του Νίκου Καρανίκα
Για να αποκτήσεις συνείδηση ενός ερωτικού φιλιού θα υποδεχτείς σάλιο από άλλον άνθρωπο που θα φτάσει στον εγκέφαλο και θα σου ανάψει το λαμπάκια. Αν όμως αποκομμένα από όλο το γεγονός και την διαδικασία εστιάσεις στο 'σάλιο από άλλο άνθρωπο' τότε προφανώς θα το καταγγείλεις αποτρέποντας ανάλογες πράξεις που μεταδίδουν μικρόβια. Κάπως έτσι θα μπορούσε εκτός από αμαρτία να είναι και ποινικό αδίκημα το ερωτικό φιλί.
Έτσι και της νεολαίας μας (και όχι μόνο) της άναψαν τα λαμπάκια της αξιοπρέπειας και λαμπάδιασε το περιβόητο χριστουγεννιάτικο δέντρο του δήμου Αθηνών, δίνοντας σ όλο τον κόσμο και ιδίως στην Ευρώπη το έναυσμα για τις αγωνιστικές γιορτές 2008-2009 με την πιο ψηλή φωτιά στο κόσμο.
Για άλλη μια φορά η νεολαία μπαίνει μπροστά σε μια εξέγερση και οργανώνει την αγριότητα της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας. Γιατί περί ανθρωπιάς πρόκειται η μη αποδοχή της αφαίρεσης της ζωής με ή δίχως εκπυρσοκρότηση από το όργανο του κράτους.
Το έγκλημα είναι διαρκές και πολύμορφο. Ο μπάτσος πράγματι πυροβόλησε στο ψαχνό, όμως χρόνια τώρα, οι κυβερνήτες με τους υπουργούς τους, τους βουλευτές και τους δημοσιογράφους τους, παρακινούν για κατάλυση του 'κράτους των Εξαρχείων' από το κράτος της αστυνομίας. Είναι αυτή και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που όπλισαν την αστυνομία, δημιούργησαν νέα σώματα καταστολής, άφησαν ατιμώρητους βασανιστές και δολοφόνους μπάτσους.
Είναι επίσης το νέο μοντέλο της αστυνομίας που μας το φόρεσε ο Χρυσοχοϊδης το ΠΑΣΟΚ και χωράει πολλή καταστολή και έλεγχο αφού άλλαξε το δόγμα από 'αστυνόμευση ανάλογα με την εγκληματικότητα' σε 'αστυνόμευση ανάλογα με τον πληθυσμό'. Αυτό σημαίνει ότι κεφάλαιο και κράτος βλέπουν τον άνθρωπο δυνητικά ως εγκληματία, παραβατικό, ανυπάκουο, ταραξία.
Θέλω να πω ότι εκτός από την ιδεολογική καφρίλα του μπάτσου που πυροβόλησε έχουμε και μια συγχορδία που ευνοεί το έγκλημα και ας το καταγγέλλει ως πράξη.
Το κράτος εδώ και χρόνια οργανώνει την χειραγώγησή μας, υπέταξε την δικαιοσύνη στον τρομονόμο δίνοντας την δυνατότητα για διεύρυνση της καταστολής και ποινικοποίησης του κόσμου, όμως, η τρομοκρατία δεν μπορεί να εδραιωθεί αν στους χώρους εργασίας υπάρχει ελευθερία οργάνωσης, γι’ αυτό και εκτός από αντεργατικούς νόμους και παράνομες απεργίες έχουμε τρομοκρατία από την εργοδοσία, εκδίωξη συνδικαλιστών, απελευθέρωση των απολύσεων. Έχουμε δηλαδή συνεργασία του κράτους με το κεφάλαιο για τον πλήρη έλεγχο και χειραγώγηση της κοινωνίας.
Μια κοινωνία όμως που είναι απρόβλεπτη και εκεί που τη θεωρείς δεδομένη και καλουπωμένη, κάτι γίνεται και μεταμορφώνεται. Έτσι και σήμερα μια δολοφονία -όχι όπως τις άλλες- είναι αρκετή για να γίνει η οργή το σάλιο στα στόματα που ξεφωνίζουν' μπάτσοι-γουρούνια δολοφόνοι'.
Το όργανο του κράτους δε δέχτηκε την αυθάδεια της εφηβείας, το θράσος της πιτσιρικάδας να πίνει αμέριμνα καφέ στα Εξάρχεια που αμφισβητούν την αστυνομική κυριαρχία. Αυτή την αυθάδεια και αμφισβήτηση δεν αντέχει η εξουσία και γι’ αυτό ακόμα και τώρα απειλεί και τρομοκρατεί .
Η πισιρικάδα όμως βρέθηκε απέναντι από την αστυνομία -κράτος σ όλη τη χώρα όπου έχει λύκεια και γυμνάσια. Ριζοσπαστικοποιήθηκε δίχως να το ξέρει, το έκανε καθώς βγήκε στο δρόμο και πέταξε συνθήματα, νερά, νεράντζια, πέτρες, ξύλα, ό,τι μπορούσε.
Αναμίχτηκε με τον υπόλοιπο κόσμο μέσα στην μάζα που καθώς μεγαλώνει ώρα την ώρα, μέρα την μέρα, περιοχή την περιοχή επηρεάζει και δίνει νόημα στην νεολαία, αψηφώντας γονείς, σχολείο, την κρατική τρομοκρατία, τα μμε, τους παρακρατικούς.
Δε μάσησε, αυθόρμητα βγήκε στους δρόμους, επικοινώνησε με τον τρόπο της, συντονίστηκε και πήγε στα αστυνομικά τμήματα` δεν έμεινε όμως εκεί, πήγε και συνέβαλε στη δημιουργία μιας σημαντικής μάζας που άρχισε να δημιουργείται από τα υγιή αντανακλαστικά των ανθρώπων της πόλης, το φοιτηταριάτο, την γενιά των 500-700 ευρώ και τις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, των αντιεξουσιαστών και αναρχικών.
Αυτή η μαζικότητα όμως ξεπέρασε τα δεδομένα κάθε προηγούμενου αυθόρμητου ξεσπάσματος. Οι επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, η καταστροφή των λαομίσητων τραπεζών, των κυβερνητικών κτηρίων και εμπορικών καταστημάτων (έλκουν τα άτιμα), ξεπερνάνε κάθε υφιστάμενο θεσμό, όχι μόνο κρατικό αλλά και κοινωνικό.
Οι κρατικοί θεσμοί αμφισβητήθηκαν όχι στα λόγια και με την αστική ευπρέπεια, αλλά όπως αρμόζει την στιγμή της οργής, ενώ οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί της αντίστασης συγχωνεύτηκαν και με την στάση τους από θέση αρχής ή θέση αμηχανίας από την δίκαιη οργή, γίνανε μέρος των γεγονότων.
Καμιά ουδετερότητα δεν υπάρχει αυτές τις στιγμές και αυτό που ενοχλεί τους μικροαστούς νοικοκυραίους, είναι η συνείδηση.
Η συγκρότηση της μάζας-κατάστασης έφερε μια ανάταση ψυχής, σηκωθήκαμε όρθιοι και βάλαμε τα κορμιά μας, που κυκλοφορεί αίμα ανάκατο με αξιοπρέπεια, σε δράση.
Συνειδητά ή ασυνείδητα, οι πράξεις των χιλιάδων ανθρώπων δημιούργησαν μια εξεγερτική μάζα που στράφηκε ενάντια στη κοινωνία του εμπορεύματος και της 'τάξης και ασφάλειας' και αψηφώντας τους στολισμένους δρόμους που περίμεναν καταναλωτές, γέμισαν τα καταστήματα με πέτρες, αφού τα ευρώ δεν υπάρχουν.
Η εικόνα της φωτιάς θύμισε στην εξουσία ότι ο κόσμος αν το αποφασίσει μπορεί να τους αμφισβητήσει έμπρακτα. Είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιεί ο κόσμος εδώ και αιώνες σ όλο τον πλανήτη, όταν θέλει να δείξει ότι έχει την δύναμη να καταστρέψει, ότι η διαφωνία έχει την ανάλογη αγριότητα με αυτήν, της κυριαρχίας.
Οι λόγοι της εξέγερσης είναι ο κόσμος που εξεγέρθηκε, οι νεολαίοι με τα αδιέξοδά τους στην εκπαίδευση, στο παιχνίδι, στην καθημερινότητα, είναι οι νέοι άνθρωποι που δουλεύουν με 500 και 700 ευρώ, χωρίς ασφάλεια, δίχως σωματείο μέσα στην φτώχεια. Είναι οι άνεργοι, οι μετανάστες και χιλιάδες άνθρωποι γιατί μπούχτισαν από την κρατική αλαζονεία, το πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου, τον ασύμμετρο πλουτισμό, την βια και τα εγκλήματα της αστυνομίας.
. Ο θάνατος του εμποράκου οφείλεται στην χρόνια οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων που υπερασπίζονται το εμπόρευμα περισσότερο από τον άνθρωπο και όχι από τους νέους ανθρώπους με ή χωρίς κουκούλα που τα σπάει στην οργή του πάνω.
Όσο ο πλούτος μαζεύεται σε λιγότερους, τόσο η δημοκρατία χάνεται, απομακρύνεται από την κοινωνία και γίνονται οι θεσμοί βαρίδια δίχως νόημα, ξένοι
Αυτή η μάζα κόσμου με την πλούσια κοινωνική εμπειρία από την δύσκολη καθημερινότητα οφείλει να κουβεντιάσει, να οργανώσει την δημοκρατία της ανταγωνιστικά στην αστική -αντιπροσωπευτική δημοκρατία, να δημιουργήσει τους δικούς της θεσμούς. Να ξεπεράσει τους τρόπους οργάνωσης που χρόνια λειτουργούσε, ώστε να χωράει όλη αυτήν την διαφορετικότητα σε μια κοινή στρατηγική για την ζωή. Ένα νέο κοινωνικό κίνημα, ατιιεραρχικό, αμεσοδημοκρατικό, ενάντια σ' αυτό που έχει όνομα και το λένε καπιταλισμό.
Να εμπνεύσουμε όχι μόνο τις επόμενες γενιές, αλλά και όλο τον κόσμο. Να μαγευτούμε με ωραίες ανθρώπινες ιδέες.
Καρανίκας Νίκος
http://www.facebook.com/profile.php?id=1613299167#/note.php?note_id=57059517138&ref=mf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου