ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
(Γιάννενα)

Δεν μας απειλεί η Δημοκρατία της Μακεδονίας,
μας απειλούν ο εθνικισμός, ο μιλιταρισμός
και το ΝΑΤΟ

Εκδήλωση – Συζήτηση
Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων
Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008, 7 μ.μ.

Ομιλητές/ριες:

Από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας:
Ίβιτσα ΑΝΤΕΣΚΙ (δημοσιογράφος),
Αναστάς ΒΑΝΓΓΕΛΗ (Πρωτοβουλία για την Απόσυρση των Μακεδονικών Στρατευμάτων από το Ιράκ «Δεν Πίνουμε Πετρέλαιο»)

Από την Ελλάδα:
Γιάννης ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (ανένταχτος ΣΥ.ΡΙΖ.Α.),
Σίσσυ ΒΩΒΟΥ (Αντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία)

· ΕΠΕΙΔΗ θεωρούμε ότι η φιλία και η συνεργασία των βαλκανικών λαών και οι κοινοί τους αγώνες ενάντια στους τοπικούς εθνικισμούς και μιλιταρισμούς είναι η μοναδική εγγύηση για ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη στα Βαλκάνια…

· ΕΠΕΙΔΗ απορρίπτουμε τόσο τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό όσο και το ΝΑΤΟ που αξιοποιούν για τις επεμβάσεις τους τους τοπικούς εθνικιστικούς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή…

· ΕΠΕΙΔΗ είμαστε αντίθετοι με τον οικονομικό επεκτατισμό της «ισχυρής Ελλάδας», που υπερεκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους της γειτονικής χώρας καθώς και των υπόλοιπων βαλκανικών…

· ΕΠΕΙΔΗ μας εξοργίζει η αντιστροφή της πραγματικότητας, όπου η Ελλάδα απαιτεί να ονοματίσει όπως αυτή θέλει τη γειτονική μας χώρα κατηγορώντας την ταυτόχρονα για διαρκείς ανθελληνικές προκλήσεις…

· ΕΠΕΙΔΗ πρέπει να γίνει σεβαστό το δικαίωμα του γειτονικού λαού να αυτοπροσδιορίζεται, άρα να είναι σεβαστή η μακεδονική εθνική ταυτότητα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλίζεται η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ γειτονικών λαών…

· ΕΠΕΙΔΗ οργιζόμαστε με την ευρύτατα διαδεδομένη και τελείως παρανοϊκή άρνηση της ύπαρξης της γλώσσας της γειτονικής χώρας…

· ΕΠΕΙΔΗ διεκδικούμε το δικαίωμα επιστροφής στην Ελλάδα των «Μακεδόνων στο γένος» πολιτικών προσφύγων του εμφυλίου πολέμου…

· ΕΠΕΙΔΗ διεκδικούμε την αναγνώριση των δικαιωμάτων της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα…

· ΕΠΕΙΔΗ είναι γελοία, πρωτίστως για όσους τη χρησιμοποιούν, όλη αυτή η φλυαρία για «ψευτοκράτος», «ψευτογλώσσα», «ψευτοεκκλησία», «ψευτοαεροδρόμιο» κ.ο.κ…

· ΕΠΕΙΔΗ η Ελλάδα, παρότι κόπτεται για την ειρήνη, εξακολουθεί να επενδύει σε υπέρογκους πολεμικούς εξοπλισμούς, να στέλνει στρατεύματα σε ΝΑΤΟϊκές εκστρατείες από το Κόσοβο και το Αφγανιστάν ως το Ιράκ, να διώκει τους αντιρρησίες συνείδησης (καταδίκασε πρόσφατα τον Λάζαρο Πετρομελίδη σε τρία χρόνια φυλάκιση), να διατηρεί την υποχρεωτική στράτευση και να επιδιώκει τη στράτευση στα 18, εντείνοντας το μιλιταρισμό και τη στρατοκρατία…

· ΕΠΕΙΔΗ, τέλος, ζούμε σε μια συγκυρία όπου η κυβέρνηση επιδιώκει να ξεχάσουμε την ακρίβεια, το ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών, την προσπάθεια διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης και τα σκάνδαλα, κινδυνολογώντας για την «ασφάλεια» και την «εγκληματικότητα» σε βάρος των μεταναστών, των αποκλεισμένων και των γειτονικών λαών… Οργανώνουμε αυτή την πολιτική εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης, σε συνέχεια του ταξιδιού στα Σκόπια στις 17 Μαΐου. Χωρίς να πιστεύουμε ότι ο εθνικισμός αποτελεί… αποκλειστικό προνόμιο της Ελλάδας, με επίγνωση της ύπαρξης εθνικισμού και στη γειτονική χώρα, αγωνιζόμαστε σε συνεργασία με συντρόφους και συντρόφισσες της «άλλης πλευράς» που παλεύουν ενάντια στο δικό τους εθνικισμό, για ένα κοινό κίνημα όχι μόνο κατά του εθνικισμού αλλά και του μιλιταρισμού. Ενόψει της υπογραφής του Πρωτοκόλλου Ένταξης στο ΝΑΤΟ τον Ιούλιο, μαζί με τις αντιμιλιταριστικές οργανώσεις της Δημοκρατίας της Μακεδονίας καταγγέλλουμε το ΝΑΤΟ και κάθε άλλο ιμπεριαλιστικό οργανισμό και διεκδικούμε την αποχώρηση των χωρών μας από το ΝΑΤΟ και τη διάλυσή του.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: antinat_antimil@yahoo.gr, http://antinationalistic-antimilitaristic.blogspot.com/

Συνάντηση αντιεθνικιστικών και αντιμιλιταριστικών κινημάτων

Οργανώσεις από την Ελλάδα και τη Δημοκρατία της Μακεδονίας πραγματοποιούν πολιτική εκδήλωση και στη συνέχεια διαδήλωση στο κέντρο των Σκοπίων, το Σάββατο 17 Μαΐου. Το κεντρικό σύνθημα αυτής της αντιεθνικιστικής αντιμιλιταριστικής πρωτοβουλίας είναι «ΒΕΤΟ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΣΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ».

Σε μια περίοδο που με αιχμή το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας αναπτύσσεται ο εθνικισμός και από τις δύο πλευρές των συνόρων και παράλληλα η εξάρτηση από το ΝΑΤΟ και τα μιλιταριστικά κέντρα και στις δύο χώρες υπάρχουν οργανώσεις και κινήματα που πιστεύουν ότι η λύση δεν βρίσκεται στα βέτο, τους αποκλεισμούς, τα εθνικιστικά συλλαλητήρια και τη μισαλλοδοξία, αλλά στην καλή γειτονία, τη φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, τη συνεργασία όλων εκείνων που πιστεύουν ότι η μοίρα των λαών των Βαλκανίων ή θα είναι κοινή ή τραγική.

Με αυτό το σκεπτικό η Αντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία (στην οποία συμμετέχουν ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, μέλη της πρώην Αντιπολεμικής Αντιεθνικιστικής Συσπείρωσης, η Νεολαία Συνασπισμού, η ΟΚΔΕ(Σπάρτακος), η πολιτική οργάνωση Κόκκινο, η ομάδα Αυτονομία ή Βαρβαρότητα, καθώς και ανένταχτοι/ες πολίτες εναντίον του εθνικισμού) από την Ελλάδα και οι οργανώσεις από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας Δράση για την Ειρήνη, Ένωση Πολιτών για τη Δημοκρατία, την Ειρήνη και την Ανοχή - AURORA και “Δεν Πίνουμε Πετρέλαιο” – Πρωτοβουλία για την απόσυρση των μακεδονικών στρατευμάτων από το Ιράκ πραγματοποιούμε από κοινού ανοιχτή πολιτική εκδήλωση στα Σκόπια με το εξής μήνυμα προς τους δύο λαούς: Εμείς, στην Ελλάδα, δεν επιτρέπουμε στην ελληνική κυβέρνηση να «βαφτίσει» τη γειτονική χώρα. Και εμείς, στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, δεν επιτρέπουμε στη μακεδονική κυβέρνηση με πρόσχημα το όνομα να οικοδομεί το δικό της εθνικιστικό οικοδόμημα.

Θέλουμε και από τις δύο πλευρές οι μειονότητες, οι εθνικές διαφορές, οι διαφορετικές γλώσσες να είναι πλούτος, γέφυρα φιλίας και όχι αιτία διαιρέσεων, ανταγωνισμού και μίσους. Δεν χρειαζόμαστε το ΝΑΤΟ, γιατί θέλουμε την ειρήνη. Δεν χρειαζόμαστε εξοπλισμούς, γιατί επιθυμούμε τη συνύπαρξη.

Στις 17 Μαΐου το μήνυμά μας από τα Σκόπια θα είναι το ίδιο που στείλαμε και την περίοδο του 1992: Οι γειτονικοί λαοί δεν είναι εχθροί μας, όχι στον εθνικισμό, αλληλεγγύη των λαών των Βαλκανίων.

Αναλυτικά το πρόγραμμα της αποστολής αλληλεγγύης είναι το εξής:

Παρασκευή 16-5, 11 μ.μ. αναχώρηση από το Μουσείο (Πατησίων).

Σάββατο 17/5, 6 π.μ. αναχώρηση από Θεσσαλονίκη (σταθμός ΟΣΕ).

11 π.μ. άφιξη στα Σκόπια.

1 μ.μ. δημόσια συγκέντρωση στο Δημοτικό Πολιτιστικό Κέντρο Σκοπίων.

5 μ.μ. διαδήλωση στο κέντρο των Σκοπίων.

7 μ.μ. συναντήσεις με οργανώσεις, συνδικάτα, έντυπα και διανοούμενους από τη γειτονική χώρα.

Κυριακή 18/5, 11 π.μ. αναχώρηση από τα Σκόπια.

Κόστος μεταφοράς από την Αθήνα 60 ευρώ, από τη Θεσσαλονίκη 30 ευρώ.

Για όσους/όσες το επιθυμούν έχει εξασφαλιστεί δωρεάν διαμονή, καθώς και φτηνά ξενοδοχεία.

Για την οικονομική στήριξη της αποστολής, την Παρασκευή 9 Μαΐου, μετά τις 10 μ.μ. διοργανώνεται πάρτι στο Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13Α Εξάρχεια. Θα προηγηθεί ενημέρωση για το πολιτικό περιεχόμενο και τα οργανωτικά ζητήματα της αποστολής.

Προσοχή, χρειάζεται νέο διαβατήριο, το οποίο εκδίδεται σε 3 ημέρες.

Επικοινωνία:

diktio@diktio.org

Τηλ. 210-3813928 (4-8 μ.μ.), 6944-594.869, 6973-035.796.

Αθήνα 8-5-08

Αντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία

ΒΕΤΟ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΣΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ, ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ

Κοινή Δήλωση – Κοινή Εκδήλωση στα Σκόπια 17-5-08

Ειρηνιστές και ειρηνίστριες, αντιμιλιταριστές και αντιμιλιταρίστριες από την Ελλάδα και τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, θα πραγματοποιήσουμε δημόσια εκδήλωση στα Σκόπια στις 17 Μαίου. Και οι δύο πλευρές θέλουμε να προωθήσουμε μια διαφορετική εικόνα απ’ αυτήν που παρουσιάστηκε στην πρόσφατη πολιτική σύγκρουση μεταξύ της Ελλάδας και της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Σκοπός αυτής της κοινής προσπάθειάς μας είναι η δημόσια έκφραση όσων επιθυμούν συνεργασία, ανεκτικότητα και κατανόηση μεταξύ των δύο λαών. Επιπλέον, η εκδήλωση θα διατρανώσει την αντίθεσή της στην πρόσφατη αύξηση του μιλιταρισμού και εθνικισμού στην Ελλάδα και τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και θα θέσει στο επίκεντρο τη δέσμευσή της υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Ως ακτιβιστές και ακτιβίστριες της ειρήνης από τις δύο αυτές χώρες, θέλουμε να υψώσουμε τη φωνή μας σε μια κοινή προσπάθεια να αντιπαρατεθούμε στην εικόνα που παρουσιάζουν οι πολιτικοί και τα μίντια των χωρών μας, μια εικόνα άδικης σύγκρουσης εξουσιών που επικεντρώνεται κυρίως στη σημασία του μιλιταρισμού με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την αύξηση του εθνικισμού στις δύο χώρες και αύξηση του ανταγωνισμού μεταξύ των δύο γειτόνων.

Σε αντίθεση προς μια σχέση βασισμένη στη βία μεταξύ των χωρών μας, εμείς προβάλλουμε ως εναλλακτική λύση την ειρηνική συνεργασία που βασίζεται στην αλληλεγγύη και την ανεκτικότητα. Το κοινό έδαφος που έχουμε διαμορφώσει βασίζεται στις ακόλουθες κοινές μας απόψεις:

• Δηλώνουμε την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε στρατιωτική συνεργασία, περιλαμβανομένης αυτής στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, και επιδιώκουμε μη-βίαιες εναλλακτικές λύσεις για την οικοδόμηση της παγκόσμιας ειρήνης.

• Πιστεύουμε στην αυτοδιάθεση όλων των λαών. Επιπλέον, προωθούμε τις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Δημοκρατίας της Μακεδονίας, βασισμένες στην αλληλεγγύη και τη φιλία των λαών.

• Απαιτούμε την αναγνώριση των εθνικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας και μειοψηφιών στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, είτε αυτοί ονομάζονται Μακεδόνες, Αλβανοί, Τούρκοι, Ρομά, Σέρβοι, Βλάχοι ή Βόσνιοι, καθώς και την αναγνώριση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Ελλάδα.

• Απαιτούμε την αναγνώριση και την προστασία των γλωσσών των δύο χωρών, των επίσημων και των μειονοτικών, με βάση την πεποίθηση ότι κάθε γλώσσα είναι φορέας πολιτιστικής κληρονομιάς και σπουδαιότητας, γι’ αυτό και πρέπει να προστατεύεται.

• Επιμένουμε στην ελευθερία μετακίνησης των ανθρώπων, που αφορά τόσο το άνοιγμα των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών, όσο και την ελευθερία επιστροφής των πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα που προς το παρόν ζουν στη Δημοκρατία της Μακεδονίας ή αλλού, ώστε να μπορούν να γυρίσουν στη χώρα απ’ όπου κατάγονται.

• Επιπλέον, πιστεύουμε ότι έχει μεγάλη σημασία οι λαοί της Ελλάδας και της Δημοκρατίας της Μακεδονίας να συνεργαστούν σε κοινή προσπάθεια για τη δημιουργία βιώσιμης και διαρκούς ειρήνης. Στόχος μας είναι να αναπτύξουμε πρωτοβουλίες στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων των κοινωνιών μας, που θα επικεντρώνονται στη συνεργασία με βάση τη μη-βια.

Από την Ελλάδα:

ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Στην πρωτοβουλία συμμετέχουν και τη στηρίζουν:

• Ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης

• Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

• Πρώην μέλη της Αντιπολεμικής Αντιεθνικιστικής Συσπείρωσης

• Νεολαία Συνασπισμού

• ΟΚΔΕ(Σπάρτακος)

• Πολιτική Οργάνωση Κόκκινο

• Αυτονομία ή Βαρβαρότητα

• Ανένταχτοι/τες πολίτες εναντίον του εθνικισμού

Από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας:

• Peace Action

• Citizens' Association for Democracy, Peace and tolerance, AURORA

• “We don’t drink Oil” Initiative foa the withdrawal of Macedonian troops from Iraq

Η αριστερά και το μακεδονικό - Ουρά της εθνικής ενότητας

Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ήταν πραγματικά σημαντική για διάφορους λόγους πολύ πιο σοβαρούς από το ελληνικό βέτο στην ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Ήταν η πρώτη Σύνοδος του ΝΑΤΟ από την οποία οι ΗΠΑ έφυγαν με άδεια χέρια, ή μάλλον για να ακριβολογούμε, με πολύ λιγότερα από αυτά που ήθελαν.

Η αριστερά και το μακεδονικό

Δημοσιεύθηκε από kseeath στο Μάιος 7, 2008

Ουρά της εθνικής ενότητας

Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ήταν πραγματικά σημαντική για διάφορους λόγους πολύ πιο σοβαρούς από το ελληνικό βέτο στην ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Ήταν η πρώτη Σύνοδος του ΝΑΤΟ από την οποία οι ΗΠΑ έφυγαν με άδεια χέρια, ή μάλλον για να ακριβολογούμε, με πολύ λιγότερα από αυτά που ήθελαν. Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την Ουκρανία και τη Γεωργία πήγε περίπατο, καθώς οι ευρωπαίοι δεν θέλησαν να ρισκάρουν τις σχέσεις τους με τη Ρωσία του Πούτιν. Σε μια μακεδονόπληκτη Ελλάδα το γεγονός ότι η Ουκρανία συνταρασσόταν από διαδηλώσεις και συγκρούσεις ενάντια στην προοπτική της ένταξης στο ΝΑΤΟ, ότι πολλοί σοβαροί αναλυτές μιλούσαν ακόμη και για το ενδεχόμενο εμφύλιας σύρραξης, πέρασε στα ψιλά. Η ελληνική κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε την ευνοϊκή για αυτήν συγκυρία και έθεσε το βέτο για την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ εκβιάζοντας τη γειτονική χώρα στο ζήτημα του ονόματος.

Το ελληνικό βέτο ήταν πάνδημη απαίτηση. Προσπαθώντας να αντιπολιτευθούν την κυβέρνηση σε ανέξοδο πατριωτισμό, σύσσωμη η αντιπολίτευση, χωρίς καμιά εξαίρεση, στήριξε τον Καραμανλή σε αυτή την “εθνική μάχη”. Εδώ δεν θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε τα κίνητρα των ελλήνων καπιταλιστών όσον αφορά το μακεδονικό, ούτε την πραγματική ιστορική διάσταση του θέματος πίσω από τους εθνικούς μύθους που διαδίδουν τα παπαγαλάκια τους. Το έχουμε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν και θα το ξανακάνουμε όσο χρειάζεται. Αυτή τη φορά θα ασχοληθούμε με τους αριστερούς συνοδοιπόρους της εθνικής ενότητας. Κι αυτό γιατί θεωρούμε πως ο διεθνισμός αποτελεί ζήτημα αρχής για την αριστερά. Και το κριτήριο δεν είναι ούτε οι προγραμματικές διακηρύξεις, ούτε τα μότο κάτω από τον τίτλο των εντύπων της, αλλά πως εφαρμόζεται κάθε φορά συγκεκριμένα, πως οι “αιώνιες αρχές” γίνονται ζωντανή πολιτική παρέμβαση και δράση. Και δυστυχώς για το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς, οι φραστικές καταγγελίες του εθνικισμού δεν την εμπόδισαν να στοιχηθεί πίσω από τους έλληνες καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους στις γραμμές της εθνικής ενότητας.

“Η προκλητική τακτική των Σκοπίων με τα οργανωμένα επεισόδια και την αδιαλλαξία συνιστά κατ ουσίαν «ειρηνική» αντιγραφή της τακτικής των Αλβανοκοσοβάρων: μέσω της έντασης επιδιώκουν να προκαλέσουν ειρηνική επέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εναντίον της Ελλάδας. Η Αθήνα οφείλει να τηρήσει σταθερή, διαλλακτική αλλά ανυποχώρητη επί της ουσίας στάση, χωρίς κανέναν φόβο και σύμπλεγμα. Η κυβέρνηση Καραμανλή πρέπει να συμπεριφερθεί με τη σταθερότητα που επιβάλλει η επίγνωση ότι έχει απέναντί της μια χώρα που μετά την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου είναι μάλλον… μελλοθάνατη μακροπρόθεσμα, άρα καμία υποχώρηση πέραν των ορίων που έχει καθορίσει η Αθήνα ως ανεκτών δεν έχει νόημα.” (Δελαστίκ, στο Έθνος).

Όλες τις μέρες που προηγήθηκαν της Συνόδου στο Βουκουρέστι η αριστερά υπερθεμάτιζε σε εθνικισμό κάνοντας “σκληρή και ανυποχώρητη” αντιπολίτευση για το μακεδονικό ζήτημα. Την ίδια περίοδο, ξεφούσκωναν οι αγώνες για την ανατροπή στο ασφαλιστικό, και η ΓΣΕΕ αντάλλασσε εργασιακή ειρήνη με σκανδαλώδεις “αυξήσεις” και η πολιτική ζωή σέρνεται από το ένα σκάνδαλο στο άλλο. Η ταχύτητα που όλα αυτά πέρασαν σε δεύτερο πλάνο και η αριστερά έθεσε πρώτο της στόχο την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, νομίζουμε ότι φανερώνει πολλά. Δείχνει πως πέρα από τις διακηρύξεις, η αριστερά επιλέγει να “αντιπολιτεύεται” την αστική τάξη σε αυτά που “μας” ενώνουν (τα εθνικά θέματα) και όχι αυτά που “μας” χωρίζουν (την ταξική πάλη). Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούριο. Αξίζει όμως να σημειωθεί η συγκυρία που γίνεται. Εν μέσω σκληρής ταξικής πάλης που προσπαθεί να βάλει φρένο στην ισοπεδωτική επίθεση που δέχεται η εργαζόμενη κοινωνία από τους έλληνες καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους. Εν μέσω μιας συγκυρίας που η απαξία της πολιτικής του δικομματισμού στρέφει μαζικά την ελληνική κοινωνία να αναζητά πολιτική λύση στα αριστερά.
Πρέπει οι εργαζόμενοι να καταλάβουν πως η συστράτευσή τους στα πλαίσια μιας εθνικής ενότητας δεν αποτελεί μια πρόσκαιρη “ανακωχή” από την ταξική πάλη μπροστά στους “κοινούς” εθνικούς σκοπούς. Οι καπιταλιστές δεν κάνουν καμιά απολύτως ανακωχή. Το διάστημα που η αριστερά “έδινε γη και ύδωρ στο βωμό της εθνικής ενότητας”, ούτε η άγρια λιτότητα ανακόπηκε, ούτε η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων κάμφθηκε. Τις ίδιες ακριβώς μέρες η κυβέρνηση του Καραμανλή εξάγγειλε νέα πακέτα “μεταρρυθμίσεων”, προχωρούσε στο ξεπούλημα του ΟΤΕ, των λιμανιών, έσερνε τους απεργούς στα δικαστήρια. Η ταξική πάλη δεν κάνει καμιά ανακωχή. Απλώς η αριστερά επέλεξε να πάρει “άδεια από τη σημαία”.

“Το αστείο: Βέτο τώρα σημαίνει ευθεία σύγκρουση με τους Αμερικανούς. Δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, πόσο μάλλον η κυβέρνηση Καραμανλή.” (Δελαστίκ, στο Έθνος).

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Όταν η αριστερά προσπαθεί να αντιπολιτευθεί την αστική τάξη υπερθεματίζοντας σε εθνικισμό και τσάμπα πατριωτισμό, τέτοια παθαίνει. Να γίνεται γελοία. Η αμηχανία της αριστεράς μετά το ελληνικό βέτο ήταν πασιφανής. Το ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του μετά το Βουκουρέστι μίλησε για «κάτι σαν βέτο της ελληνικής διπλωματίας». Και αμέσως μετά άρχισε να απαριθμεί τα “ανταλλάγματα” της Ελλάδας στους αμερικάνους. Το ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του εντοπίζει 3 “ανταλλάγματα”. Ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος Αλαβάνου εντοπίζει 5 και μιλά για “ατυχή, λαθεμένο συσχετισμό- παγίδα”. Η διαφορά στον αριθμό δεν κρύβει τη σύμπτωση στην ουσία της επιχειρηματολογίας: Ότι η ελληνική κυβέρνηση “αντάλλαξε” το βέτο με παραχωρήσεις στους αμερικάνους. Και ποιες είναι αυτές; Στρατός στο Αφγανιστάν, αγορά οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ, και περισσότερες παραχωρήσεις στη βάση της Σούδας.
Όσον αφορά τα δύο πρώτα είναι άκυρα αφ’ εαυτού. Βεβαίως, οι ΗΠΑ ζήτησαν από τους ευρωπαίους στρατιωτικές ενισχύσεις στον “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία” και οι ευρωπαίοι, μαζί και οι έλληνες, εκείνη την ώρα σφύριζαν αδιάφορα. Δεν το διαπιστώνουμε εμείς, το διαπιστώνουν όλα τα διεθνή μέσα, ότι ο Μπους σε αυτό το θέμα γύρισε με άδεια χέρια. Οι λίγες χώρες που υποσχέθηκαν να στείλουν στρατό δεσμεύτηκαν για πολύ μικρές, συμβολικές σχεδόν, ενισχύσεις. Οι ευρωπαίοι προτιμούν να κρατηθούν μακριά από τη διαγραφόμενη στρατιωτική συντριβή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Το ίδιο έκανε και η ελληνική διπλωματία. Κάνει πολύ καλά η αριστερά και θέτει το ζήτημα της παρουσίας του ελληνικού στρατού στα πλαίσια της επιβολής της Νέας Τάξης. Αλλά χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να το παρουσιάζει σαν αντάλλαγμα για το μακεδονικό.
Το δεύτερο “αντάλλαγμα” που αφορά την αγορά όπλων ακυρώθηκε αμέσως μόλις λέχθηκε, με την ανακοίνωση της αγοράς των αεροπλάνων όχι από τις ΗΠΑ, αλλά από τη… Γαλλία. (Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι η Γαλλία είναι η μόνη χώρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που δεν έχει αναγνωρίσει ακόμη το κράτος της Μακεδονίας με το όνομά του). Επίσης είναι σωστό να ανοίγει η αριστερά το ζήτημα των εξοπλισμών, αλλά, αντί να το χρησιμοποιεί για να σιγοντάρει τον εθνικισμό, θα πρέπει να το θέσει στις πραγματικές του βάσεις. Πως μια κυβέρνηση που δεν έχει λεφτά για παροχές και έχει ταράξει τον ελληνικό λαό στη λιτότητα, αν πρόκειται να θωρακιστεί στρατιωτικά μπορεί να ξοδεύει αστρονομικά ποσά μοιράζοντας και τις ανάλογες μίζες.
Τελικά, το μόνο “αντάλλαγμα” που αναμένει να δούμε είναι αυτό της βάσης της Σούδας και της όποιας επέκτασής της. Το θέμα της επέκτασης της βάσης όντως θα τεθεί σε ιδιαίτερες συνομιλίες μεταξύ ΗΠΑ και Ελλάδας τον Ιούνιο. Τουλάχιστον, κάτι τέτοιο έχει επισημανθεί πολλές φορές και ουδέποτε έχει διαψευστεί από την ελληνική κυβέρνηση. Δεν ξέρουμε που θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις για τη βάση της Σούδας. Η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει ως μόνο της στόχο την υπεράσπιση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης στο διεθνή ανταγωνισμό. Με αυτό το γνώμονα η ελληνική διπλωματία προσπαθεί να ισορροπεί ανάμεσα σε μεταβαλλόμενες συμμαχίες που θεωρεί ότι την εξυπηρετούν συγκυριακά ή μεσοπρόθεσμα. Οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ θα εξαρτηθεί από τις γενικότερες εξελίξεις στον πλανήτη. Από τη στάση των υπόλοιπων ευρωπαίων απέναντι στις ΗΠΑ, από τις εξελίξεις στη Ρωσία του Πούτιν, από την έκβαση των πολεμικών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και από μια σειρά παρόμοιων παραγόντων, διαρκώς μεταβαλλόμενων. Σε αυτή την αλυσίδα παραγόντων, το όνομα της Μακεδονίας αποτελεί την τελευταία τρύπα του ζουρνά.
Η αριστερά γενικά συνηθίζει να αντιμετωπίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική με μια οπτική “βλαχοδήμαρχου” που ο κόσμος του ορίζεται από το χωριό του, τα γειτονικά χωριά και μια κεντρική εξουσία στην πρωτεύουσα που είναι “αόρατη” και πανταχού παρούσα. Ομοίως και η οπτική της αριστεράς, που η ερμηνεία της για τον κόσμο εξαντλείται στην Κύπρο (μας), την Τουρκία, την Αλβανία και εσχάτως τα “Σκόπια”. Και φυσικά τους πανταχού παρόντες αμερικάνους. Με ένα τέτοιο ερμηνευτικό σχήμα ζητά και το ρόλο του συμβουλάτορα των αστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Εκτός από γελοία όμως μια τέτοια προσέγγιση είναι και επικίνδυνη για τα συμφέροντα των ελλήνων καταπιεσμένων. Αντί να συμβάλει στη δημιουργία μιας ανεξάρτητης ταξικής συνείδησης, τους υποβιβάζει στο επίπεδο του “έλληνα πολίτη” και τελικά τους αφήνει προσδεμένους στην ελληνική αστική τάξη.

Για να είμαστε δίκαιοι, σε αυτό που ονομάζουμε “αριστερά” υπήρξαν αρκετές διαφοροποιήσεις. Καταρχάς μια μειοψηφική άποψη, που εκφράζεται κυρίως από οργανώσεις τροτσκιστικής αναφοράς που ακολουθούν μια περισσότερο ή λιγότερο συνεπή διεθνιστική στάση. Πρόκειται όμως για την εξαίρεση στον κανόνα. Ο κανόνας ήταν οι διάφορες παραλλαγές του πατριωτισμού.
Το ΚΚΕ έμεινε συνεπές στην πατριωτική του αντίληψη για μια ακόμη φορά. Στην ανακοίνωση της ΚΕ μετά το ελληνικό βέτο αναφέρει βέβαια πως “Στην υπόθεση των Σκοπίων αντανακλάται η αβυσσαλέα διαφορά που χωρίζει κάθετα το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, όπου στη μια όχθη του βρίσκονται οι θιασώτες ενός κόσμου που είναι «εφικτός» μόνο στα πλαίσια των ευρωατλαντικών μονόδρομων, κι από την άλλη όχθη βρίσκεται η φωνή που αρνείται τα «τετελεσμένα» της «νέας τάξης», απορρίπτοντας τόσο τον κοσμοπολιτισμό όσο και τον εθνικισμό, ως όψεις του ίδιου νομίσματος.” Αφήνοντας όμως τα παχιά λόγια στην πάντα και περνώντας στην πράξη, το ΚΚΕ συντάχθηκε πλήρως δια στόματος της Παπαρήγα με την θέση της κυβέρνησης για “σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό”. Δηλαδή με αυτή τη λογική γιατί να μην χρησιμοποιούμε γενικότερα τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς στο λεξιλόγιό μας; Γιατί να αντί να λέμε “Βουλή των Ελλήνων” να μην χρησιμοποιούμε τον όρο “ελλαδική βουλή”; Ή ακόμη καλύτερα γιατί να λέμε “Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας” και όχι “Κομμουνιστικό Κόμμα του Ελλαδικού Χώρου” ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων; Το ΚΚΕ δυστυχώς για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι χρησιμοποιεί τον προλεταριακό διεθνισμό σαν παραπέτασμα για να υποταχτεί στα πατριωτικά κελεύσματα των ελλήνων καπιταλιστών.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Ο λόγος είναι ότι οι διάφορες συνιστώσες του δεν έχουν κοινή αντίληψη για το θέμα. Έτσι, η ΚΟΕ ακολούθησε την πατριωτική πεπατημένη, ενώ τμήματα τροτσκιστικής προέλευσης διαφοροποιήθηκαν έστω και χωρίς πολύ θόρυβο. Αλλά και ο ίδιος ο Συνασπισμός δεν έχει ενιαία αντίληψη. Έτσι από τη μια έχουμε τους πατριώτες τύπου Παπαγιαννάκη και ταυτόχρονα τη Νεολαία ΣΥΝ που με ανακοίνωσή της αναγνώρισε ανοιχτά το δικαίωμα του γειτονικού κράτους να αυτοπροσδιορίζεται όπως το ίδιο επιθυμεί. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, αναγκασμένη να πατά σε δυο βάρκες, επέλεξε ένα συνδυασμό πατριωτισμού και κοσμοπολιτισμού σε ίσες δόσεις. Να υπενθυμίσουμε το ταξίδι του Αλαβάνου στη Μακεδονία λίγο πριν ανοίξει το ζήτημα, σε μια μάλλον συμβολική κίνηση, που στόχο είχε να καταδείξει πως μια “άλλου τύπου διπλωματία” είναι εφικτή. Ο ίδιος ο Αλαβάνος επιστρέφοντας από το ταξίδι του παρουσιάστηκε στη στην Διαρκή Επιτροπή Εθνικής Άμυνας της Βουλής, όπου ανάμεσα σε άλλα είπε και τα παρακάτω: “Είδα στο τύπο και από φιλικά, αν θέλετε, ονόματα ερωτήματα και κριτική, αν έπρεπε να πάμε στα Σκόπια. Αν έπρεπε ένας έλληνας πολιτικός αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, να πάει στα Σκόπια. Εγώ λεω ότι όλα θα κριθούν από το αποτέλεσμα. (…) Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να συναντιούνται εκπρόσωποι δύο χωρών, υπουργοί κλπ, - να συναντιόμαστε με υπουργούς της Τουρκίας και καλά κάνουμε, γιατί προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα κλίμα εμπιστοσύνης, όταν η μισή Κύπρος είναι υπό κατοχή – και δεν μπορούμε να συναντηθούμε με έναν υπουργό της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, διότι μπορεί να φοράει ένα μπλουζάκι που θα γράφει το όνομα Μακεδονία, με το οποίο εμείς διαφωνούμε. Δηλαδή πιο σοβαρό είναι το μπλουζάκι το οποίο θα γράφει το όνομα Μακεδονία, από τη συνάντηση με έναν Τούρκο πολιτικό, του οποίου το μπλουζάκι θα γράφει Τουρκία και δεν θα μας ενοχλεί, αλλά που ξέρουμε ότι τα στρατεύματά τους κατέχουν το 40% του εδάφους της Κύπρου; Είναι μεγάλο λάθος. Διαπίστωσα ότι αυτό οδηγεί και σε παρεξηγήσεις και σε έλλειψη επαφής και σε αύξηση του ελλείμματος εμπιστοσύνης. Σας καλώ να ακολουθήσετε το δρόμο που προσπαθούμε να ανοίξουμε. Δηλαδή, ναι μπορούμε με μια χώρα που έχουμε διαφορές να συζητάμε. Όπως κάνουμε με την Τουρκία, όπως κάνει ο Ολμέρτ με τον Αμπάς και μπορούμε να συζητήσουμε κι άλλα θέματα, να ανοίξουμε και άλλα θέματα”. Από το μικρό αυτό απόσπασμα γίνεται φανερό πως μια πιο κοσμοπολίτικη εκδοχή της διπλωματίας, όχι μόνο δεν αντιστρατεύεται τον εθνικισμό, αλλά μάλλον τον συμπληρώνει. Και έτσι ακριβώς έγινε: Πίσω από τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ, η ουσία σε ότι αφορά στο πολιτικό επίδικο είναι καρμπόν η ίδια: συστράτευση στο πλατύ μέτωπο της “εθνικής ενότητας”.

«Με ασυγχώρητη ελαφρότητα και προσποιητή αδιαφορία προσπέρασε η ελληνική κυβέρνηση την απίστευτα προκλητική συνέντευξη του υπουργού Εξωτερικών της ΠΓΔΜ Αντόνιο Μιλοσόσκι στην ηλεκτρονική έκδοση του αμερικανικού περιοδικού “Νιούζγουικ” την περασμένη εβδομάδα. Ελάχιστα και εν παρόδω ασχολήθηκε με τη συνέντευξη αυτή και ο Τύπος, παρ’ όλο που πρόκειται για πραγματική “βόμβα” από πολιτική σκοπιά και δυναμιτίζει εντελώς κάθε προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. “Δεν πρόκειται για το όνομα, αλλά για τη μακεδονική μειονότητα που ζει στην Ελλάδα (!)”, δήλωσε κατ’ αρχάς ο Μιλοσόσκι, ο οποίος έγινε έτσι ο πρώτος ανώτατος κυβερνητικός αξιωματούχος των Σκοπίων έπειτα από πολλά χρόνια που βάζει ανοιχτά και επώνυμα πρόβλημα “μακεδονικής μειονότητας” στην Ελλάδα, αποδεικνύοντας ότι ο αλυτρωτισμός και επομένως ο επεκτατικός επιθετικός εθνικισμός παραμένουν κυρίαρχη ιδεολογία στη γειτονική χώρα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις που δίνουν σε άλλα ξένα έντυπα οι ηγέτες τους.
(…) Η προκλητικότητα της συνέντευξης Μιλοσόσκι όμως είναι τόσο μεγάλη, ώστε τελικά οι ισχυρισμοί του περί “μακεδονικής μειονότητας” στην Ελλάδα να ωχριούν μπροστά στο πολύ κρισιμότερο θέμα που θέτει -τη… σύμπηξη μετώπου Άγκυρας, Σκοπίων-Τιράνων εναντίον της Ελλάδας στη βάση της καταπίεσης εκ μέρους της Αθήνας της τουρκικής και των ανύπαρκτων αλβανικής και “μακεδονικής” μειονοτήτων!
(…) Είναι να απορεί κανείς τι άλλο θα βρει η ηγεσία των Σκοπίων για να δηλητηριάσει μόνιμα το κλίμα των σχέσεων με την Αθήνα, όχι απλώς να δυναμιτίσει το κλίμα των συνομιλιών…». (Δελαστίκ, Έθνος)

Μέσα στο αποπνικτικό κλίμα των ημερών ο Χαρδαβέλας παρουσίασε στην εκπομπή του μια συνέντευξη από μια ηλικιωμένη σλαβομακεδόνισσα, η οποία αν και γεννήθηκε σε κάποιο χωριό της Φλώρινας διαμένει στην πόλη των Σκοπίων. Κατέφυγε εκεί (όπως και τόσοι άλλοι) για να γλιτώσει από τους διωγμούς των κυνηγών κεφαλών που λυμαίνονταν την περιοχή μετά την ήττα των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού. Η ίδια άλλωστε ήταν αντάρτισσα αρχικά στον ΕΛΑΣ και κατόπιν στον ΔΣΕ.
Μετά την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης επετράπη η επιστροφή στην Ελλάδα των πολιτικών προσφύγων από τις ανατολικές χώρες, αλλά μόνο των “ελλήνων το γένος”, αφήνοντας εκτός συνόρων όλους τους Σλαβομακεδόνες, που σε μεγάλο βαθμό είχαν περάσει στις γραμμές των ανταρτών και τους ακολούθησαν στην εξορία. Πολλοί από αυτούς άφησαν πίσω συγγενείς στο ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας, άφησαν περιουσίες. Είναι αναμενόμενο να ακούει κανείς από τη δεξιά για την “ανύπαρκτη μακεδονική μειονότητα”, για την “προκλητική προπαγάνδα των Σκοπίων” και άλλα παρόμοια, αλλά όταν τέτοια επιχειρήματα ακούγονται (ή ακούγονται δια της… σιωπής) από την αριστερά, τότε η αηδία κυριαρχεί της οργής. Εδώ πια δεν πρόκειται για μια θεωρητική συζήτηση γύρω από τον εθνικισμό, ή τον ιμπεριαλισμό. Εδώ η υπόθεση αφορά τους ίδιους τους “εν όπλοις” συντρόφους μας. Το εμφυλιακό κράτος της δεξιάς και η “αποκατάσταση” της αντίστασης από το ΠΑΣΟΚ είχε κάθε λόγο να τους ξεγράψει. Η αριστερά ποιον λόγο έχει;
Ας αφήσει επιτέλους η αριστερά την “υψηλή διπλωματία” και το ρόλο του αυτόκλητου συμβουλάτορα της ελληνικής αστικής τάξης. Ας αφήσει τις “εξηγήσεις” για τις προθέσεις των αμερικάνων στα Βαλκάνια και ας πάρει επιτέλους θέση σε πέντε απλά ζητήματα: Υπάρχει ή δεν υπάρχει σλαβομακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα; Καταπιεζόταν ή δεν καταπιεζόταν (και ακόμη στο βαθμό που δεν αναγνωρίζεται σαν τέτοια) από το αστυνομικό ελληνικό κράτος; Οι γεννημένοι στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας και τα παιδιά τους έχουν ή δεν έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν στα χωριά τους και στα σπίτια τους; Έχουν ή δεν έχουν δικαίωμα στις περιουσίες τους που τις καρπώθηκαν οι ταγματασφαλίτες; Και τελικά, έχουν ή δεν έχουν δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται όπως θέλουν και γιατί αυτό θα έπρεπε να ενοχλεί την αριστερά;

Η θέση των κομμουνιστών δεν είναι να γίνονται ούτε οι νεροκουβαλητές του εθνικισμού της αστικής τους τάξης, ούτε να παριστάνουν τους “ρεαλιστές” συμβουλάτορες στους διπλωματικούς ελιγμούς της. Οι θέσεις τους στα εθνικά ζητήματα είναι θέση αρχών και συνεπώς αδιαπραγμάτευτη. Και το πρώτο καθήκον είναι να καταπολεμούν το εθνικιστικό δηλητήριο στην ίδια τους τη χώρα, το δηλητήριο που κρατά δέσμιους τους εργαζομένους και τους καταπιεσμένους σε “εθνική ενότητα” με τους καταπιεστές τους, ενάντια στα ταξικά αδέρφια τους των υπόλοιπων χωρών. Να ξεσκεπάζουν τα ψέματα πίσω από τους εθνικούς μύθους και να φανερώνουν την αλήθεια. Και η αλήθεια στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απλά και μόνο η αλαζονεία του ελληνικού ιμπεριαλισμού.

Κ. Ρουσίτης

www.ks-ee.prg

Γιατί καίγονται οι ΗΠΑ για τα Σκόπια;

τCamp Bondsteel.

Το Camp Bondsteel είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση που δημιούργησαν οι ΗΠΑ μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Βρίσκεται στο Κόσοβο. Για την ακρίβεια καταλαμβάνει εκτάσεις στα εδάφη τόσο του Κοσσυφοπεδίου όσο και της ΠΓΔΜ, παρ’ ότι τα σύνορα των δύο προτεκτοράτων δεν είναι οριοθετημένα. Άλλωστε οι αμερικάνοι δεν έλαβαν υπόψη τα σύνορα όταν σχεδίασαν την τεράστια αυτή βάση. Η τοποθεσία επιλέχθηκε με βάση τους σχεδιασμούς των κρίσιμης σημασίας ενεργειακών δρόμων που ήδη, πριν από το 1992, είχαν χαραχτεί στους χάρτες των μεγάλων αμερικάνικων εταιρειών και του Πενταγώνου.Το Camp Bondsteel οικοδομήθηκε για να προστατεύει τον αμερικάνικων συμφερόντων διαβαλκανικό αγωγό AMBO (Albania, Macedonia, Bulgaria Oil). Μια και μιλάμε όμως για συμφέροντα, ωμά οικονομικά συμφέροντα, ας συγκρατήσουμε δύο ονόματα εταιρειών: της Halliburton και της θυγατρικής της Brown & Root Services. Η μεν πρώτη ηγείται του κονσόρτσιουμ του αγωγού AMBO, η δε δεύτερη οικοδόμησε και παρέχει επιμελητειακή υποστήριξη στο κολοσσιαίο Camp Bondsteel.Στα σερβικά ερείπιαΟ «πρίγκιπας του σκότους», όπως του αρέσει να τον αποκαλούν, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσέινι, υπήρξε, μέχρι να ενδυθεί το φράκο του πολιτικού, «βασικός μέτοχος» της Halliburton. Για να μη ξεχνιόμαστε…Τον Ιούνιο του 1999, ως αποτέλεσμα των βάρβαρων και ισοπεδωτικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, ο στρατός των ΗΠΑ «απαλλοτρίωσε» περί τα 10.000 στρέμματα αγροτικής έκτασης, κοντά στο νοτιοανατολικό Κόσοβο, στην πόλη Ουρόσεβατς, επάνω στα αδιευκρίνιστα σύνορα με την ΠΓΔΜ, και άρχισε την κατασκευή του στρατοπέδου.Το Camp Bondsteel σήμερα αποκαλείται από τους αμερικάνους «Grand Dame» (Μεγάλη Κυρία), ετοιμάστηκε μέσα σε τρία χρόνια, εκτείνεται και στις δύο πλευρές των υποτιθέμενων συνόρων με την ΠΓΔΜ και εξυπηρετεί περισσότερους από 7.000 στρατιώτες, δηλαδή τα τρία τέταρτα του συνόλου της δύναμης που διατηρούν οι ΗΠΑ στην περιοχή.Το οδικό δίκτυο μέσα στο στρατόπεδο ξεπερνά τα 25 χιλιόμετρα, που οδηγούν στα περισσότερα από 300 κτίρια. Το στρατόπεδο είναι τόσο μεγάλο, ώστε χωρίζεται σε κεντρική, μέση και έξω περιοχή. Υπάρχουν υπαίθριοι χώροι αναψυχής, όπως και κλειστές αίθουσες για σπορ που είναι προσβάσιμες 24 ώρες το 24ωρο. Υπάρχουν επίσης εκκλησία, βιβλιοθήκη, αλλά και το καλύτερα εξοπλισμένο νοσοκομείο της Ευρώπης!Σε αυτό το στρατόπεδο, ανάμεσα στα άλλα, σταθμεύουν 55 ελικόπτερα Black Hawk και Apache. Αν και δεν δημιουργήθηκε διάδρομος προσγείωσης αεροσκαφών, ο χώρος επιλέχθηκε επειδή ακριβώς έχει τη δυνατότητα επέκτασης και, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, πολύ σύντομα θα μεταφερθεί εκεί η αμερικάνικη αεροπορική δύναμη που σταθμεύει στο Αβιάνο της Ιταλίας. Πέριξ του Camp Bondsteel ο αμερικάνικος στρατός ελέγχει 350 χιλιόμετρα δρόμων και 75 γέφυρες. Όλα αυτά γίνονται με τη δημιουργία φυλακίων και με επίγειες και εναέριες περιπολίες.Μια πόλη - κράτος!Την εργολαβία της κατασκευής ανέλαβε η Brown & Root Services Corporation. Για την κατασκευή δούλεψαν 24 ώρες το 24ωρο επί τρία χρόνια πάνω από 1.000 αμερικάνοι μηχανικοί και περισσότεροι από 7.000 αλβανοί εργάτες.Σήμερα η Brown & Root Services εξασφαλίζει τη λειτουργία του στρατοπέδου. Φροντίζει για την παροχή 600.000 γαλονιών νερού τη μέρα και ηλεκτρισμού για τις ανάγκες μιας πόλης 25.000 κατοίκων. Φροντίζει για τη λειτουργία 1.200 πλυντηρίων ημερησίως, καθώς και για την παρασκευή 18.000 γευμάτων. Το προσωπικό που απασχολεί η Brown & Root Services ξεπερνά τα 10.000 άτομα και είναι κυρίως αλβανοί, οι οποίοι, για να… «αποφευχθούν οι πληθωριστικές πιέσεις» στην οικονομία της περιοχής, αμείβονται με 2 δολάρια την ώρα.Όπως λένε οι ίδιοι οι αμερικάνοι που βρίσκονται στην περιοχή, η εχθρότητα που αντιμετωπίζουν οφείλεται, μεταξύ άλλων, και στο γεγονός πως το Camp Bondsteel φαντάζει ως μια περιοχή η οποία βρίσκεται 100 χρόνια μπροστά από τον χώρο που την περιτριγυρίζει. Ο τόπος γύρω από το στρατόπεδο είναι πάμπτωχος με τον δείκτη της ανεργίας να φτάνει το 80%.Τι γυρεύει μια τέτοια στρατιωτική εγκατάσταση μέσα σε μια περιοχή που «βρίσκεται 100 χρόνια πίσω»; Ας επισημάνουμε δύο αναφορές της «Ουάσιγκτον Ποστ» για το Camp Bondsteel:* Είναι ένα φανερό σημάδι ότι οι ΗΠΑ έχουν αναλάβει μείζονες δεσμεύσεις στην περιοχή και σχεδιάζουν να παραμείνουν επί μακρόν.* Η αυξανόμενη αστάθεια στη Μέση Ανατολή υποχρεώνει τις ΗΠΑ να έχουν βάσεις και ελευθερία πτήσεων πάνω από τα Βαλκάνια για να μπορούν να προστατεύσουν το πετρέλαιο της Κασπίας.«Μακεδονία» για ασφαλή ενέργεια…Η αμερικάνικη Υπηρεσία Εμπορίου και Ανάπτυξης (*S Trade & Development Agency – TDA) χρηματοδότησε τις μελέτες βιωσιμότητας και τεχνολογικών απαιτήσεων της εταιρείας AMBO, που, ας σημειωθεί, έχει έδρα τη Νέα Υόρκη.Ο πετρελαιαγωγός της AMBO, προϋπολογισμού 1,5 δισ. δολαρίων, αξιολογείται ως ένας από τους σημαντικότερους, από στρατηγική άποψη, αγωγούς, καθώς υπό αυστηρό αμερικάνικο στρατιωτικό έλεγχο μπορεί να συνδέσει τις αγορές της Ευρώπης με το πετρέλαιο της Κασπίας. Ακόμη και στην περίπτωση που μέσα στον αγωγό θα ρέει ρωσικό πετρέλαιο, αυτό θα οδεύει προς τις αγορές υπό την προϋπόθεση ότι θα το επιτρέπει η Ουάσιγκτον.Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς γιατί ανάμεσα στους χρηματοδότες της AMBO εξέχουσα θέση κατέχουν οι EXXON - Mobil και Chevron. Πολύ περισσότερο κατανοεί γιατί η Μόσχα προσπαθεί με κάθε τρόπο να έχει τουλάχιστον το 51% από τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, όποτε αυτός κατασκευαστεί, ακόμη κι αν το υπόλοιπο 49% βρεθεί στα χέρια εταιρειών συμφερόντων ΗΠΑ.Τελειώνοντας αξίζει να υπενθυμίσουμε όσα είχε πει ο βρετανός στρατηγός Μάικλ Τζάκσον, που με το «καπέλο» του ΝΑΤΟ βρισκόταν στην ΠΓΔΜ όταν η συμμαχία βομβάρδιζε τη Σερβία: Είναι απολύτως απαραίτητο να εξασφαλίσουμε τη σταθερότητα στη «Μακεδονία» και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα είναι απαραίτητο να παραμείνουμε εδώ (το ΝΑΤΟ) για πολύ καιρό έτσι ώστε να μπορούμε να εγγυηθούμε την ασφάλεια των ενεργειακών δρόμων που θα διασχίσουν τη χώρα…

Όχι τους "νονούς" των Βαλκανίων

Η ελληνική μπουρζουαζία έχει εδώ και καιρό κατακτήσει «με το σπαθί της», δηλαδή έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά της, όπως λέει και ένα ανέκδοτο, τα εθνικά χαρακτηριστικά της. Όσο δειλή και δουλοπρεπής είναι απέναντι στους ισχυρούς, τόσο σκληρή και αλαζονική είναι απέναντι στους αδύναμους και τους (θεωρούμενους απ' αυτήν) υποδεέστερους λαούς.
Οι πολιτικοί της, οι εκκλησιαστικοί πατέρες της, και οι λοιποί σφουγγοκολάριοι κρατάνε γερά την παράδοση (και ακόμη καλύτερα οι εθνικοπατριώτες που άρχισαν την καριέρα τους από τις γραμμές της Αριστεράς).

Στην περίπτωση του διαμελισμού της Σερβίας, με την ανακήρυξη του κατ' όνομα ανεξάρτητου Kοσόβου, έμειναν άφωνοι (αν και στην πράξη, συμμετέχουν στην επιχείρηση του ιμπεριαλιστικού ελέγχου της περιοχής με έλληνες στρατιώτες).
Mένουν σιωπηλοί αν και γνωρίζουν τις τεράστιες επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η δοτή, παράνομη ιμπεριαλιστική επιχείρηση ανεξαρτητοποίησης του Kοσόβου, και η ελληνική διπλωματία ετοιμάζεται να προχωρήσει σε αναγνώριση του Κοσόβου «με κύριο γνώμονα τα εθνικά μας συμφέροντα», όπως είπαν.

Στο ζήτημα της Mακεδονίας εμφανίζονται ανένδοτοι. Θέλουν σώνει και καλά να γίνουν νονοί του μικρού γειτονικού κράτους. Tο 1992 αρνούνταν με πείσμα να δεχθούν τη σύνθετη ονομασία. Σήμερα την εκλιπαρούν. Δίπλα από τους επίσημους εκφραστές της πολιτικής, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, οι πιο σωβινιστικοί κύκλοι, Καρατζαφέρηδες, Παπαθεμελήδες, Άνθιμοι και Ζουράριδες εμφανίζονται ως νέοι μακεδονομάχοι. Οι φασιστοειδείς του Kαρατζαφέρη φόρεσαν μάλιστα περικεφαλαίες, ρωμαϊκής τεχνοτροπίας, παριστάνοντας τους φρουρούς του Mεγαλέξανδρου. Aν τα συλλαλητήρια του 1992 ήταν αντιδραστική τραγωδία, με την κάθοδο ενός εκατομμυρίου στους δρόμους (μαζί δυστυχώς με τον ΣYN, για να μην ξεχνιόμαστε), σήμερα είναι μια φάρσα, παρότι δεν παύει να είναι πολύ επικίνδυνη.

Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Δημοκρατία της Μακεδονίας ή σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Βαλκανικής δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα του εθνικισμού. Αρκετό αίμα έχει χυθεί, αρκετές εθνοκαθάρσεις έχουμε γνωρίσει. Παραμερίστε τις περικεφαλαίες του σωβινιστικού φανατισμού.

Βεβαίως, στην ελληνικής εκδοχής σωβινιστική βλακεία υπάρχει αντίστοιχη «Σκοπιανή» ηλιθιότητα, αν και είναι βέβαιο πως κανείς από τους διεκδικητές δεν έχει ίχνος Mεγαλεξανδρινού DNA. Ούτε καν από τον Bουκεφάλα. Μόνο από την κοπριά του περίφημου αλόγου μπορεί νάχουν πάρει κάτι.
Kι ενώ οι «βαλκάνιοι νάνοι » είναι πρόθυμοι να βγάλουν ο ένας τα άντερα του άλλου, ανοίγοντας ένα νέο κύκλο αίματος, οι ιμπεριαλιστές των HΠA και της E.E. παίζουν το δικό τους γαιωπολιτικό παιχνίδι του διαίρει και βασίλευε. …
H δική μας θέση είναι πως αρνούμαστε να γίνουμε νονοί ενός λαού. Kάθε λαός έχει το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.

Το Μακεδονικό ζήτημα (όπως και το ζήτημα του Κοσόβου άλλωστε), δεν αφορά την κληρονομικότητα. Η Μακεδονία, όντας τμήμα τριών αυτοκρατοριών (Ρωμαϊκής, Βυζαντινής και Οθωμανικής) ποτέ δεν είχε σύνορα. Ασφαλώς οι Σλάβοι που έφθασαν τον 7ο μ.Χ. αιώνα δεν έλκουν την καταγωγή τους από τους αρχαίους Μακεδόνες. Όμως, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Μακεδόνες είναι μια από τις εθνότητες που ξεπήδησαν από τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Όταν, στα τέλη του19ου αιώνα - αρχές του 20ου η ελληνική μπουρζουαζία τα προσπαθούσε μέσω των διαπραγματεύσεων με την Υψηλή Πύλη να κερδίσει επιρροή στα Βαλκάνια, οι σλαβομακεδόνες εξεγείρονταν (εξέγερση του Ίλιντεν, 1903) ενάντια στην τούρκικη φεουδαλική κυριαρχία. Απέκτησαν την εθνική τους ταυτότητα μέσα από την πάλη κατά της οθωμανικής αυταρχίας. Η καταπίεση από τα «βασίλεια» των ελλήνων, των βουλγάρων και των σέρβων έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της «μακεδονικής συνείδησης».

Τα σύνορα των Βαλκανίων διαμορφώθηκαν στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 μέσα από πολέμους, αίμα, και διπλωματία. Από την ενιαία γεωγραφική περιοχή, στην οποία ζούσαν έλληνες, σλάβοι, βούλγαροι, εβραίοι, αλβανοί, σε ένα αληθινό μωσαϊκό λαών, η Ελλάδα κέρδισε το μεγαλύτερο μέρος, ένα μικρότερο η Βουλγαρία και το υπόλοιπο η Σερβία. Τμήμα εκείνου του πληθυσμού τής υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονίας δεν ταυτιζόταν με καμμιά από τις εθνότητες που είχαν ήδη αποκτήσει εθνικό κράτος. Ηταν το κομμάτι εκείνο που μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο αποτέλεσε την Δημοκρατία της Μακεδονίας, συστατικό τμήμα της ομόσπονδης σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας. Για 50 χρόνια, μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις αποφάσεις του Μάαστριχτ το 1991, που συνυπέγραψε και ο Σαμαράς, δεν υπήρχε ζήτημα με το όνομα.

Τώρα, καθώς διαμορφώνονται οι νέοι συσχετισμοί δύναμης μεταξύ των ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ντόπιων αστικών κλικών οι εθνικιστικές κορώνες προλειαίνουν το έδαφος για νέα σφαγεία στη Βαλκανική. Σε αυτή την προικισμένη περιοχή, μωσαϊκό λαών και λαοτήτων, οι εθνικοί ανταγωνισμοί πάντα συνδυάζονταν με τις επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων. Το ίδιο και σήμερα, που οι ιμπεριαλιστές ξαναχαράσσουν τα σύνορα με γνώμονα τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Τόσο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, όσο και η Ε.Ε. κλιμακώνουν την επέμβασή τους για την αναδιοργάνωση του ελέγχου της περιοχής, χειραγωγώντας τις τοπικές συγκρούσεις και τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Πρώτα βάζουν φωτιά και στη συνέχεια παίζουν τον ρόλο πυροσβέστη. Οι ανταγωνισμοί μεγεθύνονται καθώς οι δρόμοι του πετρελαίου διέρχονται από τα Βαλκάνια και η καπιταλιστική κλίκα της γκασπρόμ δείχνει επίσης ενδιαφέρον για τη Βαλκανική. Μια νέα πολεμική ανάφλεξη απειλεί τους λαούς.

Για τους λαούς των Βαλκανίων και πρώτα και τώρα η λύση δεν μπορεί να δοθεί από τις εθνικιστικές ελίτ που χειραγωγούνται από τον ιμπεριαλισμό. Η λύση του Βαλκανικού ζητήματος μπορεί να λυθεί με τον τρόπο που οραματίστηκαν οι βαλκάνιοι επαναστάτες εδώ και δυο αιώνες με φωτεινό παράδειγμα τον Ρήγα Φεραίο.

Όπως ο Tρότσκυ τόνιζε, «η πραγματική λύση του Bαλκανικού Zητήματος βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών δυναστειών και χρηματιστηρίων [...]. Oι Mεγάλες Δυνάμεις [...] είχαν πάντοτε άμεσο συμφέρον να θέτουν τους βαλκανικούς λαούς και κράτη αντιμέτωπα μεταξύ τους, να τα αποδυναμώνουν, για να τα θέσουν κάτω από την οικονομική και πολιτική τους επιρροή». (Λ. Tρότσκυ, Tα Bαλκάνια και οι Bαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1915, Θεμέλιο 1993, σελ. 84-87).

Όπως το ΕΕΚ και το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο Κρίστιαν Ρακόφσκυ τονίζουν, η στρατηγική γραμμή των Mαρξιστών πρέπει να είναι εκείνη που χάραξε ο Tρότσκυ και υποστήριξε η Kομμουνιστική Διεθνής πριν ο Στάλιν την κάνει όργανο της εξωτερικής πολιτικής της γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου:

«H μοναδική διέξοδος από αυτό το χάος εθνών και κρατών, από αυτό το αιματηρό κουβάρι της βαλκανικής ζωής, είναι η ένωση όλων των λαών της χερσονήσου σε μια οικονομική και πολιτική ενότητα, στη βάση της εθνικής αυτονομίας των συστατικών της μερών [...]. H κρατική ενότητα της Bαλκανικής Xερσονήσου μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους: είτε από τα πάνω, με την επέκταση ενός βαλκανικού κράτους, όποιου αποδειχθεί ισχυρότερο, εις βάρος των πιο αδύναμων και αυτός είναι ο δρόμος του πολέμου, της εξολόθρευσης και καταπίεσης των ανίσχυρων εθνών, ένας δρόμος που παγιώνει τον μοναρχισμό και το μιλιταρισμό - είτε από τα κάτω, μέσω της συνένωσης των ίδιων των λαών - αυτός είναι ο δρόμος της επανάστασης, ο δρόμος που σημαίνει την ανατροπή των βαλκανικών δυναστειών και το ξεδίπλωμα του λάβαρου της βαλκανικής ομοσπονδιακής δημοκρατίας. [...]... το καθήκον της δημιουργίας ομαλών συνθηκών εθνικής και κρατικής ύπαρξης στα Bαλκάνια πέφτει με όλο το ιστορικό του βάρος πάνω στους ώμους του βαλκανικού προλεταριάτου» (Λ. Tρότσκυ ό.π.π. σελ. 86-87).

* Kάτω όλοι οι σωβινισμοί!

* Έξω οι ιμπεριαλιστές των ΗΠA, της EE, του NATO από τα Bαλκάνια!

* Για μια Bαλκανική Oμοσπονδία των ελεύθερων ισότιμων λαών πάνω σε σοσιαλιστική βάση!

Θόδωρος Κουτσουμπός

Η ΠΓΔΜ υπό προθεσμία

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ζοφερό προβλέπεται το μέλλον των Βαλκανίων μετά τη μονομερή ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου υπό ιμπεριαλιστική καθοδήγηση και στρατιωτική προστασία και η εν συνεχεία διεθνής αναγνώριση της ανεξαρτησία του με επικεφαλής τις ΗΠΑ., Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία κ.πλ. Εισάγεται η αρχή ότι κάθε μειονότητα που έχει τις ανάλογες διεθνείς «πλάτες» και συμμαχίες μπορεί να παίρνει τα εδάφη της και να αποσχίζεται από κάθε χώρα και να ενώνεται με όποια άλλη θέλει, πράγμα που αναπότρεπτα θα οδηγήσει σε διωγμούς εναντίον των μειονοτήτων, ώστε να προλάβουν τα υφιστάμενα κράτη να διαλύσουν τις μειονότητες πριν προλάβουν εκείνες να δράσουν ως μοχλός διάλυσης των αντίστοιχων κρατών. Κόλαση!
Η απόσχιση του Κοσόβου αποσταθεροποιεί δραματικά την ΠΓΔΜ, την καθιστά κράτος υπό προθεσμία. Αργά ή γρήγορα πιθανότατα θα διαμελιστεί ανάμεσα στους Αλβανούς και τους Σλάβους κατοίκους της, τους οποίους χωρίζει ήδη το αίμα από τις ενθοτικές συγκρούσεις του 2001 με τις εκατοντάδες νεκρούς. Οι Αλβανοί με τις περιοχές τους θα ενωθούν με το Κόσοβο και την Αλβανία, οι Σλαβομακεδόνες θα υπαχθούν κατά κύριο λόγο στη Βουλγαρία και κάποιοι στη Σερβία. Ενώ όμως η αμερικανική πολιτική στο Κόσοβο είναι αυτή που ουσιαστικά προδιαγράφει το διαμελισμό της ΠΓΔΜ στο μάλλον, η Ουάσινγκτον επιθυμεί για την ώρα τη διατήρηση του τεχνητού μορφώματος της ΠΓΔΜ ως ενιαίου κράτους. Της είναι χρήσιμο ως πιόνι με το οποίο μπορεί κατά βούληση να ρυθμίζει τις σχέσεις ανάμεσα σε τέσσερις βαλκανικές χώρες – την Αλβανία, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα και τη Σερβία. Η ΠΓΔΜ είναι ένα θλιβερό προτεκτοράτο των ΗΠΑ, με μια αμερικανόδουλη και επικίνδυνη πολιτική ηγεσία και αστική τάξη, η οποία έχει ξεπουλήσει τα πάντα σε κοινωνικό επίπεδο στο κεφάλαιο και προσπαθεί να επιβιώσει καλλιεργώντας την εθνικιστική υστερία και τον αλυτρωτικό επεκτατισμό. Η ουσία είναι πάντως ότι ακριβώς η αποσταθεροποίηση της ΠΓΔΜ λόγω της ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου επανέφερε με δυναμικό τρόπο στην επικαιρότητα το θέμα της ονομασίας.
Η ελληνική αστική τάξη, διαπιστώνοντας το αδιέξοδο στο οποίο την έχει οδηγήσει η αλλοπρόσαλλη μαξιμαλιστική πολιτική της των αρχών της δεκαετίας του 1990, έκανε μια στρατηγικής σημασίας υποχώρηση, αποδεχόμενη τη σύνθετη ονομασία με τη λέξη Μακεδονία μέσα. Έχοντας κάνει αυτό, προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις με στρατηγικό πλεονέκτημα. Διαπραγματεύεται με μια χώρα που απειλείται μακροπρόθεσμα με διάλυση και παράλληλα απαιτεί πλέον κάτι απόλυτα λογικό – ένα όνομα για την ΠΓΔΜ που να καθιστά σαφές ότι η χώρα αυτή αποτελεί μόνο ένα τμήμα της Μακεδονίας και όχι φυσικά το σύνολό της. Τώρα πλέον η Αθήνα δεν έχει κανένα λόγο να βιάζεται. Τα Σκόπια και η Ουάσινγκτον επείγονται να ενσωματώσουν την ΠΓΔΜ στους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ προκειμένου να ενισχύσουν την αδύναμη άρχουσα της χώρας και να επιδιώξουν να «μπουκώσουν» και τους Αλβανούς, τόσο την αστική τους τάξη όσο και τα λαϊκά στρώματα, με τα λεφτά της ΕΕ, με στόχο να εγκαταλείψουν τις αποσχιστικές τους βλέψεις.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, το βέτο της κυβέρνησης Καραμανλή στην ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αν δεν λυθεί το ζήτημα του ονόματος, είναι ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στο πλαίσιο της καπιταλιστικής λογικής και συναντά την πλήρη επιδοκιμασία και του ελληνικού λαού, έστω και από διαφορετικές αφετηρίες. Η τεράστια πλειονότητα το επιδοκιμάζει από πατριωτικές, εθνικιστικές ή ρατσιστικές θέσεις. Εμείς, ως αριστεροί που είμαστε κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν θέλουμε την είσοδο καμιάς χώρας σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, προφανώς ούτε και της ΠΓΔΜ, αφού έχουμε βαθιά πεποίθηση ότι μόνο η ανεξάρτητη αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική πάλη των λαών μπορεί να δώσει λύσεις προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Η συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού κινήματος σε κάθε χώρα που θα παλεύει πρωτίστως για την πολιτική ήττα της κυβέρνησής της είναι ο δικός μας στόχος. Αυτό φυσικά αποκλείει κάθε είδους συμπαράσταση προς τον εθνικισμό της αστικής τάξης της ΠΓΔΜ στο όνομα της αντίθεσής μας προς τον ελληνικό εθνικισμό.
Πόσω μάλλον που ενδεχόμενη τελική άρνηση της ηγεσίας της ΠΓΔΜ να αποδεχθεί προσδιορισμό στην ονομασία που θα δείχνει σαφώς ότι η χώρα της αποτελεί μόνο ένα τμήμα της γεωγραφικής έκτασης της Μακεδονίας, συνιστά απόδειξη ανομολόγητων αλυτρωτικών, επεκτατικών βλέψεων εναντίον της Ελλάδας, αν και όταν το επιτρέψουν οι διεθνείς συνθήκες και συσχετισμοί δυνάμεων. Το μικρό μέγεθος της ΠΓΔΜ δεν σημαίνει ότι η αστική της τάξη είναι λιγότερο επιθετική στη φύση της από τις αστικές μεγαλυτέρων χωρών της περιοχής μας.
Τίποτα, απολύτως τίποτα δεν μας κάνει να τη μισούμε λιγότερο από τη δική μας!

ΠΡΙΝ 02/03/2008

ΕΔΕΣ, Τσάμηδες, εξόντωση Εβραίων Ιωαννίνων, δωσιλογισμός

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) διανέμει το ακόλουθο σχόλιο του Ανδράε Χριστινίδη, το οποίο στάλθηκε στο ΕΠΣΕ με αφορμή το δελτίο τύπου για τη κατασυκοφάντηση από Μίκη Θεοδωράκη και Λάκη Λαζόπουλο των ερευνητών που παρουσίασαν το έργο τους για τους Τσάμηδες http://cm.greekhelsinki.gr/index.php?sec=192&cid=3249 . Ανδρέας Χριστινίδης Προς το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ (ΕΠΣΕ) Με αφορμή το ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ του ΕΠΣΕ της 29ης Φεβρουαρίου 2008 για το ακραίο σοβινιστικό και «μισαλλόδοξο και συκοφαντικό παραλήρημα Θεοδωράκη - Λαζόπουλου κατά επιστημόνων» και το σχετικό κριτικό άρθρο του Ιού της Ελευθεροτυπίας (01-03-2008) για την ημερίδα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (21-02-2008), «πρώτη δημόσια εκδήλωση που έγινε ποτέ στη χώρα μας για το ζήτημα των Τσάμηδων», επιθυμώ να κάνω τις ακόλουθες παρατηρήσεις. Στο άρθρο του Ιού αναφέρεται: «οι παρεμβαίνοντες -μέλη ηπειρωτικών συλλόγων και συγγραφείς βιβλίων για την περιοχή- περιορίστηκαν στην απαρίθμηση των εγκλημάτων της δωσίλογης πολιτοφυλακής των Τσάμηδων επί Κατοχής, θεωρώντας ότι οι φόνοι 600 περίπου Ελλήνων της Θεσπρωτίας από τους Ιταλογερμανούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους δικαιολογούν και με το παραπάνω την εξολόθρευση πολλαπλάσιων μελών της μειονότητας (σε μεγάλο βαθμό γυναικών και παιδιών) από τον ΕΔΕΣ το 1944-1945 και την εκδίωξη των υπόλοιπων 20.000 στην Αλβανία.» Ο Μίκης Θεοδωράκης ισχυρίζεται ανακριβέστατα τη δήθεν υποστήριξη των επιστημόνων για «αίτημα» Μεγάλης Αλβανίας με τη δικαιολογία ότι τους Τσάμηδες «τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Ελληνες». Ο όψιμος εθνικιστής αποφεύγει βέβαια να αναφέρει το ΕΔΕΣ και την εθνοκάθαρση που αυτό διέπραξε σε βάρος των Τσάμηδων. Οι παλιοί και νέοι «εθνικόφρονες» και συνωμοσιολόγοι, που ενισχύουν τις παρανοϊκές φαντασιώσεις, ότι δήθεν ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας αποτελείται από «ανθέλληνες» που επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, είναι αυτοί που θέλουν να αγνοούν τις καταπιέσεις μειονοτήτων, που έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται, και τις εθνοκαθάρσεις στον ελλαδικό χώρο που συνεχίστηκαν μέχρι το 1982. Ονειρεύονται ίσως νέες εθνοκαθάρσεις και ενδεχομένως εδαφικές επεκτάσεις; Επειδή όμως γίνεται λόγος για δωσιλογισμό και εγκλήματα θα αναφερθώ σε ένα άλλο πολύ σημαντικό γεγονός που διαδραματίστηκε στην Ήπειρο μόνο μερικούς μήνες πριν από την εθνοκάθαρση της Τσαμουριάς από το ΕΔΕΣ, αφήνοντας το ζήτημα των Τσάμηδων στην αρμοδιότητα των επιστημόνων που έχουν ασχοληθεί μα αυτό συστηματικά και το γνωρίζουν καλύτερα από εμένα. Μετά την ανατροπή του Μουσολίνι έπαψε η Ιταλία, την 8η Σεπτεμβρίου 1943, να ανήκει στις δυνάμεις του «Άξονα». Οι Γερμανοί αντέδρασαν αμέσως. Οι ιταλικές στρατιωτικές μονάδες της Μεσογείου διαλύθηκαν, αιχμαλωτίστηκαν ή εξοντώθηκαν από τη Βέρμαχτ. Ολόκληρη πια η Ελλάδα, καθώς και η Αλβανία, το Μοντενέγκρο και τα Δωδεκάνησα βρέθηκαν κάτω από τη γερμανική κατοχή. Σε αυτή την περιοχή ζούσαν 16.000 Εβραίοι. Η σύλληψη των Ελλήνων Εβραίων της πρώην ιταλικής ζώνης κατοχής αποφασίστηκε από την RSHA («Κεντρική Υπηρεσία Ασφαλείας του Ράιχ») να γίνει με μια αστραπιαία επιχείρηση εντός τριών ημερών, από την 23η έως την 25η Μαρτίου 1944. Μια εικόνα της οργάνωσης και διεξαγωγής αυτής της επιχείρησης παρέχει μια αναφορά για την εκτόπιση των Εβραίων των Ιωαννίνων. Ο Μπεργκμάγερ (Bergmayer), μέλος της γερμανικής μυστικής χωροφυλακής (Geheime Feldpolizei-Gruppe 621), στην αναφορά του, με ημερομηνία 27 Μαρτίου 1944, που βρίσκεται στα αρχεία των μεταγενέστερων δικών της Νυρεμβέργης (μέ στοιχεία NOKW-1915) περιγράφει μεταξύ άλλων: «Ώρα 3 το πρωί [της 25ης Μαρτίου] έδωσε εντολή ο Χάφρανεκ [ταγματάρχης της γερμανικής αστυνομίας τάξεως (Ordnungspolizei)] να περικυκλωθεί το γκέτο. Ώρα 5 ανακοινώθηκε στον πρόεδρο της εβραϊκής κοινότητας, ότι όλοι οι Εβραίοι όφειλαν εντός τριών ωρών να παρουσιαστούν στους προβλεφθέντες χώρους προκειμένου να εκτοπισθούν. Ώρα 10 μεταφέρθηκαν 1.725 Εβραίοι στα Τρίκαλα. Έπιπλα και τρόφιμα από τα εγκαταλελειμμένα σπίτια παραδόθηκαν στις ελληνικές αρχές για να μοιραστούν στον πληθυσμό. «Σκοπός αυτής της γενναιοδωρίας ήταν η πρόληψη προπαγάνδας από μέρους των (φιλοκομμουνιστών) αντιστασιακών του ΕΑΜ.» Από μέρους του (εθνικιστικού, αντικομμουνιστικού) ΕΔΕΣ είχε ληφθεί, σύμφωνα με την αναφορά, “πλήρης συναίνεση”.» (γερμανικά: «”Seitens der (nationalistischen, antikommunistischen) EDES“ habe man ”volle Zustimmung“ erhalten.») Με τις συλλήψεις του Μαρτίου πραγματοποιήθηκαν 5.400 εκτοπίσεις Εβραίων.» Αυτά αναφέρονται στο βιβλίο του Ράουλ Χίλμπεργκ Η Εξόντωση των Ευρωπαίων Εβραίων (Raul Hilberg Die Vernichtung der europäischen Juden, αναθεωρημένη και συμπληρωμένη γερμανική έκδοση Fischer, Frankfurt am Main 1990), που είναι ίσως το σημαντικότερο, συστηματικότερο και πληρέστερο έργο για το Ολοκαύτωμα. Ο Ενεπεκίδης αποδίδει στα ελληνικά αυτή τη φράση έτσι: «Από τους κύκλους του ΕΔΕΣ ακούεται μόνον πλήρης επιδοκιμασία.» (Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης, το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ελλάδος 1941-1944, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήναι 1996, σ. 159.) Η περικοπή από την αναφορά του Γερμανού μυστικού αστυνομικού για τη στάση του ΕΔΕΣ στα Ιωάννινα αναφέρεται σε όλες τις από το έτος 1961 (αμερικανικές, αγγλικές και γερμανικές) εκδόσεις του μνημειώδους και πολύ γνωστού βιβλίου του Hilberg (στην τελευταία γερμανική έκδοση του 1990, σ. 750 και υποσημ. 1192), ο οποίος δεν αμελούσε να κάνει διορθώσεις και συμπληρώσεις όποτε προέκυπταν νέα στοιχεία. Από ό,τι γνωρίζω δεν απευθύνθηκε κανείς μέχρι τώρα είτε στον συγγραφέα είτε στους διαφόρους εκδότες του για να αμφισβητήσει το αναφερθέν σημείο, που παραπέμπει στα αρχεία της Νυρεμβέργης. Γνωρίζοντας την περίπτωση των Ιωαννίνων η Χάνα Άρεντ έγραψε: «Ο ελληνικός πληθυσμός ήταν στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορος, και μερικές ανταρτικές ομάδες “ενέκριναν” μάλιστα τις εκτοπίσεις» (Hannah Arendt, Eichmann in Jerusalem, Piper Verlag, München 1986). Εντούτοις αναφέρονται σημαντικές πρωτοβουλίες του ΕΔΕΣ της Αθήνας, με επικεφαλής τον γιατρό Πάνο Μαχαίρα, που με διαφόρους τρόπους, και σε συνεργασία με αστυνομικούς που εξέδιδαν ταυτότητες αντικαθιστώντας τα εβραϊκά ονόματα με χριστιανικά, συνέβαλαν στη διάσωση Εβραίων. Ανδρέας Χριστινίδης Λίντεν - Γερμανία 01.03.2008 _________________ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ (ΕΠΣΕ) Τ.Θ. 60820, 15304 Γλυκά Νερά, Tηλ. 2103472259 Fax: 2106018760 email: office@greekhelsinki.gr ιστοσελίδα: http://cm.greekhelsinki.gr/

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΜΗΔΕΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

www.sitemaker.gr/antiethnikistik

Αναδημοσιεύουμε τα παρακάτω άρθρα για την πολύπαθη μειονότητα των Τσάμηδων, η οποία, όπως και η Μακεδονική και η Εβραϊκή, υπήρξε θύμα μιας συστηματικής και ανηλεούς εθνοκάθαρσης που, όπως γίνεται συνήθως, πρόθυμα δικιολογήθηκε από τους κάθε λογής Έλληνες εξωνυμένους κονδυλοφόρους, που δεν ιδρώνει το μάτι τους μπροστά σε κανένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, προκειμένου να ικανοποιήσουν τους εργοδότες τους, όπως απέδειξε και η αμέριστη υποστήριξη που τέτοιοι εξωνυμένοι κονδυλοφόροι πρόσφεραν στους Σέρβους εγκληματίες πολέμου Μιλόσεβιτς, Κάρατζιτς, Μλάντιτς και Αρκάν, όταν όλη η ανθρωπότητα ωχριούσε απέναντι στα εγκλήματα των τελευταίων.
Τα επιχειρήματα, τα οποία εφευρέθηκαν εκ των υστέρων (όπως μας πληροφορεί ο καθηγητής Μαργαρίτης) προκειμένου να δικιολογηθεί η σε βάρος των Τσάμηδων εθνοκάθαρση, δηλ. ότι οι κάποιοι (πολύ λίγοι) Τσάμηδες συνεργάστηκαν με στρατούς κατοχής κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι μόνο δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε αμερόληπτη ιστορική επαλήθευση, λόγω του ότι η εθνοκάθαρση ξεκίνησε ήδη από την εποχή του διωγμού των Τούρκων από την Ήπειρο και την εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων στην περιοχή (δεκαετία του 1920), αλλά δεν έχουν και καμιά ηθική βάση, όταν είναι σε όλους γνωστό ότι ελάχιστοι υπήρξαν οι Έλληνες δωσίλογοι που τιμωρήθηκαν για την συνεργασία τους με τους στρατούς κατοχής, ενώ πολλοί από αυτούς απαλλάχθηκαν από οποιεσδήποτε συνέπειες του δωσιλογισμού τους, όταν μετά τον πόλεμο αναδείχθηκαν σε φανατικούς διώκτες του αριστερού κινήματος, το οποίο είχε αναπτυχθεί κατά την διάρκεια του πολέμου. Άλλωστε, η κυβέρνηση του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, διατηρούσε τις καλύτερες σχέσεις με την κυβέρνηση του Χίτλερ, μέχρι οι Άγγλοι επικυρίαρχοι της Ελλάδας, εκείνη την εποχή, να αναγκάσουν τον Μεταξά να μπει στον πόλεμο με την πλευρά των συμμάχων, κάτι που διευκόλυνε η Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας.
Τέλος, οποιαδήποτε εθνοκάθαρση και γενοκτονία, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να δικιολογηθεί με τέτοια γελοία επιχειρήματα, γιατί, ως γνωστόν, τα περισσότερα θύματα των εθνοκαθάρσεων και των γενοκτονιών είναι άμαχος πληθυσμός ενώ πάντα, οι αυτουργοί των εθνοκαθάρσεων και των γενοκτονιών, αμείβονται αποκτώντας τις περιουσίες των θυμάτων, κάτι που σαν κίνητρο στέκει από μόνο του σαν ικανή και αναγκαία προϋπόθεση μιας εθνοκάθαρσης και μιας γενοκτονίας.


ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΜΗΔΕΣ

ΤΣΑΜΗΔΕΣ
Ένα «ανύπαρκτο» ζήτημα ή μια μειονότητα στη δίνη της σύγκρουσης
των αντίπαλων εθνικισμών;

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ, ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΟ ΑΠΘ

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ.


Τη συνέντευξη πήρε ο Θράσος Τζίκας.

Η διακοπή της επίσκεψης του K. Παπούλια στην Αλβανία, λόγω του
προβλήματος που (θα) δημιουργούσε ( η διαδήλωση των Τσάμηδων,
αναζωπύρωσε τις εθνικιστικές εξάρσεις στην Ελλάδα, ενώ η στάση του
προέδρου χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τον αρχιεπίσκοπο και τον Γ.
Καρατζαφέρη. Τα παράθυρα των καναλιών γέμισαν από αναφορές στις
θηριωδίες των Τσάμηδων και στην «εγκληματική φύση» τους. Η θεωρία της
συλλογικής ευθύνης θριάμβευσε ακόμη μια φορά. Η «συγκρατημένη»
ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας αναφέρθηκε σε ακραία στοιχεία
που προβάλλουν «ανύπαρκτα» ζητήματα. Όμως το ζήτημα των Τσάμηδων (ως
αποζημίωση για απολεσθείσες περιουσίες) τίθεται μόνιμα από το αλβανικό
κράτος (είχε τεθεί π.χ. κατά την επίσκεψη του Κ. Στεφανόπουλου το 2004,
από τον Αλβανό ομόλογό του Α. Μωϋσίου) και σταθερά συναντά την αρνητική
τοποθέτηση του ελληνικού κράτους. Αν δει κανείς τις επίσημες
διατυπώσεις, θα αντιληφθεί ότι το «χαρτί» αυτό «παίζεται», ανάλογα με τα
άλλα ζητήματα που είναι υπό διαπραγμάτευση στις διμερείς σχέσεις.
Επειδή, όμως η αριστερά οφείλει να αντιπαρατίθεται στις εθνικιστικές
εξάρσεις και να αντιμετωπίζει κριτικά τους «εθνικούς μύθους», ζητήσαμε
από τον καθηγητή Γ. Μαργαρίτη, να παραχωρήσει στην ΕΠΟΧΗ τη συνέντευξη
που ακολουθεί.


Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας με τίτλο «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες:
Τσάμηδες - Εβραίοι. Στοιχεία για την καταστροφή των μειονοτήτων στην
Ελλάδα». Πώς αντιμετωπίσθηκαν οι Τσάμηδες από την ελληνική πλευρά;

Το γεγονός ότι, αν και ήταν μουσουλμάνοι, οι Τσάμηδες δεν ανταλλάχθηκαν
στα 1922 - 23 και παρέμειναν στις εστίες τους θεωρήθηκε περίπου ως
«ατύχημα». Πάνω σε αυτή την αντίληψη, στηρίχθηκε η ιδέα ότι πρόκειται
για «υπό προθεσμία» έλληνες πολίτες, ιδέα πάνω στην οποία στήθηκαν πολλά
μέτρα, όχι πάντοτε δίκαια και όχι πάντοτε λογικά.

Λέγεται ότι οι Τσάμηδες δεν εκδιώχθηκαν, αλλά έφυγαν εκουσίως ή αν
εκδιώχθηκαν, αυτό έγινε διότι ήταν -συλλήβδην- εγκληματίες και
συνεργάτες των Γερμανοϊταλών, κατά την κατοχή. Ποια η δική σας άποψη;

Όλες οι μαρτυρίες και οι πηγές που διαθέτουμε συνηγορούν στο ότι η
εκδίωξη των Τσάμηδων από τις κωμοπόλεις και τα χωριά τους ήταν μία
εξαιρετικά βίαιη διαδικασία, η οποία εξελίχθηκε σε διαδοχικά κύματα,
στην περιοχή της Παραμυθιάς πρώτα και στην περιοχή των Φιλιατών στη
συνέχεια. Ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού θανατώθηκε, πολλοί
κακοποιήθηκαν, ενώ τα υπάρχοντά τους διαρπάγησαν. Καμία από τις
μεταγενέστερες μελέτες δεν αμφισβητεί αυτό το γεγονός (Κραψίτης, Μαντά,
Μιχαλόπουλος, κ.λπ.) Προφανώς, η φυγή των Τσάμηδων, πέρα από τα σύνορα,
δεν ήταν μία ανώδυνη υπόθεση.
Η συλλήβδην δαιμονοποίηση των Τσάμηδων ως «φανατικών συνεργατών του
κατακτητή» είναι σε ένα βαθμό μεταγενέστερη των γεγονότων (Παπαμανώλης,
1945, Λάμπρου, 1949 κ.λπ.), ένα είδος «απολογητικής» υπερβολής από
μέρους της ελληνικής πλευράς, ώστε να μη δημιουργηθούν διπλωματικές
επιπλοκές από όσα συνέβησαν στη Θεσπρωτία. Στον καιρό της κατοχής, οι
Ιταλοί δημιούργησαν ένα μικρό πυρήνα μουσουλμανικής Πολιτοφυλακής, όταν
διαπιστώθηκε η αδυναμία της ελληνικής Χωροφυλακής να παρέμβει στις
κοινότητες των Τσάμηδων (σχετικά έγγραφα υπάρχουν στα παραρτήματα του
βιβλίου μου). Η αυτονομιστική κίνηση των Τσάμηδων, η «Ξίλια», στα 1944,
συνέπραξε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό με τους Γερμανούς και στράτευσε
μερικές εκατοντάδες άτομα -ως εθελοντές ή ως υποχρεωτικά
στρατολογημένους- για να υπηρετήσουν στις τοπικές φρουρές στο πλευρό των
κατοχικών στρατευμάτων.
Την ίδια εποχή, τόσο το ΕΑΜ, όσο και ο ΕΔΕΣ έκαναν προσπάθειες να
προσεταιριστούν τμήματα του τσάμικου πληθυσμού και να περιορίσουν την
επιρροή της «Ξίλια». Για ευνόητους λόγους, αποτελέσματα έδωσε η πιο
πειστική πολιτική του ΕΑΜ. Σημαντικά ποσοστά Τσάμηδων, ειδικά από τις
περιοχές βόρεια του Καλαμά, οργανώθηκαν στο ΕΑΜ, ενώ ο ΕΛΑΣ δημιούργησε
ένα ολόκληρο τάγμα (το ΙΥ/15), από Τσάμηδες αντάρτες.
Να σημειώσω, επίσης, ότι οι οργανώσεις του ΕΑΜ έκαναν, την εποχή εκείνη,
σαφέστατο διαχωρισμό ανάμεσα στους δωσίλογους Τσάμηδες και στον υπόλοιπο
πληθυσμό της μειονότητας. Οι αγριότητες σε βάρος του τελευταίου, από τη
μεριά του ΕΔΕΣ, καταγγέλθηκαν με κατηγορηματικό τρόπο, ενώ στάλθηκε κάθε
δυνατή βοήθεια από το ΕΑΜ και την ΕΤΑ (Επιμελητεία του Αντάρτη) στους
καταυλισμούς των προσφύγων ακόμα και πέρα από τα σύνορα.
Ήταν σαφές ότι οι αντιλήψεις και οι πρακτικές απέναντι στη μειονότητα
ήταν διαμετρικά αντίθετες, εκείνα τα χρόνια και δεν συμμερίζονταν όλοι
την ιδέα για «εγκληματική φύση» των Τουρκαλβανών. Ίσως αυτοί να γνώριζαν καλύτερα, από διάφορους μεταγενέστερους απολογητές των διωγμών, τι συνέβη στη Θεσπρωτία.

Ποια είναι τα ποσοτικά στοιχεία αυτής της υπόθεσης (άνθρωποι και
περιουσίες); Ωφελήθηκαν κάποιοι και ποιοι από την εκδίωξη των Τσάμηδων;

Τα ποσοτικά στοιχεία δύσκολα μπορούν να προσδιοριστούν, καθώς όλες οι
καταγραφές έγιναν κάτω από «μη ομαλές συνθήκες». Στα 1940, ο εντός των
συνόρων πληθυσμός των μουσουλμάνων Τσάμηδων ήταν γύρω στις 20.000, ενώ
θα πρέπει να συνυπολογιστούν οι προσφυγικές εγκαταστάσεις, εκείθεν των
συνόρων, όπου κατέφυγαν αρκετοί Τσάμηδες, από το 1913 και μετά. Ο
αριθμός εκείνων που θανατώθηκαν, από το καλοκαίρι του 1944, στη διάρκεια
των διωγμών του ΕΔΕΣ, εναντίον τους, είναι επίσης απροσδιόριστος. Οι πιο
«μετριοπαθείς» αλβανικές πηγές τον τοποθετούν γύρω στα δύο χιλιάδες
θύματα -10% του προπολεμικού πληθυσμού- ενώ από την ελληνική πλευρά δεν
υπάρχει καμία επίσημη ή ημιεπίσημη εκτίμηση (πως είναι δυνατό να υπάρξει
τέτοια για «ανύπαρκτο» θέμα
Ως προς τις περιουσίες τα πράγματα είναι ακόμη λιγότερο μετρήσιμα.
Προφανώς, η «μαύρη τρύπα» που δημιουργήθηκε από την αναχώρηση 30.000
-ίσως- ανθρώπων, ανάμεσα στα 1913 και 1945, απέφερε οφέλη σε όσους
επωφελήθηκαν από το κενό. Με νόμιμους ή μη τρόπους σπίτια, κτήματα,
περιβόλια, άλλαξαν ιδιοκτήτες. Μα και ανάμεσα στο «νόμιμο» και το «μη
νόμιμο» υπάρχει πρόβλημα. Οι τσάμικες ιδιοκτησίες, λόγου χάρη, που
απαλλοτριώθηκαν υποχρεωτικά στο πλαίσιο του αναδασμού, τον καιρό του
Μεταξά, χωρίς ποτέ να λάβουν τη νόμιμη αποζημίωση οι ιδιοκτήτες τους,
που θα πρέπει να τοποθετηθούν; Οι δε περιουσίες που δημεύθηκαν με απόφαση δικαστηρίων και θεωρούνται «εχθρικές λείες» αποτελούν μια, ακόμα, ενοχλητική ιδιαιτερότητα για την περιοχή.

Πώς αντιμετωπίζουν η ελληνική και η αλβανική πλευρά το ζήτημα των
Τσάμηδων σήμερα;

Για την ελληνική πλευρά δεν υπάρχει ζήτημα - ότι και αν σημαίνει αυτό.
Για την αλβανική αποτελεί προσφιλές θέμα της «εθνικής» ρητορείας. Η
αλβανική βουλή έχει δεχθεί τη «γενοκτονία» των Τσάμηδων από τους
«Έλληνες σωβινιστές» και οι οργανώσεις των Τσάμηδων είναι εξαιρετικά
δραστήριες. Τα αιτήματά τους επικεντρώνονται τον τελευταίο καιρό στη
διεκδίκηση αποζημιώσεων για τις περιουσίες που άφησαν πίσω.
Υπάρχουν ομοιότητες και διαφορές της ιστορίας των Τσάμηδων με την
αντιμετώπιση άλλων μειονοτικών ζητημάτων στα Βαλκάνια;
Νομίζω ότι μόνο στην περίπτωση των συγκρούσεων μεταξύ Κροατών και
Σέρβων, στη Γιουγκοσλαβία, μπορούμε να συναντήσουμε καταστάσεις
συγκρίσιμες με όσα συνέβησαν στη Θεσπρωτία στα 1944. Στη γειτονική
Αλβανία, παρά τις δεδηλωμένες προθέσεις του «Μπαλλί Κομπετάρ» (αλβανική
οργάνωση αντίστοιχη του ΕΔΕΣ) η ελληνική μειονότητα δεν θίχθηκε -ούτε
στα πλαίσια κάποιων «αντιποίνων»- εκείνα τα χρόνια, χάρη στην πολιτική
του ισχυρού Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλβανίας (αντίστοιχου
του ελληνικού ΕΑΜ).

Ο αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε «ελληνοπρεπή» την στάση του προέδρου της
Δημοκρατίας. Θα θέλατε να το σχολιάσετε;

Ο συγκεκριμένος αρχιεπίσκοπος βρίσκεται σαφώς πέρα από κάθε δυνατότητα
ευπρεπούς σχολιασμού.

Ποια θα μπορούσε να είναι μια εναλλακτική / αριστερή προσέγγιση του
συγκεκριμένου ζητήματος;

Ως πολίτης, θα προτιμούσα, στη θέση των συνθημάτων, να αναζητηθούν με
πολιτικό τρόπο λύσεις για τα όποια υπαρκτά και όχι φανταστικά προβλήματα
προκύπτουν. Κάτω από αυτή τη σκοπιά και πέρα από φανατισμούς, που
υποκρύπτουν άλλες προθέσεις, το πρόβλημα παρουσιάζεται εξαιρετικά απλό.
Σε τίποτα δεν θα έθιγε την ελληνική πολιτεία και κοινωνία η αναφορά στα
γεγονότα του 1944, δεδομένου ότι τα όσα θλιβερά συνέβησαν -όπως και όσα
διέπραξαν οι Τσάμηδες- ήταν έργο περιορισμένου κύκλου ατόμων που ανήκαν
σε συγκεκριμένη οργάνωση (πολλοί ΕΔΕΣίτες αποδοκίμασαν τα έκτροπα και
τότε και μεταγενέστερα). Από την άλλη, τα χρόνια πέρασαν, η ιστορία δεν
γυρίζει πίσω, δεν είναι δυνατό να διανεμηθεί εκ νέου η γη της Θεσπρωτίας
στους προ εξηκονταετίας ιδιοκτήτες της. Μετά δε από εξήντα χρόνια, δεν
είναι δυνατό ούτε να προσδιοριστούν και να αποτιμηθούν οι εν λόγω
περιουσίες, ούτε να διευκρινιστούν οι δικαιούχοι.
Στην ουσία, λοιπόν, το πρόβλημα είναι ηθικό και έμμεσα πολιτικό. Μία
συμβολική κίνηση από την ελληνική πλευρά θα αρκούσε για να εκτονώσει το
κλίμα και να αφοπλίσει τους εκείθεν των συνόρων ακτιβιστές. Δεν θα ήταν
άσχημο να υπάρχει ένα αγκάθι λιγότερο στα Βαλκάνια και στις σχέσεις δύο
λαών που τόσο στενά έχει συνδέσει η ιστορία!


TA NEA

5-11-2005

ΤΑΚΗΣ ΚΑΜΠΥΛΗΣ

Eνστάσεις

H ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Τσάμικος. Όπως εξηγεί η Μάγδα Ζωγράφου (αναπληρώτρια καθηγήτρια στα ΤΕΦΑΑ - εθνοχορολογία) ο χορός αυτός θεωρείται ότι κατάγεται από τους Τσάμηδες και χορευόταν από την Ήπειρο (και βορειότερα) μέχρι και την Πελοπόννησο. Χαρακτηρίζεται από την προβολή του πρώτου χορευτή (ανδρεία κ.λπ.) ενώ οι υπόλοιποι τον αποδέχονται (ακολουθούν).


Ιστορίες με σύνορα...


Ο ΑΛΦΡΕΝΤ Μοϊσίου χρωστάει - λένε - την πορεία του στην οικογένειά του. Δεν έγινε τυχαία υφυπουργός από τον Εμβέρ Χότζα, ούτε τυχαία του εμπιστεύθηκε ο παρανοϊκός δικτάτορας (και γνωστός ελληνολάτρης) το πρόγραμμα των μπούνκερ. Των χιλιάδων πολυβολείων που λόγω (και) του κόστους καταδίκασαν την Αλβανία να μείνει επί χρόνια στο περιθώριο του κόσμου. Ο Άλφρεντ Μοϊσίου, ο σημερινός πρόεδρος της Χώρας των Αετών, είναι γιος ενός ήρωα του B' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πατέρας του, ο Σπίρο Μοϊσίου, στρατιωτικός του βασιλιά Ζώγου αρνήθηκε το 1940 να υπακούσει τους Ιταλούς και να επιτεθεί εναντίον της Ελλάδας. «Δεν έχω τίποτα εναντίον της Ελλάδας», δήλωσε. Με τους (Αλβανούς) στρατιώτες του - κατ' άλλους μία διμοιρία, κατ' άλλους ένα τάγμα - «λιποτάκτησε» και βρήκε καταφύγιο στα βουνά. Ήταν η αρχή του(πιθανότατα) πρώτου αντιφασιστικού αντάρτικου του B' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Φουάντ Μπότσι ζει σήμερα στο Φίερι, μία πόλη στον οδικό άξονα Αργυροκάστρου - Τιράνων. Ηθοποιός, από τους γνωστούς στην Αλβανία, σήμερα στα 75 του δεν διανοήθηκε ούτε μία φορά - περιμένοντας στις ατέλειωτες ουρές για βίζα έξω από την ελληνική πρεσβεία - να κάνει χρήση της δικής του ιστορίας. Γεννημένος στην Πωγωνιανή - κοντά στα Γιάνενα - είχε συμμαθητή του, και έκτοτε στην καρδιά του, τον Πρόεδρο της χώρας από την άλλη πλευρά των συνόρων. Τον Κάρολο Παπούλια. H φιλία τους έγινε γνωστή τον Νοέμβριο του 1987, όταν ο Κάρολος Παπούλιας - τότε υπουργός Εξωτερικών - τον αναζήτησε και τον συνάντησε. Ήταν στο πλαίσιο της επίσκεψης, για πρώτη φορά μετά το 1945, Έλληνα αξιωματούχου στην Αλβανία. (Είχε προηγηθεί τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου η άρση του εμπολέμου, την οποία ο τότε πρόεδρος της N.Δ. K. Μητσοτάκης χαρακτήρισε πράξη «εθνικής μειοδοσίας», διότι «θυσιάζονται οι Βορειοηπειρώτες». H δήλωση υπενθυμίζεται ως μέτρο κρίσης της πολιτικής οξυδέρκειας).

Οι συμμαθητές ξαναβρέθηκαν και έκτοτε διατηρούν αλληλογραφία! H οικογένεια του Φουάντ Μπότσι (μουσουλμάνοι Λιάπηδες) εγκατέλειψε την Ελλάδα το 1938. Ήταν δύσκολα τα χρόνια και από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Τις τελευταίες δύο ημέρες μετά το επεισόδιο μεταξύ των δύο Προέδρων...

... ο Φουάντ Μπότσι δεν σηκώνει το τηλέφωνο, δεν ανοίγει την πόρτα. Μίλησε μόνο στον συνάδελφο Γκάζι Καπλάνι για να του πει: «Αυτός ο άνθρωπος είναι αδελφός μου. Ποιος θα ερχόταν να σε βρει μετά 50 χρόνια. Και τώρα οι δημοσιογράφοι εδώ που ξέρουν την ιστορία έρχονται να τους πω ότι είμαι Τσάμης και να κάνω δηλώσεις για τον συμμαθητή μου. Έφτιαξαν και μύθους. Ότι η μάνα μου βύζαξε τον Κάρολο, ότι, ότι, ότι... Αφήστε μας έξω από την Ιστορία των χωρισμών. Εμείς ανήκουμε στην άλλη Ιστορία. Των ανθρώπων, όχι των εθνών». H Ιστορία, έγραφε ο Ραϊμόν Κενό, δεν είναι παρά η ιστορία του ανθρώπινου πόνου. Και τέτοιος περισσεύει ακόμη στην ελληνοαλβανική ζωή. Όχι γιατί μπορούν να αλλάξουν σήμερα κάποια δεδομένα, αλλά διότι ποτέ δεν εκφράστηκε. Και πόνος που δεν εκφράζεται δεν ανακουφίζεται.

Οι Τσάμηδες ατύχησαν να ζουν (από τον 14ο αιώνα) στις εύφορες περιοχές της Παραμυθιάς των Φιλιατών και του Φαναρίου. Τσάμηδες ορθόδοξοι (από αυτούς ήταν και οι Σουλιώτες) και Τσάμηδες μουσουλμάνοι (σουνίτες). Μέχρι την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, οι όποιες εντάσεις είχαν να κάνουν με τις συνηθισμένες παντού μικροδιαφορές.

H εικόνα που ακολουθεί είναι τρομακτική, αλλά πραγματική...

... και περιγράφεται από τον Γ. Μαργαρίτη (Πανεπιστημιακός - Αριστοτέλειο). Με την ανταλλαγή πληθυσμών (1923 - 1924) Μικρασιάτες μεταφέρονται στην περιοχή, με σκοπό να εντείνουν την πίεση προς τους Τσάμηδες. Μάλιστα από την ελληνική κυβέρνηση εκδίδονταν εντολές να συγκεντρώνονται στην παραλία για να μετακινηθούν (δήθεν προς Τουρκία). Εκεί παρέμεναν εβδομάδες, περιμένοντας τα πλοία και μετά τους έδιναν άδεια να επιστρέψουν στις περιοχές τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως είχαν ήδη πωλήσει τα υπάρχοντά τους. Έτσι άρχιζαν νέες προστριβές και το αίσθημα της αδικίας αλλά και της πείνας αφού τους είχαν απαγορεύσει και να σπείρουν περίσσευε. Τη «λύση» έδωσαν, τελικά, ο Ζέρβας και ο ΕΔΕΣ το 1944 - 1945. Είχε προηγηθεί η συμμαχία Τσάμηδων (σε καμία περίπτωση αναφέρουν οι νεώτερες ιστορικές έρευνες στην έκταση που της αποδόθηκε για να δικαιολογηθεί η εθνοκάθαρση) με τους Ιταλούς κατακτητές. Συνολικά, 20.000 άνθρωποι πέρασαν τα σύνορα και έως 2.000 πέρασαν από το μαχαίρι του ΕΔΕΣ. Στην Αλβανία δεν βρήκαν πολύ καλύτερη τύχη. Ο Χότζα τούς διασκόρπισε σε Βορρά και Νότο. (Σήμερα, στην Αλβανία το «Τσάμης» θεωρείται βρισιά - υπενθυμίζεται αντίστοιχα η «υποδοχή» των Μικρασιατών από τους Ελλαδίτες). H αλβανική πολιτική μόνο μετά την πτώση του Χότζα χρησιμοποίησε πολιτικά τους Τσάμηδες με κορύφωση την ανακήρυξη από την αλβανική Βουλή (1994) της 27ης Ιουνίου ως ημέρας γενοκτονίας.

Οι Τσάμηδες έγιναν και «αόρατοι»...

... μοναδικό γεγονός στην ελληνική ιστορία μαζί με τους σλαβόφωνους που ζουν σήμερα στη FYROM. Όπως εξηγεί ο Λάμπρος Μπαλτσιώτης (ιστορικός, Πάντειος), ενώ σε όσους εκπατρίστηκαν (ηθελημένα ή μη) αφαιρέθηκε (προσωπικά από τον καθένα με σχετική πράξη του ελληνικού κράτους) η ελληνική ιθαγένεια αυτό δεν συνέβη και με τους Τσάμηδες. Έτσι ενώ ο σλαβόφωνος που ζει, π.χ., στη Σερβία, ο μουσουλμάνος της Θράκης που ζει στην Τουρκία μπορεί να ανατρέξει στα μητρώα αρρένων π.χ. στα δημοτολόγια της Καστοριάς και να εντοπίσει την πράξη αφαίρεσης της ιθαγένειάς του, αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τους Τσάμηδες. Ο ελληνικός στρατός απλούστατα κατέστρεψε τα σχετικά μητρώα αρρένων και τα δημοτολόγια δεν υπάρχουν. Επομένως, στην πράξη ουδέποτε τους αφαιρέθηκε με τις προβλεπόμενες διαδικασίες η ελληνική ιθαγένεια. Ωστόσο - παρατηρεί ο Λ. Μπαλτσιώτης - τα νομικά επιχειρήματα περί επιστροφής περιουσιών, τουλάχιστον αυτών που δημεύτηκαν μάλλον κλίνουν υπέρ της ελληνικής πλευράς. Γνωμοδότηση προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με τους Σουδήτες και νομολογία του Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για το ίδιο θέμα καθιστούν επισφαλή τα επιχειρήματα των Τσάμηδων. Ο Λ. Μπαλτσιώτης εξηγεί ότι προφανώς δεν ήταν όλοι συνεργάτες των κατακτητών, πόσο μάλλον δεν έκαναν εγκλήματα όλοι, ούτε βέβαια τα μικρά παιδιά. Όμως ανάλογα οι Σουδήτες (Γερμανοί που ζούσαν στην Τσεχία) και άλλες κοινότητες σε άλλες χώρες εκδιώχθηκαν και αυτοί en bloc με το τέλος του B' Παγκοσμίου Πολέμου ως εγκληματίες πολέμου και οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Το 1991, η Γερμανία ουσιαστικά το μόνο που διεκδίκησε ήταν μία ηθική δικαίωση για τους ανθρώπους αυτούς.

Το θέμα, λοιπόν, σήμερα είναι περισσότερο ηθικό.

Το 1876, ο Εμμανουήλ Ροΐδης έγραφε: «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του, η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τον πατριωτισμόν».

Κι αυτός αναζωπυρώνεται από πολιτική αστοχία (όσο άστοχη ήταν παλαιότερα και η παρουσία του Κάρολου Παπούλια στις 17 Φεβρουαρίου 1997 στη δίκη της MABH)...


Info
* Γιώργου Μαργαρίτη «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες», Αθήνα 2005 ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ * Γιάννη Γιαννουλόπουλου «Έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή», υπό έκδοση, ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ * Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου «Τα δικαιώματα στην Ελλάδα 1953-2003», Αθήνα 2004 ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ *Αντώνη Λιάκου, Άγγελου Ελεφάντη, Αντώνη Μανιτάκη, Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου «Ο Ιανός του εθνικισμού», Αθήνα 1993 ΠΟΛΙΤΗΣ (στην εισαγωγή του A. Λιάκου εντόπισα το κείμενο του Ροΐδη) * Ελευθερίας Μαντά «Οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου», Θεσσαλονίκη 2004 IMXA * Γιάννη Σάρρα «Μνήμες της τραγικής περιόδου 1936-1945», Αθήνα 2001 ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ * Χάγκεν Φλάισερ «Στέμμα και σβάστικα», Αθήνα 1995 ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ *Μαρκ Μαζάουερ «Στην Ελλάδα του Χίτλερ», Αθήνα 1994 ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ *Βάσως Ψιμούλη «Σούλι και Σουλιώτες», Αθήνα 1998 KNE/EIE *Τάσου Κωστόπουλου «Αφαιρέσεις ιθαγένειας», Αθήνα 2003 ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ (τ. 83) * M. Παύλου, Δ. Χριστόπουλου (επιμ.) «H Ελλάδα της μετανάστευσης», Αθήνα 2004 KPITIKH *Λ. Μπαλτσιώτη «Τσαμουριά, πραγματικότητες και φαντασιώσεις», Αθήνα 2004,Ο ΠΟΛΙΤΗΣ (τ. 126)


Enstaseis - blog
Θα μας βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

http: //enstaseis.blogspot.com

Η αλήθεια για το Τσάμικο
Άρθρο του Α.Καρκαγιάννη στην Καθημερινή για Τσάμηδες

Tσάμηδες και άλλα «απόβλητα» της εθνικής πορείας... Γραφει ο Aντώνης Kαρκαγιάννης

Ποιοι ήταν οι Tσάμηδες της Θεσπρωτίας και ποια η σχέση τους με την Eλλάδα; Tι διεκδικούν σήμερα;
Eίναι οι κάτοικοι της Tζαμουριάς, που περιλάμβανε τις επαρχίες Παραμυθιάς, Φιλιατών, Πάργας και Mαργαριτίου. Γηγενείς Hπειρώτες, αλβανόφωνοι και χριστιανοί ορθόδοξοι κατά τη μεγάλη τους πλειοψηφία. Oνομάζονταν Tσάμηδες και είναι άγνωστο από πού προέρχεται το όνομά τους. Προπολεμικά αριθμούσαν 70 χιλιάδες ψυχές. 'Oσοι μιλούσαν και ελληνικά τα μιλούσαν με ιδιαίτερο τρόπο, διαφορετικά από την ηπειρωτική διάλεκτο. Oι ιδιαιτερότητες στον χαρακτήρα τους προέρχονταν περισσότερο από τη φεουδαρχική οργάνωση γύρω από φεουδαρχικές «πατριές» παρά από τη «φυλετική» τους προέλευση, άγνωστη και αυτή. Oι «πατριές» βρίσκονταν σε μόνιμη διαμάχη μεταξύ τους και οι Tσάμηδες έμαθαν να είναι καχύποπτοι, επιθετικοί και να καταφεύγουν στην αυτοδικία για τις διαφορές τους. Oι ελληνόφωνοι κάτοικοι της περιοχής, μάλλον τους περιφρονούσαν και κατά τη μεταξική περίοδο ασκήθηκαν ποικίλες διώξεις εις βάρος των Tσάμηδων. ΄Hταν μειονότητα; Eίχαν χαρακτηριστικά μειονότητας, την ιδιαίτερη γλώσσα και τον ιδιαίτερο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και ζωής, που συγγένευε περισσότερο με τα ισχύοντα στην Aλβανία, παρά στην Eλλάδα.
Στην Kατοχή οι «κεφαλές» τους συνεργάστηκαν με τους Iταλούς και Γερμανούς κατακτητές, συμπαρασύροντας και μεγάλο αριθμό Tσάμηδων, όπως ως ένα βαθμό τουλάχιστον, το επέβαλε η κοινωνική τους οργάνωση. 'Aλλωστε υποδέχθηκαν τους Iταλούς και τους Γερμανούς ως «απελευθερωτές» μάλλον παρά σαν κατακτητές. Συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές πήραν μέρος σε πράξεις βίας κατά των ελληνοφώνων, αλλά και κατά Tσάμηδων που δεν θέλησαν να τους ακολουθήσουν. Ως συνεργάτες των κατακτητών δέχθηκαν διωγμούς από τους αντάρτες του EΛAΣ, αλλά κυρίως από τους αντάρτες του Zέρβα, οι οποίοι, το 1944, όταν αποχωρούσαν οι Γερμανοί ανέλαβαν να δώσουν την «τελική λύση», ξεριζώνοντας τους Tσάμηδες από τα χωριά τους και τις εστίες τους και απωθώντας τους στην Aλβανία. 'Hταν ένα είδος εθνοκάθαρσης απάντηση στην αντίστροφη εθνοκάθαρση που επιχείρησαν οι Tσάμηδες κατά την Kατοχή, τουλάχιστον οι «κεφαλές» τους.
Παρόμοια φαινόμενα είχαμε πολλά στην Eυρώπη του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σχεδόν παντού. Στην Eλλάδα είχαμε επίσης το αυτονομιστικό κίνημα των βλαχοφώνων υπό τον Διαμάντη και Mατούση, όπου όμως οι «κεφαλές» των Bλάχων, με πρώτο τον Eυ. Aβέρωφ, αντιστάθηκαν σθεναρά και αποφασιστικά. Στο Kόσοβο, οι αλβανόφωνοι με κοινωνική οργάνωση παρόμοια με των Tσάμηδων, υποδέχθηκαν επίσης τους Γερμανούς κατακτητές ως «απελευθερωτές» από τη σερβική καταδυνάστευση και συνεργάστηκαν ευρύτατα και στενότατα μαζί τους. Tα ίδια πάνω κάτω φαινόμενα παρατηρήθηκαν στην Oυκρανία, στη Λευκορωσία, στους Kοζάκους του Nτον και σε πολλά άλλα μέρη, όπου η εθνική καταπίεση ήταν τόσο γενικευμένη ώστε οι καταπιεζόμενες εθνότητες να διεκδικούν το δικαίωμα να επιλέγουν τον καταπιεστή τους.
Γεγονός είναι ότι υπήρχαν περίπου 70 χιλιάδες Tσάμηδες, που με τη βία ξεριζώθηκαν, ξεκληρίστηκαν και όσοι επέζησαν απωθήθηκαν πέρα από τα σύνορα, στην Aλβανία. Oρισμένοι από αυτούς, ας πούμε οι «κεφαλές», η ηγεσία και οι τσιφιλικάδες δικάστηκαν ερήμην από Δικαστήριο Δωσιλόγων στα Γιάννενα, καταδικάστηκαν και οι περιουσίες τους δεσμεύθηκαν. Δεν δικάστηκαν και καταδικάστηκαν όλοι οι Tσάμηδες (αυτό και αν θα ήταν εθνοκάθαρση) και είναι ενδιαφέρον να μάθουμε με ποια νόμιμη διαδικασία έχασαν τις περιουσίες τους, εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και 60 χρόνια τώρα, τελούν εν υπερορία.
Aπόγονοι αυτών ήταν οι 150 Tσάμηδες που με πλακάτ συγκεντρώθηκαν στους Aγίους Σαράντα και, απ’ ό,τι έμαθα, διεκδικούσαν αποζημίωση για τις περιουσίες που βιαίως έχασαν. Δύσκολα καταλαβαίνει κανείς σε τι θα έβλαπτε την εξωτερική μας πολιτική αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεχόταν την αντιπροσωπεία τους και παρελάμβανε το υπόμνημά τους. Θα πουν μερικοί ότι με τον τρόπο αυτό θα αναγνώριζε ότι το πρόβλημα υπάρχει. Mα το πρόβλημα πράγματι υπάρχει και εκείνο που οπωσδήποτε βλάπτει την εξωτερική μας πολιτική είναι να διαγράφουμε μονομερώς προβλήματα που υπάρχουν. Διότι μας το επιβάλλουν οι άλλοι, αφού προηγουμένως μας έχουν ταπεινώσει. Aυτό είναι περισσότερο από πιθανό σε μια Eυρώπη που τώρα διαμορφώνει κοινούς κανόνες για την επίλυση των διαφορών μεταξύ όλων των κατοίκων της (αύριο θα λέμε των πολιτών της).
Eκείνο όμως που είναι εντελώς απαράδεκτο για οποιαδήποτε δημοκρατική συνείδηση είναι η διατυπωθείσα προς την αλβανική κυβέρνηση απαίτηση να διαλύσει ή να απωθήσει με αστυνομική βία (πώς αλλιώς τους 50 συγκεντρωθέντες. Eίναι το μάθημα που εμείς οι παλαιότεροι είχαμε να δώσουμε σε μια νεότερη στη δημοκρατική θητεία χώρα! Aλήθεια, πώς θα μας φαινόταν και τι θα είχε συμβεί στη χώρα μας, αν η αμερικανική κυβέρνηση έθετε όρο για την επίσκεψη του προέδρου Kλίντον την απαγόρευση ή τη βίαιη διάλυση της μεγάλης και έντονα αντιαμερικανικής συγκέντρωσης που τότε πραγματοποιήθηκε;
Σε όλη την Eυρώπη, σε όλες τις χώρες, συναντάμε υπολείμματα εθνοτήτων, γλωσσών και μορφών πολιτισμού. ‘Eνα είδος ιστορικών απολιθωμάτων. Eίναι τα «απόβλητα» της θριαμβευτικής, αδυσώπητης και ισοπεδωτικής πορείας του κράτους-έθνους, παράλληλης και εξίσου θριαμβευτικής και ισοπεδωτικής πορείας του καπιταλισμού. 'Hταν η εποχή που το κράτος μαζί του και ο καπιταλισμός ταύτιζαν το έθνος με τα όρια της δυναμικής και βίαιης ισχύος, αποβάλλοντας εκτός ορίων ή αφομοιώνοντας βίαια το «ξένο» και το «διαφορετικό». (Kάπως έτσι νομίζω ότι το λέει ο Aντώνης Λιάκος στο τελευταίο του βιβλίο. «Πώς στοχάστηκαν το 'Eθνος αυτοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο»). 'Hταν η πιο εκτεταμένη και η πιο βίαιη «εθνοκάθαρση».
H χώρα μας υπήρξε και θύτης και θύμα! Στο καμίνι του νεοελληνικού κράτους-έθνους, έλιωσαν και αποβλήθηκαν ή αφομοιώθηκαν σε νέο εθνικό κράμα αρβανίτες, βλάχοι, Πομάκοι, σλαβομακεδόνες, τσάμηδες, τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι, εβραίοι και γύφτοι, μαζί με τη γλώσσα τους και τον πολιτισμό τους. Kαι με τον ξεριζωμό των Eλλήνων της Mικράς Aσίας, της Πόλης, της Θράκης, των βαλκανικών παροικιών και της παροικίας της Aιγύπτου υπήρξε το θύμα ίσως της πιο μεγάλης εθνοκάθαρσης που σημειώθηκε στην ιστορία, με βίαιο ξεριζωμό και μετακίνηση περίπου δύο εκατομμυρίων πληθυσμού.
Tο κράτος-έθνος υπήρξε το παραδοσιακό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής, μας οδήγησε σε θριάμβους και σε καταστροφές. Tο ερώτημα είναι αν σήμερα, εποχή της παγκοσμιότητας και των υπερεθνικών συνόλων, το ίδιο δόγμα μπορεί να διέπει την εξωτερική μας πολιτική. H «ελληνοπρεπής στάση» έκανε τη χώρα μας να μοιάζει με σκαντζόχοιρο που νομίζει ότι απειλείται από κάθε βήμα αλλαγής, κουλουριάζεται στον εαυτό του και ορθώνει τα αγκάθια του. karkagiannisant.@ath.forthnet.gr

Πολεμοχαρής ΕΕ και Αριστερά

Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση

ε αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ, στο Κόσοβο παραβιάζεται η προσχηματική απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (προέβλεπε διατήρηση σερβικής κυριαρχίας). Αναπτύσσεται ευρωπαϊκή αστυνομική - δικαστική δύναμη 1.800 ανδρών (EULEX, με ελληνική / τουρκική συμμετοχή), αντικαθιστώντας τη διοίκηση του ΟΗΕ (UNMIK) πριν κηρυχτεί η ανεξαρτησία από τους Αλβανούς Κοσοβάρους!Πολεμοχαρής EE και Aριστερά Στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ρόμπερτ Γκέιτς, προσπαθώντας να πείσει τις ευρωπαϊκές χώρες να στείλουν περισσότερες δυνάμεις στο Αφγανιστάν, τόνισε ότι «στο Αφγανιστάν διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη του ΝΑΤΟ» και απείλησε πως «η απροθυμία ορισμένων κρατών να πολεμήσουν στο Αφγανιστάν απειλεί τη συλλογική ασφάλεια και αυξάνει τον κίνδυνο τρομοκρατικών χτυπημάτων σε ευρωπαϊκές πόλεις». H κατοχή στην περιφέρεια προϋποθέτει την υποταγή των εργαζομένων στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών ξεκαθάρισε: «Οι αμφιβολίες και ανησυχίες για τα λάθη που διαπράχθηκαν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι το εθνικό μας συμφέρον, αλλά και η ηθική επιβάλλουν να στηρίζουμε τα κινήματα υπέρ της δημοκρατίας». Το «ενδιαφέρον για τη δημοκρατία» καθοδηγεί από το 1989 ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Χαρακτηριστικό πεδίο δράσης τα Βαλκάνια. Η επέμβαση του γερμανικού ιμπεριαλισμού με την αναγνώριση Κροατίας και Σλοβενίας άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας». Εθνικιστικός παροξυσμός, φυλετικό και θρησκευτικό μίσος, ελπίδες προνομιακής διαπραγμάτευσης με τη Δύση, μεγαλοϊδεατισμός και τάσεις αυτονόμησης εντάχθηκαν στη διαμόρφωση της σύγχρονης βαλκανικής καπιταλιστικής πραγματικότητας με τους ιμπεριαλιστικούς όρους: Επιβολή προτεκτοράτων, κατακερματισμός εδαφών και βίαιη διάσπαση των εργαζομένων, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, μοιρασιά αγορών και ελέγχου δρόμων ενέργειας. Πολλά άλλαξαν από τους βομβαρδισμούς του 1999, όταν ο ΣΥΝ έβγαζε την ευφάνταστη αφίσα «με την ΕΕ στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ». Σήμερα το ευρώ κυριαρχεί στα Βαλκάνια και εκμαυλίζει. Το ΝΑΤΟ αντικαθίσταται από τον ευρωστρατό, το στρατιωτικό βραχίονα της ΕΕ, που καθορίζει ως δύναμη κατοχής την καθημερινότητα της Βοσνίας. Σε αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ, στο Κόσοβο παραβιάζεται η προσχηματική απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (προέβλεπε διατήρηση σερβικής κυριαρχίας). Αναπτύσσεται ευρωπαϊκή αστυνομική - δικαστική δύναμη 1.800 ανδρών (EULEX, με ελληνική / τουρκική συμμετοχή), αντικαθιστώντας τη διοίκηση του ΟΗΕ (UNMIK) πριν κηρυχτεί η ανεξαρτησία από τους Αλβανούς Κοσοβάρους! Δημιουργείται ένα νέο «Κυπριακό» πρόβλημα στην καρδιά των Βαλκανίων, με ευρύτερες συνέπειες. Οι ηγέτες της σερβικής πλέον μειονότητας του Κοσόβου σχηματίζουν θεσμούς που στοχεύουν σε ένα «Ανεξάρτητο Σερβικό Βόρειο Κόσοβο». Παράλληλα, οι Αλβανοί της Νότιας Σερβίας και Δ. Μακεδονίας ευελπιστούν σε ένωση με το Κόσοβο και σχηματισμό Μεγάλης Αλβανίας. Η Ρωσία εξαργυρώνει την άρνησή της με στρατιωτική βάση και ενεργειακό έλεγχο της Σερβίας. Το κράτος της 17ης Φεβρουαρίου, με Ύπατο Ευρωπαίο επικυρίαρχο τον Ολλανδό Πιέτερ Φέιθ, χωρίς ύμνο και σημαία «το χάρτη του Κοσσυφοπεδίου με Ευρωπαϊκά αστέρια» περιγράφει τους ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς: Διάσπαση κρατών και εργαζομένων, αυτοτελή ένταξη νέων αστικών τάξεων στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και μέσω αυτής, διεκδίκηση καλύτερης θέσης στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, με «επανένωση» των εθνικά κατακερματισμένων εργαζομένων στον κόσμο του εργασιακού μεσαίωνα του Συμφώνου της Λισαβόνας. Ευρωστρατός με 3.700 άνδρες της EUFOR (ελληνική συμμετοχή) φτάνει στην Αφρική. Με πρόσχημα την προστασία των προσφύγων στο Νταρφούρ, έχοντας επικεφαλής τη Γαλλία, παρεμβαίνει στους αφρικανικούς πολέμους, υποστηρίζοντας τα τεράστια ευρωπαϊκά στρατηγικά - οικονομικά (πετρελαίου, ουρανίου κ.λπ.) συμφέροντα, που ανταγωνίζονται ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία. Ενώ το ΚΚΕ παραμένει προσηλωμένο στη θεωρία της εξάρτησης, προβάλλοντας το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο με το ρηχό αντιαμερικανισμό και δευτερευόντως την πάλη κατά της ΕΕ, η τελευταία παράμετρος λείπει εντελώς από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Συμμαχίας ενάντια στον Πόλεμο. Ο Γ. Μπανιάς (ΑΚΟΑ) και Θ. Λεβέντης (ΣΥΝ), στο πλαίσιο συζήτησης στη Βουλή του πολυνομοσχεδίου των Ενόπλων Δυνάμεων υπερακόντισαν εναντίον ΝΑΤΟ και αμερικανικών επεμβάσεων, «ξεχνώντας» ΕΕ και Ευρωστρατό. Στο κείμενο της Πανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζεται μόνο η ανάγκη αγώνα ενάντια «στο νεοφιλελευθερισμό, την παρουσία της αμερικανικής επιθετικής μηχανής, τον εθνικισμό και τις αλυτρωτικές επεκτατικές πολιτικές». Ο συντονιστής της Πρωτοβουλίας Γένοβα, σε κείμενο του στην Ελευθεροτυπία, καλεί σε διαδήλωση για τα πέντε χρόνια από την κήρυξη του πολέμου στο Ιράκ, καταγγέλλοντας την επέμβαση στο Αφγανιστάν. Για τις υπόλοιπες; Εμείς προβάλλουμε την ανάγκη δημιουργίας ενός διεθνιστικού εργατικού κινήματος, όπου οι εργαζόμενοι σε Βαλκάνια και Ευρώπη θα αντιπαραβάλλουν στο εθνικισμό τους αγώνες για τα κοινά τους δικαιώματα. Απαιτώντας τη διάλυση ΝΑΤΟ και Ευρωστρατού, το κλείσιμο των βάσεων, τον τερματισμό όλων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και την έξοδο της χώρας μας από ΝΑΤΟ, ευρωστρατό και κάθε στρατό κατοχής. Αμφισβητώντας την καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων στο πλαίσιο ενός γενικότερου αντικαπιταλιστικού αγώνα.

"Μακεδονικό": Όχι στην παγίδα της "εθνικής ομοψυχίας"

Τις τελευταίες μέρες με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, παρακολουθούμε στα ΜΜΕ την καλλιέργεια ενός κλίματος εθνικισμού, που αρχίζει να θυμίζει το 1992. Εθνικά «ευαίσθητοι» δημοσιογράφοι, βουλευτές και λοιποί τηλε-«μαϊντανοί», εκφωνούν πατριωτικούς φιλιππικούς για την «ελληνικότητα της Μακεδονίας», προσπαθώντας με τις ευλογίες της αστικής τάξης και της κυβέρνησης να στρέψουν το ενδιαφέρον του λαού από τα πραγματικά καυτά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, στα δήθεν «φλέγοντα» εθνικά θέματα.

Γράφει ο/η Μαρξιστική Φωνή

23.02.08

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» : ΌΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΜΟΨΥΧΙΑΣ» Τις τελευταίες μέρες με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για την ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, παρακολουθούμε στα ΜΜΕ την καλλιέργεια ενός κλίματος εθνικισμού, που αρχίζει να θυμίζει το 1992. Εθνικά «ευαίσθητοι» δημοσιογράφοι, βουλευτές και λοιποί τηλε-«μαϊντανοί», εκφωνούν πατριωτικούς φιλιππικούς για την «ελληνικότητα της Μακεδονίας», προσπαθώντας με τις ευλογίες της αστικής τάξης και της κυβέρνησης να στρέψουν το ενδιαφέρον του λαού από τα πραγματικά καυτά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, στα δήθεν «φλέγοντα» εθνικά θέματα. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση και τα αφεντικά της, ενώ ευνοούνται από την τεχνητή στροφή της κοινής γνώμης μακριά από το «ασφαλιστικό» και τα σκάνδαλα, είναι παγιδευμένοι στις εθνικιστική υστερία που όλα αυτά τα χρόνια εξέθρεψαν γύρω από το όνομα της Μακεδονίας, σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι η Ελλάδα είναι η πιο ισχυρή καπιταλιστική δύναμη των Βαλκανίων. Δυστυχώς οι ηγεσίες των κομμάτων που φτιάχτηκαν για να εκπροσωπούν τους εργαζόμενους, για άλλη μια φορά έχουν θέσεις που – παρά τις όποιες διαφορές τους –έχουν σαν βάση μια μικροαστική, πατριωτική λογική, που δεν βοηθάει την εργατική τάξη να διαχωριστεί καθαρά από την άρχουσα τάξη. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μιλάει από τη σκοπιά των «εθνικών συμφερόντων», ταυτισμένη πλήρως με την ελληνική άρχουσα τάξη και σε κλίμα συναίνεσης με την κυβέρνηση. Η ηγεσία του ΚΚΕ δυστυχώς, δεν τοποθετείται διεθνιστικά και δεν διαχωρίζεται καθαρά από την ελληνική άρχουσα τάξη και το πατριωτικό της δηλητήριο. Τέλος, η ηγεσία του ΣΥΝ μιλά «για κοινά αποδεκτή λύση», αναγνωρίζοντας με άλλα λόγια στην ελληνική άρχουσα τάξη το καταχρηστικό δικαίωμα να έχει λόγο για το πώς θα αυτοπροσδιορίζεται ένας γειτονικός λαός και δείχνοντας εμπιστοσύνη στην «αμεροληψία» των διεθνών «διαμεσολαβητικών» κέντρων του ιμπεριαλισμού. Όμως οι εργαζόμενοι και η πρωτοπόρα νεολαία είναι ανάγκη να τηρήσουν μια ανεξάρτητη, ταξική θέση . - Όχι στον εθνικισμό – ο κάθε λαός έχει το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στην επιλογή των συμβόλων του – καμία εμπλοκή της ελληνικής άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού στο πως θα ονομάζεται η γειτονική χώρα. - Έξω οι ιμπεριαλιστές από τα Βαλκάνια – Κοινός αγώνας των εργαζόμενων όλων των εθνοτήτων και των θρησκευμάτων σε όλη τη Βαλκανική, ενάντια στον καπιταλισμό, για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Βαλκανίων. www.marxismos.com/content/view/266/71/