ΛΙΒΑΝΟΣ Η δολοφονία του Μαγνίγε της Χεζμπολάχ δείχνει να φέρει...Αποτύπωμα Ισραήλ

Οταν ένα κράτος δεν διαπιστώνει ότι το μέτρο της πολιτικής δολοφονίας είναι αναποτελεσματικό και φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα, τότε είναι μοιραίο να φτάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι η διαχρονική ηγεσία του κράτους αυτού διαθέτει χαμηλό επίπεδο σκέψης, καθόλου στρατηγική και λειτουργεί υπό το κράτος του πανικού, χωρίς να σκεφτεί ότι πολλές φορές η πύρρειος νίκη κοστίζει περισσότερο από ίδια την ήττα.

Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ

Οταν μια εβραϊκή οργάνωση (Lehi) δολοφονεί, τον Σεπτέμβριο του 1948, τον απεσταλμένο του ΟΗΕ, που διαμέλισε την Παλαιστίνη, τη χώρα ενός άλλου λαού, προκειμένου να ιδρυθεί εκεί το Ισραήλ σύμφωνα με το βρετανικό σχέδιο, και μένει ατιμώρητη για 60 χρόνια, αυτομάτως τότε όλο το κράτος στο οποίο εντάχθηκε η οργάνωση τον Μάιο του 1948, αποκτά ατιμωρησία και ασυλία. Και όταν ένα κράτος αποκτάει ατιμωρησία, συνεχίζει να δολοφονεί οποιονδήποτε θεωρεί πως βλάπτει ή θα βλάπτει την πολιτική στρατηγική του.

Αντρες της Χεζμπολάχ κηδεύουν τον στρατιωτικό ηγέτη της οργάνωσης Ιμαντ Μαγνίγε, ο οποίος κυκλοφορούσε χωρίς ασφάλεια σαν... μανάβης (φωτ. Reuter)

Ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Folke Bernadotte δολοφονήθηκε επειδή ήθελε να αποκαταστήσει μια κατάφωρη αδικία που διέπραξε ο ΟΗΕ, όταν διαμέλισε την Παλαιστίνη μεταξύ Παλαιστινίων και Εβραίων σε ποσοστό δυσανάλογο με τον αριθμό των κατοίκων και το ποσοστό ιδιοκτησίας της γης. Οταν μια εβραϊκή οργάνωση δολοφονεί τον άνθρωπο που βοήθησε στην απελευθέρωση 15.000 κρατουμένων από ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, από τους οποίους οι 6.500 ήταν Εβραίοι τότε το μέλλον του κράτους της προμηνύεται μαύρο. Το κράτος που δολοφονεί ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων της Παλαιστίνης - το 1972 δολοφόνησε το συγγραφέα Γάσαν Καναφάνι και τη δεκαπεντάχρονη ανιψιά του, τον αριστερό Παλαιστίνιο συγγραφέα - τότε είναι μοιραίο ότι ο πήχυς της βαρβαρότητας θα ανεβεί πολύ υψηλά. Οταν ένα κράτος δεν διαπιστώνει ότι το μέτρο της πολιτικής δολοφονίας είναι αναποτελεσματικό και φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα, τότε είναι μοιραίο να φτάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι η διαχρονική ηγεσία του κράτους αυτού διαθέτει χαμηλό επίπεδο σκέψης, καθόλου στρατηγική και λειτουργεί υπό το κράτος του πανικού, χωρίς να σκεφτεί ότι πολλές φορές η πύρρειος νίκη κοστίζει περισσότερο από ίδια την ήττα.

«Μεγάλη επιτυχία»

Η δολοφονία του Ιμαντ Μαγνίγε ναι μεν ήταν ήταν μεγάλη επιτυχία ακριβώς επειδή κυκλοφορούσε ελεύθερα και χωρίς μέτρα ασφαλείας και μάλιστα όταν βρισκόταν στο νότιο Λίβανο είχε μανάβικο και μετακινούνταν ως πλανόδιος μανάβης, άρα ο εντοπισμός του ήταν δυσκολότερος, αλλά αποδεικνύεται πολύ καυτή πατάτα για τους πραγματικούς δολοφόνους. Ποιος άραγε έχει τα κότσια να αναλάβει την ευθύνη; Το Ισραήλ ήδη φοβάται και αποποιείται την ευθύνη όχι για να μην κατηγορηθεί ότι είναι κράτος-τρομοκράτης αυτό είναι το λιγότερο, καθώς έχει την απόλυτη κάλυψη των ΗΠΑ αλλά επειδή το Ισραήλ ως γνωστόν δεν διαθέτει πια τα κότσια να αναλάβει την ευθύνη, γιατί γνωρίζει πως η εκδίκηση της Χεζμπολάχ θα είναι σκληρή και αναλόγου μεγέθους, χωρίς να βοηθήσει το Ισραήλ στην επίλυση του δημογραφικού του προβλήματος.

Ο τόπος και ο χρόνος της δολοφονίας, στη Δαμασκό, είχαν μεγάλη σημασία. Ο Μαγνίγε είναι γιος Παλαιστίνιου πρόσφυγα, γεννημένος στο Λίβανο, διέμενε στο Λίβανο και από εκεί καθοδηγούσε τις στρατιωτικές δυνάμεις της Χέζμπολάχ μετά τού 1990. Αξίζει να επισημάνουμε ότι το 1982 ο Μαγνίγε ήταν μόλις είκοσι χρονώ και το 1983 μόλις είκοσι ενός. Τώρα, αν μπορεί κάποιος στην ηλικία αυτή να «οργανώσει» (!!) δύο πολύ περίπλοκες επιθέσεις εναντίον της αμερικανικής πρεσβείας και του αρχηγείου των Αμερικανών πεζοναυτών στη Βηρυτό, στις οποίες σκοτώθηκαν 350 Αμερικανοί, τότε αυτό περισσότερο προκαλεί όχι γέλιο, αλλά έντονο προβληματισμό για το επίπεδο πληροφόρησης και αξιοπιστίας των δυτικών μυστικών υπηρεσιών.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/02/2008