ΠΟΙΟΙ ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ - ΠΟΤΕ ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

(Σύλλογος Π.Ε. Δ.Γληνός)

(Κινήσεις – Παρεμβάσεις – Συσπειρώσεις)

ΠΟΙΟΙ ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ - ΠΟΤΕ ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ

ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

1. Ας θυμηθούμε…

Το 1973 τις ημέρες του Πολυτεχνείου… Ας τις θυμηθούμε όχι με τις δικαιωμένες ιστορικά και πολιτικά απόψεις που έχουμε σήμερα. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα την ώρα που διαμορφώνονταν οι πολιτικές απόψεις και οι συμβολισμοί.

Τότε θα θυμηθούμε ότι κάηκε η Αθήνα ενάντια στη χούντα, ενάντια στην αμερικανοκρατία, ενάντια στην καταστολή και την ανελευθερία., με το αίτημα που διαμορφώθηκε, μέσα στη ροή των κοινωνικών εξελίξεων, για μια νέα κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη χώρα. Την ίδια ώρα που καίγονταν τα υλικά αγαθά αλλά και οι καρδιές, με μια φλόγα που φτάνει ως τις μέρες μας, η μέση συνείδηση, τα κοινωνικά στρώματα που βρίσκονταν σε πολιτική αμηχανία για το τι μέλλει γενεσθαι, ήταν πιο πολύ ευάλωτα στις αντιλήψεις για «αλήτες», για «αναρχικούς», για την ανάγκη να επιβληθεί η «ηρεμία και η τάξη».

35 χρόνια μετά ο βαθύς ταξικός και κοινωνικός διχασμός που δημιούργησαν οι πολιτικές των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας, η βίαιη περιθωριοποίηση μεγάλων κομματιών της νεολαίας και εργαζομένων, οι βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και οι συνέπειές της πάνω στους ανθρώπους, έχουν διαμορφώσει τους όρους για μια γενικευμένη κοινωνική αναταραχή.

Απ’ τη μια, το πολιτικό σύστημα δέχεται τριγμούς αφού όλα τα κόμματα του πολιτικού συστήματος, από τα κοινοβουλευτικά έως και όλες τις εκδοχές της αριστεράς, δεν μπορούν να ενσωματώσουν, ούτε να καρπωθούν την ογκούμενη και υπόγεια κοινωνική αγανάκτηση.

Τα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα πιο πολύ εκφράζουν την δυνατότητα συναίνεσης και συνδιαλλαγής των κομμάτων του πολιτικού συστήματος, παρά ζωντανές διεργασίες στη βάση των εργαζόμενων ανθρώπων. Τα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα έχουν γίνει κομμάτι του πολιτικού συστήματος, παράγουν κρατικούς συνδικαλιστές, διαμορφώνουν επικράτειες κοινού τόπου και κοινής γνώμης, και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να διαμορφώσουν όρους όπου οι πραγματικές διεργασίες στη βάση των εργαζομένων να βρίσκουν δρόμους έκφρασης και πραγμάτωσής τους.

Απ’ την άλλη οι καρδιές των ανθρώπων νιώθουν την ανάγκη να γίνει κάτι που θα αλλάξει τα πράγματα, αλλά με δυσκολία μπαίνουν στη διαδικασία να γίνουν οι ίδιοι μέτοχοι των εξελίξεων.

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει με τον ίδιο τρόπο

Κανένας δεν μπορεί να βρει δρόμο για αλλαγή, και ποια αλλαγή ;

Η αργή διαδικασία μιας νέας μεταπολίτευσης εξελίσσεται.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό που φαινόταν ατσάλινος, ακυρίευτος πύργος, εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μια πρωτοφανής εξέγερση της νεολαίας και όλων όσων νιώθουν την αθλιότητα που έχει οδηγήσει η κατεστημένη τάξη πραγμάτων.

Οι «άθλιοι» των μητροπόλεων, οι άνεργοι και συμβασιούχοι των 400€, οι εργάτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα αυτοί και τα παιδιά τους γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα τους κατηγοριοποιεί και τους επιλέγει, οι άνθρωποι που τρέχουν σε 2και 3 δουλειές για να καταφέρουν να επιζήσουν, χωρίς χρόνο και ανάσα για να ζήσουν, να γελάσουν με τους ανθρώπους τους, να χαρούν έστω και μια μικρή επιθυμία τους. Δίπλα τους άνθρωποι που σκέφτονται αγωνιούν και αγωνίζονται, μακριά από την αλλοτρίωση της διαχείρισης της καθημερινότητας.

Σε μια κοινωνία που σκοτώνει τη φαντασία μας, μας κάνει να φτύνουμε τη μιζέρια μας, να φοβόμαστε το διπλανό μας, παρακολουθούμενοι από χιλιάδες κάμερες, πολιορκημένοι από τα αγαθά που μας σερβίρουν οι τηλεοπτικές διαφημίσεις, ανήμποροι να κάνουμε πραγματικότητα μια δημιουργική μας ιδέα γιατί μόνο οι «κουμπάροι», οι ημέτεροι και οι υποταγμένοι έχουν πρόσβαση στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Σε μια κοινωνία που έχει κάνει νόμο το πλιάτσικο των τραπεζών απέναντι στους ανθρώπους…

Που έχει κάνει πραγματικότητα το χάος και τη συμβολική δολοφονία των διαρκών εξεταστικών φραγμών…

Που έχει κάψει με τον πιο χυδαίο τρόπο, τη δυνατότητα του καθενός μας να ζει μόνο από τη δουλειά που επιλέγει να κάνει, μετατρέποντάς μας σε υποχείρια των τραπεζικών δανείων…

Που έχει διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικού και συλλογικού δικαιώματος, μετατρέποντας τη γνώση σε απόγνωση κάποιων ευκαιριακών δεξιοτήτων και πιστοποιήσεων, που κάθε φορά ζητάει ο κόσμος της αγοράς…

Που θέλει να μετατρέψει την παιδεία, την υγεία και την ασφάλιση σε χώρους ιδιωτικών κερδών, ατομικής ισχύος και εξατομικευμένης ικανότητας, επιλεκτικό μηχανισμό για αυτούς που τα έχουν και μπορούν.

Αυτή είναι η τάξη και η ηρεμία που επιζητεί η κυβέρνηση.

Η τάξη της ευφορίας των τραπεζών πάνω στους ανθρώπους.

Η ηρεμία της τηλεοπτικής αποχαύνωσης και της δημιουργίας πλαστικών αναγκών

Η τάξη της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, της ιδιωτικοποίησης της υγείας, της ιδιωτικοποίησης της ασφάλισης.

Η ηρεμία του ρόλου του θεατή, μακριά από τους συλλογικούς αγώνες, την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση δικαιωμάτων.

2. Ο πρωθυπουργός επαναφέρει για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση το δόγμα του εσωτερικού εχθρού, ενάντια σε όσους αγωνίζονται και διεκδικούν. Στόχος τους «η πολιτική και κοινωνική απομόνωση των εχθρών της δημοκρατίας». Γιατί βέβαια είναι κατ’ αυτόν εχθροί της δημοκρατίας οι οργισμένοι μαθητές που πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα. Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι «ανέντιμοι» εκπαιδευτικοί που απεργούν. Είναι εχθροί της δημοκρατίας οι φοιτητές που ζητούν δημόσια παιδεία. Ενώ έχουν υψηλή θέση, στη δημοκρατία του, οι δολοφόνοι και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Έχουν υψηλή θέση οι Εφραίμ και το χρηματιστήριο που ληστεύει τα ταμεία μας και τις ζωές μας. Έχουν υψηλή θέση τα σκάνδαλα, οι δωροδωκίες, οι μίζες, οι αρπαχτές, οι ρεμούλες, τα golden boys και «τα δικά μας παιδιά».

Το ΠΑΣΟΚ, έρμαιο των επιλογών του και των δεσμεύσεών του απέναντι στα κέντρα εξουσίας, μακριά από την κοινωνική βάση που το έφερε στην εξουσία, απαντάει ανάβοντας κεράκια και μιλώντας για μια «ευνομούμενη κοινωνία, ενάντια στη βία, χωρίς βία». Μιλιά δε βγάζει για οποιοδήποτε αίτημα έχει διεκδικηθεί αγωνιστικά τα τελευταία χρόνια. Δε βγάζει μιλιά για τις λαϊκές ανάγκες. Δε βγάζει μιλιά για την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, τους μισθούς. Αντίθετα καλεί τους εξεγερμένους μαθητές και φοιτητές να επιστρέψουν στην κανονικότητα της αθλιότητας της εκπαίδευσης και της παιδείας που ζουν, ζητώντας τους να μην κάνουν καταλήψεις και να επιστρέψουν στην ηρεμία (δια των δηλώσεων του άλλου φέρελπι νέου κ. Βενιζέλου).Στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ, η ΠΑΣΚ δεν ψηφίζει μετά τις πρώτες ημέρες της εξέγερσης καμία απόφαση που να δίνει δυνατότητα στον κλάδο της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης να συμπορευτεί με τις εξελίξεις, αρνείται να συνενώσει ουσιαστικά τα αιτήματα ενάντια στην καταστολή με τα ζητήματα της παιδείας και την πάλη για μια γενικότερη αλλαγή πλεύσης από το άρμα του νεοφιλελευθερισμού και της συντηρητικής πολιτικής.

Το ΚΚΕ φοβάται την εξέγερση βλέποντάς την να το ξεπερνάει. Η εξέγερση στην πραγματικότητα ξεπερνάει τα κλισέ μιας επανάστασης που μοιάζει με την άγια νύχτα που περιμένουν ευλαβικά οι πιστοί, να την αποφασίσουν αυτοί που νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Μιας επανάστασης που γίνεται νέα θεολογία για το σταλινισμό, μιας επανάστασης που απαγορεύει σε ότι ανθρώπινα δημιουργικό, αιρετικό και γνήσιο να εκφραστεί. Πριν ένα μήνα σε αφίσα του για την κρίση το ΚΚΕ λέγοντας «να μην πληρώσουμε την κρίση τους», καλούσε σε ισχυρό ΚΚΕ. Καμιά αναφορά σε αγώνες, σε εργατικό κίνημα, σε λαϊκό παράγοντα. Τα τελευταία χρόνια, από τον 815 και μετά, καταδικάζει κάθε πρωτοβουλία που βρίσκεται έξω από τα πλαίσια της κομματικής του γραμμής. Βρέθηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο στις απεργίες των καθηγητών το 1989, το 1991, το 1997. Βρέθηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο στην απεργία των δασκάλων το 2006. Και σήμερα θεωρεί σημαντικότερο από το να μιλάει για τις αιτίες της εξέγερσης, να μιλάει για τους κουκουλοφόρους, παίρνοντας τα εύσημα του πολιτικού συστήματος και του ΛΑΟΣ. Προτιμάει να μην γίνονται καταλήψεις φοιτητών και στέλνει με απόφαση της Κ.Ε. τα μέλη του να καταλαμβάνουν σχολές για να μη γίνονται συνελεύσεις. Προτιμάει να μιλάει για συνομωσίες και «εξωγήινους», παρά να αναλύει την πραγματικότητα στη βάση της κοινωνικής επιστήμης και μιας μαρξιστικής προσέγγισης της ταξικής πάλης.

Βγαίνοντας από το πρωθυπουργικό γραφείο, αντί να καλέσει σε συστράτευση για να πέσει η κυβέρνηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και των δολοφονιών, προτίμησε να μιλήσει για την «υπόθαλψη εγκληματιών» και «συνομωσίες της αντίδρασης». Η Πανσπουδαστική Νο 8 ξαναγράφεται 35 χρόνια μετά για να φανερώσει την πλήρη ένταξη του επίσημου ΚΚΕ στο πολιτικό σύστημα. ΚΡΙΜΑ…

Είναι σαφές ότι γίνεται μια προσπάθεια μετατόπισης του πολιτικού συστήματος σε πιο δεξιά κατεύθυνση και την ίδια στιγμή ασκούνται φοβερές πιέσεις σε εκείνα τα τμήματά του που αντιστέκονται σε αυτό το σκηνικό. Σε αυτά τα πλαίσια οι παλινωδίες σε δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν ακριβώς τις πιέσεις που δέχονται και τις αντίστοιχες δεσμεύσεις τους. Η μετατόπιση των δηλώσεών τους σε πιο ψηφοθηρικές θέσεις επιβεβαιώνει και τη δική μας επιλογή, ως Παρεμβάσεις, να βρισκόμαστε εκτός κομματικών μηχανισμών και χώρων στις ατραπούς της αυτονομίας και της συλλογικής χειραφέτησης. Η τοποθέτησή μας για τα κόμματα της αριστεράς σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκει να δηλώσει ότι εμείς είμαστε οι «καλοί», αντίθετα έχει τη διάθεση της ουσιαστικής κριτικής και τοποθέτησης για τα τεκταινόμενα.

Όμως οι εκατοντάδες πολύμορφες καθημερινές δράσεις, οι χωρίς καθοδηγητικό κέντρο κινητοποιήσεις, οι χιλιάδες άνθρωποι που συμμετέχουν, δείχνουν ότι οι αγώνες για την ελευθερία και τις πραγματικές ανάγκες μπορούν να γίνονται και αλλιώς.

Οι αλλαγές στις δομές της εργασίας που τελέστηκαν τα τελευταία χρόνια, βάζουν σε κρίση και το παραδοσιακό σύστημα αντίστασης των ανθρώπων. Η λογική της εφαρμογής εμπράγματων θετικών προταγμάτων, η λογική της σύγκρουσης, η λογική της καθημερινής τοπικής δράσης, εμφανίζονται στο προσκήνιο ως εναλλακτικές δυνατότητες. Η λογική της κλασικής πολιτικής διεκδίκησης που μεταφράζεται σε αλλαγή συσχετισμών, δεν αρκεί, από μόνη της. Η λογική αυτή αντανακλά μια πολιτική αντίληψη που θεωρεί ότι στη σημερινή πολιτική αντιπαράθεση διαχωρίζονται τα μεγάλα και συνολικά διακυβεύματα από τις μικρές και άστοχες ενέργειες για ζητήματα που αδυνατούν να επικεντρώσουν σε μια συνολική αντιπαράθεση. Η αντίληψη αυτή αδυνατεί να κατανοήσει ότι κάθε πραγματικός αγώνας, πραγματικών ανθρώπων συνδέεται με τα κεντρικά σημεία της πολιτικής πάλης ακριβώς λόγω της ίδιας της ανάπτυξης της παγκοσμιοποίησης. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι οι καθημερινές μάχες είναι ικανές να αλλάξουν το τοπίο του συνολικού πολέμου. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι σήμερα χρειαζόμαστε όλες τις μορφές συνδικαλισμού που έχουν ιστορικά ανακύψει. Τόσο την αντίσταση και την γενική διεκδίκηση, όσο και την εφαρμογή στη ζωή θετικών διακυβευμάτων. Άρα αντανακλά στη ζωή την ίδια αμηχανία – αδυναμία να δώσουμε περιεχόμενο σε αυτά τα γενικά συνθήματα που διατυπώνονται, να τα νοηματοδοτήσουμε με πράξεις.

Έτσι από το γενικό διεκδικητικό πλαίσιο πρέπει να ορθώσουμε εκείνα τα κομβικά σημεία γύρω από τα οποία συνυπάρχουν οι δυνατότητες πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας, αντιστρατεύονται την ουσία της αναδιάρθρωσης και ταυτόχρονα δείχνουν στον κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας τον ορίζοντα της πραγματοποίησής τους.

Ένα πραγματικά ανεξάρτητο κοινωνικό κίνημα πρέπει να συνδυάζει την αντίσταση με την κατοχύρωση στην πράξη, να συνδυάζει την άρνηση με το θετικό πρόταγμα και την φαντασιακή θέσμιση.

Πρέπει να αξιοποιεί όλες τις κατηγορίες των μορφών πάλης. Και την αντίσταση που συνοδεύεται από την άρνηση αυτού που υλοποιούν οι κυρίαρχοι, και τη διεκδίκηση θετικών προταγμάτων, και την εφαρμογή στην πράξη, που συνδέεται με την ανυπακοή και το έμπρακτο.

Έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα πραγματικά νέου τύπου, που δεν θα περιορίζεται μόνο σε ηρωικές κορυφαίες στιγμές, αλλά θα αγκαλιάζει κάθε στιγμή και κάθε πλευρά της ζωής μας : στην τάξη, στο σύλλογο διδασκόντων, στο σχολείο, στο συνδικάτο, στον ελεύθερο χρόνο μας, στη διαδήλωση, στην κατάληψη, στην απεργία. Ένα κίνημα που θα δώσει ξανά νόημα στις λέξεις : κοινότητα, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, αγώνας, νίκη.

Μακριά από τις αρνητικές παραδόσεις και τα βαλτόνερα του επίσημου συνδικαλισμού, ένα τέτοιο κίνημα δεν έχει καμιά σχέση με την αντίληψη της «πρωτοπορίας» και της δράσης αυτών που «ξέρουν καλύτερα», αυτών που αποφασίζουν για τους άλλους, αυτών που δρουν στις πλάτες των άλλων, χρησιμοποιώντας τους, θεωρώντας τους ως πολιτικό κεφάλαιο, που οι ειδικοί της πολιτικής και του συνδικαλισμού έχουν κάθε δικαίωμα να τους αξιοποιούν κατά βούληση. Μιλάμε για ένα κίνημα, και ταυτόχρονα μια διάχυτη κίνηση μέσα στην εκπαίδευση και την κοινωνία, με κομβικά σημεία, με δράση σε διαφορετικές όψεις της καθημερινής ζωής, όπου οι μερικοί και σύμφωνοι με τα ενδιαφέροντα του καθενός αγώνες, θα συνθέτονται με τους αγώνες των υπολοίπων και θα εμπλουτίζονται αμοιβαία. Όχι μια οργάνωση που θα βυθιστεί στη γραφειοκρατία και τους ρόλους. Όχι κέντρα λήψης αποφάσεων και ιεραρχίες. Όχι πολιτικές ομάδες και φωτισμένους θεωρητικούς που τα ξέρουν όλα και «κατεβάζουν τη γραμμή». Η συνείδηση ενός κινήματος βαθαίνει και κατακτιέται μέσα από τη δράση. Όχι ιδεολογική χειραγώγηση αλλά συλλογική ανάπτυξη θεωρίας – δράσης μέσα από την «αντιπρωτοποριακή» πρακτική. Όχι οργάνωση της απελπισίας σε μικρούς πυρήνες κρούσης, αλλά οργάνωση της ελπίδας σε πολλαπλούς και αλληλέγγυους σχηματισμούς σύγκρουσης και δημιουργίας. Όχι μια πολιτική οργάνωση που αναλαμβάνει να «κάνει την πολιτική» για όλους μας, αλλά μια νέα κοινωνική οργάνωση στα σπάργανα, όπου μέσα από την καθημερινότητα, τα προτάγματα, τους αγώνες, τις νέες σχέσεις, ασκεί πολιτική πραγματώνοντας μια νέα πολιτική πρόταση. Την αυτοοργάνωση.

3. Όλοι οι μηχανισμοί των κρατούντων ενεργοποίησαν όλες τις μεθόδους καταστολής και ενσωμάτωσης της εξέγερσης της νεολαίας. Ξεκίνησαν εκμεταλλευόμενοι τις καταστροφές που προξενήθηκαν, αγνοώντας τις αιτίες τους, διευρύνοντάς τες, (όπως στην περίπτωση της καμμένης Πρυτανείας και στον Κ. Μαρούση επί κυβέρνησης Μητσοτάκη) και προσπερνώντας οποιαδήποτε ανάλυσή τους, μόνο και μόνο για να εμφανίσουν την «αλητεία» των δρόμων έναντι της τάξης των κυβερνώντων. Σε αυτά έχουμε να δηλώσουμε ότι είχε απαντήσει ο Πικάσο σε Γερμανό αξιωματούχο όταν είδε τη Γκουέρνικα (Τον πίνακα που αποθανατίζει το βομβαρδισμό της πόλης Γκουέρνικα από τους φασίστες). Ρώτησε τον Πικάσο «Εσείς το κάνατε» και ο Πικάσο του απάντησε «Όχι, εσείς.» Η εικόνα της πόλης είναι καθρέφτισμα της ζωής μας θα έλεγε η κοινωνική ψυχολογία, με τον ίδιο τρόπο που η πανκ μουσική αποτύπωνε την περιθωριοποίηση στην οποία μας οδηγούν. Με τον ίδιο τρόπο που οι Γερμανοί ζωγράφοι του μεσοπολέμου αποτύπωναν τη φρίκη του Α’ παγκοσμίου πολέμου, με σοκαριστικό τρόπο. Ας κοιτάξουμε σε αυτό τον καθρέφτη που μας δημιούργησε η οργή της νεολαίας και των ανθρώπων. Ας κοιτάξουμε για να δούμε τον απογυμνωμένο μας εαυτό χωρίς τις επιφάσεις και τα ψεύδη της κοινωνίας που μας περιβάλλει.

Συνέχισαν με την προσπάθεια καλλιέργειας στην κοινή γνώμη διαφόρων θεωριών συνομωσίας κατά της «κυβέρνησης» κατά της «Ελλάδας», κατά της «δημοκρατίας». Σε αυτές τις θεωρίες επιστράτευσαν υπέρ του καραμανλή αυτούς που μερικά χρόνια πριν είχαν λογότυπο στην εφημερίδα τους τη λεζάντα «αυτή που γκρέμισε τον καραμανλισμό». Βρες πώς αλλάζουν οι καιροί… Στο ίδιο κλίμα συνομωσίας και ο Περισσός μόνο επίθεση εξωγήινων δεν σκαρφίστηκε να διατυπώσει.

Αμέσως μετά ακολούθησαν οι προσπάθειες ενσωμάτωσης των κινημάτων και της νεολαίας, από όλους τους επίσημους κύκλους, οι οποίοι αναγνωρίζουν τη «δίκαια οργή τους», αλλά υπόσχονται πως θα αλλάξουν ρότα. Ας θυμηθούμε τη στάση της κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της δικής μας απεργίας το 2006. Την απαξίωση, το χλευασμό, τη βία, την απομόνωση στο όνομα των παιδιών, τους εξαγριωμένους «γονείς» των καναλιών…

Στη συνέχεια προχώρησαν στη συκοφαντία του δολοφονημένου Αλέξη και της οικογένειάς του. Αντίστοιχα είχαν πράξει και με τη δολοφονία του Μ. καλτεζά. Οι αχρείοι…

Τέλος προχωρούν στην ανοιχτή τρομοκρατία και τη βία. Εκατοντάδες τόνοι χημικών έχουν πέσει σε ευθεία βολή στα πρόσωπα των διαδηλωτών, έχουν χτυπηθεί μέλη των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, συλλαμβάνονται χωρίς κανένα λόγο 14χρονα παιδιά, αποκόπτονται είσοδοι του μετρό, καταλαμβάνονται περιοχές ολόκληρες… Ο λαός της Αθήνας είχε να ζήσει τέτοια σκηνικά από την εποχή της γερμανικής κατοχής και την περίοδο της χούντας.

Σε αυτά τα πλαίσια ενεργοποιούνται και φασιστικές ομάδες που συνδράμουν όπου μπορούν μαζί με τις δυνάμεις καταστολής εναντίον φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων. Να θυμίσουμε ότι η ενεργοποίηση αυτών των μηχανισμών οδήγησε στη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα, όπως παλαιότερα στη δολοφονία του Λαμπράκη και του Πέτρουλα.

4. Εμείς οι δάσκαλοι δεν πρέπει να σιωπήσουμε. Όπως σε όλες τις κρίσιμες ιστορικές στιγμές βρεθήκαμε από την πλευρά του λαού και των αγώνων του, έτσι πρέπει να πράξουμε και τώρα. Να καταθέσουμε στο κίνημα όλες τις πλευρές που από τη δικιά μας εμπειρία και εργασία διαμορφώνουν το κοινωνικό πλαίσιο που μας κάνει να ασφυκτιούμε. Να μετέχουμε στη διεύρυνση του ξεσηκωμού όχι μόνο ως συμπαραστάτες απ’ έξω, αλλά ως μετέχοντες από την εσωτερική ανάγκη των δικών μας θετικών προταγμάτων.

Τα ζητήματα ενάντια στην κρατική καταστολή και τη δράση της αστυνομίας, μαζί με τα ζητήματα της κατοχύρωσης της συλλογικής ελευθερίας στο σχολείο, ενάντια σε όλους τους θεσμούς καταστολής της.

Τα ζητήματα για μια απελευθερωμένη γνώση, ενάντια στα βιβλία της αγοράς και την προσαρμογή της εκπαίδευσης στη λογική των δεξιοτήτων που επιζητεί ο θρυμματισμένος κόσμος των αναδιαρθρώσεων, της ανασφάλιστης και ανασφαλούς εργασίας. Για το σχολείο των όλων και των ίσων.

Τα ζητήματα για μια σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους, χωρίς ωρομισθίες και συμβασιούχους.

Τα ζητήματα του να ζούμε όλοι απ’ τη δουλειά μας.

Ας σκεφτούμε. Είναι η στιγμή που μπορεί να κινηθεί η κοινωνία.

Σε άλλη περίπτωση, η επόμενη μέρα θα είναι χειρότερη από πριν.

Οι τράπεζες θα συνεχίσουν το ανθρωποβόρο έργο τους.

Εμείς θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα φροντιστήρια, τα φάρμακα, τα ληστρικά δάνεια, τους υπέρογκους φόρους…

Εμείς θα βλέπουμε τα παιδιά μας να μένουν χωρίς δουλειά, να μένουν χωρίς φαντασία σε ένα κόσμο που θα επιλέγει τα όνειρά τους….

Τα γεγονότα που διαδραματίζονται μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, από πυρά των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, φανερώνουν με τον πιο επιτακτικό τρόπο την ανάγκη να πέσει η κυβέρνηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Αν όλα όσα έγιναν μέχρι σήμερα δεν αποτελέσουν το εφαλτήριο για την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, τότε είναι σαφής ό κίνδυνος να έχουμε μια νέα συντηρητική συσπείρωση κοινωνικών ομάδων (τύπου Σαρκοζί στη Γαλλία), που θα ανοίξει το δρόμο για όλες τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που δεν έχουν καταφέρει να περάσουν μέχρι σήμερα.

Οι Σύλλογοι των εκπαιδευτικών πέρα από τη συμμετοχή τους στις πολύμορφες δράσεις των κινημάτων, οφείλουν να ανοίξουν μια πλατιά δράση στις γειτονιές και στα σχολεία με τους γονείς και να διαμορφώνουν επιτροπές αγώνα και πρωτοβουλιών.

Να στηθούν παντού επιτροπές με σωματεία, φορείς, μαθητές και να εκδώσουν υλικά προς την κοινωνία.

Να μην αφήσουμε την κοινωνική πραγματικότητα έξω από τους τοίχους των σχολείων. Η ευθύνη είναι και δική μας για το τι θα κατανοήσουν οι μαθητές μας. Να προχωρήσουμε μαζικά σε αντιμαθήματα μέσα στα σχολεία, όπως κάναμε την περίοδο της αμερικάνικης εισβολής στο Ιράκ.

Καλούμε τη ΔΟΕ να αποφασίσει άμεσα την κήρυξη 24ωρης απεργίας για την Πέμπτη 18/12/2008 και να καλέσει τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ σε πανεργατική, πανελλαδική απεργία.

Καλούμε τη ΔΟΕ να συγκαλέσει άμεσα σύσκεψη των Ομοσπονδιών (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ, ΟΤΑ, ΥΓΕΙΑΣ) για να συντονίσουν τη δράση τους με τις παραπάνω κατευθύνσεις.

Η κυβέρνηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και του αίματος, της λιτότητας και της καταστολής, μπορεί και πρέπει να ανατραπεί από μαζικούς αγώνες.

ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΛΕΦΤΑ, ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΜΕΡΕΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.