Ο νέος εσωτερικός εχθρός

Ο «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ» ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Ο «ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ» ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Ο νέος εσωτερικός εχθρός

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ / ios@enet.gr

Αθήνα 23.12.2008

Δυο μήνες μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, βρισκόμαστε πια στη φάση της αποτίμησης της μεγαλύτερης νεανικής εξέγερσης των μεταπολιτευτικών χρόνων. Μιας εξέγερσης που, όπως συμβαίνει πάντα με τα ξεσπάσματα αυτού του είδους, δεν παρήγαγε μεν άμεσα πολιτικά αποτελέσματα, είναι όμως βέβαιο πως δεν θα μείνει χωρίς επιπτώσεις στις συνειδήσεις και την πολιτική συμπεριφορά χιλιάδων νέων (και όχι μόνο), όπως διαπιστώνουμε από την αυξημένη μαχητικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται πια οι αθλιότητες των κυβερνώντων.

Οι πρόσφατες δυναμικές αντιδράσεις στην καταστροφή του πάρκου της οδού Κύπρου στα Πατήσια αποτελούν ένα, μικρό μόνο, πρώτο δείγμα αυτής της καινούριας πραγματικότητας.

Μια ειδική πτυχή της δημόσιας συζήτησης για την εξέγερση του Δεκέμβρη αφορά τη στάση του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου» απέναντι στα γεγονότα. Αναφερόμαστε στο ιδιόμορφο εκείνο δίκτυο πολιτικών κινήσεων, εντύπων, πολιτιστικών συλλόγων και ιστοσελίδων που αναδύθηκε ως διακριτό υποκείμενο πριν από δύο χρόνια, με αφορμή την εκστρατεία ενάντια στο «μειοδοτικό» βιβλίο ιστορίας της Στ' Δημοτικού κι έκτοτε αποτελεί μιαν ακόμη αυτοτελή συνιστώσα της εγχώριας πολιτικής ζωής.

Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του «χώρου», που περιλαμβάνει συλλογικότητες τόσο της παραδοσιακής ακροδεξιάς όσο και προερχόμενες από τη μεταπολιτευτική αριστερά, έχουν περιγραφεί αναλυτικά σε παλιότερα δημοσιεύματά μας («Κ.Ε.» 18/2/07, 11/3/07 και 24/3/07). Δεν χρειάζεται, ως εκ τούτου, να τα επαναλάβουμε εδώ. Θα σημειώσουμε απλά πως, και τούτη τη φορά, η κοινή (εχθρική) στάση του «χώρου» απέναντι στη νεανική εξέγερση αποτυπώθηκε κυρίως μέσα από τη λειτουργία ενός ενιαίου επικοινωνιακού δικτύου, με την αναπαραγωγή των ίδιων πολιτικών κειμένων και αναλύσεων σε έντυπα και σάιτ και τη συνακόλουθη «ζύμωση» των επιμέρους συνιστωσών του πάνω σε μια κοινή προβληματική.

Δύο ήταν τα βασικά σημεία στα οποία συνέκλιναν οι αναλύσεις του «πατριωτικού χώρου» για το κίνημα της νεολαίας της χώρας μας:

*Πρώτον, η πάνδημη καταγγελία των προοδευτικών ιδεών της μεταπολίτευσης (ιδίως της «αποξένωσης» του σχολείου και της κοινωνίας από τις «πατροπαράδοτες αξίες» του έθνους) ως υπεύθυνων για τον «εκτραχηλισμό», τον «εθνομηδενισμό» και την «αυθάδεια» της νεολαίας, άμεση απόρροια των οποίων θεωρήθηκε η εξέγερση.

*Δεύτερον, η σύμπλευση με τα σενάρια που εκπορεύθηκαν από το Μαξίμου και (όπως το καλοκαίρι του 2007 με τις πυρκαγιές ή, πρόσφατα, με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου) αποδίδουν την «αναταραχή» σε υποτιθέμενο σχεδιασμό των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (και των «ντόπιων οργάνων» τους) με στόχο την ανατροπή της «εθνικά υπερήφανης» κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή.

Ανάλογα με την ιδιοπροσωπία των επιμέρους συνιστωσών του «χώρου», τα σενάρια αυτά εμφανίζουν βέβαια κάποιες διαφορές όσον αφορά την ακριβή ταυτότητα (και κυρίως τον καταμερισμό ευθυνών μεταξύ) των υποτιθέμενων «οργάνων» της σκευωρίας. Η συνωμοτική λογική παραμένει, ωστόσο, κοινή σε όλες τις προσεγγίσεις.

Εξίσου κοινές είναι οι παραπλανητικές συγκρίσεις της πρόσφατης εξέγερσης με τις αντικυβερνητικές «πορτοκαλί επαναστάσεις» που σημειώθηκαν -με εμφανή αμερικανική υποστήριξη- την τελευταία δεκαετία σε διάφορες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Οι πρωτεργάτες

Σύμφωνα με τις μεταγενέστερες εξιστορήσεις, το «κίνημα» κατά του βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού ξεκίνησε από έναν βορειοελλαδίτη δάσκαλο, τον Δημήτρη Νατσιό. Μετά τη νίκη του κινήματος, αυτός συνέχισε τον αγώνα από άλλο μετερίζι: τον περασμένο Μάρτιο οργάνωσε π.χ. μαζί με τον Κώστα Ζουράρι «αγωνιστικές» παρελάσεις μαθητών της Θεσσαλονίκης στα σύνορα με την ΠΓΔΜ.

*Σε κείμενό του που τιτλοφορείται «Εάλω... οι πόλεις» και αναρτήθηκε στις 11/12/08 στον δικτυακό τόπο «Αντίβαρο» (για να αναδημοσιευθεί στη συνέχεια στο «Ρεσάλτο»), ο ίδιος δάσκαλος εκφράζει τον πανικό του μπροστά στα τεκταινόμενα:

«Σφίχτηκε η καρδιά μας αυτές τις ημέρες. Τι κακό είναι αυτό; Πώς κατάντησε έτσι η καημένη η πατρίδα μας; Φόβος και τρόμος για τα μελλούμενα». Η ανησυχία του δεν αφορά την κρατική βία («όσοι μιλούν για συλλογική ευθύνη της αστυνομίας», αποφαίνεται, «είναι ή επιπόλαιοι ή φερέφωνα του κουκουλαβάνου») αλλά την έκταση των αντιδράσεων: «Στα δημοτικά σχολεία αυτές τις μέρες μικρά παιδιά φορούν τις κουκούλες των παλτών τους και παπαγαλίζουν το γνωστό πανάθλιο σύνθημα κατά της αστυνομίας. Αλίμονό μας!»

Η ανάλυσή του είναι εξαιρετικά απλή: «Σ' εκείνα τα κρίσιμα χρόνια πρέπει να εντοπίσουμε τα αίτια του τωρινού κακού. Χούντα - Πολυτεχνείο - Αλλαγή, τα τρία αυτά κομβικά γεγονότα ίσως μπορούν να ερμηνεύσουν το σημερινό ψυχορράγημα της πατρίδας». Η χούντα «κατόρθωσε να γελοιοποιήσει αξίες με τις οποίες πορεύτηκε ο λαός μας επί αιώνες», η δε πτώση της έφερε την κατάρρευση:

Συγκλίσεις και αποκλίσεις του «πατριωτικού χώρου» κατά την αποτίμηση της νεανικής εξέγερσης.

«Μεταπολίτευση. Δεν ήταν απλά τα πράγματα. Ο,τι χειρότερο είχε συμβεί. Διαπομπεύονται, καταστρέφονται ρίζες. Ανοίγει άβυσσος κάτω από τα πόδια μας. Χάσαμε την ταυτότητά μας, την ιδιοπροσωπία μας. Ο Ελληνας υποκορίστηκε, μεταβλήθηκε σε Γραικύλο. Τον έφαγε η πρόοδος, η πολλή, η αχώνευτη. Αλλαξε τα φώτα στην Παιδεία. Κατέστρεψε τη γλώσσα. Εξοβέλισε πρότυπα εδραία, "δίδαξε" στα παιδιά πρώτα τη διεκδίκηση και μετά την υποχρέωση, τα γέμισε με μιαν αρρωστιάρικη ανησυχία για το πώς θα βγάλουν το ψωμί τους μονάχα».

Πώς να μην ακολουθήσει χάος, αφού «αυτά τα πρώην παιδιά και νυν κουκουλοφόρες ορδές ποτέ δεν διδάχθηκαν την απαγόρευση, τον σεβασμό, την πειθαρχία. Δεν έμαθαν ότι υπάρχει και Θεός, και χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται. Τώρα διαλύουν, γιατί τους ανήκει -έτσι τους λέμε- την πατρίδα μας».

*Ακόμη πιο προωθημένη ήταν η στάση του δικτυακού τόπου «Αντίβαρο», που το 2006 οργάνωσε την ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών ενάντια στο βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού. Κάποια από τα κείμενα που αναρτήθηκαν εκεί τον Δεκέμβριο για την εξέγερση καταγγέλλουν ως υπεύθυνες τις «ξενόφερτες ιδεολογίες» (συγκεκριμένα: «τα αδιέξοδα φιλελεύθερα και μαρξιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα») «που από καιρό ροκανίζουν τον ελληνικό κατ' αλήθειαν συλλογικό βίο» και την «κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη και δικαιοσύνη» (Παναγιώτης Ηφαιστος).

Τα περισσότερα, όμως, επικεντρώνονται στην αναπαραγωγή των σεναρίων περί «πορτοκαλί επανάστασης».

*Αφού ξεκαθαρίσει πως «η δολοφονία του 15χρονου ήταν μεμονωμένο περιστατικό» κι ότι «δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες» της κυβέρνησης, ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας δηλώνει εντυπωσιασμένος από τον «πανελλαδικό συντονισμό», για να αναρωτηθεί στη συνέχεια ρητορικά: «Μήπως πρόκειται για προσπάθεια παρέμβασης των δυνάμεων που θέλουν να ανατρέψουν τον Καραμανλή; Τα τρία "διπλωματικά" ανοίγματα που έκανε πρόσφατα (προς Ρωσία, προς Κίνα και η άρνηση της υιοθέτησης της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια) τον έχουν βάλει στο στόχαστρο».

Πορτοκαλί και μαύρο

*Κατηγορηματικότερος, ο αντιπροέδρος του «Δικτύου 21» Χρύσανθος Λαζαρίδης μας διαβεβαιώνει πως «αυτό που έγινε, πριν λίγα εικοσιτετράωρα ΔΕΝ ήταν "επανάσταση". Δεν ήταν "εξέγερση". Δεν ήταν "έκρηξη κοινωνικής διαμαρτυρίας"». Απλά, «κάποιοι εκμεταλλεύθηκαν ένα τραγικό περιστατικό για να αποπειραθούν "πολύχρωμη εξέγερση" και στην Ελλάδα (κατά τα πρότυπα της Γεωργίας και της Ουκρανίας)». Καλεί, μάλιστα, τον λαό να «ξεσπάσει» και να «τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες» (10.12).

*Μπροστάρης στον αγώνα κατά του «αφελληνιστικού πολυπολιτισμού» και των ιστοριογραφικών παραφυάδων του, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Ρωμανός προχωρεί ακόμη παραπέρα.

«Μετά το ολοκαύτωμα της ελληνικής υπαίθρου το 2007, είδαμε τέλος του 2008 και τις πόλεις να καίγονται» γράφει στο «Παρόν» (21/12). «Καταργήστε τα ΜΑΤ, αφοπλίστε τη δολοφονική αστυνομία, απαιτεί από την κυβέρνηση το χάος. Να βγουν τα σχολιαρόπαιδα στο δρόμο, να εκπαιδευτούν από τις κουκούλες στην υψηλή τέχνη της εκ των ένδον διάλυσης της πατρίδας τους. Να απαιτήσουν, αν και ακόμα ζουν στην ευμάρεια του οικογενειακού οίκου, ικανοποιητικές αποδοχές για το μέλλον τους». Ιδού, λοιπόν, η νέα εθνική απειλή: οι «υπερβολικές» απαιτήσεις των νέων για... ικανοποιητικές αμοιβές!

Με λιγοστές εξαιρέσεις, οι εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι που πρωταγωνίστησαν στην καμπάνια για την αποκατάσταση της «εθνικά ορθής» σχολικής ιστορίας θα στρατευθούν επίσης στην «αποκάλυψη» της «συνωμοσίας» που κρύβεται πίσω από τη νεανική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008.

*Η επικοινωνιακή π.χ. ναυαρχίδα του «πατριωτικού χώρου», το «Παρόν» του Μάκη Κουρή, ήταν αυτή που ανέλαβε να στηρίξει τα σενάρια περί «πορτοκαλί επανάστασης» με απτά (πλην ευφάνταστα) «στοιχεία». Ηδη από τις 14/12, εκτενές ανώνυμο ρεπορτάζ προσπαθεί να μας πείσει π.χ. πως «όλοι και όλα "φωτογραφίζουν" σχέδιο», επικαλούμενο «γεγονότα» όπως ο ερχομός στην Αθήνα τηλεοπτικών συνεργείων του BBC και του Ρόιτερ πριν από τον φετινό γιορτασμό του Πολυτεχνείου, η υποτιθέμενη «μεταφορά» 300 ταραξιών «από τα Χανιά στη Λάρισα» ή ο (διόλου πρωτότυπος) ισχυρισμός κάποιου ανώνυμου στελέχους του ΠΑΣΟΚ πως οι περισσότεροι καταληψίες του ΕΜΠ δεν είναι φοιτητές.

Μαθαίνουμε, τέλος, ότι μετά τις πρώτες συγκρούσεις «ο Δήμος της Αθήνας μάζεψε 27 αυτοκίνητα με πέτρες θαλάσσης», με τις οποίες κάποια μυστηριώδης δύναμη εφοδίασε τους καταληψίες του ΕΜΠ. Η τελευταία αυτή «είδηση» απευθύνεται προφανώς σε ανθρώπους που αγνοούν παντελώς πώς ξηλώνονται πεζοδρόμια εν ώρα οδομαχιών -αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε την αναπαραγωγή της από έντυπα όπως το εξαρχιώτικο «Ρεσάλτο»...

*Η εφημερίδα του Κουρή δεν ήταν φυσικά η μόνη απ' την οποία μπορούσε ν' αντλήσει κανείς τέτοιου είδους «πληροφορίες». Αψογος προφανώς γνώστης της αλβανικής, ο Μάκης Δεληπέτρος αποκάλυψε στην «Απογευματινή» (11/12) ότι οι οδομαχίες με τα ΜΑΤ διεξάγονται από «καταστροφείς» που δεν είναι μόνο «ποτισμένοι με αμφεταμίνες για να αντέχουν σε τετραήμερες αψιμαχίες», αλλά και «εκ των οποίων πλείστοι όσοι ακούσαμε να μιλούν τη διάλεκτο Γκεγκ με την απόχρωση των βουνών του Κοσόβου»!

Ο «Αδέσμευτος Τύπος», πάλι, μας πληροφορεί πως «οι αρχές ασφαλείας έχουν εντοπίσει συγκεκριμένους Σκοπιανούς "αντιεξουσιαστές" στα θλιβερά γεγονότα της Θεσσαλονίκης» (3/1).

*Στον «Ελεύθερο», ο Απόστολος Αποστολόπουλος διαπιστώνει πως «ο υπόκοσμος βγήκε παγανιά και καίει οργανωμένα τις πόλεις, όπως πέρυσι έκαψε τα δάση», αλλά και ότι «Πακιστανοί πληρώθηκαν για να πάρουν μέρος, επικουρικά, στο πάρτυ της καταστροφής και του πλιάτσικου» (12/12).

*Ο Μανόλης Κοττάκης, τέλος, θα μας ενημερώσει από τις στήλες του «Ελεύθερου Τύπου» (12/12), επικαλούμενος «πληροφορίες του ρεπορτάζ» που δεν είναι βέβαια σίγουρος «αν ισχύουν» (αλλά παρ' όλα αυτά τις δημοσιεύει), ότι «από τις 17 Νοεμβρίου βρίσκονται στην Ελλάδα "εισαγόμενοι αντιεξουσιαστές"».

Και συνεχίζει: «Οι πληροφορίες λένε ότι μερικοί από όσους κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, το βράδυ του Σαββάτου, δεν ήταν Ελληνες. Οτι ήταν δύο διαφορετικών εθνικοτήτων. Τη μία τη φωτογράφισε με τον τρόπο της η Αλέκα. Για την άλλη δεν χρειάζεται να έχουμε πολλή φαντασία. Είναι από γειτονική χώρα της πρώτης. [...] Ο Καραμανλής ξέρει, αλλά δεν του επιτρέπει η θέση του να μιλήσει. Οταν γραφτεί κάποτε η Ιστορία θα τα μάθουμε όλα». (Προς το παρόν, ο πρωθυπουργός μας κλείνει απλώς το μάτι μέσω του έμπειρου δημοσιογράφου).

Από δεξιά κι αριστερά

*Πολύ λογικά, τα έντυπα και οι οργανώσεις της ακροδεξιάς, ολόκληρη η πολιτική φιλοσοφία των οποίων οικοδομείται πάνω σε παρόμοιες συνωμοτικές θεωρίες, δεν έμειναν πίσω. Για τη «Χρυσή Αυγή» είναι έτσι προφανές ότι βρισκόμασταν μπροστά σε μια «γενική πρόβα για πορτοκαλί "επανάσταση"» από «μηχανισμούς αποσταθεροποίησης» -με τη διαφορά, βέβαια, ότι αυτοί οι τελευταίοι θέλουν να πλήξουν όχι την κυβέρνηση αλλά την Ελλάδα γενικώς, η οποία «τους ενοχλεί» και «πρέπει να τσαλακωθεί» (10/12).

Αλλωστε, κατά τη ναζιστική εφημερίδα και οργάνωση, ακόμη και ο Μάης του '68 δεν ήταν παρά «η πρώτη πορτοκαλί επανάσταση» (12/5/08).

Στην απομάκρυνση του σχολείου από τη θρησκεία επιρρίπτεται η ευθύνη για τη «θρασύτητα» της νέας γενιάς.

*Από κοντά κι ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Στη συνέντευξη τύπου που έδωσε στις 12/12. εξήγησε πως «οι νέοι είναι αυθόρμητοι», μεν, αλλά «έχουν και μια αθωότητα» που «πάντα ιστορικά την εκμεταλλεύονται πράκτορες, προβοκάτορες και παράσιτα». Εφερε μάλιστα, σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα το... Πολυτεχνείο του 1973, όταν «πάνω από τον απλό αγώνα των νέων πέρασε ο Ιωαννίδης» («Α1» 13/12/08). Για να ακυρωθεί η «προβοκάτσια», ζήτησε έτσι την προληπτική απαγόρευση των δημόσιων συναθροίσεων σε όλη τη χώρα!

*Ακόμη πιο εύγλωττα ήταν άλλα στελέχη του ΛΑΟΣ. «Κάποιοι διεθνείς ολετήρες φοβούνται πολύ το Ελληνικό Εθνος και τα παιδιά του. Είναι αυτοί που ονειρεύονται μέσα από τα σκοτεινά λαγούμια τους την κατάλυση της ελευθερίας λαών και εθνών είτε με διάφορες εκδημοκρατίσεις [!] είτε με πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές» μας διαβεβαιώνει, π.χ., από τη μόνιμη στήλη του στο «Στόχο» (18/12) ο Σπυρίδων Καραχάλιος, μέλος της Γραμματείας Ιδεολογικού του κόμματος, προειδοποιώντας ότι «οι γνωστοί πασίγνωστοι της αναρχικής ψευδοεπανάστασης εμφανίζονται κάθε φορά που ζητείται εθνική ήττα». Ευτυχώς, όμως, κατά το ίδιος στέλεχος του ΛΑΟΣ, «ο λαός μας προσβλέπει στους υποτιθέμενους ακραίους της Ελληνικής Εθνικοκοινωνικής [= Εθνικοσοσιαλιστικής] Παράταξης και εμείς οφείλουμε να ηγηθούμε μιας ριζοσπαστικής πολιτικής ανατροπής και εγκαθίδρυσης ενός Εθνικού λαοκρατικού Καθεστώτος».

Εντελώς διαφορετικά διλήμματα έθεσε η εξέγερση στους παλιούς ακροαριστερούς της μεταπολίτευσης που σήμερα συνωστίζονται στον «πατριωτικό χώρο». Κάποιοι απ' αυτούς είχαν πρωταγωνιστήσει, βλέπεις, στις (ομοειδείς αλλά πολύ μικρότερης κλίμακας) δυναμικές αντιδράσεις που ακολούθησαν τον φόνο του, Μιχάλη Καλτεζά, το 1985. Η αντίφαση ανάμεσα σ' αυτό το παρελθόν και την τωρινή πολιτική συμμαχιών με τις «εθνικά ευαίσθητες» δυνάμεις της χώρας, σε συνδυασμό με την οργανωτική αποκοπή από ένα κίνημα στο οποίο αποδίδουν «εθνομηδενιστικά» χαρακτηριστικά, ήταν έτσι κάτι παραπάνω από ορατή.

*Το «Ρεσάλτο» δεν αντιμετώπισε, βέβαια, κανένα δίλημμα. «Τις αγελαίες ψυχώσεις αυτών των ημερών τις είπαν οι έμμισθοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υπάλληλοι "κοινωνική εξέγερση" και μάλιστα οι πολιτικοί προβοκάτορες (ΣΥΡΙΖΑ) παρομοίωσαν τα γεγονότα με τα ιστορικά κινήματα» γράφει χαρακτηριστικά ο «εκδότης-διευθυντής-ιδιοκτήτης» του, Θύμιος Παπανικολάου, στο τεύχος του Ιανουαρίου.

Στην πραγματικότητα, υποστηρίζει, «δεν ήταν καμιά "λαϊκή εξέγερση" εναντίον του καθεστώτος, αλλά μια "εξέγερση" του καθεστώτος εναντίον της κοινωνίας, του λαού και των αυθεντικών κινημάτων, μια "εξέγερση" των "νταβάδων" και των υπαλλήλων τους για τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τη μετατροπή της σε ζούγκλα».

Δεν διστάζει μάλιστα να υποδείξει και τους υπαίτιους του ξεσηκωμού:

«Τον τόνο της "καθοδήγησης" τον δίνουν οι πιο καλοδουλεμένες μήτρες της "νταβατζίδικης" καμαρίλας: το Λαμπρακιστάν και η "Ελευθεροτυπία". Τα πρωτοσέλιδα αυτών των εφημερίδων είναι αποκαλυπτικά. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι η πρακτική των εστιών του Σόρος: "Ιός" και "Indymedia"» (σ. 13).

*Από κοντά και κάποιος Αντώνης Πλάκας, που αναπτύσσει το γνωστό σενάριο περί υπονόμευσης της κυβέρνησης Καραμανλή «για το θράσος της να αψηφήσει τις αυτοκρατορικές εντολές και να συνάψει κομβικές σχέσεις με τη Ρωσία», συνδέοντας την εξέγερση με τις πυρκαγιές του 2007 και τη «λαίλαπα των σκανδάλων και της σκανδαλολογίας» (σ. 7). Ο ίδιος ανακαλύπτει επίσης σχέδιο αντικατάστασης της ΕΛ.ΑΣ. με «στρατιές πολυεθνικών αλλοδαπών μισθοφόρων», αφού «οι ελληνικές στρατιωτικές και αστυνομικές δομές που υπάρχουν σήμερα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη νέα φασιστική θηριωδία του πλανητικού ιμπεριαλισμού, ακριβώς γιατί προέρχονται από τα σπλάχνα αυτού του λαού» (σ. 29). Τα ΜΑΤ, προπύργιο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα!

Τα «χαϊδεμένα τσογλάνια»

*Προβλήματα δεν έχει ούτε ο Κομοτηναίος «Αντιφωνητής», εκ των συνεκδοτών της «Ρήξης», που βλέπει στην εξέγερση έναν συγκερασμό της «ελεεινής νοοτροπίας του χαϊδεμένου τσόγλανου που θέλει το άτομο να ζητά τα πάντα εδώ και τώρα» και της «ανθελληνικής ψύχωσης της κυρίαρχης ιντελιγκέντσιας» (16/12/08, σ. 5), προσφεύγει δε στον Στέλιο Παπαθεμελή για να μας αναλύσει τα τεκταινόμενα και να εισηγηθεί τη χρήση «λαστιχένιων σφαιρών» κατά των διαδηλωτών (σ. 2). Λίγο παρακάτω διαβάζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η «κοινοβουλευτική φασιστοπλέμπα των ψευτοαριστερών ρεβιζιομηδενιστών της απόλυτης ντροπής», είναι «σχεδόν εκτός νόμου πλέον στη συνείδησή μας» (σ. 8).

*Η ίδια η «Ρήξη» στέκεται μάλλον αμήχανη απέναντι στα γεγονότα. Το πρώτο φύλλο που κυκλοφόρησε μετά την εξέγερση καταφεύγει σε μια πλουραλιστική καταγραφή απόψεων, με κοινό χαρακτηριστικό την αποστασιοποίηση μεν από το κίνημα, όχι όμως και την ανοιχτή πάντα καταγγελία του.

Τον τόνο δίνει, ωστόσο, κι εδώ το άρθρο του Γιώργου Ρακκά, που διαπιστώνει πως «τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του ξεσπάσματος είναι η άρνηση, η καταστροφή κι ένας διάχυτος, γενικευμένος μηδενισμός» και καταφεύγει -κι αυτός- στα γνωστά σενάρια: «Οι ολιγάρχες του τόπου έχουν βρει μια πολύ κατάλληλη ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τη διάχυτη οργή των νέων και να χρησιμοποιήσουν τη δολοφονία του Αλέξη, προκειμένου να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη φθορά στην κυβέρνηση και να ρίξουν τον Καραμανλή, λόγω των ανοιγμάτων που έκανε προς τους Ρώσους και τους Κινέζους».

*Στο επόμενο φύλο (10/1/09), την ανάλυση του φαινομένου αναλαμβάνει ο Γιώργος Καραμπελιάς, ισορροπώντας ανάμεσα στις «ανταγωνιστικές εκδοχές» της εξέγερσης και της «πορτοκαλί επανάστασης». Διαπιστώνει βέβαια μια «ατμόσφαιρα εθνομηδενισμού, μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, ιδεολογικής, ακόμα και φυσικής τρομοκρατίας», καθώς «αυτά τα παιδιά είναι απολύτως "κακομαθημένα" και στην ίδια την εξέγερσή τους». Τις «μηδενιστικές αντιδράσεις» αυτής της «χαβιαροαριστεράς», προειδοποιεί, «μπορούν να τις εκμεταλλευτούν ή να επιχειρήσουν να τις εκμεταλλευτούν, τόσο εξωτερικές δυνάμεις, που θέλουν να ρίξουν ή να υποτάξουν ακόμη περισσότερο τον Καραμανλή, όσο και εσωτερικοί καιροσκόποι -Αλαβάνοι, αλλά και τρομοκράτες».

Μας διαβεβαιώνει, ωστόσο, ότι «η έκταση των Δεκεμβριανών του 2008 είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρότερη απ' ό,τι εμφάνισαν τα κανάλια, τα κόμματα και οι πρεσβείες [!], επειδή είχαν συμφέρον να το κάνουν».

Τελικό συμπέρασμα του άρθρου (που αναπαράγεται στο «Αντίβαρο» και αλλού) είναι ωστόσο η ανάγκη προσεταιρισμού των «παρασυρμένων» από τις υγιείς δυνάμεις του έθνους: «Θα ήταν μεγάλο σφάλμα να χαρίσουμε όλη αυτή τη νεολαιίστικη αντίδραση στις δυνάμεις της ψευδο-εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού, χαρακτηρίζοντάς την συλλήβδην ως αντιδραστική ή "φασιστική νέου τύπου". Η πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια θα οδηγήσει στη συρρίκνωση αυτών των τάσεων και την ενίσχυση των αντιπαγκοσμιοποιητικών ρευμάτων, τα οποία, με τη σειρά τους, δεν θα πρέπει να εκχωρήσουμε αμαχητί στο ΛΑΟΣ και τη Χρυσή Αυγή».

Φως φανάρι ότι μεταξύ αυτών των «συνιστωσών» παίζεται η ηγεμονία του «πατριωτικού χώρου» και των «αντιπαγκοσμιοποιητικών ρευμάτων»...

---

Το άλλο «κίνημα»

Χωρίς αμφιβολία, ήταν η δεύτερη μεγάλη είδηση των ημερών της εξέγερσης, δίπλα στο μαζικό ξεσηκωμό της νέας γενιάς. Αναφερόμαστε στην κινητοποίηση ενός ιδιότυπου παρακράτους «αγανατισμένων πολιτών» που «πήραν το νόμο στα χέρια τους», υποκαθιστώντας (ή συντρέχοντας) την ΕΛ.ΑΣ. κατά των διαδηλωτών σε μια σειρά από πόλεις - από την Πάτρα και τη Λάρισα ώς τη Λαμία και την Κομοτηνή.

Η επιστράτευση αυτών των «αγανακτισμένων» έγινε είτε με άγνωστης ταυτότητας SMS είτε με την οργανωμένη διασπορά φημών, που «προειδοποιούσαν» για επικείμενες επιδρομές «εισαγόμενων κουκουλοφόρων» στις αντίστοιχες πόλεις και καλούσαν τους καταστηματάρχες σε «αυτοάμυνα». Η προέλευση αυτών των σύγχρονων «ψιθύρων» ήταν κάτι παραπάνω από προφανής και, σύμφωνα με ηγετικά στελέχη των τοπικών κοινωνιών, πήγαζε από τα υπολείμματα παρακρατικών μηχανισμών του παρελθόντος.

Ο δήμαρχος Πατρών Αντρέας Φούρας έκανε λόγο για επανεμφάνιση των ανθρώπων που είχαν οργανώσει τις διαβόητες «ανακαταλήψεις» σχολείων του 1991 (με αποτέλεσμα τον κτηνώδη φόνο του καθηγητή Τεμπονέρα απ' τον τότε πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ), ενώ στην Κομοτηνή ο δημοτικός σύμβουλος Δάμων Δαμιανός σύγκρινε τις βιαιότητες κατά των φοιτητών με το πογκρόμ του 1990 κατά της μουσουλμανικής μειονότητας, επισημαίνοντας ότι «οι ίδιοι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν τότε, πρωταγωνιστούν και σήμερα» («Παρατηρητής» 13.12).

Κοινό χαρακτηριστικό όλων των περιπτώσεων ήταν ότι, στις πόλεις όπου εμφανίστηκαν οι «αγανακτισμένοι», δεν είχαν σημειωθεί καταστροφές ιδιωτικών περιουσιών από διαδηλωτές.

Οσο για τους παρακρατικούς που έσπευσαν να «αποκαταστήσουν την τάξη», δεν φάνηκαν να νοιάζονται για το σεβασμό της δημόσιας περιουσίας περισσότερο από τους «κουκουλοφόρους». Τόσο στην Πάτρα όσο και στην Κομοτηνή, οι «αγανακτισμένοι πολίτες» έσπασαν τις εισόδους ή/και παράθυρα πανεπιστημιακών κτιρίων, κατά την προσπάθειά τους να λιντσάρουν τους φοιτητές που βρίσκονταν εκεί. Φυσικά, ουδείς συνελήφθη από τα ΜΑΤ γι' αυτές τις καταστροφές, ούτε ακούστηκε οποιαδήποτε φωνή για δίωξη των εν λόγω «πολιτών» για διακεκριμένες φθορές...

Η στάση του «πατριωτικού χώρου» απέναντι σ' αυτή τη δυναμική έκφραση της διπλής πόλωσης κινήθηκε κατά κανόνα μεταξύ ενεργού ανάμειξης κι ενθουσιώδους υποδοχής. Δεν είναι μόνο η ναζιστική οργάνωση του Μιχαλολιάκου που επαίρεται ότι «στην Πάτρα και σε άλλες πόλεις οι πολίτες όχι απλά αντέδρασαν αλλά εγκωμίασαν και τη Χρυσή Αυγή διότι μόνο αυτή ήταν δίπλα τους» (24.12). Ούτε οι απολογητές της, όπως ο Γ. Φωτιάδης του «Αδέσμευτου Τύπου» ή ο πρώην υπουργός Βασίλης Μπεκίρης στην «Απογευματινή» (18.12), που καταγγέλλουν σαν συκοφαντίες («των "καλόπαιδων" της "παγκοσμιοποιημένης" και νεοταξίτικης δημοσιογραφίας» και των «υπερασπιστών των αναρχικών») κάθε ταύτιση των «νοικοκυραίων εμπόρων», που «πήραν το νόμο στα χέρια τους και προστάτευσαν την περιουσία τους», με «ανύπαρκτους χρυσαυγίτες».

Με την εξαίρεση ενός ενδιαφέροντος άρθρου του Θόδωρου Ντρίνια στη «Ρήξη» (που καταθέτει την ανησυχία του όχι τόσο για τη «συμμετοχή εξτρεμιστών της ακροδεξιάς στις ομάδες των "αγανακτισμένων"», όσο για το γεγονός ότι «αυτή συνέβη μπροστά στα αδιάφορα ή ακόμα και επιδοκιμαστικά βλέμματα χιλιάδων Πατρινών που συγκεντρώθηκαν στο σημείο των επεισοδίων»), τα περισσότερα κείμενα των εντύπων του «χώρου» που ασχολούνται με το θέμα εκφράζουν ανοιχτά τη συμπάθειά τους ή και τον ενθουσιασμό τους για την ιδιότυπη αυτή λαϊκή «αυτάμυνα», βλέποντάς την ως ένα πρώτο βήμα για την ανάκτηση του «πεζοδρομίου» από τις εθνικές δυνάμεις. Ακόμη κι ο κομοτηναίος «Αντιφωνητής» του Κώστα Καραΐσκου, που καταδικάζει ρητά ως «οχλαγωγική ενέργεια» τις φθορές στο εκεί πανεπιστήμιο, θεωρεί «μείζον όφελος» αυτή την «κινητοποίηση των πολιτών ενώπιον ενδεχόμενου κινδύνου, έστω και με αδυναμίες ή υπερβολές» (16.12.08, σ. 8).

«Αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιο κίνημα που δημιουργήθηκε στην πατρίδα μας τον τελευταίο καιρό», συνοψίζει χαρακτηριστικά ο Γιάννης Κουριαννίδης του ΛΑΟΣ από τις στήλες του «Ελεύθερου Κόσμου» (14.12), «αυτό είναι των ενεργών πολιτών ενάντια στην αυθαιρεσία και την παραβατικότητα και όχι η ωμή βία των αλητών του περιθωρίου. Ο Αγιος Παντελεήμονας, η Πάτρα, η Λάρισα και τώρα η Κομοτηνή έδειξαν το δρόμο. Επεται συνέχεια!».

---

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Ο «Ιός», «Ο νέος "εθνικός χώρος". Το Who is Who κινήσεων και περιοδικών» («Κ.Ε» 11.3.2007).

Περιγραφή του εθνικόφρονος δικτύου οργανώσεων, διανοουμένων, εντύπων κι ιστοσελίδων, η αλληλοδιαπλεκόμενη δραστηριότητα του οποίου αναδείχθηκε στο προσκήνιο με την εκστρατεία κατά του βιβλίου Ιστορίας της Στ' Δημοτικού.

---

ΔΕΙΤΕ

«Ο Σαράντος Καργάκος συνομιλεί με τον Γιώργο Καρατζαφέρη για το σήμερα και το αύριο της Ελληνικής Πολιτείας».

Εκπομπή του «ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ» (14.1.09) που διανεμήθηκε ως DVD από την κομματική «Αλφα Ενα» (και) για την πρόσφατη νεανική εξέγερση.

Μεταξύ ύμνων του επιφανούς φιλολόγου προς το ΛΑΟΣ («τη μόνη κοινοβουλευτική ομάδα που αρθρώνει πολιτικό λόγο σήμερα»), την εκ μέρους του απονομή ευσήμων στον Καρατζαφέρη (για τη «λεξιτεχνία» και τα άψογα ελληνικά του) και την κατάθεση των υποψιών του ότι «τα επεισόδια» του Δεκέμβρη έγιναν για ν' αποσπαστεί προληπτικά η προσοχή της ελληνικής νεολαίας από... τη μελλοντική σφαγή της Γάζας, απολαμβάνουμε στιχομυθίες όπως η παρακάτω:

Σ.Κ.: «Εκείνο που έχει κυριαρχήσει σήμερα στην Ελλάδα, και στην πολιτική και στην Παιδεία, είναι η περίφημη κουλτούρα των Εξαρχείων. Αλλά η κουλτούρα των Εξαρχείων έχει να κάνει περισσότερο με την Αμερική, παρά με τις ελληνικές παραδόσεις. Εάν κοιτάξετε όλες τις επιγραφές αυτών των υποτίθεται επαναστατημένων νεαρών, θα δείτε ότι όλες έχουν έναν ενιαίο ανθελληνικό χαρακτήρα».

Γ.Κ.: «Αρα, μιλάτε για όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων;»

Σ.Κ.: «Θα έλεγα για αταξία πραγμάτων. Μιλάω για ένα χάος όπου κυρίαρχο στοιχείο στον τόπο μας είναι ο μηδενισμός».


Ο ΙΟΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

Για τη Μακεδονία. Περί ονόματος

http://e-thesprotia.pblogs.gr/

Για τη Μακεδονία... Περί ονόματος

ΣΛΑΒΟΑΛΒΑΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μια προσωπική πρόταση για συζήτηση στο http://e-thesprotia.pblogs.gr/

Τόσο καιρό παρακολουθώ την εθνικιστική αντιπαράθεση των δύο πλευρών Ελλάδας και FYROM. Παράλληλα με την επικοινωνία και τον διάλογο σε διπλωματικό επίπεδο. Η πρώτη πλευρά δικαιολογημένα θέλει να κρατήσει τα ιστορικά στοιχεία και αυτό είναι κατανοητό όπως και η δεύτερη να κρατήσει σε ζωή το συγκεκριμένο μικρό κράτος. Πέραν όμως από αυτό, το χάος... Μιλάμε τόσο καιρό για διπλή ονομασία, για πάνω και κάτω Μακεδονία, για Άνω-Κάτω καταστάσεις, για Βόρεια και Νότια. Και στο τέλος θα φτάσουμε πάλι στο μηδέν. Και οι εθνικιστές ικανοποιημένοι και με εκλογικά οφέλη -από κάθε πλευρά- θα κουνάνε τις δικές τους σημαίες και λάβαρα.

Τα προτεινόμενα μέχρι σήμερα ονόματα δίνουν μια κάποια λύση στο πρόβλημα, χωρίς όμως αλλαγές στο σύνταγμα της γείτονος χώρας δεν θα αλλάξουν το κυρίαρχο εθνικιστικό παραλήρημα. Οι Μακεδονομάχοι της κάθε πλευράς θα δίνουν κάθε φορά μάχες σε διαφορετικό γήπεδο. Είτε μέσα στη χώρα τους, είτε στο εξωτερικό. Και αυτό δεν θα φέρει τη γαλήνη μεταξύ γειτόνων που επιδιώκει η αλλαγή ονόματος.

Για αυτό προτείνω την κοινή χρήση,διμερή και διεθνή, του σύνθετου ονόματος ΣΛΑΒΟΑΛΒΑΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Ώστε να υπάρχει και το γεωγραφικό στοιχείο της Μακεδονίας και η πλειοψηφούσα καταγωγή των κατοίκων της FYROM.

Γιάννης Βέλλης
thesprotia@gmail.com

ΔΙΕΜΒΟΛΙΣΑΝ ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗ ΓΑΖΑ

Πέτρος Γιώτης

Οι Σιωνιστές διεμβόλισαν το Dignity, το πλοίο του Free Gaza Movement, που μετέφερε φάρμακα, γιατρούς και εθελοντές.

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΟΙΟ ΜΕ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ
ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΠΙΒΑΙΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΕΣ

Σήμερα, στις 5 το πρωί, το Ισραηλινό Ναυτικό επιτέθηκε στο πλοίο «Dignity», που έπλεε προς τη βομβαρδιζόμενη Γάζα, πραγματοποιώντας μια ακόμη αποστολή (την Πέμπτη από τον περασμένο Αύγουστο) του Free Gaza Movement. Το σκάφος μετέφερε περίπου 4 τόνους φαρμάκων που συγκεντρώθηκαν από τον Κυπριακό λαό, γιατρούς και εθελοντές για την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Η επίθεση έγινε σε διεθνή ύδατα, περίπου 90 μίλια μακριά από τα Ισραηλινά χωρικά ύδατα και τα χωρικά ύδατα της Γάζας. Το «Dignity» περικυκλώθηκε από τουλάχιστον 6 ισραηλινά πολεμικά σκάφη τα οποία έβαλαν με πραγματικά πυρά στη θάλασσα και στον αέρα γύρω από το σκάφος. Ενα από τα ισραηλινά πολεμικά διεμβόλισε το «Dignity» προξενώντας του ζημιές, άγνωστο σε ποιο μέγεθος. Παραβιάζοντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και Δικαίου της Θάλασσας, οι Ισραηλινοί εμποδίζουν το «Dignity» να προσεγγίσει τη Γάζα ή να βρει ασφαλές καταφύγιο στην Αίγυπτο ή το Λίβανο. Απαιτούν από το σκάφος να επιστρέψει στην Κύπρο, μολονότι αυτό δεν μεταφέρει την απαιτούμενη ποσότητα καυσίμων για να επιστρέψει στη Λάρνακα και πρέπει να ανεφοδιαστεί.
Κάθε προοδευτικός άνθρωπος πρέπει να καταδικάσει αυτή την απροκάλυπτη πειρατεία. Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να παρέμβει αμέσως και να απαιτήσει τον τερματισμό της πειρατείας εκ μέρους του Ισραήλ.
Καλούμε τον ελληνικό λαό να διαδηλώσει ενάντια στη γενοκτονία
Ευτυχώς, κανείς από τους επιβάτες του «Dignity» δεν έχει τραυματιστεί. Πρόκειται για 15 πολίτες από 11 διαφορετικές χώρες. Τα ονόματά τους είναι τα εξής:
Ντένις Χίλι, καπετάνιος (Βρετανία)
Νίκος Μπόλος, δεύτερος καπετάνιος, εθελοντής του FGM (Ελλάδα)
Οθμάν Αμπού Φάλαχ, παραγωγός του Αλ Τζαζίρα, (Ιορδανία)
Ρενέ Μπόουερ, εθελόντρια του FGM (Aυστραλία)
Καόμι Μπατερλάι, εθελόντρια του FGM (Ιρλανδία)
Αικατερίνη Χριστοδούλου, δημοσιογράφος (Κύπρος)
Σάμι Ελ-Χατζ, δημοσιογράφος του Αλ Τζαζίρα (Σουδάν)
Δρ Ντέιβιντ Χάλπιν, ορθοπεδικός (Βρετανία)
Δρ Μοχάμεντ Ισά, παιδοχειρουργός (Γερμανία)
Φάθι Τζαουάντι, τηλεοπτικός παραγωγός, εθελοντής του FGM (Βρετανία/Τυνησία)
Σίνθια Μακίνεϊ, πρώην γερουσιαστής, υποψήφια πρόεδρος του Πράσινου Κόμματος (ΗΠΑ)
Μάρθα Παΐζη, ερευνήτρια, ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα (Κύπρος)
Καρλ Πένχολ, ανταποκριτής του CNN (Βρετανία)
Θάερ Σάκερ, εικονολήπτης του Αλ Τζαζίρα (Ιράκ)
Δρ Ελενα Θεοχάρους, χειρουργός, μέλος του Κυπριακού Κοινοβουλίου (Κύπρος)
Στη διάρκεια της ημέρας θα ακολουθήσουν και άλλες ενημερώσεις.

Νεότερη ενημέρωση
Το πλοίο διέφυγε από τον Ισραηλινό κλοιό και πλέει προς το Λίβανο. Κάνει νερά, αλλά δεν υπάρχει κίνδυνος βύθισης.
Αναμένεται να φτάσει στο Λίβανο σε περίπου 4 ώρες.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=958125

το φάντασμα της ελευθερίας έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια

Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταπίεσης είναι να σε πυροβολούν στο ψαχνό.

Όλες οι βγαλμένες από το οδόστρωμα πέτρες που έπεσαν στις ασπίδες των μπάτσων ή στις προθήκες των ναών του εμπορεύματος, όλα τα φλεγόμενα μπουκάλια που χάραξαν μια τροχιά στο νυχτερινό ουρανό, όλα τα οδοφράγματα που στήθηκαν στους δρόμους της πόλης, χωρίζοντας τις δικές μας περιοχές από τις δικές τους, όλοι οι κάδοι των καταναλωτικών σκουπιδιών που, χάρη στη φωτιά της εξέγερσης, από Μηδέν έγιναν Κάτι, όλες οι γροθιές που υψώθηκαν κάτω απ’ το φεγγάρι, είναι τα όπλα που δίνουν σάρκα, αλλά και πραγματική δύναμη, όχι μόνο στην αντίσταση, αλλά και στην ελευθερία. Και είναι ακριβώς η αίσθηση της ελευθερίας που εκείνες τις στιγμές αποτελεί τελικά το μόνο στο οποίο αξίζει να στοιχηματίσουμε: η αίσθηση των λησμονημένων παιδικών πρωινών όπου όλα μπορούν να συμβούν γιατί είμαστε εμείς, ως δημιουργικά ανθρώπινα όντα, που έχουμε ξυπνήσει, όχι οι κατοπινές αποδοτικές ανθρωπομηχανές του υπηκόου, του εκπαιδευόμενου, του αλλοτριωμένου εργάτη, του ιδιοκτήτη, του οικογενειάρχη. Η αίσθηση ότι αντιμετωπίζεις τους εχθρούς της ελευθερίας - ότι πια δεν τους φοβάσαι.

Έχουν επομένως σοβαρούς λόγους να ανησυχούν όσοι θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, σαν μην τρέχει τίποτα, να μην έτρεξε τίποτα ποτέ. Το φάντασμα της ελευθερίας πάντα έρχεται με το μαχαίρι στα δόντια, με την βίαιη διάθεση να σπάσει τις αλυσίδες, όλες τις αλυσίδες, που μετατρέπουν τη ζωή σε μιαν άθλια επαναληπτικότητα, χρήσιμη για την αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων. Από το Σάββατο της 6^ης Δεκέμβρη οι πόλεις αυτής της χώρας, όμως, δεν λειτουργούν κανονικά: δεν έχει shopping therapy, ανοιχτούς δρόμους για να πάμε στη δουλειά μας, ειδήσεις για τις επόμενες πρωτοβουλίες ανάκαμψης της κυβέρνησης, ανέμελο zapping στις lifestyle εκπομπές, βραδινές τσάρκες με το αμάξι γύρω από το Σύνταγμα, κλπ., κλπ., κλπ. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες δεν ανήκουν στους εμπόρους, στους τηλεσχολιαστές, στους υπουργούς, και στους μπάτσους. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες ανήκουν στον Αλέξη!

Ως σουρρεαλιστές βρεθήκαμε απ’ την αρχή στο δρόμο, μαζί με χιλιάδες άλλους εξεγερμένους και αλληλέγγυους ανθρώπους, γιατί ο σουρρεαλισμός γεννήθηκε με την ανάσα του δρόμου, και δεν σκοπεύει ποτέ να την εγκαταλείψει. Μετά την μαζική αντίσταση στους κρατικούς δολοφόνους η ανάσα του δρόμου έχει γίνει ακόμα πιο ζεστή, ακόμα πιο φιλόξενη, ακόμα πιο δημιουργική. Δεν μας αναλογεί η αρμοδιότητα να προτείνουμε μια γραμμή στο κίνημα. Αναλαμβάνουμε, ωστόσο, την ευθύνη του κοινού αγώνα, γιατί είναι αγώνας για την ελευθερία. Χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε με όλες τις πτυχές ενός τέτοιου μαζικού φαινομένου, χωρίς να είμαστε θιασώτες του τυφλού μίσους, και της βίας για τη βία, δεχόμαστε ότι το φαινόμενο αυτό δικαίως υπάρχει.

Να μην αφήσουμε αυτήν την φλεγόμενη πνοή της ποίησης απλά να εκτονωθεί ή να σβήσει.

Να την μετατρέψουμε σε μια συγκεκριμένη ουτοπία: για την αλλαγή του κόσμου και την αλλαγή της ζωής!

Καμιά ειρήνη με τους μπάτσους και τ’ αφεντικά τους!

Όλοι στους δρόμους!

Όσοι δεν μπορούν να συναισθανθούν την οργή ας το βουλώσουν!

Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβρης 08

Ο αριστερός αντιεθνικισμός και ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ

Ευτύχης Μπιτσάκης

Eνας ιδιότυπος αριστερός εθνικισμός ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια σε ορισμένους χώρους της ελληνικής αριστεράς. Αλλά οι αριστεροί είναι εξ ορισμού αντιεθνικιστές. Ακόμα περισσότερο: είναι διεθνιστές. Πού βρίσκεται, λοιπόν, το πρόβλημα; Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Όμως, ο εθνικισμός σε βάρος των Σλαβομακεδόνων, των Μουσουλμάνων και των Πομάκων της Θράκης οξύνθηκε τελευταία με την επιμονή των Σλαβομακεδόνων της FYROM (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας) να ονομάζουν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και το κράτος τους Μακεδονία. Λοιπόν;

Ο αριστερός αντιεθνικιστής θα αντιτείνει: κάθε λαός έχει δικαίωμα να επιλέγει το όνομά του έθνους ή της κρατικής του υπόστασης. Όμως υπό μία προϋπόθεση: ότι δεν θα πλαστογραφεί την ιστορία, δεν θα διεκδικεί τίτλους και εδάφη που δεν του ανήκουν και δεν θα απειλεί γειτονικούς λαούς. Ας δεχτούμε, λοιπόν, ότι υπάρχει έθνος Σλαβομακεδόνων (επ΄ αυτού φαντάζομαι έχουν γνώμη οι ιστορικοί). Το έθνος αυτό δικαιούται να επιλέξει όποιο όνομα θέλει, σεβόμενο τα παραπάνω.

Τι γίνεται λοιπόν με τη γειτονική FYROM; Κατ΄ αρχάς στη FYROM συνυπάρχουν δύο εθνότητες: οι Σλαβομακεδόνες και οι Αλβανοί. Ας ασχοληθούμε μόνο με την ισχυρότερη εθνότητα: τους Σλαβομακεδόνες. Επίσης, ας αναγνωρίσουμε το καθεστώς του έθνους σε αυτήν την εθνότητα. Και ρωτάμε: πότε εμφανίστηκαν οι Σλάβοι στον ελληνικό χώρο, και ειδικά στην ιστορική Μακεδονία; Γνωστό: τον 6ο, 7ο, 8ο αιώνα μ.Χ. Είναι γνωστό ότι τα σλαβικά φύλα έφτασαν μέχρι την Πελοπόννησο και βαθμιαία αφομοιώθηκαν. Έμειναν βεβαίως τα τοπωνύμια έως και σήμερα, παρ’ όλες τις μετονομασίες στις οποίες προχώρησε το ελληνικό κράτος. Όμως συμπαγείς σλαβικοί πληθυσμοί, πλειοψηφικοί, υπήρχαν μόνο σε ορισμένες περιοχές της βόρειας ελληνικής Μακεδονίας και κυρίως στη Βόρεια Μακεδονία, στη σημερινή FYROM.

Επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων

Πώς φτάσαμε, λοιπόν στη σημερινή διαμάχη; Είναι γνωστό ότι επί Τουρκοκρατίας στη Βαλκανική ζούσε ένα μωσαϊκό λαών: Έλληνες, Σλάβοι, Αλβανοί, Βλάχοι Εβραίοι, Σαρακατσαναίοι κ.λπ. Παρά τις διαφορές, εθνοτικές και θρησκευτικές, οι λαοί συνυπήρχαν, ειρηνικά κατά αρχάς, στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν ήταν, λοιπόν, τυχαίο ότι ο Ρήγας οραματιζόταν μια ομοσπονδία λαών στη Βαλκανική. Η σχετική ωρίμανση της εθνικής συνείδησης των υποδούλων είχε ως συνέπεια μια σειρά από επαναστάσεις και τη συγκρότηση εθνικών κρατών. Αλλά η «οριστική» ρύθμιση της Βαλκανικής έγινε με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως αποτέλεσμα των συμφερόντων των «μεγάλων δυνάμεων» και γενικότερα των συσχετισμών δύναμης. Ο χώρος που αντιστοιχούσε στην ιστορική Μακεδονία κόπηκε στα τρία: ελληνική Μακεδονία, βουλγαρική, με αποτέλεσμα οι Σλαβομακεδόνες να περιοριστούν κυρίως στη μετέπειτα FYROM.

Ήταν δίκαιη η κατάτμηση της βαλκανικής; Η απάντηση είναι γνωστή: η Μακεδονία κόπηκε στα τρία, η Βόρεια Ήπειρος δόθηκε στην Αλβανία, οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου στην πολυεθνική Γιουγκοσλαβία, η ανατολική Θράκη στην Τουρκία. Η «πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων» εφοδιάστηκε με νέα πυρίτιδα. Δηλαδή: οι αντιθέσεις μεταξύ των συγκροτημένων πλέον εθνών παγιώθηκαν. (Το έθνος δεν είναι κατασκευή, αλλά το εθνικό κράτος συμβάλλει με τους μηχανισμούς του στην ολοκλήρωση της εθνικής συνείδησης). Παρά ταύτα, η Βαλκανική πέρασε μια μακρά περίοδο χωρίς πολέμους. Η «σοσιαλιστική» Γιουγκοσλαβία ειδικά κατόρθωνε να εξισορροπεί τις εσωτερικές εντάσεις μεταξύ των εθνοτήτων της. Ως προς την τότε «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», το όνομά της δεν δημιουργούσε πρόβλημα στην Ελλάδα, επειδή πρώτον, η δημοκρατία αυτή δεν αποτελούσε κράτος, και δεύτερον, από την ονομασία προέκυπτε ότι ήταν τμήμα της άλλοτε ενιαίας Μακεδονίας. Τα γεγονότα του πολέμου για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είναι γνωστά. Και μετά ακολούθησαν οι «ανθρωπιστικοί» πόλεμοι υπέρ των Κοσοβάρων. Πώς αντέδρασαν τότε πολλοί από τους αριστερούς αντιεθνικιστές μας;

Και οι τότε (και νυν) αντιεθνικιστές μας, υποστήριξαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας χάριν της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των Κοσοβάρων. Αλλά επί Τίτο, το Κόσοβο ήταν αυτόνομο. Και οι ΗΠΑ σαμπόταραν συμφωνία με τη Γιουγκοσλαβία για την αυτονομία του Κοσσόβου στα πλαίσια της πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας. Γιατί;

Ο ανθρωπισμός των αντιεθνικιστών μας είναι αντιφατικός. Αντιεθνικιστές αυτοί, υποστήριξαν τις εθνικιστικές συμμορίες του UCK. Δέχτηκαν όλη την χαλκευμένη προπαγάνδα εναντίον των Σέρβων και δεν διέκριναν τα κίνητρα των επιδρομέων. Και η κατάληξη: Η πολυεθνική Γιουγκοσλαβία ανήκει στο παρελθόν. Στο «απελευθερωμένο» Κόσοβο κυριαρχεί ο θάνατος, ο φόβος, η πείνα και η πορνεία. Στο Κόσοβο οι ΗΠΑ εγκατέστησαν μεγάλη στρατιωτική βάση και έτσι προστέθηκε στον κατάλογο των προτεκτοράτων που δημιουργούν οι ΗΠΑ. Και τι λένε οι αντιεθνικιστές μας για την αποδοχή, εκ μέρους τους του σχεδίου Ανάν για τη διχοτόμηση της Κύπρου;

Και η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας; Η Ελλάδα ορθώς δέχτηκε την προσωρινή ονομασία «πρώην…». Γιατί όμως τα δύο μεγάλα κόμματα δεν αξιοποίησαν το πακέτο Πινέιρο (1992), ώστε να επιτύχουν τότε μια αμοιβαία δεκτή ονομασία, τότε που η FYROM ήταν σχεδόν ανύπαρκτη διεθνώς; Έκτοτε αναγνωρίσθηκε ως Μακεδονία περίπου από 100 κράτη. Κατά την επίσημη και ανεπίσημη προπαγάνδα, οι Σλαβομακεδόνες είναι οι Μακεδόνες, απόγονοι του Αλεξάνδρου, ιδιοκτήτες του ήλιου της Βεργίνας, τον Αλέξανδρο τον έκαναν αεροδρόμιο, σε διάφορες χώρες παρελαύνουν ντυμένοι σαν αρχαίοι Έλληνες. Κατά την προπαγάνδα τους οι «Μακεδόνες» Σλαβομακεδόνες είναι γηγενείς, ενώ οι Έλληνες έχουν υποσαχάρια καταγωγή. Αλλά θα αντιτείνει κανείς ότι αυτά είναι ανεπίσημη προπαγάνδα. Λάθος! Η αδιαλλαξία του Γκρουέφσκι είναι γνωστή: μόνο όνομα, Μακεδονία. Ο ίδιος άλλωστε έχει θέσει πρόβλημα «μακεδονικής μειονότητας» στη χώρα μας. Ταυτόχρονα αριστεροί αντιεθνικιστές κατηγορούν την Ελλάδα ότι δεν αναγνωρίζει τη «μακεδονική και τουρκική μειονότητα». Οι χάρτες και τα σχολικά εγχειρίδια επίσης δεν είναι ιδιωτική υπόθεση και οι χάρτες περιλαμβάνουν και την ελληνική Μακεδονία. Οι ΗΠΑ τους αναγνώρισαν και φυσικά οι αμερικανοτραφείς που κυβερνούν αυτή τη χώρα ελπίζουν στην υποστήριξη των ΗΠΑ για να καμφθεί η ελληνική κυβέρνηση. Κυβέρνηση, ΜΜΕ, ιεράρχες αγωνίζονται υπέρ ιερών και οσίων. Χάρτες που περιλαμβάνουν όλη την Μακεδονία, ο επικεφαλής της «Μακεδονικής Εκκλησίας» Στέφανος ζητά τη Θεσσαλονίκη, κ.λπ.

Αριστερός αντιεθνικισμός;

Στην Ελλάδα υπάρχουν εθνικιστές: μέρος της πολιτικής ηγεσίας και της εκκλησίας, απόγονοι των χουντικών, ακροδεξιοί του παρακράτους και, φυσικά, τα πιο καθυστερημένα στρώματα της κοινωνίας μας. Αλλά η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα και το «πατριωτικό» ελληνικό κεφάλαιο συνεργάζεται επωφελώς με τους «Σκοπιανούς», εκμεταλλευόμενο την φτηνή εργατική δύναμη και τις αγορές τους, σε βάρος της ελληνικής εργατικής τάξης.

Κατά τον 19ο αιώνα περίπου, ολοκληρώθηκε κατά κάποιον τρόπο η εθνογένεση στα Βαλκάνια. Να δεχτούμε ότι οι Σλαβομακεδόνες αποτελούν έθνος. Η συγκρότησή τους σε κράτος ήταν προϊόν ξένης επέμβασης και της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Η πρώην και νυν πολιτική «ελίτ» για να σωθεί έπαιξε το χαρτί του εθνικισμού. Ταυτόχρονα επιδιώκει την είσοδο στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ με την απροσχημάτιστη βοήθεια των ΗΠΑ. Να υπάρξει, λοιπόν, μετά το Κόσοβο, και δεύτερο προτεκτοράτο των ΗΠΑ στην περιοχή μας.

Οι αριστεροί αντιεθνικιστές μας βλέπουν μόνο τον ελληνικό εθνικισμό. Δεν βλέπουν τα στρατηγικά παιχνίδια των ΗΠΑ πίσω από τις γελοιότητες των Σλαβομακεδόνων. Να εργαστούμε για τη συνεργασία των δύο λαών. Αυτό πρέπει να κάνουν οι αριστεροί, αντί να υποστηρίζουν έναν όψιμο εθνικισμό, χειραγωγούμενο από τις ΗΠΑ που έχει στόχο την ενσωμάτωση αυτής της χώρας στην ΕΕ και στην πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ. Να οργανώσουμε συναντήσεις και συνέδρια με Σλαβομακεδόνες. Τους ρώτησαν όμως οι οργανωτές ποια είναι η θέση τους για τη «Μακεδονία», την ΕΕ και το ΝΑΤΟ;

Οι αριστεροί είναι διεθνιστές και για αυτό πατριώτες. Η ελληνική Αριστερά ήταν πάντα πατριωτική. Απόδειξη: ο ρόλος της στην Κατοχή, όταν το πατριωτικό επικάλυψε το ταξικό με τις γνωστές συνέπειες. Αλλά οι αντιεθνικιστές συγχέουν τον εθνικισμό με τον πατριωτισμό, ενώ για μερικούς από αυτούς εξάλλου, το έθνος είναι κατασκευή, η ιστορία απλή αφήγηση και όμως οι ίδιοι, σε αντίφαση με τις γενικότερες ιδέες τους, υποστηρίζουν τον όψιμο και αμερικανοτροφοδοτούμενο εθνικισμό των Σλαβομακεδόνων. Αυτός ο όψιμος, παραληρηματικός εθνικισμός δεν ενοχλεί τους αντιεθνικιστές μας, που προτείνουν να αναγνωρίσουμε το Μακεδονικό έθνος, την ταυτότητα και τη γλώσσα του;

Η λύση

Και η επίσημη ελληνική Αριστερά; Να αγωνιστεί εναντίον του αντιδραστικού εθνικισμού και για την ειρηνική συμβίωση και συνεργασία των δύο λαών. Όνομα; Το μόνο αντίστοιχο με την υπαρκτή πραγματικότητα: Βόρεια Μακεδονία. Η FYROM είναι αυτό ακριβώς : το βόρειο τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας. Και η ελληνική κυβέρνηση με το βέτο, και μάλιστα χωρίς να το θέλει, προσφέρει υπηρεσία στο λαό της FYROM: τους γλιτώνει, επί του παρόντος, από την ενσωμάτωση την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αλλά: αν οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ θελήσουν να στηρίξουν την Αθήνα ως προς το όνομα, επειδή δεν θα το κάνουν από αντικειμενική κρίση, θα ζητήσουν ίσως από τη ΝΔ περαιτέρω στήριξη και εμπλοκή στα έργα τους στο Κόσοβο, στο Ιράκ κ.λπ.

Τέλος, αριστερή εφημερίδα, αφού ορθώς καταγράφει τα εγκλήματα των «ιμπεριαλιστών» κ.λπ., ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα με την πολιτική της θα σπρώξει τους «Μακεδόνες» στην αγκαλιά των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, «όπως η πολιτική του Μιλόσεβιτς έσπρωξε τους Κοσοβάρους στην αγκαλιά του Μπους». Μα οι «Μακεδόνες» μας διεκδικούν με πάθος αυτή την αγκαλιά, όπως την ποθούσαν και οι Κοσοβάροι και παλαιότερα οι Κροάτες. Δεν χρειάζεται λοιπόν ελληνικό «σπρώξιμο». Βούλγαροι, Κροάτες, Σέρβοι, Κοσοβάροι, Αλβανοί, όλοι αγωνίζονται να ενταχθούν στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Τι σημαίνει αυτός ο έρωτας; Πρώτον, είναι μια απόδειξη της αποτυχίας να οικοδομηθούν σε αυτές τις χώρες σοσιαλιστικές κοινωνίες και σοσιαλιστική συνείδηση. Δεύτερο, οι πολιτικές ηγεσίες έπαιξαν το χαρτί του εθνικισμού. Οι ΗΠΑ με τις επεμβάσεις τους όξυναν τις υπαρκτές αντιθέσεις και αποσταθεροποίησαν την περιοχή.

Και η ελληνική κυβέρνηση; Να επιτρέψει τον επαναπατρισμό όσων Σλαβομακεδόνων το επιθυμούν και να τους αποδώσει τις δεσμευμένες περιουσίες τους. Ως προς την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας: ας δουν πόσοι και πού είναι, και τότε να δοθεί λύση με βάση το διεθνές δίκαιο.

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ
Ο «ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΧΟΡΟΣ» ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΥ…

Σαφώς η οικονομική κρίση και οι συνέπειες της, κυρίως όμως η εκμετάλλευση της από κυβέρνηση-Ε.Ε.-ΠΑΣΟΚ- τραπεζίτες και βιομήχανους για νέα καταλήστευση των εργαζομένων, απολύσεις και την οριστική αφαίρεση κάθε εργατικού δικαιώματος είναι το ζήτημα που απασχολεί περισσότερο την εργατική οικογένεια. Όμως η ένταση στα Βαλκάνια και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις εμφανίζεται ολοένα, αφήνοντας πίσω της όχι μόνο νέες προτάσεις για το «όνομα της Μακεδονίας», αλλά κυρίως νεκρούς στρατιώτες και μόνιμο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων, μαζί με απαιτήσεις για νέες πολεμικές δαπάνες.

Σε αυτό το τοπίο αξίζει, να εξετάσουμε τρία πολιτικά στιγμιότυπα που αφορούν το θέμα των μειονοτήτων και αποκαλύπτουν τον τρόπο άσκησης της πολιτικής. Διαφορετικής βαρύτητας και ποιότητας, αλλά ενδεικτικά των προθέσεων των αστικών κομμάτων, των κινήσεων όλων των ενδιαφερόμενων για τις μειονότητες σε Μακεδονία-Θράκη, αλλά και των αντιλήψεων-χειρισμών της Αριστεράς.

Είναι στιγμιότυπα που μας δικαιώνουν στην απόφαση μας να προχωρήσουμε σε ανοικτή εκδήλωση την Παρασκευή 5/12/2008, στις 7:00 μ.μ. στο ΜΑΧ, με θέμα:

ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: «ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ»

Ομιλητές:

• ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΤΑΣΟΣ: Ερευνητής, μέλος δημοσιογραφικής ομάδας «ΙΟΣ» Κ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
• ΜΟΛΛΑ ΧΟΥΛΙΑ: Αγωνίστρια των ΕΑΑΚ Αλεξανδρούπολης, Πομακικής Καταγωγής
• ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Μέλος ΔΣ Συλλόγου Δασκάλων Νηπιαγωγών Ροδόπης
• ΣΓΑΤΖΟΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ: Εκπαιδευτικός, Δρ. Κοινωνικής Ανθρωπολογίας,

Μέλος της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης

• ΜΕΤOΙΚΙΔΗΣ ΣΑΒΒΑΣ: Δάσκαλος από την Ξάνθη.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

1^ο Στιγμιότυπο: ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ.Παπανδρέου διαγράφει τον σύμβουλο του Γρ.Βαλλιανάτο επειδή ο τελευταίος εξέφρασε την άποψη ότι «τα Σκόπια πρέπει να ονομαστούν Μακεδονία και ότι υπάρχει Μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα».

Είναι ένα ακόμα επεισόδιο που φανερώνει την εθνικιστική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, με ιδιαίτερο εκφραστή τον υπεύθυνο τομέα Λοβέρδο.

Είναι όμως ενδεικτικό της ποιότητας του «νέου ΠΑΣΟΚ» και του αρχηγού του. Παρά την προπαγανδιστική προβολή ενός προφίλ «ήρεμου, σύγχρονου, διαλλακτικού» ηγέτη», ο Γ.Παπανδρέου αποδεικνύεται αυταρχικός και καιροσκόπος. Εκμεταλλεύτηκε την σεξουαλική ιδιαιτερότητα του Γρ.Βαλλιανάτου για να οικοδομήσει ένα στίγμα πολυμορφίας του ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα ενός ακομπλεξάριστου ηγέτη, αλλά μόλις οι συμπεριφορές και οι απόψεις του στελέχους αμφισβήτησαν την εθνικιστική γραμμή του, τον διέγραψε.

Ας μην ξεχνούμε ότι ο Γ.Παπανδρέου υπήρξε το ίδιο σκληρός στην υπεράσπιση της βαθιάς αντεργατικής του πολιτικής. Μπορεί για τις ανάγκες της σύγκρουσης με το Βενιζέλο να «ντύθηκε αριστερός», αλλά ποιος ξεχνά το «άδειασμα» της Κατσέλη όταν ξεπέρασε τα αποδεκτά όρια κριτικής στην αντιλαϊκή πολιτική της Ν.Δ. και την υπεράσπιση των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Παρά τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για τις ανάγκες του μεταξύ τους ανταγωνισμού, υπάρχει μια βαθιά συμφωνία στο περιεχόμενο και τη μορφή της αστικής πολιτικής εντός (ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, εμπορευματοποίηση παιδείας-υγείας κλπ) και εκτός συνόρων (αποστολές εκτός συνόρων ελληνικού στρατού, περιφερειακός ιμπεριαλιστικός ρόλος στην Νοτιοανατολική Ευρώπη, δράση εντός ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ, βάσεις κλπ).

Κάνει λάθος όποιος, σε οποιοδήποτε επίπεδο (κεντρικό πολιτικό, αλλά και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας), προσδοκά ουσιαστική, μαχητική αντιπολίτευση στην επιβολή του βάρβαρου αντεργατικού καπιταλιστικού μεσαίωνα, μέσω της συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ.

2^ο Στιγμιότυπο: Δημοσιεύματα κάνουν λόγο για συγκρούσεις μεταξύ μειονοτικών πληθυσμών στη Θράκη «σε κλοιό απομόνωσης κι εκφοβισμού από κύκλους τουρκόφωνων της περιοχής ζουν οι μειονοτικοί της Θράκης που αυτοπροσδιορίζονται ως Έλληνες Πομάκοι, μουσουλμάνοι το Θρήσκευμα. Η ιστορία άρχισε το 2007, όταν ιδρύθηκε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πομάκων Ξάνθης. Τότε, με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα, η τουρκόφωνη εφημερίδα ΜΙΛΙΕΤ ξεκίνησε άγριο πόλεμο κατά των μελών του, τα οποία χαρακτήριζε προδότες του τουρκισμού».

Εύλογα τα συμπεράσματα. Το ελληνικό κράτος αφενός αρνείται το δικαίωμα στον διαφορετικό, εκτός του κυρίαρχου ελληνικού, εθνικού προσδιορισμού των μειονοτικών πληθυσμών της Θράκης, αναγνωρίζοντας μόνο θρησκευτικό. Αφετέρου, η Τουρκία διαμέσου του Τουρκικού προξενείου, συνεργαζόμενη με το κατεστημένο της τουρκικής μειονότητας της Θράκης προσπαθεί να επιβάλλει την τουρκική ταυτότητα και στους Πομάκους, Τσιγγάνους κλπ.

Ο παραλογισμός και ο καιροσκοπισμός του ελληνικού κράτους αποκαλύπτεται ολόπλευρα αν αναλογιστεί κανείς ότι:

α) το ελληνικό κράτος αντιτάσσεται και απαγορεύει την ίδρυση της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης (ΤΕΞ), αλλά αποδέχεται τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πομάκων.

Β) οι μικροί Πομάκοι μαθητές, που μιλούν γλώσσα με έντονες βουλγαρικές επιρροές υποχρεώνονται στο σχολειό να μιλούν ελληνικά και τουρκικά!!!

Για μια ακόμη φορά τα δικαιώματα των μειονοτήτων αλέθονται στις μυλόπετρες του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και στις επιδιώξεις των αστικών μειονοτικών κατεστημένων.

3^ο Στιγμιότυπο: Η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο» διοργανώνει Βαλκανική Συνάντηση Ειρήνης (Νοέμβριος 2008). Μόνο που η Δημοκρατία της Μακεδονίας μετονομάζεται σε Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία Μακεδονίας.

Η πολιτική αυτή μετακίνηση του ΣΕΚ και οι αναγκαίες πολιτικές τροποποιήσεις που απαιτεί η Συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο δεν καταγράφονται μόνο σε μια αφίσα, σε μια εκδήλωση.

Συναντώνται και στα προπαγανδιστικά κείμενα π.χ. εν όψει του αντιπολεμικού Συλλαλητηρίου (22/3/2008) όπου διαβάζουμε: «για Αλβανούς της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας». Επίσης με έντονα γράμματα: «Ο διάλογος της Μπακογιάννη με τον Νίμιτς έχει στόχο τη συνεργασία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ ώστε να σιγουρέψουν καλύτερα τον κοινό έλεγχο και στην Πρίστινα και στα Σκόπια».

Η υποκρισία και ο οπορτουνισμός του ΣΕΚ και της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο δεν έχει όριο!!! Ενώ αρνείται στο γειτονικό λαό να ονομαστεί όπως επιθυμεί, ενώ του αρνείται το δικαίωμα στον ελεύθερο εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ενώ του αλλάζει το όνομα, μετά τον καλεί «Οι εργάτες των Βαλκανίων είναι αδέλφια, ελάτε να τα βρούμε χωρίς μεσολαβητές, νονούς και προστάτες. Δεν κινδυνεύουμε από όποιο όνομα κι αν διαλέξετε, κινδυνεύουμε από τους καπιταλιστές που κλέβουν κι εσάς όπως κι εμάς ….

Αφού δεν κινδυνεύετε για τους αλλάζετε το όνομα;

Νομίζουμε ότι πρόκειται για μια οπισθοχώρηση σε ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα που διαμορφώνει φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά. Το που οδηγεί η Συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ, το πόσο οδυνηρός είναι ο δρόμος της δεξιάς διολίσθησης και της ενσωμάτωσης αποκαλύπτεται αν θυμηθούμε τα παλαιότερα κείμενα του ίδιου του ΣΕΚ:

«Η Εργατική Αλληλεγγύη έχει ταχθεί από την αρχή ενάντια στους νονούς των Βαλκανίων. Το 1991-92, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είχε οργανώσει μια εθνικιστική εκστρατεία που με το πρόσχημα της ονομασίας της γειτονικής Δημοκρατίας έβαζε τον ελληνικό καπιταλισμό στη μοιρασιά των Βαλκανίων. Η κυβέρνηση οργάνωσε εθνικιστικά συλλαλητήρια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Η Εργατική Αλληλεγγύη και η ΟΣΕ – η οργάνωση από την οποία προήλθε το ΣΕΚ – ήταν η μοναδική φωνή που αντιτάχθηκε ενεργά σε αυτή την εκστρατεία, υποστηρίζοντας το δικαίωμα του γειτονικού λαού να διαλέξει όποιο όνομα θέλει. Για αυτή τη δράση υπέστη διώξεις. Πέντε μέλη της οδηγήθηκαν στα δικαστήρια για τη συγγραφή και διακίνηση του βιβλίου Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ».

ΚΡΙΜΑ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ. ΚΡΙΜΑ.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΕΝΩΜΕΝΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ: ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ…

Η Ιστορία ξανάγινε της μόδας, αποδεικνύοντας ότι σε εποχές κρίσης το αστικό μπλοκ εξουσίας προβάλει το εθνικό καταφύγιο (και την υπερεθνική Ευρωπαϊκή Ενοποίηση). Η προπαγάνδιση των «μεγάλων εθνικών στιγμών, δικαίων και στόχων» είναι το καλύτερο μέσο χειραγώγησης των αναζητήσεων που γεννούν οι σύγχρονοι όροι της ταξικής πάλης. Όμως, στο βιβλίο του Φλάϊσερ οι ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ επισημαίνεται «το παρελθόν δεν παραμένει αμετάβλητο αλλά αλλάζει με βάση τα νέα ερωτήματα που θέτουμε, τις νέες ερμηνείες που αναζητούμε. Ερωτήματα και ερμηνείες που εκκινούν από το παρόν. Καλούμαστε να σκεφτούμε γιατί αυτά τα ερωτήματα τίθενται σήμερα και όχι παλαιότερα, ποιες ανάγκες εξυπηρετούν, τι παρελθόν κατασκευάζουν;». Το πυροτέχνημα της Γιαννάκου για διανομή του βιβλίου της Δ.Σωτηρίου βρήκε συνεχιστές στο πρόσωπο του Κουτσομύτη που ανέλαβε την τηλεοπτική του μεταφορά. Ακολουθώντας την συμβουλή του συντρόφου Τ.Κωστόπουλου, καταχωνιασμένο σε παλαιοπωλείο βρήκαμε το βιβλίο ΕΝΩΜΕΝΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ. Συγγραφέας, ο Μανώλης Αξιώτης, πρωταγωνιστής του έργου της Δ.Σωτηρίου ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ. Έργο καταλογισμού «ευθυνών των πολιτικών που έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν την ζωή, την τιμή και την περιουσία των λαών στα χρηματιστήρια!.... αλλά και των πτωχών διανοούμενων που πωλούν τη δύναμη των γνώσεων των στους πιο στυγνούς και αδίστακτους εχθρούς της προόδου και της ευημερίας των λαών και εισηγηθώ ένα προσχέδιο για το καλό του κόσμου, αλλά κυρίως και πρωτίστως των Βαλκανικών λαών μέσα σε μια οργάνωση τα Ενωμένα Βαλκάνια». Αφού συνέγραψε με τη Δ.Σωτηρίου τα ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ, δήλωσε «εγώ δεν ικανοποιήθηκα». Με ακλόνητη πίστη στην αναγκαιότητα της Ελληνοτουρκικής Φιλίας και Συνεργασίας αποφασίζει να γράψει τα ΕΝΩΜΕΝΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, να το μεταφράσει στα Τουρκικά και τυπώσει στην Πόλη ή στην Άγκυρα. Αναρωτιέσαι πως τόσα πολλά χώρεσαν σε μια ζωή: ο νέος από το Κιρκινζέ «υπηρετεί» στα Οθωμανικά Τάγματα Εργασίας, λιποτακτεί επανειλημμένα, Υποχρεωτικά Επιστρατεύεται από τον Ελληνικό Στρατό Κατοχής, διαφεύγει της αιχμαλωσίας και έρχεται πρόσφυγάς στην Ελλάδα. Εργάζεται ως λιμενεργάτης, αναπτύσσει πλούσια συνδικαλιστική δράση, διώκεται από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, βγαίνει αντάρτης στον ΕΛΑΣ, αντιμετωπίζει το Γερμανό και Ιταλό κατακτητή, αλλά και τον πρόσφυγα συνεργάτη του Μιχάλ Αγά. Η διήγηση καταρρίπτει μύθους: «της προαιώνιας έχθρας», αλλά και των «ειδυλλιακών σχέσεων χριστιανών-μουσουλμάνων». Πληθυσμοί που ζουν συνήθως χώρια, με τους χριστιανικούς πιο αστικοποιημένους, μορφωμένους και ενταγμένους στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας. Η ευημερία των μεν προκαλεί αισθήματα μίσους, ζηλοφθονίας στους δε. «Αρχή του κακού», η ίδρυση σχολείων των χριστιανικών κοινοτήτων και ο μετασχηματισμός των θρησκευτικών κοινοτήτων σε εθνικές, ώστε να δικαιωθεί ο Μεγαλοϊδεατισμός, ο Επεκτατισμός και η Απόσχιση. «Όλοι οι δάσκαλοι προέρχονταν από την Ελλάδα και δίδασκαν στα παιδιά Εθνική Αγωγή όπως τους σύμφερνε, ωθώντας τα παιδιά να γίνονται ξενόφιλοι και εχθρικά ενάντια στην ίδια την Πατρίδα τους». Αποτέλεσμα, στο Νεοτουρκικό Σύνταγμα οι μη Μουσουλμανικοί απέκτησαν δικαίωμα επιστράτευσης αλλά στους Βαλκανικούς Πολέμους «όσοι βρίσκονταν κοντά στα Ελληνικά, Βουλγαρικά και Αλβανικά σύνορα, περνούσαν στα εχθρικά στρατεύματα». Επιπλέον, η ένταση των διακοινοτικών σχέσεων εξαιτίας των αλληλοτροφοδοτούμενων εθνικισμών οξύνεται με τον ερχομό των Βαλκάνιων μουσουλμάνων προσφύγων. Οι προσδοκίες από την Νεοτουρκική Επανάσταση για εκσυγχρονισμό-ισότητα, οι βλέψεις κυριαρχίας των ισχυρών χριστιανικών αστικών τάξεων με προσανατολισμούς ανασύστασης Ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας καταρρέουν εξαιτίας του «μυστικού σχεδίου Τουρκοποίησης της Αυτοκρατορίας». Πίσω από την απόφαση οικονομικού εμπάργκο που επιβάλλει η οθωμανική κυβέρνηση εναντίον των χριστιανών αστών, ώστε να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη της τουρκικής αστικής τάξης βρίσκονται και τα ξένα οικονομικά συμφέροντα: «αντιμετωπίζουμε και την εχθρική στάσι όχι μόνον των απλών ανθρώπων αλλά ακόμη και των επίσημων αρχών». Η κοσμοπολίτικη εικόνα ραγίζει από την περιγραφή του άγριου «ανταγωνισμού Ελλήνων Οθωμανών κεφαλαιούχων και ξένων κεφαλαιοκρατών». Στις οθωμανικές σφαγές των Αρμενίων, το βίαιο εκτοπισμό-προσφυγιά των ελληνικών πληθυσμών την περίοδο 1914-1916 σοβαρή ευθύνη έχει η Γερμανική Στρατιωτική Αποστολή, τα φιλόδοξα αρμενικά σχέδια των Ρομανώφ και η πολιτική Βενιζέλου. Αργότερα, ο διαμελισμός σε ζώνες επιρροής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι ανταγωνισμοί (Entente-ΗΠΑ) και η Ελληνική Κατοχή ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου. Ο συγγραφέας καταγράφει τις εκατέρωθεν αγριότητες. Ο ελληνικός στρατός βιαιοπραγεί ατιμώρητα: «εδώ πολεμάμε για να καταστείλωμε την ανταρσία του Κεμάλ και οι ΑΝΤΑΡΣΙΕΣ καταστέλλονται με αίμα». Ο Αξιώτης δολοφονεί Τούρκο αιχμάλωτο αντιστασιακό. Γράφει αργότερα, όντας ο ίδιος ΕΛΑΣίτης «κάθε φορά που χτυπιόμαστε με τους Γερμανούς έβλεπα τον Ισμαήλ ολοζώντανο μπροστά μου». Η ένοχη συνείδηση του Μικρασιάτη στοιχειώνεται από το δολοφονημένο «Μανώλη, η Ελλάδα τι ζητούσε στην Τουρκία; Εσύ γιατί βοήθησες τους Έλληνες και δεν ήρθες μαζί μας για να υπερασπισθής την πατρίδα μου, που ήταν και δική σου πατρίδα;». Η Ολοκληρωτική Σύγκρουση κάνει «αδύνατη την Συνύπαρξη». Στην υποχώρηση του ελληνικού στρατού «σε όποιο χωριό, πόλη ή κωμόπολη κι αν περνούσε, οργίαζε κυριολεκτικά. Δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Έσφαζε, βίαζε, λεηλατούσε, έκαιγε κι άφηνε πίσω του ερείπια, καπνούς. Αίμα και δάκρυα. Μια απαίσια φλόγα είχε βγη από το Αφιόν Καραχισάρ, κι ώσπου να φθάσω στην Σμύρνη πάντα εμπρός μου βρίσκονταν». Ο σχεδιασμένος εμπρησμός της Σμύρνης από τον Κεμάλ υπό την εγκληματική αδιαφορία των Ξένων Στόλων σηματοδοτεί την πλέρια εθνοκάθαρση, που συνεχίστηκε με την άθλια ανταλλαγή πληθυσμών. Οι λαοί πιόνια στα χέρια του Κεμάλ, Βενιζέλου και των Μεγάλων Δυνάμεων. Παρουσίαση του βιβλίου EΝΩΜΕΝΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ του Μ.Αξιώτη ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Επιστροφή στην κορυφή

Να ξεμπερδεύουμε με τα εθνικά μας συμφέροντα.

Του Γιάννη Γκολφινόπουλου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Σπάρτακος" τον Μάη του 2008.

Σημεία τριβής

Και τα «εθνικά θέματα» επέστρεψαν στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης, απ’ την οποία ωστόσο δεν έφυγαν ποτέ. Αυτό εξάλλου είναι και το πλεονέκτημα τους για τα αφεντικά και το κράτος τους, ότι δηλαδή, άσχετα με το αν αποτελούν κάθε φορά ζήτημα της επικαιρότητας, είναι πάντα εκεί. Ορίζουν το πεδίο της συζήτησης, είναι το αδιαμφισβήτητο έδαφος για την ανάπτυξη διαφορετικών κατά τα άλλα πολιτικών στρατηγικών.

Αυτή τη φορά η κουβέντα επικεντρώθηκε γύρω από τις εξελίξεις σε δύο «μέτωπα», στο Μακεδονικό και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Την αποστολή επιστολής του ειδικού διαμεσολαβητή του ΟΗΕ Μ. Νίμιτς στην ελληνική κυβέρνηση, που προτείνει τη σύνθετη ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας- Σκόπια» για τις διμερείς σχέσεις των δύο χωρών, ακολούθησε μια πολιτική καραμπόλα αφού το περιεχόμενό της- που θεωρήθηκε ότι θίγει κάποιες «πάγιες ελληνικές θέσεις»- διέρρευσε μέσω του τύπου, εκθέτοντας την κυβέρνηση που δεν ενημέρωσε τους αντιπολιτευόμενους υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων. Συγκεκριμένα, το σημείο τριβής έχει να κάνει με τη φράση «καμία χώρα ή περιοχή δεν θα μπορεί να χρησιμοποιεί διεθνώς τον όρο “Macedonia” ή τον όρο “Makedonija”» (Το Βήμα, 10-04-2005), αφού είναι γνωστό πως οι έλληνες θέλουν το όνομα μόνο για πάρτη τους. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως για χρόνια ολόκληρα η πολιτική που πρυτάνευε τόσο στα υπουργεία όσο και στα καφενεία, ήταν του στυλ. «το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Σκατόψυχοι.

Εκτός απ’ αυτό, ένας ακόμα ελληνοτουρκικός τσαμπουκάς στη θάλασσα αλλά και τον ουρανό του αιγαίου, την ώρα μάλιστα που ο υπουργός Μολυβιάτης βρισκόταν για συνομιλίες στην Τουρκία, δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο τη θέση της κυβέρνησης, διαμορφώνοντας παράλληλα εκείνη την τόσο γνώριμη συναστρία εντός της οποίας υποχωρεί ο «μικροκομματισμός» και αναδύεται ο συνδετικός ιστός που ενώνει όλα τα κομμάτια του παζλ και που ακούει βέβαια σε πολλά ονόματα, ένα απ’ τα οποία είναι και «το καλό του τόπου». Το μαντρόσκυλο των αστικών συμφερόντων Πρετεντέρης, σχολιάζοντας την κατάσταση στο Βήμα αναγνώριζε ένα πισωγύρισμα της «Ελλάδας» απ’ τον ισχυρό Ευρωπαϊκό χαρακτήρα της σ’ εκείνον του Βαλκάνιου. Η «ισχυρή Ελλάδα» ξαναγίνεται η «πατρίδα του Καραγκιόζη».(Το Βήμα 17-04-2005). Βεβαίως, η συζήτηση κυριαρχήθηκε απ’ όλες τις σταθερές του εθνικού αντιιμπεριαλισμού, που ως κυρίαρχη ιδεολογία, διατέμνει όλο το φάσμα της «επίσημης»- αλλά όχι μόνο της επίσημης – πολιτικής σκηνής. Έχουμε και λέμε. Η ελληνική διπλωματία «τρώει σφαλιάρες», υποκύπτει στη «διπλωματία του ρεβόλβερ» που ασκεί η Τουρκία (η έκφραση είναι της αριστερής Ελευθεροτυπίας), ενώ βρισκόμαστε πάντοτε μέσα στο βεληνεκές των σχεδιασμών των «Αμερικάνων», που χρόνια τώρα «διαιρούν», τα Βαλκάνια, το Αιγαίο, το Ιράκ, ό,τι τέλος πάντων πέσει στα χέρια τους. Μήπως λοιπόν οι Βόρειες αλλά και οι Ανατολικές υποθέσεις του ελληνικού κράτους πηγαίνουν κατά διαόλου;

Τι είν’ η πατρίδα μας;

Too good to be true! Το ζήτημα είναι βέβαια σε ποια μεριά του ποταμού βρίσκεσαι και το ουσιαστικό σ’ αυτή τη συζήτηση κρύβεται στα πιο «αθώα» σημεία της, σ’ αυτό που εκφράζουν οι πιο αυτονόητες έννοιες. Τι είναι «εθνικά μας θέματα», τα «εθνικά μας δίκαια», τι επιτέλους κωδικοποιεί αυτό το «μας»; Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια ορισμένη τάξη κοινωνικών σχέσεων. Η ίδια η αναγνώριση κάποιων θεμάτων ως «εθνικών», που βρίσκονται πέρα και κυρίως πάνω απ’ όλα τα υπόλοιπα, και μάλιστα από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων, σημαίνει ήδη την ηγεμονία των αστικών συμφερόντων πάνω σ’ εκείνα του προλεταριάτου. Εκφράζει την ικανότητά της αστικής τάξης να μεταφράζει τις προϋποθέσεις της κυριαρχίας της σε συμφέρον «εθνικό», που σημαίνει σε συμφέρον όλων. Βεβαίως, κάτι που θεωρείται αυτονόητο, δεν αντιμετωπίζεται ως «πρόβλημα», συσκοτίζεται και «φυσικοποιείται». Είναι λοιπόν μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και το συντονισμό στον οποίο φτάνουν τα τόσα διαφορετικά κλαρίνα του εγχώριου πολιτικού προσωπικού πάνω στην παρτιτούρα «της εξωτερικής πολιτικής της χώρας».

Μέσα απ’ το πρίσμα των συμφερόντων του ελληνικού αστικού κράτους και μόνο μέσα απ’ αυτό, είναι που μπορεί κανείς να μιλά για «αποτυχίες» και «σφαλιάρες», συγκαλύπτοντας πάντοτε το γεγονός πως η Ελλάδα είναι το πιο ισχυρό και επιτυχημένο αφεντικό των Βαλκανίων, κάτι που έχει βεβαίως επιπτώσεις και στο βόρειο οικόπεδο που ονομάζεται Δημοκρατία της Μακεδονίας. Δεν είναι καθόλου μυστικό και κανείς δεν έχει την πρόθεση να κρύψει ότι η περιοχή αυτή αποτελεί-μαζί και με τα υπόλοιπα Βαλκάνια άλλωστε- ένα ελληνικό Ελντοράντο. Μια μικρή ανθολόγηση της ευαγούς ελληνικής παρουσίας αρκεί. Εθνική Τράπεζα, Ελληνικά Πετρέλαια, Alpha Bank, αλλά και η Ελληνική Ζυθοποιία, η αλλαντοβιομηχανία Νίκας καθώς και ο κεφάτος ιδιοκτήτης σουπερμάρκετ Βερόπουλος, εκείνος που σε πιο «υπερήφανες» εποχές αναρτούσε ταμπελίτσες στα μαγαζιά του, πληροφορώντας τον πατριώτη καταναλωτή για την ανθελληνική προέλευση των ζυμαρικών και του γάλακτος που κινδύνευε να προμηθευτεί. Και όλα αυτά ενώ τα τελευταία 15 χρόνια ο ελληνικός καπιταλισμός εγκαταστάθηκε στρατιωτικά στη Βοσνία, την Αλβανία, το Κόσοβο υπερασπιζόμενος τα εθνικά του δίκαια. Όχι και τόσο άσχημα για μια «εξαρτημένη» χώρα.

Κι αν σήμερα η γραμμή που πρυτανεύει είναι αυτή των ήπιων τόνων και της διπλωματικής οδού, χωρίς πολλά εθνικά αναψοκοκκινίσματα, και χωρίς τσολιάδες στους δρόμους, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά το παρελθόν της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 90’, όταν ο εθνικός τοτεμισμός του περιούσιου λαού πήγαινε χέρι χέρι με τη συζήτηση στα υψηλότερα των κλιμακίων του κράτους για το αν θα έπρεπε να προτιμηθεί ο διαμελισμός της Μακεδονίας, από κοινού με του «αδελφούς Σέρβους». Η αλλαγή πλεύσης του ελληνικού κράτους, η προτίμηση- ως τώρα- της οικονομικής έναντι της στρατιωτικής προσάρτησης της βαλκανικής του περιφέρειας, άρα και η αντίστοιχη προσαρμογή των μέσων που τώρα είναι «ειρηνικά», είναι μια εξέλιξη εντός του συνεχούς του ελληνικού επεκτατισμού, όχι υποχώρησή του.

Τέτοιας υφής είναι και τα προβλήματα των αφεντικών. Χρειάζεται στ’ αλήθεια μεγάλο θράσος αλλά και μεγάλη ισχύ για ν’ αρνείται κανείς το συνταγματικό όνομα ενός κράτους. Αυτό που αποδεικνύει η περιβόητη επιστολή Νίμιτς δεν είναι την αδυναμία, αλλά τη δύναμη της ελληνικής πλευράς, αφού μετά τόσα χρόνια αλαζονικής απόρριψης όλων των συμβιβαστικών λύσεων, είναι ακόμα αναγκαία η συναίνεσή της.

Στο ίδιο πλαίσιο διαχείρισης σχέσεων ισχύος πρέπει να εγγράψουμε και τα λεγόμενα ελληνοτουρκικά, η αναμόχλευση των οποίων κάθε φορά σηκώνει τόση σκόνη που κρύβει αποτελεσματικότατα τα θεμελιώδη πλεονεκτήματα της «από’ δω πλευράς» τα οποία και μας ενδιαφέρουν. Γιατί ο ελληνικός καπιταλισμός είναι σαφώς πιο ώριμος και πιο σταθερός απ’ τον τουρκικό που πασχίζει ν’ αποδείξει ότι μπορεί να γίνει μέλος της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης που ονομάζεται Ε.Ε, εκείνου του ισχυρού club του οποίου η ελλάδα είναι βασικό μέλος παλαιόθεν.

Πίσω απ’ τις κορώνες για «υποχωρητικότητα» και «ενδοτισμό» κρύβεται ακλόνητη η εθνική- και επιθετική- πεποίθηση ότι το αιγαίο είναι μια ελληνική θάλασσα, όπως βέβαια και ο ουρανός πάνω απ’ αυτό. Εκείνο που δεν λέγεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι πως σ’ αυτό το γαλανόλευκο πέλαγος εκτός από Τουρκικά υπάρχουν και διεθνή ύδατα και πως το FIR Αθηνών δεν ταυτίζεται με τα όρια του ελληνικού κράτους αλλά τα ξεπερνά, καλύπτοντας και διεθνή εναέριο χώρο. Δυστυχώς για τους έλληνες αστούς και το πολιτικό τους προσωπικό δεν παίζουν μόνοι τους σ’ αυτό το παιχνίδι και ως εκ τούτου είναι αναγκασμένοι να λαμβάνουν υπόψη τους τη γνώμη και την ισχύ και άλλων. Τέτοιες αψιμαχίες είναι λοιπόν «κανονικές» μεταξύ κρατών που ερίζουν για τον ίδιο στρατηγικό χώρο, όσο «κανονικές» είναι βέβαια και οι ανθρωποθυσίες που συχνά συνεπάγονται αυτές οι αψιμαχίες.

Ένα πρόσωπο που δεν φημίζεται για τις κακές του σχέσεις με τις υπηρεσίες του κράτους, ο Α. Παπαχελάς, χαρακτήρισε όσα συνέβησαν στο αιγαίο «ρουτίνα», ισχυριζόμενος «απέκτησαν μεγάλη σημασία μόνον επειδή βρισκόταν στην Άγκυρα ο υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης.»( Το Βήμα, 17-04-2005).

Non stop ταξικός ανταγωνισμός.

Η αριστερά τώρα, εκείνη που διαρκώς «μπερδεύει» το έθνος με την τάξη, το θύτη με το θύμα, το προλεταριάτο με τον εαυτό της και την «εξάρτηση» με τη στρατιωτική εξάρτυση, παρεμβαίνει με αξιώσεις στη συζήτηση. Ένα μικρό απάνθισμα είναι διαφωτιστικό.«Εφόσον, τελικά, φτάσουν τα πράγματα να υπάρχει μια συμφωνία που περιέχει τον όρο "Μακεδονία", είναι φανερό ότι θα είναι ένας όρος με καθαρά γεωγραφική έννοια, χωρίς καμία εθνοτική διάσταση.» Αυτά δήλωσε η Γ.Γ του ΚΚΕ μετά τη συνάντησή της με τον υπουργό εξωτερικών, ανησυχώντας προφανώς για το μέλλον των βορείων συνόρων της χώρας σε περίπτωση που εγερθεί κανένα ζήτημα με τίποτα μειονότητες….

Εξάλλου, οι αμερικάνοι τα προωθούν κάτι τέτοια… Εκτός αυτού, ο Ριζοσπάστης, κρατώντας ψηλά την πατριωτική σημαία, σχολιάζει τα σχετικά με τις αερομαχίες στο αιγαίο δίνοντας τον πρέποντα τόνο: «Εγκατάλειψη του FIR και της άμυνας του Αιγαίου». Για το ίδιο εξάλλου εθνικό «μέτωπο», η Αλέκα Παπαρήγα δήλωνε το Σεπτέμβρη του 2003 ότι «η χώρα μας» βρίσκεται «σε ομηρία» και ξεκαθάριζε τις θέσεις του ΚΚΕ ως εξής: «Απορρίπτουμε τουρκικές διεκδικήσεις για βραχονησίδες και νησιά στο Αιγαίο. Απορρίπτουμε την τεχνική συμφωνία για το Αιγαίο.»

Από κοντά και ο λεγόμενος ΣΥΡΙΖΑ ,που δια στόματος Αλαβάνου στις 13 Απριλίου, διαπιστώνει την «προκλητική στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στα Ίμια και στο πεδίο βολής της 'Ανδρου» και κατόπιν ζητά την «επείγουσα σύγκλιση του συμβουλίου εξωτερικής Πολιτικής, με συμμετοχή των τεσσάρων πολιτικών κομμάτων». Πιο ΣΥΡΙΖΑ δε γίνεται!

Για το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας- το γραφείο τύπου του Συν προτιμά το εθνικά correct FYROM – ο αντιιμπεριαλιστής πρόεδρος ισχυρίζεται-στις 9 Απριλίου- πως η Ελλάδα βρίσκοντας μια «κοινά αποδεκτή λύση» στο «μεγάλο ζήτημα της ονομασίας», πρέπει να αναπτύξει «μια συνολική, δημιουργική και πρωτοβουλιακή πολιτική στα Βαλκάνια» και να «συγκεντρώσει τις δυνάμεις της για την αντιμετώπιση άλλων μεγάλων ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, τα οποία είναι ανοιχτά», που «έχουν ουσία και βάθος. Τις διαφορές στο Αιγαίο με την Τουρκία. Το Κυπριακό» Είπε κανείς τίποτα για ταξικά συμφέροντα;

Και τα δύο κόμματα, αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της σταλινογενούς «άκρας» αριστεράς, είτε πρόκειται για το ζήτημα του ονόματος της δημοκρατίας της Μακεδονίας, είτε για τις σχέσεις με την Τουρκία, κατανοούν το ζήτημα με όρους ενότητας απέναντι στους «Αμερικάνικους σχεδιασμούς» ή απέναντι στους «Αμερικάνικους και τους Ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς» , που εξ’ ορισμού, λέει το παραμύθι, βοηθούν τους αντιπάλους μας.

Συγκεφαλαιώνοντας με ιδανικό τρόπο το παραμύθι, ο αντιιμπεριαλιστής οικολόγος Γ. Σχίζας μέσα απ’ τις σελίδες της Εποχής, γράφει: «Οι άνθρωποι έχουν τον "διαιτητή" με το μέρος τους - σιγά μη πτοηθούν από τις απειλές μιας τρομοκρατημένης πολιτικής ομάδας όπως η Ελληνική! Και ενώ τα πράγματα έχουν έτσι από την άποψη του διπλωματικού "παιχνιδιού", ενώ πολιτικά "οφσάϊτ" όπως αυτό της διεκδίκησης των Σκοπιανών (sic!) για μονοπωλιακή χρήση του ονόματος "Μακεδονία" δεν σφυρίζονται και δεν προκαλούν στο βαθμό που θα έπρεπε τις αντιδράσεις της "εξέδρας", κάποιοι επιμένουν να καθαγιάζουν το όνομα του». Εννοείται, πως ο «διαιτητής» είναι ένα ακόμα όνομα για τους «φονιάδες των λαών». Οι «Έλληνες» είναι «τρομοκρατημένοι» και παίζουν με το «διαιτητή» εναντίον τους. Η εθνική ενότητα αποκαλύπτει τους προνομιακούς της χώρους συγκρότησής της. Τα γήπεδα, στα οποία εκτός απ’ την Ελλάδα, αναστενάζει –για εντελώς διαφορετικούς λόγους- και η κριτική σκέψη.

Το εθνικό είναι αστικό

Ας σοβαρευτούμε. Ο αντιιμπεριαλιστικός πατριωτισμός απολογείται για την αστική κυριαρχία, είναι μια άρθρωση που τη στηρίζει. Για να προλάβουμε κάποιες μόνιμες, όσο και κουραστικά προβλέψιμες, αντιιμπεριαλιστικές -και καλά- αιτιάσεις ξεκαθαρίζουμε πως δεν τίθεται ζήτημα να αμφισβητηθεί ο προεξάρχων ρόλος του κράτους των ΗΠΑ σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Εκείνο που αντίθετα είναι κρίσιμο είναι να αναγνωρίσουμε τον ενεργό ρόλο της Ελλάδας ως αφεντικού-συνεταίρου στο ίδιο αυτό παιχνίδι. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι μια μυθική ουσία, ας πούμε ένα φυτό που φυτρώνει εκτός Ελλάδος. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ο Μπους και βεβαίως δεν είναι ένα ιδιαίτερο εθνικό χαρακτηριστικό, όπως τον θέλει αυτό το ακίνδυνο ιδεολόγημα, ο αντιαμερικανισμός. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι κατά κανένα τρόπο εξωτερικός στο πλέγμα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας , είναι οργανικό του μέρος, όχι γιατί κάποιος του τραβά το αυτί –υπάρχει άραγε ακόμα κανείς να το πιστεύει αυτό;- αλλά λόγω των δικών του συμφερόντων. Οι σχέσεις ωστόσο στο στρατόπεδο των αφεντικών δεν είναι αδιατάρακτες, ποτέ δεν ήταν άλλωστε. Εκτός απ’ την ενότητα τους όταν πρόκειται για την εκμετάλλευση του προλεταριάτου, τα αφεντικά έχουν και διαφορές. Απ’ τη σκοπιά των συμφερόντων του εργατικού κινήματος, αυτές οι διαφορές δεν μπορούν να εννοηθούν ως τίποτα άλλο από σκυλοκαβγάδες.

Η ένταση στο αιγαίο, τα στρατιωτικά κόλπα και η διπλωματία γύρω από βράχια με κατσίκια,, προϋποθέτουν και παράγουν την ειρήνη στο εσωτερικό, τη συστράτευση των υπηκόων απέναντι στον εθνικό «εχθρό». Η περί ης ο λόγος αριστερά, παρά τις λοιπές -υπαρκτές- διαφορές της, αντιπαρατίθεται στην κυβέρνηση απ’ τη σκοπιά μιας άλλης, καλύτερης εξωτερικής πολιτικής. Είναι μια αριστερά «με τους λαούς» «ανθρώπινη», «φιλειρηνική» και πάνω απ’ όλα ακίνδυνη.

Η εκπόνηση εθνικής εξωτερικής πολιτικής- και σε συνθήκες έθνους κράτους δεν υπάρχει άλλη εξωτερική πολιτική-, δεν συνιστά εκείνο το ευρύ πλαίσιο, που μέσα του θα χωρούσε, ας πούμε, και μια ταξική διάσταση. Η εθνική πολιτική είναι η συνθήκη που δεν επιτρέπει την εμφάνιση μιας ταξικής πολιτικής για το προλεταριάτο και, πράγμα που είναι το ίδιο, η ταξική πολιτική δεν εμφανίζεται παρά μόνο ως σπάσιμο της εθνικής ενότητας, ως ανάδειξη του ότι μέσα σε κάθε «έθνος» υπάρχουν δύο έθνη, εκείνο των καταπιεστών και εκείνο των καταπιεσμένων. Ταξική πολιτική στην Ελλάδα σήμερα σημαίνει να εργάζεσαι συνειδητά για την ήττα της ελληνικής αστικής τάξης και αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την οικοδόμηση δεσμών αλληλεγγύης με τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες των γειτονικών περιοχών. Ποτέ πλάι στα εθνικά συμφέροντα, πάντοτε εκτός και εναντίον τους.

Πολύ καλή θέση στο ΠΡΙΝ για το μακεδονικό

mk

θεματικές: Αντιφασισμός / Αντιεθνικισμός \ Εθνικοαπελευθερωτικά/Αυτονομιστικά κινήματα

Ένα πολύ καλό και ξεκάθαρο άρθρο του Κώστα Μάρκου στο σημερινό ΠΡΙΝ για το μακεδονικό

Αναδημοσιεύω ένα πολύ καλό και ξεκάθαρο άρθρο του Κώστα Μάρκου στο σημερινό ΠΡΙΝ για το μακεδονικό, τις τελευταίες εξελίξεις του και μια γενικότερη γραμμή όμως. Προσωπικά περίμενα ένα τέτοιο άρθρο από τη συγκεκριμένη εφημερίδα για να πάψει να αιωρείται η άδικη φήμη ότι το ΠΡΙΝ, οι συντάκτες του και το ΝΑΡ κρατάνε μεσοβέζικη στάση. Η κριτική του, οι αποστάσεις που παίρνει, οι θέσεις του είναι πολύ σωστές και νομίζω ότι συνεισφέρουν στη συζήτηση μες στην Αριστερά.

Ο Γκρούεφσκι προκαλεί στο όνομα της υπαρκτής μειονότητας

Μόνο τα δικαιώματα της υπαρκτής σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα δεν είχε στο μυαλό του ο πρωθυπουργός της ΠΓΔ Μακεδονίας, Νίκολα Γκρούεφσκι, όταν έγραφε τη γνωστή επιστολή του. Απόδειξη είναι και μόνο το γεγονός ότι τα θυμήθηκε μόλις τώρα, όπου η αναμέτρηση της νεότευκτης σλαβομακεδονικής αστικής τάξης με την ελληνική μπαίνει στην πιο κρίσιμη φάση της, όπως και όλοι οι ανταγωνισμοί στα Βαλκάνια. Αύριο μπορεί κάλλιστα να τα "ξεχάσει", στα πλαίσια ποιος ξέρει ποιων συμβιβασμών, αφού θα έχει απελευθερώσει το εθνικιστικό αλυτρωτικό τζίνι ανάμεσα στους Έλληνες και τους Σλαβομακεδόνες εργαζόμενους με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ο ίδιος, εκτός από εκφραστής της τάξης του, είναι και μαριονέτα της κυβέρνησης Μπους, η οποία δεν έχει κανένα δισταγμό να χρησιμοποιήσει τις μειονότητες στην μπαρουταποθήκη των Βαλκανίων -όπως έχει διακηρύξει- ως [στρατηγικό μοχλό] για μια "Νέα Τάξη" στην περιοχή, στο διπλωματικό πόλεμο που μαίνεται με τους Ρώσους, τους Γερμανούς και τους Γάλλους, πάνω από τους ενεργειακούς αγωγούς. Αυτός ο πόλεμος δεν απέχει πολύ από το να γίνει και στρατιωτικός, με βίαιες αλλαγές συνόρων, όπως αποδείχτηκε με την απόσχιση του Κοσόβου από το έδαφος της Σερβίας.

Άρπαξαν αμέσως την ευκαιρία οι γνωστοί ελληνικοί ακροδεξιοί εθνικιστικοί κύκλοι, το ΛΑΟΣ, η Χρυσή Αυγή, οι νομάρχες, οι δήμαρχοι, οι δεσπότες και οι "υπηρεσίες", για να μετατρέψουν ένα λαϊκό πανηγύρι των Σλαβομακεδόνων, στη Μελίτη Φλώρινας, σε πεδίο αναμέτρησης με τους ομοϊδεάτες τους των Σκοπίων. Φοβισμένη η κυβέρνηση της ΝΔ από το ενδεχόμενο να μετατραπεί η Μελίτη σε τόπο ανταποκρίσεων του CNN με την αμερικανική εκδοχή για τα δικαιώματα της μειονότητας, αποφάσισε να κρατήσει το θέμα χαμηλά, να κάνει σκληρές νουθεσίες στους διάφορους "μπράβους" της, ώστε να απέχουν από πιθανές συγκρούσεις με εθνικιστές από τα Σκόπια. Ταυτόχρονα ο Καραμανλής έστειλε απαντητική επιστολή στον Γκρούεφσκι, με αποδέκτες τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στην οποία επιμένει ότι το μόνο διαπραγματευτικό θέμα είναι η ονομασία, αρνείται την ύπαρξη σλαβομακεδονικής μειονότητας, αλλά αποδέχεται το δικαίωμα διεκδίκησης των περιουσιών τους από τα ελληνικά δικαστήρια από πλευράς των παλιών ανταρτών του ΔΣΕ ή των απογόνων τους, χωρίς να λέει τίποτε για το δικαίωμα επιστροφής και ιθαγένειας. Αλλά τα αναφαίρετα αυτά δικαιώματα των ηρωικών ανταρτών δεν πρέπει να αφεθούν στα χέρια των Γκρούεφκσι και Καραμανλή.

Το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός σωστά αντιτάχθηκαν στην επιστολή Γκρούεφσκι, αλλά άφησαν στο σκοτάδι πολλά. Για την Αριστερά, και κυρίως για την αντικαπιταλιστική, η πρώτη διεκδίκηση είναι να ξεκουμπιστούν όλοι οι ιμπεριαλιστές, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και όλοι οι στρατοί και οι βάσεις τους από τα Βαλκάνια. Το δεύτερο είναι να αποκαλυφτεί ο ρόλος της κυβέρνησης Γκρούεφσκι ως όργανο των Αμερικανών. Το τρίτο, είναι ότι δεν μπορεί να μείνει στο απυρόβλητο ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου και της κυβέρνησης: είναι ρόλος τοπικού ιμπεριαλιστή, ο οποίος διαθέτει και τον απαραίτητο στρατό κατοχής σε βαλκανικές χώρες. Το τέταρτο είναι να οργανώσει ένα εργατικό, διεθνιστικό, αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο στην Ελλάδα, μαζί με τμήματα, έστω, εργαζομένων από την ΠΓΔ Μακεδονίας, την Αλβανία, την Τουρκία και των άλλων χωρών. Προϋπόθεση για αυτό είναι η Αριστερά να αναγνωρίσει την ύπαρξη της σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και να μην ποιεί τη νύσσα, κάτω από το φόβο της "εθνικής μειοδοσίας". Εάν δεν το κάνει, οι Σλαβομακεδόνες και στις δυο πλευρές των συνόρων θα σύρονται από αλυτρωτισμούς, από Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Τούρκους "προστάτες" και από κάθε λογής υπηρεσίες.

Σλαβομακεδονική μειονότητα υπάρχει: γλωσσική, καταγωγής αλλά και ένα μικρότερο τμήμα της, με σλαβομακεδονική εθνική συνείδηση. Η οποία, βέβαια, δεν ταυτίζεται βέβαια με τον Γκρούεφσκι, το VMRO, και με τους Αμερικανούς προξένους ή με τους "καλοθελητές" ευρωβουλευτές. Και δεν είναι μόνο οι 8-10.000 που ψήφισαν το Ουράνιο Τόξο. Πολύ περισσότερο που η ακραία εθνικιστική, φιλοαμερικανική κυρίως αλλά και ευρώδουλη πολιτική του προσφέρει πολύ κακή υπηρεσία για τα συμφέροντα των ίδιων των Σλαβομακεδόνων. Γιατί δεν ενώνει, αλλά διασπά και τους Σλαβομακεδόνες και το μέτωπό τους με τους Έλληνες εργαζόμενους.

Το ποιος είναι ο αριθμός της μειονότητας και ποια η συνείδησή της, δεν θα το μάθει ποτέ ακριβώς κανείς, εάν το ίδιο το ελληνικό κράτος δεν αποφασίσει να κάνει μια αληθινά ελεύθερη απογραφή. Η αναγνώρισή της υπάγεται στις ίδιες αρχές με τις οποίες πρέπει να αναγνωρίζονται οι ελληνικές, ποντιακές, κουρδικές και όλες οι άλλες μειονότητες και τα δικαιώματά τους σε κάθε χώρα, στα Βαλκάνια και την Τουρκία. Όχι λοιπόν καιροσκοπικά και εθνικιστικά παιχνίδια. Αλλιώς θα την πληρώσει όλη η χώρα.

ΥΓ
Οι υπογραμίσεις είναι δικές μου στα σημεία που θεωρώ πιο σημαντικά για προσοχή. Θα περίμενα να ανοίξει μια καλή κουβέντα με αφορμή τις θέσεις του συντάκτη...

Ανεγκέφαλοι εντός συνόρων

Αν και οι εκδηλώσεις στο χωριό Μελίτη της Φλώρινας πραγματοποιούνται χωρίς κανένα πρόβλημα, όπως γίνεται εδώ και χρόνια, τα "παρατράγουδα" ήρθαν απο ανεγκέφαλους της "Χρυσής Αυγής".

Μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης πραγματοποίησαν συγκέντρωση στο φυλάκιο της Νίκης στα σύνορα Ελλάδος-ΠΓΔΜ, παρουσία εισαγγελέα,φωνάζοντας συνθήματα κατά των Σκοπίων.

Από τα δύο πούλμαν με συγκροτήματα από τη γειτονική χώρα, τα οποία επρόκειτο να κατευθυνθούν στο πανηγύρι της Μελίτης, το ένα επίστρεψε στα Σκόπια.

Τα μέλη της «Χρυσής Αυγής» πραγματοποίησαν συγκέντρωση και στην πόλη της Φλώρινας παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης. Στη συνέχεια επιχείρησαν να μεταβούν στη Μελίτη, ωστόσο, η αστυνομία δεν το επέτρεψε.

Ο μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος δήλωσε στο κήρυγμά του ότι δεν υπάρχει «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα.

Από την πλευρά του ο αποκαλούμενος «Αρχιεπίσκοπος» της ΠΓΔΜ επανήλθε με νέες δηλώσεις. Από το Τορόντο, κατηγόρησε την Ελλάδα ότι «αρνείται στους μακεδόνες την αρχαία τους πατρίδα».

Παράλληλα, χαρακτήρισε βαρβαρότητα τους διωγμούς της δεκαετίας του 1940.

Η κυβέρνηση οφείλει ευγνωμοσύνη στον κ. Γκρούεφσκι

AΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Αθήνα, 17/07/2008

Η πάνδημη απαξίωση μιας κυβέρνησης πνιγμένης στα σκάνδαλα και ενός πολιτικού συστήματος ηθικά απονομιμοποιημένου ως προς τις κυρίαρχες εκφράσεις του, με έναν και μόνο τρόπο μένει να ανακοπεί: με το χαρτί του εθνικισμού. Αυτός είναι και ο λόγος που ο δεύτερος πόλος του εκκρεμούς της διαφθοράς, το «αντιπολιτευτικό» ΠΑΣΟΚ, συμπολιτεύεται (και) εδώ την κυβέρνηση, επιδιδόμενο σε σκληρό «πατριωτικό» ροκ και λεκτικούς τραμπουκισμούς της σχολής Πάγκαλου, με αφορμή την επιστολή Γκρούεφσκι και τη συνάντηση εθνικά Μακεδόνων προσφύγων στη Φλώρινα. Όλη αυτή η κινδυνολογία και η εθνική τρομολαγνεία θα ήταν βαρετή, αν δεν ήταν επικίνδυνη, αν δηλαδή δε δημιουργούσε κλίμα νομιμοποίησης της ακροδεξιάς παράνοιας και δεν όπλιζε το χέρι «αγανακτισμένων πατριωτών». Όποιος αμφιβάλλει γι’ αυτό, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα δελτία ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των «έγκυρων» (και μη) φύλλων της τρέχουσας εβδομάδας.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι τουλάχιστον προκλητικό και ενδεικτικό πολιτικής μιζέριας για την Αριστερά να αποδίδει τα πάντα σε ιμπεριαλιστικούς δακτύλους που «υποκινούν» -πάντα και μόνο- τους γείτονες, θυσιάζοντας την ιστορία της και τη μνήμη των αγωνιστών της, και τουλάχιστον άστοχο γι’ αυτήν να ξεκινάει την κριτική πάντα από τον εθνικισμό των άλλων, υποκαθιστώντας (και, συνεπώς, δυσκολεύοντας περαιτέρω) το αντιεθνικιστικό κίνημα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Όπως συνέβη την Άνοιξη στο Βουκουρέστι, έτσι και τώρα, οι βρυχηθμοί της ισχυρής Ελλάδας «δικαιολογούνται» από τις κινήσεις του μακεδονικού εθνικισμού: εμείς είμαστε πατριώτες, αυτοί είναι εθνικιστές. Δεν εκπλησσόμαστε βεβαίως, οργιζόμαστε όμως με δηλώσεις όπως αυτή της κ. Μπακογιάννη, σύμφωνα με την οποία «ο ακραίος εθνικισμός θερίζει θύελλες». Βρισκόμαστε άραγε σε πολεμική ετοιμότητα; Έχει ενημερωθεί ο σύμμαχος –και επιδέξιος έμπορος όπλων- κ. Σαρκοζί; Αν δε συμβαίνει πάλι αυτό, έχουμε ήδη ανεχτεί ακροδεξιούς τηλεπλασιέ και θεσμικούς συγκεντρωσιάρχες της Θεσσαλονίκης να συναγωνίζονται σε εθνικό τραμπουκισμό, δε θα υπομείνουμε λοιπόν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να υποδαυλίζει ακραία στοιχεία: η δημοκρατία δε χρειάζεται ακροδεξιές εγγυήσεις.

Επειδή το λέει ο Γκρούεφσκι, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι, τουλάχιστον μέχρι το 1947, επίσημες ελληνικές κρατικές εκδόσεις κάνουν λόγο για μακεδονική γλώσσα. Δε θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι το Abecedar, το Αναγνωστικό της μακεδονικής γλώσσας που τύπωσε το ελληνικό κράτος το 1925 για την μακεδονική μειονότητα, βρισκόταν επί χρόνια υπό διωγμό, όπως συμβαίνει ακόμα με τους «σλαβοκομμουνιστές φυγάδες» του Εμφυλίου. Εν πάση περιπτώσει, τι είναι οι μακεδονόφωνοι», «σλαβόφωνοι Μακεδόνες,», «σλαβικής», «μη ελληνικής», «ρευστής» εθνικής συνείδησης που αναφέρονται στις απογραφές ως το 1951 και ποια η τύχη τους έκτοτε; Αν δεν υπάρχει μακεδονική μειονότητα κι όλοι οι «δίγλωσσοι» στη Βόρεια Ελλάδα είναι υποκινούμενοι πράκτορες, ποια υπηρεσία πλήρωνε 2.250 ανθρώπους στη Φλώρινα (και πρόκειται μόνο για τους ψηφοφόρους του «Ουράνιου Τόξου» το 1994); Για πόσο το ελληνικό κράτος θα συνεχίσει να αγνοεί τις καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη μη αναγνώριση του πολιτιστικού σωματείου της Στέγης Μακεδονικού Πολιτισμού; Αν δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα, άρα και μακεδονικό έθνος, μήπως τελικά το γειτονικό κράτος δεν έχει καμιά πηγή νομιμοποίησης, μπορεί λοιπόν κάλλιστα να διαλυθεί προς όφελος και της χώρας μας;

Η αντιπαράθεση με τον εθνικισμό και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων δεν μπορούν να ετεροκαθορίζονται: αν η ηγεσία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας χρησιμοποιεί ως «πατριωτικό» πρόσχημα τα δικαιώματα των πολιτικών προσφύγων και της μακεδονικής μειονότητας, δε βλέπουμε κανέναν λόγο εμείς να διαγράψουμε την ύπαρξη και των δύο: δεν υπάρχουν αναλώσιμοι άνθρωποι και περιττά δικαιώματα, γι’ αυτό και δεν θα αφήσουμε ούτε τους μεν ούτε τα δε βορά στους εθνικιστικούς ανταγωνισμούς και τις ιμπεριαλιστικές «ευαισθησίες».

Το κατακαλόκαιρο δεν προσφέρεται για πολεμικούς χάρτες και σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια (όπως άλλωστε και το καταχείμωνο, σε πείσμα των έξαλλων εθνικοφρόνων), αυτός όμως δεν είναι λόγος για να επιτρέψουμε στο πολιτικό προσωπικό της ισχυρής Ελλάδας να χειραγωγεί την ελληνική κοινωνία με υποβολιμαία δελτία ειδήσεων, εθνικώς υπερευαίσθητα πρωτοσέλιδα και εμπρηστικές δηλώσεις κρατικών αξιωματούχων που επιχειρούν να ξαναστήσουν νέο ‘92. Οι σύντροφοί μας στη Δημοκρατία της Μακεδονίας που αντιστρατεύονται το εθνοφολκόρ στη χώρα τους παραμένουν η βασική πηγή αισιοδοξίας για εμάς, σ’ αυτό το κατά τα άλλα στενάχωρο σκηνικό. Κι εκτός από πηγή αισιοδοξίας, παραμένουν και πηγή έμπνευσης, τουλάχιστον για μια Αριστερά που θέλει να είναι χρήσιμη και ανατρεπτική, άρα δεν δικαιούται να υποδύεται την ανήξερη.


ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: 210-3813928 (4-10 μ.μ.),
Τσαμαδού 13Α, Εξάρχεια, Αθήνα, antinat_antimil@yahoo.gr,
http://antinationalistic-antimilitaristic.blogspot.com

Ζει ο Μεγ’ Αλέξανδρος;

Αν θεωρούμε ότι πρέπει να πούμε κάτι για το Μακεδονικό δεν το κάνουμε τυχαία. Προϋπόθεση για να αλλάξουν τα πράγματα είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να σκέφτονται και να συζητάνε για όλα κι όχι μόνο για μισθούς, ωράρια κι ακρίβεια. Βέβαια να σκέφτονται και να συζητάνε με διαφορετικό τρόπο απ’ τον επίσημο και «αυτονόητο» των δελτίων των 8.00. Με λίγα λόγια, αυτά που λέγονται εθνικά θέματα που τάχα αφορούν όλους εξίσου και με τον ίδιο τρόπο, απλά δεν υπάρχουν. Όλα τα ζητήματα έχουν διαφορετικές όψεις αν τα κοιτάξεις από διαφορετικές γωνίες, βασικά δύο, την αποπάνω και την αποκάτω. Η αποπάνω είναι η οπτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων –κυρίαρχη σ’ αυτό που λέμε κοινή γνώμη- η αποκάτω είναι αυτή που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι.

Μπαίνοντας στο ψητό, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο εθνικισμός δεν είναι «προνόμιο» κανενός, αλλά αντίθετα είναι ένα φρούτο που φυτρώνει σ’ όλες τις χώρες των Βαλκανίων κι όχι μόνο. Εννοείται ότι ευδοκιμεί και στην Ελλάδα. Όλοι επιδιώκουν να πάρουν ένα κομμάτι απ’ το χωράφι του γείτονα, όλοι καταπιέζουν τις μειονότητες εντός των συνόρων τους, όλοι υποκινούν τις μειονότητες εκτός των συνόρων τους.

Συγκεκριμένα η Ελλάδα έχει κάνει οικονομική αποικία τη FYROM (αυτό βέβαια θεωρείται λογικό και δίκαιο εδώ) χωρίς να την έχει κάνει και πολιτική. Οι κυβερνήσεις της FYROM απ’ την άλλη μεριά, έχοντας παραδώσει χειροπόδαρα δεμένους τους εργαζόμενούς «τους» στις ελληνικές πολυεθνικές επιχειρήσεις, στρέφουν τη συζήτηση στο ότι αυτοί είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δεν θεωρούμε βέβαια τιμή να είναι κανείς απόγονος ενός ακόμα κατακτητή από τους πολλούς που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία.

Στηριζόμενοι και στις ΗΠΑ προσπαθούν να επιβάλλουν νέους πολιτικούς όρους στις σχέσεις τους με την Ελλάδα. Η κυβέρνηση της ΝΔ κάνει αντιαμερικανισμό από σπόντα με το βέτο στο ΝΑΤΟ. Η κοινή γνώμη (καλύτερα ένα μεγάλο κομμάτι της) νομίζει ότι αντιστέκεται στη Νέα Τάξη υπερασπιζόμενοι, είτε το ξέρει είτε όχι, τα συμφέροντα των ελληνικών τραπεζών και βιομηχανιών τροφίμων στα Βαλκάνια. Αλλά τι σόι αντίσταση είναι αυτή; Μάλλον «μαϊμού» θα λέγαμε εμείς. Ο μικρός κεφαλαιοκράτης που είναι ενάντια στον μεγάλο γιατί θέλει να τον εκτοπίσει, δεν είναι καθόλου ενάντια στο κεφάλαιο γενικά κι ο μικρός μαφιόζος που θέλει να αυτονομηθεί κάπως απ’ τον μεγάλο και να κάνει παιγνίδι και μόνος του δεν είναι ενάντια στη μαφία γενικά.

Το ελληνικό κεφάλαιο κι οι κυβερνήσεις του μαζί με το κομμάτι της κοινής γνώμης που σέρνεται από πίσω θέλουν να είναι στη Ν.Α Ευρώπη ό,τι είναι οι ΗΠΑ σ’ όλο τον κόσμο. Έχουν οι ΗΠΑ στρατό παντού; Γιατί να μην έχει κι η Ελλάδα; Εκμεταλλεύονται οι πολυεθνικές των ΗΠΑ άλλους λαούς; Γιατί να μη το κάνουν κι οι ελληνικές; Χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ τους μετανάστες σαν φτηνή, απροστάτευτη, μαύρη εργασία; Γιατί να μην κάνει κι η Ελλάδα το ίδιο; Αυτό λοιπόν δεν είναι αντιαμερικανισμός, μάλλον φιλοαμερικανισμό θα τον λέγαμε. Τους κοντράρουν καμιά φορά γιατί θέλουν να τους μοιάσουν.

Οι εργαζόμενοι και των δύο χωρών πρέπει ν’ αντιτάξουν τη σύγκρουση με τα δικά τους αφεντικά και τους δικούς τους εθνικισμούς, την αλληλεγγύη των εργατών, την πάλη για εργατικά δικαιώματα καθώς και τη σύγκρουση με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί είναι οι βασικοί εκπρόσωποι στην περιοχή μας των δυνάμεων του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης.