ΠΟΝΤΙΚΙ-Συνέντευξη: Λάκης Λαζόπουλος

Το καρπούζι-πύραυλος του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» χτύπησε και τσάκισε αυτή τη σεζόν όλα τα σαραβαλιασμένα διαστημόπλοια της ντόπιας τηλεοπτικής σόουμπιζ. Εκατομμύρια καθηλώθηκαν μπροστά στον συνέλληνα, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που βγαίνει κάθε Τρίτη και φωνάζει το πώς αντιλαμβάνεται την αλήθεια. Ο Λάκης Λαζόπουλος κρατά σαν φυλαχτό τη συμβουλή του πατέρα του, ξέροντας ότι η αλήθεια κοστίζει. Ο γύφτος του, από τους «Δέκα Μικρούς Μήτσους», έβγαλε τα παρδαλά ρούχα. Φόρεσε το σακάκι της μεσαίας τάξης και τα πάνινα παπούτσια…

…της ροκ νεότητας. Κι έπιασε να ξεχαρβαλώνει την εξουσία για να βγάλει τα σωθικά της στον αέρα, ξεμπροστιάζοντας από τον εκλεγμένο κυβερνήτη μέχρι τον χαλασμένο πολίτη. Γιατί; Διότι πιστεύει ακράδαντα ότι το μέλλον φέρνει στο προσκήνιο μια νέα γενιά καλύτερη, με λιγότερα συμπλέγματα, πιο δημιουργική. Αυτό θα φανεί. Το μόνο σίγουρο, όπως λέει ο ίδιος, είναι ότι «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμη. ΟΚ. Αλλά μόνο γιατί υπάρχουν κι άλλοι σταθμοί στη διαδρομή αυτού του παρ’ ολίγον ποινικολόγου, ο οποίος διαβάζει την ελληνική κοινωνία σαν ψυχαναλυτής και στο σπίτι του γλυκαίνεται ζωγραφίζοντας μακριά από τα βλέμματα όλων.

Ήρθα εδώ με έναν μικρό φόβο. Ότι από την πρώτη στιγμή θα πρέπει να χορεύουμε στη σκηνή λες και είμαστε σε συναυλία των Rolling Stones.

Λ.Λ.: Ασφαλώς, όχι. Ξέρω τι συμβαίνει μέσα μου. Έχω μία εσωτερική ηρεμία που δεν την είχα ποτέ στη ζωή μου. Στη σκηνή η αδρεναλίνη ανεβαίνει από τον κόσμο, αυτός εξιτάρει, εγώ ακολουθώ. Πολλές φορές μπαίνω προβληματισμένος με δικά μου πράγματα. Θέλω ένα δεκάλεπτο για να τα ξεχάσω όλα.

Λένε ότι η επιθεώρηση πέθανε. Εσύ όμως εξελίσσεις τηλεοπτικά τους δικούς της κώδικες. Απευθύνεσαι στο βίντεο του κάθε Λιακόπουλου σαν να είναι συμπρωταγωνιστής σου.

Λ.Λ.: Σιγά σιγά διαμορφώθηκε μια παράσταση που σέβεται τους κανόνες και της επιθεώρησης και της τηλεόρασης. Αλλά το «Αλ Τσαντίρι» έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με το αριστοφανικό έργο, με την έννοια της στόχευσης, όχι της δόμησης. Ο Αριστοφάνης είχε σκοπό να εξηγήσει και στον τελευταίο πώς λειτουργεί η εξουσία. Η επιθεώρηση δεν είχε αυτή την πρόθεση ποτέ, ήθελε να ψυχαγωγήσει.

Αν η σάτιρα είναι ένα ξυπνητήρι βλέπεις να έχει αποτέλεσμα; Ξυπνάει ο κόσμος;

Λ.Λ.: Ας το πάρουμε ανάποδα: Μπορεί να ξυπνήσει από τα δελτία ειδήσεων; Εγώ νομίζω ότι ο Έλληνας έχει συνειδητοποιήσει ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι δημοσιογράφοι ψεύδονται, οι εφημερίδες έχουνε συμφέροντα, οι τηλεοράσεις παίζουν παιχνίδια. Είναι σαν να έχουν βγει οι κουκούλες από τους καταδότες της Κατοχής κι αυτοί να έχουν μείνει εκεί, να δείχνουν με το δάχτυλο! Η κοινωνία έχει αποκωδικοποιήσει τι παιχνίδια παίζονται. Και κάνει μια προσπάθεια.

Η μάζα απολαμβάνει το κράξιμο. Αλλά στη μικρή τους προσωπική ζωή οι περισσότεροι δεν κάνουν τα ίδια; Ψιλοκλέβουν, αδικούν, προασπίζονται τα μικροσυμφέροντά τους, μαγαρίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις τους.

Λ.Λ.: Βεβαίως! Ο τρόπος που μεγαλώνουμε, το σύστημα, η ζήλια, μας βάζουν σε μια διαδικασία που ούτε οι ίδιοι ξέρουμε πόσο λάθος έχουμε κάνει. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να δεις ένα λάθος σου. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω, είμαι ένας γιατρός που ασθενεί και ο ίδιος.

Μήπως είμαστε υποδεέστεροι όσων μας ενώνουν την ώρα της εκπομπής σου;

Λ.Λ.: Όχι. Οι φωτιές του περασμένου καλοκαιριού ήταν το τέρμα μιας διαδρομής. Ό,τι αγαπήσαμε καίγεται. Πήρε φωτιά ο Έλληνας μέσα του. Ένιωσε μέτριος, ότι δεν υπάρχει σύστημα αξιών, ότι δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία να τον βγάλει από τα αδιέξοδα. Μέσα από αυτό θα αλλάξουν πολλά πράγματα στη χώρα.

Πήγε όμως και ξαναψήφισε τους ίδιους.

Λ.Λ.: Δεν τους ξαναψήφισε, έκανε την πρώτη του τομή. Η άνοδος της Αριστεράς είναι πολύ μεγάλη κίνηση του Έλληνα. Μην περνά κανείς στο ντούκου τα ποσοστά που πήραν ο Συνασπισμός και το ΚΚΕ. Αν αξιοποιήσουν αυτή την εμπιστοσύνη θα είναι πιο ανεβασμένοι την επόμενη φορά. Η Αριστερά πρέπει να μην είναι απλώς για να κινητοποιεί. Πρέπει να μας προτείνει σχέδιο. Γιατί υπάρχει ένα νέο ζητούμενο στην κοινωνία. Η λέξη «σοσιαλισμός» στους κάτω απ’ τα 40 δεν λέει τίποτα! Τι «λέει» όμως σήμερα στους νέους; Λέει ότι δεν μπορούν να ζήσουν με 700 ευρώ, ότι απαιτούν πολύ καλή παιδεία και περίθαλψη, ότι δεν θέλουν να μπουν όλοι στο Δημόσιο και να κάθονται.

Μα οι περισσότεροινέοι στο Δημόσιο θέλουν να μπουν. Το δείχνουν οι έρευνες, το δείχνουν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων.

Λ.Λ.: Το θέλουνε και δεν το θέλουνε. Εάν του πεις: «Τι προτιμάς, παιδί μου, μια θέση στο Δημόσιο ή να σου δώσει η χώρα ευκαιρίες και χρήματα να δημιουργήσεις;» εγώ πιστεύω ότι θα δημιουργήσει. Απλώς δεν υπάρχει κανείς να τους εμπνεύσει. Τους εμπνέουν προς την καλοπέραση του κώλου. Προς το «να τακτοποιηθώ». Προς το «ποιον έχω άκρη;». Οι «άκρες» αποκτούν δύναμη επάνω σου. Κουβαλώντας εσένα ως ψηφοφόρο διαχειρίζονται τα χρήματα. Ενώ χρήματα υπάρχουν για όλους. Με πέντε λογαριασμούς υπουργών που κυβερνήσανε στην Ελλάδα οι συνταξιούχοι τη βγάζουν για τριάντα χρόνια! Και ξέρω τι λέω.

Υπάρχει αντίσταση; Η κυβέρνηση Καραμανλή ετοιμάζεται να βάλει χοντρό χέρι στα Ταμεία και νόμιμα – γιατί παράνομα το σημερινό παρακράτος ήδη έβαλε το δάχτυλο στο μέλι, με το σκάνδαλο των ομολόγων.

Λ.Λ.: Πώς δεν υπάρχει! Αλλά για να αντισταθεί κάποιος πρέπει πρώτα να απαλλαγεί από τον τρόπο που βρώμισε. Το ΠΑΣΟΚ βρώμισε την κοινωνία πάρα πολύ. Και δυστυχώς το καλύτερο σαπούνι δεν ήταν η Νέα Δημοκρατία. Έχουμε μείνει με τα σαπούνια μες στο μπάνιο. Τρίβουμε και δεν βγαίνει η βρώμα!

Μου κάνει εντύπωση ότι δεν σχολιάζεις θέματα από τη διεθνή επικαιρότητα. Ενώ υπάρχουν φάτσες που κατεξοχήν προσφέρονται για σχολιασμό, από τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ μέχρι τον Αχμαντινετζάντ και τον Τσάβες.

Λ.Λ.: Δεν τον αφορούν τον Έλληνα. Και τον Αριστοφάνη να δεις, και την Επιθεώρηση, ποτέ δεν έχουν διεθνή θέματα. Στην Επιθεώρηση μιλάς για το σπίτι σου, για τη χώρα σου και πολύ σπάνια για έξω.

Φαντάζομαι ότι πολλοί βλέπουν το στόμα σου σαν το δικό τους στόμα.

Λ.Λ.: Κι εγώ το δικό τους στόμα σαν το δικό μου.

Τι έρχονται και σου λένε, τι e-mail σου στέλνουν, τι ζητάνε να πεις για λογαριασμό τους;

Λ.Λ.: Προβληματίζονται, δεν ζητάνε. Τις τρεις τελευταίες ημέρες πήραμε 3.000 e-mail, χώρια οι επιστολές και τα τηλεφωνήματα. Μαθητές γράφουν τι συμβαίνει στο σχολείο τους, τι τους απασχολεί στη ζωή τους. Φοιτητές από όλα τα πανεπιστήμια λένε τι γίνεται μέσα τους, πως θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό, πού θα δουλέψουνε. Άνθρωποι μεσήλικες. Ένας 51 ετών είχε τα γενέθλιά του και μου λέει: «Είμαι ακόμα έξω στον δρόμο, έχω κουραστεί, δεν αντέχω άλλο να τρέχω, ήμουνα στο τανκ μπροστά τότε, αλλά σήμερα αισθάνομαι πιο άβολα μπροστά στα ΜΑΤ». Και πάρα πολλοί Έλληνες από το εξωτερικό. Λονδίνο, Σουηδία, Νότιο Αφρική, Αμερική.

Είναι και λίγο ομαδική ψυχοθεραπεία.

Λ.Λ.: Είναι λίγο. Αλλά εμένα το όνειρό μου, αν δεν είχα σπουδάσει νομικά, ήταν να γίνω ψυχοθεραπευτής.

Εκλαϊκευτικός, όπως ο Ίρβινγκ Γιάλομ;

Λ.Λ.: Ναι, θα μπορούσα. Θα μου άρεσε.

Διαβάζεις μπλογκ στο Ίντερνετ;

Λ.Λ.: Καμιά φορά.

Γράφει κάποιος για σένα σ’ ένα μπλογκ: «Προτιμούσα τον Λάκη του 9% με την τότε σάτιρα, πιο κοινωνικο-πολιτική, παρά τον Λάκη του 60% ο οποίος ασχολείται με τις Ρούλες και τις Σούλες».

Λ.Λ.: Πρώτον, σίγουρα δεν με έβλεπε όταν είχα 9%, γιατί τότε είχα κυρίως αυτά. Δεύτερον, τώρα η εκπομπή είναι πιο «κοινωνικο-πολιτική», αν και αυτή η εύκολη φράση δεν μου λέει τίποτα. Τρίτον, οι κουλτουριάρηδες νομίζουν ότι άνθρωπος είναι αυτός που συναντούν όταν βγαίνουν έξω, από τις 9.30 το βράδυ μέχρι τις 2.00. Λάθος. Την Ελλάδα τη συναντάς όταν πας στον στρατό και το πρωί στον δρόμο. Α, και δεν επιλέγω εγώ να κάνω 60% τηλεθέαση. Απόδειξη; Και στο 9% ήμουν εκεί! Δεν έφυγα.

Ένας άλλος γράφει: «Γιατί μιλάει ο Λαζόπουλος για τη γενιά των 700 ευρώ, αφού έχει λεφτά;».

Λ.Λ.: Γιατί το παιδί μου, που είναι 21 ετών, 700 παίρνει, ούτε καν τόσα. Ασχέτως που έχει χρήματα από μένα. Γεννήθηκα και έζησα μέσα στη μεσαία τάξη. Βελτίωσα τα οικονομικά μου από την εργασία μου. Αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει το τηλέφωνο με τη μητέρα μου. Χθες ένα τέταρτο προσπαθούσα να την ηρεμήσω γιατί το πετρέλαιο που παίρνουν σπίτι είχε περίπου 95 ευρώ παραπάνω από το περσινό. Δεν ζω απομονωμένος σε μια γυάλα. Ήρθα με 50 δραχμές στην τσέπη και κουβάλησα με τα πόδια δύο βαλίτσες από τον Σταθμό Λαρίσης στην Κυψέλη, γιατί φοβόμουνα μη δεν έχω να πληρώσω το ταξί. Μην κρίνεις τον καθένα μόνο από την ώρα που τον συναντάς, έχει ένα δρόμο πίσω του.

Καταλαβαίνω ότι στην εκπομπή θέλεις να προτείνεις θετικά πρόσωπα, αληθινούς καλλιτέχνες. Σε είδα όμως να κλαις αγκαλιά με τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου, σαν να ήσουν αγκαλιά με τη συχωρεμένη τη Μελίνα. Μήπως εκεί έχασες το μέτρο;

Λ.Λ.: Όχι, καθόλου. Η ίδια η Στυλιανοπούλου ξέρει και τη θέση της και τη θέση της Μελίνας. Κι αυτό την κάνει αγαπητή. Όταν ήμουν παιδί την είχα δει στη Λάρισα με τον πατέρα μου, μας είχε πάει για δεύτερη φορά στο θέατρο, μας πήγε και στο καμαρίνι. Υπήρξε χρόνια φίλη του Τσαρούχη, εκτιμά τους ανθρώπους, δεν υπερέβαλε ποτέ ως προς το τι ήτανε. Τον ελληνικό κινηματογράφο δεν τον κάνανε μόνο οι πρώτοι, τον κάνανε και οι δευτεραγωνιστές και όλοι. Τον ίδιο σεβασμό είχα και θα έχω σε όλους αυτούς.

Τον τελευταίο καιρό όλο λες ότι θα σταματήσεις το «Αλ Τσαντίρι».

Λ.Λ.: Ναι. Γιατί βλέπω την ψυχολογία μου, δεν θα αντέξω πολύ καιρό. Είναι μεγάλες οι εντάσεις από αυτή την εκπομπή.

Με τα νούμερα που κάνει φαντάζομαι ότι θα πάθουν εγκεφαλικό στον Alpha.

Λ.Λ.: Δεν θα πάθουν γιατί τους έχω προετοιμάσει. Και δεν είναι ο Κοντομηνάς χαζός άνθρωπος. Κανείς δεν μπορεί να με πιέσει να κάνω κάτι αν δεν μπορώ. Οι συμφωνίες μου είναι πάντα «όταν μπορώ - όσο μπορώ - τέλος».

Τα λόγια των άλλων. Υπάρχει μια φράση που σου είπε κάποιος και δεν την ξεχνάς ποτέ;

Λ.Λ.: Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος αυστηρός, αρκετά σκληρός, που δεν ζήλευε τους άλλους και είχε απόλυτη αίσθηση του τι είναι δίκαιο. Μου έλεγε: «Θα λες την αλήθεια πάντα, όσο κι αν κοστίζει. Τη στιγμή που θα τη λες όλοι θα έχουν σηκωμένα τα ξύλα να σε χτυπήσουνε. Εσύ θα την πεις και θα φας ξύλο. Ο χρόνος θα έρθει να τη βρει την αλήθεια. Αλλά αν βρει το ψέμα, τότε θα φας πάρα πολύ ξύλο!». Με έμαθε να λέω την αλήθεια τη χειρότερη στιγμή που μπορεί να ακουστεί.

Βαρύ φορτίο.

Λ.Λ.: Πολύ βαρύ. Αποφάσισα να γράψω το σενάριο μιας ταινίας βασισμένης στη ζωή του. Θα λέγεται: «Ο πατέρας μου».

Φαντάζεσαι τον εαυτό σου να κάνει άλλη δουλειά;

Λ.Λ.: (Σ.σ.: χωρίς δισταγμό) Ασφαλώς. Ζωγράφος. Είναι η άλλη μου, μυστική ιδιότητα. Μ’ αρέσει να ζωγραφίζω. Στο σπίτι μου χάνομαι στη ζωγραφική.

Τελειώνοντας, σου ζητάω όχι μια ευχή, αλλά μια σκέψη για το 2008.

Λ.Λ.: Θα ήθελα αυτή τη χρονιά να κάνει ο Έλληνας ένα βήμα μέσα του, πιο κοντά στην ψυχή του. Να βρει το σημείο από το οποίο χάλασε. Γιατί έχει χαλάσει, όλοι έχουμε χαλάσει, πάρα πολύ.

(Ποντίκι, 27.12.2007)

http://www.topontiki.gr