ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Διαφθορά, εμπαιγμό και υποκρισία αποπνέουν όσα διαδραματίζονται καθημερινά και συνιστούν το πολιτικό σκάνδαλο που συγκλονίζει τη χώρα, για πάνω από ένα μήνα. Η Δικαιοσύνη θα μιλήσει, θα χύσει άπλετο φως, ακούμε υποκριτικά από παντού, λες και η Δικαιοσύνη λειτουργεί άψογα, παρέπεμψε και καταδίκασε τους υπεύθυνους των σκανδάλων, την τελευταία δεκαετία. Λες και δεν τα κουκούλωσε. Απ' το Χρηματιστήριο, τις υποκλοπές και την «αυτοκτονία» Τσαλικίδη, το σκάνδαλο του παραδικαστικού κυκλώματος, όπου χρησιμοποιήθηκε η μαρίδα για να αποκαθάρει τους καρχαρίες του κυκλώματος, τις απαγωγές των Πακιστανών, την υπόθεση των ομολόγων, μέχρι το σκάνδαλο της Ζίμενς. Λες και δεν είναι φανερό αυτό που επιβεβαιώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στους πολιτικούς, ούτε στη Δικαιοσύνη, ούτε στους δημοσιογράφους και στα ΜΜΕ. Τέλος, λες και το σκάνδαλο του δικαστικού χειρισμού της υπόθεσης 17Ν, το οποίο αποσιωπούν εσκεμμένα άπαντες, συνέβη σε άλλο πλανήτη και όχι στη χώρα μας. Μήπως είναι τυχαίο ότι ανέθεσαν την υπόθεση των υποκλοπών στον ίδιο εισαγγελέα που χειρίστηκε την υπόθεση της 17Ν, και την υπόθεση του παραδικαστικού κυκλώματος σε δικαστή του πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου;
Τα ΜΜΕ θα αποκαλύψουν την αλήθεια, μας λένε. Λες και δεν είναι πασίγνωστο, αυτό που είπε πρόσφατα ο καλλιτέχνης, ότι οι δημοσιογράφοι δεν αποκαλύπτουν πληροφορίες, τις διαχειρίζονται, δηλ. θάβουν τις 8 σημαντικές με το αζημίωτο, ενώ προβάλλουν τις 2 δευτερεύουσες έως ασήμαντες, αποπροσανατολίζοντας. Λες και δεν είναι τα ΜΜΕ που με δίκασαν, με τους ίδιους σήμερα πρωταγωνιστές «δημοσιογράφους», που τότε παπαγάλιζαν καθημερινά επί ενάμιση χρόνο τις ψευδολογίες απ' τους φακέλους των αμερικανικών και των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών και της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Λες και δεν με καταδίκασαν τελεσίδικα σαν αρχηγό της 17Ν, χωρίς να μου επιτρέψουν τον παραμικρό αντίλογο, όντας φιμωμένος στην απομόνωση των υπογείων του Κορυδαλλού. Λες και δεν είναι πασίγνωστο ότι χωρίς αυτήν την αποφασιστική καταδίκη των ΜΜΕ, το δικαστήριο δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει σε πέρας, αυτό που αποτελεί το μεγαλύτερο δικαστικό σκάνδαλο. Την αυθαίρετη καταδίκη μου σε 21 φορές ισόβια πρωτόδικα και σε 17 φορές στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, χωρίς καμιά απολύτως απόδειξη και αιτιολογία.
Η ποινή αυτή είναι η βαρύτερη που έχει επιβληθεί στη χώρα. Καταδικάστηκα για ηθική αυτουργία σε όλες τις ενέργειες της 17Ν, κατά παράβαση του ποινικού νόμου και της κοινής λογικής. Οχι μόνο δεν αποδείχθηκε η ηθική αυτουργία έστω σε μία ενέργεια, με μαρτυρίες ή με πειστήρια ότι εγώ «με πρόθεση προκάλεσα σε άλλον την απόφαση να εκτελέσει την άδικη πράξη», όπως λέει το άρθρο 46 του Π.Κ., αλλά επί πλέον, και στις δύο δίκες αποδείχθηκε το αντίθετο ακριβώς, ότι δεν υπήρχε ούτε αρχηγός, ούτε ηγεσία κι ότι οι πυρήνες αποφάσιζαν συλλογικά τις ενέργειες. Το σκεπτικό της πρωτοβάθμιας απόφασης, αδυνατώντας να στοιχειοθετήσει την ηθική αυτουργία, κατέφυγε σε ένα ψέμα. Επινόησε μια φανταστική τριμελή εκτελεστική γραμματεία, ανώτατο δήθεν όργανο λήψης των αποφάσεων. Της οποίας τις αποφάσεις μετέφερα στους πυρήνες. Δυστυχώς, όμως, το ίδιο το σκεπτικό καταρρίπτει αυτήν την εκδοχή, αφού δεν προτείνει την ίδια ενοχή και άρα ποινή για τα άλλα δύο μέλη της, παρά μόνο μικρές ποινές, με συνέπεια να έχουν σήμερα αποφυλακιστεί και οι δύο! Αρα, εκτελεστική γραμματεία δεν υπήρχε!
Είναι παραβίαση της κοινής λογικής να καταδικάζεται κάποιος σε 17 φορές ισόβια ως ηθικός αυτουργός, όταν σύμφωνα με το ίδιο το σκεπτικό της απόφασης δεν έχει συμμετάσχει με φυσική παρουσία του ούτε σε μία από τις 100 περίπου βίαιες ενέργειες, σε όλη την 27χρονη πορεία της οργάνωσης, και άρα δεν θα μπορούσε ούτε καν απλό μέλος να ήταν, πόσο μάλλον μέλος της ηγεσίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι 9 μήνες μετά την απαγγελία της απόφασης, δεν έχουν ακόμη συντάξει το σκεπτικό της. Δεν ξέρουν τι να γράψουν για την ηθική αυτουργία. Να επαναλάβουν το εξόφθαλμο ψέμα της εκτελεστικής γραμματείας ή να επινοήσουν κάποιαν άλλη εκδοχή, κατά τη γνώμη τους καλύτερη; Αν κρίνουμε απ' τα σημεία και τέρατα που έγιναν στη δευτεροβάθμια δίκη, για να επαναληφθεί η πρωτόδικη καταδίκη μου, όλα είναι πιθανά.
Ο δεύτερος λόγος της καθυστέρησης είναι προφανής. Οσο περισσότερο καθυστερούν τόσο περισσότερος είναι ο χρόνος της φυλάκισής μου, αφού τόσο πιο μακρινός είναι ο χρόνος της προσφυγής μου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Ετσι, όταν αύριο δικαιωθώ, θα έχω μεν πετύχει μια πολιτική νίκη, θα έχω όμως παραμείνει φυλακισμένος άδικα για κάμποσα χρόνια (σε λίγο συμπληρώνω 6 χρόνια φυλάκισης). Είναι αυτή δικαιοσύνη κράτους δικαίου ή μήπως του Παλαιού Καθεστώτος (Ancien Regime); Αφού αυτές οι εσκεμμένες χρονοβόρες διαδικασίες επιτρέπουν την πολύχρονη φυλάκιση οποιουδήποτε μη αρεστού αντιπάλου, καταστρατηγώντας τις όποιες ρητές εγγυήσεις που είναι κατάκτηση του Διαφωτισμού.
Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια απλή δικαστική πλάνη που αφορά κάποιο πλημμέλημα. Εχουμε τη βαρύτερη ποινή που επιβλήθηκε στη χώρα και μάλιστα χωρίς αποδείξεις και αιτιολογία, που συνεπώς είναι παράνομη. Τα κατασκευασμένα «πειστήρια», που αμφισβήτησα νομικά, δεν αφορούν την ηθική αυτουργία αλλά την ιδιότητα του μέλους. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι τα θεωρούν γνήσια, θα ήμουν ένοχος συμμετοχής, δηλ. θα καταδικαζόμουνα σε 8 χρόνια κάθειρξη και τώρα θα ήμουν ελεύθερος. Είναι λοιπόν ολοκάθαρο ότι η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας έχει επινοηθεί για να παραμείνω φυλακισμένος. Γιατί το απαιτούν οι Αμερικανοί και οι Αγγλοι, που με βάφτισαν αρχηγό και σήμερα δεν μπορούν πια να κάνουν πίσω, γιατί θα αποκάλυπταν τον αρχικό εμπαιγμό τους. Μαζί μ' αυτούς και ορισμένοι ντόπιοι, που με εκδικούνται γιατί είμαι απ' τους ελάχιστους πραγματικούς αντιστασιακούς που δεν εξαργύρωσε τη δράση του, δεν συμβιβάστηκε με το σύστημα, δεν πουλήθηκε. Αλλωστε, γι' αυτούς δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που φυλακίζεται άδικα. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τις γνωστές κινηματογραφικές επιτυχίες που περιγράφουν ανάλογες πραγματικές καταστάσεις τόσο στην Αγγλία όσο και στην Αμερική, όπου κατηγορούμενοι, ακόμη και ανήλικοι ή υπερήλικες, καταδικάστηκαν σε πολύχρονη κάθειρξη και εκτίσανε την ποινή τους, παρ' ότι, όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, δεν είχαν καμιά σχέση με όσα τους κατηγορούσαν.
Η παράνομη βαριά καταδίκη κάποιου, για λόγους σκοπιμότητας, χωρίς αποδείξεις και αιτιολογία, αποτελεί ζήτημα αρχών. Γι' αυτό, μια σειρά από προσωπικότητες στη Γαλλία ασχολήθηκαν μ' αυτό το ζήτημα αρχών, πήραν καθαρή θέση, παρ' ότι κανείς τους δεν με γνώριζε. Ανάμεσά τους και ο πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Ενώσεων Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κ. Patrick Bandouin. Σε συνέντευξή του το 2006, χαρακτήρισε την πρωτόδικη δίκη «μη δίκαιη», τις δικαστικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν σαν «δικαιοσύνη δικτατορίας» και τέλος «συγκλονιστικό το γεγονός, ότι η δικογραφία κατά Γιωτόπουλου είναι κενή αναφορικά με την προσωπική του ευθύνη, με την άμεση εμπλοκή του σε τρομοκρατικές πράξεις».
Μπροστά σ' αυτές τις γενναίες θέσεις είναι ακόμη πιο εκκωφαντική η σιωπή της ελληνικής Αριστεράς. Γιατί, όταν συμβιβάζεσαι σε ζητήματα αρχών, σημαίνει ότι δεν έχεις αρχές κι ότι είσαι καιροσκόπος. Και μια Αριστερά χωρίς αρχές δεν είναι Αριστερά, ακόμη κι αν έχει το καλύτερο δυνατόν πρόγραμμα. Μπορεί να πετύχει ορισμένες πρόσκαιρες κατακτήσεις, θα οδηγηθεί όμως σίγουρα στην κατάρρευση, όπως το έδειξε ολόκληρη η ιστορία του 20ού αιώνα τόσο στη χώρα μας όσο και αλλού.
Φυλακές Κορυδαλλού 11 Φεβρουαρίου 2008
Αλέκος Γιωτόπουλος
Τα ΜΜΕ θα αποκαλύψουν την αλήθεια, μας λένε. Λες και δεν είναι πασίγνωστο, αυτό που είπε πρόσφατα ο καλλιτέχνης, ότι οι δημοσιογράφοι δεν αποκαλύπτουν πληροφορίες, τις διαχειρίζονται, δηλ. θάβουν τις 8 σημαντικές με το αζημίωτο, ενώ προβάλλουν τις 2 δευτερεύουσες έως ασήμαντες, αποπροσανατολίζοντας. Λες και δεν είναι τα ΜΜΕ που με δίκασαν, με τους ίδιους σήμερα πρωταγωνιστές «δημοσιογράφους», που τότε παπαγάλιζαν καθημερινά επί ενάμιση χρόνο τις ψευδολογίες απ' τους φακέλους των αμερικανικών και των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών και της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Λες και δεν με καταδίκασαν τελεσίδικα σαν αρχηγό της 17Ν, χωρίς να μου επιτρέψουν τον παραμικρό αντίλογο, όντας φιμωμένος στην απομόνωση των υπογείων του Κορυδαλλού. Λες και δεν είναι πασίγνωστο ότι χωρίς αυτήν την αποφασιστική καταδίκη των ΜΜΕ, το δικαστήριο δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει σε πέρας, αυτό που αποτελεί το μεγαλύτερο δικαστικό σκάνδαλο. Την αυθαίρετη καταδίκη μου σε 21 φορές ισόβια πρωτόδικα και σε 17 φορές στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, χωρίς καμιά απολύτως απόδειξη και αιτιολογία.
Η ποινή αυτή είναι η βαρύτερη που έχει επιβληθεί στη χώρα. Καταδικάστηκα για ηθική αυτουργία σε όλες τις ενέργειες της 17Ν, κατά παράβαση του ποινικού νόμου και της κοινής λογικής. Οχι μόνο δεν αποδείχθηκε η ηθική αυτουργία έστω σε μία ενέργεια, με μαρτυρίες ή με πειστήρια ότι εγώ «με πρόθεση προκάλεσα σε άλλον την απόφαση να εκτελέσει την άδικη πράξη», όπως λέει το άρθρο 46 του Π.Κ., αλλά επί πλέον, και στις δύο δίκες αποδείχθηκε το αντίθετο ακριβώς, ότι δεν υπήρχε ούτε αρχηγός, ούτε ηγεσία κι ότι οι πυρήνες αποφάσιζαν συλλογικά τις ενέργειες. Το σκεπτικό της πρωτοβάθμιας απόφασης, αδυνατώντας να στοιχειοθετήσει την ηθική αυτουργία, κατέφυγε σε ένα ψέμα. Επινόησε μια φανταστική τριμελή εκτελεστική γραμματεία, ανώτατο δήθεν όργανο λήψης των αποφάσεων. Της οποίας τις αποφάσεις μετέφερα στους πυρήνες. Δυστυχώς, όμως, το ίδιο το σκεπτικό καταρρίπτει αυτήν την εκδοχή, αφού δεν προτείνει την ίδια ενοχή και άρα ποινή για τα άλλα δύο μέλη της, παρά μόνο μικρές ποινές, με συνέπεια να έχουν σήμερα αποφυλακιστεί και οι δύο! Αρα, εκτελεστική γραμματεία δεν υπήρχε!
Είναι παραβίαση της κοινής λογικής να καταδικάζεται κάποιος σε 17 φορές ισόβια ως ηθικός αυτουργός, όταν σύμφωνα με το ίδιο το σκεπτικό της απόφασης δεν έχει συμμετάσχει με φυσική παρουσία του ούτε σε μία από τις 100 περίπου βίαιες ενέργειες, σε όλη την 27χρονη πορεία της οργάνωσης, και άρα δεν θα μπορούσε ούτε καν απλό μέλος να ήταν, πόσο μάλλον μέλος της ηγεσίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι 9 μήνες μετά την απαγγελία της απόφασης, δεν έχουν ακόμη συντάξει το σκεπτικό της. Δεν ξέρουν τι να γράψουν για την ηθική αυτουργία. Να επαναλάβουν το εξόφθαλμο ψέμα της εκτελεστικής γραμματείας ή να επινοήσουν κάποιαν άλλη εκδοχή, κατά τη γνώμη τους καλύτερη; Αν κρίνουμε απ' τα σημεία και τέρατα που έγιναν στη δευτεροβάθμια δίκη, για να επαναληφθεί η πρωτόδικη καταδίκη μου, όλα είναι πιθανά.
Ο δεύτερος λόγος της καθυστέρησης είναι προφανής. Οσο περισσότερο καθυστερούν τόσο περισσότερος είναι ο χρόνος της φυλάκισής μου, αφού τόσο πιο μακρινός είναι ο χρόνος της προσφυγής μου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Ετσι, όταν αύριο δικαιωθώ, θα έχω μεν πετύχει μια πολιτική νίκη, θα έχω όμως παραμείνει φυλακισμένος άδικα για κάμποσα χρόνια (σε λίγο συμπληρώνω 6 χρόνια φυλάκισης). Είναι αυτή δικαιοσύνη κράτους δικαίου ή μήπως του Παλαιού Καθεστώτος (Ancien Regime); Αφού αυτές οι εσκεμμένες χρονοβόρες διαδικασίες επιτρέπουν την πολύχρονη φυλάκιση οποιουδήποτε μη αρεστού αντιπάλου, καταστρατηγώντας τις όποιες ρητές εγγυήσεις που είναι κατάκτηση του Διαφωτισμού.
Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια απλή δικαστική πλάνη που αφορά κάποιο πλημμέλημα. Εχουμε τη βαρύτερη ποινή που επιβλήθηκε στη χώρα και μάλιστα χωρίς αποδείξεις και αιτιολογία, που συνεπώς είναι παράνομη. Τα κατασκευασμένα «πειστήρια», που αμφισβήτησα νομικά, δεν αφορούν την ηθική αυτουργία αλλά την ιδιότητα του μέλους. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι τα θεωρούν γνήσια, θα ήμουν ένοχος συμμετοχής, δηλ. θα καταδικαζόμουνα σε 8 χρόνια κάθειρξη και τώρα θα ήμουν ελεύθερος. Είναι λοιπόν ολοκάθαρο ότι η κατηγορία της ηθικής αυτουργίας έχει επινοηθεί για να παραμείνω φυλακισμένος. Γιατί το απαιτούν οι Αμερικανοί και οι Αγγλοι, που με βάφτισαν αρχηγό και σήμερα δεν μπορούν πια να κάνουν πίσω, γιατί θα αποκάλυπταν τον αρχικό εμπαιγμό τους. Μαζί μ' αυτούς και ορισμένοι ντόπιοι, που με εκδικούνται γιατί είμαι απ' τους ελάχιστους πραγματικούς αντιστασιακούς που δεν εξαργύρωσε τη δράση του, δεν συμβιβάστηκε με το σύστημα, δεν πουλήθηκε. Αλλωστε, γι' αυτούς δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που φυλακίζεται άδικα. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τις γνωστές κινηματογραφικές επιτυχίες που περιγράφουν ανάλογες πραγματικές καταστάσεις τόσο στην Αγγλία όσο και στην Αμερική, όπου κατηγορούμενοι, ακόμη και ανήλικοι ή υπερήλικες, καταδικάστηκαν σε πολύχρονη κάθειρξη και εκτίσανε την ποινή τους, παρ' ότι, όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, δεν είχαν καμιά σχέση με όσα τους κατηγορούσαν.
Η παράνομη βαριά καταδίκη κάποιου, για λόγους σκοπιμότητας, χωρίς αποδείξεις και αιτιολογία, αποτελεί ζήτημα αρχών. Γι' αυτό, μια σειρά από προσωπικότητες στη Γαλλία ασχολήθηκαν μ' αυτό το ζήτημα αρχών, πήραν καθαρή θέση, παρ' ότι κανείς τους δεν με γνώριζε. Ανάμεσά τους και ο πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Ενώσεων Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κ. Patrick Bandouin. Σε συνέντευξή του το 2006, χαρακτήρισε την πρωτόδικη δίκη «μη δίκαιη», τις δικαστικές μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν σαν «δικαιοσύνη δικτατορίας» και τέλος «συγκλονιστικό το γεγονός, ότι η δικογραφία κατά Γιωτόπουλου είναι κενή αναφορικά με την προσωπική του ευθύνη, με την άμεση εμπλοκή του σε τρομοκρατικές πράξεις».
Μπροστά σ' αυτές τις γενναίες θέσεις είναι ακόμη πιο εκκωφαντική η σιωπή της ελληνικής Αριστεράς. Γιατί, όταν συμβιβάζεσαι σε ζητήματα αρχών, σημαίνει ότι δεν έχεις αρχές κι ότι είσαι καιροσκόπος. Και μια Αριστερά χωρίς αρχές δεν είναι Αριστερά, ακόμη κι αν έχει το καλύτερο δυνατόν πρόγραμμα. Μπορεί να πετύχει ορισμένες πρόσκαιρες κατακτήσεις, θα οδηγηθεί όμως σίγουρα στην κατάρρευση, όπως το έδειξε ολόκληρη η ιστορία του 20ού αιώνα τόσο στη χώρα μας όσο και αλλού.
Φυλακές Κορυδαλλού 11 Φεβρουαρίου 2008
Αλέκος Γιωτόπουλος
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/02/2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου