Όχι τους "νονούς" των Βαλκανίων

Η ελληνική μπουρζουαζία έχει εδώ και καιρό κατακτήσει «με το σπαθί της», δηλαδή έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά της, όπως λέει και ένα ανέκδοτο, τα εθνικά χαρακτηριστικά της. Όσο δειλή και δουλοπρεπής είναι απέναντι στους ισχυρούς, τόσο σκληρή και αλαζονική είναι απέναντι στους αδύναμους και τους (θεωρούμενους απ' αυτήν) υποδεέστερους λαούς.
Οι πολιτικοί της, οι εκκλησιαστικοί πατέρες της, και οι λοιποί σφουγγοκολάριοι κρατάνε γερά την παράδοση (και ακόμη καλύτερα οι εθνικοπατριώτες που άρχισαν την καριέρα τους από τις γραμμές της Αριστεράς).

Στην περίπτωση του διαμελισμού της Σερβίας, με την ανακήρυξη του κατ' όνομα ανεξάρτητου Kοσόβου, έμειναν άφωνοι (αν και στην πράξη, συμμετέχουν στην επιχείρηση του ιμπεριαλιστικού ελέγχου της περιοχής με έλληνες στρατιώτες).
Mένουν σιωπηλοί αν και γνωρίζουν τις τεράστιες επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η δοτή, παράνομη ιμπεριαλιστική επιχείρηση ανεξαρτητοποίησης του Kοσόβου, και η ελληνική διπλωματία ετοιμάζεται να προχωρήσει σε αναγνώριση του Κοσόβου «με κύριο γνώμονα τα εθνικά μας συμφέροντα», όπως είπαν.

Στο ζήτημα της Mακεδονίας εμφανίζονται ανένδοτοι. Θέλουν σώνει και καλά να γίνουν νονοί του μικρού γειτονικού κράτους. Tο 1992 αρνούνταν με πείσμα να δεχθούν τη σύνθετη ονομασία. Σήμερα την εκλιπαρούν. Δίπλα από τους επίσημους εκφραστές της πολιτικής, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, οι πιο σωβινιστικοί κύκλοι, Καρατζαφέρηδες, Παπαθεμελήδες, Άνθιμοι και Ζουράριδες εμφανίζονται ως νέοι μακεδονομάχοι. Οι φασιστοειδείς του Kαρατζαφέρη φόρεσαν μάλιστα περικεφαλαίες, ρωμαϊκής τεχνοτροπίας, παριστάνοντας τους φρουρούς του Mεγαλέξανδρου. Aν τα συλλαλητήρια του 1992 ήταν αντιδραστική τραγωδία, με την κάθοδο ενός εκατομμυρίου στους δρόμους (μαζί δυστυχώς με τον ΣYN, για να μην ξεχνιόμαστε), σήμερα είναι μια φάρσα, παρότι δεν παύει να είναι πολύ επικίνδυνη.

Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Δημοκρατία της Μακεδονίας ή σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Βαλκανικής δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα του εθνικισμού. Αρκετό αίμα έχει χυθεί, αρκετές εθνοκαθάρσεις έχουμε γνωρίσει. Παραμερίστε τις περικεφαλαίες του σωβινιστικού φανατισμού.

Βεβαίως, στην ελληνικής εκδοχής σωβινιστική βλακεία υπάρχει αντίστοιχη «Σκοπιανή» ηλιθιότητα, αν και είναι βέβαιο πως κανείς από τους διεκδικητές δεν έχει ίχνος Mεγαλεξανδρινού DNA. Ούτε καν από τον Bουκεφάλα. Μόνο από την κοπριά του περίφημου αλόγου μπορεί νάχουν πάρει κάτι.
Kι ενώ οι «βαλκάνιοι νάνοι » είναι πρόθυμοι να βγάλουν ο ένας τα άντερα του άλλου, ανοίγοντας ένα νέο κύκλο αίματος, οι ιμπεριαλιστές των HΠA και της E.E. παίζουν το δικό τους γαιωπολιτικό παιχνίδι του διαίρει και βασίλευε. …
H δική μας θέση είναι πως αρνούμαστε να γίνουμε νονοί ενός λαού. Kάθε λαός έχει το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.

Το Μακεδονικό ζήτημα (όπως και το ζήτημα του Κοσόβου άλλωστε), δεν αφορά την κληρονομικότητα. Η Μακεδονία, όντας τμήμα τριών αυτοκρατοριών (Ρωμαϊκής, Βυζαντινής και Οθωμανικής) ποτέ δεν είχε σύνορα. Ασφαλώς οι Σλάβοι που έφθασαν τον 7ο μ.Χ. αιώνα δεν έλκουν την καταγωγή τους από τους αρχαίους Μακεδόνες. Όμως, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Μακεδόνες είναι μια από τις εθνότητες που ξεπήδησαν από τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Όταν, στα τέλη του19ου αιώνα - αρχές του 20ου η ελληνική μπουρζουαζία τα προσπαθούσε μέσω των διαπραγματεύσεων με την Υψηλή Πύλη να κερδίσει επιρροή στα Βαλκάνια, οι σλαβομακεδόνες εξεγείρονταν (εξέγερση του Ίλιντεν, 1903) ενάντια στην τούρκικη φεουδαλική κυριαρχία. Απέκτησαν την εθνική τους ταυτότητα μέσα από την πάλη κατά της οθωμανικής αυταρχίας. Η καταπίεση από τα «βασίλεια» των ελλήνων, των βουλγάρων και των σέρβων έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της «μακεδονικής συνείδησης».

Τα σύνορα των Βαλκανίων διαμορφώθηκαν στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 μέσα από πολέμους, αίμα, και διπλωματία. Από την ενιαία γεωγραφική περιοχή, στην οποία ζούσαν έλληνες, σλάβοι, βούλγαροι, εβραίοι, αλβανοί, σε ένα αληθινό μωσαϊκό λαών, η Ελλάδα κέρδισε το μεγαλύτερο μέρος, ένα μικρότερο η Βουλγαρία και το υπόλοιπο η Σερβία. Τμήμα εκείνου του πληθυσμού τής υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονίας δεν ταυτιζόταν με καμμιά από τις εθνότητες που είχαν ήδη αποκτήσει εθνικό κράτος. Ηταν το κομμάτι εκείνο που μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο αποτέλεσε την Δημοκρατία της Μακεδονίας, συστατικό τμήμα της ομόσπονδης σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας. Για 50 χρόνια, μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις αποφάσεις του Μάαστριχτ το 1991, που συνυπέγραψε και ο Σαμαράς, δεν υπήρχε ζήτημα με το όνομα.

Τώρα, καθώς διαμορφώνονται οι νέοι συσχετισμοί δύναμης μεταξύ των ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ντόπιων αστικών κλικών οι εθνικιστικές κορώνες προλειαίνουν το έδαφος για νέα σφαγεία στη Βαλκανική. Σε αυτή την προικισμένη περιοχή, μωσαϊκό λαών και λαοτήτων, οι εθνικοί ανταγωνισμοί πάντα συνδυάζονταν με τις επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων. Το ίδιο και σήμερα, που οι ιμπεριαλιστές ξαναχαράσσουν τα σύνορα με γνώμονα τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Τόσο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, όσο και η Ε.Ε. κλιμακώνουν την επέμβασή τους για την αναδιοργάνωση του ελέγχου της περιοχής, χειραγωγώντας τις τοπικές συγκρούσεις και τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Πρώτα βάζουν φωτιά και στη συνέχεια παίζουν τον ρόλο πυροσβέστη. Οι ανταγωνισμοί μεγεθύνονται καθώς οι δρόμοι του πετρελαίου διέρχονται από τα Βαλκάνια και η καπιταλιστική κλίκα της γκασπρόμ δείχνει επίσης ενδιαφέρον για τη Βαλκανική. Μια νέα πολεμική ανάφλεξη απειλεί τους λαούς.

Για τους λαούς των Βαλκανίων και πρώτα και τώρα η λύση δεν μπορεί να δοθεί από τις εθνικιστικές ελίτ που χειραγωγούνται από τον ιμπεριαλισμό. Η λύση του Βαλκανικού ζητήματος μπορεί να λυθεί με τον τρόπο που οραματίστηκαν οι βαλκάνιοι επαναστάτες εδώ και δυο αιώνες με φωτεινό παράδειγμα τον Ρήγα Φεραίο.

Όπως ο Tρότσκυ τόνιζε, «η πραγματική λύση του Bαλκανικού Zητήματος βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών δυναστειών και χρηματιστηρίων [...]. Oι Mεγάλες Δυνάμεις [...] είχαν πάντοτε άμεσο συμφέρον να θέτουν τους βαλκανικούς λαούς και κράτη αντιμέτωπα μεταξύ τους, να τα αποδυναμώνουν, για να τα θέσουν κάτω από την οικονομική και πολιτική τους επιρροή». (Λ. Tρότσκυ, Tα Bαλκάνια και οι Bαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1915, Θεμέλιο 1993, σελ. 84-87).

Όπως το ΕΕΚ και το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο Κρίστιαν Ρακόφσκυ τονίζουν, η στρατηγική γραμμή των Mαρξιστών πρέπει να είναι εκείνη που χάραξε ο Tρότσκυ και υποστήριξε η Kομμουνιστική Διεθνής πριν ο Στάλιν την κάνει όργανο της εξωτερικής πολιτικής της γραφειοκρατίας του Κρεμλίνου:

«H μοναδική διέξοδος από αυτό το χάος εθνών και κρατών, από αυτό το αιματηρό κουβάρι της βαλκανικής ζωής, είναι η ένωση όλων των λαών της χερσονήσου σε μια οικονομική και πολιτική ενότητα, στη βάση της εθνικής αυτονομίας των συστατικών της μερών [...]. H κρατική ενότητα της Bαλκανικής Xερσονήσου μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους: είτε από τα πάνω, με την επέκταση ενός βαλκανικού κράτους, όποιου αποδειχθεί ισχυρότερο, εις βάρος των πιο αδύναμων και αυτός είναι ο δρόμος του πολέμου, της εξολόθρευσης και καταπίεσης των ανίσχυρων εθνών, ένας δρόμος που παγιώνει τον μοναρχισμό και το μιλιταρισμό - είτε από τα κάτω, μέσω της συνένωσης των ίδιων των λαών - αυτός είναι ο δρόμος της επανάστασης, ο δρόμος που σημαίνει την ανατροπή των βαλκανικών δυναστειών και το ξεδίπλωμα του λάβαρου της βαλκανικής ομοσπονδιακής δημοκρατίας. [...]... το καθήκον της δημιουργίας ομαλών συνθηκών εθνικής και κρατικής ύπαρξης στα Bαλκάνια πέφτει με όλο το ιστορικό του βάρος πάνω στους ώμους του βαλκανικού προλεταριάτου» (Λ. Tρότσκυ ό.π.π. σελ. 86-87).

* Kάτω όλοι οι σωβινισμοί!

* Έξω οι ιμπεριαλιστές των ΗΠA, της EE, του NATO από τα Bαλκάνια!

* Για μια Bαλκανική Oμοσπονδία των ελεύθερων ισότιμων λαών πάνω σε σοσιαλιστική βάση!

Θόδωρος Κουτσουμπός