Επετειακό σημείωμα

Αν θες να μιλήσεις για το δεκέμβρη, πρέπει βασικά να μιλήσεις για την εντυπωσιακή έλλειψη συνέχειας που (δεν) άφησε πίσω του. Μια ρωγμή στο μονότονο καθημερινό σκηνικό που επουλώθηκε σχετικά γρήγορα, αλλά πρόλαβε να καταπιεί στο ενδιάμεσο κάθε επίδοξο πολιτικό σκηνοθέτη -πλην ίσως της αναρχίας. Μια μαύρη τρύπα που ρούφηξε τους πάντες κι απελευθέρωσε συσσωρευμένη ενέργεια, αλλά δεν άφησε να περάσει κάποιο φως που θα έσχιζε τα σκοτάδια. Έμεινε τομή ακίνητη στον χρόνο που χάθηκε στη γωνία κι όσο απομακρυνόμαστε ξεθωριάζει (τρεις μήνες μετά έμοιαζε ήδη κάτι πολύ μακρινό). Αυτό όμως εν μέρει οφείλεται και στην άχλη της συλλογικής μνήμης που τύλιξε τα γεγονότα και τους προσέδωσε μυθικές διαστάσεις.