Μια συζήτηση πάνω "στη βράση που κολλάει το σίδερο"!
.jpg)
Ένας φίλος, καλλιτέχνης, αναγνωρισμένος με σπουδαία καριέρα, με ρώτησε στο περιθώριο της διαδήλωσης αλληλεγγύης για τους χαλυβουργούς στις 17/7/2012: «Μπορούμε να κάνουμε εμείς οι κομμουνιστές και οι πραγματικοί ριζοσπάστες αριστεροί πολιτιστική επανάσταση;»
Τον κοίταξα έκπληκτος και σιώπησα για δευτερόλεπτα. Ένας καλλιτέχνης που από μένα ξέρει μύρια όσα πιο πολλά για την τέχνη, με ρωτάει! Άρα το ερώτημα δεν είναι καλλιτεχνικό, είναι πολιτικό.
Σαν να περίμενα από καιρό αυτή την ερώτηση.
Σιωπή και μετά σαν χείμαρρος ξέσπασα: «Έχουμε βαθιά οικονομική κρίση, έχουμε σκληρό ταξικό - αντιλαϊκό πόλεμο, απεργίες ηρωικές που τις λοιδορεί η άρχουσα τάξη, μάζες υποτιμημένων και εξευτελιζόμενων ανθρώπων, στρατιές απαξιωμένων εργαζομένων, ανέργων, αστέγων, απόκληρων από μια κοινωνία που έκτισαν με τον ιδρώτα τους και όμως…. και όμως τους σκοτώνει κάθε μέρα… Και όμως σε αυτές τις στιγμές δεν έχουμε νέα ποίηση, νέα μουσική, νέα ζωγραφική, νέα θεατρικά έργα, νέα λογοτεχνία, νέα πολιτιστικά κύματα που θα σαρώσουν σαν καταρρακτώδη βροχή τον κόπρο του σύγχρονου Αυγεία από τη σκεπή του κόσμου! Δεν έχουμε πολιτιστική επανάσταση φίλε μου και καμία τάξη δεν νίκησε ποτέ αν πρώτα δεν έκανε την πολιτιστική της επανάσταση».
-«Και πως αρχίζουμε; Δεν πρέπει να αρχίσουμε από αυτά τα παιδιά που βλέπουμε γύρω μας βγαλμένα από την καθημερινή μάχη που είναι, κοίταξε, γεμάτα φλόγα, παλμό και απόφαση; Πού να πάμε, στους αστούς και μικροαστούς διανοούμενους που όλοι σταδιακά πέρασαν στην εξουσία με εξαγορασμένες συνειδήσεις;»
-«Άκου, αν οι εργάτες δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους σε όλα τα επίπεδα, δεν θα είναι άξιοι ούτε εξουσία να διεκδικούν, ούτε τύχη να έχουν» του απάντησα και έμεινα μετά βαθιά συλλογισμένος.
Ήταν πράγματι μια σύντομη συζήτηση φωτιάς. Από αυτές που κολλάνε το σίδερο πάνω στη βράση. Το πρόβλημα επί τάπητος και η λύση το δίλημμά μας.
Αναρωτήθηκα σε μια στιγμή βουβαμάρας: Γιατί δεν τραγουδάει η πορεία αλλά λέει μόνο συνθήματα; Γιατί διαφέρουν τόσο οι σημερινές πορείες μας από τις πορείες της επαναστατικής ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς που κάναμε πριν δεκαετίες και ήταν γεμάτες τραγούδι, αισιοδοξία, ελπίδα παρά τις δυσκολίες; Γιατί οι αντάρτες πολεμούσαν και τραγουδούσαν; Γιατί οι φυλακισμένοι την ώρα της εκτέλεσης τραγουδούσαν με στεντόρεια επαναστατική δύναμη και έκαναν τον εχθρό να τρελαίνεται; Γιατί μπορούσαν μέσα σε φυλακές και εξορίες να γράφονται σπουδαία τραγούδια, ποιήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα; Γιατί οι εξόριστοι νέοι μέσα στο αρματαγωγό από τον Ωροπό στη Γιούρα το 1968, άστραψαν και βρόντηξαν στο επαναστατικό και αντάρτικο τραγούδι ενώ δεν ήξεραν αν την επόμενη στιγμή θα ζούνε, αφήνοντας αποσβολωμένους τους φρουρούς της χούντας;
Γιατί τότε ο κόσμος μας έσφυζε από ποίηση, λογοτεχνία, τραγούδι, θέατρο; Θέατρο της σκηνής, θέατρο του δρόμου και της γειτονιάς, τραγούδι του πάλκου, τραγούδι της παρέας, της μπουάτ και του καφέ; Φτωχύναμε άραγε τόσο πολύ; Νικηθήκαμε; Νικήθηκε το όραμα και το όνειρο;
.jpg)
Όχι! Το όραμα της εργατικής τάξης για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για έναν κόσμο που θα σχεδιάζει και θα γράφει την ιστορία του και δεν θα τον γράφει η ιστορία, είναι το ανώτερο όραμα που παρήγαγε ποτέ η ανθρωπότητα. Αν δεν το υμνούμε και δεν το εξυψώνουμε πολιτιστικά, είναι δικό μας ελάττωμα. Εμείς φταίμε και εμείς πρέπει να το διορθώσουμε. Είναι ανάγκη να καλύψουμε αμέσως αυτό το έλλειμμα που μας κάνει να χανόμαστε από την κοινωνία του πολιτισμού και της διαμόρφωσης των συνειδήσεων.
Ώρα για νέο ξεσήκωμα
Δεν μπόρεσα να μη ξεσπάσω μέσα μου:
Φίλοι και σύντροφοι σηκωθείτε. Δεν θα σας προσφέρει κανένας νέα ποίηση, νέα λογοτεχνία και νέα μουσική. Νέο μουσικό κύμα - τσουνάμι δεν σηκώνεται αν δεν το σηκώσουμε εμείς. Νέα πολιτιστική επανάσταση του λαού δεν γίνεται αν δεν την κάνουμε εμείς που δένουμε το ατσάλι στους δρόμους του αγώνα. Ας μη περιμένουμε κανέναν αστό και μικροαστό διανοούμενο απ έξω να μας σώσει. Εμείς όμως μπορούμε να τον σώσουμε από την καταθλιπτική και απάνθρωπη τάξη του αν έρθει να υπηρετήσει αγνά και ταπεινά τα οράματα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού για να γίνει και αυτός ένα με μας, ένας άνθρωπος του μέλλοντος.
Αυτό είναι! Οι νέοι κομμουνιστές, ριζοσπάστες αριστεροί, ανυπότακτοι εργάτες, μαχητές της καθημερινής ζωής πρέπει να πάρουν την υπόθεση του πολιτισμού στα χέρια τους. Τέρμα πια η κυριαρχία της αστικής υποκουλτούρας, των ριάλιτι, της αποχαύνωσης και της νάρκωσης. Τέρμα το έλλειμμα νέας λαϊκής και πανανθρώπινης κουλτούρας σε λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, θέατρο…
Μπορεί να φανεί στην αρχή σαν αστείο να πιάσουν οι εργαζόμενοι και οι επαναστατημένοι νέοι την πέννα, την κιθάρα, το μπουζούκι, τις παλέτες, το πινέλο, τα σκηνικά. Όμως όταν υπάρχει η φλόγα, τίποτα δεν είναι αστείο. Ας απλώσουμε στον μικρόκοσμο που ζούμε την νέα μας απόπειρα τέχνης. Ας γεμίσουμε όλη την κοινωνία με μικρά και μεγάλα νέα έργα, πρωτοπόρα και άγνωστα σε αυτήν, ας μιλήσουμε στην καρδιά του λαού με τα νέα έργα μας, με το τραγούδι στη παρέα και την γειτονιά, με το θέατρο στους φίλους και στο εργοστάσιο, με την ποίηση που θα αναστήσει τις χαμένες μας μνήμες…
.jpg)
Αν το κάνουμε να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα ξεπεταχτούν θαυμάσια έργα από ταλέντα που τώρα μαραίνονται και χάνονται γιατί δεν τολμάμε, γιατί η πίεση της αστικής υποκουλτούρας επέβαλε τη δική της οικονομική και τεχνική λογοκρισία σε κάθε πνευματική παραγωγή. Εμείς θα σπάσουμε τα φράγματα όπως τα σπάσαμε τόσες φορές. Θυμηθείτε τον Βάρναλη, τον Λειβαδίτη, τον Ρίτσο, τον Μίκη στα νιάτα του, τον Θέμο Κορνάρο, τον Μενέλαο Λουντέμη… Δεν θα υπήρχαν αν δεν τολμούσαν σε δύσκολες συνθήκες, αν δεν υπήρχε από κάτω πραγματική πολιτιστική επανάσταση που τους ανέδειξε. Οι νέοι Μαγιακόφκι γίνονται στις μάχες δεν γεννιούνται έξω από αυτές!
ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΗΘΙΑ ΜΑΣ
Για όσους ρωτούν «με ποια μέσα;», η απάντηση είναι, με ό,τι μας έχει απομείνει: ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΗΘΙΑ ΜΑΣ! Αυτό είναι το όπλο μας με αυτό θα πολεμήσουμε. Και όσοι ρωτούν με «ποιες αρχές» θα γίνει η καλλιτεχνική δημιουργία, τους λέω ότι, όταν έχεις μέσα σου τις αρχές του λαϊκού κινήματος, της διαλεκτικής φιλοσοφίας και της ιστορίας των αγώνων του, δεν περιμένεις καμία καθοδήγηση, καμία εντολή κανέναν «κανόνα» τέχνης. Δημιουργείς διαλεκτικά, παλεύεις, κάνεις λάθη, διορθώνεσαι και γίνεσαι πραγματικός καλλιτέχνης του λαού.
.JPG)
Όποιος κατανοεί τις νομοτέλειες εξέλιξης και την ανάγκη να κάνουμε πράξη την αλλαγή του κόσμου με τους αγώνες μας, δημιουργεί, δεν περιμένει συνταγές. Μιλάει για τα απλά προβλήματα των ανθρώπων της αγωνίας και της δημιουργίας που είναι και τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου. Μιλάει για το μικρό όνειρο του απλού εργαζόμενου ή του άνεργου, την αγάπη, τον πόνο το ιδανικό, που είναι ιδανικό και όραμα του μεγάλου κόσμου. Όλα ενταγμένα στους σκοπούς του εργαζόμενου λαού, αυτό είναι τώρα το κριτήριο. Τώρα που η επίθεση σε κάθε λαϊκό και εργατικό δικαίωμα γιγαντώνεται και σε λίγο θα επιχειρηθεί η πλήρη εξαφάνιση τους, είναι καιρός να μετατρέψουμε την τέχνη σε όπλο στα χέρια του εργαζόμενου λαού.
Στου Παύλου και του Νικολού…
Τι να πω σε αυτά τα παιδιά δηλαδή; Ο φίλος μου είχε μια ιδέα: «Ξεκινάμε όπως είμαστε! Όπως είμαστε με τις παρέες, τις φιλίες και τον περίγυρο, κάνουμε τις «πολιτιστικές παρέες» όπου βρεθούμε και σταθούμε. Δεν υπάρχει καλύτερο υλικό από αυτούς τους αγωνιστές του δρόμου και των διαδηλώσεων. Κάνουμε ομάδες δημιουργίας, συνδεόμαστε μεταξύ μας και να ανταλλάσσουμε δημιουργίες ώστε να ανεβαίνει το επίπεδο όλων και να αναδεικνύονται τα καλύτερα έργα. Θα ήθελα πολύ να δω μια παρέα στη γειτονιά μου ή κάπου αλλού να διαλαλεί: «σήμερα θα έχουμε συναυλία με απαγγελία ποίησης και σκετς για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Ελεύθερη είσοδος για όλους στο καφέ του Άρη, του Παύλου και του Νικολού…» Είναι κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι που ο κόσμος «πεινάει» να ακούσει.
Έμεινε η συζήτηση εκεί. Όμως έδωσε ένα μεγάλο σάλτο στην αναζήτηση της νέας πολιτιστικής επανάστασης που έχουμε ανάγκη.
Το μήνυμα που βγήκε ήταν σαφές: Εμπρός νέοι και νέες, στον πολιτισμό για νίκες λαμπρές, εμπρός επαναστάτες, εμπρός κομμουνιστές….
Συνδεθείτε, οργανωθείτε, δημιουργείστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου