Ο διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Νοσηλείας του «Ευαγγελισμού», κ. Ρούσος, δήλωσε κατηγορηματικά ότι ο νοσηλευόμενος Χρήστος Ζαχόπουλος δεν επιτρέπεται να καταθέσει στον ανακριτή για έξι εβδομάδες τουλάχιστον. Έπραξε ορθότατα – εξάλλου, η ιατρική δεοντολογία απαγορεύει ρητά την ανάκριση βαρέως ασθενούς…
Τον Ιούλιο του 2002, ο κ. Ρούσος επέτρεψε τις πολύωρες, ολονύχτιες ανακρίσεις του πολυτραυματία Σάββα Ξηρού μέσα στη ΜΕΝ από τους κκ. Διώτη και Σύρο, και μάλιστα από τις πρώτες μέρες της νοσηλείας του, όταν ακόμη κρινόταν η ζωή του.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι στις δύο αυτές περιπτώσεις ο γιατρός κ. Ρούσος αντιμετώπισε τους ασθενείς του με εντελώς διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Και, βεβαίως, ουδείς μπορεί να επικαλεστεί επιχειρήματα ιατρικού χαρακτήρα που να δικαιολογούν αυτή τη διαφορά αντιμετώπισης. Ο Σάββας Ξηρός ήταν κυριολεκτικά κομματιασμένος, σε ημικωματώδη κατάσταση και ετοιμοθάνατος…
Αναμφίβολα, ο κ. Ρούσος είναι εξαιρετικός γιατρός, από την άποψη της επιστημονικής αρτιότητας. Όμως, κοινωνικά και ηθικά απεδείχθη κανίβαλος. Ως εκ τούτου, είναι ολοκληρωμένος συντηρητής-διαχειριστής ζωών, αλλά κακός γιατρός. Γι’ αυτό ακριβώς οργανώνει τη θεραπεία του Χρ. Ζαχόπουλου για να ζήσει, ενώ οργάνωσε τη νοσηλεία του Σ. Ξηρού για να ανακριθεί.
Ορθώς, λοιπόν, απαγορεύεται η κατάθεση του Χρ. Ζαχόπουλου για όλο το επόμενο διάστημα. Γιατί ακόμη κι αν δεν διατρέχει πλέον κίνδυνο η ζωή του και διαθέτει τη στοιχειώδη νηφαλιότητα για να καταθέσει, η αναπόφευκτη ψυχοσωματική πίεση της ανάκρισης (ακόμη και το ενδεχόμενο της επικείμενης διεξαγωγής της) πιθανότατα θα επιβαρύνει την κατάστασή του και, οπωσδήποτε, θα επηρεάσει αρνητικά συνολικά την υγεία του. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ένα «τσαμπί οργάνων», που αρκεί να εξασφαλίζεται η λειτουργία τους, αλλά ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελεί ένα ολόκληρο σύμπαν. Γι’ αυτό ο γιατρός (πρέπει να) επιδιώκει την υγεία του ασθενούς και αφού εξέλθει από το ειδικό πεδίο της ιατρικής φροντίδας.
Τον Ιούλιο του 2002, ο κ. Ρούσος έκανε το ακριβώς αντίθετο. Αδιαφόρησε πλήρως για το ανθρώπινο υποκείμενο Σάββας Ξηρός, για τον ασθενή Σάββα Ξηρό, και συγκέντρωσε το ενδιαφέρον του στον «ειδικό κρατούμενο», στον ανακρινόμενο Σάββα Ξηρό. Γιατί δεν επέτρεψε απλώς τις ολονύχτιες ανακρίσεις του Ξηρού. Σύμφωνα με τις καταθέσεις μαρτύρων γιατρών και στις δύο δίκες για την υπόθεση 17Ν –με προεξάρχοντα τον αείμνηστο γιατρό Κωστή Νικηφοράκη-, εκτός από κοινωνική αναλγησία, καταλογίζεται στον κ. Ρούσο ότι επέλεξε μορφές ιατρικής/φαρμακολογικής παρέμβασης στον Σάββα τέτοιες που στόχευαν στην εξασφάλιση της δυνατότητας να συνεργαστεί με τους ανακριτές του και όχι στην αποκατάσταση της υγείας του. Για τούτο, αρκετοί γιατροί καταγγέλλουν τον κ. Ρούσο όχι απλώς για ελλιπή θεραπεία του Ξηρού, αλλά και για πρόκληση σοβαρότατων βλαβών στην υγεία του, που δεν σχετίζονται με τον αρχικό τραυματισμό του στις 29 Ιουνίου 2002 στο λιμάνι του Πειραιά.
Εν κατακλείδι: Ορισμένοι αποδίδουν πολιτική συνέπεια στον κ. Ρούσο σε ό,τι αφορά τις περιπτώσεις Ξηρού και Ζαχόπουλου, ισχυριζόμενοι ότι και τώρα, απαγορεύοντας την κατάθεση του νοσηλευόμενου, εξυπηρετεί την εξουσία, αφού η κυβέρνηση επιθυμεί την εκτόνωση του σκανδάλου και, προς τούτο, επιδιώκει τη χρονική μετάθεση της κατάθεσής του. Δεν μας ενδιαφέρει να συμμεριστούμε ή να απορρίψουμε αυτή την άποψη σε αυτό το πεδίο αξιολόγησης της στάσης του κ. Ρούσου. Γιατί ήδη είναι τόσο ένοχος για τα βασανιστήρια που υπό την εποπτεία του υπέστη ο Σάββας Ξηρός, τόσο ένοχος για τη σημερινή κατάσταση της υγείας του, τόσο ένοχος για την απόσπαση των γνωστών «ομολογιών» που νομιμοποίησαν εξοντωτικές καταδίκες, ώστε η κατηγορία ότι αποτελεί ισόβιο δούλο της εξουσίας φαντάζει πταίσμα…
Αθήνα 23/01/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου