Δε χρειάστηκαν παρά έξι ώρες εντατικών μαχών, σύμφωνα με ρεπορτάζ του αμερικανικού περιοδικού Τάιμ, για να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχό της η Χεζμπολάχ τη δυτική Βηρυτό, όπου είναι συγκεντρωμένες οι πολυτελείς επαύλεις που κατοικούν τα στελέχη της κυβέρνησης και η αστική τάξη του Λιβάνου. Υπό αυστηρό και επιτηρούμενο κατ’ οίκον περιορισμό στην ουσία οι ηγέτες του κυβερνητικού συνασπισμού δεν άργησαν να ανακαλέσουν την απόφαση που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, θυμίζοντας σε πολλούς τον εμφύλιο πόλεμο που συντάραξε τη χώρα από το 1975 μέχρι το 1990:
Κανείς δεν θα αγγίξει το αυτόνομο ενσύρματο και παλιάς τεχνολογίας μεν, υπερασφαλείας δε, τηλεπικοινωνιακό δίκτυο της Χεζμπολάχ, ούτε τις κάμερες που έχει τοποθετήσει εντός και πέριξ του διεθνούς αεροδρομίου της Βηρυτού η σιιτική οργάνωση για να ελέγχει την κίνησή του, ούτε φυσικά και τον υπεύθυνο ασφαλείας του! Απέτυχε παταγωδώς έτσι το πραξικόπημα που επιχείρησε η CIA και η Μοσάντ, με απώτερο στόχο να αδρανοποιήσουν τα μάτια και αυτιά της αντιστασιακής οργάνωσης, διευκολύνοντας την εξουδετέρωσή της. Κι αυτό που έμεινε από τη μίνι κρίση που ξέσπασε στις 7 Μαΐου και άφησε πίσω της περισσότερους από 100 νεκρούς, είναι η αδιαμφισβήτητη στρατιωτική ικανότητα της Χεζμπολάχ.
Η μάχη του Λιβάνου ωστόσο τώρα ξεκινάει. Παρά το δέος που ένιωσαν όλοι – από τα σουνιτικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής που στηρίζουν τον Σινιόρα, δηλαδή Σ. Αραβία, Ιορδανία και Αίγυπτο, μέχρι τους Αμερικανούς και το Ισραήλ – μπροστά στην επίδειξη ισχύος της Χεζμπολάχ, ή μάλλον ακριβώς λόγω αυτού, κανείς από τους παραπάνω παράγοντες δεν φαίνεται διατεθειμένος να αντιμετωπίσει την ουσία της χρόνιας πολιτικής κρίσης στο Λίβανο που έγκειται στην ελλιπή πολιτική εκπροσώπηση της Χεζμπολάχ. Η απαρχή της τρέχουσας πολιτικής κρίσης βρίσκεται στον Δεκέμβριο του 2006, όταν η Χεζμπολάχ αποχώρησε από την κυβέρνηση απαιτώντας δικαίωμα βέτο στις αποφάσεις της. Αίτημα πέρα για πέρα νόμιμο, καθώς το εκλογικό σύστημα του Λιβάνου που προβλέπει ποσοστώσεις για κάθε θρησκευτική μειονότητα, στηρίζεται στα δεδομένα μιας απογραφής που είχε γίνει το 1932 (που είναι και η τελευταία!) βάσει της οποίας οι σιίτες δεν αποτελούσαν παρά το 20% του πληθυσμού, οπότε 20% είναι περίπου και οι έδρες τους στη Βουλή. Παρά τις συνταρακτικές αλλαγές που έχουν γίνει έκτοτε, με αποτέλεσμα οι σιίτες να αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων του Λιβάνου, η αντιπροσώπευσή τους παραμένει «παγωμένη» στα δεδομένα του ’32! Γι’ αυτό και όλες οι κυβερνήσεις αρνούνται να κάνουν απογραφή!
Αντί λοιπόν να επιλύσουν την κρίση σε μια κατεύθυνση βελτίωσης της αντιπροσωπευτικότητας, δημιουργούν τους όρους για ένα νέο εμφύλιο, πολύ πιο αιματηρό και γενικευμένο. Σε αυτό το πλαίσιο, από το καλοκαίρι του 2006 που ηττήθηκαν οι Ισραηλινοί στο Λίβανο μέχρι τώρα, οι Αμερικανοί έχουν προσφέρει στρατιωτικό εξοπλισμό ύψους 400 εκ. δολαρίων στο στρατό του Λιβάνου, που κυρίως περιλαμβάνει όπλα, πολεμοφόδια και οχήματα μεταφοράς. Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν αρχικά να καταστήσουν ικανό το στρατό του Λιβάνου να αντιμετωπίσει στρατιωτικά τη Χεζμπολάχ και να επέλθει μια ισορροπία δυνάμεων. Και στη συνέχεια, με πολιτικά μέσα και την κατάλληλη επιλογή προσώπων, να ανατρέψουν το σημερινό καθεστώς ουδετερότητας των ενόπλων δυνάμεων του Λιβάνου, που πιο πολύ τις κάνει να μοιάζουν με σώμα προσκόπων ή κυανόκρανων, τουλάχιστον σε όσες συγκρούσεις αφορούν σημαντικά διακυβεύματα: Από τη μάχη με τους Ισραηλινούς τον Ιούλιο του 2006 μέχρι και τα πρόσφατα γεγονότα.
Κι όλα αυτά, ενώ δεν έχει περάσει ούτε καν ένας χρόνος από το μάθημα που πήραν οι Αμερικανοί στη Λωρίδα της Γάζας όταν οι συνεργάτες τους παρότι είχαν εξοπλιστεί σαν αστακοί, ηττήθηκαν κατά κράτος. Από μια οργάνωση μάλιστα που δεν διαθέτει κανένα από τα τεράστια πλεονεκτήματα της Χεζμπολάχ: Ελευθερία κινήσεων και εξοπλισμού, γειτνίαση με φιλικό καθεστώς, διεθνές αεροδρόμιο, τηλεπικοινωνιακό και τραπεζικό δίκτυο κ.ο.κ.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου