ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ(*2) ΚΑΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ(*1):ΕΛΛΗΝΙΚΑ SS

στην επισυναπτομενη φωτο:Οπλοφόρος με σβάστικα στο περιβραχιόνιο κατα τα αλλα"ελληνας πατριωτης"

Η «ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»
ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΑ
ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ
ΤΟΥΣ ΔΩΣΙΛΟΓΟΥΣ
ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΕΣ…
Όταν οι παππούδες κάποιων έδιναν αγώνες εναντια στους ναζι
οι παππούδες κάποιων άλλων ηταν
Καταδότες, προσκυνημενοι παπαδες,
γερμανογλυφτες πολιτικοι,ντυμενοι με τις στολες,
Των ες-ες-θησαύριζαν από την τοκογλυφία και το μαυραγοριτισμο.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΟΥΜΕ.
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΚΕΦΑΛΙ.
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΜΙΣΗΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥΣ
ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΑΝΩΤΕΡΗ ΦΥΛΗ.ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΚΑΘΕ ΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΣΤΑ…(παπ)ΆΡΙΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΟΥΣ.
Οφειλουμε να φωναξουμε:
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΑΝΤΙFA-AREA

Ο Oρκος του ταγματασφαλιτη:

"Ορκίζομαι εις τον Θεόν, τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανωτάτου αρχηγού του γερμανικού στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισόμενας μου υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς ότι δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθεί παρά των γερμανικών στρατιωτικών νόμων"

"Τα Τάγματα Ασφαλείας αποτελούν την τελευταία εφεδρεία του Ελληνικού Εθνους"
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας Χρύσανθος

ΟΙ 5000 ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΟΠΙΣΘΕΝ ΑΥΤΩΝ, ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΒΑΘΥΤΑΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΙΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΑΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑΝ ΣΧΕΔΙΑΣΘΕΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑΝ ΥΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΗΘΕΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ. ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΑΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΙΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΝΟΥΝ ΜΕ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΤΟ ΓΟΝΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ, ΟΣΤΙΣ ΗΠΛΩΣΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑ ΕΠΑΝΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΣΑΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΑΦΥΛΑΞΕΙ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ΑΓΩΝΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΝΩΛΗΣ ΗΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗΝ. ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΘΕΛΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ Η ΕΝΔΕΙΞΙΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΟΡΜΗΣΙΣ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΔΙ’ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ ΟΡΔΩΝ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ. ΑΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΓΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ, ΕΚ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΗΛΘΕΝ Η ΔΡΑΞ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΣΩΣΕΝ ΤΟΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΝ, ΥΨΟΥΤΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ: ΚΥΡΙΕ ΔΙΑΦΥΛΑΣΣΕ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ!"

- Συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας ( Αρχηγος Ταγμάτων Ασφαλείας).


Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΟΥΪΣΛΙΝΓΚ:
ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΡΑΛΛΗΣ 1878-1946


Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878 και πέθανε στις φυλακές Αβέρωφ την 26 Οκτωβρίου 1946 σε ηλικία 68 ετών. Ηταν πολιτικός, Μακεδονομάχος, και πρωθυπουργός της εγκάθετης κυβέρνησης των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων από τις 7 Απριλίου του 1943 μέχρι τις 12 Οκτωβρίου του 1944. Ηταν γιος του Δημητρίου Ράλλη, διακεκριμένου αθηναίου πολιτικού και πρωθυπουργού της χώρας.
Σπούδασε νομικά συμπληρώνοντας τις σπουδές του στην Γαλλία και την Γερμανία, για να επιδοθεί στην συνέχεια στην δικηγορία.
Η πρώτη σημαντική ανάμειξη του Ιωάννη Ράλλη στα κοινά της Ελλάδας έγινε την άνοιξη του 1904, όταν, μαζί με τον Δημήτρη Καλαποθάκη, τον Στέφανο Δραγούμη, τον Πέτρο Σαρόγλου, τον Παύλο Μελά και άλλους, δημιούργησε το Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο με σκοπό την δημιουργία αντάρτικου στην υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονία. Το 1906 αναμείχθηκε στη πολιτική και εξελέγη πρώτα βουλευτής Μεγάρων, επανεκλεγείς έκτοτε σε όλες σχεδόν τις μέχρι τού 1936 εκλογές βουλευτής άλλοτε Αττικής και άλλοτε Αθηνών.
Υπουργός έγινε για πρώτη φορά το 1920 επί κυβερνήσεως Δημητρίου Ράλλη. Ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά το Υπουργείο Ναυτικών. Αργότερα, πολιτεύθηκε με το φιλοβασιλικό Λαϊκό Κόμμα. Επί κυβέρνησης Παναγή Τσαλδάρη, κατέλαβε για λίγους μήνες το Υπουργείο Εξωτερικών και μετά τις εκλογές του Μαρτίου 1933 το Υπουργείο Εσωτερικών και Αεροπορίας (Μάρτιος – Αύγουστος 1933).
Μετά από διαφωνία με τον Τσαλδάρη, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση. Στις εκλογές τού 1935 απέτυχε να εκλεγεί, οπότε μαζί με τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Στράτο κατήλθαν σε εκλογές με το σύνθημα της επαναφοράς της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας. Στις εκλογές του 1936 ηγήθηκε ιδίας ομάδας που αντιπροσωπεύθηκε στην Βουλή από 8 βουλευτές.
Τον Απρίλιο του 1943 ο Ιωάννης Ράλλης ανέλαβε πρωθυπουργός της διορισμένης κυβέρνησης της ναζιστικής «Ελληνικής Πολιτείας», προκαλώντας — καθώς λέγεται — ακόμα και την οργή του γιου του Γεωργίου. Ως κατοχικός πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας, για την άμυνα της υπαίθρου και αντιμετώπιση των ενόπλων κομουνιστών του ΕΑΜ και των άλλων αντιστασιακών ομάδων. Ο ίδιος εκτιμούσε ότι τελικά θα επικρατούσαν οι Σύμμαχοι, αλλά πίστευε πως μόνον με την δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και υπό την καθοδήγηση της Βέρμαχτ θα αποτρέπονταν η επικράτηση των κομμουνιστών στην Ελλάδα.
Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν υπό τις απόλυτες διαταγές των γερμανών κατακτητών, όπως και όλες οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού της χώρας. Όμως, υπό το πρόσχημα της αποτροπής του κινδύνου του κομμουνισμού, τα Τάγματα Ασφαλείας συμμετείχαν σε πάμπολλες εγκληματικές ενέργειες και έγιναν ιδιαίτερα μισητά από τον ελληνικό λαό. Τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας έφεραν στολή Μακεδονομάχου, και γι' αυτό έγιναν γνωστοί ως «Γερμανοτσολιάδες» ή «Ράλληδες».
Με την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Ράλλης συνελήφθη και δικάστηκε για προδοσία. Στην δίκη του, (Φεβρουάριος 1945) συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, πατέρας του μετέπειτα πολιτικού Ιωάννη Βαρβιτσιώτη. Στην διάρκεια της δίκης, οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή εν όσο ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει το λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκόλυνε τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή. Το δικαστήριο δεν πείστηκε και ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά.
Πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα, στην φυλακή, στις 26 Οκτωβρίου του 1946. Έναν χρόνο μετά, ο γιος του εξέδωσε ένα απολογητικό βιβλίο για τις επιλογές του πατέρα του με τίτλο "Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου".


Τα ελληνικα SS:


Με την ονομασία ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ έμειναν γνωστές οι μονάδες που συγκροτήθηκαν το 1943-1944 από τις κατοχικές αρχές και την κυβέρνηση Κουϊσλιγκ Ιωάννη Ράλλη για την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός της δημιουργίας τους, εκτός από την "εξοικονόμηση γερμανικού αίματος", ήταν, σύμφωνα με τον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ, "να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας". Η διεύρυνση, με άλλα λόγια, των κατά τόπους συμμαχιών του κατοχικού μηχανισμού και η μετατροπή του πολέμου κατά της Αντίστασης σε εμφύλιο.

Το εγχείρημα υλοποιήθηκε με την συγκρότηση παραστρατιωτικών ομάδων σε δύο μορφές:
Εννέα (9) Ευζωνικά τάγματα οργανωμένα από την δoσιλογική κυβέρνηση Ράλλη, συνολικής δύναμης 5.725 ανδρών
Είκοσι δύο (22) εθελοντικά τάγματα, αυτοτελώς συγκροτημένα, συνολικής δύναμης 16.625 ανδρών.

Γενικός προϊστάμενος ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Βάλτερ Σιμάνα. Στον ίδιο το Σιμάνα οφείλουμε και τον τελικό απολογισμό της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας, λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Σε αναφορά του προς το Γενικό Επιτελείο των SS (2-11-1944), εκτιμά ότι τα μεν εθελοντικά τάγματα "ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργή καταπολέμηση των συμμοριών" από τη Βέρμαχτ, τα δε ευζωνικά τμήματα "πολέμησαν τον Κομμουνισμό και τις συμμορίες του ΕΛΑΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία". Την εκτίμησή του θα συμμεριστεί, στην υπηρεσιακή του απάντηση την 10-11-1944 και ο αρχηγός των SS, Χάϊνριχ Χίμλερ με το εξής τηλεγράφημα:
"Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του Ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε σε άψογη συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα"
Οι άντρες των Ταγμάτων Ασφαλείας αποτελούσαν τα κατακάθια της τότε Ελληνικής κοινωνίας. Βαρυποινίτες κατάδικοι και υπόδικοι, μαυραγορίτες, φανατικοί αντικομμουνιστές, βασανιστές της Μεταξικής περιόδου και παλιοί τρομοκράτες του λεγόμενου "Μακεδονικού αγώνα" συγκρότησαν ομάδες εφόδου εφοδιασμένες με αμιγή Γερμανικό οπλισμό έχοντας στόχο την ΕΑΜική αντίσταση.
Το τραγικό είναι πως ένα τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές. Ησαν οι γνωστοί Κουϊσλινγκ που σχημάτισαν τις κατοχικές κυβερνήσεις υπό τους Τσολάκογλου, Κορυζή, Λογοθετόπουλο και Ιωάννη Ράλλη. Με την ενίσχυση αυτών των κυβερνήσεων και των Γερμανών σχηματίστηκαν τα φασιστικά κόμματα Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις (ΕΣΠΟ), και Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ),
Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ταγματασφαλίτες ταυτίσθηκαν με την πιο σκοτεινή πλευρά της δράσης των κατοχικών στρατευμάτων: Μπλόκα, κάψιμο χωριών, μαζικές εκτελέσεις αμάχων. Συχνά μάλιστα αποδείχθηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως κατηγορώντας λ.χ. τους εκπροσώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σαν "τροφοδότες των συμμοριτών" ή διαμαρτυρόμενοι για την "επιείκεια" των Γερμανών απέναντι στους αιχμάλωτους "κομμουνιστές".
Οι ταγματασφαλίτες αφού ντύθηκαν τη γερμανική στολή και προσκύνησαν τη σβάστικα του Χίτλερ ορκίστηκαν πάνω στα όπλα που πήραν πως δεν θα στραφούν κατά των κατακτητών, παρά μόνον κατά εκείνων που ενεργούν κατά των στρατευμάτων κατοχής, δηλαδή κατά των Ελλήνων Αντιστασιακών. Με τον τρόπο αυτό κουρέλιασαν και ποδοπάτησαν κάθε ιερό και όσιο του ελληνικού λαού.

Η εικόνα που αποτυπώθηκε στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων για τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν τέτοια, ώστε η Πολιτεία ουδέποτε τόλμησε να προχωρήσει στην επίσημη πολιτική αποκατάστασή τους. Μολονότι τα επιζήσαντα στελέχη τους τιμήθηκαν ποικιλότροπα από το μεταπολεμικό κράτος των εθνικοφρόνων, αυτό έγινε με κάθε δυνατή διακριτικότητα.


ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Ι Σύνταγμα - Αθήνα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ Τάγματα
ΙΙ Σύνταγμα - Τρίπολη Ι, ΙΙ, ΙΙΙ Τάγματα
ΙΙΙ Σύνταγμα - Ιωάννινα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ Τάγματα

ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ
Ι Κατερίνη
ΙΙ Βέροια
ΙΙΙ Κοζάνη
ΙV Γιαννιτσά
V Κοζάνη
VI Κοζάνη
VII Κιλκίς
VIII Λαχανάς
ΙΧ Κρύα Βρύση

Τάγμα Χωροφυλακής «Καρδίτσα»
Τάγμα «Λάρισα»
Τάγμα «Λαμία»
Τάγμα «Άμφισσα»
Τάγμα Αστυνομίας «Θεσσαλονίκη»
Ι Τάγμα Αστυνομίας Αθήνα
ΙΙ Τάγμα Αστυνομίας Βόλος
ΙΙΙ Τάγμα Αστυνομίας Ιωάννινα
Τάγμα Χωροφυλακής «Εύβοια Ι»
Τάγμα Χωροφυλακής «Εύβοια ΙΙ»
Τάγμα Εθελοντών «Λεωνίδας»


ΛοιπΕς παραστρατιωτικΕς οργανΩσεις
ΠΑΟ Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωσις

Εθνικός Ελληνικός Στρατός
Εθνικοσοσιαλιστική Οργάνωσις

Υπερασπισταί Βορείου Ελλάδος

ΠΟΚ Πατριωτική Οργάνωσις Κεφαλληνίας

ΟΠΝΕ Οργάνωσις Πρωτοπόρων Νέας Ευρώπης

ΕΦΕ Εθνικοσοσιαλιστική Φρουρά Ελλάδος

ΠΑΤ Πατριωτική Αντικομμουνιστική Ταξιαρχία
ΟΕΔΕ Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ Χ

ΟΜΑΣ 3000

ΕΦΧ Ενωσις Φίλων Χίτλερ
ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΩΝ (Κίτσα Μπατζάκ, Μιχάλ Αγά, Αντών Τσαούς)
Εθνική Ένωσις Ελλάδος (ΕΕΕ)
Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΕΚΕ)
Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις (ΕΣΠΟ)
Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ)

ΙΔΡΥΤΗΣ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΩΝ
Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΡΑΛΛΗ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Την Ανοιξη του 1904 ιδρύθηκε στην Αθήνα η παρακρατική οργάνωση "Μακεδονικό κομιτάτο". Ιδρυτές ήταν: 1) Δημήτριος Καλαποθάκης, 2) Νικόλαος Πολίτης, 3) Στέφανος Δραγούμης, 4) Πέτρος Σαρόγλου και 5) Ιωάννης Ράλλης. Το Μακεδονικό κομιτάτο συγκρότησε ένοπλα σώματα τρομοκρατών από Κρητικούς και Πελοποννησίους μισθοφόρους.
Στις 27 Αυγούστου το 1904 πέρασε τα σύνορα και μπήκε στη Μακεδονία η πρώτη τρομοκρατική συμμορια Ελληνων κομιτατζήδων. Αποτελείτο από 80 άντρες με αρχηγό το Παύλο Μελά αξιωματικό του Ελληνικού στρατού. Ησαν ντυμένοι με στολή ευζώνων παρόμοια με αυτή που φορέθηκε σαράντα χρόνια αργότερα από τους ταγματασφαλίτες.
Ο Παύλος Μελάς δολοφονήθηκε πισώπλατα από τον συνεργάτη του "Μακεδονομάχο" Λάκη Πύρζα στο χωριό Σιάτιστα Κοζάνης την 13η Οκτωβρίου 1904. Κίνητρο του φονιά ύπήρξε η αρπαγή ενός μικρού θησαυρού από χρυσές λίρες που έφερε μαζί του για την μισθοδοσία της συμμορίας του. Από ελληνικής πλευράς ο θάνατός του αποδόθηκε σε αδέσποτη Τουρκική σφαίρα που τον βρήκε στην πλάτη.
Τον Ιούνιο 1913 επίλεκτα τμήματα Ευζώνων-Μακεδονομάχων πολέμησαν στις τάξεις του Ελληνικού στρατού κατά των Βουλγάρων στην φονική μάχη Κιλκίς-Λαχανά και επεδόθηκαν σε θηριωδίες κατά αμάχων και αιχμαλώτων για τις οποίες τιμήθηκαν με το μεταλλιο του Βουλγαροκτόνου. Στο πλευρό των Ελλήνων πολέμησαν και συμμορίες άτακτων Τούρκων ληστοσυμμοριτών γνωστοί ως Βαζιβουζούκοι που διακρίθηκαν για την αγριότητά τους κατά των Βουλγάρων.


Μακεδονικός τρομοκρατικός αγώνας: Οταν οι τρομοκράτες βαφτίζονται αγωνιστές.
πηγη:http://www.bulgarmak.org/rallis.htm
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
ΤΑΓΜΑ "Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ"

Σπάρτη 23/11/43

Αριθ. Πρωτ. 13
Προς: Την Γερμανικήν Διοίκησιν Σπάρτης
Ενταύθα

Κατόπιν προφορικής υμών διαταγής λαμβάνομεν την τιμήν να επισρτέψωμεν υμίν συνημμένως την από 22/11/43 αίτησιν του κ. Δημητρίου Τζιβανοπούλου μεθ’ όλων των συνημμένων και αναφέρωμεν ότι ο μεν δύο αδελφοί Δημοσθένης και Ιωάννης είναι ένεργα μέλη του ΕΑΜ, διαφωτισταί και ομιληταί του ΕΑΜ, ανήκοντες εις μαχητικάς ομάδας, οι δ’ έτεροι δύο Σωκράτης και Παρασκευάς ανήκουν εις μαχητικήν ομάδα του ΕΑΜ – ΕΠΟΝ και ενήργησαν την επίθεσιν κατά της οικίας του αρχηγού Ε.Σ. κ. Λεωνίδα Βρεττάκου ένθα εφονεύθη ο Γεώργιος Καργάκος συνάμα δε εκ της οικίας των εγένετο εξόρμησις της επιθέσεως.

Κατόπιν των ανωτέρω άπαντα τα εν τη αιτήσει του πατρός των Δημητρίου Τζιβανοπούλου είναι ψευδέστατα και οι τέσσεροι υιοί του όχι μόνον δεν πρέπει να απολυθούν εκ των φυλακών Τριπόλεως ένθα κρατούνται, απεναντίας δε απορούμεν πώς ούτοι μέχρι σήμερον δεν έχουσιν εκτελεσθεί.

Ο Διοικητής
(υπογρ.) Λεωνίδας Βρεττάκος


--------------------------------------------------------------------------------

"... Σας λέγουν ότι μας πηγαίνουν εις το Ανατολικόν μέτωπον, ουδέν αναληθέστερον. Σε εμάς έδωκε τα όπλα η πατρίς και για τον εσωτερικόν εχθρό και μόνον εσωτερικόν (κομμουνισμόν). Σας λέγουν ότι συνεργαζόμεθα με τους Γερμανούς. Ναι. Μας παρέσχον οπλισμόν δια την καταπολέμησιν του Κομμουνισμού και μόνον και μας συντρέχουν εις την καταπολέμησιν της γάγγραινας αυτής και γνωρίζεται πολύ καλά με πόσας θυσίας έχουν και αυτοί πληρώσει εις αίμα και ίσως περισσότερο ημών..."

- Διοικητής Τάγματος Ασφαλείας Μελιγαλά, Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας

Τα Νέα - Σημαία - Θάρρος, 13 Αυγούστου 1944


--------------------------------------------------------------------------------

"... Ο ίδιος ο Γερμανικός Στρατός Κατοχής εν Ελλάδι, όταν αντελήφθη ότι η μικρά και ασήμαντος εν Ελλάδι μειοψηφία ηπείλει να καταστρέψει την Ελλάδα, δεν εδίστασε να προχωρήσει εις την δευτέραν ωραίαν αυτήν χειρονομίαν του να μας χορηγήση τα μέσα να συγκροτήσωμεν τα Τάγματα Ασφαλείας και να αναδιοργανώσωμεν τα αστυνομικά τμήματα τα οποία εγγυώνται σήμερον την τήρησιν της τάξεως..."

- Νομάρχης Μεσσηνίας, Δημήτριος Περρωτής

Τα Νέα - Σημαία - Θάρρος, 4 Σεπτεμβρίου 1944

πηγη:http://ethnikoi.org/tagmata.html

...και οι οικονομικοί δοσίλογοι...
Πρίν τελειώσω με την αναφορά στούς στρατιωτικούς και πολιτικούς αντιπάλους του Ε.Α.Μ,ΕΛΑΣ και του ΔΣ,κάνοντας αναφορά σε έναν τελευταίο στην Πελοπόννησο,δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι οικονομικοί δοσίλογοι,η σάρκα απο την σάρκα των ταγματαλητών,χιτών,δοσιλόγων!!!
Με επικεφαλής φυσικά τον περιβόητο Μποδοσάκη.(Λάρκο,Πυρκάλ).Το 1921 ήρθε απο τη Μικρά Ασία με 1.000.000 χρυσές λίρες,απόχτημα απο την συνεργασία του με τον Κεμάλ Ατατούρκ,ο οποίος ξερίζωσε τον Ελληνισμό απο τα σπίτια του.Τίς πολλαπλασίασε στηρίζοντας τον δικτάτορα Μεταξά.Ενάμιση δισεκατομμύριο προπολεμικές δραχμές ωφελήθηκε στα χρόνια τής Γερμανικής κατοχής.Πούλησε όπλα στον Ισπανικό Εμφύλιο,το 1940 στούς Άγγλους και στα χρόνια της κατοχής συνεργάστηκε με το Γερμανο εγκληματία πολέμου Ντέτερ.Διόρισε πρωθυπουργό τον πιστό του άλλοτε υπάλληλο στα "ναυπηγεία Βασιλειάδη",ναύαρχο Πέτρο Βούλγαρη.

Μαυραγορίτες λαδιού
Γκόβερης,Κωστούλας,Φαρδούλης,Κούκας,Χαμουρτζόγλου,Γιαννόπουλος
Λεσχειάρχες με την υποστήριξη του αστυνομικού Διευθυντή Άγγελου Εβερτ
Σταματόπουλος,Δενδρινός,Άρνης Υλοτομια
Πέππας,προμηθευτής των γερμανών
Κατασκευές έργων και προμήθεια πολεμοφοδίων
Μ.Αβέρωφ,αδελφός του γνωστού,Δοανίδης,Μίκας,Αργυρόπουλοι,Μιχαηλίδης
Καπνά,μέταλλα,σταφίδα,λάδια και όλο τον Εθνικό μας πλούτο.
Η εταιρεία "Ντενγκρίγκες"
"Τσιμέντα Χαλκίδας"
"Μεταλευτική εταιρεία"
"αδελφοί Παπαστράτου"
ο Λαναράς
ο Κατσάμπας
ο Τουρκοβασίλης διοικητής της Εκδοτικής.
πηγη:http://hereverythinkpay.blogspot.com/2008/03/blog-post_277.html

ΤΟ ΕΝΟΧΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ

ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ - Οι συνεργάτες ναζί και φασιστών

«Μια χούφτα αθλίων» κατά την έκφραση του στρατηγού Ντε Γκολ ήταν εκείνοι που συνεργάστηκαν με τις κατοχικές αρχές στα χρόνια της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα και δεν υπήρξε καμία χώρα στην οποία να βρέθηκε κάποιος παραπάνω από κείνη τη χούφτα αθλίων. Οι λόγοι για τους οποίους οι συνεργασθέντες «εξαφανίστηκαν» λίγο - πολύ από την εικόνα των μεταπολεμικών αφηγήσεων για τον πόλεμο, είναι πιο πολύπλοκοι από το πως υπήρξαν πολύ απλά οι ηττημένοι του πολέμου.
Το κενό εξουσίας που προκλήθηκε στις κατεχόμενες χώρες από τη διάλυση, αν όχι του κράτους, σίγουρα των μηχανισμών εκπροσώπησης και νομιμοποίησης του καθεστώτος δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για εμφύλια σύγκρουση. Η ένοπλη σύγκρουση σε κάθε χώρα κρίθηκε εν πολλοίς από τη γενική έκβαση του πολέμου κι ως ένα βαθμό ανεξάρτητα από τους εσωτερικούς συσχετισμούς δύναμης. Η Ελλάδα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίφασης ανάμεσα στον εσωτερικό και το γενικό συσχετισμό δύναμης: Παρά τις διακηρύξεις της για «παραδειγματική τιμωρία των συνεργατών των δυνάμεων του Άξονα», η σύμμαχος της εξόριστης κυβέρνησης αλλά και της εσωτερικής Αντίστασης Αγγλία δεν δίστασε κατά την Απελευθέρωση να στηριχτεί στις ένοπλες δυνάμεις που συνεργάστηκαν με τις αρχές κατοχής για να ανακόψει την ορμή του εαμικού ρεύματος.
Αν στην Ελλάδα ο πιο διάσημος δοσίλογος είναι ο κινηματογραφικός Αρτέμης Μάτσας και η πιο γνωστή μορφή συνεργασίας ο αντίστοιχος ρόλος του εξωνημένου καταδότη τίμιων πατριωτών που αντιστάθηκαν αυθόρμητα κι ομόψυχα με ό,τι τρόπο βρήκαν, τούτο αντιστοιχεί στην κυρίαρχη ενιαία κι ακίνητη εικόνα της κατοχικής περιόδου: Ένας λαός που καρτερικά στενάζει κάτω από το βάρβαρο ξενικό ζυγό αναδεικνύοντας μέσα από τη δοκιμασία την υψηλοφροσύνη του.
Όσο κι αν αυτή η εκδοχή επιχειρεί να αμβλύνει τις αντιθέσεις που γεννούσε ο πόλεμος, η ανέχεια, η πείνα για εκτεταμένα κομμάτια του πληθυσμού, η διάλυση των εμπορικών δικτύων, η διαρκής διάλυση και ανασύνθεση του κοινωνικού ιστού, η κοινωνία της κατοχής ήταν μια κοινωνία σε διαρκή κίνηση: Κι αν η κυριαρχία της μαύρης αγοράς στις εμπορικές συναλλαγές οδήγησε απότομα τους περισσότερους σε συνθήκες φτώχειας και ανέδειξε λιγότερους κατοχικούς νεόπλουτους αυτό δεν σημαίνει πως ήταν εξίσου λίγοι όσοι δοκίμασαν την τύχη τους στην παράλληλη οικονομία, εκμεταλλευόμενοι τη σχέση τους με τις δυνάμεις κατοχής ή με την δοσίλογη κυβέρνηση. Κι αν η κυβέρνηση Ράλλη κατάφερε να συγκεντρώσει στα τέλη του 1943 και στις αρχές του 1944 δεκάδες χιλιάδες ενόπλων αντικομμουνιστών υπό γερμανική διοίκηση στα Τάγματα Ασφαλείας, τούτο δείχνει πως, έστω και μειοψηφικά σε σχέση με το εαμικό μπλοκ, υπήρξε ένα ευρύ φάσμα του πληθυσμού που συνεργάστηκε έμπρακτα ή νομιμοποίησε και αποδέχτηκε τη συνεργασία με τον εχθρό.

ΤΟ ΕΝΟΧΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ

Η εμφάνιση και στην Ελλάδα εκείνων των «αφανών ηρώων», όπως χαρακτηρίζονται στο πανεπιστημιακό σύγγραμμα του Ι. Κολιόπουλου, στο προσκήνιο της τρέχουσας ιστορικής συζήτησης για τη δεκαετία του 1940, είναι μάλλον υπόθεση των τεσσάρων - πέντε τελευταίων χρόνων του νέου αιώνα. Η εκπόνηση μελετών που αποκαθιστούν την τιμή των συνεργατών λανσάροντας το παλιό «αναθεωρητικό» ερμηνευτικό σχήμα περί «αντικομμουνιστικής αντίδρασης» στην προηγηθείσα «κόκκινη τρομοκρατία» αποτελεί απλά εναρμόνιση της ελληνικής συζήτησης με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, όπου αντίστοιχες τοποθετήσεις ξεκινούσαν ήδη από τη δεκαετία του 1970. Δημιουργείται έτσι ένα σχήμα πρωθύστερο: Αν στην Ευρώπη η κυρίαρχη - επίσημη αντιφασιστική αφήγηση που στηριζόταν στο αντιθετικό σχήμα Αντίσταση - Συνεργασία αμφισβητήθηκε από τα «αναθεωρητικά» ρεύματα από θέσεις «ανανέωσης» της ιστορικής έρευνας και εξέτασης των συγκεκριμένων αντιθέσεων που γέννησαν τις εμφύλιες συγκρούσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ελλάδα, που η κουβέντα φτάνει με καθυστέρηση δύο - τριών δεκαετιών (που αντιστοιχούν περίπου και στις ημέρες του μετεμφυλιακού κράτους), οι λεγόμενες «νέες» προσεγγίσεις φαίνονται απλά να «ξαναζεσταίνουν» εκείνον τον κυρίαρχο λόγο που κράτησε σε ιδεολογική και πολιτική παρανομία το αφήγημα της αντίστασης.
Η ερμηνεία των συγκρούσεων του παρελθόντος με σχεδόν αποκλειστικό ερμηνευτικό άξονα τη βία, που συνάδει με το παρόν ιδεολογικό καθεστώς της παγκόσμιας αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας, δεν φαίνεται να προχωρά ιδιαίτερα τη μελέτη των εσωτερικών αντιθέσεων της ελληνικής κοινωνίας στη δεκαετία του 1940 που είχε ξεκινήσει μετά τη μεταπολίτευση από την αριστερή κυρίως ιστοριογραφία. Αντίθετα, και παρά τις πρώτες κάπως σπασμωδικές αντιδράσεις καταγγελίας των «αναθεωρητών» κι «απολογητών του δοσιλογισμού» (βλ. π.χ. την πρόσφατη αντιπαράθεση στην εφημερίδα Τα Νέα) η συζήτηση που ανοίγει φαίνεται να οδηγεί και στην Ελλάδα την αριστερή ιστοριογραφία στην ένταξη στην οπτική της πλευρών που αγνοήθηκαν κατά τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και στη μελέτη του φαινομένου του δοσιλογισμού μέσα στα ευρύτερα πλαίσια ερμηνείας της περιόδου (βλ. π.χ. το πρόσφατο βιβλίο του Τ. Κωστόπουλου, Η Αυτολογοκριμένη Μνήμη, για τα Τάγματα Ασφαλείας και το μεταπολεμικό λόγο περί ένοπλης συνεργασίας με τις αρχές κατοχής.)
Πριν επαναδιατυπωθεί με νέους όρους στα πρώτα χρόνια της πασοκικής διακυβέρνησης, ο μύθος της μίας κι ενιαίας «Εθνικής Αντίστασης» δεν κράτησε στην Ελλάδα παραπάνω από δυο μήνες, όσο ήταν δηλαδή το διάστημα από την Απελευθέρωση της χώρας και την αποχώρηση των Γερμανών, τον Σεπτέμβρη - Οκτώβρη του 1944, κυρίως κάτω από τη δράση των δυνάμεων της εσωτερικής Αντίστασης (και από τη συνολική εξέλιξη της πολεμικής αναμέτρησης), έως την επέμβαση της συμμαχικής Αγγλίας ενάντια στο εαμικό κίνημα. Η τεχνητή πολιτική κρίση που προκλήθηκε από τους Βρετανούς και τις αστικές δυνάμεις της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας στα τέλη Νοέμβρη και οδήγησε στην παραίτηση των υπουργών του ΕΑΜ και στη μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη, αναδιάταξε άρδην τις προτεραιότητες των σχεδίων μετάβασης σε μια μεταπολεμική δημοκρατική νομιμότητα.
Από τις πρώτες προτεραιότητες της μεταδεκεμβριανής κυβέρνησης του στρατηγού Πλαστήρα είναι η αναθεώρηση με τη Συντακτική Πράξη 6 του πρώτου νομοθετήματος της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, της Συντακτικής Πράξης 1 «Περί τιμωρίας των συνεργασθέντων με τις αρχές κατοχής 1941-1944». Έκτοτε, η εκκαθάριση του κράτους και των δημόσιων υπηρεσιών καθώς και οι ποινικές διώξεις των δοσίλογων θα ακολουθούσαν τη δαιδαλώδη πορεία συγκρότησης του αστικού πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ εξουσίας σε συνθήκες καλυμμένης ή ανοιχτής εμφύλιας σύγκρουσης για τη συντριβή του εσωτερικού κομμουνιστικού εχθρού.
Ποιοι όμως και πόσοι ήταν εκείνοι οι δοσίλογοι; Ο γερμανικός στρατός δεν πήρε αιχμαλώτους πολέμου μετά την εισβολή και τον πόλεμο με την Ελλάδα, όχι λόγω ανθρωπισμού ή ιδεολογίας, αλλά γιατί οι υπηρεσίες πληροφοριών τους έκαναν την εκτίμηση πως θα βρίσκονταν απέναντι σ' έναν πληθυσμό ευνοϊκά διακείμενο, λόγω των στενών πολιτιστικών σχέσεων της Γερμανίας ιδιαίτερα με κομμάτια της ντόπιας πολιτικής, στρατιωτικής κι ακαδημαϊκής ελίτ αλλά και των στενών οικονομικών σχέσεων που είχαν καταστήσει τη Γερμανία πρώτο εμπορικό εταίρο της χώρας κατά τα τελευταία χρόνια του μεσοπολέμου. Στα χέρια αυτών των ελίτ εμπιστεύτηκαν και τη διοίκηση της χώρας πρώτα στο στρατηγό Τσολάκογλου κι ύστερα στον καθηγητή της Ιατρικής Λογοθετόπουλο, που είχε σπουδάσει στη Γερμανία κι ήταν παντρεμένος με τη θυγατέρα του στρατάρχη Λιστ.
Αν μετά το Χειμώνα της πείνας 1941 - '42 και τα πρώτα γερμανικά αντίποινα στο γιγαντούμενο κίνημα αντίστασης οι πληροφοριοδότες μιλούσαν για «ένα 95% του ελληνικού λαού εχθρικά διακείμενο στον Άξονα», η ανέχεια και ο κίνδυνος της πείνας έσπρωχνε πολλούς στην εκμετάλλευση της θέσης ή της σχέσης τους με τις αρχές κατοχής για να επιβιώσουν ή να πλουτίσουν μέσα από την παράλληλη μαύρη αγορά, στον εκβιασμό και την κατάδοση (πολύ συχνά αν κι όχι αποκλειστικά εβραίων), στη συμμετοχή στις δραστηριότητες γερμανικών ή ιταλικών επιχειρήσεων στην κατεχόμενη Ελλάδα, στην εξαγορά των υπηρεσιών του χαφιέ ή του πληροφοριοδότη για τη δράση αντιστασιακών και κομμουνιστών προς τις υπηρεσίες του άξονα. Με το διοικητικό και τον οικονομικό ιστό κατακερματισμένους και τη χώρα χωρισμένη σε τρεις ζώνες κατοχής, οι ευκαιρίες αποκόμισης κάποιου οφέλους ή αποφυγής κάποιων δεινών από τη συνεργασία με τις αρχές κατοχής είχαν χίλια πρόσωπα: Δεν ήταν λίγοι εκείνοι από τους διορισμένους από την κατοχική κυβέρνηση δημάρχους και κοινοτάρχες που παρείχαν απλόχερα υπηρεσίες στους στρατιωτικούς ή οικονομικούς στόχους των δυνάμεων κατοχής, οι επιχειρηματίες που παρείχαν τις εγκαταστάσεις τους ή προμήθευσαν τους στρατούς κατοχής με πολύτιμα τρόφιμα κι εφόδια ακόμα και στο σκληρό χειμώνα της πείνας, οι έμποροι που εφοδιάζονταν με ειδικές άδειες κίνησης από περιοχή σε περιοχή προσφέροντας ανταλλάγματα σε υπηρεσίες ή σε είδος, εκείνοι που «βουλγαρογράφτηκαν» π.χ. στη Θράκη για να εξαγοράσουν προνόμια ή πολύ απλά το δικαίωμα να παραμείνουν στον τόπο τους ή και οι κάθε λογής φτωχοδιάβολοι που εξαγόραζαν τη ζωή τους ή τα προς το ζην παρέχοντας ποικίλες υπηρεσίες. Από τον κόσμο των γραμμάτων πολλοί ήταν οι γνωστοί δημοσιογράφοι του αστικού τύπου που δεν αρκέστηκαν στην περιγραφή της πραγματικότητας κάτω από τη σκληρή κατοχική λογοκρισία αλλά προχώρησαν σε ανοιχτή στήριξη των δυνάμεων του Άξονα, ενώ δεν έλειψαν και οι αναγνωρισμένοι επιστήμονες και συγγραφείς, σαν τον Σπ. Μελά, που συνέδραμαν με την πένα τους από υπολογισμό, από πεποίθηση ή από φόβο.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στο κομμάτι της ένοπλης συνεργασίας με τον εχθρό. Oι τριάντα με σαράντα χιλιάδες άνδρες που κατατάχτηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα Τάγματα Ασφαλείας της τρίτης κατοχικής κυβέρνησης του Ι. Ράλλη μετά την άνοιξη του 1943 κι ιδιαίτερα μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, προέρχονταν όχι μόνο από στρώματα που έβρισκαν διέξοδο στα οικονομικά κ.ά. κίνητρα που έδινε η κατοχική κυβέρνηση αλλά και από το νεφέλωμα ναζιστικών ή φιλοναζιστικών (ΕΕΕ, ΕΑΣΑΔ κ.λπ.) οργανώσεων που συχνά συνδέονταν με τα κομμάτια της μειοψηφικής «εθνικιστικής» πτέρυγας της αντίστασης στην πόλη ή στην ύπαιθρο και είχαν αναλάβει δράση πολύ νωρίτερα στο πλευρό των δυνάμεων κατοχής. Πριν ακόμα ο Ράλλης συγκεντρώσει τα διάφορα αποσπάσματα της χωροφυλακής, αστυνομίας και άτακτων ένοπλων σχηματισμών υπό γερμανική διοίκηση για την καταπολέμηση του κομμουνισμού, στα κρατητήρια της περίφημης ελληνικής Ειδικής Ασφάλειας βασανίζονταν και δολοφονούνταν μαζικά όσοι είχαν σχέσεις με την αντίσταση. Tαυτόχρονα, η ναζιστική οργάνωση Μπουντ αριθμούσε λίγες εκατοντάδες μέλη μονάχα στην Αθήνα, είχε επιχειρηθεί η συγκρότηση ενός ελληνικού εκστρατευτικού τάγματος για το Ανατολικό Μέτωπο, ενώ ο αριθμός όσων εντάχθηκαν στα Ες Ες ή στους στρατούς κατοχής ή δούλεψαν για τις υπηρεσίες αντικατασκοπίας του άξονα δεν έχει ακόμα υπολογιστεί.

Συγκροτείται το μπλοκ της αντεπανάστασης

ΑΣΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΡΟΚΡΙΝΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Το φαινόμενο του δοσιλογισμού στην ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο πολύμορφο απ' ό,τι μπόρεσε να φανεί σε οποιαδήποτε από τις δυο μεταπολεμικές κυρίαρχες εκδοχές: Τη μετεμφυλιακή, που εξαφάνισε τη συνεργασία από έγνοια να προστατέψει τα κοινωνικά και οικονομικά ερείσματα του καθεστώτος ή τη μεταπολιτευτική, που κατ' αρχήν αρκέστηκε να καταγγείλει, αργά πια και δίχως σοβαρά πολιτικά αντικρίσματα, την προδοσία τους και τη συμμετοχή τους στο μεταπολεμικό κράτος.
Πρόκειται για ένα μαζικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, με ποικίλους δεσμούς συνέχειας και συγγένειας με τα προπολεμικά φιλοβασιλικά ή στρατοκρατικά εθνικιστικά ρεύματα, που μεσα στην κατοχή σε πρώτη φάση βρέθηκε έξω από τις επαναστατικές διαδικασίες και αξίες που πρέσβευσε στην ελληνική κοινωνία το κίνημα της εαμικής αντίστασης κι αργότερα, στην τελευταία περίοδο της κατοχής και στις διαδοχικές φάσεις του μακρού επεισοδίου της «Απελευθέρωσης» συντάχθηκε ανοιχτά ως ένα «μπλοκ της αντεπανάστασης», όπως έχει χαρακτηριστεί, ενάντια στον κομμουνιστικό κίνδυνο. Σ' αυτό το τμήμα του πληθυσμού δυο μήνες μετά την Απελευθέρωση, μεσούσης της Μάχης της Αθήνας, ο Θεοτοκάς θα διαγνώσει από το παλιοελλαδίτικο, αστικό και αγγλοκρατούμενο Κολωνάκι την ύπαρξη μιας «σιωπηλής αντικομμουνιστική πλειοψηφίας». Μένει η διερεύνηση των όρων συγκρότησης αυτού του μπλοκ σε συνθήκες πολέμου, κατοχής κι επαναστατικής ρήξης. Aλλά ταυτόχρονα χρειάζονται παραπέρα μελέτη οι σχέσεις τομής και συνέχειας που συνδέουν το κυρίαρχο αστικό μπλοκ του πρώτου μεταπολέμου με το προπολεμικό καθεστώς για τη συγκρότηση μιας εικόνας που αποτυπώνει τον πλούτο των κοινωνικών αντιθέσεων της χώρας στη δεκαετία του 1940, που τόσο επιμελώς διέφυγαν από τις διαδοχικές «εθνικές» αφηγήσεις της περιόδου.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ- ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ - «Γερμανοί νεκροί σας ευγνωμονούμε»

Δημοσιεύουμε παρακάτω ορισμένα αποσπάσματα από πλούσιο υλικό ντοκουμέντων για τη δράση των δοσιλόγων στην κατοχή, που περιλαμβάνονται στην πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση του περιοδικού Πολίτης (τ. 136, Σεπτέμβριος 2005).
Aπό την ομιλία του συνταγματάρχη Παπαδόγκονα των Tαγμάτων Aσφαλείας, στην Kαλαμάτα (23/4/1944): Kρυμμένοι οι ελάχιστοι Έλληνες Kομμουνισταί κάτω από τον πομπώδη τίτλο «Eθνικό Aπελευθερωτικό Mέτωπο» οργάνωσαν κατά σατανικό τρόπο τα μέσα τα οποία θα έρριπτον εις τον αγώνα εναντίον της Eλληνικής Φυλής. O Kομμουνισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι θεομηνία, είναι γάγγραινα και θέλει θερμοκαυτήρα για να θεραπευθεί. Oι γερμανικές αρχές ενίσχυσαν τις εθνικές δυνάμεις με όπλα και πολεμοφόδια, με προθυμία και κατανόηση, έτσι ώστε να συσταθούν τα Eθνικά Tάγματα Aσφαλείας. O κομμουνισμός στην Πελοπόννησο δρα με τρόπο εντελώς εξοντωτικό για την Eλληνική Φυλή. Kαιροφυλακτούν και δολοφονούν έξω από τα χωριά γερμανούς στρατιώτες, οι χωρικοί δε φοβούμενοι γερμανικά αντίποινα εγκαταλείπουν τα χωριά και ακολουθούν τους κομμουνιστές.
Aπό το γράμμα του Έπαρχου Iστιαίας, Hλία Kουκούτση, προς τον γερμανό διοικητή του Oχυρού Bορείου Eύβοιας στις Γούβες: Kύριε Διοικητά, τελούντες αύριο 18 Mαΐου 1944 μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής των σφαγιασθέντων Eλλήνων και Γερμανών στρατιωτών υπό των ανταρτών κομμουνιστών, παρακολούμε υμάς όπως τιμήσετε τη σεμνή αυτή τελετή.
Aπό την προσφώνηση του Έπαρχου Iστιαίας στο μνημόσυνο: Προς τους αγαπημένους μας νεκρούς Έλληνας πατριώτας και τους φίλους μας Γερμανούς στρατιώτας που έπεσαν θύματα της αιμοβόρου μανίας των κομμουνιστών. Δεν θα λησμονήσωμεν ποτέ τη θυσία του αίματός σας και των σωματικών βασάνων σας τα οποία υπέστητε υπέρ του ιδεώδους της ελευθερίας της Πατρίδος και του ατόμου και σας υποσχόμεθα ότι θα λάβωμεν γενναία, αλλά και άγρια την εκδίκηση του αδικοσκοτωμού σας. Γερμανοί νεκροί, που σας ευγνωμονούμεν όπως ευγνωμονούμε και την μεγάλη σας Πατρίδα και τους Hγέτας της δια την υποστήριξη που μας παρέχουν για την από κοινού εξόντωση των κομμουνιστών ανταρτών. Yπέρ αναπαύσεως των ωραίων ψυχών σας που τόσο γενναία και τόσο θεληματικά έπεσαν υπέρ της Mεγάλης Γερμανίας και της Mικρής Eλλάδας μας.
Aποσπάσματα από την έκθεση του Aρχηγού Ες Ες σχετικά με την χρησιμοποίηση αστυνομικών δυνάμεων στην Eλλάδα (2/11/1944). Oι συνθήκες για δράση στην Eλλάδα δεν ήσαν ευνοϊκές. Σαν επακόλουθο και των εσωτερικών πολιτικών συνθηκών μπόρεσαν να αναπτυχθούν ο κομμουνισμός στις πόλεις και ο συμμοριτισμός στα βουνά. Kατ' αυτών πάλιν δεν πάρθηκαν έγκαιρα -αλλ' ούτε αρκετά ριζικά- μέτρα. Eπειδή οι δικές μας δυνάμεις δεν επαρκούσαν για την εκπλήρωση των καθηκόντων πάρθηκαν τα ακόλουθα μέτρα: Πρώτον, αναδιοργάνωση της Eλληνικής Aστυνομίας και της Xωροφυλακής σε μια συνολική δύναμη από 1.741 αξιωματικούς, 557 ανθυπασπιστές, 15.913 υπαξιωματικούς και άνδρες. Το έργο αφορούσε συγκρότηση, επανεξοπλισμό, εκπαίδευση και χρησιμοποίηση σε επιχειρήσεις. Tελική εκτίμηση: H ησυχία και η τάξη διατηρήθηκαν γενικά σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεύτερον, συγκρότηση τμημάτων Eλλήνων Eθελοντών σε μια συνολική δύναμη από 16.625 άνδρες. Tελική εκτίμηση: τα τμήματα Eλλήνων Eθελοντών ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών. Τρίτον, συγκρότηση των Eυζωνικών Tμημάτων (σε αγαστή σύμπνοια με την ελληνική κυβέρνηση) σε συνολική δύναμη από 532 αξιωματικούς, 656 υπαξιωματικούς και 4.537 άνδρες. Tελική εκτίμηση: Πολέμησαν τον κομμουνισμό και τις συμμορίες του EΛAΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία.
πηγη:http://politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=487


Η μαύρη "εθνική" Πηγάδα του Μελιγαλά (ειμαστε ολοι εδω των ανταρτων παιδια και εχει ακομα χωρο στον πατο το του μελιγαλα)




αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και (β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).

Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

Η μάχη και η σφαγή

Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.

*Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ' όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.

Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).

*Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.

Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.

*Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.

*Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.

*Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.

*Πιο ενδιαφέρουσα απ' αυτή την... κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή...

Μνημόσυνο ακατονόμαστων

Ευθύς εξαρχής, οι εκδηλώσεις στη μνήμη των «σφαγιασθέντων» πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα.

*Το πρώτο μνημόσυνο (24.6.45) καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στη φυλακή της κωμόπολης (Β. Κλεφτόγιαννης, «Οπως τα 'ζησα», σ. 143-4).

*Από το Σεπτέμβριο του 1945 η τελετή τυποποιείται, με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικό τη νομαρχία. Συμμετέχουν οι πολιτικές, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, τοπικοί πολιτικοί, τα σχολεία. Επί χούντας θα καθιερωθεί και αθλητικό τουρνουά ποδοσφαίρου και ανώμαλου δρόμου, με κύπελλα που αθλοθέτησαν τοπικοί παράγοντες και οι κυλινδρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» («Θάρρος» 17.9.67).

*Παράλληλα, «διευθετείται» ο χώρος των εκδηλώσεων. Βασιλικό διάταγμα του 1953 συστήνει ερανική επιτροπή με πρόεδρο το μητροπολίτη και μέλη το νομάρχη, το διοικητή Χωροφυλακής κ.ά. Από τον δημοσιευμένο απολογισμό του εράνου, πληροφορούμαστε ότι τη μερίδα του λέοντος «συνεισέφεραν» τα σχολεία και οι φαντάροι: 244.413 και 65.529 δρχ. αντίστοιχα, σε σύνολο 332.614 («Σημαία» 19.9.54). Μ' αυτά τα λεφτά χτίζεται παρεκκλήσι, «καλλωπίζεται» η Πηγάδα και υψώνεται ένας τεράστιος σταυρός.

Η τελική διαμόρφωση (μάντρες, πάρκινγκ κ.λπ.) θα γίνει επί χούντας, με πιστώσεις και επίβλεψη Ασλανίδη.

*Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού γιορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Παττακός, εξηγώντας ότι «η 21η Απριλίου απέτρεψε νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε «ιστορικό» δήμο («Εθνος» 18.9.67).

*Το 1968 παρευρίσκεται πρώτη φορά ο «ανώτατος άρχων» της χώρας, στο πρόσωπο του αντιβασιλιά Ζωιτάκη («Θάρρος» 24.9.68). Το 1969, η επιμνημόσυνη λειτουργία μεταφέρεται από την κεντρική εκκλησία της κωμόπολης στο χώρο της Πηγάδας και η τροχαία εκδίδει προληπτικές οδηγίες για την κυκλοφορία («Θάρρος» 21.9.69).

*Το 1973, ενόψει φιλελευθεροποίησης, οι αρχές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το μνημόσυνο. Ειδικά δρομολόγια λεωφορείων και τρένων μεταφέρουν «προσκυνητάς» απ' τους γύρω νομούς («Θάρρος» 14-16.9.73).

Αποκαλυπτικότερη είναι η «φρονηματιστική» λειτουργία της Πηγάδας τον υπόλοιπο χρόνο. Από τις τακτικές καταχωρίσεις του δελτίου πληροφοριών της νομαρχίας, πληροφορούμαστε ότι μεταφέρονται ομαδικά εκεί για «προσκύνημα» φαντάροι, ευέλπιδες, σπουδαστές επαγγελματικών σχολών, «κλιμάκια φοιτητών», δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοξενούμενοι της «Εθνικής Εστίας», ταξιδιώτες των προγραμμάτων του «Εθνικού ιδρύματος» και -φυσικά- ολόκληρα σχολεία.

*Μετά τη Μεταπολίτευση ο επίσημος γιορτασμός συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερους ενθουσιασμούς. Τον τόνο δίνουν τώρα οι δυναμικές εμφανίσεις της ακροδεξιάς: βασιλόφρονες που διαβεβαιώνουν ότι «σύντομα θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος», χουντικοί που προπηλακίζουν τον κοινοτάρχη «διότι ανεφέρθη στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού» (1976) και γιουχάρουν το νομάρχη (1977), χιτλερικοί που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εθνικοφροσύνης σοκαρισμένης απ' την περιθωριοποίησή της... Ο τοπικός τύπος καταγράφει τα συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

*Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.

*Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.

Η σταδιακή αυτή περιθωριοποίηση έχει, ωστόσο, ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πρώτη φορά τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και οι πεσόντες ταγματασφαλίτες «τιμώνται» ως τέτοιοι. Ενα χαρακτηριστικό των επίσημων γιορτασμών ήταν η διακριτική αποφυγή κάθε αναφοράς στα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας, με την προσφυγή σε εξωραϊστικά σχήματα λόγου: «αγρίως σφαγιασθέντες υπό αναρχικών στοιχείων», «μαρτυρικώς σφαγιασθέντες εθνικόφρονες πατριώτες», «θυσιασθέντες διά το μεγαλείον και την ελευθερίαν της Πατρίδος», «Ηρωες και Μάρτυρες οίτινες προσεφέρθησαν ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της υπερτάτης θυσίας», ακόμη και «αδίκως σφαγιασθέντες διά την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

*Μετά το 1982, αντίθετα, οι ομιλητές του «απολίτικου», «οικογενειακού» μνημοσύνου δεν αισθάνονται τέτοιου είδους αναστολές: «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ υπήρξε χειρότερος κατακτητής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς» διαβάζουμε π.χ. στον πανηγυρικό που εκφώνησε το 1999 η Ειρήνη Δορκοφίκη, διαβεβαιώνοντας τους συγκεντρωμένους ότι ο χαρακτηρισμός των ταγματασφαλιτών ως «προδοτών» και «συνεργατών των κατακτητών» δεν είναι παρά «αισχρή συκοφαντία» των κομμουνιστών και λοιπών «ευρωλιγούρηδων».

Στην ομιλία πάλι του 1997, ο δικηγόρος Βασίλειος Δημαρέσης ξεκαθαρίζει: «Οι ηρωικοί νεκροί μας δεν πολέμησαν με Ελληνες, διότι οι Κομμουνιστές έπαυσαν να είναι Ελληνες, τα εγκλήματά τους είναι εγκλήματα ξένων, εγκλήματα γενοκτονίας»!

Αραγε, τι απ' όλα αυτά θα μπορούσαν να «αμαυρώσουν» οι επίσημοι νοσταλγοί του Χίτλερ;



Τα ξεχασμένα θύματα

Μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της τραγωδίας του Μελιγαλά αφορά τα θύματα των «αγρίως σφαγιασθέντων» ταγματασφαλιτών της Πηγάδας. Εδρα ιταλών καραμπινιέρων, γερμανικής διλοχίας και του Τάγματος Ασφαλείας, η κωμόπολη χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, χώρος βασανιστηρίων και τόπος εκτελέσεων αντιστασιακών και ομήρων. Η απουσία μιας ολοκληρωμένης καταγραφής όσων σκοτώθηκαν απ' τους ταγματασφαλίτες είναι αποκαλυπτική για το κλίμα που επικράτησε στην περιοχή, τόσο κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και αργότερα. Καταφανώς ελλιπή, τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ωστόσο διαφωτιστικά.

Ο απολογητής των ταγματασφαλιτών Κοσμάς Αντωνόπουλος παραθέτει τα ονόματα 27 ατόμων που εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά από τις κατοχικές δυνάμεις. Οι 6 είναι κάτοικοι της κωμόπολης. Από τον πίνακα απουσιάζουν ωστόσο τα περισσότερα ονόματα που γνωρίζουμε από άλλες πηγές («Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1945», Αθήναι 1964).

Στο «Μεσσηνιακό βιογραφικό λεξικό» του Νίκου Καράμπελα (1962) αναφέρονται τα ονόματα 16 εκτελεσμένων στο Μελιγαλά το 1943-44. Στο δικό του βιβλίο ο Σπύρος Ξιάρχος καταγράφει τρεις ομαδικές εκτελέσεις 22 ατόμων κι άλλους 23 μεμονωμένους φόνους («Η αλήθεια για το Μελιγαλά», Καλαμάτα 1982, σ. 46-47). Απροσδιόριστο παραμένει, τέλος, πόσοι απ' τους 924 εκτελεσμένους Μεσσήνιους που μνημονεύονται σε πρόσφατη έκδοση, θανατώθηκαν στην έδρα του Τάγματος (Τάσος Αποστολόπουλος, «Μεσσηνιακή εκατόμβη 1940-1944», Καλαμάτα 2000).

Αποκαλυπτικότερες είναι κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες: Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ' αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 - τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Είχε πιαστεί (και βασανιστεί) από τους ταγματασφαλίτες ενώ επέστρεφε από την Καλαμάτα για το μνημόσυνο της μάνας της. Ενας κρατούμενος διέφυγε και, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γιάννης Σχινάς, «Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία», Αθήνα 1984, σ. 98-99).

Ακολούθησε στις 15.6.44 ο τουφεκισμός 10 κρατουμένων στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος) -σε αντίποινα, προφανώς, για το θανάσιμο τραυματισμό του ταγματασφαλίτη ταγματάρχη Γεωργανά στην Καλαμάτα. Την επομένη, 27 κρατούμενοι, 22 άντρες και 5 γυναίκες, τουφεκίστηκαν από το λόχο Καλαμάτας στις όχθες του Νέδοντα.

Δυόμισι δεκαετίες μετά την επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, μάταια θ' αναζητήσει κανείς στο Μελιγαλά ή τα περίχωρά του κάποιο μνημείο γι' αυτούς τους πεσόντες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο», ήταν η απάντηση του προέδρου του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας» κ. Μανιάτη, όταν τον ρωτήσαμε για τους εκτελεσμένους από το Τάγμα Ασφαλείας. Στην Καλαμάτα, μια λιτή στήλη (χωρίς ονόματα ή αριθμούς) στήθηκε από το Δήμο στο χώρο των εκτελέσεων, μακριά από τα μάτια του κοινού, μόλις το 2002. Η επιγραφή κάνει λόγο για «εκτελεσθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους», αποφεύγει όμως να αναφέρει την ακριβή ταυτότητα των εκτελεστών.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταματήσαμε στο επιβλητικό μνημείο για τους 204 εκτελεσμένους της Παλιόχουνης, λίγο πριν από τη Μεγαλόπολη. Απ' αυτούς, οι 154 είχαν συλληφθεί από ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα και τουφεκίστηκαν απ' τη Βέρμαχτ σε αντίποινα για την καταστροφή γερμανικής φάλαγγας απ' τον ΕΛΑΣ. Το τμήμα της επιγραφής που πληροφορεί ότι σκοτώθηκαν «από τους Γερμανούς» έχει σβηστεί με φαιοπράσινη μπογιά.
πηγη:http://eroika.pblogs.gr/2008/11/h-mayrh-ethnikh-phgada-toy-meligala-fwtia-kai-tsekoyri-stoys-pro.html





*1.Δοσίλογοι
Από την Live-Pedia.gr
Οι συνεργάτες των Γερμανών και των συμμάχων τους στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Μέσα στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας οι δοσίλογοι γίνονταν φασιστικά όργανα σε κυβερνήσεις που επέβαλλαν τα στρατεύματα κατοχής. Οι περισσότεροι κατατάχτηκαν σε στρατιωτικά και αστυνομικά σώματα, με κύριο στόχο τους την προπαγάνδα υπέρ των ναζί και των φασιστών και την κατάδοση των συμπατριωτών τους. Μετά την απελευθέρωση των χωρών που είχαν κατακτηθεί

από τους Ιταλούς
(σημειωση του ANTIFA-AREA:στην πραγματικοτητα ελαχιστοι δοσιλογοι τιμωρηθηκαν,οι περισσοτεροι εγιναν τα αγαπημενα παιδια-συνεργατες ολων των μετεπειτα κυβερνησεων).
*2.Τάγματα Ασφαλείας
Από τη Βικιπαίδεια
Τα Τάγματα Ασφαλείας, γνωστά και σαν Τάγματα Ευζώνων, ήταν δοσιλογικές στρατιωτικές ομάδες που έδρασαν στην Ελλάδα κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ρόλο υποστηρικτικό των γερμανικών δυνάμεων κατοχής. Δημιουργήθηκαν από την κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη σε συνεργασία με το γερμανικό στρατό κατοχής, με σκοπό να πλήξουν την αντίσταση που προέβαλε ο ΕΛΑΣ. Έδρασαν τον τελευταίο ενάμισι χρόνο της κατοχής, κυρίως στην Πελοπόννησο, τη δυτική Στερεά Ελλάδα και την Αθήνα.