Συγγραφέας:
Της Σύνταξης
Πολλοί απορούν για τον πειρατικό, βάρβαρο και απρόκλητο χαρακτήρα της επίθεσης των σιωνιστικών δυνάμεων του κράτους του Ισραήλ εναντίον της αποστολής βοήθειας στον παλαιστινιακό λαό. Όμως το κράτος του Ισραήλ αποτελεί ένα εκ γενετής πειρατικό κράτος, δημιουργημένο εξ υπαρχής με τον βιασμό του παλαιστινιακού λαού, και με μια επαναλαμβανόμενη επιθετική και πειρατική συμπεριφορά δεκαετιών, ενάντια σε όλους τους λαούς της περιοχής. Από τις σφαγές του 1948, με την ίδρυση του «κράτους» τους, στο χωριό Ντέιρ Γιασίν, μέχρι τη Σάμπρα και Σατίλα το 1982 και τη σφαγή της Γάζας, πριν από τρία χρόνια, η ιστορία αυτού του κράτους είναι σημαδεμένη από σφαγές, εξανδραποδισμούς, πειρατικές επιθέσεις, παραβιάσεις ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, διεθνών κανόνων, κ.λπ., ων ουκ έστιν αριθμός.
Έτσι η τελευταία πειρατική ενέργεια αποτελεί παράδοση και πράξη ρουτίνας για ένα ρατσιστικό κράτος-απαρτχάιντ, όπως το Ισραήλ. Με τη διαφορά ότι το Ισραήλ δεν αντιμετωπίζεται ως διεθνής τρομοκράτης και παρίας, όπως στο παρελθόν το ρατσιστικό καθεστώς της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης, αλλά ως ο εκλεκτός της Δύσης και των ΜΜΕ, που σε μεγάλο βαθμό ελέγχονται από το διεθνές σιωνιστικό λόμπι και τις ΗΠΑ. Το Ισραήλ, ένα πειρατικό τρομοκρατικό κράτος, αποτελούσε για χρόνια τον εκλεκτό της Δύσης, που εξαργύρωνε τις τύψεις της για το Ολοκαύτωμα, πριμοδοτώντας ένα νέο Ολοκαύτωμα κατά των Παλαιστινίων.
Ωστόσο είναι ένα πράγμα να σφάζεις Παλαιστινίους και ένα δεύτερο να επιτίθεσαι σε μια ειρηνική διεθνή αποστολή αλληλεγγύης στα διεθνή ύδατα και να κατακρεουργείς άοπλους πολίτες ξένων χωρών, τη στιγμή μάλιστα που, αυτή την περίοδο, το Ισραήλ προσπαθούσε να προετοιμάσει ιδεολογικά το έδαφος για μια επίθεση ενάντια στο Ιράν και τη Χεζμπολά, στον Λίβανο. Γι’ αυτό και το Ισραηλ, δοκιμάζοντας να αντιμετωπίσει με τρόπο «αποφασιστικό» τους διεθνείς ακτιβιστές, οδηγήθηκε σε μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική ήττα. Θέλοντας να υπάρξει η μικρότερη δυνατή κάλυψη από τα ΜΜΕ στην επίθεσή του ενάντια στον στόλο αλληλεγγύης, την επιχείρησε μέσα στη νύκτα. Όμως έτσι υποχρεώθηκε να δράσει στα διεθνή ύδατα, και οι ενέργειες του δεν είχαν καμία επίφαση νομιμότητας. Επιπλέον, έδιναν το δικαίωμα και την υποχρέωση της αντίστασης στους επιβάτες-ακτιβιστές που υπέστησαν πειρατική επίθεση. Και το αποτέλεσμα υπήρξε ένα μακελειό που οδήγησε ήδη στην ακύρωση της συνάντησης Ομπάμα-Νετανιάχου και στην καταδικαστική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Έτσι το Ισραήλ υπέστη μια ήττα μεγάλων διαστάσεων, η οποία φρενάρει τα γενικότερα επιθετικά σχέδιά του και ενισχύει το παλαιστινιακό κίνημα. Ήδη, ακόμα και η πουλημένη ηγεσία Αμπάς υποχρεώνεται να μιλάει για ενότητα με τη Χαμάς και σε όλο τον κόσμο ξαπλώνεται ένα νέο κύμα συμπαράστασης στους Παλαιστινίους και τους ηρωϊκούς έγκλειστους της Γάζας.
Ας περάσουμε όμως στον δεύτερο πρωταγωνιστή του δράματος, τη νεο-οθωμανική Τουρκία. Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν την Τουρκία ως τον μεγάλο κερδισμένο της σύγκρουσης, διότι έτσι αναβαθμίστηκε στα μάτια των Αράβων και των Παλαιστινίων. Ωστόσο εμείς, εκ προοιμίου, υποστηρίζουμε πως αυτή η σύγκρουση ανέδειξε και έναν δεύτερο ηττημένο, τη νεο-οθωμανική Τουρκία και την περιβόητη στρατηγική Ερντογάν-Νταβούτογλου! Ας δούμε γιατί:
Η Τουρκία, την τελευταία περίοδο, στα πλαίσια της εξασθένισης της αμερικανικής ηγεμονίας και αφού ήδη είχε καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση, προσπαθεί να καλύψει το κενό, αναδεικνυόμενη σε περιφερειακή υπερδύναμη, που παίζει μια πολιτική σε όλα τα ταμπλό. Άνοιγμα προς το Ισλάμ, τους Παλαιστινίους, ακόμα και το Ιράν από τη μία πλευρά και ταυτόχρονα διατήρηση των προνομιακών σχέσεων με τη Δύση την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ, ακόμα και το Ισραήλ, παρά τις επί μέρους αντιθέσεις, ως ο «εγγυητής» του Ισλάμ απέναντι στη Δύση. Όμως αυτή η στρατηγική προϋποθέτει πως αυτές οι δύο πτέρυγες δεν βρίσκονται σε ευθεία αντιπαράθεση μεταξύ τους, ώστε η Τουρκία να μπορεί να παίζει τον μεσολαβητή. Όταν βρίσκονται σε σύγκρουση θα υποχρεωθεί να επιλέξει και τότε η στρατηγική της επέκτασης προς όλες της κατευθύνσεις θα μπει σε κρίση. Και αυτό συνέβη με την αποστολή στη Γάζα.
Η Τουρκία ήθελε να εμφανιστεί ως προστάτης και συμπαραστάτης των Παλαιστινίων, χωρίς όμως να πάρει και μεγάλα ρίσκα μετωπικής σύγκρουσης με το Ισραήλ. Γι’ αυτό, παρ’ όλο που είχε διατυμπανίσει ότι στην αποστολή των τουρκικών πλοίων θα συμμετείχαν βουλευτές του κυβερνητικού ισλαμικού κόμματος, την τελευταία στιγμή ο Ερντογάν τους υποχρέωσε να αποσυρθούν.
Όμως τα πράγματα ξεπέρασαν τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Οι σιωνιστές επιτέθηκαν στα πλοία, Παλαιστίνιοι που βρίσκονταν στο τουρκικό πλοίο και Τούρκοι ακτιβιστές αντιστάθηκαν και τα πράγματα βγήκαν εκτός ελέγχου και τουρκικού κυβερνητικού σχεδιασμού: Η Τουρκία οδηγήθηκε σε διπλωματική σύγκρουση με το Ισραήλ!
Και προφανώς αυτή η σύγκρουση έχει δύο συνέπειες. Από τη μια πλευρά, μια θετική για την κυβέρνηση Ερντογάν, που εμφανίζεται ως ο προστάτης του Παλαιστινιακού λαού και των μουσουλμάνων, αλλά και μία βαθύτατα αρνητική. Οδηγεί την Τουρκία σε αντιπαράθεση με το παγκόσμιο σιωνιστικό λόμπι και πιθανώς τις ΗΠΑ, καθώς και σε εσωτερική αποδυνάμωση του Ερντογάν, μια και οι φιλοδυτικές και φιλοϊσραηλινές δυνάμεις θεωρούν ήδη πως το έχει παρατραβήξει σε μια ισλαμική κατεύθυνση. Επίσης το ότι η πολιτική Ερντογάν-Νταβούτογλου μοιάζει να μην «τραβάει» και στο εσωτερικό της Τουρκίας καταδεικνύεται και από δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε την Κυριακή, 30 Μαΐου και δείχνει το ισλαμικό κόμμα δεύτερο μετά τους κεμαλιστές, για πρώτη φορά μετά σχεδόν δέκα χρόνια! Και κάτι ακόμα, απολύτως σημαδιακό: Την ίδια μέρα που γινόταν η ισραηλινή επίθεση, ο τούρκικος στρατός είχε απώλειες τουλάχιστον εφτά νεκρούς και πολλούς τραυματίες οπό επίθεση Κούρδων με ρουκέτες στο λιμάνι της Αλεξανδρέττας, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί!
Κατά συνέπεια, η αντιπαράθεση Τουρκίας-Ισραήλ για την ηγεμονία στην περιοχή ξεπέρασε τα όρια που είχαν θέσει αυτοί οι δύο άσπονδοι πυλώνες του φιλοδυτικού άξονα στην περιοχή.
Και αυτό υπήρξε συνέπεια της παρέμβασης ενός τρίτου πρωταγωνιστή, του κινήματος του παλαιστινιακού λαού και του κινήματος της αλληλεγγύης. Που απέδειξε πως η αντίσταση και η επιμονή μπορεί να είναι όχι απλώς αποδοτική, αλλά να έχει συνέπειες κυριολεκτικά πλανητικής σημασίας, οδηγώντας σε κρίση τόσο τον βασικό άξονα της δυτικής ηγεμονίας στην περιοχή, τον άξονα Τουρκίας-Ισραήλ, όσο και σε ενίσχυση των δυνάμεων της αντίστασης. Και επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο αποδείχτηκαν για άλλη μια φορά ανίκανες και ενδοτικές, χάνοντας την ευκαιρία να αναδειχθούν σε υπολογίσιμο παράγοντα στην περιοχή, τον ελληνικό λαό και τα συμφέροντά του ανέλαβαν να τα εκπροσωπήσουν οι Έλληνες που με τόση επιμονή εδώ και χρόνια πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του δικτύου αλληλεγγύης στους έγκλειστους αγωνιστές της Γάζας. Αυτοί είναι οι μόνοι που έσωσαν την τιμή και το ελληνικό όνομα μεταξύ των αραβικών λαών, τη στιγμή που η επίσημη Ελλάδα και η Κύπρος καταρρέουν και διπλωματικά.
Οι σύντροφοί μας, τόσο του Άρδην, ο Θανάσης Τζιούμπας, ο Νίκος Βαλκάνος, και όλοι οι άλλοι, με προεξάρχοντα τον ρόλο του Βαγγέλη Πισσία, του Μιχάλη Κτιστόπουλου, του Τάκη Πολίτη και όλων των άλλων, καθώς και των φίλων δημοσιογράφων, της Μαρίας Ψαρρά και του Άρη Χατζηστεφάνου, απέδειξαν πως η Ελλάδα δεν έχει πάψει να βγάζει και αγωνιστές -δεν παράγει μόνο τον Γιωργάκη τον Δρούτσα, τον Χριστόφια και τους εμπρηστές βιβλιοπωλείων…
Περιοδικό Άρδην - Εφημερίδα Ρήξη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου