Η Αμαλία που σημάδεψε τα blogs και τη χρονιά

«ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"» Ενα συγκλονιστικό «κατηγορώ» που μας αφορά όλους

Η 30χρονη Αμαλία Καλυβινού σημάδεψε τη χρονιά που φεύγει με τη δημοσιοποίηση της συγκλονιστικής περιπέτειας της υγείας της μέσα από το προσωπικό της blog. Η συγκλονιστική παρέμβασή της ευαισθητοποίησε όχι μόνο τους bloggers, αλλά και χιλιάδες πολίτες που παρακολούθησαν την περιπέτειά της μέσα από τα δημοσιεύματα της «Ε» και άλλων εφημερίδων. Το κείμενο αυτό με τίτλο «Εξαιτίας σου, "γιατρέ μου"», αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια:

Η Αμαλία με τις παρεμβάσεις της ευαισθητοποίησε τους bloggers, αλλά και χιλιάδες άλλους πολίτες. Στη φωτογραφία με τη μητέρα της

Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας απ' τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθεί ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλεϊ, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας -λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μέχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπεί έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε, έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου, αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε «αρμόδιο», έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δεν μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου, υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω «δει» και άλλες φορές τον θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου, αναγκαζόμενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περούκες) και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβώ τις σκάλες του σπιτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίας, είμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου, ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γελάσω γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία, από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως π.χ. τα λατρεμένα μου ανίψια, ώστε να μην τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή, το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και των αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το «μαρτύριο» του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου «στη μέση» επειδή δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δεν μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον διά παντός τη μεγάλη μου αγάπη, τον χορό, έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό «κρακ» που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθεί, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δεν μπορώ να ουρλιάξω...

...ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, «ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ»

---

Πρόσωπα & προσωπεία

ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2007
η Αμαλία Καλυβινού

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ mich@enet.gr, www.bavzer.blogspot.com

ΣΤΙΣ 3 ΜΑΪΟΥ του 2007 ανέβασε το τελευταίο της post στο ιστολόγιό της, που έφερε τον τίτλο malpractice («κακός, αμελής τρόπος εξάσκησης του επαγγέλματος»), στη διεύθυνση http: fakellaki.blogspot.com, με την υποσημείωση: «Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η Δικαιοσύνη τούς αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ».

ΣΤΙΣ 25 του ίδιου μηνός, η Αμαλία Καλυβινού, 30 μόλις χρόνων, χτυπημένη πιότερο από αυτές τις σκληρές, των ανθρώπων αδικίες, παρά από την άτιμη την αρρώστια της, έφευγε από τον κόσμο ετούτο. Δεν ήταν, και δεν είναι, δυστυχώς, η μόνη. Εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους μέσα σε συνθήκες που διαλύουν την προσωπικότητά τους. Η Αμαλία ήταν η πρώτη που, «με ονόματα και διευθύνσεις», με γλώσσα σκληρή αλλά και καθάρια (τέτοια, που ώς τώρα δεν τόλμησε ούτε ένας απ' όσους «ξεμπρόστιασε» να διαμαρτυρηθεί ή να πει «άδικο είχε» -γιατροί, νοσηλευτές, φαρμακευτικές εταιρείες, δικαστικοί, πολιτικοί, όλοι μόκο!), έκανε χιλιάδες συνανθρώπους της να συντονιστούν μαζί της, στο blogspot της, να ξεσηκωθούν εναντίον όλου αυτού του σάπιου συστήματος που, όχι μόνο στην υγεία, σπρώχνει τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, στην απόγνωση και στην ταπείνωση.

ΕΙΝΑΙ η πρώτη φορά, στα 9 χρόνια που υπάρχει ο «θεσμός», που επιλέγουμε στην «Ε» ως «Πρόσωπο της Χρονιάς», ένα πρόσωπο απλού Ελληνα πολίτη. Σε μια χρονιά που ο τόπος μας, μαζί και οι ψυχές μας γενήκανε στάχτη από τις φλόγες που σάρωσαν Πελοπόννησο, Εύβοια και Αττική, στο πρόσωπο αυτής της συνηθισμένης, ψηλής, όμορφης και γλυκειάς κοπέλας, με λαμπρές σπουδές στη Φιλοσοφική Αθηνών, που μας συγκλόνισε όταν άρχισε να δημοσιοποιεί στο blog της την προσωπική της ιστορία, τιμάμε όλους τους, αμέτρητους πια, μη εφησυχασμένους και μη παθητικούς πολίτες. Αυτοί που άνοιξαν τις ψυχές, τις αγκάλες και τα μπλογκ τους, τις πρώτες μέρες των πυρκαγιών, ώστε να μη νιώθει ο καθένας ότι ήταν μόνος, στο έλεος του «στρατηγού άνεμου», και του κάθε ανόητου πολιτικού και πολιτικάντη που σκεπάζει τις μικρές και μεγάλες μας συμφορές με τέτοιες παπαρδέλες. Αυτούς που, χωρίς καθοδηγητές, μαζεύτηκαν αυθόρμητα και κατά χιλιάδες στο Σύνταγμα για να κλάψουν την Αμαλία, τα δάση μας, τις παραλίες μας, μα και να φωνάξουν, «είμαστε και μείς εδώ».

ΑΥΤΟΙ που, ακόμα και μέχρι σήμερα, με τα blog τους σε πλήρη επιφυλακή, είναι η μόνη παρηγοριά ότι δεν θα κτιστεί ξανά τίποτα στα καμένα, ότι κανένας επιχειρηματίας δεν θα ξαναφράξει για ιδιωτική, εμπορική χρήση, καμιά παραλία της Ελλάδας, ότι κανένας γιατρός δεν θα αξιώσει ξανά φακελάκι για να φροντίσει έναν ασθενή -χωρίς να έχουν, όλοι αυτοί, τον φόβο ότι «χιλιάδες Αμαλίες» τούς περιμένουν στη γωνία για να τους κάνουν βούκινο! Οπως έγραφε και στο τελευταίο της post -κάτι που έκτοτε έγινε σύνθημα και «λάβαρο» στις πρώτες σελίδες των ιστολογίων πολλών από εμάς, «να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας».

ΑΝ ΜΙΛΑΜΕ, λοιπόν, σήμερα για το «Κίνημα των μπλόγκερς», κίνημα που φανέρωσε δυναμικά το πρόσωπό του τη χρονιά που σήμερα σβήνει, η Αμαλία Καλυβινού έβαλε, όσο λίγοι, το χεράκι της για να γίνει αυτό. Πολλοί χαρακτήρισαν «νέα παρέμβαση», τη δυνατότητα πια που έχουν οι απλοί πολίτες να διατυπώνουν ελεύθερα, και να διαδίδουν την άποψή τους. Οπως κάθε «νέο πράγμα», έχει και τα μικρά ή μεγάλα μειονεκτήματά του, όπως για παράδειγμα ο μη έλεγχος και η μη διασταύρωση πολλών πληροφοριών που «μεταδίδονται». Ομως, πέραν τούτου, και αυτό είναι και η ουσία της επιλογής του συγκεκριμένου Προσώπου της Χρονιάς, άνθρωποι σαν την Αμαλία, που δεν μπορούν να μιλήσουν («είμαι μια μονάδα μες στο χάος, περνάνε δίπλα μου και με περιφρονούν, τους φωνάζω, δεν ακούν, δεν μπορώ άλλο, πονάει ο λαιμός μου από τις χημειοθεραπείες και τις χαμένες μου κραυγές -θα κάτσω να γράψω»), ξαφνικά απέκτησαν φωνή. Και μάλιστα δυνατή.

ΠΡΟΣΩΠΟ της χρονιάς, 2007, αυτό το κορίτσι. Η Αμαλία Καλυβινού. Για όλους τους λόγους που γράφει στο συγκλονιστικό της post, προς... άγνωστον ιατρόν. Προς όλο αυτό το κτηνώδες σύστημα, ιατρικό και μη, που σκοτώνει τους ανθρώπους πολύ πριν επέλθει ο φυσικός τους θάνατος.

Υ.Γ: Ο συγκλονιστικός μονόλογός της (κάτι σαν συνεχής κραυγή) στο post με τίτλο «... Εξαιτίας σου, "Γιατρέ Μου"», αναδημοσιεύεται ολόκληρος στην ενότητα Ελλάδα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2007

www.enet.gr