Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Ευρωπαϊκή Ένωση:  Ένα σαθρό κατασκεύασμα με κοντινή ημερομηνία λήξης

Μουαμάρ Ιγνάτιος

Το 2002 η Ευρώπη γιόρτασε το κοινό της νόμισμα, το ευρώ, κάτω από έναν ουρανό φωτισμένο από φωτοβολίδες και ζητωκραυγές. Το «ευρωπαϊκό όνειρο» για ορισμένους φαινόταν να υλοποιείται με τη μορφή εκπλήρωσης μιας παλιάς δήλωσης τού Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Αν η Ευρώπη ενωθεί, τότε δεν θα υπάρχει όριο στην ευτυχία, την ευημερία και τη δόξα, που 300 ή 400 εκατομμύρια οι άνθρωποι θα απολάμβαναν».

Γνωρίζοντας όμως τη διαδρομή τού Τσώρτσιλ ως πολιτικού, αλλά και ως παράγοντα τής λήξης τού Β’ παγκόσμιου πολέμου, εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, ότι ο βρετανός πολιτικός σίγουρα δέν εννοούσε τη συμμετοχή τής Μ. Βρετανίας σ’ αυτό το οικοδόμημα. Η δήλωση ήταν σκόπιμη και αφορούσε την μεταπολεμική και συντετριμμένη τότε Ευρώπη από τον πόλεμο.

Η καταστροφή του πολέμου έπρεπε να ξεπεραστεί και να γεννηθεί μια ελπίδα για μια Ευρώπη ενωμένη με χώρες πρόθυμες να συνεργαστούν για το κοινό καλό των λαών τους. Επρόκειτο δηλαδή, για μια δήλωση κατευναστική, που επιχειρούσε να αντισταθμίσει την καταστροφή και να προσδώσει ένα υποτιθέμενο όραμα σ’ ό,τι είχε απομείνει από τα συντρίμμια τού πολέμου και όχι για κάποια πολιτική εξαγγελία, που θα είχε υλοποιήσιμο χαρακτήρα.
συνέχεια

Δημοσιονομικό κρεματόριο η νέα ΕΕ...

http://press-gr.blogspot.com/2011/12/blog-post_8573.html

Από το sofokleous10.gr

Αποφασίζουν και διατάσουν Γερμανία και Γαλλία, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα υπόλοιπα 25 μέλη της ΕΕ! Αυτό είναι το συμπέρασμα της διμερούς συνάντησης στο Παρίσι που είχαν οι ηγέτες των δύο κρατών το μεσημέρι της Δευτέρας. Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε Μέρκελ και Σαρκοζύ έδωσαν το περίγραμμα της απόφασης η οποία θα επιβληθεί με πραξικοπηματικό τρόπο στη σύνοδο κορυφής της Παρασκευής 9 Δεκεμβρίου και η οποία συνιστά μια πρωτοφανή οπισθοδρόμηση σε...
κάθε επίπεδο: οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό.
Με την δικαιολογία ότι τα μέτρα αυτά είναι αναγκαία για να μην επαναληφθεί στο μέλλον η τρέχουσα οικονομική κρίση, όπως εξήγησε ο γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζύ, προανήγγειλαν: Πρώτο, την αυτόματη επιβολή προστίμων σε όποια κράτη μέλη παραβιάζουν το όριο του 3% για το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος που περιγράφεται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ. (Η παράλειψη του άλλου στόχου, το ορίου του 60% του ΑΕΠ για το δημόσιο χρέος κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, καθώς το παραβιάζει πλέον ακόμη κι η Γερμανία…) Δεύτερο, την ενεργοποίηση και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για όποια κράτη δεν τηρούν αυτόν τον κανόνα. Τρίτο, αυστηρότερους ελέγχους στα οικονομικά των κρατών μελών και τέταρτο, μηνιαίες σύνοδοι κορυφής όσο διαρκεί η κρίση.
Εξ ίσου στρατηγικές είναι οι αλλαγές που επέρχονται και στο πολιτικό επίπεδο καθώς πλέον καταργείται η αρχή της ομοφωνίας. Οι νέες αρχές που θα παραδοθούν στον πρόεδρο της ΕΕ, Χέρμαν βαν Ρομπέι, την Τετάρτη, δεν πρόκειται να τεθούν στην κρίση των λαών της Ευρώπης (παρότι η σημασία τους είναι θεμελιακή) γιατί θα απορρίπτονταν με την μία. Ο γάλλος πρόεδρος δήλωσε ότι καλό θα είναι να υιοθετηθούν και από τα 27 μέλη της ΕΕ, αν όχι από τα 17 μέλη της ευρωζώνης, ενώ έθεσε ως χρονικό ορίζοντα τον Μάρτιο του 2012.
Οι επιπτώσεις από την γαλλογερμανική συμφωνία θα είναι κατακλυσμιαίες. Πρώτα και κύρια η ΕΕ μετατρέπεται σε ένα ατελείωτο κρεματόριο λιτότητας, ανεργίας, φτώχειας και πείνας. Η απαρέγκλιτη εφαρμογή των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας σημαίνει ότι στο εξής κάθε ευρώ που θα υπερβαίνει τα (διαρκώς μειούμενα λόγω ύφεσης και λιτότητας) δημόσια έσοδα θα κόβεται, πάραυτα και ανεξαρτήτως των συνεπειών. Αυτό σημαίνει ότι σχολεία, νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες θα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, μόνο και μόνο για να υλοποιηθεί ο στόχος του 3% και κατόπιν απόφασης του Ευρωδικαστηρίου! Τέτοιο θεσμοθετημένο εξανδραποδισμό των ευρωπαϊκών λαών ούτε ο Χίτλερ δεν είχε καταφέρει να εφαρμόσει. Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» ως συνέπεια παύει να ταυτίζεται με την βελτίωση των όρων ζωής της κοινωνίας και στο εξής με μόνιμο και απαραβίαστο τρόπο θα ταυτίζεται με την κοινωνική παρακμή και υποβάθμιση.
Δραματικές θα είναι οι συνέπειες και στο επίπεδο των θεσμών, στον βαθμό που η αρχή της ομοφωνίας πέρασε πια στην ιστορία. Οι προτάσεις των δύο ηγετών, στις οποίες δεν περιλαμβάνεται το παραμικρό για έκδοση ευρωομολόγου (ή έστω «ομολόγου σταθερότητας» όπως το χαρακτηρίζουν στις Βρυξέλλες), θα εφαρμοστούν με την αρχή της πλειοψηφίας ανοίγοντας τον δρόμο για την δημιουργία μιας ΕΕ δύο ταχυτήτων. Στο τέλος δε αυτής της διαδρομής δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα έχει δημιουργηθεί μια ευρωζώνη μικρότερη της σημερινής, η διάσπαση δηλαδή της ευρωζώνης θα είναι θέμα χρόνου κι αυτό με απόφαση και ευθύνη της Γερμανίας. Ακόμη και να υπογράψουν οι 17 ηγέτες της ευρωζώνης ότι αποδέχονται τον εκβιασμό των Μέρκελ – Σαρκοζύ η εφαρμογή αυτών των αποφάσεων στην πράξη είναι αδύνατη. Θα επιβεβαιωθεί δηλαδή αργά ή γρήγορα ότι τα ελλείμματα του νότου δεν τα προκαλεί το υποτιθέμενο γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας αλλά τα πλεονάσματα του βορρά. Μέχρι τότε όμως τα ποσοστά ανεργίας θα έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και η φτώχεια στο ζενίθ, όσο φυσικά θα θεωρείται μονόδρομος η παραμονή στην ευρωζώνη…

Πως θα επιβιώσει άραγε το ΕΕ;;

Από τους New York Times (via Καθημερινή) 

Έτσι τελειώνει το ευρώ. Όχι με ένα μπανγκ, αλλά με ένα μπούνγκα - μπούνγκα. Μέχρι προσφάτως οι Ευρωπαίοι ηγέτες επέμεναν πως η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να μείνει στο ευρώ και να αποπληρώσει τα χρέη της εις το έπακρον. Τώρα που η Ιταλία βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα επιβιώσει το ευρώ.