ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΝΑΡ – νΚΑ

Οι προβληματισμοί και οι σκέψεις που ακολουθούν αποτελούν ένα πρώτο αποτέλεσμα της συζήτησης που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο της, εδώ και λίγους μήνες συσταθείσας, πολιτιστικής επιτροπής του Νέου Αριστερού Ρεύματος και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Αποτελεί δε πρόταση για συζήτηση, προβληματισμό, ανάπτυξη, συμφωνία και γιατί όχι διαφωνία, τόσο στα μέλη της νεολαίας και του ρεύματος, όσο και στο ευρύτερο δυναμικό της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, το οποίο και επιδιώκουμε να κάνουμε κοινωνό αυτής της καινούργιας προσπάθειάς μας. Γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε οι πρώτοι στην Αριστερά που επιχειρούν να προσεγγίσουν το πεδίο της τέχνης, του πολιτισμού και των σχέσεών τους με την ευρύτερη πολιτική, θεωρητική και κινηματική πάλη. Δεν είμαστε οι πρώτοι που αποπειρώνται να επεξεργαστούν τα θεωρητικά και πολιτικά ζητήματα και να αρθρώσουν ένα συνολικό πολιτικό λόγο στο πολύ σημαντικό πεδίο του πολιτισμού.

Αξιοποιώντας την εμπειρία, εκθέτοντας τις ίδιες τις αδυναμίες μας, τον προβληματισμό και τα ερωτήματα που προέκυψαν από τη μέχρι τώρα συζήτηση και δράση μας, επιχειρούμε να κάνουμε βήματα προωθητικά από εδώ και πέρα σε όλα τα επίπεδα. Πρώτος μας στόχος, να ανοίξει εντός των οργανώσεων του ΝΑΡ και της νΚΑ και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς η συζήτηση, προχωρώντας παράλληλα σε θεωρητικές, πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες. Έτσι ώστε να διαμορφωθεί μια δυναμική που θα αναβαθμίζει το μέτωπο του πολιτισμού πλάι στα βασικά μέτωπα στα οποία δοκιμάζεται σήμερα το ρεύμα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Ξεκινώντας από την αναγκαία ανάλυση της εποχής και των χαρακτηριστικών του πολιτισμού σήμερα, οφείλουμε να σταθούμε στη δράση του κεφαλαίου το οποίο επενδύοντας στην βιομηχανία του πολιτισμού, συνδυάζει ιδεολογικούς και οικονομικούς στόχους. Θέλει να επιδράσει συνολικά στον τρόπο ζωής, διαμορφώνοντας συνειδήσεις και επηρεάζοντας ειδικά τους νέους ανθρώπους, που ασχολούνται με την πολιτιστική δημιουργία, είτε μέσω της παραγωγής είτε μέσω της αναζήτησης. Από τις τάξεις των δημιουργών θέλει να αποσπάσει τους αυριανούς του «πωλητές» και από όσους εξερευνούν με όποιο τρόπο το τοπίο τους αυριανούς «αγοραστές» του.

Στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό είναι χαρακτηριστική η γιγάντωση της πολιτιστικής βιομηχανίας. Ο εμπορευματικός χαρακτήρας της τέχνης και του πολιτισμού κορυφώνεται και ο πολιτισμός αποτελεί πλέον ένα από τα σημαντικά πεδία κερδοφορίας του συστήματος. Η εκμετάλλευση του καλλιτεχνικού έργου από τις δισκογραφικές – κινηματογραφικές εταιρείες και τους εκδοτικούς ομίλους έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Οι οικονομικοί φραγμοί που μπαίνουν στην πολιτιστική δημιουργία έχουν οδηγήσει στην εισβολή των χορηγών. Η κατεύθυνση της κρατικής χρηματοδότησης, προσανατολισμένη είτε στην ευτελή παραγωγή (π.χ. Πολιτιστική Ολυμπιάδα) έχει αφήσει το πεδίο ανοιχτό στους επιχειρηματίες, οι οποίοι έχουν εισβάλλει στο χώρο. Δεν είναι τυχαίο από αυτήν την άποψη ότι τα τελευταία χρόνια επιχειρηματικοί και διαφημιστικοί όμιλοι έχουν αναλάβει τη διοργάνωση καλλιτεχνικών γεγονότων, μέχρι και τη συντήρηση αρχαιολογικών χώρων. Την κατάσταση αυτή αναπτύσσουν παραπέρα το κύκλωμα των ατζέντηδων και των μάνατζερ και ένα σοβαρό κομμάτι του ίδιου του καλλιτεχνικού κόσμου, το οποίο αντιμετωπίζει την πολιτιστική δημιουργία σαν μέσο πλουτισμού.

Συστατικό και όχι δευτερεύον στοιχείο της επίθεσης του συστήματος μέσω της βιομηχανίας του πολιτισμού αποτελεί η διάβρωση των συνειδήσεων των εργαζομένων. Η εικόνα, υπερόπλου στα χέρια της άρχουσας τάξης, με την τρομακτική δύναμη που διαθέτει, δημιουργεί συνήθειες στην καθημερινότητά μας, καθώς επιδρά ακατάπαυστα, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γιγάντιες και μικροσκοπικές διαφημίσεις κατακλύζουν το δημόσιο χώρο.

Στυλοβάτης της πολιτιστικής χειραγώγησης παραμένει ασφαλώς η τηλεόραση, το πιο μαζικό μέσο λαϊκής εμβέλειας. Συνολικότερα, η διαμόρφωση κοινωνικών προτύπων, συμπεριφορών και τρόπου ζωής διαμέσου του πολιτιστικού μοντέλου και οι νέες «ευέλικτες» και πολύ ισχυρές μορφές λογοκρισίας δεσπόζουν στα «πολύχρωμα» ΜΜΕ.

Το σύστημα εμπεδώνει στους εργαζόμενους την άποψη ότι η μόρφωση και η τέχνη δεν αφορούν τους πολλούς. Η βιομηχανία πολιτισμού αναπαράγει την αντίληψη ενός κατακερματισμένου κόσμου, στον οποίο η πλειοψηφία είναι απομακρυσμένη από την κατανόησή του, αφού αυτό αφορά λίγους και ειδικούς. Το νήμα της εκμετάλλευσης και της υποταγής που ενώνει την παραγωγή με την πολιτική και τις αξίες του σύγχρονου καπιταλισμού διαπερνά και το χώρο του πολιτισμού και της καλλιτεχνικής έκφρασης. Στην κοινωνική πλειοψηφία προσφέρονται απλόχερα μόνο τα εύπεπτα προϊόντα της πολιτιστικής βιομηχανίας.

Αυτή η διάκριση δεν έχει διανοητικά αίτια. Δεν είναι οι «καθυστερημένοι» εργάτες που καθορίζουν τη ζήτηση πολιτιστικών προϊόντων φτήνιας, αλλά πρώτα απ’ όλα οι όροι εργασίας και ζωής, οι κοινωνικές σχέσεις που καθηλώνουν τις τάσεις ανάπτυξης της προσωπικότητας των σύγχρονων εργαζομένων.

Σε τέτοιες συνθήκες, η καλλιέργεια του υπόβαθρου και των δυνατοτήτων κατανόησης της τέχνης δεν ολοκληρώνεται ποτέ εντός των αστικών παραγωγικών σχέσεων και εξουσίας. Χωρίς απαλλαγή από τα δεσμά του αστικού καταμερισμού εργασίας, η τέχνη θα διαμελίζεται σε τέχνη «για τους λίγους» και τέχνη «για τους πολλούς». Όμως το λαϊκό γούστο δεν είναι εξ ορισμού χυδαίο, όπως θέλουν να μας πείσουν οι αστοί διανοητές και οι αναλυτές του συρμού. Διαπλάθεται και διαμορφώνεται ανάλογα με τις συνθήκες. Χρειάζεται πάντα καλλιέργεια για το υπόβαθρο και τις δυνατότητες κατανόησης της τέχνης, σε συνδυασμό με τις αναγκαίες ριζικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές που απελευθερώνουν τον άνθρωπο από τα δεσμά της καπιταλιστικής παραγωγής και εξουσίας, τροποποιούν τη σχέση μεταξύ εργάσιμου και ελεύθερου χρόνου, ώστε οι εργαζόμενοι και η νεολαία να μπορούν να προσεγγίσουν το πολιτισμό σε καθημερινή βάση.

Η πολιτιστική βιομηχανία απλώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, έχοντας θεωρητικά τη δυνατότητα για ενσωμάτωση στοιχείων από πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς. Ωστόσο, στα προϊόντα που παράγονται, επιβάλλεται και κυριαρχεί η αποκαλούμενη «δυτική κουλτούρα», δηλαδή ο «τρόπος ζωής» που χαρακτηρίζει τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες. Τα εθνικά, τοπικά, ιδιαίτερα στοιχεία αξιοποιούνται στο πλαίσιο της «αγοράς» ως εργαλεία διείσδυσης στο θυμικό, τις παραδόσεις και την ιστορική συνείδηση των λαών, εντασσόμενα σε μια πολιτική «λαϊκού μάρκετινγκ». Έτσι ενώ φαινομενικά η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση διαμορφώνει τάσεις ενοποίησης ή πιο σωστά βαθύτερων σχέσεων μεταξύ των εθνών και κατά συνέπεια των πολιτισμών τους, δίνοντας τη δυνατότητα για αλληλεπίδραση και ανταλλαγή πολιτιστικών στοιχείων, στην ουσία τα ομογενοποιεί κάτω από την κυριαρχία του αγοραίου πολιτισμού. Ωστόσο πολλές φορές από τους ίδιους τους δημιουργούς εμφανίζονται σοβαρές αντίρροπες τάσεις σε ανεξαρτησία από τους κυρίαρχους μηχανισμούς (ή υπό την ανοχή τους όταν είναι εμπορικά αξιοποιήσιμες), οι οποίες διαμορφώνουν συνθήκες πραγματικής διαπολιτισμικής δημιουργικής συνάντησης. Τάσεις οι οποίες μπορούν να αναπτυχθούν και να υπερκεράσουν τις σημερινές κυρίαρχες, μόνο στο πλαίσιο μιας νέας ιστορικής απελευθερωτικής προσπάθειας.

Μεγάλες αλλαγές στα χαρακτηριστικά του πολιτισμού έχουν προκύψει και από τις τεχνολογικές εξελίξεις. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας δημιουργεί νέες απελευθερωτικές δυνατότητες για τον άνθρωπο. Πρώτα απ’ όλα όσον αφορά την ευκολία πρόσβασης σε οτιδήποτε παράγει ο πολιτισμός σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Υπάρχει η δυνατότητα δωρεάν πρόσβασης στις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του κόσμου, σε κινηματογραφικές ταινίες, βιβλία και μουσική από όλο τον κόσμο. Δημιουργούνται πολύ μεγάλες δυνατότητες για ανταλλαγή και διακίνηση ιδεών μεταξύ μεγάλων ομάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Οι τεχνολογικές αλλαγές ανοίγουν δρόμους άρσης των φραγμών στην πρόσβαση στη γνώση και στις υψηλότερες μορφές τέχνης. Επίσης, δημιουργούνται νέες δυνατότητες στην παραγωγή καλλιτεχνικών έργων. Με πολύ πιο εύκολο και φτηνό τρόπο μπορεί κανείς να συνθέσει ψηφιακά μουσική, κινηματογραφικές ταινίες κ.ά. Κι ενώ η τεχνολογία δίνει πραγματικά τη δυνατότητα για μια ψηφιακή κοινοκτημοσύνη της γνώσης και της τέχνης, ο ψηφιακός πολιτισμός γίνεται και αυτός πεδίο εκμετάλλευσης από το σύστημα, που δημιουργεί νέους ταξικούς φραγμούς και διαχωρισμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη στιγμή που η τεχνολογία δημιουργεί στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όλες αυτές τις δυνατότητες μέσω του διαδικτύου, σε πολλές χώρες η πλειοψηφία δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο γιατί δεν διαθέτει καν γραμμή τηλεφώνου.

Τα παραπάνω αποδεικνύουν – και στο χώρο του πολιτισμού – τη στενότητα του αστικού ορίζοντα, τη σύγκρουση των υλικών και πολιτιστικών δυνατοτήτων με τις καπιταλιστικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και του πολιτισμού. Περιέχουν το «σπέρμα» της ανατροπής, αποτελούν με τη σχετικότητά τους τον αντικειμενικό παράγοντα πάνω στον οποίο μπορεί να βασιστεί η απόπειρα της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και σε αυτόν το τομέα.

Αποτέλεσμα αυτών των παραγόντων είναι η διαμόρφωση μιας πνιγηρής κατάστασης για όσους αρνούνται να υποκύψουν και να συμβιβαστούν με το κυρίαρχο ρεύμα.

Όχι μόνο άγνωστοι ερασιτέχνες δημιουργοί αλλά και καταξιωμένοι καλλιτέχνες δυσκολεύονται να αναπνεύσουν με τους μηχανισμούς ελέγχου, παραγωγής και διακίνησης. Δίνουν μεγάλες μάχες για να συνεχίσουν χωρίς εκπτώσεις αυτό που ξέρουν καλά να κάνουν. Κι αυτό γιατί οι εργασιακές σχέσεις στον πολιτισμό δεν είναι καθόλου «πολιτισμένες». Σε πλήρη αντίθεση με τα μεγάλα ονόματα, η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών ανήκει στη σύγχρονη εργατική τάξη και μαζί με τη μάχη της δημιουργίας, δίνει τη μάχη της επιβίωσης.

Ωστόσο, παρόλο που οι δυσκολίες είναι πολλές, αν και μειοψηφικά, εμφανίζονται τάσεις πολιτιστικής αντίστασης στη χώρα μας και διεθνώς. Οι νεολαιίστικοι και εργατικοί αγώνες που έχουν αναπτυχθεί στο πλαίσιο της γενικότερης επίθεσης του κεφαλαίου, το κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, κατά του πολέμου στο Ιράκ κλπ., έχουν τροφοδοτήσει και πάλι την τέχνη με πολιτικά και κοινωνικά ερεθίσματα. Πολλά αντιπολεμικά τραγούδια, εικαστικές και φωτογραφικές εκθέσεις, κόμικς, θεατρικά έργα και κινηματογραφικές ταινίες που αναφέρονται τόσο στον πόλεμο όσο και σε άλλα σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Το τελευταίο διάστημα διακρίνονται ανατρεπτικές τάσεις στο χώρο της τέχνης, είτε με έργα καλλιτεχνών που ξεφεύγουν από την κυρίαρχη κουλτούρα της αδιαφορίας και θίγουν κοινωνικά ζητήματα, είτε με κινήσεις καλλιτεχνών για την ανεξαρτητοποίησή τους από τις μεγάλες εταιρείες. Είναι χαρακτηριστικά τα απανωτά φαινόμενα δημιουργών, ειδικά από το χώρο της μουσικής για ανεξάρτητη προώθηση του έργου τους, κυρίως μέσω διαδικτύου ( σ. σ. http://www.anatolikos.net/musikes/megas.htm ) χωρίς συμβόλαια με τις δισκογραφικές εταιρείες και η διαμόρφωση δικών τους μέσων παραγωγής και διακίνησης.

Τα φαινόμενα αυτά έρχονται να αναδείξουν για μια ακόμη φορά ότι σε μία ταξική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχει έργο μεγάλο και πρωτοποριακό που να μην επικοινωνεί με τις ιστορικές ανάγκες της εκμεταλλευόμενης τάξης και τα σκιρτήματα αντίστασης και ανατροπής. Αλλά κάτι τέτοιο για να μπορεί να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί απαιτεί βαθύτερη μελέτη και γνώση της εποχής, δεν αρκεί το ταλέντο. Απαιτεί τη σύνδεσή του με ένα συνολικό πολιτικό – πολιτιστικό ρεύμα ανατροπής. Η ανάπτυξη μεγάλων ρευμάτων στην τέχνη συνδέεται πολύ πιο στενά σήμερα με το αίτημα διαμόρφωσης ενός νέου επαναστατικού διαφωτισμού, μιας νέας επανεξόρμησης των σύγχρονων κομμουνιστικών ιδεών στην εποχή μας.

Ρήγμα στο κυρίαρχο πολιτιστικό μοντέλο

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Σήμερα που τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και την εν γένει δημιουργικότητα είναι δυσδιάκριτα, η συζήτηση πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις περιοχές που σχετίζονται με τη διαμόρφωση του γούστου και των προτιμήσεων του σημερινού εργαζόμενου, του σημερινού νέου. Ο πολιτισμός που παράγεται από το κινηματογραφικό έργο μέχρι την τελευταία διαφήμιση, αποτυπώνει την κατάσταση της ταξικής πάλης και αντεπιδρά με τη σειρά του σ’ αυτήν. Άρα το ζήτημα της κριτικής και της διαμόρφωσης του «γούστου» της πλειοψηφίας και η συγκρότηση ενός ρεύματος που θα αντιστέκεται και θα αμφισβητεί τον αστικό πολιτισμό δεν είναι ζήτημα λιγότερο πολιτικό.

Η πολιτική δουλειά στη νεολαία, στους εργαζόμενους, στα διάφορα μέτωπα θα μένει μετέωρη και ανολοκλήρωτη στο βαθμό που ταυτόχρονα και μέσα από ιδιαίτερους δρόμους δεν συνοδεύεται από ρήγματα στο κυρίαρχο πολιτισμικό μοντέλο και δεν διαμορφώνονται ψήγματα και κύτταρα ενός άλλου απελευθερωτικού πολιτισμού, ανταγωνιστικού στον σημερινό. Χρειαζόμαστε σταθερό μέτωπο απέναντι στον αγοραίο πολιτισμό. Για ένα άλλο, καινούργιο, νεανικό και αριστερό ανατρεπτικό πολιτιστικό ρεύμα. Της δημιουργίας και της αμφισβήτησης. Της μόρφωσης, της κριτικής και της θεωρητικής αναζήτησης.

Για να μπορεί όμως να ασκείται μια τέτοια κριτική απαιτείται συλλογική παιδεία, καλλιέργεια των εργαλείων της μαρξιστικής μεθοδολογίας και ανάλυσης, αλλά και αναζήτηση χωρίς φόβο και στενότητα στα διαφορετικά ρεύματα σκέψης, αξιοποιώντας τα εν δυνάμει απελευθερωτικά τους στοιχεία.

Για την ανατροπή της πολυπρόσωπης βαρβαρότητας του σημερινού πολιτισμού. Για την απελευθέρωση της τέχνης από την εξουσία του κεφαλαίου, από τον καριερισμό, τον αστικό ατομικισμό την «εναλλακτικότητα» της αγοράς, αλλά και τις διαχειριστικές απόψεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς και τις αντιλήψεις των «αντιεξουσιαστικών πολιτισμικών νησίδων», που χαρακτηρίζουν τάσεις του αναρχοαυτόνομου χώρου. Για μια κομμουνιστική κοινοκτημοσύνη των έργων και των ιδεών των ανθρώπων – δημιουργών. Για τη συνάντηση της πολιτιστικής δημιουργίας με το ανερχόμενο επαναστατικό κίνημα της νέας εποχής.

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Ένα πρώτο πρόγραμμα δράσης και εκδηλώσεων

ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Αξιοποιώντας τη μέχρι τώρα εμπειρία, την επίγνωση των δυνατοτήτων και την συναίσθηση των αδυναμιών μας, χαράζουμε συγκεκριμένα βήματα, σκιαγραφώντας ένα σχεδιασμό για όλο το επόμενο διάστημα ώστε να συμβάλουμε στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός ευρύτερου, πλατιού ρεύματος, που θα αμφισβητεί και θα συγκρούεται με τον αγοραίο πολιτισμό του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας και θα βάζει τις βάσεις για ένα απελευθερωτικό πολιτικό και πολιτιστικό ρεύμα στη νεολαία και τους εργαζόμενους. Γνωρίζουμε πως ένας τέτοιος στόχος δεν θα υλοποιηθεί μέσα σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο. Απαιτεί συστηματική δουλειά και βαθιά συζήτηση. Η επεξεργασία θέσεων με μόνιμο και διαρκή τρόπο, το άνοιγμα της συζήτησης και η οργάνωση ενός συστηματικού διαλόγου γύρω από τις πολύπλευρες πτυχές του ζητήματος της λαϊκής έκφρασης, της τέχνης και της κουλτούρας θα συμβάλουν καθοριστικά στους παραπάνω στόχους. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας η επιτροπή έχει ήδη προγραμματίσει μια σειρά σεμιναρίων γύρω από ζητήματα τέχνης και πολιτισμού με τη συμμετοχή σημαντικών μαρξιστών διανοουμένων. Η αρχή έγινε την προηγούμενη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου στις 7 μ.μ. στην αίθουσα του σωματείου λογιστών (Κάνιγγος 27, 5^ος όροφος) με θέμα «πολιτισμός και “πολιτισμοί” – η ταξική φύση του πολιτισμού» και εισηγητή τον Γιώργο Μανιάτη.

Μπροστά στη διεξαγωγή της εργατικής συνδιάσκεψης του ΝΑΡ και της προετοιμασίας της, σε συνεργασία με την ιδεολογική επιτροπή της Πολιτικής Επιτροπής, η επιτροπή ήδη έχει καταπιαστεί με το τεράστιο θέμα των συνεπειών των νέων εργασιακών σχέσεων, στην καθημερινότητα και την πολιτιστική συμπεριφορά του σύγχρονου εργαζόμενου, δουλειά η οποία θα συγκεντρωθεί σε ένα διήμερο εκδηλώσεων. Πολιτισμός για εμάς δεν εννοείται στενά η καλλιτεχνική παραγωγή, αφορά την ίδια την ζωή του ανθρώπου, τη διαμόρφωση των σχέσεων και των συλλογικών ταυτοτήτων, συνολικά την συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του ΝΑΡ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση για τα 40 χρόνια από το Μάη του ’68 θα ανοίξουμε τη βεντάλια των ζητημάτων που θα έθεσε το «πολιτιστικό παράδειγμα» του Μάη και εκείνης της περιόδου, τόσο σε ζητήματα καλλιτεχνικής έκφρασης όσο και σε ευρύτερα πολιτιστικά ζητήματα.

Επίσης, θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις και συζητήσεις για το θέατρο, τη μουσική, τον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία, δίνοντας το λόγο σε σημαντικούς δημιουργούς και ανθρώπους που αντιστέκονται και αμφισβητούν, αναδεικνύοντας τις σημερινές τάσεις που διαμορφώνουν εν δυνάμει έναν άλλο, ανταγωνιστικό στο κυρίαρχο πολιτισμό.

Βασική πλευρά της παρέμβασής μας θα κινηθεί όπως είναι φυσικό και στο κινηματικό πεδίο. Η άθλια κατάσταση που χαρακτηρίζει τις συνθήκες δουλειάς και τις αμοιβές της μεγάλης πλειοψηφίας των δημιουργών και των εργαζομένων στην πολιτιστική βιομηχανία αποτελεί το πρώτο μεγάλο ζήτημα για τη διαμόρφωση όρων πάλης και διεκδικήσεων. Στο ίδιο πλαίσιο, θα μπορούσαμε να παρέμβουμε στη συντεταγμένη προσπάθεια εταιρειών, πολιτείας και φορέων να λογοκρίνουν και να φιμώσουν καλλιτεχνικές δημιουργίες με ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό περιεχόμενο. Η αντιπαράθεση με το υπουργείο Πολιτισμού, τόσο σε αξιακό όσο και σε πρακτικό πολιτικό επίπεδο, αποτελεί βασικό καθήκον μιας αντικαπιταλιστικής πολιτιστικής απόπειρας, όπως με χαρακτηριστικό τρόπο έρχεται να υπογραμμίσει η υπόθεση Ζαχόπουλου. Επίσης, παρεμβάσεις που να αφορούν το κόστος της ψυχαγωγίας, το κλείσιμο χώρων πολιτισμού, τη δημιουργία πολιτιστικών στεκιών νεολαίας και το χαρακτήρα τους σε συνδυασμό και με τα κινήματα πόλης είναι κάτι παρά πάνω από αναγκαίες. Και βέβαια δεν θα λείψουν οι κινηματογραφικές προβολές, οι επιλογές θεατρικών παραστάσεων, οι μουσικές βραδιές, οι παρουσιάσεις βιβλίων.

Ευελπιστούμε ότι σε αυτά τα ραντεβού θα βρεθούμε με όλο το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και πολύ περισσότερο με τους χιλιάδες νέους και εργαζόμενους που ασφυκτιούν μέσα στην κυρίαρχη πολιτιστική πραγματικότητα.

http://politikokafeneio.com/neo