Ήρθε η ώρα της αλήθειας για τους μαθητευομένους και αμετανόητους «μάγους» του νεοφιλελευθερισμού. Παρά τις τόσες περιπτώσεις όπου η περιφερόμενη ανά τον κόσμο συνταγή τους οδήγησε στην κατάρρευση εθνικών οικονομιών δεν πτοήθηκαν.
Προφανώς όχι γιατί είναι ανόητοι, αλλά γιατί αυτή είναι η βαθύτερη επιδίωξη: «αξιοποιώντας» τη δυσχέρεια στην οποία περιέρχεται μια οικονομία, ανεξαρτήτως σε πιο βαθμό οφείλεται σε διεθνείς κρίσεις ή σε εσωτερικές αδυναμίες, το πραγματικό ζητούμενο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι ακριβώς να προκαλέσει αυτό που τόσο έντεχνα αποκαλούν «εσωτερική υποτίμηση»: την κατακρήμνιση του «κόστους εργασίας» και της αξίας των περιουσιακών στοιχείων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Δεν πρόκειται για δαιμονική τακτική, αλλά για τη δαιμόνια επιμονή των νεοσυντηρητικών να πιστεύουν ότι η διέξοδος από τη συστημική κρίση του καπιταλισμού θα προκύψει μέσα από την δημιουργία «el dorado» για να πεισθεί το υπερσυσσωρευμένο διεθνές κεφάλαιο να επανεπενδυθεί σε παραγωγικές δραστηριότητες.
