Για την αντεπίθεση της εργατικής νεολαίας

ΕΠΑΝΕΞΟΡΜΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΟΥΓΙΑΚΟΣ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ

Γιατί δεν οργανώνονται σήμερα οι νέοι της δουλειάς; Γιατί το κίνημα στη νεολαία είναι κατά κύριο λόγο φοιτητικού χαρακτήρα; Γιατί όλες οι αριστερές νεολαίες κατά συντριπτική πλειοψηφία πλαισιώνονται από φοιτητές και φοιτήτριες; Η πραγματικότητα αυτή αντανακλά βαθύτερες διεργασίες που έγιναν και γίνονται αντικειμενικά από το σύστημα στους νέους τόσο μέσω της εκπαίδευσης όσο και της παραγωγής. Επίσης, αναδεικνύει και τις σοβαρές ελλείψεις, τα πολιτικά λάθη που έχει και συνεχίζει να κάνει η Αριστερά, τα οποία «εξαργυρώνονται» τελικά σε μια αναιμική σχέση με τη νέα εργατική βάρδια.

Η νεολαία δεν έχει πειστεί ότι μπορεί να ανατραπεί η επίθεση κεφαλαίου – κυβέρνησης – ΕΕ. Οι δυσκολίες της μετάβασης από την κυρίως μαθησιακή στην κυρίως εργασιακή κατάσταση, οι αντιξοότητες της εισόδου στην αγορά εργασίας, η αδυναμία του εργατικού κινήματος να σταματήσει τα αντιλαϊκά μέτρα, η υπονόμευση της εργατικής πάλης από τη ΓΣΕΕ, τα άσφαιρα πυρά του ΠΑΜΕ, η στρατηγική ανεπάρκεια της Αριστεράς, απογοητεύουν τους νέους εργαζόμενους.

Η δυσαρέσκεια όμως εκτοξεύεται, τους σπρώχνει να πάρουν θέση, να βγουν στο δρόμο. Περισσότερο από ποτέ σήμερα τον τόνο δίνει η τάση αριστερής αναζήτησης, το ανερχόμενο αγωνιστικό ρεύμα. Όχι ο καριερίστικος ατομισμός, όχι τα ιδιωτικά οράματα ανέλιξης, όχι οι αυταπάτες για ευημερία και ανάπτυξη, όπως παλιά. Έχουμε μπροστά μας τη δυνατότητα μιας νέας πολιτικοποίησης, με αποχρώσεις ριζοσπαστικές, εξεργερτικές. Ένα ρεύμα πολιτικής αμφισβήτησης του δικομματισμού και του συστήματος εξουσίας. Ρεύμα με τάση επιστροφής στη συλλογική πάλη. Αυτά φάνηκαν ξεκάθαρα στις απεργίες του Ασφαλιστικού με την πρωτόγνωρη συμμετοχή νέων εργαζομένων, όχι μόνο από τον ευρύτερο δημόσιο αλλά και από το «σκληρό» ιδιωτικό τομέα.

Αλλά και πώς παρεμβαίνουμε ως νΚΑ; Στην τελευταία συνδιάσκεψη νέων εργαζομένων είχαμε σκιαγραφήσει μια πραγματικότητα για την ταξική σύνθεση και τους κλάδους αιχμής που βρίσκεται η εργατική νεολαία. Με βάση τα στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, το 65% του πληθυσμού δεν έχει ανώτερη εκπαίδευση (ΑΕΙ-ΤΕΙ). Συνεπώς, αν εμείς οργανώνουμε συνδικαλιστικά τη δουλειά των νέων εργαζομένων με βάση τις σχολές ΑΕΙ στις οποίες έχουμε δύναμη, μιλώντας κυρίως για απόφοιτους Πολυτεχνείου, Νομικής, Ιατρικής, θα περιορίσουμε την απεύθυνσή μας, τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά, σε ένα πολύ μικρό ποσοστό των νέων εργαζομένων. θα αναπαράγουμε τη σημερινή ανεπαρκή κοινωνική ταξική σύνθεση του ΝΑΡ η οποία αναφέρεται βασικά σε απόφοιτους πανεπιστημίου.

