Μετά τη δολοφονία 15χρονου στα εξάρχεια από σφαίρα μπάτσου (ειδικού φρουρού) το βράδυ του σαββάτου στις 6/12/08, κόσμος συγκεντρώνεται σε διάφορες περιοχές ανά την ελλάδα και εκδηλώνει την οργή του. Οργή που υπήρχε εδώ και πολύ καιρό και περίμενε απλά την αφορμή για να μετατραπεί σε έκρηξη. Το πρώτο βράδυ γίνονται οι πρώτες συγκεντρώσεις που καταλήγουν στις πρώτες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και σε συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Τις επόμενες μέρες οι διαμαρτυρίες, οι επιθέσεις και οι συγκρούσεις γενικεύονται, παίρνοντας χαρακτηριστικά εξέγερσης. Οι διαδηλώσεις καταλήγουν σε εκτεταμένες συγκρούσεις με τους μπάτσους, γίνονται επιθέσεις με φρούτα, μπουκάλια, πέτρες ή οτιδήποτε άλλο στα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα σε ολόκληρη την επικράτεια, καταστρέφονται υποκαταστήματα τραπεζών, πολλά από αυτά πυρπολούνται και σε αθήνα και θέσσαλονίκη καταστρέφονται και μαγαζιά του κέντρου από τα οποία γίνονται και ομαδικές απαλλοτριώσεις.
Η εξουσία καταλαβαίνοντας πως πρόκειται για γενικευμένο ξέσπασμα, αντιλαμβάνεται πως πρέπει να χρησιμοποιήσει όλους τους, δοκιμασμένους και μη, τρόπους αντιμετώπισης της κατάστασης.
Χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης κάνει αμέσως τους απαραίτητους διαχωρισμούς ανάμεσα στους καλούς ειρηνικούς διαδηλωτές και τους βάνδαλους των σύγχρονων μητροπόλεων, που χωρίς καμία συνείδηση επιδίδονται σε πράξεις τυφλής βίας. Συγκρίνει τις θεαματικές εικόνες με τις φωτιές, με τις δήθεν ειρηνικές πορείες των μαθητών, τη στιγμή που όλα τα μπατσομέγαρα δέχονται τις επιθέσεις των μαθητών και οι δρόμοι δονούνται από συνθήματα όπως ΄΄αίμα στο αίμα που έχυσε ο αλέξης΄΄. Και όταν αυτό δε μπορεί να αποκρυφτεί τότε επιστρατεύονται κάθε λογής ειδικοί για να αποφανθούν γιατί τα παιδιά μας κινούνται παραβατικά και παροτρύνουν την κάθε εξουσία, μέσω των θεσμών (κράτος, οικογένεια, σχολείο), να πάρει μέτρα βραχυπρόθεσμα ώστε η κατάσταση να εξομαλυνθεί και να επιστρέψει στην καθημερινή ρουτίνα και μακροπρόθεσμα ώστε τα παιδιά να γυρίσουν πίσω στην κανονικότητα της ΄΄υγιούς΄΄ κοινωνίας. Αφήνοντας για άλλη μια φορά άθικτη την ουσία των γεγονότων, την αρρώστια των ίδιων των εξουσιαστικών θεσμών.
Πολύ περισσότερο δημιουργεί την εντύπωση ΄΄πως εντάξει, έγινε ότι έγινε, να τελειώνουμε όμως τώρα΄΄.
Ας έχουν όμως κατά νου πως για κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση. Ζώντας μέσα σε αυτή τη κοινωνία της εξατομίκευσης, της μίζερης παραγωγής και κατανάλωσης σκουπιδιών, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης, του όλοι εναντίων όλων αλλά πάντα με τα αφεντικά κερδισμένα. Μια κοινωνία όπου η αντίσταση με δυναμικά μέσα θεωρείται παράπτωμα, που τείνει να καταλήξει σε μια απάνθρωπη, ολοκληρωτική οργουελικής μορφής, με την παρακολούθηση και το χαφιεδισμό να χρησιμοποιούνται για να μας απαλλάξουν από ανασφάλειες που οι ίδιες οι εξουσίες μας δημιουργούν ή τροφοδοτούν. Ζώντας λοιπόν εδώ επιλέγουμε το δρόμο της άρνησης στο υπάρχον. Ενώνουμε τις φωνές μας με αυτές των απανταχού καταπιεσμένων, με τους παρίες των σύγχρονων μητροπόλεων, τους μετανάστες που πλιατσικολογούν τα εμπορεύματα, βέβαιοι για τουλάχιστον ένα πράγμα...
...Πως στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις, οι πολιτικές συνειδήσεις. Για να πράξουμε όλοι μαζί την αναρχία(απουσία αρχής, εξουσίας) , όχι το χάος...
κάποιοι αντιεξουσιαστές οι λεγόμενοι κουκουλοφόροι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου