτό κλιμακώνουν τον πόλεμο εναντίον των Παλαιστινίων μέχρι εξόντωσης. Οι Ισραηλινοί δεν σχεδιάζουν να εισβάλουν στη Γάζα. Αυτό που θέλουν είναι να ολοκληρώσουν τη Νάκμπα. Ρίχνουν βόμβες στους Παλαιστίνιους για να τους εξαφανίσουν. Θέλουν να διώξουν τους Παλαιστίνιους από την περιοχή. Αυτό προφανώς δεν πρόκειται να γίνει. Οι Παλαιστίνιοι θα παραμείνουν. Οχι μόνο θα παραμείνουν, αλλά η μέρα της επιστροφής στη γη τους έρχεται πιο κοντά, καθώς το Ισραήλ καταφεύγει στην πιο φονική τακτική του.

Εδώ ακριβώς παρεμβαίνει η ισραηλινή φυγή από την πραγματικότητα. Το Ισραήλ έχει περάσει το «σημείο μη επιστροφής». Η τύχη του είναι βαθιά χαραγμένη σε κάθε βόμβα που πέφτει σε παλαιστίνιους πολίτες. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να κάνει το Ισραήλ για να σώσει τον εαυτό του. Δεν υπάρχει καμιά στρατηγική εξόδου. Δεν μπορεί να διαπραγματευτεί δρόμο εξόδου του, γιατί ούτε οι Ισραηλινοί ούτε η ηγεσία τους κατανοούν τις βασικές παραμέτρους σ’ αυτή τη σύγκρουση. Το Ισραήλ δεν έχει τη στρατιωτική δύναμη να τελειώσει τη μάχη. Μπορεί να καταφέρει να δολοφονήσει λαϊκούς ηγέτες των Παλαιστινίων, αυτό κάνει εδώ και χρόνια, όμως η παλαιστινιακή αντίσταση και επιμονή δυναμώνουν αντί να αποδυναμώνονται. Οπως πρόβλεψε ένας ισραηλινός στρατηγός, ήδη κατά την πρώτη Ιντιφάντα, «για να νικήσουν, το μόνο που πρέπει να κάνουν οι Παλαιστίνιοι είναι να επιβιώσουν». Αυτοί επιβιώνουν και πράγματι νικούν.

Αυτό το αντιλαμβάνονται οι ισραηλινοί ηγέτες. Το Ισραήλ έχει ήδη δοκιμάσει τα πάντα: μονομερή αποχώρηση, πείνα και τώρα εξόντωση. Σκέφτηκε να διαφύγει το δημογραφικό κίνδυνο συρρικνώνοντας τους Παλαιστίνιους σε ένα στενό εβραϊκό γκέτο. Τίποτα δε δούλεψε. Είναι η παλαιστινιακή επιμονή με τη μορφή της πολιτικής της Χαμάς που καθορίζει το μέλλον της περιοχής.

Το μόνο που έμεινε στους Ισραηλινούς είναι η προσκόλληση στην τύφλωση και στη φυγή από την πραγματικότητα για να ξεφεύγουν από την καταστροφική βαριά μοίρα τους. Στον κατήφορό τους, θα τραγουδούν τους γνωστούς τους ύμνους για τα θύματα. Διαποτισμένοι από μια εγωκεντρική αντίληψη ανωτερότητας, θα πονέσουν και οι ίδιοι, παραμένοντας τυφλοί μπροστά στον πόνο που προκαλούν στους άλλους. Οι Ισραηλινοί λειτουργούν ως συλλογικότητα όταν ρίχνουν βόμβες στους άλλους, αλλά όταν οι ίδιοι χτυπιούνται καταφέρνουν να γίνονται αθώα θύματα. Είναι αυτή η αντίφαση ανάμεσα στην εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και στο πώς τους βλέπουν οι υπόλοιποι από μας που μετατρέπει τους Ισραηλινούς σε ένα θηριώδη εκτελεστή. Είναι αυτή η αντίφαση που εμποδίζει τους Ισραηλινούς να κατανοήσουν τη δική τους ιστορία, είναι αυτή η αντίφαση που τους εμποδίζει να κατανοήσουν τις επανειλημμένες πολυάριθμες προσπάθειες για να καταστραφεί το κράτος τους. Είναι αυτή η αντίφαση που τους εμποδίζει να αντιληφθούν το νόημα του Ολοκαυτώματος, ώστε να μπορέσουν να εμποδίσουν το επόμενο. Είναι αυτή η αντίφαση που εμποδίζει τους Ισραηλι- νούς να γίνουν κομμάτι της ανθρωπότητας.

Για μια ακόμη φορά, οι Εβραίοι θα πρέπει να βαδίσουν προς ένα άγνωστο μέλλον. Σε κάποιο βαθμό, εγώ ο ίδιος έχω αρχίσει το ταξίδι μου εδώ και αρκετό καιρό.

3/1/09

* Ο Γκίλαντ Ατζμον είναι συνθέτης, μουσικός και πολιτικός ακτιβιστής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ισραήλ, όμως κατάφερε να αποδεσμευτεί από τα πλοκάμια του Σιωνισμού (η συνειδητοποίησή του άρχισε, όπως περιγράφει ο ίδιος, όταν υπηρετούσε στο σιωνιστικό στρατό στο Λίβανο) και να γίνει υποστηρικτής της Παλαιστινιακής Υπόθεσης. Εκπατρίστηκε από το Ισραήλ και πλέον δηλώνει «εβραιόφωνος Παλαιστίνιος».

http://www.eksegersi.gr/keimena12/538/gi.htm

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΨΕΜΑΤΑ

Άρθρο του Ισραηλινού δημοσιογράφου Uri Avnery για τα εγκλήματα της πατρίδας του.

Πριν από 70 χρόνια περίπου, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα αποτρόπαιο έγκλημα διαπράχθηκε στην πόλη του Λένινγκραντ. Για περισσότερες από χίλιες μέρες, μία εξτρεμιστική οργάνωση με το όνομα «Ο Κόκκινος Στρατός» κράτησε εκατομμύρια κατοίκους της πόλης ως ομήρους και προκάλεσε τα αντίποινα του Γερμανικού στρατού στις πόλεις.

Οι Γερμανοί δεν είχαν άλλη εναλλακτική από το να βομβαρδίσουν τους αμάχους και να επιβάλουν έναν απόλυτο αποκλεισμό, που προκάλεσε το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Λίγο καιρό πριν, ένα παρόμοιο έγκλημα είχε διαπραχθεί στην Αγγλία. Η σπείρα του Τσώρτσιλ κρυβόταν ανάμεσα στον πληθυσμό του Λονδίνου, χρησιμοποιώντας εκατομμύρια αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Οι Γερμανοί ήταν αναγκασμένοι να στείλουν τη Λουφτβάφε και να μετατρέψουν την πόλη σε ερείπια. Το ονόμασαν «Αστραπή».
Αυτή θα ήταν η περιγραφή που θα εμφανιζόταν σήμερα στα ιστορικά βιβλία, αν οι Γερμανοί είχαν νικήσει στον πόλεμο.

Εξωφρενικό; Όχι περισσότερο από τις καθημερινές περιγραφές στα Ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, που επαναλαμβάνονται διαρκώς: οι «τρομοκράτες» της Χαμάς χρησιμοποιούν τους κατοίκους της Γάζας ως «ομήρους» και εκμεταλλεύονται τις γυναίκες και τα παιδιά ως «ανθρώπινες ασπίδες», δεν αφήνουν στο Ισραήλ καμία εναλλακτική λύση εκτός από το να τους μαζικούς βομβαρδισμούς, στους οποίους, προς μεγάλη θλίψη του Ισραήλ, χιλιάδες γυναίκες, παιδιά και άοπλοι άνδρες σκοτώνονται και τραυματίζονται.

Σε αυτόν τον πόλεμο, όπως σε κάθε σύγχρονο πόλεμο, η προπαγάνδα παίζει βασικό ρόλο. Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης του Δυτικού κόσμου αρχικά επαναλάμβαναν την επίσημη προπαγάνδα του Ισραήλ. Αγνόησαν σχεδόν εξ ολοκλήρου την παλαιστινιακή πλευρά της υπόθεσης, για να μην αναφέρω τις καθημερινές διαδηλώσεις των Ισραηλινών ειρηνιστών.
Η επιχειρηματολογία της Ισραηλινής κυβέρνησης («Το κράτος οφείλει να προστατεύσει τους πολίτες του ενάντια στους πυραύλους Κασάμ») έγινε αποδεκτή ως απόλυτη αλήθεια. Η όψη εκ των έσω, ότι δηλαδή οι πύραυλοι ήταν τα αντίποινα για τον αποκλεισμό που έχει εξαθλιώσει ενάμισι εκατομμύριο αμάχους της Λωρίδας της Γάζας, δεν αναφέρθηκε καν.

Μόνο όταν οι τρομερές σκηνές από τη Γάζα άρχισαν να εμφανίζονται στις οθόνες του δυτικού κόσμου άρχισε η κοινή γνώμη να αλλάζει σταδιακά.
Ο πόλεμος – κάθε πόλεμος – είναι ένα κατασκεύασμα ψεμάτων. Είτε το ονομάσουν προπαγάνδα είτε ψυχολογικό πόλεμο, όλοι αποδέχονται πως είναι σωστό να λες ψέματα για τη χώρα σου. Οποιοσδήποτε λέει την αλήθεια διατρέχει τον κίνδυνο να τον ονομάσουν προδότη. Το πρόβλημα είναι ότι η προπαγάνδα είναι πιο πειστική για τον ίδιο τον προπαγανδιστή. Και αν πείσουμε τους εαυτούς μας ότι ένα ψέμα είναι η αλήθεια και ότι η παραποίηση είναι η πραγματικότητα, τότε δε μπορούμε πλέον να λάβουμε λογικές αποφάσεις.

Παραποίηση

Ένα παράδειγμα αυτής της διαδικασίας είναι η πιο σοκαριστική θηριωδία αυτού του πολέμου: ο βομβαρδισμός του σχολείου του ΟΗΕ στη Φακούρα, στον καταυλισμό προσφύγων της Τζαμπαλίγια. Αμέσως αφού το γεγονός έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο, ο στρατός «αποκάλυψε» ότι μαχητές της Χαμάς έριχναν βλήματα από ένα σημείο κοντά στη είσοδο του σχολείου. Ως απόδειξη κυκλοφόρησαν μία αεροφωτογραφία που πράγματι έδειχνε το σχολείο και το σημείο. Μα μετά από μικρό χρονικό διάστημα ο επίσημος ψεύτης του στρατού χρειάστηκε να παραδεχτεί πως η φωτογραφία ήταν πάνω από έτους. Εν συντομία: μία παραποίηση.

Αργότερα, ο επίσημος ψεύτης ισχυρίσθηκε πως «οι στρατιώτες μας δέχθηκαν πυρά μέσα από το σχολείο». Μόλις μια μέρα μετά, ο στρατός παραδέχτηκε στο προσωπικό του ΟΗΕ ότι και αυτό ήταν ψέμα. Κανείς δεν είχε πυροβολήσει μέσα από το σχολείο, δεν υπήρχαν μαχητές της Χαμάς μέσα στο σχολείο, παρά μόνο τρομοκρατημένοι πρόσφυγες.
Αλλά η παραδοχή τους δεν έκανε σχεδόν καμία διαφορά πλέον. Μέχρι τότε, το Ισραηλινό κοινό είχε πεισθεί απολύτως πως «είχαν δεχθεί πυρά μέσα απ’ το σχολείο» και οι εκφωνητές της τηλεόρασης το διατύπωναν ως απόλυτο γεγονός.

Οπότε πήγε μαζί με τις άλλες θηριωδίες. Κάθε βρέφος μεταμορφώνεται, με το θάνατό του, σε ένα «τρομοκράτη» της Χαμάς. Κάθε βομβαρδισμένο τζαμί ακαριαία μετατρέπεται σε βάση της Χαμάς, κάθε πολυκατοικία μετατρέπεται σε κρυψώνα όπλων, κάθε σχολείο σε βάση οργάνωσης τρομοκρατίας, κάθε κυβερνητικό κτίριο σε «σύμβολο της κυριαρχίας της Χαμάς». Έτσι, ο Ισραηλινός στρατός διατήρησε την αγνότητά του, ως ο «πιο ηθικός στρατός στον κόσμο».

Η αλήθεια είναι πως οι θηριωδίες είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα του σχεδιασμού του πολέμου. Αυτό αντανακλά την προσωπικότητα του Εχούντ Μπαράκ, ενός άνδρα του οποίου η σκέψη και οι πράξει είναι ξεκάθαρα στοιχεία για αυτό που ονομάζεται «ηθική παράνοια», μία κοινωνιοπαθή διαταραχή.

Ο αληθινός σκοπός (πέρα από το να κερδίσει έδρες στις ερχόμενες εκλογές) είναι να τερματίσει την κυριαρχία της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Στη φαντασία των σχεδιαστών, η Χαμάς είναι ένας εισβολέας που έλαβε την κυριαρχία σε μία ξένη χώρα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Μία πρώτη προτεραιότητα των σχεδιαστών του πολέμου ήταν να ελαχιστοποιήσουν τις απώλειες σε στρατιώτες, γνωρίζοντας πως η διάθεση ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού που είναι υπέρ του πολέμου θα άλλαζε αν εμφανίζονταν στοιχεία για τέτοιες απώλειες. Αυτό συνέβη στο Λίβανο στον Πρώτο και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτή η σκέψη έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο διότι ολόκληρος ο πόλεμος είναι τμήμα της προεκλογικής εκστρατείας. Οι σχεδιαστές του πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να αποτρέψουν τον κόσμο από το να δει τις εικόνες του, με το να απαγορεύσουν τη δημοσιογραφική κάλυψη με τη βία. Αλλά σε ένα σύγχρονο πόλεμο, μία τόσο στείρα κατασκευασμένη οπτική δεν μπορεί να αποκλείσει εντελώς όλους τους άλλους – οι κάμερες είναι μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, μέσα στην κόλαση, και δεν μπορούν να ελεγχθούν. Το Αλ Τζαζίρα μεταδίδει τις εικόνες ολόκληρη την ημέρα και φτάνει σε κάθε σπίτι.

Εκατοντάδες εκατομμύρια Αράβων από τη Μαυριτανία μέχρι το Ιράκ, πάνω από ένα δισεκατομμύριο Μουσουλμάνοι από τη Νιγηρία ως την Ινδονησία, βλέπουν αυτές τις εικόνες και φρίττουν. Αυτό έχει σημαντικές επιδράσεις στον πόλεμο. Πολλοί από αυτούς που βλέπουν τις εικόνες, θεωρούν τους ηγέτες της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Παλαιστινιακής Αρχής ως συνεργούς του Ισραήλ στην πραγματοποίηση αυτών των θηριωδιών ενάντια στους Παλαιστίνιους αδερφούς τους.

Αν όταν ο πόλεμος τελειώσει η Χαμάς ακόμα υφίσταται, αιματοβαμμένη μα αήττητη, στο πρόσωπο του ισχυρού Ισραηλινού στρατού θα φαίνεται σαν φανταστική νίκη, μία νίκη του πνεύματος ενάντια στην ύλη. Αυτό που θα εντυπωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου θα είναι η εικόνα του Ισραήλ ως ένα αιματοβαμμένου τέρατος, έτοιμου ανά πάσα στιγμή να διαπράξει εγκλήματα πολέμου και ανίκανου να σεβαστεί κανένα ηθικό φραγμό. Αυτό θα έχει τρομερές συνέπειες για το μακροπρόθεσμο μέλλον μας, για τη θέση μας στον κόσμο και για τις πιθανότητές μας να επιτύχουμε ειρήνη και ευταξία.

Σε τελική ανάλυση, αυτός ο πόλεμος είναι ένα έγκλημα ενάντια και στους Ισραηλινούς, ένα έγκλημα ενάντια στο Κράτος του Ισραήλ.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Information Clearing House

Μαρξ και Νιτσε για την Αγοραία φιλελευθερη φενάκη και το κρυμμένο της Ψεύδος

Η αρχή των ίσων δικαιωμάτων των φιλελευθέρων δημοκρατών υπάγει ποιοτικά διαφορετικά άτομα σε μια κοινή σταθερά. Κάτω από τη μορφή ισοδυναμίας της βρίσκεται η ανισότητα της αγελαίας ηθικής .

O Νίτσε φοβάται ότι:
‘’ η ‘’ισότητα των δικαιωμάτων’’ μπορεί παρά πολύ εύκολα να μετατραπεί σε ισότητα στην αδικία : εννοώ έναν γενικό πόλεμο εναντίον καθετί σπάνιου, ξένου,προνομιουχου , εναντίον του ανώτερου ανθρώπου, της ανώτερης ψυχής , του ανώτερου καθήκοντος , της ανώτερης ευθύνης , της δημιουργικής πληρότητας δύναμης και κυριαρχίας’’

Ο Μαρξ υποστηρίζει επίσης ότι η ανισότητα βρίσκεται κάτω από την μορφή ισοδυναμίας. Όπως η αγελαία ηθική , η καπιταλιστική εμπορευματική παραγωγή κρύβει τις ποιοτικές διαφορές κάτω από την ποσοτική ισότητα
Ο Μαρξ αναφέρεται στην εμπορευματική μορφή ως γεννημένο ισοπεδωτή και κυνικό



Μετατρέπει την ποιοτικά διαφορετική χρηστική αξία των ιδιαίτερων ειδών εργασίας και των ιδιαίτερων προϊόντων σε ποσοτικά ισοδύναμες ανταλλακτικές αξίες . Ο εργάτης που πουλά την εργατική του δύναμη και ο κεφαλαιοκράτης που την αγοράζει φαίνονται να ανταλλάσουν ισοδύναμα . Ο Μάρξ λέει ‘’ αυτός [ο εργάτης ] και ο ιδιοκτήτης του χρήματος συναντιούνται στην αγορά και διαπραγματεύονται σαν να έχουν ίσα δικαιώματα, μ’ αυτή τη διαφορά μονάχα , ότι ο ένας είναι αγοραστής και ο άλλος πωλητής ‘’ Capital (V 1:168)



Ωστόσο κάτω από αυτή τη μορφή ισοδυναμίας βρίσκεται η ανισότητα των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων :

‘’ η ανταλλαγή ισοδυνάμων συμβαίνει (αλλά είναι απλώς) το επιφανειακό στρώμα μιας παραγωγής που βασίζεται στην ιδιοποίηση της εργασίας άλλων ανθρώπων δίχως ανταλλαγή , αλλά κάτω απο την αμφίεση της ανταλλαγής . Αυτό το σύστημα ανάλλαγης έχει ως βάση του το κεφάλαιο .
Αν εξετάσουμε το σύστημα αυτό χωριστά από το κεφαλαίο , όπως φαίνεται στην επιφάνεια ως ανεξάρτητο σύστημα , είναι απλώς ψευδαίσθηση , αν και αναγκαία ψευδαίσθηση …Διότι η κυριαρχία των ανταλλακτικών αξιών και της παραγωγής που παράγει ανταλλακτικές αξίες προϋποθέτει την ξένη εργασία ως ανταλλακτική αξία . Δηλαδή προϋποθέτει τον χωρισμό της ζωντανής εργατικής δύναμης από τις αντικειμενικές συνθήκες της , μια σχέση μ'αυτές – η με την ιδία της την αντικειμενικότητα – ως ιδιοκτησία κάποιου άλλου με μια λέξη , μια σχέση με αυτές ως κεφάλαιο ‘’(Marx precapitalistic economic Formationς σ114)

: Από το Ν. Love , R Kuenzli , A Schrift . Ο Νίτσε και η Πολιτική , Ολοκληρωτισμός η Δημοκρατία , Μτφ Ζησης Σαρικας , Βανιας 2008