ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ


Στο δρόμο του λάθους όποτε σταματήσεις είναι σωστό.
Κρίνω επιτακτικό το να τοποθετηθώ σε ένα ζήτημα που αφορά το δημόσιο χώρο εφόσον δημοσιοποιείται κρατώντας αποστάσεις χρόνου μόνο, από μια πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση για το συνδικάτο, για την παιδεία, την εκπαίδευση ή την κοινωνία, εφόσον θίγονται οι όροι για μια τέτοια συζήτηση. Επειδή δεν έχω στα πόδια μου την επικοινωνία μέσω του διαδικτύου, τυχόν ηλεκτρονικές συζητήσεις στις οποίες θα συμμετάσχω δεν θα είναι με τη συχνότητα που επιθυμώ και πάντα με το ενδεχόμενο ότι κάποιες φορές στα καταστήματα που παρέχονται αυτές οι υπηρεσίες, οι δισκέτες με τα κείμενα δεν αναγνωρίζονται. Γιώργος Κυριακού 04-05-08

Να μη γίνει μια απερίσκεπτη αντίδραση
μέτρο του πολιτικού μας πολιτισμού,

αντίθετα,
να γίνει μια αφορμή για μια σοβαρή συζήτηση
για τα όρια μεταξύ της έκφρασης κριτικής και εκστόμισης άδικων κατηγοριών

Τα γεγονότα είναι γνωστά και αδιάψευστα (είναι καταγεγραμμένα και στο πρακτικό της συνεδρίασης) και αφορούν στο κομμάτι αυτό που σχετίζεται με την αντίδραση του προέδρου του Συλλόγου Κερατσινίου-Περάματος στην Πανελλαδική ολομέλεια προέδρων στις 3-3-08, παρουσία του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε., σε κείμενο κριτικής ιδιαίτερα προς την παράταξη των Παρεμβάσεων, που υπέγραψαν διάσπαρτοι και ανένταχτοι, σε επίσημη συνδικαλιστική παράταξη, συνάδελφοι, από 5 Συλλόγους του λεκανοπεδίου της Αττικής. Αυτή η αντίδραση σε κείμενο κριτικής είναι δυνατόν και μάλιστα σε μια πανελλαδική ολομέλεια προέδρων να στιγματίσει την κριτική δραστηριότητα της ομαδοποίησης των συγκεκριμένων συναδέλφων και παράλληλα να επισημοποιήσει τον συγκεκριμένο τρόπο αντίδρασης ως ένα θεμιτό τρόπο αντιμετώπισης κάθε κριτικής. Αυτό κάνει τον δημόσιο χώρο πιο ευάλωτο αφού πλέον το επιχείρημα για το «προβοκατόρικο» και το «καλύτερο κείμενο για να γνωρίζει η Ασφάλεια», παρασύρει το δημόσιο λόγο σε μια πρακτική πόλωσης χωρίς κανένα, επί της ουσίας, αντικείμενο, αν εξαιρέσουμε αυτό που αφορά σε έναν εν δυνάμει ασφαλή τεκμηριωμένο και έγκυρο Δημόσιο Χώρο και Λόγο. Δηλαδή ο διάλογος περιθωριοποιείται μπροστά στη δυνατότητα εκ των προτέρων στοχοποίησης μιας διαφορετικής άποψης και μάλιστα μιας άποψης, όπως αυτή που εξέφρασαν οι συνάδελφοι-συντάκτες του κειμένου- που διατείνεται για τη διεύρυνση της λήψης των αποφάσεων από τη βάση των συναδέλφων (συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα κλπ.), που υπερθεματίζει σε αγώνες βάσης τόσο για την αντιμετώπιση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης όσο και για μια διέξοδο από την κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος και μάλιστα όταν παραθέτει αδιάψευστα στοιχεία που αφορούν το βίωμα αυτής της κριτικής. Η γνώμη ότι η επίκληση αυτών (προτάσεων και αδιάψευστων γεγονότων) δεν αποτελούν από μόνα τους θέσφατα για μια άλλη πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος ή τέλος πάντων ενδεχομένως να εμπεριέχουν και μια θεμελιώδη αντίφαση σε σχέση με την πρακτική απεύθυνσης σε μια ολομέλεια προέδρων ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ. Κι αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία αφού το γεγονός έγινε σε μια πανελλαδική ολομέλεια προέδρων συλλόγων. Λόγω αυτής και μόνο της αντίδρασης υπάρχει ΟΡΓΗ, επειδή ακριβώς ως αντίδραση αντικατέστησε τα επιχειρήματα με τις άδικες κατηγορίες. Η αντίδραση αυτή θα μπορούσε να είχε αποτελέσματα πιο δυσάρεστα από την παραγωγή κειμένων που, απλώς, καταγγέλλουν αυτήν την πολιτική συμπεριφορά. Κι αυτό διότι πλέον χάνεται η οποιαδήποτε δημόσια επικοινωνία, εφόσον ο λόγος αντικαθίσταται από την απερίσκεπτη αντίδραση μιας ανυπόστατης μομφής και άδικων χαρακτηρισμών.

Η πρακτική αυτή πρέπει να καταγγελθεί. Όχι μόνο από αυτούς που τη δέχονται προσωπικά, όπως οι συνάδελφοι που υπέγραψαν και μοίρασαν το κείμενο και που θίγονται οι υπολήψεις τους. Όχι μόνο από αυτούς που τους συμπαραστέκονται ευρύτερα από διάφορους εργασιακούς χώρους. Όχι μόνο από συναδέλφους που είναι στον εργασιακό χώρο και γνωρίζουν τους συντάκτες του κειμένου, αλλά και από τους «δικούς». Από τους ανθρώπους των Παρεμβάσεων δηλαδή, που βρίσκονται δίπλα στον αγωνιστή συνάδελφο που εκστόμισε αυτές τις ανυπόστατες κατηγορίες και που αγωνίζονται ανιδιοτελώς όλοι –όλες μαζί για κοινούς στόχους. Είναι πολύ δύσκολο πλην όμως αναγκαίο για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου. (Κοντός ψαλμός αλληλούια! Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός να βρεθεί ο καθείς στη θέση του ή στη θέση όσων δυσκολεύονται για οποιουσδήποτε λόγους να πάρουν θέση στο γεγονός. Κανείς δεν έχει το αυθεντικό λαγοπόδαρο από την πανίδα των επαναστατικών πρακτικών, ούτε πρόσβαση στο οστεοφυλάκιο νυχτερίδων της μεγάλης Νύχτας.)

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Κερατσινίου-Περάματος και μέλος των Παρεμβάσεων πρέπει οπωσδήποτε να ανακαλέσει στα συγκεκριμένα ειπωμένα του, που θίγουν υπολήψεις συναδέλφων ή να απαντήσει στις –τουλάχιστον- ενστάσεις που αφορούν την ευθύνη του ως μέλους της παράταξης των Παρεμβάσεων και ως αντιπρόσωπου του Συλλόγου του. Παρόλο που η συλλογική ευθύνη είναι μια έννοια που δεν ταιριάζει όταν πρόκειται ενδεχομένως για προσωπικές διαμάχες σε οικείους χώρους, όπως και μπροστά στο δεδομένο της δομής των Παρεμβάσεων που δεν αποτελεί ένα ομοιογενές σχήμα, η τοποθέτησή του όμως αυτή σε μια πανελλαδική ολομέλεια αποκτά άλλες γεωγραφικές και πολιτικές διαστάσεις και προφανώς εγείρει ζήτημα ηθικής και ενδεχομένως πολιτικής τάξης στις δυο διαφορετικές δομές που συμμετέχει ως μέλος (παράταξη Παρεμβάσεων) και αντιπρόσωπος (Σύλλογος Δ/Ν Κερατσινίου-Περάματος). Η συμπεριφορά αυτή δεν αφορά στις απόψεις, στις θέσεις, στους στόχους της Παράταξης ούτε πολύ περισσότερο στις προοπτικές που έχει θέσει ένας από τους πιο δραστήριους και ριζοσπαστικούς συλλόγους στην Ελλάδα, αλλά γενικά στην υπεράσπιση του Δημόσιου Χώρου και Λόγου.

Κυριακού Γιώργος, συνάδελφος στη Χαλκίδα

6936206792, kur_gio@yahoo.gr

ΥΓ: Η λέξη «προβοκατόρικο» με την απʼ ευθείας ερμηνεία της ως «προκλητικό» δεν είναι κατʼ ανάγκην προσβλητική εφόσον το κείμενο που μοιράστηκε στις 03-03-08 ήταν προκλητικό. Η ορολογία όμως συνδέεται με τις ιστορικές κατηγορίες εντός των τειχών της Αριστεράς όταν τμήματα Αυτής εξαπέλυαν την κατηγορία του «προβοκάτορα» σε ανθρώπους ή της «προβοκάτσιας» για γεγονότα, πάντα συνδεδεμένα με τη δράση της Ασφάλειας.

ΥΓ: Πιο ιδιαίτερα για το Γ. Καρούτσο: Γνωρίζω ότι ένας άνθρωπος που αγωνίζεται παραπάνω από 15ετία αυτόνομα, ανοιχτά και έντιμα σε συλλογικότητες, σε παραγωγή εντύπου, βιβλίων, μπροσούρων και πολλών προκηρύξεων, σε συλλόγους δασκάλων, σε απεργίες και σε κινητοποιήσεις, με το ανάλογο κόστος. Σαφώς η πολιτική αντιπαράθεση είναι κάτι που του αξίζει κι όχι η εξαπόλυση άδικων κατηγοριών. Παρόλα αυτά, ακόμα κι αν μόλις χθες για πρώτη φορά εμφανιζόταν, δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να στηρίξει την κριτική του χωρίς το φόβο να αντιμετωπιστεί με αυτές ή άλλες άδικες κατηγορίες;