Την Κυριακή 3 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Παντοκράτορα και υπό την αιγίδα του Δήμου Πρέβεζας διαγωνισμός graffiti και φεστιβάλ Hip Hop μουσικής. Σε σχετικό δελτίο τύπου τονιζόταν από τον Πρόεδρο του Συλλόγου κ. Σταύρο Βλάχο ότι πρόκειται για μια φιλόδοξη προσπάθεια του Συλλόγου με σκοπό το graffiti να βγει από τη λογική της παραβατικότητας και να αναδειχθεί ως καλλιτεχνική δημιουργία. Έτσι σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, δίπλα στο κάστρο του Παντοκράτορα, από το πρωί έως το βράδυ θα διαγωνίζονταν καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα ενώ τα έργα τους αργότερα θα τοποθετούνταν σε διάφορα σημεία της πόλης.
«Πραγματικά πολύ καλή πρωτοβουλία», θα σκεφτόταν κάποιος με τη πρώτη. Τι πιο ενδιαφέρον να καλέσεις νεολαίους από όλη τη γύρω περιοχή να εκφράσουν το θέμα «Περιβάλλον και Θάλασσα» (αυτό ήταν το θέμα του διαγωνισμού) μέσα από έναν πρωτότυπο τρόπο έκφρασης όπως είναι το graffiti και μάλιστα οι άχαρες και καταθλιπτικές μάζες του τσιμέντου που υπάρχουν σε διάφορα σημεία της πόλης να καλυφθούν με καλλιτεχνικές δημιουργίες αποχτώντας χρώμα, ζωντάνια και προσωπικότητα. Είναι όμως έτσι; Αυτό έγινε τελικά την Κυριακή;
Το «άνοιγμα στη νεολαία και στις καλλιτεχνικές της ανησυχίες» που ήταν η αρχική φιλοδοξία τελικά μεταφράστηκε σε έναν περιφραγμένο χώρο με λινάτσα που εμπόδιζε την είσοδο και την ορατότητα. Το να δηλώνεις ότι επιθυμείς να εκφράσεις μια άλλη αντίληψη για την πόλη και τους χώρους της, ότι όλοι οι χώροι ανήκουν στους πολίτες που έχουν κάθε δικαίωμα να παρεμβαίνουν ενεργά στην αισθητική τους βελτίωση με την προσωπική τους φαντασία (όπως θα μπορούσε για παράδειγμα να γίνει με ένα graffiti) και αυτό να καταλήγει σε περίφραξη τμήματος της περιοχής προσβάσιμη μόνο για όσους συμμετέχουν και με είσοδο μάλιστα 15 ευρώ, αυτό νομίζω πως σημαίνει αποτυχία της αρχικής σου δηλωμένης φιλοδοξίας.
Αυτός ήταν, δυστυχώς, και ένας από τους λόγους που τελικά οδήγησε στη χαμηλή συμμετοχή της νεολαίας της πόλης και ιδιαίτερα της περιοχής του Παντοκράτορα στο όλο εγχείρημα.
Εκείνο, όμως, που πραγματικά με άφησε άφωνη αφορά το δεύτερο κομμάτι της εκδήλωσης: το φεστιβάλ Hip Hop μουσικής. Με μεγάλες αφίσες διαφημιζόταν ως αποκορύφωμα της εκδήλωσης η συναυλία με τους ΑΡΤΕΜΗ και ΕΥΘΥΜΗ. Μουσικό συγκρότημα με εθνικιστικές θέσεις και σχέση με τη γνωστή ακροδεξιά οργάνωση Χρυσή Αυγή! Οι Α&Ε είναι μετεξέλιξη του συγκροτήματος Terror X Crew. Από στίχους του στιλ "δεν είμαι γιάπι, δεν είμαι χρυσαυγίτης" έφτασαν να συμμετέχουν στο φεστιβάλ της νεολαίας του Βορίδη (του γνωστού ακροδεξιού βουλευτή του ΛΑΟΣ) από την οποία και βραβεύτηκαν το 2001!
Αναφέρει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του ο ένας από αυτούς όσον αφορά το βραβείο: «Στην τελική το δέχτηκα και δεν έχω κανένα πρόβλημα γι’ αυτό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πατριώτες, είναι ένα πατριωτικό κόμμα και είναι λογικό να έχουν μια παραπάνω ευαισθησία σε τέτοιου είδους θέματα, γι’ αυτό και μας βραβεύσανε. Κάναμε σοβαρές συζητήσεις με την νεολαία του κόμματος (απ’ αυτήν ήταν άλλωστε και το βραβείο), είναι normal άνθρωποι…» και συνεχίζει με ερώτηση ο δημοσιογράφος: «Οπότε αυτοί είναι πατριώτες για σας και όχι ακροδεξιοί;» Απάντηση: «Ποια η διαφορά; Μπορεί να είναι και ακροδεξιοί, τι να κάνουμε δηλαδή;».
Το γεγονός δεν είναι καθόλου ασήμαντο• Δεν πρόκειται για άτομα με απλά κάποιες συντηρητικές αντιλήψεων. Τον πιο γνωστό τους δίσκο τον έχουν ονομάσει «έσσεται ήμαρ» που είναι ένας πιο τους πιο προσφιλείς χαιρετισμούς των μελών της Χρυσής Αυγής! Αυτούς θα πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε στις εκδηλώσεις στον Παντοκράτορα; Αυτούς που δηλητηριάζουν τη νεολαία με τις εθνικιστικές, ακροδεξιές τους βλακείες;
Το θεωρώ απόλυτα βέβαιο ότι τα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου του Παντοκράτορα και ο Δήμος Πρέβεζας που συνδιοργάνωσαν την εκδήλωση δεν ήξεραν το ποιον του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Είναι ολοφάνερο ότι θα ανέθεσαν σε κάποια εταιρεία να τη στήσει και αυτή με τη σειρά της τους πούλησε το συγκεκριμένο «πακέτο». Η πρόταση, όμως, για μια εναλλακτική πολιτιστική παρέμβαση είναι ποτέ δυνατόν να στηθεί με έτοιμα «πακέτα» εταιρειών; (Σκεφτείτε μόνο ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση μας κουβάλησαν το ακροδεξιό συγκρότημα!)
Έτσι ,λοιπόν, τις ημέρες πριν από τη συναυλία η πόλη γέμισε με αφίσες ομάδας αντιφασιστών που καλούσαν να μην πάμε σε αυτή και εξηγούσαν τις ακροδεξιές θέσεις του συγκροτήματος, ενώ σε πηγαδάκια εφήβων άκουγες αρκετούς να συζητούν και – ευτυχώς- να κατακρίνουν την παρουσία του.
Δέχομαι ότι οι υπεύθυνοι για την οργάνωση της εκδήλωσης δεν τα πρόσεξαν όλα αυτά. Γιατί, όμως, μετά την ενημέρωση που έγινε τόσο στο δήμαρχο της πόλης όσο και στον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου του Παντοκράτορα σχετικά με το ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που πρόκειται να φέρουν τελικά άφησαν να πραγματοποιηθεί η συναυλία κι ας είχαν το χρόνο να την ακυρώσουν; Ήταν άραγε μεγάλο το οικονομικό κόστος; Αλήθεια μετράνε πιο πολύ τα χρήματα που θα έχαναν απ’ το γεγονός ότι συνέβαλαν στο να εμφανιστεί και να παίξει στην πόλη μας ένα ακροδεξιό συγκρότημα;
Δεν πρέπει να πούμε «έλα μωρέ και τι έγινε», «τελικά κάποια τραγούδια έπαιξαν και έφυγαν, χωρίς να δημιουργηθεί πρόβλημα», «ευτυχώς δεν φάνηκε ποιοι πραγματικά είναι» κτλ. Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω από καμία διάθεση «να την πέσω» στο δήμαρχο ή πολύ περισσότερο στα μέλη του πολιτιστικού συλλόγου του Παντοκράτορα (τους οποίους ούτε γνωρίζω, ούτε θεωρώ πως ήταν συνειδητή επιλογή να φέρουν αυτό το συγκρότημα, ίσα ίσα που θεωρώ ότι οι προθέσεις τους ήταν καλές). Όλα τα παραπάνω τα γράφω γιατί μολονότι δεν είμαι εγώ αυτή που πήρα την απόφαση να έρθουν, αν δεν καταδίκαζα τον ερχομό τους θα ένιωθα πως βαραίνει και εμένα η επιλογή τους. Γιατί συνένοχος σε κάτι δεν είσαι μόνο όταν συμμετέχεις, αλλά και όταν σιωπάς.
