Πώς η θεουργική μαγεία
νεοπυθαγόρειων, νεοπλατωνικών κ.ά.
άνοιξε διάπλατα το δρόμο
προς τα σκοτάδια τού μεσαίωνα
Ο χριστιανισμός δεν έφερε κάτι νέο,
απλά υιοθέτησε την εκφυλισμένη
«φιλοσοφική» σκέψη τής εποχής του
Έγραψε στις 25.01.2013 ο/η: Αργύρης Νίκος
Ήταν τέτοια η αμάθεια και η δεισιδαιμονία τού αρχαίου κόσμου στους τελευταίους αιώνες, που μεγάλες μάζες τού πληθυσμού είχαν περιπέσει στο μυστικισμό. Η θρησκεία στην ύστερη αρχαιότητα έκανε την επιστήμη υφιστάμενό της. Επικαλείτο αποκαλύψεις και δοσοληψίες με τον υπερφυσικό κόσμο. Ο τρόπος, με τον οποίο λειτουργούσε ο ελληνικός ορθολογισμός των άθεων φυσικών φιλοσόφων, των σοφιστών κ.ά., ξεράθηκε σα χόρτο στο θερμοκήπιο τού μυστικισμού.
Η αρχαία μαγεία απέδιδε τα πάντα στην άμεση ή έμμεση επαφή με υπερφυσικές δυνάμεις. Ασχολείτο συνήθως με τον υλικό κόσμο, που θεωρείτο, ότι κυβερνιόταν κι ελεγχόταν από αόρατες παρουσίες. Οι παρουσίες αυτές έπρεπε να ελεγχθούν από το μάγο, ο οποίος ήθελε να αποκτήσει γνώση και δύναμη μέσω αυτών, ώστε να αλλάξει το παρόν και να προβλέψει ή να επηρεάσει το μέλλον.
Έτσι, η μαγεία κατά την αρχαία εποχή ήταν κάτι, που έπρεπε να αποκαλυφθεί από κάποιο θεό ή να μαθευτεί μέσω μιας διαδικασίας μύησης. Όχι μόνο τα κατώτερα στρώματα, οι αγράμματοι και οι αμόρφωτοι, πίστευαν στη μαγεία, αλλά και οι «διανοούμενοι» ως το τέλος τής αρχαιότητας ήταν πεισμένοι, ότι επικίνδυνες υπερφυσικές δυνάμεις δρούσαν γύρω τους κι ότι οι δυνάμεις αυτές μπορούσαν να τεθούν υπό έλεγχο με ορισμένα μέσα.
Πέραν των πολλών μυθικών ηρώων ή ηρωίδων, που είχαν σχέση με τη μαγεία (π.χ. Μήδεια, Αιήτης, Πασιφάη, Πέρσης, πατέρας τής Εκάτης κ.λπ.) συναντάμε μάγους και σε ιστορικούς χρόνους, όπως: ο Επιμενίδης ο Κρης, στον οποίο αποδίδεται η κάθαρση των Αθηνών από το κυλώνειο άγος, όπως και τής Δήλου (Πλούταρχος, «Σόλων»), ο Βάκις, που προφήτευσε περί τής μάχης τής Σαλαμίνας (Ηρόδοτος, VIII, 96) κ.λπ..
συνέχεια
νεοπυθαγόρειων, νεοπλατωνικών κ.ά.
άνοιξε διάπλατα το δρόμο
προς τα σκοτάδια τού μεσαίωνα
Ο χριστιανισμός δεν έφερε κάτι νέο,
απλά υιοθέτησε την εκφυλισμένη
«φιλοσοφική» σκέψη τής εποχής του
Έγραψε στις 25.01.2013 ο/η: Αργύρης Νίκος
Ήταν τέτοια η αμάθεια και η δεισιδαιμονία τού αρχαίου κόσμου στους τελευταίους αιώνες, που μεγάλες μάζες τού πληθυσμού είχαν περιπέσει στο μυστικισμό. Η θρησκεία στην ύστερη αρχαιότητα έκανε την επιστήμη υφιστάμενό της. Επικαλείτο αποκαλύψεις και δοσοληψίες με τον υπερφυσικό κόσμο. Ο τρόπος, με τον οποίο λειτουργούσε ο ελληνικός ορθολογισμός των άθεων φυσικών φιλοσόφων, των σοφιστών κ.ά., ξεράθηκε σα χόρτο στο θερμοκήπιο τού μυστικισμού.
Η αρχαία μαγεία απέδιδε τα πάντα στην άμεση ή έμμεση επαφή με υπερφυσικές δυνάμεις. Ασχολείτο συνήθως με τον υλικό κόσμο, που θεωρείτο, ότι κυβερνιόταν κι ελεγχόταν από αόρατες παρουσίες. Οι παρουσίες αυτές έπρεπε να ελεγχθούν από το μάγο, ο οποίος ήθελε να αποκτήσει γνώση και δύναμη μέσω αυτών, ώστε να αλλάξει το παρόν και να προβλέψει ή να επηρεάσει το μέλλον.
Έτσι, η μαγεία κατά την αρχαία εποχή ήταν κάτι, που έπρεπε να αποκαλυφθεί από κάποιο θεό ή να μαθευτεί μέσω μιας διαδικασίας μύησης. Όχι μόνο τα κατώτερα στρώματα, οι αγράμματοι και οι αμόρφωτοι, πίστευαν στη μαγεία, αλλά και οι «διανοούμενοι» ως το τέλος τής αρχαιότητας ήταν πεισμένοι, ότι επικίνδυνες υπερφυσικές δυνάμεις δρούσαν γύρω τους κι ότι οι δυνάμεις αυτές μπορούσαν να τεθούν υπό έλεγχο με ορισμένα μέσα.
Οι αρχαίοι έδεναν με μάγια με σκοπό να βλάψουν όσους εχθρεύονταν γράφοντας μερικές φορές μόνο τα ονόματά τους ή άλλοτε και τις κατάρες σε μολύβδινες πινακίδες, που τις τύλιγαν σφικτά και τις έθαβαν κατά προτίμηση στους τάφους ή τις έριχναν σε βαθιά πηγάδια. Οι κατάδεσμοι είχαν συχνά ερωτικό περιεχόμενο, όπως η εικονιζόμενη αποτύπωση κατάδεσμου γραμμένου και στις δύο πλευρές (δ΄- γ΄αι. π.Χ., Μουσείο Πολυγύρου) ή στόχευαν σε επαγγελματική επιτυχία και αντιζηλία, οπότε περιλάμβαναν καταλόγους ονομάτων των υποψηφίων θυμάτων.
Πέραν των πολλών μυθικών ηρώων ή ηρωίδων, που είχαν σχέση με τη μαγεία (π.χ. Μήδεια, Αιήτης, Πασιφάη, Πέρσης, πατέρας τής Εκάτης κ.λπ.) συναντάμε μάγους και σε ιστορικούς χρόνους, όπως: ο Επιμενίδης ο Κρης, στον οποίο αποδίδεται η κάθαρση των Αθηνών από το κυλώνειο άγος, όπως και τής Δήλου (Πλούταρχος, «Σόλων»), ο Βάκις, που προφήτευσε περί τής μάχης τής Σαλαμίνας (Ηρόδοτος, VIII, 96) κ.λπ..
συνέχεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου