Πολιτικοποιημένος εργατικός αγώνας κατά των ιδιωτικοποιήσεων

ΝΕΟ ΚΥΜΑ – ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΙΖΟΣ

Το μέτωπο κατά των ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί κορυφαίο ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης, πεδίο όπου θα κριθούν οι γραμμές της Αριστεράς, η κατεύθυνση των εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων. Κατά τη γνώμη μας, η συντονισμένη επίθεση του αστικού συνασπισμού εξουσίας, σε κάθε τομέα που η ένταξή του στο ενοποιημένο σύστημα της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς «υστερεί» (ΔΕΚΟ, δημόσια ΑΕΙ και νοσοκομεία, κοινωφελείς δραστηριότητες στους δήμους κ.λπ.) οδηγεί στην καρδιά της αναμέτρησης με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας και άρα απαιτεί σοβαρό στρατηγικό επανεξοπλισμό και συλλογικό σχεδιασμό από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ταξικής ανασυγκρότησης του κινήματος. Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά:

Καταρχήν, πρόκειται για γιγάντια ενίσχυση της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου, όχι μόνο σε τομείς μεγάλης κερδοφορίας, αλλά και βαθύτερης επίδρασης στο στρατηγικό πολιτικό σχεδιασμό του κράτους (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια) και των ιδεολογικών διεργασιών των εργαζομένων (εκπαίδευση, ΜΜΕ, πολιτισμός).

Δεύτερο, ως συνέπεια βαθαίνει οργανικότερα η σύνδεση κράτους και επιχειρηματιών, αναβαθμίζεται ο απευθείας πολιτικός ρόλος του κεφαλαίου (π.χ. Βγενόπουλος) σε ένα νέο μίγμα κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και επιχειρηματικού «βοναπαρτισμού» (σημαντικό ζήτημα της επόμενης περιόδου θα είναι η αντιδραστική μεταρρύθμιση στο κράτος με πυρήνα τον «Καποδίστρια 2» και το «μοντέλο» ιδιωτικοοικονομικής διαχείρισης του ΕΣΠΑ).

Τρίτο, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι ΣΔΙΤ προωθούνται μέσα από σαφείς οδηγίες και στρατηγικές της ΕΕ (Μπολόνια, Λισαβόνα κ.λπ.) με στόχο την απελευθέρωση του ανταγωνισμού του κεφαλαίου σε υπερεθνική βάση.

Τέταρτο, αφορούν όλο το λαό (φοιτητές, γονείς, εργαζόμενους κ.λπ.) και όχι μόνο τους απασχολούμενους σε μια επιχείρηση (π.χ. λιμάνια) αφού όλοι θα δεχτούν τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων (ακρίβεια, κοινωνικός και ταξικός αποκλεισμός, ελαστική εργασία, απολύσεις κ.λπ.).

Πέμπτο, δένονται οργανικά με το σύνολο της επίθεσης της κυβέρνησης (εργασιακές σχέσεις, Ασφαλιστικό κ.λπ.) σε συνθήκες κρίσης και λαχανιάσματος του νεοσυντηρητισμού και γι’ αυτό δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο (αυταρχισμός, υπόγειες συναλλαγές και εκβιασμούς, συμμαχίες με κοινωνικά τμήματα) για να τις περάσει. Είναι χαρακτηριστικές οι αντιδράσεις του Τύπου (με μπροστάρη τον ΔΟΛ) και του «όλου ΠΑΣΟΚ», ακόμα και στα ψελλίσματα της Λούκας Κατσέλη για επαναφορά του ΟΤΕ στο δημόσιο όταν αλλάξει η κυβέρνηση.

Στις συνθήκες αυτές, η αντιπολιτευτική γραμμή της θεσμικής Αριστεράς και του υποταγμένου συνδικαλισμού όχι μόνο είναι εξαιρετικά φτωχή, αλλά και επικίνδυνη: Αντιμετωπίζει το αντιδραστικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του κεφαλαίου και της ΕΕ από τη σκοπιά των εσόδων του κράτους («ξεπούλημα αντί πινακίου φακής», λένε) δηλαδή του καλύτερου παζαριού και όχι αυτής καθεαυτής της διαδικασίας. Έτσι προσπαθούν να δώσουν συγχωροχάρτι ακόμα και στις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, που με αλλεπάλληλα κύματα μετοχοποιήσεων – ιδιωτικοποιήσεων πέτυχαν δήθεν «καλύτερους όρους για το δημόσιο». Και βέβαια δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς την παρότρυνση της ΓΣΕΕ για αποκρατικοποιήσεις και τη διάθεση των εσόδων στον «κουμπαρά διάσωσης» του Ασφαλιστικού!

Η θεσμική Αριστερά ταυτίζεται με την κυρίαρχη γραμμή της κερδοφορίας και του ανταγωνισμού και κάνει κριτική στο γιατί «ξεπούλιουνται κερδοφόρες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας και με διεθνείς επενδύσεις (βαλκανική) στους ξένους», συμμαχώντας έτσι με τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου που νιώθουν στριμωγμένα από τη νέα μοιρασιά. Στο θέμα της ιδιοκτησίας του αστικού κράτους σε επιχειρήσεις προς το συμφέρον του «συλλογικού καπιταλιστή» ταυτίζεται με την κοινωνική ιδιοκτησία, η επιχείρηση εξαγοράς των εργαζομένων με συμμετοχή σε πολυμετοχικά σχήματα βαφτίζεται «εργατικός έλεγχος» και «μερίδιο από τα κέρδη» και το κυβερνητικό μάνατζμεντ ονομάζεται κατοχύρωση του δημόσιου συμφέροντος.

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Τσίπρας, δηλώνει: «Αυτή η ‘μεταπολίτευση από το τα κάτω’ που προτείνουμε… πρέπει να στοχεύει σε… μια συνολική ανασύνταξη των θεσμικών και πολιτικών ορίων μεταξύ του δημοσίου συμφέροντος και της ιδιωτικής οικονομίας, σε ένα νέο θεσμικό καταστατικό χάρτη της χώρας, όπου θα ρυθμιστούν εκ νέου και στις νέες συνθήκες της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι σχέσεις πολιτικής εξουσίας μια μέσων ενημέρωσης. Όπου θα κατοχυρωθούν τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα απέναντι στην απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους. Αυτή είναι η δική μας εναλλακτική πρόταση». Στο ίδιο πλαίσιο διατυπώνεται και η πρόταση για «ΟΤΕ τουλάχιστον 51% δημόσιο», ενώ η αντιφατικότητα της παραπάνω λογικής εκφράζεται περίτρανα με τη δημόσια υποστήριξη από ισχυρή μερίδα πανεπιστημιακών του ίδιου χώρου, στην αντιδραστική «μεταρρύθμιση» για τα πανεπιστήμια.

«Δεν παραιτούμαστε από τη σοσιαλιστική προοπτική», διαβεβαιώνει η γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, για να διευκρινίσει μιλώντας για την πρόταση της «λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας»: «Ωστόσο, δεν απαιτούμε να συμφωνήσουν όλοι μαζί μας, δεν θέτουμε το ζήτημα αυτό ως όρο για κοινωνική και πολιτική συμμαχία. Προσδιορίζουμε μάλιστα πώς μπορεί να συμφωνηθεί ο συμβιβασμός. Ο όρος λαϊκή εξουσία και οικονομία είναι η κατάλληλη λύση, που επιτρέπει συνύπαρξη και κοινή δράση όλων εκείνων που θέλουν ριζική αλλαγή, όμως δεν την ταυτίζουν με το σοσιαλισμό… Εκτιμάμε ότι μπορεί να υπάρξουν τομείς που να μη συμπεριληφθούν στην πανεθνική πλήρη, καθολικά κοινωνικοποίηση. Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα μπορεί να συγκροτηθεί ο τομέας του παραγωγικού συνεταιρισμού της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρήσεων σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή. Η ένταξη στους συνεταιρισμούς θα κατανοείται ως συμφέρουσα επιλογή, με βάση την εμπειρία που υπάρχει από τον κλοιό των μονοπωλίων».

Στο ζήτημα των σχέσεων με τους αστικούς θεσμούς και την κρατική διοίκηση, η Αριστερά όχι μόνο δεν διατυπώνει γραμμή αντι-θεσμικής κατεύθυνσης, δεν συμβάλλει στην οικοδόμηση εργατικών λαϊκών αντιθεσμών και οργάνων πάλης, με στόχο να καταχτούν ικανότητα μόνιμου μαζικού πολιτικού εκβιασμού απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις και τους θεσμούς άσκησης της πολιτικής της, αλλά εξαντλείται σε προτάσεις συμμετοχής στα όργανα διοίκησης και ενσωμάτωσης (από τις πρυτανείες μέχρι τις ΔΕΚΟ – με καθολική ή όχι ψηφοφορία – και από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια μέχρι την ΟΚΕ και τον ΟΜΕΔ.

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, οι δυνάμεις του Νέου Εργατικού Κινήματος και της ταξικής πτέρυγας πρέπει να υπερβούν έγκαιρα και αποφασιστικά τη γραμμή του νέου κυβερνητικού – μεταρρυθμισμού – συμμετοχής και να προωθήσουν ένα ανεξάρτητο σχέδιο ανατροπής της επίθεσης. Το ΝΑΡ με την εργατική του Συνδιάσκεψη θα προσπαθήσει να συμβάλει σε αυτή την προσπάθεια, για ένα νέο πολιτικό εργατικό κίνημα, θεμέλιο του αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου και κρίκο της ταξικής αναζωογόνησης των εργατικών διεκδικήσεων. Με ένα πρόγραμμα πάλης που θα μάχεται:

Κατά του αντιδραστικού κύματος ιδιωτικοποιήσεων, για να ανήκουν στα χέρια της κοινωνίας όλοι οι τομείς της παραγωγής και των υπηρεσιών. Για κοινωνικοποίηση των τραπεζών, των τηλεπικοινωνιών, της ενέργειας, των συγκοινωνιών, των εταιρειών πετρελαιοειδών και άλλων μονάδων στρατηγικής σημασίας. Ανάκληση των ιδιωτικοποιήσεων και των ΣΔΙΤ και απόκρουση των νέων. Έξω από το δημόσιο, τις ΔΕΚΟ, τον πολιτισμό οι νόμοι της αγοράς και οι ιδιωτικές εταιρείες. Με απαίτηση να κατοχυρώσει το ταξικό κίνημα πραγματικά εμπόδια στο «διευθυντικό δικαίωμα».

Για συνολική σύγκρουση με την παιδεία της αγοράς, του χρήματος, της καπιταλιστικής κερδοφορίας την αναλφάβητης «εξειδίκευσης», του τεχνοκρατισμού, της απόσπασης από την κοινωνική δράση. Υπεράσπιση και ολόπλευρη ανάπτυξη των μορφωτικών και εργατικών δικαιωμάτων των νέων και των εργαζομένων, ενάντια σε κάθε περιορισμό, φραγμό και ταξική επιλογή. Κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Ενιαίο 12χρονο, δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Ενιαία πανεπιστημιακή παιδεία με κατάργηση του διαχωρισμού ΑΕΙ-ΤΕΙ και ελεύθερη πρόσβαση σ’ αυτήν χωρίς εξετάσεις. Εναντίωση στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, στα καλέσματα της Μπολόνια, στη μετατροπή των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σε ανώτατες σχολές παροχής επαγγελματικής κατάρτισης και αγοραίων ειδικεύσεων. Ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με πλήρη δικαιώματα.

Για ένα ενιαίο δημόσιο σύστημα υγείας σε πρωτοβάθμιο και νοσοκομειακό επίπεδο, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα και σταθερή, μόνιμη εργασία στους υγειονομικούς, χωρίς ιδιωτικοοικονομικές σχέσεις, με πλήρη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο.

Για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των δημόσιων χώρων, ενάντια στη λογική του κέρδους, της διαρκούς συσσώρευσης του κεφαλαίου και της εμπορευματοποίησης και της καταστροφικής «τουριστικής ανάπτυξης».

Με άμεση παρέμβαση στο κίνημα με τη γραμμή της αγωνιστικής ταξικής ενότητας που θα ενοποιεί (και δεν θα κατακερματίζει όπως κάνει η ΓΣΕΕ και οι ομοσπονδίες) όλους τους μαχόμενους κλάδους, τους φοιτητές και σπουδαστές, τα κινήματα στις συνοικίες και τις πόλεις σε ένα ενιαίο μέτωπο. Που θα κάνει γενική λαϊκή υπόθεση τον αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης – εμπορευματοποίησης. Προτείνουμε το συντονισμό των ταξικών συσπειρώσεων, της ΕΑΑΚ και των σχημάτων στις γειτονιές για να δώσουμε επειγόντως τη μάχη της ανατροπής των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε χώρο και συνολικά, στα σωματεία, τις γενικές συνελεύσεις, τις επιτροπές αγώνα. Με απεργίες, διαδηλώσεις και καταλήψεις.

Με σταθερή προσήλωση στο στόχο της ταξικής αναγέννησης του εργατικού κινήματος, σε αντιπαράθεση με τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό της υποταγής και της ταξικής συνεργασίας. Με ταξική ενότητα, καταπολεμώντας τις διαιρέσεις, που επιβάλουν οι νέες εργασιακές σχέσεις και τα πολιτιστικά μοντέλα της νέας τάξεις, ανεξαρτησία από την αστική τάξη και τους θεσμούς παρέμβασής της, αγωνιστικό προσανατολισμό, την προβολή αιτημάτων και στόχων που θα συγκροτούνται με βάση τις σύγχρονες εργατικές και κοινωνικές ανάγκες.

ΠΡΙΝ 25/05/2008