Απών από τις νομικές διαδικασίες, παρών στους ταξικούς αγώνες

Σε αγώνα δρόμου επιδόθηκαν οι συνήγοροι των φυλακισμένων για την υπόθεση της 17Ν, προκειμένου να προλάβουν να καταθέσουν αναιρέσεις στον Αρειο Πάγο, για μια απόφαση που το σκεπτικό της ξεπερνά τις 2.000 σελίδες και που το Εφετείο τους παρέδωσε με μια βδομάδα καθυστέρηση, την οποία δεν αφαίρεσε από την προθεσμία. Αναιρέσεις υπέβαλαν οι Σάββας, Χριστόδουλος και Βασίλης Ξηρός, ο Ηρ. Κωστάρης, ο Α. Γιωτόπουλος, ο Β. Τζωρτζάτος, ο Π. Τσελέντης και ο Κ. Τέλιος. Δεν υπέβαλαν ο Κ. Καρατσώλης (κοντεύει να εκτίσει την ποινή του και το πολύ σ’ ένα χρόνο θα αποφυλακιστεί) και ο Δ. Κουφοντίνας.

Ο Δ. Κουφοντίνας μένει πιστός στη στάση που εξαρχής κράτησε. Στάση απόλυτης αδιαφορίας για την ποινική μεταχείριση που θα του επεφύλασσαν και συμμετοχής στις δίκες μόνο στο βαθμό που μπορούσε να τις μετατρέψει σε πολιτικές μάχες. Τη σημερινή του στάση ουσιαστικά την είχε προδιαγράψει πολλές φορές στο παρελθόν. Ζητήσαμε από τον φυλακισμένο αγωνιστή μια δήλωση γι’ αυτή του τη στάση, μας την υπαγόρευσε από το τηλέφωνο και την παραθέτουμε ολόκληρη.

Η Δικαιοσύνη είναι σαν το φίδι:
δαγκώνει τους ξυπόλυτους*

Ιδιαίτερα όταν οι ξυπόλυτοι τόλμησαν να θίξουν τα όσια και τα ιερά του συστήματος, όταν διέπραξαν το έγκλημα καθοσιώσεως να επιτεθούν στον πυρήνα της αστικής εξουσίας, τότε δεν μπορούν να περιμένουν «δικαιοσύνη». Επειδή, απλά, στην ταξική κοινωνία και μάλιστα στα ζητήματα που αφορούν μια κορυφαία στιγμή του κοινωνικού πολέμου, η Δικαιοσύνη δεν είναι ουδέτερη, έχει πρόσημο. Οι ειδικοί δικαστές στις πολιτικές δίκες απεκδύονται τον μανδύα της ουδετερότητας, αυτοαποκαλύπτονται, είναι υποχρεωμένοι από τη φύση και τη θέση τους να δικάσουν με βάση τον υπέρτατο νόμο: την ασφάλεια και τη διαιώνιση του κοινωνικού συστήματος.

Οι πολιτικές δίκες –και οι δίκες για την υπόθεση της 17Ν ήταν κατεξοχήν πολιτικές δίκες– είναι πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, πεδίο πολιτικής και ιδεολογικής μάχης. Οταν μια πολιτική δίκη «νομικοποιείται», όταν ο πολιτικός κρατούμενος προκρίνει ως κύριο στοιχείο αντιπαράθεσης με τους διώκτες του το νομικό πεδίο εις βάρος του πολιτικού, απλώς αυτοαναιρείται ως πολιτικό υποκείμενο.

Οσο με αφορά, ως εκπρόσωπο της Ε.Ο. 17Ν στη δίκη, ο κύκλος των δικών ως πεδίο σύγκρουσης με το καθεστώς έκλεισε. Ο απολογισμός αυτής της μάχης είναι μια άλλη υπόθεση που δεν αφορά αυτό το σημείο.

Απορρίπτω την προσφυγή στον Αρειο Πάγο καθεαυτή, επειδή δεν μπορώ να πάω ο ίδιος εκεί, επειδή εκεί είναι το πεδίο δράσης των δικηγόρων και των αποκλειστικά νομικών αντιπαραθέσεων. Ο Αρειος Πάγος ως θεσμός είναι ένας νομιμοποιητικός θεσμός των δικαστικών αποφάσεων πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η προσφυγή μου εκεί θα σήμαινε ότι αποδέχομαι πως το σύστημα μπορεί να αυτοαναιρεθεί. Οτι μπορεί να διορθώσει τις «αδυναμίες» των δικαστικών αποφάσεων. Ποτέ αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Αρκεί να θυμηθούμε μια ελάσσονος σημασίας υπόθεση, την υπόθεση Πολκ, όπου μάταια κορυφαίοι νομικοί, επί μια πεντηκονταετία, ζητούν αναψηλάφιση της δίκης και πάντα αυτό απορρίπτεται.

Απορρίπτω, επίσης, την προσφυγή στον Αρειο Πάγο ως βαθμίδα για την προσφυγή στο ΕΔΔΑ. Γιατί αυτό αποτελεί όργανο των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ, ένα ακόμη ιμπεριαλιστικό ταξικό δικαστήριο, ένα εκτελεστικό όργανο των ισχυρών, που λειτουργεί στη βάση καθαρά πολιτικών επιλογών. Ενα πολιτικό εργαλείο και εργαστήρι αναμόρφωσης και αποδοχής ερμηνειών παλαιών και απροσάρμοστων δομών και επιταγών του δικαίου των ισχυρών. Ενα εργαλείο και εργαστήρι παραγωγής και διαμόρφωσης νέων ερμηνειών της εφαρμογής Δικαίου και Δικαιοσύνης της αγοράς, σύμφωνα με τις επιταγές και επιλογές της παγκοσμιοποιημένης νέας τάξης, σύμφωνα με τις επιταγές του λεγόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Ενδεικτική του ρόλου του ΕΔΔΑ είναι η απόφασή του για την υπόθεση του συντρόφου Κάρλος, για ένα ελάσσονος σημασίας ζήτημα, τις συνθήκες κράτησής του σε αυστηρή απομόνωση, σε ένα μικροσκοπικό κελί και τον «προαυλισμό» του σ’ έναν κλειστό τριγωνικό χώρο, 15 βήματα οριζοντίως και 7 καθέτως. Η απόφαση του ΕΔΔΑ να θεωρήσει «μη απομόνωση» αυτές τις συνθήκες δείχνει και τα όριά του, όσο αφορά ζητήματα που ακουμπούν τον πυρήνα της ταξικής πάλης, το crimen laessae majestatis, του υπέρτατου εγκλήματος κατ’ αυτούς, της αντίστασης στην εξουσία.

Για τους λόγους αυτούς, δηλώνω απών από τις περαιτέρω νομικές διαδικασίες, αλλά παντοτινά παρών στους ταξικούς αγώνες, στην υπόθεση του ανειρήνευτου κοινωνικού πολέμου, για την ανατροπή και την αταξική κοινωνία που ονειρευόμαστε.

Δημήτρης Κουφοντίνας

* Αφρικάνικη παροιμία