Ένα παλιό σύνθημα που χρησιμοποιούσε η νΚΑ έλεγε, «δεν έχει σημασία πόσοι είμαστε αλλά πόσοι θέλουμε να γίνουμε». Θα συμπληρώναμε ότι έχει επίσης σημασία ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να γίνουμε. Την πολιτική μας συγκρότηση, την ανάπτυξη των οργανώσεών μας καθηλώνουν ορισμένες αντιλήψεις για την πολιτική και το εργατικό κίνημα:

Πρώτο, θεωρίες που εξαφανίζουν το ρόλο των μεσαίων στρωμάτων, της διανόησης, των «υπαξιωματικών» της παραγωγής, βλέποντας χοντρικά μόνο το «αστικό μπλοκ» και την εργατική τάξη. Είναι η αδυναμία να αξιοποιήσουμε αλλά και να αλλάξουμε την κοινωνική μας σύνθεση, να δούμε μια σοβαρή πολιτική κοινωνικών συμμαχιών.

Δεύτερο, από την άλλη, αναπτύσσεται ένας ιδιότυπος εργατισμός με λανθασμένη ιεράρχηση των στόχων πάλης, όπου μπαίνουν όλα μαζί και τίποτα. Μια αόριστη επίκληση επιστροφής σε καθαρά υπερ-συνδικάτα που θα φορτωθούν όλη τη «δουλειά» από σήμερα έως την επανάσταση. Είναι η κακή συνήθεια να προσπαθούμε να λύσουμε τον πολιτικό γρίφο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης μέσω του συνδικαλιστικού κινήματος, που είναι υποσύνολο του εργατικού κινήματος.

Τρίτο, κάνοντας σωστή κριτική στις «δομές του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος» συχνά φαίνεται να τις θεωρούμε αποκλειστικά υπεύθυνες για την αποχή των εργαζομένων από τη συλλογική πάλη, ενώ δεν είναι έτσι. Αν και η ΓΣΕΕ είναι η μεγαλύτερη απειλή εντός του κινήματος για την εργατική τάξη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συγκρουόμαστε μαζί της με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι με την πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου, που είναι η κύρια απειλή για τη συλλογικότητα, το παρόν και το μέλλον των εργαζόμενων νέων.

Τέλος, αδυνατώντας να απαντήσουμε επί της ουσίας στο πρόβλημα της ένταξης των νέων στα συνδικάτα, επικαλούμαστε γενικώς και αορίστως «άλλες μορφές» οργάνωσης της εργατικής νεολαίας.

Στο κείμενο της εισήγησης για τη Εργατική Συνδιάσκεψη παρουσιάζεται η πρόταση του ΝΑΡ για ένα νέο εργατικό κίνημα. Η συγκεκριμένη συμβολή της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης δεν εξετάζεται επαρκώς και ο ειδικός ρόλος της μαθητικής, σπουδαστικής και φοιτητικής νεολαίας στην επαφή με το εργατικό κίνημα απουσιάζουν. Η έλλειψη είναι καταρχήν πολιτική, καθώς δεν παρουσιάζεται και ένα σχέδιο – πρόγραμμα ανάπτυξης των δυνάμεών μας. Όμως τελικά αποδεικνύεται ότι οι ελλείψεις αυτές εδράζονται σε στρατηγικού χαρακτήρα ζητήματα.

Τα άλυτα αυτά ζητήματα για τη φυσιογνωμία του ΝΑΡ και της νΚΑ έχουν να κάνουν με τις ευρύτερες επεξεργασίες για τις σχέσεις νεολαίας και κόμματος, νέας βάρδιας και εργατικής τάξης κ.λπ.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Πιστεύουμε ότι το βάρος πρέπει να δοθεί στην προωθητική σύνδεση και αλληλοτροφοδότηση νέων εργαζόμενων και φοιτητών, σχετικά αυτοτελώς μέσα στη νΚΑ. Αυτό θα φέρει πολλαπλά οφέλη και στη λειτουργία των οργανώσεων και στην ανάπτυξη του κινήματος. Θα χαραχτούν δρόμοι συνάντησης του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος, ενώ ταυτόχρονα στο κίνημα της νεολαίας θα δίνεται το προβάδισμα στη νέα εργατική βάρδια. Πώς; Με την επεξεργασία και διεκδίκηση ενός κοινού, ενιαίου και συνεκτικού σχεδίου στόχων της νεολαίας. Το περιεχόμενο και η πολιτική πρόταση του μετώπου Παιδείας – Εργασίας – Δημοκρατίας πρέπει να είναι η κεντρική πρόταση σε αυτή την κατεύθυνση.

Το πλαίσιο των στόχων που αναδεικνύονται προωθεί μια ενοποιημένη πολιτική πρόταση που βάζει μπροστά τα κεντρικά ζητήματα από νεανική και εργατική σκοπιά. Προτάσεις που αφορούν το δικαίωμα στη μόρφωση για όλους, με έμφαση στην κατάργηση της αγοραπωλησίας δεξιοτήτων και πτυχίων, το χτύπημα στο διπλό δίκτυο Γενικών και Τεχνικών σχολείων και στο εκτεταμένο δίκτυο καταρτίσεων, την απόκρουση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Τη μέριμνα κάθε νέος να ολοκληρώνει το Ενιαίο 12χρονο σχολείο και να μπορεί να έχει πρόσβαση σε ένα δημόσιο δωρεάν δίκτυο Διαρκούς Εκπαίδευσης – Επιμόρφωσης μετά το σχολείο, να έχει δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης σε μια Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση. Αποφασιστικό όχι στη στράτευση στα 18, Απαγόρευση της παιδικής εργασίας και μέτρα στήριξης της λαϊκής οικογένειας για τη μόρφωση των παιδιών της.

Την υποχρέωση του κράτους και των επιχειρήσεων να προσλαμβάνουν νέους εργαζόμενους βάσει ενιαίων συλλογικών συμβάσεων, με πρώτο μισθό 1.400 ευρώ καθαρά και ενιαίες εργασιακές σχέσεις. Τη διεκδίκηση μείωσης του χρόνου εργασίας στο 7ωρο, πενθήμερο, 35ωρο και προοπτική το ημερήσιο 6ωρο. Τη χρηματοδότηση περιόδων επιμόρφωσης για αλλαγή ειδικότητας.

Την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών παντού. Την ενθάρρυνση των μαθητικών συλλογικών διαδικασιών. Κέντρο της οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος οι Γενικές Συνελεύσεις. Πανελλαδική οργάνωση του φοιτητικού κινήματος με αιρετούς – ανακλητούς αντιπροσώπους. Την απαγόρευση των απολύσεων για άσκηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων σε όλους τους χώρους εργασίας.

Πρακτικά, για να προσεγγίσουμε τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, μπορούμε να δραστηριοποιηθούμε στα παρακάτω: Πρώτο, εξόρμηση και παρέμβαση σε εργατικούς χώρους βασικά νεολαιίστικους, με επιμονή και διάρκεια, με πολλούς τρόπους και αφορμές. Δεύτερο, απεύθυνση με πιο οργανωμένο και πανελλαδικό τρόπο στις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης (ΙΕΚ, ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, ΤΕΙ). Τρίτο, πολιτική καμπάνια νΚΑ-ΝΑΡ για τη νεολαία και το δικαίωμα στην αξιοπρεπή σταθερή εργασία, την ασφάλιση και τη συμμετοχή στον οργανωμένο αγώνα τα σωματεία.

Ταυτόχρονα, η οργάνωση θα πρέπει να αλλάξει κουλτούρα και να μην μεταφέρεται μηχανιστικά στους νέους εργαζόμενους και το ΝΑΡ η εμπειρία της ΕΑΑΚ, που κάτω από τις ιδιαίτερης συνθήκες της φοιτητικής ζωής μπορεί να λειτουργεί. Εξάλλου, οι ρυθμοί και η πραγματικότητα του εργασιακού τοπίου είναι που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στις δυσκολίες της πάλης και όχι της εκπαίδευσης.

Τέλος, η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση δεν μπορεί παρά να περνάει και από μια αναβάθμιση της πολιτικής παρουσίας του ΝΑΡ και της νΚΑ. Η λογική ότι μέσω του εργατικού κινήματος θα λυθούν τα πολιτικά προβλήματα είναι λανθασμένη.

Πιστεύουμε ότι μια καλύτερη πολιτική κατάσταση του ΝΑΡ-νΚΑ και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς θα είχε αντικειμενικά θετική επίδραση με τον τρόπο της και στις υπάρχουσες συνδικαλιστικές συσπειρώσεις, στη γενικότερη παρουσία μας στο εργατικό κίνημα.

ΠΡΙΝ 29/06/2008