Αιχμάλωτοι της μοντέρνας φτώχειας

Αυτός που δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ γκέι και στρέιτ είναι η αγορά, είναι οι τράπεζες που μας ξεσχίζουν όλους το ίδιο

Ένα σύννεφο φλυαρίας και δημαγωγίας σκέπασε την εβδομάδα που πέρασε τους τηλεοπτικούς ουρανούς. Αφορμή ήταν οι πρώτοι πολιτικοί γάμοι ομόφυλων ζευγαριών στην Τήλο, καθώς και η δολοφονία του δημοφιλούς ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου στο Παγκράτι. Ομοφοβικοί εναντίον ομοφυλόφιλων, υπερασπιστές της αγίας ελληνικής οικογένειας εναντίον των υποτιθέμενων κατεδαφιστών της.
Στο μεταξύ, αγόρια και κορίτσια από την Ασία ή τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, εξακολουθούν να πουλάνε την εργατική τους δύναμη ή τις ερωτικές τους υπηρεσίες σε έλληνες εργοδότες ή πελάτες. Αυτό το διαρκές σκάνδαλο αντιμετωπίζεται σαν ένα φυσικό φαινόμενο.

Η ακρίβεια, η ανεργία, η εισοδηματική πολιτική γονατίζουν και διαβρώνουν την ελληνική οικογένεια και όχι οι ομοφυλόφιλοι που θέλουν να νομιμοποιήσουν τη σχέση τους. Είναι αυτονόητο ότι η ισότητα των δικαιωμάτων πρέπει να επεκταθεί και στα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά να μην ξεχνάμε ότι τα ίδια τα δικαιώματα (π.χ., στην εργασία, την υγεία, την εκπαίδευση κλπ.) ψαλιδίζονται συστηματικά. Η ισότητα των δικαιωμάτων προϋποθέτει και την πάλη για να διευρυνθούν και να μη συρρικνωθούν τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες, θυσίες και αίμα.

Πάλη ενάντια στις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις; Ναι, όμως ταυτόχρονα χρειάζεται η πάλη για τη δημοκρατία, για την αξιοπρέπεια και τη δίκαιη αμοιβή της εργασίας, καθώς ο πολύχρωμος και φαινομενικά πολυφωνικός τηλεοπτικός σκοταδισμός μετατρέπει ακόμα και τον αληθινό πόνο, την αληθινή αδικία σε σίριαλ, την πλοκή του οποίου οφείλει να ακολουθήσει η ζωή.

«Αιχμάλωτο των παθών του» χαρακτήρισε ο «γνωστός δικηγόρος», στις πολυάριθμες τηλεοπτικές εμφανίσεις του, τον αδικοχαμένο ηθοποιό. Ένας χαρακτηριστικός παραπλανητικός και ταυτόχρονα προσβλητικός για τα εκατομμύρια των Ελλήνων όλων των ηλικιών και των φίλων που παραμένουν αιχμάλωτοι μιας ανάλγητης και συντηρητικής πολιτικής, αιχμάλωτοι του αδηφάγου κεφαλαίου, αιχμάλωτοι της μοντέρνας φτώχειας. Υπάρχει μεγαλύτερη αιχμαλωσία από τον «ενοικιαζόμενο» εργαζόμενο ή τον συνταξιούχο που ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό ή τον άρρωστο στο ράντζο;

Αυτός που δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ γκέι και στρέιτ είναι η αγορά, είναι οι τράπεζες που μας ξεσχίζουν όλους το ίδιο. Εδώ ισχύει η πλήρης ισότητα στην εκμετάλλευση.

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