Ζει ο Μεγ’ Αλέξανδρος;

Αν θεωρούμε ότι πρέπει να πούμε κάτι για το Μακεδονικό δεν το κάνουμε τυχαία. Προϋπόθεση για να αλλάξουν τα πράγματα είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να σκέφτονται και να συζητάνε για όλα κι όχι μόνο για μισθούς, ωράρια κι ακρίβεια. Βέβαια να σκέφτονται και να συζητάνε με διαφορετικό τρόπο απ’ τον επίσημο και «αυτονόητο» των δελτίων των 8.00. Με λίγα λόγια, αυτά που λέγονται εθνικά θέματα που τάχα αφορούν όλους εξίσου και με τον ίδιο τρόπο, απλά δεν υπάρχουν. Όλα τα ζητήματα έχουν διαφορετικές όψεις αν τα κοιτάξεις από διαφορετικές γωνίες, βασικά δύο, την αποπάνω και την αποκάτω. Η αποπάνω είναι η οπτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων –κυρίαρχη σ’ αυτό που λέμε κοινή γνώμη- η αποκάτω είναι αυτή που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενοι.

Μπαίνοντας στο ψητό, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο εθνικισμός δεν είναι «προνόμιο» κανενός, αλλά αντίθετα είναι ένα φρούτο που φυτρώνει σ’ όλες τις χώρες των Βαλκανίων κι όχι μόνο. Εννοείται ότι ευδοκιμεί και στην Ελλάδα. Όλοι επιδιώκουν να πάρουν ένα κομμάτι απ’ το χωράφι του γείτονα, όλοι καταπιέζουν τις μειονότητες εντός των συνόρων τους, όλοι υποκινούν τις μειονότητες εκτός των συνόρων τους.

Συγκεκριμένα η Ελλάδα έχει κάνει οικονομική αποικία τη FYROM (αυτό βέβαια θεωρείται λογικό και δίκαιο εδώ) χωρίς να την έχει κάνει και πολιτική. Οι κυβερνήσεις της FYROM απ’ την άλλη μεριά, έχοντας παραδώσει χειροπόδαρα δεμένους τους εργαζόμενούς «τους» στις ελληνικές πολυεθνικές επιχειρήσεις, στρέφουν τη συζήτηση στο ότι αυτοί είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δεν θεωρούμε βέβαια τιμή να είναι κανείς απόγονος ενός ακόμα κατακτητή από τους πολλούς που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία.

Στηριζόμενοι και στις ΗΠΑ προσπαθούν να επιβάλλουν νέους πολιτικούς όρους στις σχέσεις τους με την Ελλάδα. Η κυβέρνηση της ΝΔ κάνει αντιαμερικανισμό από σπόντα με το βέτο στο ΝΑΤΟ. Η κοινή γνώμη (καλύτερα ένα μεγάλο κομμάτι της) νομίζει ότι αντιστέκεται στη Νέα Τάξη υπερασπιζόμενοι, είτε το ξέρει είτε όχι, τα συμφέροντα των ελληνικών τραπεζών και βιομηχανιών τροφίμων στα Βαλκάνια. Αλλά τι σόι αντίσταση είναι αυτή; Μάλλον «μαϊμού» θα λέγαμε εμείς. Ο μικρός κεφαλαιοκράτης που είναι ενάντια στον μεγάλο γιατί θέλει να τον εκτοπίσει, δεν είναι καθόλου ενάντια στο κεφάλαιο γενικά κι ο μικρός μαφιόζος που θέλει να αυτονομηθεί κάπως απ’ τον μεγάλο και να κάνει παιγνίδι και μόνος του δεν είναι ενάντια στη μαφία γενικά.

Το ελληνικό κεφάλαιο κι οι κυβερνήσεις του μαζί με το κομμάτι της κοινής γνώμης που σέρνεται από πίσω θέλουν να είναι στη Ν.Α Ευρώπη ό,τι είναι οι ΗΠΑ σ’ όλο τον κόσμο. Έχουν οι ΗΠΑ στρατό παντού; Γιατί να μην έχει κι η Ελλάδα; Εκμεταλλεύονται οι πολυεθνικές των ΗΠΑ άλλους λαούς; Γιατί να μη το κάνουν κι οι ελληνικές; Χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ τους μετανάστες σαν φτηνή, απροστάτευτη, μαύρη εργασία; Γιατί να μην κάνει κι η Ελλάδα το ίδιο; Αυτό λοιπόν δεν είναι αντιαμερικανισμός, μάλλον φιλοαμερικανισμό θα τον λέγαμε. Τους κοντράρουν καμιά φορά γιατί θέλουν να τους μοιάσουν.

Οι εργαζόμενοι και των δύο χωρών πρέπει ν’ αντιτάξουν τη σύγκρουση με τα δικά τους αφεντικά και τους δικούς τους εθνικισμούς, την αλληλεγγύη των εργατών, την πάλη για εργατικά δικαιώματα καθώς και τη σύγκρουση με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί είναι οι βασικοί εκπρόσωποι στην περιοχή μας των δυνάμεων του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης.