Χωρίς συνείδηση...

• Ξεπαστρέψαμε λοιπόν δυο συρμούς του ΗΣΑΠ, δημιουργώντας αναστάτωση. Δεν είχαμε κανέναν ενδοιασμό να σαμποτάρουμε την διαδρομή όσων συμφιλιώνονται με την αποστειρωμένη μετακίνηση από και προς τις δουλειές τους, από και προς τα σπίτια τους, από και προς την διασκέδασή τους. Ίσως έτσι χαθεί το ψαρίσιο βλέμμα της απάθειας και της αδιαφορίας από τα πρόσωπά τους και αντικατασταθεί με ενεργητικά και ανήσυχα βλέμματα.

• Όσα εργοτάξια κι αν στήσουν, η ασφάλεια στις μεταφορές πλέον θα είναι αμφίβολη. Η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων σαν μεταφερόμενα εμπορεύματα, θα μετατατραπεί σε ελεύθερη διακίνηση ανασφάλειας στα κέντρα διοίκησης εντολών στην μητρόπολη.

• Στέλνουμε στην Κωνσταντίνα Κούνεβα τις καλύτερες ευχές μας και τον σεβασμό μας για την αξιοπρεπή στάση που έχει κρατήσει απέναντι στους τυμβωρύχους της πολιτικής που ήθελαν να την εξαργυρώσουν με μια θέση στα ευρωψηφοδέλτιά τους. Σε αντίθεση με την δουλοπρεπή μιζέρια της πλειοψηφίας των συναδέλφων της, ύψωσε το ανάστημά της έστω και στα πλαίσια του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού.
• Γιατί άλλωστε να συμφιλιωθούμε με τον συνδικαλισμό στην εργασίακαι να μην αρνηθούμε την ίδια την εργασία μια και καλή
• δεν θα περιμένουμε την επόμενη "Κωνστανίνα" για να τσακίσουμε τα αφεντικά, για να τους χτυπήσουμε, να τους στήσουμε ενέδρες να τους κάψουμε τα αυτοκίνητα, να απαλλοτροιώσουμε τις εταιρείες τους, για να τους κάνουμε να τρέχουνε και να μην φτάνουν. Το κάλεσμα είναι ανοικτό για κάθε ενδιαφερόμενο.
• Ακόμα ευελπιστούμέ να προκλήθηκαν ικανά ψυχολογικά προβλήματα στους σεκιουριτάδες του ΗΣΑΠ τέτοια που να το σκεφτούν καλά αυτοί και τα φιλαράκια τους οι ελεγκτές πριν ξανατσαμπουκαλευτούν σε όσους δεν συμμορφώνονται με τον καθωσπρεπισμό του επιβατικού κοινού.
• Στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στα συντρόφια στα Χανιά, στις Σέρρες,στι βόλο, στην Ξάνθη, στην Καβάλλα, στα Γιάννενα και στο Ηράκλειο, όπου παρά τις δύσκολες συνθήκες τις επαρχίας αναδυκνείουν με τις εμπρηστικές επιθέσεις τους ότι το νέο λυσσασμένο αντάρτικο πόλης είναι εφικτό παντού.

Συμμορίες Συνείδησης / Εξτρεμιστές Περάματος.

((i)) Indymedia: Ανάληψη Ευθύνης

Αναζητά κανείς(καί) σε αυτή την ευφάνταστη ..."ανάληψη " την έννοια και το περιεχόμενο της πραγματικής ΕΥΘΥΝΗΣ.
Εάν τα "παλικάρια" που τα έβαλαν με τους εργαζόμενους στον ΗΣΑΠ,και τους εργαζόμενους επιβάτες για να απολαύσουν το "θαύμα" του καιόμενου συρμού,ώς επιβεβαίωσης,τάχα,του μωσαϊκού νόμου της κενής (γι'αυτούς) διαθήκης του Δεκέμβρη,έκαναν τον κόπο να αντιληφθούν το μέγεθος της-πολιτικής- ζημιάς που προκαλούν,θα αντιλαμβάνονταν πόσο μικρό είναι το οικονομικό κόστος,σε αντίθεση με το "επικοινωνιακό" όφελος, για το κράτος.
Εάν πραγματικά ενδιαφέρονταν να "σαμποτάρουν" τα μέσα μεταφοράς και όχι να ικανοποιήσουν το μείγμα του θεάματος και του γρήγορου "αποτελέσματος" ,θα επέλεγαν με συνέπεια το δρόμο που διάλεξε η Κωσταντίνα Κούνεβα, την οποία επικαλούνται.
Το δρόμο της αξιοπρέπειας,της καθαρής και κατα μέτωπο αναμέρτησης με την εργοδοσία.Με μοναδικό όπλο το δίκιο το δικό της και της τάξης της.Για το μεροκάμματο,τις συνθήκες απασχόλησης,τα ωράρια και τις συμβάσεις.

Η Κωσταντίνα έχει ταυτότητα,διεύθυνση και προορισμό.Κατάφερε να γίνει σύμβολο,για όλους τους εργαζόμενους,έλληνες και μετανάστες.
Η Κωσταντίνα ρίσκαρε.!!Ρίσκαρε τη δουλειά της,το μέλλον το δικό της και του παιδιού της,την ψυχική της υγεία,τη σωματική της ακεραιότητα και τη ζωή της.
Η Κωσταντίνα δέν το έβαλε στα πόδια.Στάθηκε όρθια πρίν την απόπειρα δολοφονίας της αλλά και μετά.
Με την αστραπαία και θεαματική δράση που άντεξε όσο και υλικά του βαγονιού ακινητοποιήθηκαν μερικά βαγόνια.
Η Κούνεβα όμως απο το κρεβάτι του Ευαγγελισμού κατόρθωσε να ακινητοποιήσει το τρένο και μπορεί με τη δική μας συμβολή και μαζική δράση,να κατορθώσει να το εκτροχιάσει.!!
Μαζί της και άλλοι συνάδελφοί της που πιθανά να μήν έχουν το μέγεθος της "γνώσης και της ταξικής συνείδησης" όλων εκείνων που νανουρίζονται τα βράδια με ακαθόριστες μελωδίες και την επομένη εξασκούνται σε "επαναστατικές δράσεις" χωρίς διάρκεια και περιεχόμενο,χωρίς νόημα και ευθύνη.
Μαζί της και εμείς, που χωρίς να αρνούμαστε τη σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του,επιλέγουμε με συνείδηση να ταυτιζόμαστε με τη μαζική,ανοιχτή και συλλογική δράση.Τη βασανιστική καθημερινή επιχείρηση ανατροπής συνειδήσεων.

• Επιλέγουμε τη σύγκρουση όχι συμβολικά αλλά πραγματικά.
• Επιλέγουμε τη μαζική και ανοιχτή αντιπαράθεση με την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης,εκεί που γεννιέται,στους χώρους εργασίας,εκεί που αναπαράγεται και εκεί που συντηρείται.
• Προκαλούμε τη σύγκρουση με εκείνους που εκφράζουν την ταξική εξουσία του κεφαλαίου και την υλοποιούν σάν σχέση οικονομικής εκμετάλευσης και πολιτικής υπεροχής απέναντι στην εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία.
• Επιλέγουμε τη σύγκρουση που προκαλεί και δεν υποκαθιστά τη μαζική δράση.
• Θέλουμε να ανατρέψουμε την ατομικότητα που τέτοιες πρακτικές ευνοούν,προυποθέτουν και αναπαράγουν με μία μαχητική και ανυπότακτη συλλογικότητα,ενάντια στο κράτος,τις κυβερνήσεις,τα υποταγμένα συνδικάτα και τις συμβιβασμένες κομματικές ηγεσίες.

Μετά το Δεκέβρη και στο όνομα αυτού βλέπουμε να πυκνώνουν όλο και ποιό πολύ δράσεις απο ομάδες που επιχειρούν να εκφράσουν το πνεύμα και τη συνέχεια της Εξέγερσης.
Δέν είναι του παρόντος να σχολιάσουμε το ύφος,το χαρακτήρα,τον πολιτικό λόγο και την αισθητική, δολοφονικών συμμοριών που στο όνομα κάποιου φαντασιακού αντάρτικου, με τη γλώσσα του περιθωρίου και την α-(κατα)νόηση της πραγματικότητας,επιχειρούν να παρέμβουν και να εισπράξουν το τίμημα της δόξας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα αστυνομικά δελτία των οκτώ.
Δέν θέλουμε να βάλουμε στην ίδια κατηγορία τους ένοπλους προβοκάτορες (που καταφέρνουν στο χρόνο και με τους στόχους που επιλέγουν, να πετυχαίνουν στην καρδιά του κινήματος αλλά να "αστοχούν"στα πόδια των θυμάτων τους),με τις ομάδες που αντιλαμβάνονται (μέσω δολιοφθορών στους μηχανισμούς του κράτους)την ύπαρξή τους ώς φωτισμένες μειοψηφίες, με προορισμό και στόχο την αφύπνινη του χειμαζόμενου πλήθους.
Θέλουμε απλά να θέσουμε το ζήτημα που έρχεται συχνότερα στην επικαιρότητα και πρέπει να απαντήσει με συλλογικό και ολοκληρωμένο τρόπο η επαναστατική αριστερά πρίν οδηγηθεί σε πρακτικές και αντιλήψεις που ο ,αναγκαίος, διαχωρισμός απο την τυφλή και ανούσια σύγκρουση και δράση των ομάδων αυτών, την ταυτίσει με συντηρητικές απόψεις και πρακτικές, που κυριαρχούν στο εργατικό κίνημα και προσδιορίζουν τη συνταγματική αριστερά.
Η επιχείρηση ενοχοποίσης της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής δράσης,ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις,για τη διεκδίκηση των σύχρονων αναγκών των εργαζομένων και της νεολαίας,έχει ήδη στοχοποιηθεί δημόσια, όχι μόνο στις μορφές αλλά και στο περιεχόμενο της.
Οι κουκουλοφόροι των ΜΜΕσων τύπου Πρετεντέρη,έδωσαν ένα στίγμα για το πώς αντιλαμβάνονται μορφές αγώνα που καί η επαναστατική αριστερά υιοθετεί.Η προσπάθεια να ταυτιστούν όλες οι μορφές δράσης και να ενταχθούν σε ένα ενιαίο σύνολο που χαρακτηρίζεται περιθωριακό και ακραίο επιχειρεί να θέσει "εκτός νόμου" όλες τις ασυμβίβαστες μορφές αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα,της κρατική καταστολή και την εργοδοτική ασυδοσία.
Η τραγική απουσία εκείνης της πολιτικής και οργανωτικής δύναμης που θα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί μαζικά γεγονότα,να επικοινωνεί με τις κοινωνικές ομάδες που αντιστεκονται και αμφισβητούν,θα έχει τη θέληση και την ισχύ να επηρεάζει σε ανατρεπτική κατεύθυνση με ριζοσπαστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά και μέσα απο μαζικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες,(σε συνδιασμό με την κυριαρχία των αστικών,υποταγμένων και ρεφορμιστικών αντιλήψεων στο κίνημα των εργαζομένων)είναι παράγοντας που ευννοεί και δικαιολογεί τις τυφλές μορφές ατομικής δράσης,χωρίς νόημα,περιεχόμενο και διάρκεια.
Είναι απαραίτητο,τέλος,να "χτυπήσουμε καμπανάκι" ενάντια στο σχέδιο της κυβέρνησης που φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη και στόχο έχει να υποτάξει κάτω απο τη μπότα της συναίνεσης και με πρόσχημα την οικονομική κρίση, κάθε μορφή διαμαρτυρίας,να παγώσει αιτήματα,διεκδικήσεις και δικαιώματα.Η απειλή της "τρομοκρατίας" (που ενδεχομένος να μήν είναι και απαραίτητα ένοπλη στη λογική της κυβέρνησης) σε συνδιασμό με τη δράση της παρακρατικής και φασιστικής δεξιάς δέ θα επιχειρήσει μόνο να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές των κινημάτων,αλλά θα επιδιώξει να περιθωριοποιήσει το μήνυμα και την πρακτική της αντικαπιταλιστικής και επανασταικής δράσης.

Πρώτο ρήγμα στον εργασιακό Μεσαίωνα

Μια πρώτη, αλλά καθοριστική, μάχη κέρδισαν χθες η Παναττική Ενωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) και η Πρωτοβουλία 90 πρωτοβάθμιων σωματείων, που εδώ και δύο μήνες, από την ημέρα που η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση, δίνουν καθημερινά αγώνα για να αποκαλυφθεί ο εργασιακός Μεσαίωνας, ο οποίος επικρατεί στον χώρο των ιδιωτικών συνεργείων καθαρισμού και να μπει ένα τέλος στο καθεστώς του δουλεμπορίου.
Η διοίκηση της Α.Ε. ΗΣΑΠ αναγκάστηκε να βάλει «νερό στο κρασί της» όσον αφορά την εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ, που έχει αναλάβει τον καθαρισμό των εγκαταστάσεων του ΗΣΑΠ, να παραδεχτεί, επί της ουσίας, τα εργασιακά προβλήματα που εδώ και χρόνια καταγγέλλουν οι συνδικαλίστριες της ΠΕΚΟΠ (ανάμεσά τους και η Κωνσταντίνα Κούνεβα) και τις παραβάσεις που έχουν διαπιστωθεί από την Επιθεώρηση Εργασίας. Μεταξύ άλλων, οι αρμόδιοι της επιχείρησης δεσμεύτηκαν ότι θα προβούν άμεσα στη σύνταξη όρων νέου διαγωνισμού για τους καθαρισμούς των εγκαταστάσεών της, προκειμένου να διασφαλίζονται μέσα από αυτούς τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Ολα ξεκίνησαν όταν χθες το πρωί οι εκπρόσωποι των σωματείων προχώρησαν σε κατάληψη των γραφείων της διοίκησης του ΗΣΑΠ στην οδό Αθηνάς, ζήτησαν επιτακτικά -και το πέτυχαν τελικά- να συναντηθούν με τον διευθύνοντα σύμβουλο κ. Παπαθανάση, από τον οποίο και απαίτησαν να καταγγείλει τη σύμβαση με την εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ.

Στη συζήτηση που είχαν μαζί του, και με άλλους υπηρεσιακούς παράγοντες, τόνισαν ότι «πρόκειται για εταιρεία η οποία, όπως προκύπτει από ελέγχους της Επιθεώρησης Εργασίας, καταγγελίες της ΠΕΚΟΠ και στοιχεία των ίδιων των υπηρεσιών του ΗΣΑΠ, συστηματικά παραβιάζει την εργατική και ασφαλιστική νομοθεσία».

Ζήτησαν ακόμα το έργο της καθαριότητας του ΗΣΑΠ να καλύπτεται από μόνιμο προσωπικό και να γίνουν οι αναγκαίες προσλήψεις από τους ήδη εργαζόμενους Ελληνες και μετανάστες.

Υστερα από μακρά συζήτηση η διοίκηση του ΗΣΑΠ, η ΠΕΚΟΠ και το Σωματείο Εργαζομένων στον ΗΣΑΠ κατέληξαν σ' ένα πρακτικό συνεργασίας το οποίο περιλαμβάνει τις δεσμεύσεις από μέρους της συγκοινωνιακής επιχείρησης. Σύμφωνα με αυτό, η Α.Ε. ΗΣΑΠ:

1. Λαμβανομένων υπόψη, μεταξύ άλλων, όσων έχουν υποπέσει στην αντίληψη των υπηρεσιακών παραγόντων και του εγγράφου της Επιθεώρησης Εργασίας (αρ. πρωτ. 106/21.01.2009) και των από μέρους της ΠΕΚΟΠ καταγγελιών για τις συνθήκες εργασίας (αμοιβές, ασφάλιση κ.λπ.) του απασχολούμενου υπό την ΟΙΚΟΜΕΤ Α.Ε. προσωπικού στην καθαριότητα των εγκαταστάσεών της, θα προβεί αμέσως σε όλες τις δέουσες ενέργειες διαπίστωσης αντισυμβατικής συμπεριφοράς της εργολάβου εταιρείας που θα επισύρει την κύρωση της καταγγελίας της με αυτήν υφιστάμενης σύμβασης.

2. Θα εισηγηθεί σε συνεδρίαση του Δ.Σ. της ως θέμα την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού για τη διενέργεια των καθαρισμών.

3. Θα προβεί άμεσα στη σύνταξη όρων νέου διαγωνισμού για τους καθαρισμούς της, σε στενή συνεργασία με την ΠΕΚΟΠ και τα σωματεία των εργαζομένων της, προκειμένου με τον νέο αυτό διαγωνισμό να προκύψουν όροι πλήρους διασφάλισης των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στους καθαρισμούς, σύμφωνα με όσα προβλέπονται στις οικείες συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στην εν γένει εργατική νομοθεσία και παράλληλα στη διερεύνηση της δυνατότητας απευθείας από την Α.Ε. ΗΣΑΠ της μισθοδοσίας του προσωπικού του εργολάβου.

Ως «μια πρώτη νίκη» χαρακτήρισε τις εξελίξεις η πρόεδρος της ΠΕΚΟΠ Βλασία Παπαθανάση, η οποία υποστήριξε ότι «εδώ και 3,5 χρόνια η ΠΕΚΟΠ δίνει έναν αγώνα για να δοθεί λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι καθαρίστριες», ενώ τόνισε ότι ο ΗΣΑΠ ήταν σε δύσκολη θέση, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, αφού από το 2006 η σύμβαση ανάμεσα στην ΟΙΚΟΜΕΤ και την επιχείρηση παραβιάζεται κατ' εξακολούθηση.

Μέλη της Πρωτοβουλίας επισήμαναν ότι οι δεσμεύσεις αυτές δείχνουν ότι η κινητοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων, η συλλογική δράση και η αλληλεγγύη μπορούν να έχουν αποτέλεσμα.

Η αφύπνιση των πληβείων της εργασίας

Οι 620.000 απασχολούμενοι σε «επισφαλή» επαγγέλματα έχουν φέρει σε αμηχανία τη ΓΣΕΕ και τους επίσημους συνδικαλιστικούς φορείς Της Χριστινας Κοψινη «Ντελιβεράδες», εργαζόμενοι σε βιβλιοχαρτοπωλεία, καθαρίστριες στο Δημόσιο, τηλεργαζόμενοι, δημοσιογράφοι «free lancer», συμβασιούχοι των 450 ευρώ, μετανάστες, «ενοικιαζόμενοι» των τραπεζών, μηχανικοί με «μπλοκάκι», νέοι εργαζόμενοι στα γνωστά «stages» των υπουργείων και των ταμείων. Οχι, όλοι αυτοί δεν προέκυψαν «ξαφνικά», τους γνωρίζαμε καλά από το 2000. Ο λόγος για επαγγέλματα και ειδικότητες που βρίσκονται εκτός των παραδοσιακών σωματείων, σε πλήρη επισφάλεια που κάνει ακόμη κι αυτή τη... μη κυβερνητική οργάνωση της «γενιάς των 700 ευρώ» να μοιάζει με παλαιομοδίτικη επινόηση... Τα «νέα» επισφαλή επαγγέλματα και οι συνδικαλιστικές τους εκφάνσεις, είναι συνέπεια της έκτασης που έλαβαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Ενα μόνο τμήμα από τους 330.000 προσωρινά απασχολούμενους, τους 270.000 της μερικής απασχόλησης και τους 20.000 σε δουλειές «του ποδαριού». Ορισμένοι από αυτούς απασχολούνται στο 25% των επιχειρήσεων που κάνει χρήση εργολαβιών ή μπορεί και να προέρχονται από την απολύτως ανασφάλιστη εργασία. Η δραστηριότητα που αναπτύσσουν, συγκροτώντας συλλόγους και σωματεία, έξω από τα παραδοσιακά σχήματα προκαλεί αμηχανία. Ιδιαίτερα όταν προχωρούν σε καταλήψεις χώρων, όπως της ΓΣΕΕ, του ΕΚΘ και της ΕΣΗΕΑ, προκαλώντας ερωτήματα για το εάν αναβιώνουν οι αντιδράσεις αναρχοσυνδικαλιστών του προηγούμενου αιώνα. Χωρίς θεσμική έκφραση Η συνδικαλιστική «αφύπνιση» αυτών των νέων πληβείων της εργασίας εκδηλώθηκε το ίδιο απότομα με τον τρόπο που συντελέστηκε και η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και στην Ελλάδα. Μια απορρύθμιση την οποία ούτε η ΓΣΕΕ ούτε οι μεγάλες Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα φρόντισαν να ρυθμίσουν συνδικαλιστικά, όπως έγινε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δίδοντας ένα βήμα θεσμικής έκφρασης σε όλους όσοι κινούνται στην γκρίζα ζώνη μεταξύ της μισθωτής εργασίας και της αυτοαπασχόλησης. Λέγεται ότι σε πέντε χρόνια από σήμερα ο συνδικαλιστικός χάρτης στη χώρας θα έχει αλλάξει, καθώς το μόνο βέβαιο είναι ότι η οικονομική κρίση θα αυξάνει την ανασφάλεια στην εργασία, τα κοινοτικά κονδύλια για την υποτιθέμενη κατάρτιση θα εξαντλούνται μέχρι το 2013 και η ανεργία θα εναλλάσσεται με την απασχόληση σε διαφορετικούς εργοδότες, η κρίση αντιπροσώπευσης στα κατεστημενα συνδικάτα θα οδηγεί σε νέα σχήματα που ίσως αποδειχθούν απρόβλεπτα στον τρόπο που θα προωθούν τα συμφέροντα των μελών τους. Η αναπαραγωγή ενός μοντέλου, προσαρμοσμένου στην πλήρη απασχόληση τύπου ΔΕΚΟ, που δεν υπάρχει πια παρά μόνο στα υπουργεία, αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στη σύνθεση της ΓΣΕΕ. Αλλά και η παρατεταμένη παρουσία σε ηγετικά πόστα των ίδιων, επί μια εικοσαετία, επροσώπων δεν θυμίζει μόνο τους... γκριζομάλληδες κομσομόλους της ΕΣΣΔ. Συντηρεί και έναν μηχανισμό γραφειοκρατίας που αδυνατεί να προσαρμοστεί στις ραγδαίες μεταβολές, παραμένει στοχοπροσηλωμένη στην αυτοσυντήρησή της, βλέποντας κάθε καινούργιο μόρφωμα ως έναν δυνάμει κίνδυνο για την αναπαραγωγή της. Επιχορήγηση εκατομμυρίων από το κράτος Ο γραφειοκρατικός μηχανισμός γεννήθηκε μέσα από την οικονομική εξάρτηση των τριτοβάθμιων σωματείων και των εργατικών κέντρων από το κράτος. Γι’ αυτό τον λόγο, συχνά η ΓΣΕΕ στην οποία κατευθύνονται τα περισσότερα χρήματα «αντιγράφει» το κράτος. Για παράδειγμα, αναθέτει την καθαριότητα των γραφείων σε εργολάβους και προσλαμβάνει ιδιωτικές εταιρείες security, κατά τα πρότυπα των κρατικών οργανισμών. Υιοθετεί ακόμη και τα προγράμματα stage των δημόσιων οργανισμών. Μάλιστα γνωστό στέλεχός της, πρόεδρος μεγάλης ομοσπονδίας ΔΕΚΟ, διατηρούσε επί χρόνια εργολαβική επιχείρηση καθαριότητας στο όνομα της συζύγου του. Η ετήσια και πλούσια επιχορήγηση από την Εργατική Εστία απέκοψε τον δεσμό της όποιας συνδικαλιστικής συνδρομής συνέδεε το μέλος με την οργάνωσή του για τη μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ. Με αυτόν τον τρόπο, το 1/4 από τα ποσά των εργοδοτικών και εργατικών εισφορών που καταβάλλονται στον Οργανισμό Εργατικής Εστίας, μεταφέρονται κάθε χρόνο στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις, καθώς και στην εθνική συνομοσπονδία ατόμων με ειδικές ανάγκες. Το ποσό που καταβάλλεται στις οργανώσεις μπορεί να φτάσει το 25% των εισφορών που καταβάλλονται μέσω του ΙΚΑ -που διαδραματίζει τον ρόλο του ταμία της υποχρεωτικής συνδικαλιστικής εισφοράς- αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι κατώτερο του 15%. Δηλαδή από τα έσοδα των 140 εκατ. ευρώ σε εισφορές που είχε προϋπολογίσει η Εστία για το 2008, περίπου 35 εκατ. ευρώ καταβλήθηκαν στη ΓΣΕΕ και σε εργατικά κέντρα. Πού πανε οι εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών; Σε λειτουργικές δαπάνες αλλά και σε «δαπάνες για ταξίδια και διαμονή στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με σκοπό την ανάπτυξη σχέσεων με συνδικαλιστικές οργανώσεις και διεθνείς οργανισμούς που προωθούν την πολιτική των εργασιακών σχέσεων». Οι Βρυξέλλες Οσο η ΓΣΕΕ έχανε την επαφή της με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα τόσο βελτίωνε την ικανότητά της να διαχειρίζεται μεγάλα κοινοτικά «πακέτα» που κατευθύνονταν στη φούσκα της κατάρτισης. Σιγά - σιγά το συνδικάτο άρχισε να γίνεται περισσότερο αποδεκτό σε φορείς της εξουσίας και λιγότερο στον κόσμο της επισφαλούς εργασίας. Βεβαίως, η ΓΣΕΕ πραγματοποιεί μερικά από τα καλύτερα προγράμματα στην αγορά. Ολοι το λένε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το σύστημα της κατάρτισης είναι αξιόπιστο. Παραμένει βαθιά αναξιόπιστο, αλλά, στην πράξη, δεν έχει αμφισβητηθεί ούτε από τη Συνομοσπονδία. Προγράμματα της ΓΣΕΕ επιχορηγούνται και με πόρους του ΛΑΕΚ, του λογαριασμού για την απασχόληση και την επαγγελματική κατάρτιση που συστάθηκε το 1996 με εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων και υπάγεται στον ΟΑΕΔ. Τα ετήσια έσοδα του ΛΑΕΚ κυμαίνονται από 150 έως 200 εκατ. ευρώ. Πάντως, τα πολλά χρήματα θα προέλθουν από το Δ' ΚΠΣ, αφού όλες οι οργανώσεις των κοινωνικών εταίρων θα μοιραστούν περίπου το 2% του ποσού που αντιστοιχεί στους πόρους που διαχειρίζεται το υπουργείο Απασχόλησης. Ολα στο όνομα της εργασίας. Αποκλεισμός των μη ελεγχομένων Από τι εξαρτάται όμως η τύχη ενός πρωτοβάθμιου σωματείου όταν υπάρχει μια ισχυρή συνδικαλιστική γραφειοκρατία; Από τον συσχετισμό παρατάξεων, προσώπων αλλά κυρίως από την τήρηση της τάξης και της ιεραρχίας. Κι όταν κάποιο από τα πρωτοβάθμια σωματεία αθετήσει τον παραταξιακό «όρκο», το μόνο που απομένει είναι η απομόνωση ή το σβήσιμο από τον χάρτη ή προσπάθεια εξαγοράς, λίγο αργότερα. Οσοι είναι εκτός πλαισίου, όσοι δεν έχουν παραταξιακούς πάτρωνες είναι δύσκολο να βρουν ακόμη και μια αίθουσα στα εργατοϋπαλληλικά κέντρα της χώρας που συντηρούνται από τις εισφορές των εργοδοτών και των εργαζομένων. Η ιστορία του πρωτοβάθμιου πανελλαδικού σωματείου 1.500 μηχανικών ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι αποκαλυπτική. Ηδη από το 2001,το 30% του συνόλου των μηχανικών στην οικοδομή, τις κατασκευές και τις βιομηχανίες, αλλά και των γεωλόγων, σχεδιαστών και εργοδηγών, αμειβόταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Ο Σύλλογος Τεχνικών Υπαλλήλων Ελλάδος που ελέγχεται πλήρως από την ΠΑΣΚΕ (ο πρόεδρός του είναι επικεφαλής του ΚΕΠΕΑ της ΓΣΕΕ) αρνήθηκε να τους εγγράψει στη δύναμή του με το επιχείρημα ότι αμείβονταν με δελτίο. Στη συνέχεια προσέφυγε στα δικαστήρια, προκειμένου να στερήσει από το σωματείο τη δυνατότητα να υπογράφει συλλογική σύμβαση για τους εργαζόμενους με «μπλοκάκι». Το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή του συλλόγου και αναγνώρισε στο σωματείο των νέων μηχανικών το δικαίωμα να συνάπτει συμβάσεις τοπικής εφαρμογής (για την Αττική). Οι τεχνικοί των ΜΜΕ Δεν χρειάζεται να είσαι νέος για να αποκλειστείς από τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς. Αρκεί να είσαι διαφορετικός και να θέτεις σε αμφισβήτηση την πρωτοκαθεδρία. Αυτό αποδεικνύει η προσπάθεια που καταβάλλει η ΠΟΣΠΕΡΤ για να αποκλείσει από το συνέδριό της τρία σωματεία του ιδιωτικού τομέα στον χώρο των ΜΜΕ και μάλιστα παρά την αποτυχία της προσπάθειάς της να εξασφαλίσει γι’ αυτό και δικαστική απόφαση, με ασφαλιστικά μέτρα. Τα τρία σωματεία που θέλει να αποπέμψει η ΠΟΣΠΕΡΤ είναι των τεχνικών τηλεόρασης (ΕΤΙΤΑ), των τεχνικών Θεσσαλονίκης (ΕΤΙΤΒΕ) και των τεχνικών ραδιοφωνίας (ΕΤΕΡ). Για τις συγκεκριμένες οργανώσεις είχε αποφασιστεί να μην καταβάλλονται συνδρομές στην ΠΟΣΠΕΡΤ, προκειμένου να εξισορροπηθεί το κόστος από τη στέγαση γραφείων και άλλων εξόδων. Ωστόσο, παραμονές του συνεδρίου, και με τον κίνδυνο να αλλάξουν οι συχετισμοί, η ΠΟΣΠΕΡΤ ζήτησε ή τον αποκλεισμό των σωματείων ή την καταβολή 120.000 ευρώ. Φυσικά τα σωματεία στερούνται οποιασδήποτε επιχορήγησης. Πλούσια επιδόματα Αντιθέτως, στην ΠΟΣΠΕΡΤ με μια σύμβαση που είναι ακόμη σε ισχύ, ο πρόεδρος και ο γραμματέας λάμβαναν τα αντίστοιχα διευθυντικά επιδόματα των 1.300 ευρώ. Μάλιστα στη δημόσια ραδιοτηλεόραση ο «συμμετοχικός» συνδικαλισμός έχει προχωρήσει τόσο πολύ που επιβραβεύεται από όλους τους προέδρους. Ακόμη κι όταν ένας συνδικαλιστής πρόεδρος αποπεμφθεί από το αξίωμά του είναι ήσυχος, γιατί τον περιμένει μια θέση συμβούλου διοίκησης με έναν πολύ καλό μισθό. Αλλωστε αυτό συνέβη και με τους δύο προηγούμενους προέδρους της ΠΟΣΠΕΡΤ. Είναι γνωστό ότι οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ μετέχουν ακόμη σε ορισμένα διοικητικά συμβούλια τραπεζών και οργανισμών, έναντι αμοιβής που φτάνει τα 500 ευρώ τον μήνα. Ωστόσο, οι καλύτερα αμειβόμενες θέσεις είναι του αντιπροέδρου του ΟΑΕΔ, της Εργατικής Κατοικίας και της Εργατικής Εστίας. Κατά δήλωσή του ο γενικός γραμματέας της ΔΑΚΕ, κ. Κ. Πουπάκης έχει αρνηθεί την αμοιβή για τη θέση του υποδιοικητή στον ΟΑΕΔ, ενώ οι λιγοστοί εκπρόσωποι του ΚΚΕ και του Συνασπισμού που έχουν διοριστεί σε επιτροπές, πλην ενός, καταθέτουν τα επιμίσθιά τους στα ταμεία των κομμάτων Ουσιαστική απουσία από τους χώρους δουλειάς «Η αδυναμία των συνδικάτων οφείλεται πρώτα και κύρια στην ουσιαστική απουσία τους από τους περισσότερους χώρους δουλειάς. Ο συνδικαλισμός στη χώρα μας αναπτύχθηκε κυρίως στη σχετική ασφάλεια της δημόσιας απασχόλησης: όχι μόνο στο Δημόσιο αυτό καθεαυτό, αλλά και στον χώρο των δημοσίων επιχειρήσεων και των τραπεζών (μέχρι πρόσφατα επίσης κρατικών). Οι δύο τελευταίοι κλάδοι απασχολούν μόλις το 8% των μισθωτών (εκτός μονίμων δημοσίων υπαλλήλων που οργανώνονται στην ΑΔΕΔΥ), όμως η ΟΤΟΕ και τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ έχουν απόλυτη πλειοψηφία στα όργανα της ΓΣΕΕ. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι η συνδικαλιστική πυκνότητα στον υπόλοιπο ιδιωτικό τομέα είναι γύρω στο 15%». Αυτό τονίζεται σε σχετική εργασία του Μ. Ματσαγγάνη, αναπληρωτή καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Ο ίδιος συμπληρώνει: «Γενικά, η οργανωτική διείσδυση των συνδικάτων είναι χαμηλότερη στα πιο δυναμικά τμήματα της απασχόλησης. Η ισχνή παρουσία τους στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα αναφέρθηκε. Το 40% των μισθωτών είναι γυναίκες, αλλά η “φυλετική” αναλογία στη Διοικούσα Επιτροπή της ΓΣΕΕ την περίοδο 1992-2004 ήταν κατά μέσο όρο τρεις γυναίκες σε 45 μέλη. Παλαιότερη δημοσκόπηση για λογαριασμό της ΓΣΕΕ διαπίστωσε ότι η συμμετοχή των νέων εργαζομένων στα συνδικάτα είναι μικρότερη κατά πέντε φορές από ό,τι των μεγαλύτερων ηλικιών. Τέλος, με την τιμητική εξαίρεση του Συνδικάτου Οικοδόμων, καμιά άλλη συνδικαλιστική οργάνωση δεν έχει οργανώσει τους ξένους εργάτες ούτε έχει εκλέξει κάποιον από αυτούς σε Δ.Σ. ομοσπονδίας». Γιάννης Παναγόπουλος Κάποια συνδικάτα συμπεριφέρονται σαν κόμματα Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Γιάννης Παναγόπουλος, ρωτήθηκε από την «Κ», σχετικά με τον ρόλο που ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να διαδραματίσει η ΓΣΕΕ εν μέσω κρίσης. Ο ίδιος μεταξύ άλλων λέει ότι πρέπει να σταματήσουν κάποια συνδικάτα να συμπεριφέρονται σαν κόμματα. — Σε μία περίοδο γενικευμένης δυσπιστίας προς τους θεσμούς, αισθάνεστε ότι μπορεί η ΓΣΕΕ και εσείς προσωπικά να εμπνεύσετε την εμπιστοσύνη σε αυτούς που φοβούνται ότι το «οχυρό» της απασχόλησης θα πέσει αμαχητί; — Οσοι φοβούνται για την αμαχητί πτώση του οχυρού ας γνωρίζουν ότι «χαμένες μάχες δεν υπάρχουν, παρά μόνο αυτές που δεν δίνονται». Στην εποχή της κρίσης, η δυσπιστία είναι γενικευμένη ιδίως προς τους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς. Οταν οι κοινωνικές συλλογικότητες και τα άτομα «παραλύουν», περιμένουν τη βοήθεια και το «θαύμα» από θεσμούς οι οποίοι όμως είναι έκφρασή τους. Η σχέση αυτή αλληλοτροφοδοτείται. Οι κοινωνικοί θεσμοί –όπως η ΓΣΕΕ– εμπνέουν και κινητοποιούν όταν όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις κινητοποιούν και κινητοποιούνται από τους εργαζόμενους. Η ΓΣΕΕ και τα συνδικάτα δεν είναι ένας μονολιθικός, κοινωνικός ή ιδεολογικός στρατός. Σ’ αυτά συνεκφράζονται πολλά και διαφορετικά ρεύματα. Για τον λόγο αυτό πολλές φορές εμφανίζονται υστερήσεις έναντι των απαιτήσεων, αναποτελεσματικότητα και οι «παιδικές ασθένειες» του κομματισμού και της παραταξιοποίησης, όπως και οι «γεροντικές» της γραφειοκρατικοποίησης και του συντεχνιασμού. Η μάχη δεν είναι ατομική. Εχω υποχρέωση να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, να ενώσω τους εργαζόμενους, να αποτρέψω τις άγονες κομματικές αντιπαραθέσεις, να επιδιώξω την κινητοποίηση απέναντι στον κοινό εχθρό των εργαζομένων: το κεφάλαιο, την εργοδοτική βουλιμία και αυθαιρεσία, τις κυβερνητικές πολιτικές που ευνοούν τους έχοντες και κατέχοντες σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Αυτό έκανα και αυτό θα εξακολουθήσω να κάνω. Οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται μέσα στα συνδικάτα και να μη τις υπαγορεύουν κόμματα, εργοδότες, κράτος, αναλυτές και σχολιαστές. Και όταν τελικά λαμβάνονται, με ενότητα και δράση, να εργαζόμαστε για την υλοποίησή τους. — Ποιο είναι το σχέδιο της ΓΣΕΕ για να οργανώσει την άμυνα της εργασίας απέναντι στην κρίση; — Η ΓΣΕΕ είναι από τους λίγους θεσμούς που έχει παρουσιάσει σχέδιο και προτάσεις όχι μόνο άμυνας αλλά και διεξόδου. Βεβαίως από μόνη της η συνδικαλιστική δράση δεν αρκεί για την προστασία της εργασίας. Χρειάζεται ευρύτερο πολιτικό και οικονομικό σχέδιο. Γι’ αυτό ας σταματήσουν κάποια συνδικάτα να συμπεριφέρονται σαν κόμματα και κάποια κόμματα να συμπεριφέρονται σαν συνδικάτα. Οι «εργολάβοι» και οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των εργαζομένων έχουν περάσει στα αζήτητα από τους ίδιους τους εργαζόμενους.

O αγώνας της Kωνσταντίνας θα δικαιωθεί!

Συνέντευξη με την Π.E.K.O.Π.

H Nέα Προοπτική στο πλαίσιο του κινήματος αλληλεγγύης στη συνδικαλίστρια καθαρίστρια από τη Bουλγαρία σ. Kωνσταντίνα Kούνεβα, μετά την επίθεση που δέχτηκε με βιτριόλι, συζήτησε με την πρόεδρο της Παναττικής Ένωσης Kαθαριστών και Oικιακού Προσωπικού (ΠEKOΠ) κ. Παπαθανάση και την αντιπρόεδρο και ταμία κ. Tσούνη. Mαζί με το ταξικό κίνημα αλληλεγγύης στην Kωνσταντίνα παλεύουν για το ξεσκέπασμα των Eταιρειών Kαθαρισμού που με τις πλάτες της Kυβέρνησης, του Kράτους και του παρακράτους, την συνενοχή της αντιπολίτευσης και τον απαράδεκτο ρόλο της γραφειοκρατικής ηγετικής κλίκας στη ΓΣEE, εκμεταλλεύονται χιλιάδες εργαζόμενους, πολλοί εκ των οποίων είναι μετανάστες.
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΥΝΕΒΑ
Τη συνέντευξη πήρε ο Ερνέστο Αγγελής

H συνέντευξη στοχεύει στην αποκάλυψη σημαντικών πτυχών αυτού του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ενάντια στο οποίο συνεχίζει να παλεύει η Kωνσταντίνα και η ΠEKOΠ, της οποίας είχε εκλεγεί γραμματέας.

N.Π.: Σε ποια κατάσταση βρίσκεται η υγεία της Kωνσταντίνας;

Πρ.: Eίναι πολύ σοβαρά. Nοσηλεύεται σε μονάδα υψηλής φροντίδας και έχουν ξεκινήσει οι επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής. H πρώτη επέμβαση αποτελούνταν από μια μεταμόσχευση και μια πλαστική της έκοψαν το πόδι και της το έβαλαν στον ώμο. Σήμερα (4/2) έχουμε την πληροφορία ότι μάλλον θα προχωρήσουν σε μια δεύτερη πλαστική γύρω από τα μάτια. Δυστυχώς στο θέμα των φωνητικών χορδών, ισοφάγου, στομαχιού και μέχρι το λεπτό έντερο, τα πράματα είναι πολύ σοβαρά και οι γιατροί δεν ξέρουν πως θα αντιδράσει ο οργανισμός και τι χειρουργία θα γίνουν εκεί. Aυτό που γνωρίζουμε είναι ότι οι φωνητικές της χορδές είναι κατεστραμμένες· δεν θα μπορέσει να ξαναμιλήσει. Έχει χάσει το ένα μάτι εντελώς και θα δούμε τι θα γίνει με το άλλο. H φροντίδα της Kωνσταντίνας γίνεται από τρεις αποκλειστικές που αρχικά πληρώνονταν από την Eπιτροπή Aλληλεγγύης Γιατρών και τώρα έχει αναλάβει την πληρωμή τους η AΔEΔY.

N.Π.: Στην περίπτωση της επίθεσης της Kωνσταντίνας, έχουμε ένα από τα πιο αποτρόπαια ταξικά και πολιτικά εγκλήματα στα χρονικά του εργατικού κινήματος. Ποιός έχει συμφέρον από το πέπλο σιωπής που έχει επιχειρηθεί να πέσει στην υπόθεση;

Πρ.: Yπάρχει μια συνυπευθυνότητα Kράτους και πολιτικής ηγεσίας. Tο γεγονός της Kωνσταντίνας ήρθε να αποκαλύψει την πλεκτάνη των εμπλεκόμενων σ’ αυτές τις εργολαβίες στον κλάδο μας. Γι’ αυτό αντέδρασαν και θα συνεχίσουν να αντιδρούν. Kι όσο εμείς προσπαθούμε, τόσο αυτοί θα μας κλείνουν τις πόρτες. Δεν συμφέρει κανέναν να ξεσκεπαστεί αυτό που επικρατεί στο χώρο μας.

N.Π.: Θεωρείται ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες της Kυβέρνησης και στο ίδιο το έγκλημα και ποιές είναι αυτές;

Πρ.: Bέβαια υπάρχουν. H πολιτική ηγεσία δεν έχει βγάλει ούτε μια ανακοίνωση, ούτε έχει πει κάτι επί της ουσίας. Aυτό σημαίνει ότι υπάρχουν ευθύνες για την προώθηση και τη νομιμοποίηση του καθεστώτος εργολαβιών απ’ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Tι κάνει η Kυβέρνηση κι ο Yπουργός Mεταφορών για το σκάνδαλο του HΣAΠ; Tι κάνει η αντιπολίτευση; Eδώ έχει βουΐξει όλη η Eλλάδα ότι η OIKOMET το μόνο που κάνει είναι να παίρνει δημόσιο χρήμα από τον HΣAΠ που δεν καταβάλει στον εργαζόμενο όσα προβλέπει η ίδια η σύμβαση έργου. Kανείς δεν έχει κάνει τίποτα γι' αυτό το συνεχές ποινικό αδίκημα, παρ? όλη την ενημέρωση που έχουμε κάνει. H ΠEKOΠ κάνει το πρώτο βήμα: στέλνει εξώδικο και θα κάνει μήνυση στον HΣAΠ.

N.Π.: Πως συντηρείται η δοσοληψία HΣAΠ-OIKOMET; Yπάρχουν ευθύνες και σε συνδικαλιστές;

Πρ.: Έχουμε κάποιες πληροφορίες για εμπλοκή συνδικαλιστών. O HΣAΠ μας ζητούσε διαρκώς στοιχεία για να καταγγείλει τη σύμβαση έργου. Aποδείχτηκε ότι υπάρχουν συνδικαλιστές που με διάφορες ενέργειες εμπόδιζαν τη συλλογή στοιχείων. Kαι σ? αυτό ευθύνεται και η επιθεώρηση. O HΣAΠ μας είπε ότι έκανε 90 ελέγχους που αποδείκνυαν τη νομιμότητα. Mετά το γεγονός της Kωνσταντίνας γίνεται ο 91ος έλεγχος και τον βρίσκουν πάλι νόμιμο. Mετά από τρεις μέρες κάνουμε μια αιφνιδιαστική και απροειδοποίητη παρέμβαση και παρουσιάζονται κάθε λογής παρανομίες.

Aντιπρ.: Kάναμε μια συνάντηση με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του HΣAΠ και μας είπε ότι με τη σύμβαση ο Oικονομάκης, πλήρωνε κανονικά τους εργαζόμενους 6ωρα με βαρέα. Δεν ελέγχεται από κανένα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει; Mια εργαζόμενη έπαιρνε το 2007, 760 ευρώ και το 2009, παίρνει για τις ίδιες ώρες 560 ευρώ. O HΣAΠ δίνει τα λεφτά αλλά δεν ελέγχει τον Oικονομάκη; Δεν υπάρχουν κάποιες υπόνοιες εδώ;

N.Π.: Tι έχετε αντιμετωπίσει μετά την επίθεση στην Kωνσταντίνα, στην προσπάθειά σας να πολεμήσετε τα συμφέροντα των εργολάβων αλλά και για τη διελεύκανση του εγκλήματος;

Πρ.: Πρώτα απ’ όλα την αστυνομία που 42 ώρες μετά την επίθεση παραμένει ύποπτα αδρανής. Eπιπλέον έχουμε δει ότι πριν την επίθεση οι πόρτες για εμάς ήταν κλειστές. Aπ’ το γεγονός της Kωνσταντίνας και μετά είναι διπλοκλειδωμένες και απ’ έξω βρίσκουμε και τα MAT. Aυτή είναι η συμπεριφορά τους προς εμάς.

N.Π.: Πως κρίνετε τη μέχρι τώρα απαράδεκτη στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας στη ΓΣEE;

Πρ.: Όχι μόνο δεν έχει κάνει καμία ενέργεια, αλλά αντίθετα έχει καταδικάσει ενέργειες της ΠEKOΠ και πρώτα απ’ όλα τη μεγαλειώδη πορεία στις 22 Γενάρη που οργάνωσε η Πρωτοβουλία Σωματείων. O Παναγόπουλος σε μια εισήγησή του είπε ότι δεν θα έδινε ποτέ εντολή να στηρίξει την πορεία, διότι θα έθετε σε κίνδυνο τον κόσμο. Kατ’ αυτόν η πορεία ήταν άκρως επικίνδυνη γιατί διοργανώθηκε από "αναρχικούς" και όχι συνδικαλιστές του εργατικού κινήματος. Eπιπλέον διαβάζουμε εδώ κι εκεί διάφορες προτάσεις για τη λύση του εργασιακού μας προβλήματος. Δεν στηρίζει τις θέσεις μας για διώξιμο όλων των εργολάβων απ’ όλα τα δημόσια και ιδιωτικά έργα. Tώρα μιλάνε για τη «συνυπευθυνότητα». Tην κατάλληλη στιγμή μας πέφτει ένα έγγραφο στα χέρια όπου λέει ότι η διοίκηση ενός Nοσοκομείου έχει φτιάξει σύμβαση έργου με μια εταιρεία που απασχολεί π.χ. 50 άτομα. Έρχονται εκ των υστέρων κι αφού έχουν γράψει και βρίσκουν τρόπο γιατί δεν τους έβγαιναν τα κουκιά απ’ τις μίζες και δίνει εντολή ο διοικητής στο Σωματείο του Nοσοκομείου να πάρει απόφαση που να επιτρέπει στο συνεργείο καθαρισμού να «προσλάβει» επιπλέον προσωπικό χωρίς σύμβαση. Tα άτομα δεν μπήκαν ποτέ στο χώρο να δουλέψουν αλλά η Διοίκηση καταβάλλει τα χρήματα. Aν υπήρχε η «συνυπευθυνότητα» που προτείνει η ΓΣEE θα γίνονταν ότι θέλουν διοίκηση και εργολάβοι. Oύτε στοιχεία θα ήταν δυνατό να συλλέξουμε. Aκόμα και τώρα επικαλούνται «προσωπικά δεδομένα». Eίμαστε ένα μήνα τώρα στον Eυαγγελισμό όπου ο Διευθυντής μας παραπέμπει στη Δημόσια Yγειονομική Περιφέρεια (ΔYΠE) για τη σύμβαση έργου και η ΔYΠE ?στην οποία πήγαμε με πορεία? μας είπε ότι δεν έχει την παραμικρή αρμοδιότητα. Kαι είχαμε και τα MAT στην είσοδο. Aυτά ως απάντηση στη ΓΣEE στο πόσο έχει σκύψει στο πρόβλημα και τί ενέργειες σκέφτεται σε βάθος χρόνου να κάνει.

N.Π.: Tί έχουν κάνει το KKE και το ΣYPIZA απ’ τις 23 Δεκέμβρη και μετά;

Πρ.: Tο KKE δεν έχει κάνει και πολλά πράγματα. Mια ανακοίνωση μόνο και τώρα μας ζήτησαν μια συνάντηση. O ΣYPIZA έχει συμμετάσχει σε διάφορες κινητοποιήσεις και έχει κάνει και μια επιτροπή αλληλεγγύης στην Kωνσταντίνα. Eπί της ουσίας όμως και με ενέργειες δραστικές δεν έχουν κάνει κάτι. O καθένας το ζυγίζει απ’ την πλευρά του, για το κατά πόσο είναι επικίνδυνο ή μη να μπει στην υπόθεση και να παρέμβει. Mάλλον ο ΣYPIZA και το KKE υπολογίζουν κάποιο κόστος που θα έχουν.

N.Π.: H Kωνσταντίνα μαζί με την ΠEKOΠ συμμετείχαν στην εξέγερση του Δεκέμβρη με την παρουσία τους στην Kατάληψη της ΓΣEE. Tο κίνημα έχει παίξει αποφασιστικό ρόλο στην αλληλεγγύη προς την Kωνσταντίνα. Πως το βλέπετε και ποια είναι τα επόμενα βήματά της;

Πρ.: H ΠEKOΠ δεν πρόκειται να σταματήσει την πάλη της όσο υπάρχει. Σχεδιάζει να κάνει πιο ουσιαστικές και εντατικές παρεμβάσεις. Θα επιχειρήσουμε επίσης, να έρθουμε σε επαφή και να αποκτήσουμε σχέσεις με σωματεία εργαζομένων στον κλάδο από την Eυρώπη και την Aμερική. Xαιρόμαστε για το κίνημα που μετά το Δεκέμβρη έχει αναπτυχθεί. Tόσα χρόνια συζητούσαμε με την Kωνσταντίνα ότι είμαστε μόνοι μας, αλλά στο βάθος του μυαλού μας υπήρχε η προοπτική της ένωσης με άλλους εργαζόμενους. Kι αυτό έγινε. Δεν φοβόμαστε τίποτα. Όσο υπάρχουμε και ζούμε δεν πρόκειται να σταματήσουμε για κανένα λόγο όσο κι αν το θέλουνε πολύ. Oι αντίπαλοί μας δεν έχουνε κανένα. O κόσμος είναι δίπλα στην ΠEKOΠ.

Τη συνέντευξη πήρε ο Ερνέστο Αγγελής

Η ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ.

Εργαζόμενες, Εργαζόμενοι
Πέρασε ένας μήνας από τις απολύσεις στο χώρο του σούπερ μάρκετ ΑΤΛΑΝΤΙΚ .
Οι απολύσεις αυτές αποτελούν κομμάτι της επίθεσης σε βάρος μας, που έχει στόχο να χτυπήσει θεμελιώδη εργασιακά μας δικαιώματα.
Στο όνομα της οικονομικής κρίσης, η εργοδοσία με πρωτοφανή θρασύτητα και κυνισμό εκβιάζει και τρομοκρατεί τους εργαζόμενους καθημερινά σε όλους τους χώρους δουλειάς. (ήδη στην Πρέβεζα τα κρούσματα αυτά αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό).
Απάντηση στις αντεργατικές αθλιότητες μπορεί να δώσει μόνο η ενωμένη ταξική απάντηση του εργατικού κινήματος, η μαζική ανυπακοή στα καλέσματα για νέες θυσίες που θα απαιτήσει η εργοδοσία. Μια τέτοια απάντηση ήταν η επιτυχημένη στάση εργασίας που πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στο ΑΤΛΑΝΤΙΚ αμέσως μετά την ανακοίνωση των απολύσεων.

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,
για να ανακληθούν οι απολύσεις στο ΑΤΛΑΝΤΙΚ και για να μην πραγματοποιηθούν άλλες εμείς ως ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ πιστεύουμε ότι:

1) Πρέπει άμεσα να πραγματοποιηθεί νέα κινητοποίηση. Ήδη η γενική συνέλευση των εργαζομένων έχει εξουσιοδοτήσει το Δ.Σ. του σωματείου τους γι’ αυτό.

2) Το Εργατικό Κέντρο Πρέβεζας πρέπει να αφήσει στην άκρη τη λογική «στηρίζω κάθε απόφαση του σωματείου». Πρόκειται για μια λογική που σε πρώτη φάση ενώ φαίνεται σωστή, ουσιαστικά αφήνει μόνους εντελώς τους εργαζόμενους του Ατλάντικ σήμερα, ενός άλλου εργασιακού χώρου αύριο, λες και το θέμα των συγκεκριμένων απολύσεων δεν αποτελεί υπόθεση όλων των εργαζομένων του νομού, με αποτέλεσμα στην πράξη να μην προωθείται καμία πρωτοβουλία αλληλεγγύης, «ανοίγματος του εργατικού προβλήματος» και συντονισμού με τα άλλα σωματεία. Αυτή η λογική εκφράζεται από τους ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ ενώ το ΠΑΜΕ αφού το σωματείο των σούπερ μάρκετ δεν συμμετέχει στους δικούς του σχεδιασμούς κρατάει την ίδια στάση.
Ξαφνικά τους έπιασε όλους ο καημός να μην τους καπελώσουν !!! Δεν είναι τυχαίο ότι αποφεύγουν την πρότασή μας για έκτακτη συνέλευση αντιπροσώπων του Εργατικού Κέντρου ή σύσκεψης όλων των πρωτοβάθμιων σωματείων.
3) Πρέπει να παρθεί άμεσα πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και συνδικαλιστές που θα δώσει πραγματική απάντηση στον εργασιακό μεσαίωνα και την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. Σε αυτή τη κατεύθυνση θα κινηθούμε εμείς το επόμενο διάστημα.

ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ
ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΤΩΡΑ.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ
Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα

«Όποιος μιλήσει, θα έχει την τύχη της Κούνεβα»

Μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και τρομοκρατία από τους εργοδότες καταγγέλλουν οι καθαρίστριες

«Οι περισσότεροι φοβούνται πλέον ότι αν μιλήσουν για αυτά που ζουν πραγματικά στη δουλειά, θα έχουν τη μοίρα της Κωνσταντίνας - ή ακόμα χειρότερα, ότι θα πεθάνουν. Προχθές έβαλαν καθαρίστριες και καθαριστές συγκεκριμένης εταιρείας να υπογράψουν ότι δεν έχουν παράπονα, ότι πληρώνονται κανονικά τις υπερωρίες και ότι τους βάζουν τα Βαρέα».

Ωστόσο η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. «Για 8 ώρες εργασίας κάποιες εταιρείες δηλώνουν τις 4-5 και πληρώνουν 400 ευρώ μισθό. Τους βάζουν να υπογράψουν ότι πήραν παραπάνω λεφτά σε αποδείξεις χωρίς να τους δίνουν αντίγραφο. Πολλοί, επειδή είναι αλλοδαποί και δεν ξέρουν να διαβάζουν ελληνικά, δεν ξέρουν τι ακριβώς υπογράφουν. Πρόβλημα υπάρχει και με τα ρεπό».

Η κ. Βλασία Παπαθανάση και η κ. Βάσω Τσούνη από την Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού

ΔΗΛΩΣΕΙΣ «ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ»

Οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να υπογράφουν ότι δουλεύουν λιγότερες ώρες και ότι δεν έχουν κανένα παράπονο

μπορεί να φοβούνται και αυτές, αλλά αποφάσισαν να μιλήσουν έξω απ΄ τα δόντια. Όπως λένε στα «ΝΕΑ», ο εργασιακός «Μεσαίωνας» στον κλάδο τους πρέπει κάποια στιγμή να εκλείψει.

«Μη μιλάτε»
«Αφού με φώναξε στο γραφείο η προσωπάρχης, με έβαλε να υπογράψω παραίτηση με τον εκβιασμό ότι θα μου “λερώσει” το Ποινικό μου Μητρώο. Μου είπε ότι είπα πολλά και ότι δεν έπρεπε να μιλάω», αναφέρει σε ένορκη γραπτή βεβαίωση προς το σωματείο καθαριστών υπάλληλος που εργαζόταν σε μεγάλο συνεργείο καθαρισμού που έχει αναλάβει έργα και στον δημόσιο τομέα. «Δεν ενημερώθηκα για την αλλαγή του ωραρίου, με αποτέλεσμα να υποστώ βλάβη στις αποδοχές μου και στα ένσημά μου από Βαρέα σε απλά. Μας έβαλαν να υπογράψουμε όπως είπαν μία αύξηση, αλλά όπως κατάλαβα μετά ήταν αλλαγές των ωρών μας», επισημαίνει ο υπάλληλος στη βεβαίωση.

Όπως λένε καθαρίστριες μιλώντας στα «ΝΕΑ», οι πιέσεις που δέχονται από τους εργοδότες τους- τις εταιρείες καθαρισμού- είναι κάτι παραπάνω από αφόρητες: «Όταν η Κωνσταντίνα (σ.σ.: Κούνεβα) άρχισε να ασχολείται με τα δικαιώματα των εργαζομένων, ο προσωπάρχης την έπιασε από το αυτί και τα μαλλιά και της έλεγε “θα σε στείλω πίσω στη Βουλγαρία”. Μόλις μου είπε η Κωνσταντίνα αυτό που συνέβη, αμέσως πήρα τον προσωπάρχη τηλέφωνο για να μάθω γιατί το έκανε αυτό και εκείνος μου ζήτησε το όνομά μου για να με βάλει στη μαύρη λίστα. Του είπα το όνομά μου και του εξήγησα ότι δεν φοβάμαι την απόλυση», αναφέρει η κ. Βάσω Τσούνη. Η ίδια επισημαίνει ότι προχθές η κ. Κούνεβα υπεβλήθη σε εγχείρηση που είχε μεγάλες πιθανότητες επιπλοκών και ότι η κατάστασή της παραμένει κρίσιμη. «Μάθαμε πως υπάρχει ένας γιατρός στη Γερμανία, ο οποίος ειδικεύεται σε περιπτώσεις όπως αυτή της Κωνσταντίνας. Ρωτήσαμε στο υπουργείο Απασχόλησης και μας διαβεβαίωσαν ότι θα καλύψουν τα έξοδα σε περίπτωση που χρειαστεί να μεταφερθεί στη Γερμανία», προσθέτει η κ. Τσούνη.

«Μαύρες» απολύσεις
«Με απέλυσαν από την εταιρεία καθαρισμού τον Δεκέμβριο, χωρίς να μου πουν γιατί. Δεν έχουν δηλώσει όμως την απόλυση και κάθε φορά που πάω στην εταιρεία για να πάρω τη βεβαίωση, τα σεκιούριτι δεν μου επιτρέπουν την είσοδο. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν μπορώ να πάω στον ΟΑΕΔ χωρίς το χαρτί για να πάρω επίδομα», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ρ.Λ., πρώην εργαζόμενος σε συνεργείο καθαρισμού. Πριν από τρεις ημέρες, μέλη της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού επισκέφθηκαν κεντρικό νοσοκομείο της Αθήνας, όπου, συνομιλώντας με συναδέλφους τους διεπίστωσαν ότι καθαρίστριες και καθαριστές δουλεύουν 2 συνεχόμενες βάρδιες- κάποιοι μάλιστα έλεγαν ότι κοιμούνται εκεί τα βράδια περνώντας ολόκληρα 24ωρα στο νοσοκομείο. Επιπλέον διεπίστωσαν ότι πέρα από την καθαριότητα έχουν αναλάβει πλύσιμο σεντονιών, τελούν χρέη βοηθού μάγειρα και βοηθού θαλάμου, κάνουν ακόμα και τους τραπεζοκόμους. «Δεν μπορεί μια γυναίκα που καθαρίζει τουαλέτες και πατώματα να στρώνει τραπέζια και να σερβίρει φαγητό σε ένα νοσοκομείο. Είναι θέμα υγιεινής και ασφάλειας των ασθενών», λέει η κ. Βλασία Παπαθανάση και επισημαίνει ότι κατά τους ελέγχους που διενήργησαν άκουσαν από καθαριστές ότι κουβαλούν μέχρι και επικίνδυνα νοσοκομειακά απόβλητα στον κλίβανο για αποτέφρωση, ακόμα και ότι μεταφέρουν και αποστειρώνουν χειρουργικά εργαλεία.

Ο εργασιακός «Μεσαίωνας» για τον οποίον μιλούν οι καθαρίστριες δεν είναι άγνωστος στους καθ΄ ύλην αρμόδιους. Σε 18 ελέγχους που πραγματοποιήθηκαν το 2006 από το Σώμα Επιθεώρησης σε 8 εταιρείες που είχαν αναλάβει συμβάσεις καθαρισμού για τις συνθήκες εργασίας και ασφάλειας του προσωπικού, ανάμεσα σε πληθώρα παραβάσεων διαπιστώθηκαν και τα εξής: δεν παρέχονταν στους καθαριστές μέσα ατομικής προστασίας, όπως υποδήματα ασφαλείας, γάντια, φόρμες, δεν υπήρχε γιατρός εργασίας, πίνακες προσωπικού και εβδομαδιαίο πρόγραμμα απασχόλησης. Στο πόρισμα του Σώματος Επιθεώρησης αναφερόταν ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν είχαν ατομικά βιβλιάρια υγείας καθώς και ότι ανάδοχος εργολάβος βρέθηκε να μη χρησιμοποιεί δικούς του εργαζομένους.

Για 8 ώρες εργασίας κάποιες εταιρείες δηλώνουν τις 4-5 και πληρώνουν 400 ευρώ μισθό. Τους βάζουν να υπογράψουν ότι πήραν παραπάνω λεφτά σε αποδείξεις, χωρίς να τους δίνουν αντίγραφο. Πολλοί, επειδή είναι αλλοδαποί και δεν ξέρουν να διαβάζουν ελληνικά, δεν ξέρουν τι ακριβώς υπογράφουν»

Ήξερε το υπουργείο Υγείας

ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ το υπουργείο Υγείας έχει ενημερωθεί επισήμως ότι γίνονται κατά συρροήν παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας στα συνεργεία που έχουν αναλάβει τον καθαρισμό νοσοκομείων, όπως προκύπτει από έγγραφο που αποκαλύπτουν τα «ΝΕΑ». Στις 29 Ιανουαρίου 2008 το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας απέστειλε στα νοσοκομεία «Ευαγγελισμός», «Ιπποκράτειο» και στο υπουργείο Υγείας επιστολή όπου αναφέρεται ότι «μετά από ελέγχους που έχει πραγματοποιήσει η υπηρεσία μας στην εταιρεία καθαρισμού... που δραστηριοποιείται στο νοσοκομείο σας, διαπιστώθηκαν επανειλημμένα παραβάσεις διατάξεων της εργατικής νομοθεσίας στο απασχολούμενο προσωπικό». Παρά τις επισημάνσεις της Επιθεώρησης Εργασίας, υπάλληλος του «Ευαγγελισμού» δήλωσε χθες ότι «κανείς από το νοσοκομείο δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα». Τρεις μήνες μετά, το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας απέστειλε ένα ακόμη έγγραφο στην Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, όπου αναφερόταν ότι «την 1-4-2008 η υπηρεσία μας πραγματοποίησε ελέγχους στα συνεργεία καθαρισμού των νοσοκομείων «Αλεξάνδρα», «Έλενα» και «Ερυθρός Σταυρός». Σε όλες τις περιπτώσεις διαπιστώθηκαν παραβάσεις σχετικά με την τήρηση της κατάστασης προσωπικού και του εβδομαδιαίου προγράμματος εργασίας».

«Επειδή σπάνια υπάρχουν λίστες προσωπικού και πρόγραμμα εβδομαδιαίας απασχόλησης, οι επόπτες δεν μπορούν να τσεκάρουν αν είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δουλεύουν στον ίδιο χώρο για συνεχόμενες βάρδιες. Έτσι, οι εργοδότες απασχολούν λιγότερο προσωπικό από αυτό που επιβάλλεται στη σύμβαση έργου», επισημαίνει η κ. Βλασία Παπαθανάση από την Παναττική Ένωση.

Ακόμα, έλεγχοι του Σώματος Επιθεώρησης που είχαν πραγματοποιηθεί στις 4 και 16 Ιουλίου 2007 στα νοσοκομεία «ΝΙΜΤΣ» και «251» ΓΝΑ αποκάλυψαν παραβάσεις που αφορούσαν την καταστρατήγηση της πενθήμερης εργασίας, της μη ανάρτησης πίνακα προσωπικού και εργασίας καθώς και της μη παροχής στοιχείων που ζητήθηκαν από τους επιθεωρητές. Πάντως, σε ερώτηση που έγινε στον υπουργό Υγείας για τις συμβάσεις των συνεργείων καθαρισμού με τα νοσοκομεία, ο κ. Αβραμόπουλος απάντησε τον Ιούλιο του 2007: «Έχουμε ζητήσει σχετικά στοιχεία, με τη λήψη των οποίων θα επανέλθουμε για την ενημέρωσή σας». Έκτοτε δεν έχει ακουστεί απολύτως τίποτα για την υπόθεση των συνεργείων καθαρισμού και τα νοσοκομεία από επίσημα χείλη της κυβέρνησης.


Παραβάσεις και στον ΗΣΑΠ

«ΣΕ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ στον ΗΣΑΠ διαπιστώθηκε ότι δεν τηρούνται κάποιοι από τους όρους της σύμβασης- κυρίως οι παραβάσεις αυτές αφορούσαν την ανάρτηση του εβδομαδιαίου προγράμματος απασχόλησης», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Βλασία Παπαθανάση και επισημαίνει ότι χωρίς αυτό οι επόπτες δεν μπορούσαν να ελέγξουν επακριβώς πόσα ρεπό παίρνουν και πόσο δουλεύουν οι εργαζόμενοι την εβδομάδα. «Στον ΗΣΑΠ έχουν πραγματοποιηθεί πολλοί έλεγχοι και πάντα ζητάμε να μας στέλνουν τα αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα των επιθεωρήσεων δείχνουν ότι όλα έχουν καλώς. Σε εμάς τις ώρες που δουλεύουν τις πληρώνονται, όμως, τη διπλοεργασία σε άλλες εταιρείες δεν μπορούμε να την ελέγξουμε- ούτε αν υπογράφουν για 600 ευρώ και παίρνουν τελικά 500. Πάντως, από τα δικαστήρια κρίθηκε ότι η σύμβαση που έχουμε κάνει με το συνεργείο καθαρισμού είναι πάνω από το κατώτατο εργατικό κόστος», λέει στα «ΝΕΑ» ο διευθύνων σύμβουλος του ΗΣΑΠ κ. Νίκος Παπαθανάσης.

Μορφές οργάνωσης σε επισφαλείς συνθήκες εργασίας

Συνέντευξη που δόθηκε στο περιοδικό blackout που εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη

(μια μικρή παρατήρηση μόνο σχετικά με την ιστορία μας καθώς ο συνάδελφος που έδωσε τη συνέντευξη ήταν από τους νεώτερους στην πρωτοβουλία και αντικειμενικά δεν γνώριζε πως η ιστορία του "ρεπό" όπως το ξέρετε σήμερα και των παρεμβάσεων στο χώρο του εμπορίου κρατάει από πολύ παλιά από το 1993 περίπου που δρούσε κάτω από το όνομα Αγωνιστική Πρωτοβουλία Εμποροϋπαλλήλων και έχει περάσει διάφορες φάσεις. Δεν θα γραφτεί εδώ ένα ακριβές ιστορικό των δράσεων που εχουν γίνει στο εμπόριο τα τελευταία 15 χρόνια και της ιστορίας του "ρεπό". Κάποια στιγμή, στο προσεχές μέλλον θα βγει και μία μπροσούρα που θα αναφέρεται σε όλα αυτά.)

συνέντευξη με τις συλλογικότητες Βιβλιοφρικάριος και Ρεπό

το περιοδικό ΡΕΠΟ εκδίδεται στο χώρο του εμπορίου στην Αθήνα
η συλλογικότητα Βιβλιοφρικάριος δραστηριοποιείται στον χώρο του βιβλίου στην Αθήνα

Εδώ και κάμποσο καιρό, σχεδόν από την αρχή της έκδοσης του Βlack Οut είχαμε αρχίσει να ασχολούμαστε και να γράφουμε κείμενα σχετικά με τους μετασχηματισμούς στις εργασιακές σχέσεις και τις αντανακλάσεις τους σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας. Ο ρόλος του blackout ως ένα έντυπο όξυνσης της κριτικής και εμπλουτισμού των κινηματικών εργαλείων αναγκαστικά περιόριζε το ρόλο του εντύπου σε ένα επίπεδο άρθρωσης λόγου. Από εκείνη την περίοδο πολύ νερό κύλησε στο κινηματικό αυλάκι. Το τελευταίο διάστημα παλιότερες (βλέπε βιβλιοφρικάριος) αλλά και νεότερες εργατικές συλλογικότητες έχουν κάνει δυναμικά την εμφάνισή τους. Εργάτες στο γαλαξία των επισφαλών σχέσεων, άρχισαν να οργανώνονται είτε φτιάχνοντας αυτόνομα αυτοοργανωμένα σωματεία είτε δραστηριοποιούμενοι σε εργατικές συλλογικότητες. Οι κομμουνισμοί από τα κάτω (μιας και στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει στην από τα πάνω εκδοχή του) άρχισε δειλά αλλά αποφασιστικά να εμφανίζεται. Οι προσπάθειες αυτοοργανωμένου αγώνα σε ένα εργασιακό τοπίο έρημο από ουσιαστικές ρήξεις και γεμάτο διαμεσολαβήσεις, ξεπουλήματα, και ιδιοτελείς διαδρομές συνδικαλιστών, είναι αναμφίβολα ελπιδοφόρο. Ίσως είναι το σπέρμα, η μήτρα μιας νέας διαδικασίας παραγωγής αγώνων. Εξαιτίας της σημασίας αυτών των προσπαθειών ως συντακτική ομάδα του blackout αποφασίσαμε να διασταυρωθούμε με αυτές τις συλλογικότητες προσπαθώντας να αποτυπώσουμε μέσα από μια σειρά συνεντεύξεων τις εμπειρίες αγώνα που έχουν είδη αποκομίσει αλλά και τις προσδοκίες που κυοφορούνται. Γιατί πρωταρχικός στόχος του blackout δεν είναι η έντυπη εκπροσώπηση κινημάτων αλλά η κυκλοφορία των αγώνων.

Για επικοινωνία με τις ομάδες

Βιβλιοφρικάριος : bibliofrikarios {at} bluebottle.com

Το Ρεπό : repozine@gmail.com

και website: http://repo-zine.blogspot.com/

ΒΟ. Ας ξεκινήσουμε με ένα σύντομο ιστορικό των ομάδων Βιβλιοφρικάριων και Ρεπό

Βιβλιοφρικάριος Α : Γύρω στο 2000 – 2001 μαζευτήκαμε κάποιος κόσμος που γνωριζόμασταν από τον χώρο και τύχαινε να δουλεύουμε σε εκδοτικούς οίκους και βιβλιοπωλεία. Πάρθηκε λοιπόν μια πρωτοβουλία να μαζευτούμε για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε πάνω στο καθεστώς που επικρατεί στα βιβλιοπωλεία όσον αφορά π.χ. τις συνθήκες εργασίας, πως διεκδικούμε το μισθό κ.α. Πρέπει βεβαία να σημειωθεί ότι υπήρχε και υπάρχει το σωματείο βιβλίου-χάρτου το οποίο είναι από τις καλύτερες περιπτώσεις σωματείων στους χώρους δουλειάς, καθώς δεν υπάρχει ιεραρχία και δεν είναι ένα σωματείο σφραγίδα. Υπήρχε επομένως μια προϊστορία και εμείς βρεθήκαμε κάποιος κόσμος που ήθελε να το πάει λίγο πιο πέρα, δηλαδή όπως και να το κάνουμε ο λόγος του σωματείου ήταν λίγο αγκυλωμένος, το οποίο βεβαία το ξανατονίζω είναι ένα πολύ καλό σωματείο π.χ. στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 στο βιβλιοπωλείο πρωτοπορία είχε γίνει απεργία και μετά απολύθηκε αρκετός κόσμος, τότε λοιπόν το σωματείο έκανε σαμποτάζ στην πρωτοπορία και την ανάγκασε να πάρει όλες τις απολύσεις πίσω και χάλασε και όλη την μόστρα του μαγαζιού, αυτή η κίνηση έμεινε στην ιστορία. Λοιπόν τώρα εμείς βρεθήκαμε όχι ανταγωνιστικά προς το σωματείο αλλά κυρίως επειδή θέλαμε να προχωρήσουμε το λόγο μας λίγο παραπάνω. Ξεκινήσαμε ως εργάτες - εργάτριες από το χώρο του βιβλίου, δεν είχαμε τότε στέκι και μαζευόμασταν στην villa Amalias, ήμασταν 10-15 άτομα, κάποιοι γνωριζόμασταν από παλαιοτέρα αλλά και κάποιοι όχι, ξεκινήσαμε λοιπόν να συζητάμε σε σχέση με τις εργασιακές συνθήκες και πως μπορούμε να βγάλουμε προς τα έξω κάποια πράγματα που μας αφορούν κυρίως σε βιωματικό επίπεδο, δηλαδή τι μας συμβαίνει καθημερινά στη δουλειά. Τότε γεννήθηκε η ιδέα του βιβλιοφρικάριου, της εφημερίδας τοίχου, η οποία θα έβγαινε μηνιαία, (ήμασταν τότε στην αρχή και ήμασταν ενθουσιασμένοι), και η οποία θα είχε τις απόψεις μας και κάποια κείμενα στα οποία θα σχολιάζονταν τι συμβαίνει σε κάθε βιβλιοπωλείο. Όταν ξεκίνησε ο Βιβλιοφρικάριος υπήρχαν δυο τάσεις η μια ήθελε να μιλήσουμε ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά και υπήρχε και η τάση να μιλήσουμε για πιο καθημερινά πράγματα και τελικά βρέθηκε μια χρυσή τομή μετά από αρκετές κόντρες όχι τόσο διότι υπήρχε μεγάλη θεωρητική διαφωνία όσο για τον τρόπο που απευθυνόμαστε. Ο Βιβλιοφρικάριος λειτούργησε αρκετά καλά, έγινε γνωστός στον χώρο του βιβλίου και ήταν μια σημαντική παρέμβαση καθώς όταν ένα βιβλιοπωλείο π.χ. ο χριστάκης έβαλε κάμερες και γράφτηκε στον βιβλιοφρικάριο ότι έβαλε κάμερες, την άλλη μέρα είχανε φύγει οι κάμερες, δηλαδή έγινε λίγο ο φόβος και ο τρόμος με την έννοια «να μην ακουστεί το όνομα μας και χαλάσει η φήμη μας», εντάξει κάποιες φορές λειτούργησε και κάποιες μπορεί να μη λειτούργησε καθόλου. Έτσι εστιάσαμε κυρίως στην τακτική έκδοση της εφημερίδας, μερικών προκηρύξεων, συμμετέχουμε επίσης σε απεργίες και μαζί με το σωματείο, παλαιοτέρα ίσως υπήρχε μια κόντρα με το σωματείο η οποία θεωρώ ότι τα τελευταία χρονιά έχει εξομαλυνθεί, κάνουμε δράσεις μαζί με το σωματείο εξάλλου ως άτομα είμαστε όλοι μέλη του σωματείου. Το καλό είναι ότι έχει αναπτυχθεί μια κινητικότητα στο χώρο του βιβλίου και έχουμε καταφέρει να πάρουμε πίσω αρκετές απολύσεις είτε μονοί μας είτε μαζί με το σωματείο. Παράδειγμα τελευταίο ήταν ο Σαββάλας όπου περίπου για ένα μήνα ήμασταν έξω από το μαγαζί με την στήριξη και κόσμου από τα φροντιστήρια και σχεδόν κάθε μέρα κλείναμε το μαγαζί με αποτέλεσμα μετά από ένα μήνα η απόλυση να παρθεί πίσω. Τώρα είμαστε 8 - 9 άτομα στο βιβλιοφρικάριο, αλλά είχαμε φτάσει να είμαστε μέχρι και 30 άτομα. Μια απο τις καλύτερες φάσεις που έγιναν στο παρελθόν ήταν η άρση των απολύσεων στις εκδόσεις Περίπλους. Είχανε απολυθεί τότε 3 άτομα, το αφεντικά μάλιστα είχε κάνει και μηνήσεις για εξύβριση όταν είδε προκηρύξεις και αφίσες, τελικά τα παιδιά το κέρδισαν το δικαστήριο, ήταν πολύ καλή φάση καθώς συμμετείχε αρκετός κόσμος, και πραγματοποιούνταν συνέχεια κλεισίματα του μαγαζιού αλλά και στην έκθεση βιβλίου.

Επίσης, όσον αφορά τη λειτουργία του βιβλιοφρικάριου κρατάμε την πολιτική μας ταυτότητα έξω, δηλαδή εδώ ερχόμαστε μόνο ως εργαζόμενοι και δεχόμαστε την ιδιαιτερότητα του καθένα, βέβαια με τον καιρό δημιουργήθηκε πιο φιλικό κλίμα και αναπτύχθηκε συναισθηματικό δέσιμο. Όσον αφορά την πολιτική ταυτότητα, το να κάνεις μια παρέμβαση δημόσια σε εργαζόμενους έχει σημασία να είσαι το ίδιο με αυτούς, εάν προσπαθήσεις αυτόματα να εφαρμόσεις αυτά που συζητάς στην πολιτική σου ομάδα τότε μάλλον θα αποτύχεις, το να πεις λόγου χάρη «κάτω η μισθωτή εργασία» μάλλον δεν θα αγγίξει κανένα, δε λέω ότι δεν θα το πεις ποτέ, αλλά είναι πιο σημαντικό να μιλήσεις για την καθημερινότητα του οκτάωρου, για τις συνθήκες που υπάρχουν μέσα στο βιβλιοπωλείο, παρά να μιλήσεις θεωρητικά και γενικά. Οπότε όποιος κουβάλαγε μια κουλτούρα γεμάτη ατάκες, δηλαδή τη πεπατημένη, ένα δυο τρία έτσι πάμε, είδε ότι δε μπορούν να προχωρήσουν έτσι τα πράγματα. Για αυτό τελικά κατάφερε ο Βιβλιοφρικάριος να συγκαιράσει απόψεις και να συγκεντρώσει κόσμο ο οποίος αρχικά ήτανε πολύ ετερόκλητος δηλαδή από αριστεριστές μέχρι αναρχικούς και αντιεξουσιαστές.

Ρεπό : Το Ρεπό δημιουργήθηκε από ανθρώπους που συμμετείχαν στο σύλλογο εμποροϋπαλλήλων της Αθήνας και όταν κάποιοι μετά το 2003 κρίνανε ότι ο σύλλογος είναι πλήρως κομματικοποιημένος κυρίως από την πλευρά του ΠΑΜΕ, αποχώρησαν και έφτιαξαν ένα πιο ανεξάρτητο σχήμα το οποίο έβγαζε αρχικά το εντυπάκι «Πίσω από τη βιτρίνα». Την εποχή της επέκτασης του ωραρίου κατά δυο ώρες, συμμετείχαμε στο σχήμα «Πρωτοβουλία ενάντια στην απελευθέρωση του ωραρίου» από κοινού με άλλες συλλογικότητες και σωματεία αλλά και χύμα κόσμο. Τότε λοιπόν οργανώθηκαν δύο δυναμικές πορείες στην Ερμού από την «πρωτοβουλία ενάντια στο ωράριο» στην οποία συμμετείχε και το Ρεπό και ο Βιβλιοφρικάριος. Στις πορείες αυτές πραγματοποιήθηκαν κλεισίματα μαγαζιών και ανάρτηση πανό. Ειδικά τα κλεισίματα μαγαζιών κράτησαν αρκετό καιρό και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου. Το σημαντικότερο ίσως γεγονός ήταν η παρέμβαση στα εγκαίνια του Άττικα, της ναυαρχίδας του εμπορίου στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο θα έμενε ανοιχτό και μετά τις εννιά το βράδυ μέχρι τις 1.00 μετά τα μεσάνυχτα ή όσο πήγαινε. Θεωρήσαμε λοιπόν ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να παρέμβουμε κεντρικά εμποδίζοντας τα εγκαίνια και να γίνει γνωστή η δράση μας καθώς όλα τα φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα εκείνο το βράδυ στο Άττικα. Είχαμε μάθει επίσης ότι σε πολλά εσωτερικά καταστήματα του Άττικα οι συνθήκες εργασίας ήταν άθλιες. Είχαμε μαζευτεί γύρω στα 200 άτομα, και οι μπάτσοι μας είχαν αποκλείσει. Για την φιέστα είχαν μαζευτεί δημοσιογράφοι, πολιτικοί και γενικά πολύς κόσμος και είχε ιδιωτικούς και κανονικούς μπάτσους, γινότανε χαμός. Αλλά με το πέρας του ωραρίου στις 9.00 μπουκάραμε, ουσιαστικά κάναμε ντου, βάλαμε τους μπάτσους μέσα κατεβάσαμε τα ρολά, ρίξαμε αυγά, ντομάτες, το κλείσαμε το μαγαζί και φύγαμε χωρίς να μας πειράξει κανένας, αφού ξέρανε και οι ίδιοι ότι είναι παράνομοι. Από τότε λοιπόν ξεκινάει πιο δυναμικά η δράση του Ρεπό. Τρία χρόνια τώρα βγάζουμε ένα εφημεριδάκι το οποίο το μοιράζουμε αποκλειστικά σε εργαζόμενους καταστημάτων, και από φέτος βγάζουμε και μια εφημερίδα τοίχου και περιστασιακά καμία αφίσα. Ο πυρήνας της ομάδας είναι 7-8 άτομα, αλλά σε όλο αυτό το διάστημα έχει περάσει αρκετός κόσμος.

Ο χώρος του εμπορίου είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος. Από τη μια υπάρχει η κουλτούρα της κατανάλωσης η οποία σε μεγάλο βαθμό περνάει και στον εργαζόμενο. Για παράδειγμα, εάν δεν ξέρεις από καλλυντικά δεν θα δουλέψεις στο hondos, θα πρέπει να έχεις μια σχέση με τα καλλυντικά, όμως η σχέση αυτή προϋποθέτει ότι ασχολείσαι με τα καλλυντικά και έχεις επομένως αυτό το lifestyle και με έναν τρόπο ταυτίζεσαι. Βέβαια τα παραπάνω συμπτώματα δεν εμφανίζονται τόσο έντονα στον χώρο του βιβλίου, το καταλαβαίνετε, ο κόσμος που διαβάζει βιβλία δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που δοκιμάζει καλλυντικά. Από την άλλη υπάρχουν τα μεγάλα καταστήματα στα οποία ο κόσμος εναλλάσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, πάει ένα τρίμηνο εδώ, ένα εκεί, άρα δεν υπάρχει σταθερότητα και η πολιτική δουλειά που θα κάνεις εκεί θα χαθεί. Έτσι δημιουργείται το φαινόμενο που κάποιος αλλάζει 15 δουλειές μέχρι να κατασταλάξει κάπου, ή να πει βαριέμαι πάλι να ψάχνω για δουλειά, σκατοδουλειές είναι όλες μένω σε αυτή, είναι δύσκολο να τον εντοπίσεις, να τον χωροθετήσεις.

ΒΟ. Μιλήστε μας λίγο παραπάνω για αυτή τη συνθήκη του νομαδισμού. Μας λέτε ότι η κινητικότητα είναι αρνητική καθώς δεν υπάρχει σταθερός κόσμος στον οποίο μπορείς να απευθυνθείς και να χτίσεις μια σταθερή δομή που θα μείνει στο χρόνο. Μήπως όμως υπάρχει και η άποψη ότι τα άτομα τα οποία έτσι κι αλλιώς πολιτικοποιούνται όταν λόγω της κινητικότητας και της ευελιξίας αλλάζουν χώρο εργασίας προσπαθούν πάντα εκεί που βρίσκονται να είναι δραστήριοι και να χτίζουν οργανωτικές δομές όπου και να βρίσκονται, άρα το ίδιο το υποκείμενο γίνεται κόμβος μεταφοράς εμπειριών, κυκλοφορίας αγώνων, μια κουλτούρα που μπορεί να είναι και επιλογή.

Βιβλιοφρικάριος Α : Θα μπορούσε να είναι και επιλογή αλλά εμείς αναφερόμαστε στο κόσμο που δεν είναι πολιτικοποιημένος και απλά αλλάζει δουλειές. Εγώ το δικαιολογώ κάπως αυτόν τον κόσμο, διότι οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες και επομένως λογικό είναι να θέλουν οι εργαζόμενοι να φύγουν από κάποια δουλειά, δηλαδή όση όρεξη και να έχεις για να κανείς πολιτικά πράγματα πολλές φορές δεν αντέχεις, είναι ψυχοφθόρο. Δουλεύεις, όχι από χόμπι και χαβαλέ αλλά για να καλύψεις κάποιες σου ανάγκες, άρα δε μπορείς να πηγαίνεις κάθε μέρα στη δουλειά και να είσαι σε κόντρα με το αφεντικό. Εγώ τουλάχιστον τώρα έτσι το βλέπω, μετά από χρόνια, παλαιότερα λέγαμε ότι το να κανείς την χειρότερη δουλειά είναι και το καλύτερο είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης οπότε δεν ασχολείσαι με την δουλειά. Εγώ έχω καταλήξει πλέον ότι αυτό είναι λάθος, δηλαδή να βρίσκεσαι στις χειρότερες συνθήκες εργασίας και να έχεις κάθε μέρα αυτή την τριβή με το αφεντικό, είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο κάπως πρέπει να ζήσεις, έχεις να πληρώσεις ένα σωρό λογαριασμούς, και εάν έχεις κάνει την επιλογή να φύγεις από τους γονείς πρέπει να έχεις μια καθημερινότητα μετά το οκτάωρο στην δουλειά που να είναι κάπως υγιής. Δηλαδή να μπορείς να κάνεις πράγματα πέρα από τη δουλειά σου που να σε ικανοποιούν και ταυτόχρονα να μην είσαι σε μια διαρκή κόντρα κάθε μέρα με το που ξυπνάς, αυτό το θεωρώ τρομερά ψυχοφθόρο, δηλαδή δεν μπορεί να κρατά για χρόνια αυτό.

Βιβλιοφρικάριος Β: Υπάρχουν δυο ζητήματα. Στην περίπτωση τη δική μας του Βιβλιοφρικάριου υπάρχει η ομάδα, υπάρχει και ο σύλλογος του βιβλίου χάρτου, ο οποίος είναι αρκετά ανοιχτός και μπορείς να συναντηθείς με άλλους ανθρώπους ενώ υπάρχουν άλλες δουλειές στις οποίες έχω βρεθεί μόνος μου και ενώ μπορεί να συμμετέχω σε πολιτικές ομάδες στέκια κτλ είναι όμως πολύ δύσκολο να βοηθήσουν αυτά από μόνα τους για να στήσεις μια κατάσταση. Το δεύτερο είναι σχετικά με τον κόσμο και την σύνθεσή του, υπάρχει μια κινητικότητα και όσοι σπουδάζουν και παίρνουν ένα πτυχίο έχουν άλλες απαιτήσεις από τη δουλειά τους, αλλά αυτό που ισχύει είναι όπως αυτό που λένε ότι «αυτός πουλάει σουβλάκια αλλά τελείωσε μαθηματικός». Αυτή η αντίληψη έχει μπει πολύ στο μεδούλι του κόσμου, δηλαδή ότι αυτό που κάνω είναι προσωρινό μέχρι να διοριστώ ή να βρω μια άλλη άκρη άρα δεν με πολύ ενδιαφέρει να ασχοληθώ πολιτικά και να αγωνιστώ. Αλλά ακόμα και να μην έχει πτυχίο όλοι ελπίζουν ότι θα βρουν κάποια άκρη και θα βολευτούν κάπου καλύτερα. Αυτή είναι μια αντίληψη εντελώς καταστροφική, δεν υπάρχει η αντίληψη ότι είμαι εργάτης και ότι όποια σκατοδουλειά και να κάνω έχω μια προλεταριακή αντίληψη όπου τον κάθε χώρο εργασίας, το κάθε κάτεργο τον βλέπω και σαν ένα χώρο αντίστασης και η συνείδηση μου λέει ότι εδώ έχουμε πόλεμο με τα αφεντικά.

Ρεπό : Για να συμπληρώσω ότι έχει να κάνει με τις συνθήκες εργασίας, κινητικότητα, ελαστικότητα όλο αυτό το πράγμα που λέγεται επισφάλεια είναι καλό αν προέρχεται και βασίζεται πάνω στον ίδιο τον εργαζόμενο. Αν δηλαδή λένε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ότι ναι θα αλλάζω δουλειές και θα γυρνάω από μαγαζί σε μαγαζί και όπου πάω θα δημιουργώ προβλήματα στα αφεντικά. Αλλά τώρα τα περισσότερα καταστήματα π.χ. super market σε παίρνουν για λίγες ώρες, 4ωρα – 6ωρα, άρα δεν είναι δικιά σου επιλογή.

Βιβλιοφρικάριος Α : Να συμπληρώσω για την περίπτωση των βιβλιοπωλείων, έχω βρεθεί αρκετές φορές να κάνω παρεμβάσεις με εργαζόμενους που δεν είναι στον Βιβλιοφρικάριο ούτε στον σύλλογο, και είχαμε διεκδικήσει διάφορα. Όμως το ότι εγώ είμαι στον Βιβλιοφρικάριο και ότι εάν χρειαζόταν κάτι θα ερχόταν και άλλος κόσμος, ήταν πολύ σημαντικό. Όσον αφορά για την κινητικότητα, είναι τρομερή, ειδικά στον κόσμο που δουλεύει με μηχανάκια ή σε αποθήκες αλλά και συνολικότερα οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες. Εγώ θεωρώ ότι έχουμε χάσει πλέον την μπάλα, έχουμε φάει 50 γκολ. Δηλαδή τότε με το ωράριο έλεγες κάνω 5 κλεισίματα καταστημάτων, έρχεται τώρα το ασφαλιστικό και τα παίρνουν όλα, νιώθεις εντελώς αδύναμος στο τι μπορείς να κάνεις, περνάει από πάνω σου σαν οδοστρωτήρας, το μόνο που μπορείς να κανείς είναι μικρά πράγματα και πολύ δύσκολα μπορείς να πας παραπέρα. Να φέρω ένα παράδειγμα: συζητούσαμε τις προάλλες για την σύνταξη στα 65 και εγώ τους λέω ότι υπάρχει κόσμος που δουλεύει συνέχεια υπερωρίες κάθε μέρα 10 ώρες και παραπάνω και τις περισσότερες φορές απλήρωτα χωρίς ένσημα τι να του πεις ότι θα δουλεύεις μέχρι τα 65, μα αυτά τα επιπλέον χρόνια τα έχει δουλέψει ήδη, δηλαδή τα έχει ανεβάσει μόνος του τα όρια ηλικίας.

ΒΟ. Οι Βιβλιοφρικαριοί λειτουργούν έξω από θεσμούς, δεν είναι σωματείο, πώς λοιπόν μπορείς να κάνεις κάποιες δράσεις και να μιλήσεις σε άλλους εργαζόμενους οι οποίοι θα σε ρωτήσουν ποια είναι η ιδιότητά σου και με ποιο «δικαίωμα» μου προτείνεις να δράσουμε;

Βιβλιοφρικάριος Α : Επειδή υπήρχε το σωματείο με το οποίο τα πάμε καλά δεν μας τέθηκε ποτέ το ερώτημα να αποκτήσουμε θεσμική μορφή. Αντιθέτως, υπήρχε η ανάγκη να μιλήσουμε πιο ελευθέρα έξω από τα όρια του σωματείου. Βέβαια επαναλαμβάνουμε ότι ο χώρος του βιβλίου είναι μια ειδική περίπτωση δεν είναι το χάος του εμπορίου, είναι κάπως πιο εξειδικευμένος ο κόσμος που δουλεύει, γνωρίζεται και κατά συνέπεια έχει αποκτήσει μια άτυπη υπόσταση σε αυτόν τον χώρο ο Βιβλιοφρικάριος.

Ρεπό : Όσον φορά την νομική υπόσταση νομίζω ότι είναι το τελευταίο που μας αφορά. Για να καταλάβετε τι εννοώ εάν κάνω αφισοκόλληση ως ρεπό, θα χαρώ πολύ να με πιάσουν οι μπάτσοι σαν εργάτη και όχι σαν αναρχικό. Θέλω να πω ότι κάποια πράγματα τα έχουμε ξεχάσει ότι είναι αυτονόητα, δηλαδή όταν τα καταστήματα παρατείνουν από μόνα τους το ωράριο αυτά είναι παράνομα και ο κάθε εργαζόμενος θα μπορούσε να καλέσει, λέμε τώρα, τους μπάτσους για να κλείσουν το μαγαζί.

Βιβλιοφρικάριος Β : Για μένα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ο Βιβλιοφρικάριος δεν θα γίνει δυνατός έχοντας θεσμική συνδικαλιστική υπόσταση αλλά όταν παρεμβαίνει δυναμικά σε μαζικούς αγώνες, αλλά και όταν ένας εργαζόμενος είναι μόνος του δεν αρκεί απλά να τον ενημερώσει το σωματείο για τα δικαιώματά του, χρειάζεται την έμπρακτη στήριξη από κόσμο, έτσι κάνουμε εμείς σε περιπτώσεις απολύσεων, δηλαδή λειτουργούμε περισσότερο ως συλλογικότητα βάσης η οποία δείχνει αλληλεγγύη σε εργάτες.

Βιβλιοφρικάριος Α : Να φέρω ένα παράδειγμα είχαμε φτιάξει την «πρωτοβουλία ενάντια στην επέκταση του ωραρίου» και δεν είχαμε καμία νομική υπόσταση, όταν λοιπόν πήγαμε στον Φωκά σε ημέρα απεργίας για να τον κλείσουμε και όντως το κλείσαμε βγήκε η προϊσταμένη μάζεψε τους εργαζόμενους και τους πήγε σε ένα καφέ λέγοντάς τους ότι όταν φύγουμε εμείς θα γυρίσετε. Εμείς λοιπόν πήγαμε στην καφετέρια που ήταν μαζεμένοι οι εργαζόμενοι, και τους μιλήσαμε και μετά ακολούθησε πορεία στην Σταδίου, στην οποία ήρθαν οι περισσότεροι εργαζόμενοι του Φωκά, βέβαια κάποιοι ξαναγυρίσανε πίσω μετά την πορεία, για δουλειά αλλά τουλάχιστον έστω και για λίγο ήρθαν στη πορεία και κατάλαβαν γιατί γίνεται αυτή η ιστορία, εντάξει δεν έκαναν ολόκληρο βήμα αλλά κατάλαβαν πέντε πράγματα.

Ρεπό : Για μας δε μπαίνει θέμα θεσμικής υπόστασης. Μπαίνουμε μέσα στα μαγαζιά και εάν μας εμποδίσουν και χειροδικήσουν επάνω μας δεν μπαίνει θέμα νομικής υπόστασης, θα τους απαντήσουμε κατάλληλα, μπορεί και εμείς να χειροδικήσουμε. Δηλαδή με απλά λόγια, εάν υπάρχει μια κίνηση 15 - 20 άνθρωποι οι οποίοι είναι διαθέσιμοι να τρέξουν και να βοηθήσουν, η θεσμική υπόσταση είναι μόνο για τους τύπους.

Βιβλιοφρικάριος Β : Για να καταλάβετε πώς το βλέπουμε, τότε που κάναμε την πορεία ενάντια στην επέκταση του ωραρίου, ξεκίνησε με μικροφωνική στα ΕΛΤΑ στην Αιόλου και τελικά κάναμε πορεία στην Ερμού. Λοιπόν αυτή η πορεία καλέστηκε από την πρωτοβουλία εργαζομένων ενάντια στην επέκταση του ωραρίου, χωρίς να έχουμε καμία θεσμική υπόσταση, ούτε σωματείο αλλά η επιτυχία οφειλόταν στη δουλειά που είχε προηγηθεί, δηλαδή αντιπληροφόρηση, κλεισίματα σε καταστήματα, τσαμπουκάδες με αφεντικά…

Ρεπό : και πέρα από την πορεία αν δούμε και τις απολύσεις που έχουν ανακληθεί τα τελευταία 3-4 χρόνια θα δούμε ότι δεν ήταν η επίσκεψη ενός συνδικαλιστή κάποιου σωματείου που πήγε με την καρτούλα του στο αφεντικό, αλλά αντιθέτως ήταν ο αλληλέγγυος κόσμος και οι συνάδελφοι που διαμαρτύρονταν έξω από την κάθε επιχείρηση για να ανακληθούν οι απολύσεις. Με απλά λόγια δηλαδή εάν έχεις 100 άτομα μαζί σου δε χρειάζεται νομική υπόσταση.

Βιβλιοφρικάριος Α : Δηλαδή νομίζω ότι μερικές φορές γίνονται φανερά τα πράγματα και εάν την πάμε και πιο πέρα τη κουβέντα μάς λένε ότι το βιβλίο είναι ειδικό εμπόρευμα, αλλά αυτό που προσπαθούσαμε να κάνουμε ως Βιβλιοφρικάριος ήταν να σπάσουμε αυτήν την αντίληψη, να απομυθοποιήσουμε το βιβλίο. Ποιο ειδικό εμπόρευμα, όταν εγώ κουβαλάω κάθε μέρα κούτες με βιβλία δε ξέρω και εγώ πόσα κιλά μας κοροϊδεύουνε. Δηλαδή θέλω να πω ότι σε όλες οι δουλειές οι συνθήκες εργασίας είναι σκατά, ποιός κόσμος του πνεύματος, τι μας πουλάτε, ποιός κόσμος του βιβλίου, ποιο αριστερό αφεντικό, ποιος αριστερός εκδότης, υπάρχει και ένα χαρακτηριστικό σύνθημα «τι μου λες πως είσαι και πάω να τρελαθώ, άνθρωπος του πνεύματος και όχι αφεντικό».

ΒΟ. Στις δράσεις και στο λόγο σας πέρα από τους τυπικούς εχθρούς το αφεντικό, το κράτος, στον πελάτη με ποιον τρόπο απευθύνεστε;

Ρεπό : Οι πελάτες πάντα μας ενδιαφέρουν, ωστόσο έχει σημασία και για ποια καταστήματα μιλάμε. Ένα super market στην Κυψέλη έχει διαφορετικούς πελάτες από κάποιο άλλο στην Αγία Παρασκευή ή στην Εκάλη, δηλαδή στο super market που δουλεύω εγώ το 75% είναι μετανάστες. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε βρεθεί πολλές φορές σε δυσχερή θέση όσον αφορά την πελατειακή σχέση και είναι πάντα ένα μεγάλο ζήτημα. Χαρακτηριστικά, εκεί που δουλεύω επειδή είναι γειτονιά η σχέση με αρκετούς πελάτες έχει υποκειμενοποιηθεί. Βέβαια υπάρχουν πελάτες που έχουμε πλακωθεί και υπάρχουν και πελάτες που έχουν πάρει το μέρος μας. Όταν λοιπόν έρχεται ο συνταξιούχος χωροφύλακας που νοικιάζει 8 διαμερίσματα σε μετανάστες με 450 ευρώ την τρύπα και βλέπει τον μετανάστη από Ρουμανία που είχε να του πληρώσει το νοίκι 3 μέρες και κάνει φασαρία μέσα στο μαγαζί πρέπει να πάρεις θέση, εννοείται υπέρ του μετανάστη. Πέρα από κάποια ακραία περιστατικά για μας το κριτήριο είναι εάν ο πελάτης μπαίνει στο κατάστημα διότι πρέπει να αγοράσει κάποια προϊόντα για να ζήσει και αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος που εργάζεται είναι πάνω κάτω στην ίδια μοίρα με αυτόν ή εάν μπαίνει μέσα με στυλ ότι τώρα εγώ αφήνω εδώ τα λεφτά μου και σας θέλω όλους σούζα. Ε, τότε θα τον βρίσω, ένας μου είπε μια φορά «αφήνω εδώ 5 ευρώ και θέλω να κανείς γρήγορα» και του λέω «και εγώ αφήνω εδώ 8 ώρες…». Έχει σημαντική διάφορα ο πελάτης από τον καταναλωτή.

Βιβλιοφρικάριος Α : Για τους πελάτες στο σύνολό τους έχουμε γράψει κατά καιρούς διάφορα. Πολλές φορές δημιουργούν μεγαλύτερο πρόβλημα από τα αφεντικά, π.χ. στα κλεισίματα καταστημάτων είχαμε πολλές φορές πρόβλημα με πελάτες οι οποίοι επέμεναν ότι «θέλω να μπω στο μαγαζί να ψωνίσω». Θυμήθηκα τώρα μια πλάκα που κάναμε σε πελάτες στην έκθεση βιβλίου. Τότε, αλλά και τώρα, παίζουν πολύ άσχημες συνθήκες εργασίας στις εκδόσεις Πατάκη, είχαμε μοιράσει λοιπόν ένα flyer, που έλεγε ότι οι εκδόσεις Πατάκη σας κάνουν δώρο ένα βιβλίο. Το flyer ήταν αρκετά αληθοφανές με το logo του Πατάκη και παρακινούσε τον κόσμο πως όποιος προλάβει και πάει στο περίπτερο του Πατάκη, θα πάρει δωρεάν ένα βιβλίο. Έγινε λοιπόν χαμός, πολύς κόσμος πήγαινε να ζητήσει τζάμπα βιβλία και μετά οι υπεύθυνοι του Πατάκη ψάχνανε ποιος το μοίρασε το flyer και τέλος κάνανε ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, αλλά ήταν κάποιοι πελάτες που επιμένανε και λέγανε αφού εσείς από τον Πατάκη μου το δώσατε θέλω να πάρω τζάμπα βιβλία. Λοιπόν με την κίνηση αυτή θέλαμε να τη σπάσουμε λίγο στον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο, αλλά χρησιμοποιώντας την καταναλωτική μανία του πελάτη που θέλει να τα πάρει όλα.

ΒΟ. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε τώρα για ζητήματα όχι αμιγώς εργατικά, ξέρουμε ότι το σωματείο βιβλίου χάρτου προσπαθεί να βάλει στις δράσεις του και άλλα ζητήματα τα όποια ενισχύουν την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, όπως να μιλήσεις σε σχέση με τους μετανάστες και για το φύλο, ποια είναι η γνώμη σας;

Βιβλιοφρικάριος Α : Κοιτάξτε να δείτε, όταν μιλάς ενάντια στην εργασία, γίνονται αναπόφευκτα συνδέσεις με άλλα ζητήματα, αλλά ο Βιβλιοφρικάριος έκανε την επιλογή να μη βάζει άλλα ζητήματα. Όποιος θέλει να ασχοληθεί με κάτι άλλο ας το κάνει με άλλες συλλογικότητες, εμάς αυτό που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι ο αγώνας μέσα στον εργασιακό χώρο.

Βιβλιοφρικάριος Β : Κοιτάξτε ως Βιβλιοφρικάριος τα διάφορα ζητήματα τα πολεμάμε μέσα στον χώρο εργασίας, δηλαδή εάν υπάρξει ένα σεξιστικό σχόλιο σε κάποιο βιβλιοπωλείο δεν χρειάζεται καν να βγει προκήρυξη, αντιδράς και το παλεύεις άμεσα.

Βιβλιοφρικάριος Α : Ποτέ δεν έχουμε πει ότι τώρα θα ασχοληθούμε με ένα άλλο θέμα, π.χ. ο τάδε είναι στη φυλακή και θα το δημοσιοποιήσουμε, βέβαια βγάλαμε μια αφίσα για τον Στεργίου ως εργαζόμενο που συνελήφθη μαζί με άλλους, βγάλαμε μια αφίσα για τον πόλεμο που και αυτό το συνδέαμε με την εργασία έλεγε «για τα αφεντικά ο πόλεμος είναι δουλειά, για εμάς η δουλειά είναι πόλεμος» και «δε φταίνε μονάχα οι βόμβες αλλά και οι δουλειές» σε αντιδιαστολή με το σύνθημα του ΣΕΚ «δουλειές και όχι βόμβες». Υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν απολυθεί μετανάστες οι οποίοι κυρίως δουλεύουνε σε αποθήκες, οπότε τότε μέσα σε όλες τις κινήσεις που κάναμε λέγαμε και δυο λόγια παραπάνω σε σχέση με το καθεστώς των μεταναστών. Για σεξιστική συμπεριφορά μέσα σε βιβλιοπωλεία έχουμε γράψει στο Βιβλιοφρικάριο. Σε γενικές όμως γραμμές αυτή η παρέα των εργαζομένων μαζεύτηκε κυρίως με βάση τον εργατικό χαρακτήρα και είπαμε ότι αφήνουμε στην άκρη τις πολιτικές μας αναφορές, την πολιτική μας ταυτότητα, για τους λόγους που είπαμε προηγουμένως και ξεκινώντας από το μηδέν θέτουμε βασικά ερωτήματα, ποιους έχουμε απέναντι μας, τι είναι αυτοί, πώς θα μιλήσουμε, πώς θα παρέμβουμε, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει πεπατημένη. Βάζουμε λοιπόν ως αφετηρία την εργασία και τα αλλά είναι προέκταση, μας αφορά ό, τι αγγίζει την εργασία που είναι ο πυρήνας της ενασχόλησής μας , π.χ. η κατανάλωση, οι σεξιστικές συμπεριφορές, το μεταναστευτικό.

Ρεπό : Όσον αφορά την πολιτική ταυτότητα και τις πολιτικές απόψεις για μένα είναι αδιανόητο να εμφανιστώ σε μια εργατική συλλογικότητα και να αρχίσω να τους λέω για τον Ντεμπόρ, για τον Βανεγκέμ, για το Νταντά, για τον Σουρεαλισμό και όλες αυτές τις ωραίες αναφορές, είναι εντελώς άκυρο. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να προσεγγίζεις την καθημερινότητα, πολλές φορές μπορεί να αναγκάζεσαι να μιλήσεις για πράγματα που δε σε ενδιαφέρουν όπως π.χ. για το ποδόσφαιρο, εγώ ξαναανακάλυψα το ποδόσφαιρο για να μπορέσω να επικοινωνήσω με άλλους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα κατάλαβα ότι πολλές φορές κάποιες πολιτικές απόψεις είναι εκτός πραγματικότητας, δηλαδή το νταντά είναι είκοσι βιβλία στο ράφι του δωματίου μου. Έτσι μου μπήκε το ερώτημα, πώς κάποια πράγματα μπορείς να τα πολεμήσεις εκεί, μέσα στο χώρο της δουλειάς, εκεί εδαφικοποιημένα. Είναι λοιπόν σημαντικό να χτίσεις δεσμούς αλληλεγγύης με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, να τους στηρίζεις και να σε στηρίζουν, και αυτό είναι που με κράτησε εκεί που δουλεύω, δηλαδή λουφάρουμε όλοι μαζί, κλέβουμε όλοι μαζί, όταν έρχεται ο επόπτης στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Να σας πω ένα παράδειγμα σε σχέση με τον ρατσισμό, ήταν τότε με το πογκρόμ στους Αλβανούς και ήταν μια εργαζόμενη η οποία περιέγραφε την επόμενη μέρα πώς κατέβηκε και αυτή και συμμετείχε στο λιντσάρισμα και εγώ φυσικά φρίκαρα, έλεγα τι γίνεται; δεν είναι πια κάτι μακριά. Ο ρατσισμός βρίσκεται εδώ, μπροστά μου, είναι ζωντανός. Τι κάνεις λοιπόν όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μία τέτοια κατάσταση; Γιατί έχεις από τη μια πλευρά μία συνάδελφο και από την άλλη μία που κατεβαίνει να πλακώσει μετανάστες στο ξύλο. Αυτό που εγώ έκανα ήταν από τη μια να την απονομιμοποιήσω -αν τυχόν είχε τέτοια νομιμοποίηση- στις συνειδήσεις των υπόλοιπων συναδέλφων, λέγοντας τι πράγματα είναι αυτά, και από την άλλη να μπω σε μία διαδικασία να προσπαθήσω να πείσω τις συναδέλφους να βλέπουν αλλιώς το ζήτημα πελάτης-μετανάστης. Και αυτό γιατί γενικώς το κλίμα όταν πρωτοέπιασα δουλειά ήταν στη φάση: μισούμε τους πελάτες έτσι και αλλιώς, και άμα είναι και μετανάστες τους μισούμε ακόμα περισσότερο... Από τότε έκανα άπειρες συζητήσεις με συναδέλφους πάνω στο θέμα μετανάστες και θέλω να πιστεύω ότι άλλαξα σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό τις αντιλήψεις τους. Ακόμα και όταν τσακωνόμασταν με πελάτες μετανάστες, είχα κάνει ένα τεράστιο ζήτημα να μην τσακωνόμαστε στη βάση ότι αυτοί είναι μετανάστες αλλά στη βάση ότι αυτοί είναι πελάτες. Τέλος πάντων για να το κλείσω λίγο και για να δείξω τη σύγχυση της αποπάνω συνάδελφου θέλω να αναφέρω και το εξής περιστατικό: τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς παίρνει σε κάποια φάση ένα παιχνίδι καμιά 10 ευρώ το χτυπάει στο ταμείο της και το χαρίζει στο πιτσιρίκι μίας πελάτισσας αλβανίδας... Όταν τη ρώτησα, γιατί τόση καλοσύνη η απάντηση της ήταν “αυτή δεν είναι σαν τους άλλους”...

ΒΟ. Θα θέλαμε να μας πείτε εάν υπάρχουν κίνδυνοι αφομοίωσης σε σχέση με θεσμικά όργανα ή με τη συμμετοχή σε καλεσμένες απεργίες από ΓΣΕΕ, τι στάση κρατάτε;

Βιβλιοφρικάριος Α : Παλαιοτέρα χρησιμοποιούσαμε τις απεργίες ως αφορμή για να πάμε σε μαγαζιά και να μοιράσουμε κείμενα. Σε κάποιες απεργίες δεν έχουμε κάνει τίποτα, απλά έχουμε απεργήσει, σε άλλες πάλι έχουμε προσπαθήσει να παρέμβουμε πριν την ώρα της πορείας με μοιράσματα σε μαγαζιά ή ακόμα και με κλεισίματα. Δηλαδή θα έλεγα ότι περισσότερο χρησιμοποιούμε την απεργία ως αφορμή για να κάνουμε κλεισίματα καταστημάτων ή κάτι άλλο παρά για να κατεβούμε στην πορεία. Με το γραφειοκρατικό θεσμικό κομμάτι της απεργίας διαφωνούμε για αυτό κάνουμε δουλειά βάσης, με αυτόν τον τρόπο νομίζω ότι δεν τίθεται θέμα αφομοίωσης και πλέον νομίζω ότι αρκετός κόσμος βγάζει λόγο ενάντια στην ΓΣΕΕ. Βέβαια επαναλαμβάνω ότι στη δική μας περίπτωση στο σωματείο βιβλίο χάρτου δεν έχει ηγεμονευτεί ούτε από το ΠΑΜΕ ούτε από πασόκους.

Βιβλιοφρικάριος Β : Βέβαια υπάρχουν και οι κλαδικές στις οποίες συμμετέχουμε πάντα, διότι είμαστε εμείς που τις κάνουμε, είναι από εμάς για μας. Από την στιγμή που ορίζεται η ημέρα της απεργίας τρέχουμε και προπαγανδίζουμε την απεργία από μαγαζί σε μαγαζί, από αποθήκη σε αποθήκη από courier σε courier, από υπάλληλο σε υπάλληλο. Τον τελευταίο καιρό μέσα σε τρεις μήνες γίνανε πέντε απεργίες, τρεις γενικές και δυο κλαδικές, ήτανε αρκετά εξοντωτική αλλά και πλούσια περίοδος.

ΒΟ. Για ποιο λόγο πιστεύεται ότι υπάρχει κόσμος που προτιμά μια πολιτική ταυτότητα από το να εμπλακεί σε εργατικές ομάδες;

Βιβλιοφρικάριος Β : Αυτό όντως συμβαίνει, υπάρχουν πολλοί ελευθεριακοί, αντιεξουσιαστές που δουλεύουν ως εμποροϋπάλληλοι ή στο χώρο του βιβλίου και δεν συμμετέχουν. Ενδιαφέρονται να τρέξουν για άλλα ζήτημα για καταλήψεις, για φυλακισμένους, άλλα δεν βρισκόμαστε να συζητήσουμε για τα εργατικά ζητήματα, και ίσως να είναι λάθος έκφραση αυτή «τα εργατικά», να μιλήσουμε για την καθημερινότητά μας.

Βιβλιοφρικάριος Α : Εγώ θυμάμαι όταν είχε ξεκινήσει ο Βιβλιοφρικάριος έλεγα ότι είναι κάτι κλαδικό άρα δε μπορεί να με καλύπτει συνολικά ως πολιτικό oν, ότι είναι κάτι πολύ επιμέρους, που είναι βέβαια, αλλά προχωρώντας λίγο πιο βαθιά και συναντώντας και άλλο κόσμο άλλαξε αυτή η αντίληψη. Διότι όταν βρίσκεσαι σε μια διαδικασία και ανοίγεσαι και κάνεις πράγματα, αυτά δε ξέρεις πού πηγαίνουν, όμως σε κάποιες στιγμές παίρνεις κάτι πίσω, το νιώθεις ότι με κάποιους επικοινωνείς, τους συναντάς, μιλάς, αναπτύσσεται συντροφικότητα, το οποίο τελικά εμένα με γεμίζει περισσότερο από μια εντελώς γενική θεώρηση να παρεμβαίνω παντού.

Ρεπό : Υπάρχει η αντίληψη σε αρκετό κόσμο ότι τα εργασιακά ζητήματα είναι μαρξιστικά ζητήματα δηλαδή ασχολούνται μόνο οι κομμουνιστές με αυτά. Εγώ προσωπικά το θεωρώ λίγο τραγικό να ασχολείσαι με τα δικαιώματα των ζώων και να μην ασχολείσαι με τη δουλειά σου, για την δικιά σου τη ζωή. Το κλειδί όσον αφορά το κομμάτι της δραστηριοποίησης είτε αυτός είναι ένας εργασιακός χώρος είτε είναι η γειτονιά είτε οτιδήποτε είναι το feedback, η ανατροφοδότηση, δηλαδή η εμπλοκή σε αυτά τα πράγματα έχει να σου δώσει να σου γυρίσει πίσω αρκετά πράγματα. Εγώ μπορεί χρόνια τώρα να γράφω, να δημοσιεύω αλλά ποτέ δεν έφτασα στο σημείο να κλάψω από συγκίνηση για κάτι που έγραψα και να πάρω ανατροφοδότηση. Αντιθέτως, διαπίστωσα ότι η εμπλοκή μου σε διεκδικήσεις στο χώρο δουλειάς μου, μου πρόσφερε πολλά περισσότερα σε αυτό το επίπεδο, πράγμα που όταν το βλέπεις να συμβαίνει σου προκαλεί ερωτήματα. Είναι για όλους μας μεγάλο ερώτημα πώς θα καταφέρεις να μιλήσεις και να πείσεις έναν άλλο συνάδελφο να διεκδικήσετε από κοινού κάτι ή να κατέβει σε μια απεργία και δυστυχώς δεν είμαστε πολύς κόσμος που το κάνει αυτό και δεν υπάρχουν αρκετοί για να σε στηρίξουν. Δυστυχώς δεν είμαστε στις εποχές του IWW (Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου) που πήγαιναν με τον τσαμπουκά και τα έκλειναν όλα.

Βιβλιοφρικάριος Β : Ε ναι, μα βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα δεν μπορείς να βρεθείς με την συναδέλφισσα, με τον συνάδελφο μόνο στο οικονομικό και με το που θα τους μιλήσεις θα τους πάρεις μαζί σου. Δεν αρκεί πλέον να μιλάς μόνο για οικονομικά ζητήματα χρειάζεται ο άλλος, η άλλη να έχουν και μια αντίληψη. Όσοι έχουν ακολουθήσει αυτούς τους νέους αγώνες είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είναι άνθρωποι που ζουν έξω από τον καπιταλισμό που έχουν κάνει τέτοιες επιλογές και στην υπόλοιπη ζωή τους. Δηλαδή, δεν έχω δει κανένα που να κατεβαίνεις τις πορείες μας και μετά να πηγαίνει στα μπουρδέλα, ενώ παλαιοτέρα ο βιομηχανικός εργάτης ήτανε διεκδικητικός μόνο στον χώρο εργασίας και στην υπόλοιπη ζωή του δεν ξέρω τι έκανε.

Βιβλιοφρικάριος Α : Εγώ πιστεύω ότι η δυσκολία κινητοποίησης του κόσμου έχει κάνει και με τη συνολικότερη δομή της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή το γεγονός ότι όσο και πεινασμένος να είναι ο άλλος, η μάνα του ο πατέρας του θα του έχουν σε κάποιο χωριό ένα χωράφι ή θα του έχουν καμία γκαρσονιέρα. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να πεθάνει από την πείνα, σε αυτή τη χώρα δεν υπήρξε κράτος πρόνοιας αλλά υπάρχει μικροϊδιοκτησία και οικογένεια. Έτσι σήμερα μένουν μέχρι τα 30-35 στο σπίτι δεν έχουν την κουλτούρα να φύγουν, βολεύονται με μια σκατοδουλειά με 600 ευρώ, δεν έχουν έξοδα στέγασης, αγοράζουν με δάνειο ένα αυτοκίνητο για να περνάνε καλά το σαββατοκύριακο, οπότε ποια δουλειά και ποια απεργία και ποιος αγώνας. Είναι δηλαδή μια γενικότερη έλλειψη κουλτούρας, αυτό που κυριαρχεί είναι πώς ατομικά θα κοιτάξει ο καθένας να βρει την άκρη, να κάνει μια λαμογιά, να χωθεί κάπου, να γλύψει για να καταφέρει να επιβιώσει, όχι όμως να επιβιώσει διεκδικώντας συλλογικά, αλλά να επιβιώσει με χίλιους άλλους τρόπους εκτός από αυτόν, ίσως θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί η συλλογική διεκδίκηση.

Ρεπό : Υπάρχει τρομακτική έλλειψη στους διεκδικητικούς αγώνες από τα κάτω, αυτοί είναι που γεμίζουν και δίνουν πράγματα στον κόσμο. Ποιους διεκδικητικούς αγώνες από τα κάτω θυμάστε τα τελευταία 20 χρόνια που να έχουν κερδίσει; Όταν συμβαίνει ένας νικηφόρος αγώνας σημαίνει ότι μέσα στην ιστορική εξέλιξη κερδίζονται συνειδήσεις και άτομα. Για παράδειγμα για εμάς εδώ ποια ήταν η πρώτη εμπειρία πολιτικοποίησης; Τα μαθητικά του ‘91, εάν λοιπόν τώρα κοιτάξεις στο χώρο τι ηλικίες κινούνται, παρατηρείς κάποια χρονικά χάσματα, τα οποία συμπίπτουν με κινητοποιήσεις και αγώνες. Υπάρχει δηλαδή ενδεικτικά ένα ρεύμα κόσμου που βγήκε από τα μαθητικά του 90-91, μια επόμενη φουρνιά που βγήκε πάλι με τα μαθητικά το ’98 με τον Αρσένη. Αυτός ο κόσμος έχει δει και έχει ζήσει και γνωρίζει την κουλτούρα της συλλογικής διεκδίκησης.

Βιβλιοφρικάριος Α : Μαζί με τα παραπάνω στην Ελλάδα λείπουν και τα κοινωνικά αντανακλαστικά που όταν συμβαίνει κάτι ο κόσμος αντιδρά άμεσα, όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης όταν ακριβαίνουν τα τρόφιμα πιο πολλοί θα μπουν στα super market και θα κλέψουν ή θα μποϋκοτάρουν ή θα κάνουν καταλήψεις. Αυτό έχει να κάνει με την παράδοση, την καταγωγή και την κουλτούρα των αγώνων που στην Ελλάδα υπάρχει τρομερή έλλειψη.

Ρεπό : Η Ελλάδα έχει αποκλειστικά πολιτική κουλτούρα και ουσιαστικά είναι η πολιτική κουλτούρα του ΚΚΕ. Έτσι δεν έχει εμφανιστεί η εργατική κουλτούρα που αναπτύχθηκε στην Αγγλία ή στην Αμερική ή στην Λατινική Αμερική. Στην Ελλάδα η εργατική κουλτούρα είναι η πολιτική σταλινική κουλτούρα του ΚΚΕ.

Βιβλιοφρικάριος Α : Αυτό έχει να κάνει με την δομή της χώρας, η οποία ποτέ δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο, ποτέ δεν ήταν ασ’ πούμε βιομηχανική χώρα. Αυτό που συνέβη ήταν ότι έλεγε ο άλλος, θα φύγω από το χωριό θα πάω μετανάστης στην Αθήνα, οπότε ερημώνει η ύπαιθρος, δεν υπάρχει αγροτική πολιτική και ταυτόχρονα στοιβάζονται όλοι στην Αθήνα και καταστρέφεται η πόλη καθώς χτίζονται τα πάντα. Ποτέ δεν υπήρξε μια ξεκάθαρη εργατική φιγούρα, μεμονωμένα μπορεί αλλά όλες αλέσθηκαν έγιναν μια σούπα μέσα στο χάος της Αθήνας. Η δε κυρίαρχη φιγούρα από το 80 και μετά ήταν να καβατζοθώ ατομικά κυρίως μπαίνοντας στο δημόσιο.

Ρεπό : Επίσης στην Ελλάδα ο συνδικαλισμός είναι απόλυτα πολιτικοποιημένος, υπάρχει παντού το κόμμα, όταν λοιπόν βρίσκεσαι σε έναν εργατικό αγώνα και έχεις από πίσω το κόμμα με την πολιτική θεωρία που λέει ότι δε πειράζει άμα χάσουμε σε αυτόν τον αγώνα έχουμε κερδίσει στις εκλογές μια έδρα παραπάνω, πώς να προχωρήσεις.

ΒΟ. Ποια είναι η άποψή σας για την άρνηση της εργασίας, υπάρχει σαν φιλοδοξία, βρίσκεται σε αντίθεση με το χτίσιμο μιας εργατικής ταυτότητας δηλαδή ισχύει ότι όταν αγωνίζεσαι προσπαθείς να καταστρέψεις τον ρόλο του εργάτη, τον ρόλο που είναι ετεροκαθορισμένος από πριν.

Βιβλιοφρικάριος Β : Η άρνηση της εργασίας ξεκινάει από το ότι αρνούμαι την εργασία μέσα από την εργασία. Πολλές φορές αυτό που συμβαίνει είναι ότι υπάρχει η οικογένεια που σε συντηρεί και λέει ο άλλος εγώ «αρνούμαι τώρα την εργασία» μη δουλεύοντας. Υπάρχει όμως και η άρνηση της εργασίας η οποία πατάει πάνω στο χτίσιμο δομών κοινωνικής αλληλεγγύης φτιάχνονται λ.χ. ταμεία εργαζόμενων. Η άρνηση λοιπόν της εργασίας είναι η λούφα, είναι η κοπάνα είναι το σαμποτάζ, αλλά δεν αρκούν αυτά χρειάζονται και οι μαζικές απεργίες, οι δομές υποστήριξης αλληλεγγύης όπως τα ταμεία αλληλοβοήθειας, χρειάζονται οι ρήξεις με την οικογένεια και οι συγκατοικήσεις.

Βιβλιοφρικάριος Α : Για μια εργατική συλλογικότητα είναι δύσκολο να βάλει στο κέντρο της ανάλυσής της την άρνηση της εργασίας. Εάν θέλει να έχει μια σοβαρή παρέμβαση σε χώρους εργασίας δεν μπορεί να το κάνει αυτό μιλώντας στους εργαζόμενους για άρνηση της εργασίας. Δυστυχώς πρέπει να ξεκινήσεις από πολύ πιο απλά πράγματα και κυρίως για τις συνθήκες εργασίας. Δε γίνεται να πεις στον άλλο «μη δουλεύετε ποτέ» όταν έχει χάσει την μπάλα σε βασικά καθημερινά πράγματα.

Ρεπό : Για να μιλήσεις για άρνηση της εργασίας πρέπει να έχεις ένα αντιπαράδειγμα. Σε γενικές γραμμές η άρνηση της εργασίας περνάει από διάφορες διαδρομές, αλλά εγώ ως πολιτικά δραστήριος θα πω ότι προτάσσω την άρνηση της εργασίας μόνο με συλλογικούς τρόπους και όχι ατομικά. Δε με ενδιαφέρει αν ατομικά κάποιος αρνείται την εργασία, οι ατομικές λύσεις και οι ατομικές διέξοδοι δεν αποτελούν πρόταγμά μου. Μπορεί να πω μπράβο σε κάποιον που κλέβει μια τράπεζα και «αρνείται την εργασία», αλλά πολιτικά μου είναι αδιάφορη κίνηση. Μόνο ως μια συλλογική στάση μπορώ να προσεγγίσω την άρνηση της εργασίας.

Είμαστε τα παιδιά με τους υπνόσακους, που όμως δεν κοιμούνται......

Με καθυστέρηση 48 ωρών, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε με δύο ξεχωριστά κείμενα να αναπαράγει –με αφορμή την κατάληψη του κτηρίου της- τη γνωστή λασπολογία εναντίον των αγωνιζόμενων ανθρώπων, που ο σεπτός Πρόεδρος της Ένωσης εκτοξεύει έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα από το δελτίο των 8.

Τα κείμενα αυτά δεν πρέπει να απογοήτευσαν κανένα. Όχι μόνο ακολουθούν κατά γράμμα την επιχειρηματολογία του κυρίαρχου λόγου εδώ και δύο μήνες, αλλά επαναλαμβάνουν με ακρίβεια και το ΚΥΠατζίδικο ύφος με το οποίο μεγαλοδημοσιογράφοι –που θεωρούν ότι εκπροσωπούν εργαζόμενους- παπαγαλίζουν τα σενάρια της Ελληνικής Αστυνομίας, λασπολογώντας αδιακρίτως εναντίον αγώνων και ανθρώπων.

Κατανοούμε το σύνδρομο στέρησης που ένιωσαν όλοι αυτοί που αναγκάστηκαν να αποχωριστούν αυτές τις ημέρες τις δερμάτινες κουνιστές πολυθρόνες τους. Επειδή όμως τα δύο κείμενα (που θα μπορούσαν να είναι ένα) θέτουν ορισμένα σημαντικά ζητήματα, ας επιχειρήσουμε να τα βάλουμε κάτω.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ «ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ»

Αυτοί που εδώ και πολλά χρόνια επέλεξαν πρόθυμα να αποτελούν τις μαριονέτες της εργοδοσίας, ευλογώντας τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας στα ΜΜΕ, έχουν το θράσος να αποκαλούν «μαριονέτες» κάποιας παράταξης της ΕΣΗΕΑ όσους και όσες συμμετέχουμε στην κατάληψη. Τους απαντάμε ότι δεν είμαστε όλοι σαν τα μούτρα τους. Αντίθετα με αυτούς, δεν έχουμε την όρεξη να γίνουμε παπαγαλάκι κανενός και παραμένουμε συνειδητά ακαθοδήγητοι. Η Κατάληψη της ΕΣΗΕΑ εξέφρασε από την αρχή την αντίθεση και τη σύγκρουσή της με όλο το «σύστημα ΕΣΗΕΑ». Την αντίθεση και τη σύγκρουσή της με ένα «σωματείο» που αποκλείει τους πιο αδύναμους εργασιακά εργαζόμενους (μπλοκάκια, «μαύρους», άμισθους) και γράφει κατά συρροή εργοδότες και εργολάβους. Την αντίθεση και τη σύγκρουσή της με τη λογική της συντεχνίας, που θέλει διαχωρισμένους ανά κλάδο τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ «ΒΙΑ»

Η κυρίαρχη ιδεολογία κρατά πάντα για τον εαυτό της το μονοπώλιο να ορίζει τι είναι βία. Οι αυθαιρεσίες των εργοδοτών, οι απολύσεις, η στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση, οι μισθοί της πείνας, ονομάζονται λιτότητα προς όφελος της κοινωνίας, αναγκαίες ρυθμίσεις για τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, απαραίτητες ενέργειες για τη μακροημέρευση του συστήματος. Απ’ την άλλη, οι αγώνες των εργαζομένων βαφτίζονται παράνομοι, οι απεργίες καταχρηστικές, οι δυναμικές ενέργειες διεκδίκησης και ρήξης παρέκκλιση από τη «συνδικαλιστική δράση και νομιμότητα». Μια συνδικαλιστική συντεχνία, που περιθωριοποιεί χιλιάδες εργαζόμενους στην Ενημέρωση ως τη νέα εργατοπλέμπα της βιομηχανίας των ΜΜΕ, παρουσιάζεται ως η μοναδική, που μπορεί και δικαιούται να μιλά εκ μέρους των εργαζομένων!! Την ίδια ώρα, οι άνθρωποι που αντιδρούν σε ένα καθεστώς εκμετάλλευσης και αδικίας κατηγορούνται ότι βάλλουν με βάναυσο τρόπο κατά της «ενημέρωσης και Δημοκρατίας».


ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» ΚΑΙ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ»

Η διαστρέβλωση, η παραποίηση, η απόκρυψη, η λογοκρισία γεγονότων και ειδήσεων αποτελεί τον κανόνα στον χώρο της «ενημέρωσης», με στόχο τη συλλογική ύπνωση. Συμμετέχοντας από τα μέσα στην εξέγερση και παρακολουθώντας από τα Μέσα τον εξοστρακισμό των πραγματικών γεγονότων σε σχέση με αυτή, διαπιστώνουμε ξαφνικά δυο παράλληλες κοινωνίες. Την κοινωνία, απ’ τη μια, των ανθρώπων, που αγωνίζονται, που αμφισβητούν την κυριαρχία, που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους, και απ’ την άλλη, την κοινωνία της διαμεσολάβησης, του θεάματος, της κατανάλωσης, του Life-Style, της επιταγής στην επιστροφή στην κανονικότητα, της συνθηκολόγησης. Όσο για την πολυπόθητη ελευθερία της έκφρασης, που υπαγορεύουν οι αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, πάει περίπατο μπροστά στο συμφέρον των επιχειρηματιών-ιδιοκτητών και τον κίνδυνο να ανατραπεί η κοινωνική τους ειρήνη.

Για να τελειώνουμε. Επαναλαμβάνουμε προς πάσα κατεύθυνση: η κατάληψη απαρτίζεται από έμμισθους, «μπλοκάκηδες», ανέργους, «μαύρους», άμισθους και φοιτητές στο χώρο των ΜΜΕ. Το εγχείρημα μας στοχεύει στην ανάδειξη του εργασιακού μεσαίωνα στον χώρο της Ενημέρωσης, όπως και στην προβολή της ανάγκης για τη δημιουργία ενιαίου φορέα έκφρασης ΟΛΩΝ των εργαζομένων στα Μέσα. Παράλληλα, αποσκοπεί να αποτελέσει ένα κέντρο αντιπληροφόρησης και εστία αγώνα, που πλαισιώνεται από αγωνιζόμενο κόσμο, που δεν συνδέεται αποκλειστικά με τον συγκεκριμένο κλάδο.

Είμαστε όντως τα παιδιά με τους υπνόσακους, που όμως δεν κοιμούνται….

Kατάληψη ΕΣΗΕΑ