Κάρλος Μοντεμαγιόρ*
Τίτλος που σοκάρει, γιατί αποκαλύπτει ότι κάποιος, θύμα της αθλιότητας εκείνων των ημερών, μέσα από τη φυλακή, αποφάσισε να τη συνεχίσει, να δώσει τροφή στο θηρίο, να τροφοδοτήσει ένα νέο κυνήγι μαγισσών. Την επόμενη μέρα, μια εφημερίδα κυκλοφόρησε με τίτλο: « Δώρο Τζωρτζάτου στους Αμερικανούς- Τους δικαιώνει». Και ο γνωστός κ. Σανιδάς έσπευσε να παραγγείλει έναν νέο κύκλο καταθέσεων. Δώρο λοιπόν πράγματι, δώρο που φαίνεται να περιμένει το αντι-δώρο.
Πλήθος τα ερωτήματα και αμείλικτα. Ο κ. Γ. που τροφοδοτεί τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία ημερησία εφημερίδα με τέτοιους τίτλους:
- Τι επιδιώκει;
- Τι θέλει;
- Πού σκοπεύει;
- Ποιους εξυπηρετεί;
- Μήπως έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και δεν έχει συναίσθηση των πράξεων του;
- Ποιοι είναι τέλος πάντων εκείνοι οι ψυχικοί και πνευματικοί μηχανισμοί, ποιος ο κώδικας ηθικής, ποια η ιδεολογική συγκρότηση, ποια η αίσθηση της ιστορίας που επιτρέπουν σε αυτόν που χάρισε τον τίτλο, που έγραψε το κείμενο, να χασκογελά με αυτοϊκανοποίηση και αυταρέσκεια για το κατόρθωμά του;
Πώς είναι δυνατό να θέλει να δείξει ότι δίνει στεγνά «πληροφορίες», που ο καθένας καταλαβαίνει ότι μπορεί να έχουν καταστροφικές συνέπειες για ανθρώπους πιο πέρα; «Πληροφορίες» που για να μην προσυπογράψουν τόσοι και τόσοι αγωνιστές σακατεύτηκαν, εκτελέστηκαν ή μην αντέχοντας τα βασανιστήρια αυτοκτόνησαν;
Όμως, αυτό το κείμενο όσο κι αν ήταν κεραυνός, δεν ήταν εν αιθρία. Αποτελεί την κορύφωση (για την ακρίβεια: καταβύθιση, καταβαράθρωση) μιας τετραετούς τουλάχιστον εκστρατείας γκεμπελικού τύπου για τη σπίλωση της 17Ν, για τη σπίλωση ενός ρεύματος του επαναστατικού κινήματος, για τη σπίλωση και του υποφαινόμενου προσωπικά.
Ένας πόλεμος λάσπης που άρχισε επίσημα το καλοκαίρι του 2004, με ένα κείμενο που είδε τότε το φως στην «Ελευθεροτυπία»- γνωστή έκτοτε υποστηρίκτρια των επιλογών του κ. Γ., το οποίο φερόταν να υπογράφει φίλος του κ. Γ. και συνεχίστηκε αδιάλειπτα μέχρι το σημερινό κατάντημα με πανομοιότυπα κείμενα, με την ίδια λάσπη, το ίδιο ψεύδος, την ίδια μανία, το ίδιο ύφος, αλλά με διαφορετικές υπογραφές.
Ποια όμως είναι τα κίνητρα αυτής της λυσσαλέας και όλο μένος επίθεσης, με χαρακτηριστικά που ουδέποτε επέδειξε ο κ. Γ. εναντίον όσων των έβαλαν στη φυλακή, ή όσων τον δίκασαν. Πρόκειται τάχα για απλή εμμονή προσωπικής φύσης, τυφλή εμπάθεια, ή για μελετημένη στρατηγική η οποία κάπου αποβλέπει και συγκεκριμένα ανταλλάγματα επιδιώκει;
Η όλη πρακτική φέρνει αναπόφευκτα στον νου τις επισκέψεις στη χώρα μας, το καλοκαίρι του 2002, του Πολ Γουίλκινσον. Ο κύριος αυτός, κορυφαίος εκ των «λαμπρών» επιστημόνων που έχουν θέσει το μυαλό τους και την επιστήμη τους στην υπηρεσία της παγκόσμιας καταστολής, σεμνύνεται ότι αποτελεί σύμβουλο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Διευθύνει το Κέντρο για την πολιτική βία του Πανεπιστημίου Σεντ Άντριους. Κάτι σαν μια ημεδαπή κυρία, «αναλύτρια», απλώς μερικές σκάλες ανώτερος. Η θέση που ανέπτυσσε κι εδώ ήταν ότι μετά την εξάρθρωση μιας επαναστατικής οργάνωσης προέχει η «ιδεολογική της συντριβή και η καθολική απαξίωση των μελών της». Θέση που θυμίζει το αντίστοιχο σχέδιο των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και του Ισραήλ για τη Λατινική Αμερική, όπως το εκθέτει η Μ. Χάρνεκερ, στο βιβλίο της « Πραγματοποιώντας το αδύνατο »: ** «Δεν αρκεί η στρατιωτική ήττα των κινημάτων. Επιβάλλεται να υπάρξει πολιτική και ιδεολογική ήττα τους».
Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση επι-στρατεύεται αντικειμενικά και, απ΄ ό,τι φαίνεται, και υποκειμενικά, αυτήν την «υπηρεσία» δηλώνει ότι προσφέρει, μέσω του συστηματικού πολέμου λάσπης που διεξάγει εδώ και χρόνια, προσμένοντας ανταλλάγματα, ο κ. Γ. Ανά τακτά διαστήματα, αλλά οπωσδήποτε μετά από κάποια δικιά μου δημόσια παρέμβαση με άρθρο ή συνέντευξη, δημοσιεύει σινδονιάδα ολόκληρη με άλλοτε άλλες υπογραφές, όπου αναμασά τα ίδια και τα ίδια, ακολουθώντας την παλιά δοκιμασμένη μέθοδο της πρακτορολογίας και συνωμοσιολογίας, στην πιο ακραία, εμπαθή και αρρωστημένη έκφρασή της. Στόχος η αποδόμηση της δημόσιας εικόνας ανθρώπων, οργανώσεων και ολόκληρων χώρων, «η καθολική απαξίωση και η ιδεολογική συντριβή», αλλά και η υπονόμευση και σπίλωση του χώρου αλληλεγγύης προς τους πολιτικούς κρατούμενους. Μοιάζει να λέει σταθερά το ίδιο πράγμα: «εφόσον μπήκα, όπως μπήκα,εδώ μέσα,θα κάνω τα πάντα για να βγω».
Μετά την πρόσφατη δημοσίευση του ειδικού τεύχους των «Νέων» που αφορούσε τη 17Ν, ακολούθησε το πιο ακραίο και αποκαλυπτικό δείγμα αυτής της στρατηγικής, ένα διπλό κτύπημα. Το ένα ήταν το κατάπτυστο κείμενο του κ. Γ. (διά χειρός) στα «Νέα» με την «πληροφορία»- δώρο στους Αμερικανούς. Το άλλο, δύο βδομάδες νωρίτερα, ήταν ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία», μικρό αλλά ιδιαίτερα τονισμένο από την εφημερίδα, υπαγορευμένο από τον κ. Γ. σε προσφιλή του εκεί αποδέκτη. Σ΄ αυτό, χρησιμοποιώντας ένα κολλάζ του ειδικού τεύχους των «Νέων» που παρουσιάζει τους δυο αντίπαλους, Δ. Κουφοντίνα και Μ. Χρυσοχοΐδη,- τον οποίο είναι γνωστό ότι επανειλημμένα έχω καταγγείλει-, (κολλάζ που με εξέπληξε δυσάρεστα όταν το είδα οφείλω να ομολογήσω), μαζί με ένα κείμενο του Γκυ Ντεμπόρ για την «τρομοκρατία», θέλει χωρίς αμφισβήτηση να δημιουργήσει την εντύπωση, ότι η 17Ν ήταν δημιούργημα του κράτους!
Εδώ είναι απαραίτητη μια μικρή παρένθεση. Η συγκεκριμένη εφημερίδα μετά την εναλλαγή στην ιδιοκτησία της και την αλλαγή στην κορυφή του επιτελείου της είναι φανερό ότι κλείνει τον κύκλο που έγραψε ως εφημερίδα στην οποία μπορούσαν να βρίσκουν χώρο διαφορετικές φωνές και απόψεις των χώρων της αμφισβήτησης, ιδρύει πλέον ένα «νέο» πολιτικό λόγο, και λειτουργεί με άλλους όρους. Νέα ήθη, νέες απόψεις, νέες μέθοδοι, νέοι αρθρογράφοι φορείς συγκεκριμένων αντιλήψεων επιφορτισμένοι με νέα καθήκοντα. Όλα νέα, στην υπηρεσία του νέου φιλελευθερισμού και της νέας ιδιοκτησίας που αποκαλύπτεται και παίρνει θέση.
Μέσα σε όλα αυτά δεν προκαλεί έκπληξη η αλλαγή στάσης απέναντι στην υπόθεση των πολιτικών κρατούμενων για την υπόθεση της 17Ν. Αυστηρή λογοκρισία ασκείται σε οτιδήποτε προέρχεται από οποιονδήποτε άλλον κρατούμενο (πλην ενός) και σε οτιδήποτε τους αφορά. Και είναι χαρακτηριστικό, ότι πρόσφατα θάφτηκε άρθρο γνωστού συντάκτη της, με θέμα την εδώ και πάνω από ένα χρόνο απόρριψη των αιτημάτων για άδεια, την οποία δικαιούνται, στους Βασίλη Ξηρό και Κώστα Καρατσώλη- του τελευταίου ακόμη και τώρα, έξι μόλις μήνες πριν από τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων για την υφ΄ όρων απόλυση. Παράλληλα η ίδια εφημερίδα έχει αγκαλιάσει σφικτά τον κ. Γ. και υιοθετεί υποτακτικά κάθε αθλιότητα που αυτός επινοεί. Σήμερα, την ώρα που το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται στη φουρτούνα των σκανδάλων και βυθίζεται στο πέλαγος της διαφθοράς, σήμερα που η τιμή του πολιτικού κόσμου αποτιμάται στο ύψος ενός πλυντηρίου- στεγνωτηρίου ή στην καλλίτερη περίπτωση ενός τηλεφωνικού κέντρου, σήμερα που η Δικαιοσύνη απονομιμοποιείται, καθώς πιάνεται στα πράσα να κουκουλώνει σκάνδαλα, την ώρα που στον βωμό του υπερκέρδους οκτώ οικογένειες μένουν ορφανές στο Πέραμα, σήμερα που οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιστοιχεί να μιλούν γι΄ αυτά και να υπερασπίζονται τις αξίες τους, αυτήν ακριβώς την ώρα που ο κόσμος καίγεται ο κ. Γ. διαλέγει για να προβάλει τις πιο ιδιοτελείς και άθλιες σκέψεις του.
Ας τραβήξει μόνος του τον κατήφορο που διάλεξε.
ΥΓ. Στην Ελλάδα σε δύσκολες εποχές τόσοι και τόσοι άνθρωποι βρέθηκαν άδικα στη φυλακή. Κανείς τους όμως και ποτέ δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο, δεν εξευτελίστηκε σε τέτοιο επίπεδο προκειμένου (για να το πούμε λαϊκά) να «σώσει το τομάρι του επιλέγοντας το «να πάνε όλα στα κομμάτια».
Δημήτρης Κουφοντίνας Ειδική πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού
* Μεξικανός συγγραφέας και ποιητής, που είναι και ένθερμος ελληνιστής
* Είναι το βιβλίο που μετέφρασε ο Δημήτρης Κουφοντίνας στη φυλακή και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οδυσσέας
Ποια όμως είναι τα κίνητρα αυτής της λυσσαλέας και όλο μένος επίθεσης, με χαρακτηριστικά που ουδέποτε επέδειξε ο κ. Γ. εναντίον όσων των έβαλαν στη φυλακή, ή όσων τον δίκασαν. Πρόκειται τάχα για απλή εμμονή προσωπικής φύσης, τυφλή εμπάθεια, ή για μελετημένη στρατηγική η οποία κάπου αποβλέπει και συγκεκριμένα ανταλλάγματα επιδιώκει;
Η όλη πρακτική φέρνει αναπόφευκτα στον νου τις επισκέψεις στη χώρα μας, το καλοκαίρι του 2002, του Πολ Γουίλκινσον. Ο κύριος αυτός, κορυφαίος εκ των «λαμπρών» επιστημόνων που έχουν θέσει το μυαλό τους και την επιστήμη τους στην υπηρεσία της παγκόσμιας καταστολής, σεμνύνεται ότι αποτελεί σύμβουλο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Διευθύνει το Κέντρο για την πολιτική βία του Πανεπιστημίου Σεντ Άντριους. Κάτι σαν μια ημεδαπή κυρία, «αναλύτρια», απλώς μερικές σκάλες ανώτερος. Η θέση που ανέπτυσσε κι εδώ ήταν ότι μετά την εξάρθρωση μιας επαναστατικής οργάνωσης προέχει η «ιδεολογική της συντριβή και η καθολική απαξίωση των μελών της». Θέση που θυμίζει το αντίστοιχο σχέδιο των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και του Ισραήλ για τη Λατινική Αμερική, όπως το εκθέτει η Μ. Χάρνεκερ, στο βιβλίο της « Πραγματοποιώντας το αδύνατο »: ** «Δεν αρκεί η στρατιωτική ήττα των κινημάτων. Επιβάλλεται να υπάρξει πολιτική και ιδεολογική ήττα τους».
Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση επι-στρατεύεται αντικειμενικά και, απ΄ ό,τι φαίνεται, και υποκειμενικά, αυτήν την «υπηρεσία» δηλώνει ότι προσφέρει, μέσω του συστηματικού πολέμου λάσπης που διεξάγει εδώ και χρόνια, προσμένοντας ανταλλάγματα, ο κ. Γ. Ανά τακτά διαστήματα, αλλά οπωσδήποτε μετά από κάποια δικιά μου δημόσια παρέμβαση με άρθρο ή συνέντευξη, δημοσιεύει σινδονιάδα ολόκληρη με άλλοτε άλλες υπογραφές, όπου αναμασά τα ίδια και τα ίδια, ακολουθώντας την παλιά δοκιμασμένη μέθοδο της πρακτορολογίας και συνωμοσιολογίας, στην πιο ακραία, εμπαθή και αρρωστημένη έκφρασή της. Στόχος η αποδόμηση της δημόσιας εικόνας ανθρώπων, οργανώσεων και ολόκληρων χώρων, «η καθολική απαξίωση και η ιδεολογική συντριβή», αλλά και η υπονόμευση και σπίλωση του χώρου αλληλεγγύης προς τους πολιτικούς κρατούμενους. Μοιάζει να λέει σταθερά το ίδιο πράγμα: «εφόσον μπήκα, όπως μπήκα,εδώ μέσα,θα κάνω τα πάντα για να βγω».
Μετά την πρόσφατη δημοσίευση του ειδικού τεύχους των «Νέων» που αφορούσε τη 17Ν, ακολούθησε το πιο ακραίο και αποκαλυπτικό δείγμα αυτής της στρατηγικής, ένα διπλό κτύπημα. Το ένα ήταν το κατάπτυστο κείμενο του κ. Γ. (διά χειρός) στα «Νέα» με την «πληροφορία»- δώρο στους Αμερικανούς. Το άλλο, δύο βδομάδες νωρίτερα, ήταν ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία», μικρό αλλά ιδιαίτερα τονισμένο από την εφημερίδα, υπαγορευμένο από τον κ. Γ. σε προσφιλή του εκεί αποδέκτη. Σ΄ αυτό, χρησιμοποιώντας ένα κολλάζ του ειδικού τεύχους των «Νέων» που παρουσιάζει τους δυο αντίπαλους, Δ. Κουφοντίνα και Μ. Χρυσοχοΐδη,- τον οποίο είναι γνωστό ότι επανειλημμένα έχω καταγγείλει-, (κολλάζ που με εξέπληξε δυσάρεστα όταν το είδα οφείλω να ομολογήσω), μαζί με ένα κείμενο του Γκυ Ντεμπόρ για την «τρομοκρατία», θέλει χωρίς αμφισβήτηση να δημιουργήσει την εντύπωση, ότι η 17Ν ήταν δημιούργημα του κράτους!
Εδώ είναι απαραίτητη μια μικρή παρένθεση. Η συγκεκριμένη εφημερίδα μετά την εναλλαγή στην ιδιοκτησία της και την αλλαγή στην κορυφή του επιτελείου της είναι φανερό ότι κλείνει τον κύκλο που έγραψε ως εφημερίδα στην οποία μπορούσαν να βρίσκουν χώρο διαφορετικές φωνές και απόψεις των χώρων της αμφισβήτησης, ιδρύει πλέον ένα «νέο» πολιτικό λόγο, και λειτουργεί με άλλους όρους. Νέα ήθη, νέες απόψεις, νέες μέθοδοι, νέοι αρθρογράφοι φορείς συγκεκριμένων αντιλήψεων επιφορτισμένοι με νέα καθήκοντα. Όλα νέα, στην υπηρεσία του νέου φιλελευθερισμού και της νέας ιδιοκτησίας που αποκαλύπτεται και παίρνει θέση.
Μέσα σε όλα αυτά δεν προκαλεί έκπληξη η αλλαγή στάσης απέναντι στην υπόθεση των πολιτικών κρατούμενων για την υπόθεση της 17Ν. Αυστηρή λογοκρισία ασκείται σε οτιδήποτε προέρχεται από οποιονδήποτε άλλον κρατούμενο (πλην ενός) και σε οτιδήποτε τους αφορά. Και είναι χαρακτηριστικό, ότι πρόσφατα θάφτηκε άρθρο γνωστού συντάκτη της, με θέμα την εδώ και πάνω από ένα χρόνο απόρριψη των αιτημάτων για άδεια, την οποία δικαιούνται, στους Βασίλη Ξηρό και Κώστα Καρατσώλη- του τελευταίου ακόμη και τώρα, έξι μόλις μήνες πριν από τη συμπλήρωση των προϋποθέσεων για την υφ΄ όρων απόλυση. Παράλληλα η ίδια εφημερίδα έχει αγκαλιάσει σφικτά τον κ. Γ. και υιοθετεί υποτακτικά κάθε αθλιότητα που αυτός επινοεί. Σήμερα, την ώρα που το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται στη φουρτούνα των σκανδάλων και βυθίζεται στο πέλαγος της διαφθοράς, σήμερα που η τιμή του πολιτικού κόσμου αποτιμάται στο ύψος ενός πλυντηρίου- στεγνωτηρίου ή στην καλλίτερη περίπτωση ενός τηλεφωνικού κέντρου, σήμερα που η Δικαιοσύνη απονομιμοποιείται, καθώς πιάνεται στα πράσα να κουκουλώνει σκάνδαλα, την ώρα που στον βωμό του υπερκέρδους οκτώ οικογένειες μένουν ορφανές στο Πέραμα, σήμερα που οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιστοιχεί να μιλούν γι΄ αυτά και να υπερασπίζονται τις αξίες τους, αυτήν ακριβώς την ώρα που ο κόσμος καίγεται ο κ. Γ. διαλέγει για να προβάλει τις πιο ιδιοτελείς και άθλιες σκέψεις του.
Ας τραβήξει μόνος του τον κατήφορο που διάλεξε.
ΥΓ. Στην Ελλάδα σε δύσκολες εποχές τόσοι και τόσοι άνθρωποι βρέθηκαν άδικα στη φυλακή. Κανείς τους όμως και ποτέ δεν έφτασε σε τέτοιο σημείο, δεν εξευτελίστηκε σε τέτοιο επίπεδο προκειμένου (για να το πούμε λαϊκά) να «σώσει το τομάρι του επιλέγοντας το «να πάνε όλα στα κομμάτια».
Δημήτρης Κουφοντίνας Ειδική πτέρυγα Φυλακών Κορυδαλλού
* Μεξικανός συγγραφέας και ποιητής, που είναι και ένθερμος ελληνιστής
* Είναι το βιβλίο που μετέφρασε ο Δημήτρης Κουφοντίνας στη φυλακή και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οδυσσέας
"TA NEA" Τρίτη, 5 Αυγούστου 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου