Ορισμένες σκέψεις για τη χτεσινή πορεία.
Η χθεσινή πορεία αλληλεγγύης στην Κ. Κούνεβα έδειξε σε όλους μας, κατά τη γνώμη μου, κάποια πράγματα:
Α) Η εξέγερση του Δεκέμβρη έχει αλλάξει τον τρόπο της λειτουργίας του κόσμου στο δρόμο. Η βία σαν κοινωνική πρακτική έχει πλέον διαχυθεί σε βαθμό που καθίσταται σχεδόν αδύνατο να ελεγχθεί. Η διαδικασία διάχυσης της κοινωνικής βίας είχε ξεκινήσει από το φοιτητικό κίνημα του 2006-07, αλλά τώρα λόγω της πολύ πιο διευρυμένης σύνθεσης του κομματιού του προλεταριάτου που κατεβαίνει στο δρόμο έχει φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Παρά το γεγονός ότι τα χθεσινά γεγονότα ήταν μικρότερης κλίμακας από αυτά των ημερών της πρώτης βδομάδας της εξέγερσης, σίγουρα η «μυρωδιά», η «αίσθηση» ήταν η ίδια. Το ασυγκράτητο πλήθος ανθρώπων που επιτέθηκε στις δυνάμεις της αστυνομίας μπροστά στο υπουργείο απαντούσε στο βιτριόλι που δέχθηκε η Κωνσταντίνα και απέδειξε έμπρακτα ότι ξέρει πολύ καλά πως το βιτριόλι αυτό δεν ήταν παρά μια άλλη όψη της σφαίρας που δέχθηκε ο Αλέξανδρος. Επίσης, το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδήλωσης που δε συγκρούστηκε μεν αλλά παρέμεινε στο σημείο για να υποστηρίξει τη σύγκρουση και δε μάσησε από την προσπάθεια των μπάτσων να σπάσουν την πορεία, απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σχετικά με το διαχωρισμό των διαδηλωτών σε "καλούς" και "κακούς-κουκουλοφόρους" και ότι όσο οι σχέσεις μας βαθαίνουν τόσο οι στρατηγικές του κράτους γελοιοποιούνται.
Β) Το ίδιο πλήθος αποφάσισε να συνεχίσει να πορεύεται χωρίς ακριβώς να ξέρει που πηγαίνει οδηγούμενο αναγκαστικά από τους πολεοδομικούς φραγμούς της μητρόπολης προς το Γκάζι. Το γεγονός ότι δεν κινήθηκε δεξιά από την Πειραιώς για να συναντήσει ακόμη περισσότερους «μετανάστες» (από αυτούς που ήδη ήταν στην πορεία), τους ανθρώπους δηλαδή με τους οποίους συνεργάστηκε έμμεσα και άμεσα στις 8 Δεκέμβρη, δείχνει ότι η συνεργασία αυτή βρίσκεται ακόμη στα αρχικά της στάδια. Οι «μετανάστες» που χάζευαν την πορεία χαμογελώντας στην Πειραιώς έδειξαν τις προθέσεις τους μιμούμενοι τη ρίψη μολότωφ αντί χαιρετισμού και σηκώνοντας την αριστερή τους γροθιά. Η ξαφνική ενασχόληση κάθε έκφανσης του κράτους με το κομμάτι του παγκόσμιου προλεταριάτου που ονομάζει «μετανάστες», δείχνει ότι αυτή η συνεργασία του με το κομμάτι που ζει μόνιμα εδώ προκαλεί φόβο, μεγάλο φόβο.
Γ) Το πλήθος περπατώντας από το υπουργείο προς το Γκάζι με τις επιθέσεις του σε ότι εκφράζει τη σχέση κεφάλαιο (τις κάμερες, τα ATMs, τα μαγαζιά) δήλωνε ότι οι πορείες από το Δεκέμβρη και μετά δεν είναι μόνο βόλτες που διακόπτουν ήπια για όσο διαρκούν την εμπορευματική κυκλοφορία αλλά αποτελούν απειλή καταστροφής των εμπορευμάτων και των επενδύσεων, δηλαδή απειλή που προβάλει και στο μέλλον. Η προφανής έκφραση του ταξικού μίσους με την επίθεση στο πανάκριβο εστιατόριο Βαρούλκο συμπληρώθηκε από τη λιγότερο προφανή για κάποιους (γιατί η έκφραση του προλεταριάτου είναι πάντα πιο μπροστά από τους κάποιους) επίθεση στην εναλλακτική μορφή του κεφαλαίου που στην Πειραιώς τυχαίνει να λέγεται bios. Η επίθεση αυτή ήταν ο πρόλογος της γιορτής που έγινε λίγο μετά στο Γκάζι.
Δ) Όταν η πορεία έφτασε στο Γκάζι έγινε γρήγορα σαφές ότι η διάδραση μεταξύ του κόσμου της εξέγερσης και των ναών του θεάματος που θησαυρίζουν χάρη στην εκμετάλλευση επισφαλούς εργασίας δε θα είχε ειρηνική έκβαση. Η αυθόρμητη επίθεση στο mamacas’ και σε ότι αυτό συμβολίζει με τη μη μου άπτου, αποστειρωμένη ψευδο-gay, και politically correct, καπιταλιστική αισθητική του, συμπληρώθηκε από την επίθεση στο mad η οποία ήταν χρωστούμενη χρόνια τώρα από τα σαββατόβραδα της αλλοτρίωσης που επιφυλάσσουν τα γαμάτα αντικουλτουριάρικα clubs. Οι επιθέσεις αυτές απλώς υπογράμμισαν ότι οι αληθινές γιορτές γίνονται στο δρόμο και μέχρι σήμερα λέγονται διαδηλώσεις, συγκρούσεις, απαλλοτριώσεις, street parties. Στη συνέχεια θα εφεύρουμε κι άλλες γιορτές με άλλα ονόματα.
E) Η συμπεριφορά του κόσμου στο μετρό, που μετά το αρχικό μούδιασμα και την ολιγόλεπτη σιωπή που επέβαλε η αλλαγή κατάστασης από τον ανοικτό χώρο της διαδήλωσης στην κλειστή απαστράπτουσα μηχανή της μεταφοράς εργατικής δύναμης, πέρασε γρήγορα σε δυναμικά συνθήματα, λέρωσε τον αποστειρωμένο χώρο με συνθήματα για την Κωνσταντίνα και δεν άφησε τους συρμούς να φύγουν παρά μόνο όταν νοιώσαμε ότι έχουν προλάβει να μπουν όσοι μπορεί να κινδύνευαν έξω, απέδειξε ότι η κοινότητα του Δεκέμβρη έχει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά και δε χάνεται μόλις «διαλυθεί» μια πορεία.
ΣΤ) Τα συνθήματα που ακούγονταν στην πορεία ήταν το συμπλήρωμα της πρακτικής. Τα προλεταριακά συνθήματα κυριάρχησαν των αντι-μπατσικών όχι μόνο λόγω του «θέματος» της πορείας: ήταν αποτέλεσμα της σύνδεσης που κάνουμε όλες και όλοι στο μυαλό μας μεταξύ των διαφορετικών μορφών της καπιταλιστικής πραγματικότητας, σύνδεση που ίσως δεν μπορεί να εκφραστεί καλύτερα από ότι εκφράζεται στο σύνθημα: Η Κωνσταντίνα δεν είναι μόνη, αφεντικά ρουφιάνοι δολοφόνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου