Κόντρα στον οπορτουνισμό του ΚΚΕ

η ανάλυση ενός αριστερού κνίτη στο ιντυμίντια

Κόντρα στον οπορτουνισμό του ΚΚΕ

Οπως, πολλοί άλλοι, έτσι κι εγώ πίστευα ότι διαμορφώνονταν σταδιακά αλλά σταθερά οι όροι να αλλάξει το κόμμα, να γίνει ξανά επαναστατικό. Η συμμετοχή της ΚΝΕ στις καταλήψεις το 2007, η αποδοχή της σταλινικής περιόδου ως καταρχήν θετική για την σοσιαλιστική οικοδόμηση και η καταδίκη του εικοστού συνεδρίου και του χρουτσοφισμού ήταν για μένα βήματα σε ελπιδοφόρα κατεύθυνση. Αλλά τώρα, όταν το ΚΚΕ στηρίζει ανοιχτά την Κυβέρνηση ενάντια στην εξέγερση της νεολαίας, δεν τρέφω πλέον αυταπάτες. Δεν μπορεί όλα τα ξένα μέσα να μιλούν για εξέγερση, και εδώ η Παπαρήγα να μιλάει για καταστροφές που υποκινούν και προκαλούν ξένα κέντρα (!). Είναι δυνατόν να τα λέμε αυτά ως κομμουνιστές; Δηλαδή, ποιος είναι ο υποτιθέμενος εχθρός των ξένων κέντρων; Η "λαϊκή κυβέρνηση" του Καραμανλή; Ξέρω, ξέρω, το εργατικό κίνημα είναι υποτίθεται ο εχθρός, που θα δεχτεί όξυνση της καταστολής!! Αυτά τα λέμε μεταξύ μας, μέσα στο κόμμα, έξω φαίνεται ότι στηρίζουμε ξεκάθαρα την Κυβέρνηση, και υιοθετούμε τα σενάρια συνωμοσίας ενάντια στην διεφθαρμένη κυβέρνηση των βατοπεδινών.
Αλλωστε, κάθε δυναμικός αγώνας που ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας του συστήματος μπορεί να προκαλέσει την όξυνση της καταστολής. Εμείς θα είμαστε γι αυτό το λόγο ενάντια σε τέτοιους αγώνες; Είναι αυτή λογική κομμουνιστών, που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό;
Δεν μπορεί γ.γ. του ΚΚΕ να εμφανίζεται πιο δεξιά και από το Σύριζα. Με αυτή την πολιτική, το κόμμα εξιλεώνει τον Αλαβάνο, το 65ωρο που στήριξε ο Σύριζα, την αντιεργατική πολιτική του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας, τους βασικούς πυλώνες της αντιεργατικής λαίλαπας.
Πίστευα, ότι στην πορεία όξυνσης της ταξικής πάλης, της οικονομικής κρίσης βοηθούσης, τα μικροαστικά στοιχεία του κόμματος θα υποτάσσονταν στα προλεταριακά. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το κόμμα απολογείται στους νοικοκυραίους. Στα μικρομεσαία στρώματα και στα πιο συντηρητικά κομμάτια της εργατικής τάξης.
Ο Λένιν έλεγε ότι η εργατική τάξη οφείλει να οξύνει την οικονομική κρίση, να την μετατρέψει σε επαναστατική κατάσταση. Αντιθέτως, το ΚΚΕ στηρίζει την αστική ομαλότητα. Ο καθένας μας το διακρίνει αυτό, το βλέπει. Η μπάλα έχει χαθεί.
Εχω μεγάλη οργή μέσα μου για την κατάντια του ΚΚΕ, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός ότι "αντρώθηκα" μέσα στην ΚΝΕ. Οτι εκεί έμαθα να αγωνίζομαι, να προβληματίζομαι, να οργίζομαι για την ταξική εκμετάλλευση, να μελετώ τον Λένιν, κι αυτόν θεωρώ μοναδικό μου δάσκαλο, δασκαλο όλων μας.
Δεν ξεχνώ λοιπόν ότι ο Λένιν έκανε το μεγάλο βήμα και διέσπασε το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα στη Ρωσσία. Οτι έφυγε από το κόμμα για να υπερασπιστεί τις επαναστατικές-κομμουνιστικές τους απόψεις, ότι κάλεσε τους συντρόφους του να κάνουν το ίδιο, πολεμώντας τον οπορτουνισμό. "Ενας καλός πόλεμος είναι προτιμότερος από μια κακή ειρήνη", έλεγε ο Λένιν στο "Τι να κάνουμε".
Αυτό πιστεύω, ότι οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς τώρα. Οσοι αριστεροί κνίτες, όσοι αριστεροί κουκουέδες και είμαστε πολλοί, δεν υιοθετούμε την πολιτική του κόμματος. Οσοι μεταξύ μας την καταδικάζουμε, αλλά "προς τα έξω" αναγκαζόμαστε να την υπερασπιζόμαστε, για να μην διαγραφούμε. Η ώρα έχει έρθει.
Αν με αυτά τα γεγονότα, με την νεολαιίστικη έκρηξη δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό το βήμα, πότε θα το κάνουμε; Οταν η κρίση θα αρχίσει να αφανίζει από την πείνα τις εργατογειτονιές;
Δεν είμαι σε φράξια, ούτε είμαι στέλεχος. Ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω με όσους περισσότερους συντρόφους μπορώ, είναι από εδώ. Δυστυχώς, και το ξέρετε όλοι σας πολύ καλά. Ξέρω ότι πολλοί συμμερίζεστε τον προβληματισμό μου, άλλοι πάλι εμμένετε στις αυταπάτες. Ας δώσουμε την μάχη, πρέπει να την δώσουμε.