σοσιαλισμός του 21ου αιώνα και συνταγματική μεταρρύθμιση στη Βενεζουέλα

Ιανουάριος 8, 2008

Δημοσιεύουμε μια συντομευμένη εκδοχή του κειμένου για το δημοψήφισμα στην Βενεζουέλα, που έγραψε ο Αλέξανδρος Κιουπκιολής και θα δημοσιεύσει μέσα στον μήνα το περιοδικό “Resistencias”. Για την δημοσίευση ήρθαμε σε επαφή με το περιοδικό, που έδωσε την συγκατάθεσή του, και τον συντάκτη, ο οποίος και ετοίμασε την παρούσα εκδοχή του κειμένου.

Το κείμενο παρουσιάζει και αναλύει με τρόπο έντιμο και εμπεριστατωμένο — κατά την γνώμη μας — μια πραγματικότητα καθώς και συγκεκριμένα γεγονότα που κατά κανόνα παρουσιάστηκαν (και στα μπλογκς) εκνευριστικά αποσπασματικά, ρηχά και με προφανείς προκαταλήψεις να θολώνουν την ματιά. (Στα σχόλια στο άρθρο θα απαντά (και) ο Αλέξανδρος.)

Το περιοδικό Resistencias είναι μια από τις ελάχιστες προσπάθειες (αν όχι η μόνη) στην Ελλάδα να παρουσιάζεται και να συζητιέται η εμπειρία του διεθνούς αντικαπιταλιστικού κινήματος. Μετά το άρθρο, ακολουθεί μια σύντομη αυτοπαρουσίαση που μας έστειλε το περιοδικό.

Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα και συνταγματική μεταρρύθμιση στη Βενεζουέλα: το μπολιβαριανό σχέδιο σε επαναστατική τροχιά;

Όταν ο Ούγκο Τσάβεζ επανεξελέγη πρόεδρος της Βενεζουέλας το Δεκέμβριο του 2006 με το σαρωτικό ποσοστό του 62.9%, το ποιοτικά κρίσιμο στοιχείο ήταν ότι η εκστρατεία του για πρώτη φορά έκανε εμφατικά λόγο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα στη Βενεζουέλα.

Η πολιτική της κυβέρνησης από το 1998 ως το 2006 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σοσιαλδημοκρατική με την ιστορική έννοια. Έδωσε βάρος στην αναδιανομή του εισοδήματος και την κρατικοποίηση νευραλγικών τομέων της παραγωγής (κυρίως τα πετρέλαια), ενώ γενικότερα επεδίωξε την ενίσχυση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Στο πεδίο αυτό σημειώθηκαν αποτυχίες (όπως στο θέμα της στέγασης των κατοίκων των παραγκουπόλεων), αλλά και πολύ αξιόλογα επιτεύγματα μέσω των διάφορων στοχευμένων εκστρατειών (missiones): εξάλειψη του αναλφαβητισμού, εκπαιδευτικά προγράμματα δεύτερης ευκαιρίας, προώθηση του αναδασμού, δωρεάν ιατρική βοήθεια στις φτωχογειτονιές και πολλά άλλα. Με τη ροή ρευστού που εξασφάλισε η έκρηξη των τιμών του πετρελαίου, οι κοινωνικές δαπάνες, από 8% του ΑΕΠ το 1998, ξεπέρασαν το 12% το 2004 και η φτώχεια έπεσε από 44% το 1998 σε 30.4% το 2006. Η ρεφορμιστική συνδήλωση του όρου «σοσιαλδημοκρατικός» τίθεται υπό αίρεση εν προκειμένω. Σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον όπου δεσπόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία μπορεί να εκφράζει μία έντονη ρήξη.

Παραμένει, όμως, γεγονός ότι η άνωθεν καθοδηγούμενη μπολιβαριανή πολιτική δεν είχε αναπτύξει μέχρι και το 2006 ριζικές τομές που να οδηγούν πέρα από το γνωστό πλαίσιο της καπιταλιστικής δημοκρατίας. Με σημαίνουσα εξαίρεση δύο δυναμικές. Η πρώτη ήταν οικονομική και εκδηλώθηκε με την ευρεία προώθηση των συνεταιρισμών, την πειραματική θέσπιση της συνδιαχείρισης σε ορισμένες κρατικές επιχειρήσεις, και, τέλος, τους «πυρήνες ενδογενούς ανάπτυξης» και τις «επιχειρήσεις κοινωνικής παραγωγής» που αξιοποιούν τοπικούς πόρους προάγοντας αρχές αλληλεγγύης και οικολογικής ευαισθησίας. Η δεύτερη δυναμική αφορά τις απόπειρες εμβάθυνσης της πολιτικής συμμετοχής. Πρώτα δημιουργήθηκαν οι «Μπολιβαριανοί Κύκλοι», τοπικές, μαχητικές οργανώσεις πολιτών που στηρίχθηκαν από την κυβέρνηση. Εν συνεχεία, συστήθηκαν ποικίλες τοπικές και θεματικές επιτροπές για την εφαρμογή της κοινωνικής πολιτικής, εμπλέκοντας τις τοπικές κοινότητες στην υλοποίηση των missiones: τα Τοπικά Συμβούλια Δημόσιου Σχεδιασμού, οι ισχυρές και συγκροτημένες Επιτροπές Αστικής Γης και, τέλος, τα Κοινοτικά Συμβούλια, που άρχισαν να πολλαπλασιάζονται από το 2006.

Τα Κοινοτικά Συμβούλια είναι αμεσοδημοκρατικές δομές των τοπικών κοινοτήτων που αποτελούνται από 200-400 οικογένειες (λιγότερες σε αγροτικές περιοχές). Αναλαμβάνουν το έργο της τοπικής αυτοδιοίκησης και της εκπόνησης προγραμμάτων αναβάθμισης με κρατική χρηματοδότηση. Το πείραμα δρομολογήθηκε το 2006 με την ίδρυση ειδικού υπουργείου και την ψήφιση νόμου. Η εν λόγω πρωτοβουλία απέβλεπε στην επέκταση της άμεσης συμμετοχής, το συντονισμό των ποικίλων κατά τόπους επιτροπών και την αντιμετώπιση των δυσχερειών που ανέκυψαν με τα προηγούμενα συμμετοχικά σχήματα, κυρίως λόγω της υπονόμευσής τους από τον κομματισμό, τη διαφθορά και τα γραφειοκρατικά προσκόμματα. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2007, είχαν αναγνωριστεί 18320 Κοινοτικά Συμβούλια, που πιθανολογείται ότι θα φθάσουν τα 35000 ως το τέλος του έτους. Αυτή είναι η «έκρηξη της κοινοτικής εξουσίας» που βρίσκεται εν εξελίξει.

Όταν ο Τσάβεζ πρωτοέκανε λόγο για τον «σοσιαλισμό του 21ου» τον Ιανουάριο του 2005 άρθρωνε ακόμη ένα νεφελώδες όραμα. Ο μπολιβαριανός σοσιαλισμός θα ήταν αντικαπιταλιστικός και θεμελιωμένος στη συλλογική ιδιοκτησία και το κοινωνικό συμφέρον, αλλά θα ήταν πιο πλουραλιστικός και επικεντρωμένος στη «πρωταγωνιστική συμμετοχή του λαού». Σήμερα πλέον, με την εκτύλιξη των δύο παραπάνω δυναμικών, ο όρος δεν παραπέμπει μόνο σε ωραία λόγια. Η διαδικασία της συνταγματικής μεταρρύθμισης το 2007 απέβλεπε εμφανώς στη θεσμική οχύρωση της νέας, ρηξικέλευθης φάσης της μπολιβαριανής «διαδικασίας».

Τα μέσα μαζικής προπαγάνδας συγκάλυψαν αυτή την καθοριστική διάσταση υπερτονίζοντας μονότονα τον έναν από τους τρεις κομβικούς άξονες των προτεινόμενων αλλαγών: την ενδυνάμωση της προεδρίας. Κύρια επιδίωξη των μεταρρυθμίσεων δεν ήταν η ισόβια ενθρόνιση του Τσάβεζ γιατί η προεδρική θητεία θα παρατεινόταν κατά ένα έτος, ενώ ο Τσάβεζ θα έπρεπε πάντα να διασφαλίζει την επανεκλογή του και να αποφεύγει πιθανή ανάκλησή του με δημοψήφισμα. Κυρίως, όμως, γιατί η αναθεώρηση περιελάμβανε δύο ακόμη βασικούς άξονες: 1) την ενίσχυση της άμεσης λαϊκής εξουσίας με την ανάδειξη των κοινοτικών συμβουλίων σε «βασικό πυρήνα…του Σοσιαλιστικού Κράτους της Βενεζουέλας» (αρ. 16 του σχεδίου), 2) την ανάπτυξη του κοινωνικού ελέγχου της παραγωγής και της διανομής «για τη συλλογική και συνεργατική οικοδόμηση μίας σοσιαλιστικής οικονομίας» (αρ.112).

Όσον αφορά τη λαϊκή δημοκρατία, οι προτάσεις εστίαζαν στο νέο φορέα, τα ποικίλα Συμβούλια της Λαϊκής Εξουσίας που θα δημιουργούνταν: κοινοτικά και εργατικά συμβούλια, συμβούλια φοιτητών, νέων, αγροτών κ.α. Η νέα διάρθρωση της πολιτείας θα προσέγγιζε την ιστορική πυραμίδα της δημοκρατίας των συμβουλίων. Θεμελιώδες κύτταρο θα ήταν η κοινότητα (comunidad). Ενώσεις κοινοτήτων θα απάρτιζαν μία μεγαλύτερη περιφερειακή ενότητα (comuna), και ομάδες κοινοτήτων θα συγκροτούσαν την πόλη. Η συνέλευση των πολιτών θα ήταν η ανώτατη αρχή των κοινοτήτων. Προβλεπόταν η μεταφορά στις κοινότητες της διαχείρισης των τοπικών δημόσιων υπηρεσιών, η πραγματοποίηση έργων με κρατική χρηματοδότηση, η ανάπτυξη νέων μονάδων παραγωγής και διανομής του πλούτου υπό κοινοτικό έλεγχο.

Οι πόλεις θα ενοποιούνταν σε ομοσπονδιακές οντότητες ανώτερης βαθμίδας που θα υπάγονταν άμεσα στην κρατική εξουσία. Ο πρόεδρος με την έγκριση της πλειοψηφίας των βουλευτών θα είχε το δικαίωμα να ιδρύει και να καταργεί αυτές τις ανώτερες οντότητες και θα διόριζε τις αντίστοιχες αρχές με την έγκριση πάλι της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας (αυτές δε θα υποκαθιστούσαν τους αιρετούς άρχοντες των υπόλοιπων βαθμίδων). Οι προαναφερθείσες αρμοδιότητες θα αποτελούσαν τις κύριες νέες προεδρικές εξουσίες. Σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε το δικαίωμα απεριόριστων επανεκλογών, τον καθορισμό των αντιπροέδρων της προεδρίας, τις προαγωγές όλων των στρατιωτικών και τη συνδιαχείριση των αποθεμάτων της κεντρικής τράπεζας. Ειδικά για τη χάραξη των ομοσπονδιακών δομών, η κυβέρνηση είχε υποστηρίξει ότι προσέβλεπε σε έναν ανασχεδιασμό που θα διασφαλίζει την ισομερή ανάπτυξη των περιφερειών. Η σημερινή μορφή του πολιτειακού χάρτη ανάγεται στην αποικιοκρατία. Επίσης, η άμεση σύνδεση των συμβουλίων με το κεντρικό κράτος ερμηνεύεται ως μία προσπάθεια υπέρβασης των φραγμών που θέτει στην πρόοδο του εγχειρήματος η σημερινή τοπική αυτοδιοίκηση, όπου ακόμη και οι κομματάρχες του ίδιου του Τσάβεζ κατηγορούνται για συστηματική διαφθορά και για πολύμορφη ναρκοθέτηση της μπολιβαριανής διαδικασίας.

Ο τρίτος άξονας, η ανάπτυξη μίας σοσιαλιστικής οικονομίας, εκφραζόταν με τη συνταγματική επιταγή της ίδρυσης μονάδων κοινωνικής παραγωγής και διανομής με συνιδιοκτήτες το κράτος, την κοινοτική εξουσία και προαιρετικά τον ιδιωτικό τομέα. Το κράτος θα στόχευε στη δίκαιη κατανομή του πλούτου μέσω του δημοκρατικού συμμετοχικού σχεδιασμού. Η κεντρική κυβέρνηση θα διηύθυνε τους τομείς της εθνικής οικονομίας επιζητώντας την τελική τους μετάβαση σε κοινωνικές, συλλογικές ή μεικτές μορφές ιδιοκτησίας. Οι πρόνοιες αυτές και το πλαίσιο για την κοινοτική εξουσία διαμόρφωναν τους θεσμικούς όρους για την υλοποίηση ενός ιδιαίτερα φιλόδοξου προγράμματος εκβιομηχάνισης που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση Τσάβεζ, με στόχο αφενός την απεξάρτηση από την οικονομία του πετρελαίου και αφετέρου τη συμμετοχική διαχείριση των «σοσιαλιστικών» εργοστασίων που προγραμματίζονται.

Η συνταγματική μεταρρύθμιση εισηγούνταν, τέλος, μία σειρά ειδικότερων μέτρων, αρκετά από τα οποία είχαν έντονα προοδευτικό χαρακτήρα, ενώ άλλα ελέγχονται: μείωση της εβδομάδας εργασίας σε 36 ώρες· ταμείο κοινωνικής ασφάλισης για τους αυτοαπασχολούμενους (που περιλαμβάνουν μεγάλο όγκο φτωχών)· κατοχύρωση της ελεύθερης πανεπιστημιακής εκπαίδευσης· δικαίωμα ψήφου από τα 16· κοινωνική ενσωμάτωση και αναγνώριση των Βενεζολάνων αφρικανικής καταγωγής· απαγόρευση των διακρίσεων για λόγους υγείας και σεξουαλικού προσανατολισμού· προστασία της πρώτης κατοικίας από δήμευση για χρέη· αύξηση του ορίου των υπογραφών για την πρόταση δημοψηφισμάτων από τους πολίτες· μη κατοχύρωση του δικαιώματος της ελεύθερης πληροφόρησης σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης κ.α.

Η αναθεώρηση δε στόχευε στη θεσμοθέτηση του «ιδεώδους συντάγματος της χειραφετημένης κοινωνίας» αλλά στη θεσμική θωράκιση ενός επαναστατικού πειράματος εν τη γενέσει, ισχυροποιώντας σημαντικά τόσο τη λαϊκή εξουσία από τα κάτω όσο και την κεντρική εκτελεστική εξουσία υπό τον Τσάβεζ. Η στρατηγική αυτή είναι εύλογη. Μέχρι σήμερα και για το άμεσο μέλλον, τα κατώτερα λαϊκά στρώματα και η κυβέρνηση Τσάβεζ είναι οι στυλοβάτες της πολιτικής αλλαγής που εγκαινιάστηκε το 1998. Τα ενδιάμεσα επίπεδα καταλαμβάνονται από την αντιπολιτευόμενη μεσαία τάξη, τη γραφειοκρατία του κεντρικού κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και τον πελατειακό, κομματικό μηχανισμό του κυβερνητικού συνασπισμού, που έχουν αποτελέσει τροχοπέδη για τις μεταρρυθμίσεις. Η στερεότερη εμπέδωση της μπολιβαριανής ηγεμονίας είναι απαραίτητη γιατί όσο θα βαθαίνει το αντικαπιταλιστικό και αντιολιγαρχικό ρήγμα τόσο θα οξύνεται και η κοινωνική σύγκρουση. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι ο πρόεδρος του συνδέσμου βιομηχάνων της Βενεζουέλας ζήτησε ανοικτά τη χρήση «κάθε μέσου» για την παρεμπόδιση της συνταγματικής μεταρρύθμισης, ενώ η αμερικανική χρηματοδότηση του «όχι» έφθασε τα 8 εκ. δολάρια τον Οκτώβριο. Όλα αυτά φωτίζουν και την παγκόσμια εμβέλεια του αγώνα στη Βενεζουέλα. Διακυβεύεται η εξάπλωση ενός άκρως επικίνδυνου παραδείγματος αντίστασης και χειραφέτησης.

Τι σημαίνει, λοιπόν, για το επαναστατικό εγχείρημα η οριακή απόρριψη της αναθεώρησης στις 2 Δεκεμβρίου 2007 με 50, 7% κατά και 49, 3% υπέρ; Η έρευνα θα πρέπει να επικεντρώσει στην κρίσιμη μάζα των 3 εκατομμυρίων πολιτών που υπερψήφισαν τον Τσάβεζ και το πρόγραμμά του ένα μόλις χρόνο πριν, αλλά επέλεξαν τώρα να απόσχουν. Το «όχι» δεν απηχεί μία ουσιαστική διεύρυνση της αντιπολίτευσης, η οποία αύξησε τις ψήφους της κατά 200 000 από πέρυσι. Πρόκειται κυρίως για μία αλλαγή στάσης μέσα στη λαϊκή βάση του τσαβισμού. Οι απέχοντες/ουσες αντιτίθενται στη σοσιαλιστική οικοδόμηση γενικά ή στο συγκεκριμένο δρόμο; Ή εξέφρασαν κυρίως τη δυσαρέσκειά τους για τη σημερινή κατάσταση της μπολιβαριανής διακυβέρνησης, με τη σοβούσα διαφθορά, τη γραφειοκρατία, την τελμάτωση της κοινωνικής πολιτικής, την άνοδο της εγκληματικότητας, και τέλος τις μεγάλες ελλείψεις σε βασικά είδη τους τελευταίους μήνες (λόγω της καπιταλιστικής υπονόμευσης και της κυβερνητικής ανεπάρκειας);

Ο Τσάβεζ απεφάνθη εκ των υστέρων ότι οι πολίτες της Βενεζουέλας δεν είναι ακόμη έτοιμοι για το σοσιαλισμό. Είναι λογικό να υπάρχει μία διάχυτη φοβία στο συλλογικό φαντασιακό. Ο «σοσιαλισμός» παραπέμπει, μεταξύ άλλων, σε άδεια καταστήματα τροφίμων, την αντιδημοκρατική συγκέντρωση των εξουσιών και την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Η αντιπολίτευση έπαιξε κι εδώ ένα γκαιμπελικό παιχνίδι τρομοκράτησης. Προέβαλε τις τεχνητές ελλείψεις αγαθών και διέδωσε συστηματικά και ασύστολα ψεύδη μέσα από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ: με τη μεταρρύθμιση οι μητέρες θα χάσουν τα παιδιά τους και τα σπίτια τους που θα ανήκουν πλέον στο κράτος, και άλλα παρόμοια. Αν σε αυτά προσθέσουμε την πολυπλοκότητα των προτεινόμενων ρυθμίσεων, τη βραχύτητα της σχετικής συζήτησης, και μία καμπάνια της συμπολίτευσης που δεν αρκούσε για να αντιπαλέψει τους προϋπάρχοντες φόβους και το λυσσαλέο πόλεμο λάσπης, δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί γιατί μεγάλο πλήθος των chavistas δίστασαν να πουν το ναι.

Θα πρέπει να συνυπολογιστεί και ο ρόλος της «εσωτερικής» αντιπολίτευσης. Σημαντική μερίδα της κρατικής γραφειοκρατίας, του πελατειακού συστήματος και των τοπικών κομματαρχών του τσαβισμού αντιτάσσονταν στην αναθεώρηση, διαβλέποντας τους κινδύνους που ενείχε για τη δική τους θέση. Αν δεν υπέσκαψαν ενεργώς την εκστρατεία, δεν την οργάνωσαν αποτελεσματικά. Κεντρώες πτέρυγες της συμπολίτευσης διαφωνούν με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και στοιχεία αυτών προσχώρησαν στην αντιπολίτευση. Από τα αριστερά, ριζοσπαστικότερα κομμάτια του τσαβισμού επέκριναν με δριμύτητα τόσο τη διαδικασία που επιλέχθηκε (τα περιεχόμενα του σοσιαλισμού θα έπρεπε να καθοριστούν από τη βάση) όσο και τις συγκεντρωτικές τάσεις.

Η Βενεζουέλα δημιουργεί σήμερα μία επαναστατική παρακαταθήκη με την περιφερειακή δυναμική που έχει τροφοδοτήσει αλλά και με την ελπίδα που αναζωογονεί σε όλο τον πλανήτη: η γενική κοινωνική αλλαγή είναι εφικτή εδώ και τώρα. Και ο δρόμος δεν είναι μονόδρομος. Προσπερνά παλιούς και νέους δογματισμούς. Δεν προϋποθέτει κατ’ανάγκην τις κάθετες δομές της νεωτερικής κυριαρχίας, αλλά ούτε και οφείλει a priori να αυτοπεριορίζεται σε καθημερινές αλλαγές από τα κάτω, αποκηρύσσοντας την κατάληψη του κράτους. Πέρα από τις κοινωνικές της πολιτικές, η ηγεσία του Τσάβεζ λειτούργησε ως καταλύτης για τη συγκρότηση ενός μαζικού πολιτικού κινήματος και πυροδότησε διεργασίες ανατροπής με την προαγωγή της αμεσοδημοκρατικής διαχείρισης. Οι προϋπάρχουσες αυτές εξελίξεις δεν ακυρώνονται από το δημοψήφισμα. Η εξάπλωση τους με την ενεργοποίηση των ίδιων των πολιτών θα μπορούσε να επιφέρει τελικώς το επιδιωκόμενο «άλμα στο σοσιαλισμό».

Αν το «όχι» αξιοποιηθεί για μία αναστοχαστική στροφή του τσαβισμού προς τα μέσα, ώστε να ελεγχθούν εσωτερικές αδυναμίες, και για μία εντατικότερη στροφή προς τα κάτω, με στόχο την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, η πρώτη μάχη που χάθηκε θα μεταφραστεί ίσως σε μακροπρόθεσμη νίκη. Η «επανάσταση μέσα στην επανάσταση» μπορεί έτσι να εμβαθύνει το σοσιαλισμό του εικοστού πρώτου, με τον Τσάβεζ να παίζει συνειδητότερα το ρόλο του φορέα που διευκολύνει μία ιστορική μετάβαση αλλά καθιστά σταδιακά μη αναγκαία την παρουσία του. Το υπό ίδρυση μαζικό κόμμα της αριστεράς θα μπορούσε να συμβάλει σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά ο θεμελιώδης πυλώνας είναι τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, τα οποία επιτάσσεται άμεσα πλέον να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους αν θέλουν να δώσουν συνέχεια στην κοινωνική αλλαγή. «Θα πρέπει εμείς να απελευθερώσουμε από τα κάτω την πραγματική συντακτική εξουσία, τη μετασχηματιστική πράξη του λαού, για να οικοδομήσουμε μία νέα, επαναστατική θεσμικότητα…Τώρα μόλις άρχισε η μάχη… Τώρα θα πρέπει, σαν μία δυνατή γροθιά και με σταθερό βλέμμα, να κτυπήσουμε τους εχθρούς της Επανάστασης διπλασιάζοντας τις προσπάθειές μας, το θάρρος και την ορμή μας, για να βελτιώσουμε τα επίπεδα της οργάνωσης και της συνείδησής μας….» (Εθνικό Αγροτικό Μέτωπο Ezequiel Zamora, Δεκέμβριος 2007).

Πηγές:

www.venezuelanalysis.com

www.zmag.org

www.aporrea.org


«Reforma de la constituciόn de la Republica Bolivariana de Venezuela», Eθνοσυνέλευση της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, 2/11/2007


Gregory Wilpert (2007) Changing Venezuela by taking power, Λονδίνο, Νέα Υόρκη: Verso

Αλέξανδρος Κιουπκιολής
Το Resistencias είναι ένα περιοδικό με ειδήσεις και αναλύσεις για τις κοινωνικές αντιστάσεις σε όλο τον κόσμο. Είναι ένα περιοδικό αντι-πληροφόρησης, αφού η ‘κοινωνία της πληροφορίας’ έχει κατορθώσει να συνδυάσει την απόκρυψη με τη διαστρέβλωση. Ένα περιοδικό διεθνιστικό, αφού συχνά χρειάζεται να κοιτάξουμε ‘μακριά’, ανακαλύπτοντας αγώνες που είναι και δικοί μας, ώστε να μπορέσουμε να δούμε καθαρότερα ‘κοντά.’ Δηλαδή, ένα περιοδικό που θέλει να ανήκει στα κινήματα ανατροπής και αναζητεί την κίνηση της ιστορίας μέσα από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της.

http://maurochali.wordpress.com/