Ο άνθρωπος ήταν το τελευταίο πράγμα που έφτιαξε ο θεός. Είναι σαφείς ακόμη και στη παλαιά διαθήκη οι εποχές που ο άνθρωπος δεν υπήρχε. Σαφής είναι και η υπόσχεση των ευαγγελίων για τον ανυψωμένο άνθρωπο που γνωρίζει την τέχνη δεσίματος ψυχής και σώματος. Η όποια δημιουργία άλλωστε υπονοεί μία διεργασία που λαμβάνει χώρα. Έστω και σε μακροκοσμικό χρόνο. Η πραγματικότητα των εσχάτων ημερών δεν είναι παρά η στιγμή στη πορεία μίας διαδικασίας που οδηγεί σε μεταβολή προς μία άλλη κατάσταση. Δεν είναι παρά η εναργής αποτύπωση της λεγομένης ογδόης ημέρας κατά την οποία συντελείται η συνειδητοποίηση της καθολικής αλλαγής και το τέλος του ανθρώπινου χρόνου. Η «κρίση» της πραγματικότητας αυτής, στα όρια της ελευθερίας του ατόμου και όχι με τα μέτρα θεϊκής δικανικής δικαιοσύνης, είναι η απάντηση στο ποια στιγμή του βιολογικού χρόνου του είδους μας αρχίζει η αλλαγή προς τον μετα-άνθρωπο. Γιατί δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως αν η καταγωγή και εξέλιξη του ανθρώπινου γένους που εντοπίζεται βιολογικά στον προάνθρωπο του Κρο-μανιόν είναι δεδομένη, δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και η ανάδυση κάποια στιγμή του μετα-ανθρώπου.