Τη στιγμή που η νεολαία γύρω μας αμφισβητεί, σκέφτεται, αναπνέει και προσπαθεί να βρει διεξόδους σε μια κοινωνία που σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο όλοι οι φορείς εξουσίας προσπαθούν να βγάλουν στην παρανομία τα δικαιώματα και τα όνειρά της με τη μετατροπή της μόρφωσης σε ιδιωτικά πακέτα, με το κουρέλιασμα των πτυχίων, με την ισοπέδωση των εργασιακών και δημοκρατικών της δικαιωμάτων, με την ανεργία, τη μισή δουλειά και το μισό μεροκάματο, με την προσπάθεια να τη σύρουν στα πολιτικά γραφεία και το ρουσφέτι για να αποκτήσει το αυτονόητο δικαίωμα σε παιδεία, εργασία, ζωή, με το σκουπιδαριό του πλαστικού «πολιτισμού» και τις «ουσίες» του ψεύτικου ονείρου και του θανάτου να κάνουν θραύση, απέναντι σε αυτή τη νεολαία δεν χωράνε οι «απαντήσεις» των ακροδεξιών περί «ελληναράδων» που πρέπει να διαφυλάξουν το «αθάνατο ελληνικό πνεύμα» ενάντια στις «κακές ξένες σκοτεινές δυνάμεις» που γενικά μηχανεύονται το κακό μας. Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός πάντα πίστευα πως είναι ο πολιτισμός των ηλιθίων που όμως πολλές φορές επηρεάζει και τα πιο έξυπνα άτομα! Γι΄ αυτό και συγκροτήματα, όπως το συγκεκριμένο γενικά δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταδικάζει τη νέα τάξη και την παγκοσμιοποίηση, αλλά το κάνει από την εθνικιστική σκοπιά που έντεχνα καλύπτει και αποσιωπά οποιαδήποτε επιστημονική και σοβαρή ανάλυση μπορεί να καταδείξει της αιτίες του εκμεταλλευτικού συστήματος που βιώνουμε και την αναγκαιότητα της ανατροπής του από τη σκοπιά των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων.
Να μην χαρίσουμε τη νεολαία σε αυτούς!
Ανάμεσα στο «όραμα» της καπιταλιστικής Ε.Ε. και της παντοκρατορίας του νόμου της αγοράς που παρουσιάζεται από τις κυβερνήσεις ως μοναδική επιλογή και στην εθνικιστική υστερία του «ελληνικού έθνους-μονομάχου» ενάντια σε όλους τους υπόλοιπους (και κυρίως ενάντια στους φουκαδιάρηδες τους οικονομικούς μετανάστες που μεθοδευμένα καλλιεργείται από αποβράσματα τύπου Χρυσής Αυγής) υπάρχει ο όμορφος και προκλητικός αγώνας για μια ζωή με αξιοπρέπεια ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, του αγώνα των «έθνους» των εργαζόμενων, των νέων, των άνεργων ενάντια στο «έθνος» των καταπιεστών τους.
Τέλος επειδή είναι γνωστή η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία, και επειδή αυτή συνήθως γράφεται από τους νικητές αυτό, φυσικά, δε σημαίνει πως θα συρθώ να συμφωνήσω με τους ΑΡΤΕΜΗ και ΕΥΘΥΜΗ πως «κομμουνιστές και ναζι είναι το ίδιο», πως «ναζισμοί, σοσιαλισμοί, μαρξισμοί, φιλελευθερισμοί, τροτσκισμοί και άλλοι -ισμοί βγήκαν από τους νόες φανατισμένων ανθρώπων που αποκτούσαν την προσωπική τους ελευθερία υποδουλώνοντας και εξευτελίζοντας ολόκληρους λαούς» (κομμάτι από συνέντευξή τους). Ανήκω σε αυτούς που εξακολουθούν να θεωρούν άκρως επικίνδυνο το «τσουβάλιασμα» ρευμάτων, ιδεών και κινημάτων, που οδηγεί στη σύγχυση και πολλές φορές τον ολοκληρωτισμό.
(Δεν μπορώ να μην κάνω τη σκέψη: «Πως είναι δυνατόν να είσαι ικανοποιημένος όταν σκοπεύεις ως δήμος να οργανώσεις στην πόλη εκδήλωση μνήμης για τα θύματα σε Χιροσίμα- Ναγκασάκι (ασχέτως αν αυτή τελικά ακυρώθηκε) ή να νιώθεις «καλά» όταν στο φεστιβάλ της νεολαίας σου κάνεις μια ποιοτική, πολιτική, πολιτιστική παρέμβαση με ομιλίες, αφιέρωμα στο Γιάννη Ρίτσο κτλ. και την αμέσως επόμενη μέρα να μη σε ενοχλεί που έχεις καλέσει στη συνοικία σου να παίξουν ακροδεξιοί μουσικοί – έχοντας μάλιστα ενημερωθεί έγκαιρα για το ποιοι είναι-;»)
Επειδή, όμως, τελικά όλα έχουν τη σημασία τους, όπως λέει και ο ποιητής (λίγο αλλαγμένο): «να μην επιτρέψουμε ποτέ στον εαυτό μας να νιώσουμε την ντροπή του εφησυχασμού!»
Για περισσοτερες πληροφορίες βλ.: Αναλυτικά: http://www.e-grammes.gr/article.php?id=1255
και http://www.hiphop.gr/page/18
5 Αυγούστου 2008
Γιαννούλα Χρυσικού- εργαζόμενη σε τράπεζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου