Το καθήκον των σοσιαλιστών σήμερα είναι να παλέψουν για την κοινή πάλη όλων των λαών των Βαλκανίων

Θέσεις της ΟΚΔΕ Σπάρτακος για το Κόσοβο

1. «Η κρίση στη Γιουγκοσλαβία ξεκίνησε από το Κόσοβο και θα τελειώσει στο Κόσοβο». Η φράση αυτή που ακουγόταν αρκετά συχνά στις χώρες της πρ. Γιουγκοσλαβίας συμπυκνώνει τη σημασία και την ένταση που υπάρχει σʼ αυτή την περιοχή. Δεκαεπτά χρόνια μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας βρισκόμαστε ενώπιων ενός καινούργιου επεισοδίου με επίκεντρο το Κόσοβο. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει τίποτα που να εξασφαλίζει ότι μπορεί να επιτευχθεί μια δίκαιη λύση εν απουσία μιας κοινωνικής δυναμικής που να έρχεται σε ρήξη με τον εθνικισμό και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η γιουγκοσλαβική κρίση που ξεκίνησε το 1989 με τη βίαιη διάλυση της αυτονομίας του Κοσόβου τείνει να κλείσει μια εικοσαετία γεμάτη πολέμους, εθνικών συγκρούσεων, εξεγέρσεων και ακόμα και σήμερα πολλές από τις πληγές παραμένουν ανοιχτές (π.χ. Βοσνία).

2. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο όνομα του «ανθρωπισμού» ξεκίνησαν το 1999 τον βομβαρδισμό της Σερβίας. Η επιχείρηση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν πάνω από 2.000 άνθρωποι σε διάφορες πόλεις τις Σερβίας, σημαντικό τμήμα των υποδομών της χώρας να καταστραφεί, ο εθνικισμός να γνωρίσει μια τρομακτική έξαρση και ο Μιλόσεβιτς να διεξάγει ένα σαρωτικό κύμα εθνοκάθαρσης στο Κόσοβο με χιλιάδες νεκρούς Αλβανούς Κοσοβάρους και τον εκτοπισμό πάνω από 500.000 ανθρώπων όσο διαρκούσε η επιχείρηση των «ανθρωπιστικών βομβαρδισμών». Η επέμβασή τους ολοκληρώθηκε με τη δημιουργία ενός προτεκτοράτου που βασικό στόχο είχε να διατηρήσει μια ελεγχόμενη κατάσταση ισορροπιών. Στη γλώσσα της γραφειοκρατίας της διπλωματίας αυτό ονομάζεται «διαχείριση ανθρώπινης κρίσης». Το Κόσοβο για 10 περίπου χρόνια επιβιώνει από την ελεημοσύνη του «ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου», ο οποίος σαν αντάλλαγμα χτίζει στρατιωτικές βάσεις για να περιφρουρήσει τα γεω-πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά του στη σκακιέρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Οι κάτοικοι ζουν στην εξαθλίωση, οι περισσότεροι απʼ αυτούς βρίσκονται στην ανεργία επιβιώνοντας από την αποστολή εμβασμάτων από μετανάστες συγγενείς. Η χώρα είναι παραλυμένη, χωρίς στοιχειώδεις υποδομές (π.χ. ομαλή λειτουργία του ηλεκτρικού) και με ένα κρατικό μηχανισμό βουτηγμένο στη διαφθορά. Όλα αυτά τα χρόνια, η βασική επιδίωξη των ιμπεριαλιστών ήταν να διατηρήσουν την κατάσταση αυτή ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν στην αρπαγή όλου του παραγωγικού πλούτου και στο μοίρασμα των φιλέτων της ανοικοδόμησης.

3. Δέκα χρόνια μετά, οι Η.Π.Α. και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες της Ε.Ε. (όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία, η Ιταλία κ.α.) έρχονται να ολοκληρώσουν το έργο τους με την αναγνώριση της «ανεξαρτησίας»-φάρσας του Κοσόβου. Στην πραγματικότητα δημιουργούν ένα προτεκτοράτο, όπου η ανεξαρτησία που προβλέπεται στην καλύτερη περίπτωση είναι κολοβή. Η «ανεξαρτησία» του Κοσόβου είναι υποταγμένη στα σχέδια και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών. Οι περίπου 16.000 στρατιώτες του ΝΑΤΟ που έχουν καταλάβει το Κόσοβο παραμένουν και η Ε.Ε. στέλνει τη δύναμη EULEX που αποτελείται από 2.000 αστυνομικούς, δικαστές και προσωπικό που θα στελεχώσει διοικητικές υπηρεσίες. Η αποικιοκρατικού τύπου κυριαρχία των Ηνωμένων Εθνών τώρα αντικαθίσταται από τo Διεθνές Πολιτικό Γραφείο, ένα σώμα που θα ορίζεται από την Ε.Ε. και θα έχει δικαίωμα βέτο σε κάθε νόμο που θα ψηφίζει το κατά τα άλλα «ανεξάρτητο» κοινοβούλιο του Κοσόβου. Η κατασκευή των βάσεων Bondsteel (η μεγαλύτερη και πολυτελέστερη στρατιωτική βάση που έχουν χτίσει οι αμερικάνοι μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ) και Monteith στο Κόσοβο είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση επιχειρήσεων που περιορίζονται απλά στην τήρηση της «τάξης» στην περιοχή αλλά σε συμφέροντα μεγαλύτερου βεληνεκούς. Πρόκειται για στρατιωτικές βάσεις που μπορούν να εξυπηρετήσουν δεκάδες χιλιάδες προσωπικού και δεν προορίζονται απλά και μόνο για χρήση μιας «μεταβατικής περιόδου». Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο οι ΗΠΑ δείχνουν ότι το έδαφος του Κοσόβου θα χρησιμοποιηθεί σαν μια τεράστια βάση για μελλοντικές εξορμήσεις κυρίως για την εξασφάλιση εναλλακτικών δρόμων απρόσκοπτης διέλευσης των πετρελαίων.

Αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις που τάσσονται κατά της ανεξαρτησίας δεν υπολείπονται καθόλου σε κυνισμό και σε κυνήγι συμφερόντων. Η Ρωσία που στέκεται στο πλευρό της Σερβίας προσπαθεί να ανταλλάξει την αλληλεγγύη της με μια μονοπωλιακή σύμβαση για την προμήθεια πετρελαίου από το ρώσικο κολοσσό Gazprom ενώ μαζί μʼ άλλες χώρες όπως η Ισπανία, ο Καναδάς και η Κίνα έχουν κάθε λόγο να θεωρούν ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου αποτελεί ένα κακό παράδειγμα για τις εθνότητες και τις μειονότητες που καταπιέζουν στο εσωτερικό τους. Το Κόσοβο σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης, όπου οι λαοί των Βαλκανίων δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από αυτούς τους αυτόκλητες «προστάτες».

4. Είναι λάθος όμως οι όποιες επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών να συμψηφίζονται με το δίκαιο αίτημα των Κοσοβάρων για εθνική αυτοδιάθεση. Το αίτημα της εθνικής αυτοδιάθεσης των Κοσοβάρων πρέπει να γίνει σεβαστό και να υποστηριχτεί από το διεθνές εργατικό κίνημα και όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, γιατί αποτελεί στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα του πληθυσμού του Κοσόβου στον αυτοπροσδιορισμό και τον αυτοκαθορισμό. Η πραγματική απελευθέρωση –εθνική και κοινωνική- όμως του Κοσοβάρικου λαού δεν μπορεί να επιτευχθεί στο πλαίσιο μιας οποιαδήποτε καπιταλιστικής λύσης, αλλά μόνο αν συνδεθεί με την πάλη για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Οι Αλβανοί Κοσοβάροι υπήρξαν θύματα για πολλά χρόνια μιας άγριας κατασταλτικής, αυταρχικής και ρατσιστικής πολιτικής εις βάρος του. Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Αλβανών Κοσοβάρων δεν αποτελεί καμιά τεχνητή κατασκευή των ιμπεριαλιστών. Οι ρίζες του ξεκινούν από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Η στάση των Σερβών αριστερών σοσιαλιστών (όπως του Δημήτριγε Τούτσοβιτς) και άλλων επαναστατών σοσιαλιστών (όπως του Λέον Τρότσκι) είναι αποκαλυπτική για την αποικιοκρατική πολιτική και τις διακρίσεις εις βάρος των Αλβανών του Κοσόβου. Ακόμα και με τη δημιουργία της Γιουγκοσλαβίας, μετά την επικράτηση των παρτιζάνων, το εθνικό ζήτημα των Αλβανών Κοσοβάρων παρέμεινε άλυτο παρʼ ότι τυπικά αναγνωρίστηκε η αυτονομία τους. Οι Αλβανοί Κοσοβάροι έγιναν τα θύματα των αντιπαραθέσεων και των συγκρούσεων της γιουγκοσλαβικής γραφειοκρατίας που δεν έδειξε καμία προθυμία να εφαρμόσει μια πολιτική ισονομίας και ισοπολιτείας απέναντι τους και το αίτημα τους για δημιουργία ξεχωριστής Ομόσπονδης δημοκρατίας στο πλαίσιο της πρ. Γιουγκοσλαβίας ποτέ δεν αναγνωρίστηκε. Οι Αλβανοί Κοσοβάροι αποτέλεσαν το πιο καταπιεσμένο και εξαθλιωμένο κομμάτι της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Εξαίρεση ήταν η περίοδος 1974-1988, όπου η αυτονομία του Κόσοβο αναβαθμίστηκε και απέκτησε περίπου ίδια δικαιώματα που είχαν και οι υπόλοιπες δημοκρατίες. Η πλήρης προσάρτηση του Κοσόβου στη Σερβία έγινε το 1989 με τη βίαιη και πραξικοπιματική κατάργηση της αυτονομίας του ύστερα από την επιβολή στρατιωτικού νόμου από τον Μιλόσεβιτς. Το Κόσοβο μετατράπηκε σʼ ένα απαρτχάιντ, όπου απαγορεύτηκε η χρήση της αλβανικής γλώσσας, έκλεισαν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, όλοι οι Αλβανοί δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν και οι φυλακές γέμισαν από Αλβανούς πολιτικούς κρατούμενους (όπου ειρήσθω εν παρόδω πολλοί απʼ αυτούς βρίσκονται ακόμα μέσα).

5. Οι Σέρβοι του Κόσοβου, όπως και άλλοι μη Αλβανικοί πληθυσμοί (Ρόμα κ.ά.), μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τη de facto απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία ζουν υπό διωγμό. Ένα μεγάλο τμήμα του σέρβικου πληθυσμού έχει εκδιωχτεί από το Κόσοβο βρίσκοντας στέγη στη Σερβία ή άλλες γειτονικές χώρες. Η πλειοψηφία των Σέρβων έχει συγκεντρωθεί στο βόρεια τμήμα, στην περιοχή της Μιτροβίτσα και υπάρχουν ακόμα μεμονωμένοι θύλακες όπου οι Σέρβοι Κοσοβάροι ζουν σε συρματοπλεγμένα γκέτο. Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση που βιώνουν αυτή τη στιγμή οι Σέρβοι και άλλες μειονότητες όμως δεν οφείλεται απλά σε κάποιες πράξεις προσωπικών αντεκδικήσεων. Η κυβέρνηση του PDΚ (ένα από τα κόμματα που προήλθαν από το διαλυμένο UCK), παρά τις υποκριτικές διακηρύξεις περί συνύπαρξης και σεβασμού των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, πολλές φορές υπέθαλψε τις εθνικές εντάσεις εναντίον της σέρβικης μειονότητας στην κατεύθυνση της «εθνικής ομογενοποίησης». Το ΝΑΤΟ και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με όλο το διπλωματικό παιχνίδι της αβεβαιότητας και των παζαριών πάνω στην ανεξαρτησία του Κοσόβου έδιναν το καλύτερο κίνητρο στην έξαρση του αλβανικού εθνικισμού, που όσο πιο ανασφαλής αισθανόταν για το ζήτημα της ανεξαρτησίας τόσο περισσότερο αισθανόταν την ανάγκη να δημιουργήσει ένα «εθνικά καθαρό κράτος». Επιπλέον, η βασική πολιτική της KFOR για τη διαχείριση των εντάσεων ήταν η διαίρεση του πληθυσμού στη βάση των εθνικών γραμμών μέσα από τα περίφημα «πλάνα αποκέντρωσης». Σήμερα μια πραγματικά δίκαιη λύση για το Κόσοβο περνάει μέσα από την ανάγκη για την αποκατάσταση της πολυεθνικής συνύπαρξης (που εν πολλοίς έχει χαθεί) και τον πλήρη σεβασμό των δικαιωμάτων των μειονοτήτων συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να καθορίζουν οι ίδιοι το βαθμό αυτονομίας και αυτοάμυνάς τους.

6. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στο εθνικό ζήτημα αν παράλληλα δεν υπάρξουν κοινωνικές διεργασίες που θα αντανακλώνται στη συνείδηση πλατιών μαζών. Σήμερα, στο Κόσοβο απουσιάζουν οι όροι μιας «ομαλής κοινωνικής ζωής» -ακόμα και με τα πρότυπα μιας καπιταλιστικής «κανονικότητας». Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι αναγκασμένοι να φυτοζωούν από την ελεημοσύνη των δυτικών ΜΚΟ και παρατρεχάμενων οργανισμών. Η όποια κοινωνική και πολιτική ζωή ακροβατεί ανάμεσα σε μια αμφιλεγόμενη νομιμότητα και στην «πανταχού παρούσα» διαφθορά. Η χώρα συνολικά προετοιμάζεται να δοθεί βορά στα επιχειρηματικά σχέδια των επενδυτικών ομίλων όπου θα βρουν ένα παράδεισο φτηνού και εξαθλιωμένου εργατικού δυναμικού. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στους διεθνείς οργανισμούς ότι μπορούν να ετοιμάσουν και να υλοποιήσουν ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας, της παραγωγής, των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών προς όφελος των συμφερόντων των λαϊκών μαζών. Έχοντας πλήρη επίγνωση της δύσκολης κατάστασης, λόγω της αποδυνάμωσης του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και της ανυπαρξίας πολιτικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων με ένα ταξικό και αριστερό προσανατολισμό, επιμένουμε στην αναγκαιότητα για την οικοδόμηση κινημάτων αντίστασης ως τη μοναδική προοπτική για επίλυση του προβλήματος στο Κόσοβο. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ένα κίνημα ανάμεσα στους Αλβανούς Κοσοβάρους (γνωστό και ως κίνημα για την Αυτοδιάθεση- Vetevendosje) το οποίο αντιτίθεται στην παρουσία των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων και υπερασπίζεται ένα πρόγραμμα φιλολαϊκών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Το κίνημα αυτό έχει οργανώσει μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην παρουσία των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων και έχει αντιμετωπιστεί από τις δυνάμεις κατοχής με τη βίαιη καταστολή (που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δύο διαδηλωτών το Φεβρουάριο του 2008) και με μια σειρά διώξεων. Παρʼ όλα αυτά, η εθνικιστική του ρητορεία αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό πρόβλημα. Σημαντικό ρόλο για την ανάπτυξη κοινωνικών αντιστάσεων μπορούν να παίξουν πρωτοβουλίες που σχετίζονται με οργανώσεις του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος όπως είναι το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ και το βαλκανικό PGA (People Global Action). Αν και περιορισμένες, ήδη έχουν υπάρξει δικτυώσεις στο Βαλκανικό χώρο πάνω σε διάφορα θέματα που σε κάποιες περιπτώσεις έχουν καταφέρει να σπάσουν το κλίμα απομόνωσης και να επιτύχουν ένα βασικό συντονισμό ανάμεσα σε κοινωνικές συλλογικότητες.

7. Η αριστερά θα πρέπει να εφαρμόσει μια πολιτική αρχών χωρίς να ετεροκαθορίζεται από τις πρόσκαιρες και ευκαιριακές θέσεις των ιμπεριαλιστών οι οποίες έτσι κι αλλιώς μεταβάλλονται ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Μια πολιτική που ξεκινάει από την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων ενός λαού. Η άποψη που λέει ότι στο όνομα μιας οποιαδήποτε σκοπιμότητας ή «πρωτευουσών αντιθέσεων» θα πρέπει να παραβλέπουμε τη συστηματική καταπίεση που υφίσταται ένας λαός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «λανθάνουσα» ή μη αναπαραγωγή ρατσιστικών διακρίσεων. Η πραγματική εγγύηση για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στη συναδέλφωση των εργαζόμενων μαζών. Το καθήκον της αριστεράς δεν μπορεί να σταματά απλά στη διακήρυξη κάποιων δημοκρατικών αρχών. Συστατικό στοιχείο μιας αριστερής απάντησης πρέπει να είναι η ενότητα των εργαζομένων και καταπιεσμένων στρωμάτων που ζουν στις εμπλεκόμενες περιοχές. Αυτή η ενότητα δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με μια τυπική διατήρηση του Κοσόβου στα σύνορα της Σερβίας, που στην ουσία θα είναι μια μεγάλη φυλακή για τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του. Η ενότητα αυτή μπορεί να σφυρηλατηθεί μόνο στη βάση των κοινών διεκδικήσεων και αγώνων, όπου οι εργαζόμενες μάζες θα καταλαβαίνουν ότι οι πραγματικοί εχθροί τους είναι ταξικοί και όχι εθνικοί. Η διατήρηση ενός θολού και αβέβαιου καθεστώτος του Κοσόβου θα αποτελεί πάντα το πρόσχημα για τους εθνικιστές, τις αστικές τάξεις και τους ιμπεριαλιστές να διαιρούν την εργατική τάξη και να επιβάλουν τις πολιτικές τους με μεγαλύτερη ευκολία. Μια οποιαδήποτε λύση που δεν θα στηρίζεται στη δημοκρατική βούληση της πλειοψηφίας του λαού του Κοσόβου θα είναι πάντα ένα μόνιμο πρόβλημα που θα εμποδίζει την πραγματική συναδέλφωση των λαών της περιοχής. Η αριστερά θα πρέπει να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του Κοσόβου –διατηρώντας αυτούσια την κριτική της για τη διαδικασία που επιβάλουν οι ιμπεριαλιστές και τους κινδύνους που εγκυμονεί. Από τη σκοπιά αυτή είμαστε αντίθετοι στους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης που χρησιμοποιεί το θέμα του Κοσόβου στα διπλωματικά παζάρια για την αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Δυστυχώς, όμως η πλειοψηφία της ελληνικής αριστεράς (σε αντίθεση με τη γενναία στάση της σέρβικης ριζοσπαστικής διεθνιστικής αριστεράς) στην ουσία συντάσσεται στο άρμα της ελληνικής κυβέρνησης υιοθετώντας τους βασικούς προσανατολισμούς της ελληνικής «εξωτερικής πολιτικής». Τα βασικό μέλημα των περισσότερων οργανώσεων της ελληνικής αριστεράς (ρεφορμιστικής ή μη) είναι το «απαραβίαστο των συνόρων» και το «Διεθνές δίκαιο». Τα σύνορα όμως του σύγχρονου κόσμου, που σε γενικές γραμμές έχουν διαμορφωθεί μετά το τέλος του Βʼ Παγκοσμίου πολέμου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα του «ιμπεριαλιστικού μοιράσματος» του κόσμου. Η υιοθέτηση αυτών των συνθημάτων από τμήματα της αριστεράς σημαίνει στην πράξη ότι δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων (όπως των Παλαιστινίων, των Κούρδων, του Αντολικού Τιμόρ κ.ά.). Αλλά πάνω απʼ όλα σημαίνει την πλήρη προσαρμογή τους στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς θεσμούς, την αφαίρεση από τη λογική τους του ουμανιστικού προστάγματος του κομμουνιστικού κινήματος ότι τα δικαιώματα των καταπιεσμένων είναι πάνω απʼ οποιαδήποτε νομιμότητα και στην υιοθέτηση μιας λογικής που ισχυρίζεται ότι η «αποσταθεροποιήση» μπορεί να χρεωθεί εξίσου και στους καταπιεστές και στους καταπιεζόμενους.

8. Σήμερα, η πάλη για τη Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία παραμένει επίκαιρη ως μοναδικός δρόμος για μια διεθνιστική και αντιπολεμική πολιτική που θα στηρίζεται στις καλύτερες εμπειρίες του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος της χερσονήσου. Απέναντι στο «ρεαλισμό» της διπλωματίας που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να νομιμοποιεί τη βία των εθνικιστών, των μιλιταριστών και των ιμπεριαλιστών που πνίγουν τα Βαλκάνια στο αίμα έχουμε να αντιτάξουμε την ταξική ενότητα και την αλληλεγγύη των Βαλκάνιων προλετάριων. Το καθήκον των σοσιαλιστών σήμερα είναι να παλέψουν για την κοινή πάλη όλων των λαών των Βαλκανίων και να απαιτήσουν Την αποχώρηση όλων των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων από το Κόσοβο και όλη την περιοχή των Βαλκανίων Αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του Κοσοβάρικου λαού Ισονομία και ισοπολιτεία για όλες τις μειονότητες Απόκρουση των νεοφιλελεύθερων σχεδίων για την «ανοικοδόμηση» των Βαλκανίων Ακύρωση όλων των ιδιωτικοποιήσεων – Υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου Προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών που αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα συντηρητικών θεσμών και κυκλωμάτων trafficking

ΟΚΔΕ – Σπάρτακος

ελληνικ τμήμα της 4ης ∆ιεθνούς

http://okde.org/ spartakos@okde.org τηλ/φαξ: 210 3301297