Η 5η του Μάη ήταν μέρα χαράς και μέρα πένθους.
ΧΑΡΑΣ γιατί μετά από μεγάλο διάστημα αδράνειας εκατοντάδες χιλιάδες συνολικά εργάτες, μισθωτοί και συνταξιούχοι ξεχύθηκαν στους δρόμους σε όλες τις πόλεις.
Ενώ μέχρι τότε οι αλλεπάλληλες ανακοινώσεις μέτρων από την κυβέρνηση-υπάλληλο των τραπεζών προκαλούσε μόνο υποτονικές αντιδράσεις, με το τελευταίο πακέτο επίθεσης σε μισθούς-συντάξεις-ωράριο, το ποτήρι ξεχείλισε. Στην Αθήνα μια επιθετική διαδήλωση 150.000 εξοργισμένων, με έντονα συγκρουσιακό χαρακτήρα, έδινε για ώρες μάχη για να εισβάλει στη βουλή με κακές διαθέσεις. Ηλικιωμένες γυναίκες μαζί με γέρους συνταξιούχους πέταγαν πέτρες στις κρατικές συμμορίες χέρι χέρι με μεσόκοπους υπάλληλους, νέους εργάτες και άνεργους. Τα μάτια και οι καρδιές των προλετάριων της Ευρώπης και όλου του κόσμου ήταν στραμμένα στους δρόμους της Αθήνας. Και όχι μόνο των προλετάριων. Οι κυβερνήτες και οι τραπεζίτες της Ευρώπης, ανήσυχοι, ανοικτά εκφράζανε τους φόβους τους για πυροδότηση εξέγερσης σε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία. Το ενδεχόμενο να ανατραπούν τα σχέδια των αρχουσών τάξεων της Ευρώπης φαινόταν ρεαλιστικό.
Εκείνο το απόγευμα της 5ης του Μάη 2010 παίζονταν πολλά. Και όλα ήταν πιθανά.
Συνέβη το χειρότερο. .Ήρθε το σοκ και το πένθος.
ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ: Τρείς υπάλληλοι δολοφονήθηκαν μέσα σε μια τράπεζα.
Δεν ξέρουμε και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι σόι καθάρματα ήταν αυτοί που έκαψαν τρείς ανθρώπους ζωντανούς.
Υπάρχουν οι βαλτοί. Πάντα υπήρχαν. Και δεν θα ήταν η πρώτη φορά που το ελληνικό κράτος στήνει ένα έγκλημα όταν αυτό το βολεύει.
Υπάρχουν και οι ηλίθιοι. Ηλίθιοι που δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι μπορεί να καούν άνθρωποι. Ή ηλίθιοι, που κάποιοι βαλτοί τους φουσκώνουν τα μυαλά
Υπάρχουν κι’ οι ασυνείδητοι. Που λίγο θα νοιαστούν για την πιθανότητα να κινδυνέψει κάποιος.
Υπάρχουν και οι μισάνθρωποι, οι θρασύδειλοι, οι κολλημένοι στο φετιχισμό της βίας και στον ελιτισμό της αυτοαναφορικότητας, οι τρείς και ο κούκος αυτοχρισμένοι «πρωτοπορία», αυτοί που δεν πατάν σε συνέλευση, περιφρονούν τις συνελεύσεις και τις αποφάσεις τους, το τι συμφωνήθηκε για την κάθε πορεία, αν θα είναι συγκρουσιακή ή όχι, αν θα σπάσει και αν θα κάψει τι θα σπάσει και τι θα κάψει, τι δεν θα σπάσει και τι δεν θα κάψει, τη φροντίδα να μην αδικηθεί κανείς, την επίμονη φροντίδα να μην κινδυνέψει κανείς αθώος.
Όποιοι κι’ αν ήταν, ό,τι κι’ αν ήταν αυτοί οι τρείς ή τέσσερεις που κάψανε τους τρείς υπάλληλους, εκτός από την δολοφονία κατάφεραν και άλλα πράγματα:
- Δώσανε τροφή στους ρουφιάνους των καναλιών να ρίχνουν λάσπη σε συλλογικότητες και καταλήψεις.
- Βάλανε βούτυρο στο ψωμί του κάθε υπουργού μπάτσων να ενοχοποιεί ένα ολόκληρο κίνημα.
- Βοηθήσανε το κάθε ΚΚΕ να προβοκατορολογεί για ένα ολόκληρο πολιτικοκοινωνικό κίνημα.
- Ενεργοποίησαν συντηρητικά αντανακλαστικά τμημάτων της κοινωνίας στέλνοντάς την σπίτι της ή ακόμα χειρότερα στην αγκαλιά μπάτσων και φασιστών.
- Δυσφημήσανε την πρακτική της σύγκρουσης με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
- Τέλος μαχαίρωσαν πισώπλατα ένα κίνημα πάνω στην γέννησή του. Αν αφού ανακοινώθηκαν τα τελευταία μέτρα τόσο μεγάλο οργισμένο πλήθος ξεχύθηκε στους δρόμους, την άλλη μέρα που θα τα ψήφιζαν στην βουλή, όλοι, εχθροί και φίλοι, ήξεραν ότι το πλήθος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, πολύ πιο οργισμένο. Την άλλη μέρα όμως μετά το σοκ των θανάτων, ελάχιστοι βγήκαν στους δρόμους. Μαζί με τρείς ζωές, μια ιστορική ευκαιρία χάθηκε.
Η αναγκαιότητα για εξέγερση, η αναγκαιότητα για επανάσταση, όχι απλώς συνεχίζει να υπάρχει αλλά κάθε μέρα που περνά γίνεται και πιο επιτακτική γιατί κράτος και κεφάλαιο γίνονται όλο και πιο επιθετικά.
Ο κόσμος μούδιασε στις 5 του Μάη, αλλά θα ξαναβγεί στους δρόμους.
Τότε, και μέχρι τότε, κάθε άτομο, κάθε συλλογικότητα, κάθε πολιτικός χώρος, κάθε διαδήλωση, πρέπει να υπερασπίζει και να περιφρουρεί την συλλογικότητα, τον πολιτικό χώρο, τη διαδήλωση, το ευρύτερο κίνημα από βαλτούς, ηλίθιους, ασυνειδήτους, μισάνθρωπους, θρασύδειλους, κολλημένους, αυτοχρισμένες «πρωτοπορίες», περιφρονητές συλλογικών αποφάσεων.
Ο αγώνας συνεχίζεται.
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου