ΑΠΕΡΓΙΑ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ- ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΛΑΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Ήταν όλοι εκεί. Όλοι όσοι έχουν δώσει το παρόν στους κοινωνικούς – ταξικούς αγώνες των τελευταίων χρόνων. Κι ήταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που για άλλη μια φορά ξεπέρασαν τους διαχωρισμούς των ηγεσιών (που είναι η ΓΣΕΕ, που πάει το ΠΑΜΕ κτλ.) και ενώθηκαν σε ένα πελώριο ποτάμιαντίστασης που κατέλαβε για κάμποσες ώρες το κέντρο της Αθήνας. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που ξεπέρασαν την διάχυτη γκρίνια, μιζέρια και απάθεια του «τίποτα δεν γίνεται», «και δεν συμμετέχω στα πυροτεχνήματα της ΓΣΕΕ» (λες και δεν ξέρει και η κουτσή Μαρία πλέον τον ρόλο των εργατοπατέρων) και πήραν πρωτοβουλίες που μετέτρεψαν όλη την πορεία σε ένα πελώριο συγκρουσιακό σώμα, ανίκανο να κατασταλεί από μια ΕΛ.ΑΣ. που είχε ολοφάνερες εντολές να μην προκαλέσει με την στάση της την λαϊκή οργή, που υπάρχει έτσι κι αλλιώς λόγω της οικονομικής – πολιτικής – κοινωνικής κατάστασης. Μια ΕΛ.ΑΣ. που πάνω στην αμηχανία της να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές έστειλε κάποιους από αυτούς στο νοσοκομείο, ενώ ανέβηκε και πάνω στο Πανεπιστημιακό Άσυλο για να τους κηνυγήσει… (και ήταν τόσοι οι διαδηλωτές και τόσες οι κινήσεις που έγιναν που εδώ θα παρουσιάσουμε μόνο όσες είδαμε, συμμετείχαμε ή ακούσαμε και επιβεβαιώσαμε ότι ισχύουν) Ήταν καταρχήν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα Προπύλαια με σημάδια επανακάμψης, δυο χρόνια μετά της επιστροφής του όρου απεργία διαρκείας στους ταξικούς αγώνες, επιστροφή που την χρωστάμε στους δασκάλους. Με το στοίχημα να δίνεται πλέον στις γενικές συνελεύσεις των δασκάλων και των καθηγητών και στο κατά πόσο θα εγκρίνουν το απεργιακό πρόγραμμα που προτείνουν οι ΔΟΕ κι η ΟΛΜΕ από 1η Δεκέμβρη. Μαζί τους στα Προπύλαια με γεύση πραγματικού πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου Οκτωβρίου 2006 ήταν μαθητές και φοιτητές. Μαθητές που συνεχίζουν την απελευθερωτική «μόδα» των καταλήψεων, παίρνουν το βάπτισμα του πυρός στους κοινωνικούς αγώνες κι ενίοτε αυτοοργανώνονται μαζί με τους συμμαθητές τους, φτιάχνουν ένα πανό με το σήμα της κατάληψης και το ακολουθούν φτιάχνοντας το μπλοκ του σχολείου τους. Και κόντρα στη φημολογία που τους θέλει να ασχολούνται μόνο με το σχήμα της τυρόπιτας ή να αφήνουν αποκλειστικά στην ΚΝΕ να τους οργανώσει, είδαμε μαθητές με πανό που έγραφαν «δεν είναι τα βιβλία δεν είναι οι βαθμοί εκείνο που μας κλέβουν είναι η ζωή» ή «απελευθερωτική δημόσια δωρεάν παιδεία» με υπογραφή «αυτόνομο συντονιστικό σχολείων Πειραιά». Μαζί τους κι οι «γνωστοί – άγνωστοι» φοιτητάμπουροι που είχαν λιώσει τις σόλες τους στις πορείες κάθε Πέμπτη πριν 2 χρόνια κι από τότε δεν λένε να βάλουν μυαλό. Με ικανοποιητική συμμετοχή κόσμου στα μπλοκ απουσία κινήματος καταλήψεων, με οργανωμένη περιφρούρηση με αλυσίδες, με δείγματα ενωτικής παρουσίας (πέραν δηλαδή των σεχταριστικών αντιπαραθέσεων που ανθούν στο φοιτηταριάτο)με συνθήματα εργασιακού προσανατολισμού («η γενιά των 700 θα γίνει ο εφιάλτης των 300») αλλά και αντικυβερνητικά («εμπρός λαέ συγκρούσεις μαζικές να φύγουν οι αλήτες οι μεταρρυθμιστές»). Αλλά το συλλαλητήριο ήταν πρώτα απ’ όλα πανεργατικό. Και πέρα από τις «αγωνιστικές» φωτογραφίες του Παναγόπουλου και των υπολοίπων λαμόγιων του σιναφιού ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ, πέρα από τους βερμπαλισμούς των εργατοπατέρων στην συγκέντρωση για την οικονομική κρίση, στο συλλαλητήριο συμμετείχαν χιλιάδες απεργοί. Που με την παρουσία τους, την δράση τους και τα συνθήματα τους κατέδειξαν γιατί οι εργατοπατέρες φοβούνται τόσο πολύ την κήρυξη απεργίας διαρκείας και γιατί κρατάνε απομονωμένους τους αγώνες. Γιατί πολύ απλά αυτοί οι αγώνες δεν θα υπήρχε περίπτωση να χάσουν αν δεν περιορίζονταν στις 24ωρες ντουφεκιές της ΓΣΕΕ. Κατέβηκαν για άλλη μια φορά στον δρόμο οι λιμενεργάτες με τον συνεχόμενο αγώνα τους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. «Λιμάνι μοντέλο το κάνατε μπουρδέλο» φώναζαν όλοι μαζί και σίγουρα όχι με τον παραδοσιακό συνδικαλιστικό τρόπο φωνάγματος συνθημάτων. Δεν ακούσαμε δηλαδή ντουντούκα να δίνει τον ρυθμό και βαριεστημένη επανάληψη του συνθήματος από τους «από κάτω», αλλά συνθήματα με ένταση και παλμό. Ένταση και παλμό που συναντήσαμε και σε άλλα μπλοκ εργαζομένων, με τα πρωτεία σε μαζικότητα να τα κατέχει η Ολυμπιακή. Και με την τιμητική του εκεί να την έχει το πρόσωπο του υπουργού Μεταφορών: «Είσαι της Aegean το τσιράκι Χατζηδάκη – Χατζηδάκη». Αλλά και με συνθήματα που καλούσαν σε ευρύτερο αγώνα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που κυβερνά. «Εμπρός λαέ όλοι στον αγώνα αυτοί θα ξεπουλήσουν και τον Παρθενώνα». Στον δρόμο κατέβηκαν και οι νοσοκομειακοί γιατροί. Όχι αυτοί που παίρνουν το «φακελάκι», οι «άλλοι». Αυτοί που συντηρούν ένα παρατημένο από την κυβέρνηση δημόσιο σύστημα υγείας δουλεύοντας μέχρι και 70-80 ώρες την εβδομάδα. Οι οποίοι από Νοέμβρη θα εφαρμόσουν το 48ωρο ρίχνοντας το μπαλάκι στην κυβέρνηση για την οφειλόμενη χρηματοδότηση του ΕΣΥ. Από το συλλαλητήριο δεν θα μπορούσε να λείπει η καυστική λαϊκή σάτιρα για τα τεκταινόμενα γύρω από τις (βρωμο)δουλειές των παπάδων με τους πολιτικούς: «Το πάθος για τα μετρητά είναι δυνατότερο από την Παναγία» φώναξαν οι συμβασιούχοι προκαλώντας το χαμόγελο όλων των διαδηλωτών. Στο δρόμο επίσης κατέβηκαν οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ, των τραπεζών, οι βιβλιοϋπάλληλοι και πολλοί ακόμα. Στον δρόμο παντού κολλημένα ήταν τέλος χαρτοπανώ της Συνέλευσης Βάσης Οδηγών Δικύκλων που δήλωναν ότι «οι κούριερ δεν θα αλλάξουν επάγγελμα, θα αλλάξουν το επάγγελμα». Στο δρόμο τέλος ήταν κι οι εργαζόμενοι – φοιτητές – άνεργοι – αναρχικοί - προλετάριοι που προτάσσουν την άμεση δράση ως απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και την ακρίβεια. Αυτοί που τα ΜΜΕ αμήχανα έχουν ονομάσει «Ρομπέν των φτωχών». Κινούμενοι συνήθως από το πεζοδρόμιο παράλληλα στην πορεία σαμποτάρισαν αρκετά μαγαζιά των αφεντικών που θεωρούν ότι η γενική απεργία δεν χρειάζεται να έχει αποτέλεσμα στην λειτουργία της επιχείρησης τους. Εδώ αναφέρεται ότι στην αρχή της πορείας διαδηλωτές μπήκαν σε τράπεζα που λειτουργούσε κανονικά και αφού έβγαλαν τους υπαλλήλους έξω (και μην αρχίσουν οι εύκολοι αφορισμοί για απεργοσπάστες από όποιον δεν έχει ξέρει τι σημαίνει να επιβιώνεις εξαιτίας της επισφάλειας του ιδιωτικού τομέα) την έκαψαν πετώντας μολότοφ, υπό τις επιδοκιμασίες του κόσμου. Αυτό δεν το είδαμε για να το επιβεβαιώσουμε, όπως δεν είδαμε αλλά ακούσαμε για κάποια σαμποτάζ σε αντικλεπτικά μηχανήματα ανοιχτών μαγαζιών, που αναφέρονται στο ίδιο θρεντ, στο οποίο λέει κι ότι μετά από μια τέτοια δράση ακολούθησε διμοιρία ΜΑΤάδων την πορεία. ΜΑΤαδες που όταν έκαναν την εμφάνιση τους ο κόσμος, μας είπαν, τους υποδέχτηκε με ιδιαίτερα θερμά αισθήματα. Ιδιαίτερα οι λιμενεργάτες που φαίνεται τους έχουν ιδιαίτερη συμπάθεια, μας μεταφέρθηκε ότι ανέβηκαν στον δρόμο και με παλουκιές σώμα με σώμα σταμάτησαν την προέλαση των χοιρινών. Μας μεταφέρθηκε επίσης ότι εκεί έπεσαν και κάποιες πέτρες που προκάλεσαν την δικαιολογημένη αντίδραση των λιμενεργατών, γιατί είναι τουλάχιστον δείγμα πολιτικής ασοβαρότητας να ρίχνεις πέτρες εκεί που κάποιοι συγκρούονται σώμα με σώμα. Εδώ υπάρχει αναφορά για τον κατευναστικό ρόλο που προσπάθησαν να αναλάβουν οι γνωστοί – άγνωστοι εργατοπατέρες. Εμάς μας μεταφέρθηκε ότι αρκετοί λιμενεργάτες διαφωνούσαν με τις πέτρες γιατί μπορούσαν να διαχειριστούν μόνοι τους την σύγκρουση, αλλά υπήρχαν και φωνές που έλεγαν «τα παιδιά είναι μαζί μας». Αυτό που μπορούμε να μεταφέρουμε με σιγουριά ήταν η άμεση δράση ελεύθερης διακίνησης "πνευματικών" αγαθών που συνέβη στην Σταδίου. Ομάδα νεαρών διαδηλωτών εισέβαλλε στο γνωστό σούπερ μάρκετ βιβλίων «Ιανός», τα «προοδευτικά» αφεντικά του οποίου φαίνεται πήραν ένα μάθημα για τις συνέπειες του να θες να βγάλεις υπεράξια εν μέρα γενικής απεργίας. Οι νεαροί διαδηλωτές όντας λάτρεις του καλού βιβλίου και της ποιοτικής ανάγνωσης γέμισαν σακούλες και τσάντες με αρκετά βιβλία και έπειτα επέστρεψαν στην πορεία, έχοντας "ξεχάσει" να πληρώσουν και αφού περιποιήθηκαν το αντικλεπτικό μηχάνημα που ούρλιαζε. Έπειτα πέταξαν τα βιβλία (και κάποια CD) στο δρόμο εν είδη λαϊκής αγοράς για να διαλέξει ο φοιτητόκοσμος που ως γνωστόν διψάει για μάθηση, όπως κι έγινε. Οι «ποιητές» δεν μας εξήγησαν βέβαια την αιτία της πράξης τους: Ήταν άραγε μια ακόμα πρόταση στο ευρύτερο κίνημα για τον τρόπο αντιμετώπισης της ακρίβειας; Ήταν μια έμπρακτη κομμουνιστική κριτική της καπιταλιστικής κρίσης και των τρις που ξοδεύουν τα κράτη από τις τσέπες μας για να σώσουν τους τραπεζίτες; Ήταν μια διαμαρτυρία της «γενιάς των 700ευρώ» για το γεγονός ότι ο μισθός της δεν φτάνει για την αγορά βιβλίων; Ήταν μια απάντηση των φοιτητών – άμισθων εργαζόμενων στην εφαρμογή από το Υπουργείο Παιδείας της διάταξης για το περιορισμό των δωρεάν συγγραμμάτων; Οι «ποιητές» δεν απάντησαν σε όλα αυτά τα ερωτήματα και προτίμησαν να αφήσουν την πράξη τους να μιλήσει, πέρα από ένα σύνθημα στην τζαμαρία του Ιανού που έλεγε «ψωμί, παιδεία, ντου στα βιβλιοπωλεία». Η απαλλοτρίωση αυτή αντιμετωπίστηκε πάντως με την γνωστή από τις αναμεταδόσεις των καναλιών κοινωνική συμπάθεια προς τους απαλλοτριωτές. Πέρα από μια κυρία (διαδηλώτρια;) που έτρεξε να μεταφέρει κάποια βιβλία πίσω στο κατάστημα (!) οι υπόλοιποι διαδηλωτές προσπαθούσαν κυρίως να διαλέξουν αν θα πάρουν κάποιο βιβλίο, σημειωματάριο ή ημερολόγιο. Μια μεσήλικη διαδηλώτρια μάλιστα βλέποντας τους απαλλοτριωτές να περνάνε δίπλατης είπε «Μπράβο παιδιά μαζί σας είμαστε» για να εισπράξει πέρα από χαμόγελα την απάντηση «ναι αλλά να μπείτε κι εσείς κάποια στιγμή». «Θα μπούμε, θα μπούμε κι εμείς…» ήταν η ανταπάντηση. Μετά από αυτήν την «επιμορφωτική» πράξη τα φοιτητικά μπλοκ κατέληξαν στην Βουλή, όπου με το γνωστό ταχύ ρυθμικό βήμα το μπλοκ του ΕΜΠ έπεσε «πυξ – λαξ» πάνω στις διμοιρίες μπλεδων που φύλαγαν το Κυνοβούλιο. Στις μπουνιές και κλωτσιές που έτρώγαν οι συνάδελφοι τους έτρεψαν να απαντήσουν οι διμοιρίες των χακίδων. Ήταν εμφανές ότι οι μπάτσοι είχαν διαταγές σήμερα να ελέγξουν την τάση τους να πνίγουν τον κόσμο στα δακρυγόνα, προφανώς για να μην προκαλέσουν την εκτίναξη του καπακίου στο καζάνι της λαϊκής οργής που αναφέραμε στην αρχή ότι βράζει. Αυτό δεν σημαίνει προφανώς ότι οι μπάτσοι έγιναν ευγενικοί και αποτίναξαν την χαρακτηριστική τους γουρουνίσια βαρβατίλα. Μετά το σπρωξίδι των φοιτητών οι διμοιρίες μπήκαν στην μέση κι άρχισαν να χρησιμοποιούν τα γκλομπ τους αδιακρίτως έτσι ώστε να φύγει ο κόσμος χωρίς να χρειαστεί να ρίξουν δακρυγόνα (πέρα από ένα φλιπάρισμα). Εκεί σημειώθηκαν κι οι τραυματισμοί που αναφέρονται εδώ. Ακόμα δηλαδή και με διαταγές να μην προκαλέσουν οι μπάτσοι κατάφεραν να στείλουν διαδηλωτες/τριες στο Λαϊκό νοσοκομείο, δίνοντας μας για άλλη μια φορά μια γεύση για το ποιον τους και τον τρόπο συμπεριφορά που τους αρμόζει… Πέρα από τους τραυματισμούς τα ΜΑΤ κατάφεραν να προκαλέσουν την οργή της πορείας και στο ύψος των Προπυλαίων. Μετά την Βουλή άρχισαν να ακολουθούν από τα πλάγια τα φοιτητικά μπλοκ και τον «χύμα» κόσμο της πορείας, που τους απαντούσε με γιουχες. αποδοκιμασίες, συνθήματα, πλαστικά μπουκάλια κι ότι άλλο μικροπράγμα διέθετε κανείς στα χέρια του. Μετά αντιγράφουμε την ανταπόκριση άλλου διαδηλωτή: «Λοιπόν τα επεισόδια έγιναν λίγο πριν τα Προπύλαια και ξεκίνησαν αφού έφυγε το μπλοκ της Ολυμπιακής από ένα στενό για να πάνε στα γραφεία τους. Οι μπάτσοι που ήταν στα δεξιά του δρόμου τους ακολούθησαν, ενώ οι άλλοι που ήταν στα αριστερά θέλησαν να κόψουν την πορεία στη μέση για να περάσουν και να φτάσουν την Ολυμπιακή.
Εκεί ήταν το μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης Εργαζομένων και μπροστά ήταν της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης (πιο πίσω δεν θυμάμαι ποιοι ήταν) και προσπάθησαν να εμποδίσουν τους μπάτσους να περάσουν.
Έγινε φασαρία εκεί, έπεσαν γκλοπιές (λίγες φισουνιές), ένας μεσίληκας την έφαγε στο κεφάλι και ξάπλωσε κάτω (δεν είδα αίματα, καλά πρέπει να ήταν), άκουσα και για κάποιο άλλο παλικάρι που του άνοιξαν το κεφάλι αλλά δεν ξέρω αν ισχύει».

Στον πετροπόλεμο οι μπάτσοι απάντησαν με περιορισμένη χρήση δακρυγόνων αλλά κυρίως κυνηγώντας τους διαδηλωτές πάνω στο άσυλο των Προπυλαίων, δείχνοντας για άλλη μια φορά τον σεβασμό που επιδεικνύουν οι αστυνομικές δυνάμεις στην εν λόγω κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος… Η ολοφάνερη αυτή παραβίαση εξόργισε πολλούς διαδηλωτές που έβριζαν τους μπάτσους, ενώ κάποιοι άλλοι ανέβηκαν στο πεζοδρόμιο δεξια της Πανεπιστημίου για να εμποδίσουν τις υπόλοιπες διμοιρίες να συνεχίσουν το έργο των συναδέλφων τους.

Εκεί εκτυλίχθηκε κι ένα κωμικό επεισόδιο από αυτά που ανά διαστήματα μας χαρίζουν τα σώματα ασφαλείας του ελληνικού κράτους. Διμοιρίτης διατάζει την διμοιρία του να στρίψειδεξιά και να μην συνεχίσει ευθεία στην Πανεπιστημίου, πάνω δηλαδή στο πανεπιστημιακό άσυλο. Η διαταγή δίνεται εν μέσω αποδοκιμασιών κι εκτόξευσης πλαστικών μπουκαλιών, τα οποία φαίνεται αποσπούσαν την προσοχή από έναν νεαρόμπατσο. Έτσι ο νεαρός μπάτσος τις άκουσε από τον διμοιρίτη ενώ έφαγε και μια γερή σφαλιάρα για να ακούσει επιτέλους τις εντολές του ανωτέρου… Έτσι είναι οι μπάτσοι, έτσι είναι η ιεραρχία… Αν τους αφήσεις ελεύθερους είναι ικανοί να σκοτώσουν κανέναν, οπότε γι’ αυτό τους έχουν εκπαιδεύσει επίσης να υπακούνε σαν σκυλάκια στους ανωτέρους τους, για να μην παίρνουν πρωτοβουλίες μόνοι τους … Μετά από αυτά τα κωμικοτραγικά επεισόδια οι μπάτσοι φάνηκε να θέλουν την εκτόνωση της κατάστασης γι’ αυτό κι υποχώρησαν από το άσυλο και χαλάρωσαν κάπως την περικύκλωση της πορείας. Το συλλαλητήριο τελικά έληξε χωρίς άλλες συγκρούσεις, παρά τις διαθέσεις αρκετών νεαρών διαδηλωτών να πετάξουν στους μπάτσους τις πέτρες από τα πεζοδρόμια που ξήλωναν από τα Προπύλαια…
Κόκκινοι αντιρεπόρτερ ΥΓ1. Αποχωρώντας από το κέντρο προς τα Εξάρχεια, είδαμε τον «αγώνα» που έδινε ένα άλλο κομμάτι της «εναλλακτικής νεολαίας» με φρεντο και καπουτσίνο. Οι καφετερίες στα πέριξ της Μεσολογγίου ήταν τίγκα στη νεολαία που αράζει και χέστηκε για ξεπερασμένες έννοιες όπως «γενική απεργία». Ίσως μάλιστα ενώ ρουφάει το φρεντο του και φωνάζει την επισφαλή εργαζόμενο σερβιτόρα (που ενδέχεται να μην μπορεί να απεργήσει επειδή το αφεντικό της είπε ότι έχει αυξημένη δουλειά όποτε έχει γενική απεργία), να γίνονται κι αρκετές συζητήσεις γύρω από επανάσταση, κινήματα κτλ. ΥΓ2 Η ανταπόκριση όπως είπαμε δεν είναι πλήρεις. Πρώτα απ’ όλα γιατί δεν μπορούμε να είμαστε παντού σε μεγάλα σε όγκο συλλαλητήρια. Αλλά και γιατί δεν κατεβαίνουμε στον δρόμο με κάποιον ρόλο «ειδικού της αντιπληροφόρησης», αλλά κατεβαίνουμε ως απεργοί-διαδηλωτές που δεν περιγράφουν αυτά που θα κάνουν κάποιοι άλλοι, αλλά συμμετέχουν και σε πολλά απ’ όσα γίνονται. Γι’ αυτό τον λόγο όποιος έχει να συμπληρώσει με άλλες πληροφορίες θα βοηθούσε αρκετά το συγκεκριμένο «αντιρεπορτάζ».

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ- ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 21 ΟΚΤΩΒΡΗ
ΝΑ ΑΠΟΔΙΑΡΘΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΛΗΣΤΡΙΚΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ
ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΝΙΣΕΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ- ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,
Κύματα απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων έχουν ήδη εξαγγελθεί αλλά και εξαγγέλλονται αυτή τη περίοδο, όπου η εργατική τάξη και οι λαοί του κόσμου βρίσκονται κάτω από την τρομακτική απειλή της παγκόσμιας κρίσης του κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.
Δυστυχώς όμως αυτές οι κινητοποιήσεις ειδικά στο επίπεδο Γ.Σ.Σ.Ε., ΑΔΕΔΥ όπως και η Απεργία στις 21 Οκτώβρη ,δεν έχουν προσανατολισμό και περιεχόμενο που ν’ αντιμετωπίζουν ή έστω να μετριάζουν τις συνέπειες της κρίσης και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που καθημερινά εξαθλιώνουν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Γ.Σ.Σ.Ε. και ΑΔΕΔΥ δεν είναι παρά οι κορυφαίοι εκπρόσωποι μιας αδηφάγου οριζόντιας και κάθετης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που έχει επιχειρηματικοποιήσει κάθε συνδικαλιστική λειτουργία ενσωματώνοντάς την στις πυραμίδες συμφερόντων μιας πολυάριθμης παρασιτικής νομενκλατούρας του παράκεντρου νεοφιλελεύθερου κράτους, (ΤΥΠΟΥ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ).
Έτσι Γ.Σ.Σ.Ε. και ΑΔΕΔΥ, αποτελούν τα ισχυρά ερείσματα του δικομματισμού και του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος, που τους έχει ανατεθεί ο ρόλος χειραγώγησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος και το ξεπούλημα των αγώνων τους.

Γι αυτό την περασμένη χρονιά υπονόμευσαν ενεργητικά και παθητικά τους μεγάλους αγώνες της νεολαίας και των εκπαιδευτικών, ξεπούλησαν ανοιχτά και ξεδιάντροπα την «μητέρα των μαχών» της εργατικής τάξης, την μάχη για την ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ.
Όμως παρά το ρόλο και τη λειτουργία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και δυστυχώς τις πολιτικές ανεπάρκειες της αριστεράς, οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες του περασμένου χρόνου κατάφεραν ισχυρά πλήγματα στη δικομματική νεοφιλελεύθερη διαχείριση, άνοιξαν τον δρόμο γενικότερης αποδιάρθρωσης του δικομματισμού.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,
Η παγκόσμια κρίση που εξελίσσεται και βαθαίνει, δεν ήταν κεραυνός σε αίθριο ουρανό. Είναι η αναπόφευκτη κατάληξη του νεοφιλελευθερισμού και η διαμόρφωσή του σε παγκόσμιο σύστημα. Δεν είναι αποτέλεσμα απλών στρεβλώσεων των κανόνων της αγοράς και του καπιταλισμού, είναι η ακραία εξέλιξή τους, που στην καταστροφή τους αναζητούν την νέα αναγέννησή τους.
Μπροστά σ’ αυτή την καταστροφή, τρομάζουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί απολογητές του νεοφιλελευθερισμού και μιλούν για ξαναχτίσιμο του «ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ»!!!
Όμως η κρίση εξαπλώνεται και βαθαίνει γιατί κανένας μηχανισμός του συστήματος – οικονομικός, κοινωνικός και πολιτικός – δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει.

Γιατί η έξοδος από την κρίση βρίσκεται έξω και ενάντια στο ίδιο το σύστημα του νεοφιλελευθερισμού. τα τρομακτικά μεγέθη που ακούγονται στη διάρκεια αυτής της κρίσης είναι χαρακτηριστικά τόσο του μεγέθους της, όσο και των αιτιών που τη γέννησαν.
• Σε 10 ημέρες της κρίσης διαμέσου των χρηματιστηρίων εξανεμίστηκαν 38 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το ποσό αντιστοιχεί στο 320% του Α.Ε.Π. των Η.Π.Α. και το 50% περίπου του παγκόσμια παραγόμενου ακαθάριστου προϊόντος.
• Το ποσό που αποφάσισαν οι κυβερνήσεις του αναπτυγμένου καπιταλισμού να διαθέσουν για την διαχείριση της κρίσης μέχρι στιγμής είναι 3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το ποσό που αντιστοιχεί σε ρευστό πραγματικό χρήμα και όχι άυλο - όπως τα τοξικά ομόλογα – είναι ίσο με το 25% του Α.Ε.Π. των Η.Π.Α. ή της Ευρωζώνης ή περίπου το 6-7% του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος.

Το πρώτο ποσό αντιπροσωπεύει το κοινωνικό προϊόν που οφείλει να παραχθεί στο μέλλον από την εργατική τάξη, το οποίο ήδη δανείστηκε και κατανάλωσε η παγκόσμια καταναλωτική ελίτ του νεοφιλελευθερισμού. Το δεύτερο ποσό, αντιπροσωπεύει τα τοκοχρεολύσια αυτού του δανεισμού για να μπορεί αυτή η ελίτ να ιδιοποιείται - τώρα και στο μέλλον – τον κοινωνικό αυτό πλούτο.
Το ερώτημα ποιος πληρώνει και με τι τίμημα, ήδη έχει απαντηθεί.
• Το 30% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν συμμετέχει στην διανομή του κοινωνικού προϊόντος παρά μόνο μέσω συσσιτίων φιλανθρωπικών οργανώσεων.

• Το άλλο 40% - αν και εργαζόμενο – δεν συμμετέχει στην διανομή του κοινωνικού προϊόντος με όρους που προσδιορίζει η μισθωτή εργασία και ο νόμος της αξίας, αλλά μέσω νεοφεουδαρχικών σχέσεων που αποτυπώνονται στις νέες εργασιακές σχέσεις. Η μείωση της αμοιβής της εργατικής δύναμης την εικοσαετία κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού φτάνει στο 50%.
• Μόνο το 10% ανήκει στην παγκόσμια καταναλωτική ελίτ και το υπόλοιπο 20% στα μεσοστρώματα που επιχειρηματικοποιούν την ίδια την εργασία του στην υπηρεσία εξυπηρέτησης και άσκησης της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Θέτοντας λοιπόν έξω από την κατανάλωση (τις σχέσεις διανομής) που είναι αναγκαία, για να πραγματοποιείται η διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή – το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού, η κρίση είναι νομοτελειακή κατάληξη του νεοφιλελευθερισμού. Κρίση που είναι οικονομική ,κοινωνική και πολιτική, είναι κρίση ολοκληρωτική.
Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν ή ανακοινώνονται για την αντιμετώπιση δήθεν της κρίσης, είναι ακραία νεοφιλελεύθερα. Στοχεύουν στην αποκατάσταση των οικονομικών, νομισματικών και πολιτικών λειτουργιών του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Να ξαναγεμίσουν την φούσκα των 38 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ανάλογα με το συμφέρον των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων των οποίων οι ανταγωνισμοί – παρά την επιφανειακή συμφωνία - γίνονται πιο σκληροί και αδυσώπητοι.
Την «δημιουργικότητα» της καταστροφικής δύναμης του καπιταλισμού που επικαλούνται οι καθαροί ιδεολόγοι του νεοφιλελευθερισμού η ανθρωπότητα την έχει δοκιμάσει σε δύο παγκόσμιους πολέμούς τον 20ό αιώνα. Την δοκιμάζει και σήμερα σ’ ένα εν δυνάμει εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο, με μέτωπα σε κάθε γωνιά της γης.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,
Παράλληλα με την κρίση ξεδιπλώνεται και μια σκληρή ιδεολογικοπολιτική τρομοκρατία ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με το ιδεολόγημα:
«ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ Θ’ ΑΦΑΝΙΣΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ»!!
Η σωτηρία όμως του συστήματος για την εργατική τάξη και τον λαό άμεσα θα σημαίνει:
1. Μαζική περιθωριοποίηση του 20% της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
2. Πλήρη αποδιάρθρωση του συστήματος δημόσιας κοινωνική ασφάλισης και μεγάλου μέρους της ιδιωτικής ασφάλισης.
3. Κατάργηση κάθε είδους εγγύησης της μισθωτής μορφής εργασίας και κάθε εργασιακού δικαιώματος.

4. Καταστροφή μεγάλου μέρους των παραγωγικών μεσαίων στρωμάτων.
5. Ενδυνάμωση του κοινωνικοπολιτικού εκφασισμού και φαλκίδευση των δημοκρατικών και λαϊκών ελευθεριών.
6. Αναίρεση κάθε προοδευτικού χαρακτηριστικού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και υποκατάστασή της μ’ ένα ολοκληρωτικό παράκεντρο κράτος που τα χαρακτηριστικά του αποκαλύπτονται από την υπόθεση των Πακιστανών μέχρι εκείνης του Βατοπεδίου.
Το κόστος για τον λαό από την νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης θάναι απείρως μεγαλύτερο από την ανάσχεση και την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού.
Γι αυτό δεν υπάρχει κανένα δίλημμα.
Η εργατική τάξη και ο λαός σ’ αυτό πρέπει να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους.

Αγωνιστικά ποτάμια θα ξεπηδούν αυθόρμητα, παρά τις προσπάθειες της όποιας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της κάθε δημοσκοπικού χαρακτήρα αντιπολίτευσης.
Η αποδιάρθρωση του δικομματισμού, η προοδευτική αντινεοφιλελεύθερη διέξοδος και η προοπτική κατάκτησης από το λαό μιας αριστερής προοδευτικής πρότασης εξουσίας και διακυβέρνησης, περνάει μέσα από τον αγώνα για άμεση ανατροπή της κεντροδεξιάς διαχείρισής, σήμερα.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ- ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 21 ΟΚΤΩΒΡΗ
Ε.Α.Μ.
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

www eamgr.wordpress.com

Όλοι στην Απεργία την Τρίτη 21/10/2008


Η γαλάζια κυβέρνηση, συνεχίζοντας με ιεραποστολικό ζήλο την πολιτική της πράσινης, κάνει νέες «τομές» με βάση τα γνωστά σλόγκαν: «Ανταγωνιστικότητα», «μεταρρυθμίσεις», «ανάπτυξη», «εξυγίανση», «εκσυγχρονισμός», «αναδιαρθρώσεις» δηλαδή, τις λέξεις/κλειδιά πάνω στις οποίες βασίζεται η προπαγάνδα του συστήματος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης -που πιστά υπηρετούν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ- για να δικαιολογηθεί η διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Υποστηρίζεται ότι οι υψηλοί μισθοί και οι παροχές προς τους εργαζόμενους φρενάρουν την «ανάπτυξη» και γι’ αυτό είναι αναγκαία π.χ. η κατάργηση της μονιμότητας, η ανασφάλιστη εργασία, ο απλήρωτος εργασιακός χρόνος, η πριμοδότηση της περιστασιακής και μερικής απασχόλησης, το πετσόκομμα του -υποτυπώδους στην Ελλάδα- κοινωνικού κράτους με άμεσο στόχο την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας από κάθε κοινωνικό έλεγχο και έμμεσο την εκτόξευση των κερδών.

Οι αξίες της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης και της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς μπαίνουν σε λειτουργία αυτόματα και η αποσύνθεση των κοινωνικών δεσμών είναι εμφανής. Ο ατομικισμός, η επιδίωξη των ιδίων μικροσυμφερόντων με κάθε τρόπο -εξαιτίας και της ανασφάλειας και της δεινής οικονομικής θέσης που έχει περιέλθει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών μετά από χρόνια δομικών προσαρμογών και αναπροσαρμογών- κάνει τους εργαζόμενους που θα έπρεπε να ήταν αλληλέγγυοι προς την επίτευξη του συλλογικού συμφέροντος της κοινωνίας να αντιμάχονται στο όνομα μιας αποτελεσματικότητας οριζόμενης με αυστηρά τεχνο-οικονομικά κριτήρια στέλνοντας περίπατο τη δημοκρατία. Ο υποταγμένος συνδικαλισμός σε αγαστή σύμπνοια με την οικονομική ελίτ των εργοδοτών και την πολιτική ελίτ του «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» νομιμοποιεί τους κανόνες της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας και της «ανάπτυξης» προς ίδιον όφελος.

Όμως η οικονομική ανάπτυξη, η επέκταση του καταμερισμού εργασίας και η εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε εθνικής ή περιφερειακής -λέγε με ΕΕ- οικονομικής οντότητας συνεπάγονται την απομάκρυνση από την αρχή της αυτοδυναμίας. Η επιδίωξη του κέρδους μέσω της μεγιστοποίησης της αποτελεσματικότητας και του μεγέθους της αγοράς έχει ως αναπόφευκτη συνέπεια την συγκέντρωση της οικονομικής δύναμης στα χέρια των ελίτ που ελέγχουν την οικονομική διαδικασία και της πολιτικής δύναμης στα χέρια της ελίτ που ελέγχει το πολιτικό της συμπλήρωμα δηλαδή την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» (= εκλεπτυσμένη μορφή ολιγαρχίας). Παράλληλα, για να δοθούν κίνητρα για επενδύσεις ή προκειμένου να διατηρήθει η κερδοφορία των επιχειρήσεων στα απαράδεκτα και ληστρικά σημερινά επίπεδα μειώνονται τα φορολογικά βάρη πάνω στις ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα. Για γίνει «ελκυστικότερη» η εθνική μας οικονομία λοιπόν, για άλλη μια φορά εμείς οι εργαζόμενοι θα πληρώσουμε το μάρμαρο. Περαιτέρω «ανάπτυξη» οδηγεί αλλά και προϋποθέτει εντεινόμενη οικονομική και πολιτική συγκέντρωση στα χέρια λίγων και οι απλοί εργαζόμενοι δεν πρόκειται ποτέ να απολαύσουν τα πλεονεκτήματα αυτής της «ανάπτυξης» για την οποία τους έχουν βάλει να παλεύουν (για του λόγου του αληθές ρωτήστε τους κινέζους φτωχοδιαβόλους, τα εκατομμύρια των αμερικάνων που ζουν με συσσίτια απορίας και τον αυξανόμενο αρθμό ευρωπαίων ανέργων και νεόπτωχων).

Από την άλλη μεριά αποτελεί χρεοκοπία της ρεφορμιστικής Αριστεράς να βαφτίζει τη μεγαλύτερη ίσως, ιστορικά, συστημική απάτη, δηλαδή τις σημερινές «κρατικοποιήσεις» και τα «πακέτα σωτηρίας», ως επιστροφή του κρατισμού. Στη πραγματικότητα, αυτό που επιχειρείται με αυτά τα μέτρα είναι η σωτηρία των ιδιωτικών τραπεζικών συστημάτων, μέσα από τη μαζική αναδιανομή εισοδήματος από τα μεσαία και κατώτερα στρώματα προς τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που, άμεσα ή έμμεσα, εισέπραξαν τα τελευταία χρόνια τα κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις χρηματοπιστωτικές φούσκες. Έτσι, όχι μόνο δεν τίθεται θέμα επανεθνικοποίησης των εκατοντάδων ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων -ακόμη και Κοινής Ωφελείας-, κατάργησης της «ελαστικής» εργασίας, επανεισαγωγής αυστηρών ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων και «προοδευτικοποίησης» του φορολογικού συστήματος σε βάρος των οικονομικά ισχυρών, άλλα ούτε καν κρατικοποίησης των ίδιων των Τραπεζικών συστημάτων που προκάλεσαν την κρίση, αλλά, αντίθετα, «κρατικοποιούνται» μόνο οι ζημιές τους, δηλαδή, αναλαμβάνει το κοινωνικό σύνολο τα απύθμενα χρέη τους ή εξαγοράζονται μετοχές Τραπεζών που δεν δίνουν όμως τον έλεγχο τους στο κοινωνικό σύνολο!

Όμως ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι απλά η επιλογή αυτής ή της προηγούμενης κυβέρνησης, αλλά μονόδρομος εφόσον, στο πλαίσιο της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, η ανταγωνιστικότητα είναι πράγματι το αποφασιστικό κριτήριο της επιτυχίας μιας οικονομίας με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, όπως αυτό που επιβάλλει η ένταξη μας στην ΕΕ. Σε αυτό το πλαίσιο είναι αδύνατη η συντήρηση του κράτους πρόνοιας (πόσο μάλλον η επέκταση του), οι καλύτερες συντάξεις και η αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των οικονομικά αδυνάτων.

Άρα, το να υποστηρίζεται από τη ρεφορμιστική Aριστερά ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι απλώς μια «κακή πολιτική» δηλαδή, αναστρέψιμος μέσα στο υπάρχον σύστημα, είναι πέρα για πέρα ουτοπικό, αν όχι παραπλανητικό.

Αντίστοιχα, είναι εντελώς υποκριτικό να υποστηρίζεται από τα δυο μεγάλα κόμματα ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα ωφελήσει μακροπρόθεσμα (υποτίθεται μέσω των επενδύσεων θα μειωθεί η ανεργία) τα μη προνομιούχα στρώματα, τη στιγμή που η διεθνής εμπειρία (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία κ.λπ.) έχει δείξει ότι παρόμοιες «εξυγιάνσεις» κι «εκσυγχρονισμοί» οδήγησαν σε ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των προνομιούχων ελίτ και των λαϊκών στρωμάτων.

Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση που ήδη εξελίσσεται σε παγκόσμια ύφεση, παρά τα δισεκατομμύρια δολάρια που τα κράτη παίρνουν από τους φορολογούμενους για να τα διανείμουν στους τραπεζίτες που θησαύριζαν όλα αυτά τα χρόνια, έδειξε για μια ακόμη φορά γιατί το σύστημα της οικονομίας της αγοράς είναι το χειρότερο σύστημα κατανομής των παραγωγικών πόρων.

Το πρόβλημα επομένως δεν είναι η καλή ή η κακή λειτουργία του συστήματος ή η αναστροφή του νεοφιλελευθερισμού αλλά η ανατροπή των αιτίων που τον γεννούν. Με άλλα λόγια εμείς οι εργαζόμενοι δεν πρέπει απλά να αμυνόμαστε αντιστεκόμενοι στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την άρση της μονιμότητας, τις ελαστικές σχέσεις εργασία κ.λπ., αλλά, παράλληλα με τους αμυντικούς μας αγώνες, να παλεύουμε για το χτίσιμο ενός κινήματος που θα έχει άμεσο στόχο την έξοδο της χώρας μας από την ΕΕ και μακροπρόθεσμο την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά δημοκρατικής και αποκεντρωμένης κοινωνίας όπου την εξουσία θα την ασκούν οι ίδιοι οι πολίτες μέσα από τις τοπικές δημοτικές συνελεύσεις τους. Αυτό σημαίνει

Συλλογική λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων από συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας που συνέρχονται ανά Δήμο και συντονίζονται μεταξύ τους με εκλεγμένες επιτροπές (από εξουσιοδοτημένους με ειδικές εντολές και όχι «αντιπροσώπους»,) σε τοπικό επίπεδο και σε περίπτωση συνομοσπονδιών παρομοίων δήμων, σε περιφερειακό, εθνικό, ή ακόμα και σε διηπειρωτικό επίπεδο.

Συλλογική ιδιοκτησία και έλεγχο των μέσων παραγωγής και διανομής (που θα διαχειρίζονται οι «δημοτικές» επιχειρήσεις τις οποίες θα ελέγχουν οι δήμοι μαζί με τους εργαζόμενους σε αυτές) ώστε να ικανοποιούνται για όλους οι βασικές ανάγκες (σίτιση, στέγαση, ιατρική κάλυψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, πλήρης κοινωνική πρόνοια για όλους τους πολίτες κλπ)

Δημιουργία δημοτικών τραπεζών που σταδιακά θα αντικαταστήσουν τις σημερινές Τράπεζες και τους Τραπεζίτες μαζί με τους κερδοσκόπους κ.λπ. που σήμερα λυμαίνονται το λαό και δημιουργία τοπικού χρήματος που στην αρχή θα συμβιώνει με το σημερινό για να το αντικαταστήσει στο μέλλον με ένα σύστημα «διατακτικών» ή πιστωτικών καρτών που θα ελέγχουν οι δήμοι, με στόχο την κάλυψη των πραγματικών αναγκών των πολιτών, χωρίς κρίσεις όπως η σημερινή που οδηγούν και σε άλλη ανεργία και φτώχεια.

Κατάργηση των διακρίσεων με βάση το φύλο, τη φυλή ή την εθνικότητα και την ενίσχυση του ατομικού και συλλογικού αυτοκαθορισμού.

Επανενσωμάτωση της κοινωνίας με τη φύση μέσα από τη δημιουργία νέων θεσμών και συναφών αξιών που οδηγούν στην εξάλειψη όλων των δραστηριοτήτων που βλάπτουν το περιβάλλον και υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής και την ανθρώπινη υγεία.

16/10/2008

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Για περισσότερα δες

www.inclusivedemocracy.org

www.inclusivedemocracy.org/pd

e-mail: peridimok@gmail.com

Φόρουμ Νοικιασμένων Εργαζομένων

www.noikiasmenoi-ergazomenoi.blogspot.com

noikiasmenoi.ergazomenoi@gmail.com

21-10-2008

Γιατί νοικιάζουν οι Τράπεζες εργαζόμενους αντί να τους προσλαμβάνουν κανονικά; Γιατί ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον ότι θα έρθουν μέρες σαν τις σημερινές, που οι ίδιες τα έχουν κάνει θάλασσα και έχουν οδηγήσει το σύστημα σε κρίση. Το κράτος τρέχει να τις ξελασπώσει, αλλά πώς θα διασφαλίσουν τα κέρδη τους και τα bonus των manager αν δεν έχουν την ευχέρεια να απολύουν χωρίς δεύτερη σκέψη ένα κομμάτι εργαζομένων και να εφαρμόζουν εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας στους υπόλοιπους;

Το 10% των εργαζομένων στις Τράπεζες σήμερα έχει προσληφθεί από εταιρείες ενοικίασης, αλλά δουλεύει σε Τράπεζα με παραχώρηση εργασίας. Ενώ μετά τους 18 μήνες, σύμφωνα με τον νόμο, οι ενοικιαζόμενοι θα έπρεπε να προσλαμβάνονται κανονικά, οι Τράπεζες ή τους απολύουν στους 17,5 μήνες ή προφασίζονται ότι δεν πρόκειται για ενοικίαση αλλά για outsourcing (εξωτερίκευση εργασιών).

Οι ενοικιαζόμενοι εκτελούν καθαρά Τραπεζικό έργο όπως νομικός ή τεχνικός έλεγχος δανείων, εξυπηρέτηση πελατών σε call center, χειρισμός και προγραμματισμός υπολογιστών στα μηχανογραφικά κέντρα. Καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και δεν βρίσκονται εκεί για να ολοκληρώσουν κάποιο έργο με ημερομηνία λήξης, όπως ισχυρίζονται οι νομικοί σύμβουλοι των Τραπεζών. Η επιθεώρηση εργασίας θεωρεί «έωλους» τους παραπάνω ισχυρισμούς και παρέπεμψε το ζήτημα στον Εισαγγελέα.

Αυτό το καθεστώς του σύγχρονου δουλεμπορίου σημαίνει ότι οι ενοικιαζόμενοι δεν αμείβονται με την ίδια αμοιβή παρόλο που εκτελούν την ίδια εργασία με τους μόνιμους υπαλλήλους, δεν παίρνουν επιδόματα (οθόνης, ακουστικών), δεν δικαιούνται μηχανογραφική άδεια. Βρίσκονται συνέχεια υπό την απειλή της απόλυσης, τη λεγόμενη διακοπή ενοικίασης.

Συγχρόνως έχουν παγώσει οι κανονικές προσλήψεις, εφαρμόζονται προγράμματα εθελούσιων εξόδων στους εν ενεργεία υπαλλήλους, των οποίων το κόστος τους φορτώνεται στα Ταμεία και οι εργοδότες προχωρούν στο ξήλωμα εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων αρνούμενοι να υπογράψουν συλλογική σύμβαση με την ΟΤΟΕ. Κανείς δεν μπορεί να είναι ήσυχος όταν ο εργαζόμενος του διπλανού γραφείου είναι ενοικιαζόμενος και βρίσκεται σε καθεστώς επισφάλειας.

Τα Σωματεία στον χώρο των Τραπεζών δεν μπορούν να κλείνουν άλλο τα μάτια μπροστά σε αυτή την κατάσταση. Πως θα παλέψουν για τα δικαιώματα των εργαζομένων όταν έχουν αφήσει ένα κομμάτι τους απέξω και μάλιστα αυτό που πλήττεται περισσότερο; Δεν μπορούν να χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία τα άρθρα των καταστατικών που γράφτηκαν πριν 20, 30 χρόνια για να μην τους εγγράφουν ως μέλη.

Αυτές τις μέρες φαίνεται καθαρά που οδηγεί η απεριόριστη απληστία των Τραπεζών. Απειλεί ακόμα και τις ίδιες με κατάρρευση. Δεν έχουμε δικαίωμα να τις αφήσουμε να ρυθμίσουν – απορυθμίσουν τις ζωές μας.

Συμμετέχουμε στην 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ ενάντια στην ακρίβεια τις ιδιωτικοποιήσεις και την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων και ζητάμε πλήρη κάλυψη για αυτή τη συμμετοχή από την ΟΤΟΕ και όλα τα σωματεία των Τραπεζών.

Ζητάμε την άμεση εγγραφή όλων των ενοικιαζόμενων υπαλλήλων στις Τράπεζες στα σωματεία των μονίμων.

Ζητάμε την ένταξη των ενοικιαζόμενων υπαλλήλων στους οργανισμούς των Τραπεζών.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 21 ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Χρεοκοπίες τραπεζών, κατάρρευση χρηματιστηρίων, κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Καθημερινά, εδώ και δύο περίπου μήνες, βλέπουμε να ξετυλίγεται μπροστά μας η κορύφωση της κρίσης ενός συστήματος, που οι απολογητές του υπερηφανεύονταν ξιπασμένα, ότι έχει αφήσει ο-ριστικά πίσω του τις οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές. Ενός συστήματος που οι διαχειριστές του –από τον Μπους τον Σαρκοζί και τον Καραμανλή μέχρι τον Γκόρντον Μπράουν και τον Θαπα-τέρο- μας διαβεβαίωναν, ότι η διαρκής λεηλασία του εργατικού εισοδήματος, οι ιδιωτικοποιήσεις, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, η διαρκής διό-γκωση των κερδών του κεφαλαίου, αποτελούν τον μοναδικό τρόπο για να λειτουργήσει η κοινωνία χωρίς καταστροφικούς κλυδωνισμούς. Να όμως που ο νεοφιλελεύθερος μονόδρομος, αποδεικνύεται γυμνός βασιλιάς. Και οι καπιταλι-στικές θεότητες της «επιχειρηματικότητας», της «ανταγωνιστικότητας» και της «κερδοφορίας», αναδεικνύονται σε δαίμονες που καταστρέφουν τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων σε ολόκληρο τον κόσμο, προσθέτοντας την οικονομική κρίση, στην περιβαλλοντική και διατροφική κρίση που βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό σε εξέλιξη.

Τρομοκρατημένοι οι καπιταλιστές στρέφονται προς το κράτος και ζητούν να διασώσει τα κέρδη τους και να κοινωνικοποιήσει τις ζημιές τους. Να τους επιδοτήσει με τρισεκατομμύρια δολάρια και να φορτώσει στην εργατική τάξη το κόστος που προκαλεί η λεηλασία από το κεφάλαιο των αγα-θών που παράγει η εργασία. Και πράγματι, ενώ οι κυβερνήσεις δεν έβρισκαν ούτε ένα δολάριο, ού-τε ένα ευρώ, για τα επιδόματα ανεργίας τους μισθούς τις συντάξεις και την ασφάλιση, «ανακαλύ-πτουν» 700 δις δολάρια στις Η.Π.Α. και 2 τρις στην Ε.Ε. για να καλύψουν τις απαιτήσεις του κεφα-λαίου. Τρισεκατομμύρια που θα προέλθουν από νέες ακόμα ποιο σκληρές επιθέσεις στην εργατική τάξη. Βαδίζοντας σε αυτόν τον δρόμο η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει εξαπολύσει το τελευταίο διάστημα μια σειρά από νέες επιθέσεις στους εργαζόμενους. Αυξήσεις κάτω και από τον επίσημο πληθωρισμό του 4,7% όταν η ακρίβεια στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης τρέχει τουλάχιστο με διπλάσιο ρυθμό. Φοροεπιδρομή στα ποιο φτωχά λαϊκά στρώματα με νέους δυσβάσταχτους φόρους. Νέος γύρος ιδιωτικοποιήσεων σε Ολυμπιακή, ΟΣΕ, ΕΛ.ΤΑ. Νέες επιθέσεις στην παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση με την αναγνώριση των ιδιωτικών κολεγίων, την εφαρμογή του νέου αντιασφαλιστικού νόμου, την διάλυση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών, τις περικοπές στα κονδύλια του προϋπολογισμού για το κοινωνικό κράτος.

Έτσι θα βρει ο Καραμανλής τα 28 δις ευρώ (σχεδόν το 50% του προϋπολογισμού) που υπόσχεται σαν εγγύηση κερδών στους τραπεζίτες. Απέναντι σε αυτήν την νέα αντεργατική επιδρομή, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τί-ποτα από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που η ηγεσία του έχει εφαρμόσει τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές στο παρελθόν και σήμερα κοιτάζει αμήχανη, χωρίς να ασκεί ουσιαστική κριτική στα μέτρα που παίρνει ο Καραμανλής. Ούτε μπορεί να βρεθεί απάντηση στην αναμονή μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα μεταρ-ρυθμίσει με φιλεργατικά μέτρα το σύστημα, όπως προτείνουν, με διαφορετικό τρόπο το κάθε κόμ-μα, τόσο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όσο και το Κ.Κ.Ε. Η απάντηση ξεκινάει σήμερα μέσα από τους αγώνες, με την διεκδίκηση των αιτημά-των που μπορούν να δώσουν απάντηση στην κρίση από την πλευρά των συμφερόντων της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Αγώνες που θα μπορέσουν να κάνουν πράξη το σύνθη-μα «την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο που την δημιούργησε». Αγώνες που απαιτούν διάρκεια συντονισμό και κλιμάκωση. Που θα ανταποκρίνονται στην τεράστια αγωνιστική διάθεση που φανέρωσε η πρωτοφανής μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στις α-περγιακές κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό. Όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε. και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. δεν είναι διατιθέμενες να ακο-λουθήσουν μια τέτοια πορεία. Το έδειξαν όταν εγκατέλειψαν την μάχη ενάντια στον αντιασφαλι-στικό νόμο της Πετραλιά. Το έδειξαν όταν η ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε. έτρεξε να υπογράψει μια κατάπτυ-στη Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. που δίνει αυξήσεις φέτος και του χρόνου χαμηλότερες από την πληθωρισμό, μέσα σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Η απεργία στις 21 του Οκτώβρη μπορεί να γίνει η αρχή μιας τέτοιας κλιμάκωσης αν οι αγώνες οργανωθούν με έναν διαφορετικό τρόπο, ώστε να βρίσκονται στα χέρια των ί-διων των εργαζομένων, και όχι στον έλεγχο των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών η-γεσιών. Τώρα πρέπει να διεκδικήσουμε:

• Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Να καταγγελθεί τώρα η κατάπτυστη Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. που υπόγραψε η ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε. Να διεκδικήσουμε το αίτημα της μεγάλης απερ-γίας των δασκάλων για 1400 ευρώ κατώτερο μισθό. Επίδομα ανεργίας ίσο με τον κατώτερο μι-σθό για όλο το διάστημα της ανεργίας και συντάξεις ίσες με τον τελευταίο μισθό πριν την έξοδο στην σύνταξη.

• Αποφασιστική μείωση του χρόνο εργασίας. 35ωρο – 5θημερο – 7ωρο χωρίς μείωση των απο-δοχών (30ωρο -5θημερο – 6ωρο για τα βαρέα και ανθυγιεινά). Σύνταξη στα 30 χρόνια εργασίας χωρίς όριο ηλικίας.

• Να ανατραπεί ο νέος αντιασφαλιστικός νόμος να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Κατοχύρωση της μόνιμης και σταθερής εργασίας. Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι που προωθούν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών. Όχι στα Σ.Δ.Ι.Τ. Να επιστρέ-ψουν σε δημόσια ιδιοκτησία όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις και υπηρεσίες που ιδιωτικοποιήθηκαν από την Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές και με εργατικό έλεγχο.

• Λεφτά και προσλήψεις για την δημόσια υγεία την παιδεία τις κοινωνικές υπηρεσίες. Όχι για την διάσωση των καπιταλιστών και για νέα εξοπλιστικά προγράμματα.

• Κατάργηση της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών. Να καταργηθεί το τραπεζικό και εμπο-ρικό απόρρητο. Δεν μπορεί να επιδοτούνται οι τράπεζες και να μην δημοσιεύουν το ύψος των ζημιών τους. Να περάσουν όλες οι τράπεζες σε δημόσια ιδιοκτησία με εργατικό έλεγχο χωρίς αποζημίωση στους τραπεζίτες.

• Απαγόρευση των απολύσεων. Να περάσουν σε δημόσια ιδιοκτησία χωρίς αποζημίωση για του καπιταλιστές και με εργατικό έλεγχο όλες οι επιχειρήσεις που προχωρούν σε απολύσεις.

• Καθιέρωση εργατικού τιμαρίθμου με έλεγχο και δικαίωμα βέτο στην διαμόρφωση του από τις εργατικές οργανώσεις. Καθιέρωση διαδικασίας αυτόματης αναπλήρωσης του εργατικού εισοδή-ματος με βάση αυτόν τον τιμάριθμο. Με τους αγώνες του σήμερα δίνουμε την εργατική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και ανοίγουμε τον δρόμο για την οριστική απάντηση στον παραλογισμό του καπιταλι-στικού συστήματος. Για μια σοσιαλιστική κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, βασισμένη στη δημοκρατική αυτοοργάνωση του ίδιου του ερ-γαζόμενου λαού. Ελληνικό τμήμα της 4ΟΚΔΕ Σπάρτακος ης Διεθνούς

www.okde.org