Η στρατηγική της έντασης. Ο Στέλιος Κούλογλου για τον «Επαναστατικό Αγώνα»

Μοιάζει σαν deja vu: μια παράνομη οργάνωση προχωρεί σε μια τρομοκρατική ενέργεια και ύστερα στέλνει σε μια εφημερίδα μια πολυσέλιδη προκήρυξη. Η προκήρυξη απαριθμεί όλα τα κακά της Ελλάδας και του πλανήτη, από την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού μέχρι την αστυνομική βία και το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

Στηριγμένο στις προηγούμενες κατα βάση σωστές διαπιστώσεις, το μανιφέστο της οργάνωσης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ένοπλη πάλη ήταν η μόνη «επαναστατική απάντηση» προαναγγέλοντας και συνέχεια. Για πάνω από 25 χρόνια, πρωταγωνιστής του έργου ήταν η 17η Νοέμβρη. Τώρα είναι ο «Επαναστατικός Αγώνας» και η προκήρυξή του με την οποία αναλαμβάνει την ευθύνη για την πρόσφατη επίθεση εναντίον των αστυνομικών, στα Εξάρχεια και στο Γουδή.

Η γλώσσα είναι περίπου η ίδια, όπως και ο βαθμός της αλαζονείας κάποιου που κρατάει περίστροφο. «Δύο σύντροφοι, βγήκαμε πεζοί και περπατώντας αργά, σταθήκαμε στη συμβολή των οδών Κουντουριώτου και Νοταρά, ακριβώς απέναντι από τους τρεις ενόπλους, διηγείται ο “Επαναστατικός Αγώνας”».

“Και οι τρεις μπάτσοι μας αντιλήφθηκαν αμέσως, αφού ήταν στραμμένοι προς το μέρος μας και όταν είδαν τα όπλα μας το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα "ωχ" και τίποτα περισσότερο. Κανείς τους δεν προειδοποίησε κανέναν και έμειναν και οι τρεις να μας κοιτούν. Ενώ είχαν το περιθώριο ν’ απαντήσουν, δεν το έκαναν… Υποθέτουμε ότι (οι άλλοι αστυνομικοί) θα έπεσαν στο πάτωμα της κλούβας για να προφυλάξουν το τομάρι τους».

Ποιός δεν θυμάται τα κατορθώματα των μελών της 17ης Νοέμβρη και τη δειλία των αντιπάλων της, όπως περιγράφονταν στις προκηρύξεις της; Η συνέχεια είναι το ίδιο γνωστή: τα μέλη της 17ης Νοέμβρη πιάστηκαν, ομολόγησαν πριν περάσει 24ωρο και τώρα στον Κορυδαλλό οι μισοί δεν μιλούν στους αλλους μισούς. Στην αρχή οι περισσότεροι τουλάχιστον είχαν αγαθές προθέσεις, που, όπως συχνά συμβαίνει, καταλήγουν στη κόλαση.

Γιατί τα αποτελέσματα από τη δράση της 17ης Νοέμβρη είναι γνωστά: δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότερα παιδιά έμειναν ορφανά. Από τους δολοφονηθέντες άλλοι είχαν διαπράξει αδικήματα, για τα οποία όμως δεν ήταν αρμόδιο να καταδικάσει σε θάνατο κανένα επαναστατικό δικαστήριο. Αλλοι, με κορυφαία περίπτωση τον Παύλο Μπακογιάννη, είναι οι τελευταίοι που θα έπρεπε να «τιμωρηθούν» σε αυτή τη χώρα. Οι ΗΠΑ βρήκαν μια χρυσή ευκαιρία για να επέμβουν ακόμη περισσότερο στα εσωτερικά της Ελλάδας, στέλνοντας κάθε λογής πράκτορες για να «εποπτεύουν» τις έρευνες των ελληνικών αρχών.

Τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και των πολιτών της που υποφέρουν περισσότερο υποβαθμίζονταν για χρόνια μπροστά στο τρομοκρατικό τηλεσόου των ΜΜΕ. Το ποιος ήταν ο «εγκέφαλος» της 17Ν έγινε αντικείμενο εκβιασμών και μικροκομματικών παιχνιδίων. Επιβλήθηκαν τρομονόμοι. Ανθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση με το έγκλημα είδαν τη ζωή τους να καταστρέφεται, αθώοι πολίτες και δημοσιογράφοι συνελήφθησαν και οι πολιτικές ελευθερίες περιορισθηκαν στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Από τους στόχους της, η 17 Νοέμβρη κατάφερε να πετύχει μια τρύπα στο νερό.

Αν δεν είχε μεσολαβήσει η εμπειρία της οργάνωσης του κ. Κουφοντίνα, θα μπορούσε να βρεί κανείς στον «Επαναστατικό Αγώνα» το ελαφρυντικό της άγνοιας. Μετά τα περιστατικά που συνέβησαν το καλοκαίρι του 2002, πρόκειται είτε για προβοκάτορες ή για μια ομάδα ανόητων, απαρχαιωμένων ανθρώπων.

Δεν είναι τυχαίο ότι από τον ποτάμο των 9.000 λέξεων της προκήρυξης, το μόνο που απουσιάζει είναι η πολιτική αποτίμηση της ένοπλης επίθεσης στα Εξάρχεια εναντίον των αστυνομικών : η αστυνομία βρήκε το θύμα που έψαχνε στις δικές της γραμμές. Πολλοί μαθητές δεν κατέβηκαν στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια φοβούμενοι τα αντίποινα των οργισμένων ΜΑΤ.

Το κλίμα πάγωσε. Η αποκάλυψη ότι το όπλο ανήκε στον «Επαναστατικό Αγώνα» έχει οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου έξαρση της τρομολαγνείας: στα τηλεοπτικά παράθυρα πιθανολογείται ότι ακόμη και η απαγωγή του εφοπλιστή Παναγόπουλου είναι τρομοκρατική πράξη και φυσικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν είχε κανένα λόγο να διαψεύσει την πληροφορία. Κάθε εξουσία θέλει έναν λαό φοβισμένο από το φάντασμα της τρομοκρατίας που πλανάται πλέον πάνω από την χώρα.

Ο «Επαναστατικός Αγώνας» φαίνεται όμως να πιστεύει σε αυτό που πίστευαν κάποιοι καθυστερημένοι μαρξιστές της δεκαετίας του '30: ότι όσο περισσότερο υποφέρει ο λαός, τόσο πιο γρήγορα θα εξεγερθεί. «Νέες στρατιές αγανακτισμένων με το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο άμεσα θα προσδεθούν στις ήδη υπάρχουσες των αποκλεισμένων και φτωχών Ελλήνων και ξένων που βρίσκονται στην χώρα που αδυνατούν να επιβιώσούν...», γράφει η προκήρυξη αναφερόμενη στη διεθνή οικονομική κρίση που πλήττει και την Ελλάδα.

«To περιβάλλον που διαμορφώνεται είναι εκρηκτικό και για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες ανοίγει πραγματικά ένας δρόμος για την από τα κάτω αποσταθεροποίηση του καθεστώτος και για την ανατροπή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος». Όπως είναι γνωστό από την ανάλογη κρίση του 1929 προέκυψε ο Χίτλερ, τα φασιστικά Ευρωπαικά καθεστώτα και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος...

Οι συντάκτες της προκήρυξης φαίνεται να πιστεύουν ότι δολοφονώντας αστυνομικούς θα επιταχύνουν την επανάσταση. Το καθεστώς δηλαδή θα αντιδράσει με καταπιεστικά μέτρα, τα οποία με την σειρά τους θα σπρώξουν τις μάζες προς τον ένοπλο αγώνα, ως τη μόνη λύση που τους έχει απομείνει.

Η στρατηγική της έντασης δοκιμάστηκε σε όλη την Ευρώπη και βασικά από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και το αντάρτικο των πόλεων στην Ιταλία της δεκαετίας του '70. Το μπαλάκι πήραν οι νεοφασίστες βάζοντας βόμβες που σκότωναν ανεξέλεγκτα ανθρώπους σε πλατείες και σιδηροδρομικούς σταθμούς (θα δούμε άραγε και κάτι τέτοιο στην Ελλάδα, προσεχώςWink Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και δεκάδες άλλοι βρέθηκαν στη φυλακή και περιέργως οι μάζες, αντι να εξεγερθούν λόγω της γενικής κρίσης του συστήματος έφτασαν στο σημείο να ψηφίζουν τον Μπερλουσκόνι...

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο η στρατηγική της έντασης και της βίας απορρίφθηκε σε όλο τον κόσμο, ακόμη και σε περιοχές όπως η Λατινική Αμερική με τα εκατομύρια των δυστυχισμένων ανθρώπων που θα είχαν χίλιους λόγους για να εξεγερθούν παίρνοντας ακόμη και τα όπλα. Σε χώρες όπως η Βενεζουέλα, η Βολιβία και το Εκουαδόρ που ήταν κυριολεκτικά πειραματόζωα της Ουάσιγκτον και της Παγκόσμιας Τράπεζας οι πολίτες εξεγέρθηκαν εκλέγοντας ανθρώπους έξω από τη διεφθαρμένη πολιτική ελίτ. Μπορεί όλα να μην είναι ρόδινα, αλλά σε αυτές τις χώρες αναπτύσσονται καινούργιες πρακτικές λαϊκής συμμετοχής στις αποφάσεις και άμεσης δημοκρατίας.

Ενώ ο προοδευτικός κόσμος έχει στραμμένα τα μάτια του σε αυτές τις χώρες, ο «Επαναστατικός Αγώνας» τις απορρίπτει: «στην πραγματικότητα η μόνη δυνατή απάντηση στον νεοφιλελευθερισμό δεν ειναι ο κρατικός παρεμβατισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε αριστερές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις τύπου Τσάβες, Λούλα, Μοράλες, Κορέα, Μπασελέ, αλλά η κοινωνική επανάσταση που θα ανατρεψει τον καπιταλισμό και το κράτος» αποφαίνεται ο συντάκτης της προκήρυξης σε μια επιστροφή στο παρελθόν και στην δικτατορία του προλεταριάτου που θα ζήλευε και ο Περισσός.

Αντίθετα με τις μεσοβέζικες λατινοαμερικανικές λύσεις, οι εξελίξεις μάς σπρώχνουν σε μια «κομμούνα των Αθηνών». «Ας φανταστούμε πως βρισκόμαστε σε ενα κενό εξουσίας, πως έχουμε καταλάβει το κέντρο της Αθήνας και επιχειρούμε την δημιουργία μιας επαναστατικής κομμούνας για πρώτη φορά στα χρονικα της ελληνικης επαναστατικής ιστορίας», προβλέπει η προκήρυξη.

Μια κομμούνα προσαρμοσμένη φυσικά στις σύγχρονες εξελίξεις αφού «τέτοια παραδείγματα αμεσοδημοκρατικής λαϊκής αυτοδιαχείρησης έχει δώσει πολλά το παλιο επαναστατικό κίνημα, από την Παρισινή Κομμούνα του 1871, τα σοβιέτ του 1905 και του 1917... τα εργοστασιακά συμβούλια στη Γερμανία του 1918 και στην Ιταλία του 1920... οι συνελεύσεις των φοιτητών και εργατών στη Γαλία τον Μάη του 1968».

Φαίνεται τελικά ότι μια καθυστερημένη χώρα έχει και την καθυστερημένη τρομοκρατική οργάνωση που της αξίζει.

http://www.tvxs.gr/v3363