Tης Μαριαννας Τζιαντζη
Πολλές συνομιλίες στα κινητά μας τηλέφωνα αφορούν το γεωγραφικό μας στίγμα. «Είμαι Κάτω Πατήσια (ή Ακράτα ή Λιανοκλάδι)», «κοντεύουμε», «θ’ αργήσω, έχει μποτιλιάρισμα», «είμαι κομμωτήριο, αργεί το ντεκαπάζ», «φτάνουμε Πάρο, θα σε ξαναπάρω».
Σύντομα οι πληροφορίες αυτού του τύπου θα καταστούν περιττές, αφού μια νέα υπηρεσία, η Google Latitude, θα δείχνει στους φίλους και τους συγγενείς μας και σε όποιον εμείς επιλέξουμε το πού ακριβώς βρισκόμαστε. Αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού στο κινητό μας (όχι σε όποιο και όποιο κινητό, αλλά σε BlackΒerry και πάνω) κι ευθύς η φωτογραφία μας θα εμφανίζεται στον χάρτη της Google. Ο μικρός είναι στο φροντιστήριο, ο μπαμπάς στο γραφείο, η γιαγιά στο τραπέζι της μπιρίμπας, όλα βαίνουν καλώς, όλα υπό έλεγχο.
Λέμε ότι η Ιστορία αναθεωρείται και ξαναγράφεται, όμως και οι μικρές μας ιστορίες ξαναγράφονται με διαφορετικό τρόπο. Και όχι μόνον αυτές της πραγματικής ζωής, αλλά και οι φανταστικές. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα του 19ου και του 20ού αιώνα, από τη θαυμαστή «Φεγγαρόπετρα» του Κόλινς μέχρι τις σκοτεινές αφηγήσεις του Ελρόι, θα είχαν άλλη πλοκή αν τα θύματα ή οι δολοφόνοι ήξεραν από Google Latitude, αν το τεστ DNA έδειχνε ότι ο μπάτλερ ήταν ο νόθος γιος του λόρδου, αν το GPS φανέρωνε το κρησφύγετο του κλέφτη των κοσμημάτων. Τα άλλοθι, που με τόση επιμέλεια χιλιάδες φανταστικοί εγκληματίες έχουν χτίσει, θα έπρεπε να επανασχεδιαστούν, ενώ δεκάδες ιδιοφυείς ντετέκτιβ θα έμεναν άνεργοι εξαιτίας του ψηφιακού αναλφαβητισμού τους ή θα προσλάμβαναν έναν γοργοδάχτυλο βοηθό για την ηλεκτρονική λάντζα. Στοιχειώδες, αγαπητέ μου, Γουότσον, η εξήγηση βρίσκεται κάτω από τη μύτη σου, κάνε ένα κλικ με το ποντίκι και θα τη δεις.
Σήμερα, κάτω από το ψηφιακό φως, πολλές παλιές ταινίες αλλά και στίχοι τραγουδιών μοιάζουν να ανήκουν στην εποχή των σπηλαίων. Ταυτότητα στο Face Book θα έπρεπε να αποκτήσει ο εικονικός «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» ώστε να μας πείσει για την ύπαρξή του, ενώ δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε έναν «Ζηλιαρόγατο» Βασίλη Λογοθετίδη να σκαλίζει το κινητό της Ιλιας Λιβυκού αναζητώντας τις εξερχόμενες και τις ληφθείσες κλήσεις. Οσο για τη ζωηρούλα την Αλεξάνδρα, «που έλεγε δεν ξέρει τι θα πει άντρας», θα ήταν πολύ δύσκολο να μας πείσει ότι «απ’ το πρωί ξεκίνησε να πάει για τη μοδίστρα, που κάθεται σ’ ένα στενό, κοντά στη Βαγγελίστρα». Ολο και κάποιος καλοθελητής θα τη φωτογράφιζε με το κινητό του «να βγαίνει χέρι χέρι μαζί με τον Χαράλαμπο από το Ρόζινκλερι». Η Ιστορία ξαναγράφεται, η μυθοπλασία ξαναπλάθεται.
Παράλληλα με την κρατική, τη διακρατική και την ιδιωτική επιχειρηματική παρακολούθηση και επιτήρηση, ανθεί και η διαπροσωπική, η οικογενειακή. Οι μπερμπάντηδες θα πρέπει να αφήσουν τη δικαιολογία περί επαγγελματικών γευμάτων και να ξενοικιάσουν τις ροζ φωλίτσες τους, όπως και οι μαθητές να ξεχάσουν το σκασιαρχείο ή την ψεύτικη υπόσχεση προς τους γονείς «δεν θα πάω στη διαδήλωση». Το «Πνεύμα και Ηθική» του Βασίλη Αυλωνίτη επανέρχεται για να συμβολίσει τη νέα ηθική τάξη πραγμάτων. Μόνο που μερικές φορές διαπιστώνουμε ότι όσο πιο πολλά ξέρουμε για τις διαδρομές και τις στάσεις των προσώπων που μας ενδιαφέρουν, τόσο πιο άγνωστοι είμαστε ο ένας για τον άλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου