Από τη στιγμή που οι θρησκείες και οι Εκκλησίες τους εισέβαλαν ορμητικά στην πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες, υποκαθιστώντας κατά ένα μέρος την πολιτική, συνειδητά ή ασυνείδητα κατέστησαν ταυτόχρονα εν μέρει και όργανα της πολιτικής. Μπορεί π.χ. οι ευαγγελιστές να αναδείχθηκαν σε σοβαρότατο παράγοντα στήριξης και ακροδεξιού επηρεασμού της κυβέρνησης Μπους, αλλά ταυτόχρονα μετατράπηκαν και σε όργανα εξάπλωσης της αμερικανικής επιρροής στον κόσμο, γι αυτό και υποβοηθείται τόσο πολύ από τους κυβερνητικούς και κρατικούς μηχανισμούς των ΗΠΑ η διάδοση της θρησκείας τους σε ξένες χώρες, πρωτίστως της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας.
Μόνο υπ αυτό το πρίσμα, και όχι το θρησκευτικό, μας ενδιαφέρει η παρουσία του εκλιπόντος Αρχιεπισκόπου στη διεθνή σκηνή. Ο Χριστόδουλος υπήρξε ένας βαθύτατα συντηρητικός «εκσυγχρονιστής», που είχε μοναδική για Ελληνα ιεράρχη επίγνωση των διεθνών συσχετισμών της εποχής μας. Ο ρεαλισμός της διεθνούς πολιτικής του ήταν εντυπωσιακός.
Από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι στην ΕΕ, ο Χριστόδουλος συνειδητοποίησε ότι ήταν υποχρεωμένος να προσεγγίσει το Βατικανό και τον Πάπα. Το έκανε με εξαιρετικό σθένος και αποφασιστικότητα, παρά τις βιαιότατες αντιδράσεις μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Εφερε τον Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β στον Αρειο Πάγο, στην Ακρόπολη, ύστερα από 1.200 χρόνια που είχε να πατήσει Πάπας στην Ελλάδα. Πήγε ο ίδιος στο Βατικανό, πρώτος Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος που το έπραξε, παρόλο που στην Ιερά Σύνοδο... 62 ιεράρχες είχαν ταχθεί εναντίον της επίσκεψης και μόνο 15 υπέρ!
Ο Χριστόδουλος είχε, επίσης, επίγνωση του γεγονότος ότι από τη στιγμή που κατέρρευσε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» στη Σοβιετική Ενωση από γεωπολιτική σκοπιά η Ορθοδοξία εκπροσωπείται από τη ρωσική Εκκλησία λόγω της ισχύος της, ανεξάρτητα φυσικά από το τι ορίζει η θρησκευτική τάξη. Ο Χριστόδουλος δεν διστάζει να μεταβεί στη Μόσχα, παρά τις κακές θρησκευτικές σχέσεις της με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, προκειμένου να σφυρηλατήσει φιλικές σχέσεις με τον Ρώσο Πατριάρχη Αλέξιο.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις 4 Μαϊου του 2001 υποδέχεται ο Χριστόδουλος τον Πάπα Βοϊτίλα στον Αρειο Πάγο και την επόμενη μέρα αναχωρεί για δεκαήμερη επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα για να συναντηθεί με τον Αλέξιο.
Ασχέτως των θρησκευτικών ζητημάτων, η σύγκρουση του Χριστόδουλου με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι και αυτή προϊόν των νέων γεωπολιτικών δεδομένων. Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ενδυναμώνει αποφασιστικά όλες τις αυτοκέφαλες Εκκλησίες όσων χωρών είναι ορθόδοξες και ανοιχτά ή ανομολόγητα περιορίζει την πραγματική επιρροή του Φαναρίου κυρίως σε ελληνικούς πληθυσμούς.
Αυτή η ιστορία με τις Νέες Χώρες, δηλαδή τις περιοχές που απελευθερώθηκαν από τους Τούρκους κατά τον 20ό αιώνα, από πολιτική και όχι θρησκευτική σκοπιά ήταν μια προσπάθεια να διατηρηθεί ζωντανή η Μεγάλη Ιδέα, όραμα τότε της ελληνικής αστικής τάξης. Παραχώρησαν έτσι τις νέες μητροπόλεις στο Φανάρι, ώστε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να εμφανίζει και πιστούς υπό την άμεση ή στενή καθοδήγησή του και πέραν της συρρικνούμενης ελληνικής μειονότητας στην Τουρκία συν τις ολιγάριθμες κοινότητες στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
Έναν αιώνα μετά, οι πολιτικοί λόγοι αυτής της κίνησης έχουν εκλείψει. Ο Χριστόδουλος στην πραγματικότητα διεκδικεί αυτό που αισθάνεται ότι του ανήκει, να είναι Αρχιεπίσκοπος όλων των Ελλήνων, όπου και αν ζουν. Αυτό φυσικά συνιστά πολύ σοβαρό πλήγμα για το Φανάρι - γι αυτό και επέρχεται η σύγκρουση Χριστόδουλου - Βαρθολομαίου, άσχετα αν γίνεται με θρησκευτικούς όρους.
Ο Χριστόδουλος υπήρξε όντως τέκνο της εποχής μας στη διεθνή πολιτική που άσκησε επιχειρώντας να βελτιώσει τη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος στο παγκόσμιο και άκρως ανταγωνιστικό θρησκευτικοπολιτικό στερέωμα.
«ΥΠΟΘΕΣΗ ΒΑΒΥΛΗ»
Η ανηλεής μάχη των Ιεροσολύμων
Το μεγαλύτερο προσωπικό κόστος σε θέματα που αφορούν την εξωτερική πολιτική της Εκκλησίας της Ελλάδος το κατέβαλε ο Χριστόδουλος για μια υπόθεση στην οποία ελάχιστες ευθύνες φέρει. Στην κοινή γνώμη πέρασε ως «υπόθεση Βαβύλη».
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για κρατική υπόθεση και ανελέητη σύγκρουση μυστικών υπηρεσιών διαφόρων χωρών ως προς το ποιος θα εκλεγεί Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων - μια θέση κρισιμότατη πολιτικά και απίστευτα διεφθαρμένη οικονομικά και ηθικά. Ο Χριστόδουλος λειτούργησε πολύ περισσότερο ως όργανο της ελληνικής κρατικής πολιτικής στο θέμα αυτό - και το πλήρωσε!
1 σχόλιο:
_____________________________________________________________
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟ
__________________________________________________________
www.infoneuhumanism.blogspot.com
www.globala.blogspot.com
www.epithesh.blogspot.com
________________________________________________________________
ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΠΕΝΘΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ
Του Κώστα Λάμπου
prodial21@gmail.com
Αγαπητέ μου φίλε, σήμερα με το «ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΝΘΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΩΣ» με ξάφνιασες αρνητικά και συγκεκριμένα για τους παρακάτω, μεταξύ άπειρων άλλων, λόγους:
1.Οι θρησκείες γενικά και οι εξουσιαστικές θρησκείες ειδικότερα δεν έχουν, φίλε Γιάννη, σχέση με την αγάπη, γιατί η αγάπη δεν είναι υποκρισία, σκοταδισμός, ψέμα, μίσος, εκμετάλλευση, ρατσισμός, βία, φόβος, πόλεμος, πείνα, θάνατος. Τα θρησκευτικά-εκκλησιαστικά ιερατεία υπηρέτησαν και υπηρετούν τα εξουσιαστικά ιερατεία, όταν δεν μπορούν να ασκούν τα ίδια οικονομική και κοινωνική εξουσία, με τόση απανθρωπιά και βιαιότητα και έγραψαν τις πιό μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας.
2. Ο φονταμενταλιστής Χριστόδουλος Παρασκευαϊδης διαπλέχθηκε με όλες τις αντιδραστικές κοσμικές εξουσίες, αναρριχήθηκε χάρη σ' αυτές και γι' αυτό τις υπηρέτησε με 'συνέπεια', σκληρότητα και φανατισμό μέχρι το τέλος της ζωής του. Αγάπησε κομπλεξικά την εξουσία και όλα όσα τη συμβολίζουν, ξεπερνώντας προσχήματα περί 'ιεροσύνης' για να τιμήσει το χουντικό παρελθόν του και να κερδίσει ηγετικό ρόλο στη "Δεξιά του Κυρίου".
3. Μίσησε όσο κανένας άλλος τη φτώχεια, τον αγώνα για τη γνώση , για την αλήθεια, για την πρόοδο. Μίσησε την επιστήμη και όσους πασχίζουν για ένα νέο Διαφωτισμό και για ένα καλύτερο (επίγειο, γιατί δεν υπάρχει άλλος) κόσμο. Μίσησε , ως πιστός υπηρέτης της κοσμικής εξουσίας που καλύπτεται από τους πέπλους της παλαιάς και κενής-καινής Διαθήκης, όσο κανένας άλλος τις αρχαιοελληνικές ρίζες του ανθρώπινου πολιτισμού και 'δίδαξε ' την υποταγή στους σύγχρονους καίσαρες, με την ελπίδα πως θα τον κάνουν Πάπα, ή Πατριάρχη, αν όχι Κωνσταντινουπόλεως, τουλάχιστον στο Ελλαδιστάν.
4. Τέλος πάντων, ο Παρασκευαϊδης 'εκοιμήθη', ενώ εμείς οι άλλοι, οι κοινοί θνητοί πεθαίνουμε. Βλέπεις, ακόμα και στο θάνατο , στη "Δημοκρατία της Φύσης", όπου όλα τα όντα είναι ίσα, αυτή η 'φάρα' του μαύρου ιερατείου θέλησε να ξεχωρίζει από το 'ποίμνιο'. Και ξέρεις γιατί; γιατί όσοι 'κοιμούνται' και δεν πεθαίνουν 'αγιάζουν'. Και να μου το θυμηθείς, αργά ή γρήγορα θα τον 'αγιοποιήσουν' τον Παρασκευαϊδη. Μορφωμένος άνθρωπος είσαι και ασφαλώς θα ξέρεις πως αυτά τα 'καραγκιοζιλίκια', κρύβουν ατομικές ματαιοδοξίες 'περί (επίγειας γιατί αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από το 'ποίμνιο', πως δεν υπάρχει άλλη) αθανασίας' και ιερατική πανουργία.
5. Στις μέρες του η 'ιερή' αγυρτεία ξεδιπλώθηκε σε όλο το μεγαλείο της, για να έχει 'το μαγαζί' πελατεία και να γεμίζουν τα παγκάρια, από τον 'οβολό' των πιστών και από τα εκατομμύρια των κρατικών και των ευρωπαϊκών ταμείων, ανάλογα με το μέγεθος της πολιτικής επιρροής και της πολιτικής χειραγώγησης του πνευματικά λεηλατημένου και κατατρομοκρατημένου 'ποιμνίου'. Ο Χριστόδουλος υπήρξε άριστος διαπλεκόμενος Manager της επιχείρησης "Εκκλησία-Απάτη Α.Ε." , αλλά ένας πολύ κακός "ιεράρχης" με την έννοια του 'αγαπάτε αλλήλους', γιατί έσπειρε το γνωστό μίσος 'της ορθοδοξίας', για όλους τους 'άπιστους', πολιτική μισαλλοδοξία για όλους τους 'άλλους' και εφιαλτικούς μεταφυσικούς φόβους για όλους τους 'αφελείς', δηλαδή τους καλοπροαίρετους πιστούς.
6. Ο διάδοχός του στο 'θρόνο', ας φροντίσει , μεταξύ των πολλών άλλων, να επιστρέψει στο υπουργείο εξωτερικών της Ελλάδας τα 5,5 εκατομμύρια ΕΥΡΩ που πήρε η "Αλληλεγγύη" του Χριστόδουλου, για να στείλει, ως 'ανθρωπιστική' βοήθεια στους πεινασμένους Αφρικανούς κάμποσους τόνους σάπια κοτόπουλα, σκάνδαλο την εξέλιξη του οποίου ευτυχώς σταμάτησε κάποιος συνειδητός και σεμνός τελωνειακός υπάλληλος. Τα χρήματα πρέπει να επιστραφούν στα δημόσια ταμεία γιατί είναι φόροι από τον εργαζόμενο ελληνικό Λαό, γιατί το πάμπλουτο ιερατείο , όπως είναι γνωστό δεν πληρώνει φόρους και διαχειρίζεται τη μυθική εκκλησιαστική περιουσία με σκανδαλώδη τρόπο.
7. Ας φροντίσει επίσης να αφήσει την παιδεία στα χέρια της επιστήμης, των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας. Ήσυχα ας αφήσει επίσης τα κρατικά ταμεία, όπως συμβαίνει με όλες τις εκκλησίες σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Και αφού επιστρέψει την τεράστια εκκλησιαστική περιουσία στο φτωχό Λαό που υποφέρει, ας ασχοληθεί 'με τα του οίκου του', με τη δύναμη της πίστης του και όχι με τη δύναμη των κρατικών ταμείων και των κομματικών ανταλλαγμάτων.
8. Διαφορετικά, αν συνεχίσει να στηρίζει την αντιλαϊκή και απάνθρωπη εξουσία, ως κρατική θρησκεία, που ασκείται από αντιπαραγωγικούς και διαπλεκόμενους 'ψυχοφύλακες-δημοσιουπαλλήλους', που ζουν (ως 'άγιοι' Πρεβέζης, Περιστερίου, Αθηνών και περιχώρων κλπ κλπ) στη χλιδή και στην ακολασία σαν παράσιτα σε βάρος της κοινωνίας, καλό είναι να γνωρίζει, πως η 'πίστη', ως Φόβος των πιστών κάποια στιγμή θα εξελιχθεί σε μίσος ενάντια στην εξουσία και στους λακέδες της και σε αγώνα για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
9. Οι πληγές και οι φοβίες που φύτεψαν στην ανθρωπότητα οι εξουσίες και όλες ανεξαίρετα οι εξουσιαστικές θρησκείες με πρώτη ύλη τη βία και το Φόβο υποχωρούν σταθερά και τη θέση τους την καταλαμβάνει μιά Νέα Αυτοπεποίθηση, μιά Νέα Συνείδηση, ένας Νέος Ουμανισμός και ένας νέος αγώνας που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο κόσμο.
10. Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό, www.infonewhumanism.blogspot.com, αντιλαμβάνεται απόλυτα την κρισιμότητα του θέματος της θρησκευτικής πίστης, πάνω στην οποία ‘οικοδομήθηκαν’ από κάθε λογής αγύρτες και εξουσίες θρησκευτικοί μύθοι και δοξασίες, εκκλησίες και ιερατεία που καταδυναστεύουν πνευματικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, χιλιάδες χρόνια τους πιστούς, την Ανθρωπότητα και τον Πολιτισμό. Και επειδή ταυτόχρονα εκτιμά πως το επόμενο βήμα της Ανθρωπότητας, για να μην είναι προς την καπιταλιστική βαρβαρότητα, θα πρέπει να είναι με «αρετή και τόλμη προς την Ελευθερία», προς μια Νέα Ελευθερία, χωρίς το Φόβο κάποιου θεού και κάποιας εξουσίας, γι’ αυτό προτείνει να ανοίξει ένας Διάλογος χωρίς Φόβο και σκοπιμότητες, για να ριχτεί άπλετο φως στην ιστορία, στην ουσία και στο ρόλο των θρησκειών και τότε να αποκατασταθεί, για όποιον θα το έχει ανάγκη, η πίστη ως αυστηρά ατομική υπόθεση, την οποία η κοινωνία δεν θα επιτρέπει σε κανέναν επαγγελματία αγύρτη να την εκμεταλλεύεται. Ας τολμήσουμε μια ζωή χωρίς Φόβο. Μια ζωή της οικουμενικής αγάπης και της Ανθρωπιάς.
Εσύ, καλέ μου φίλε Γιάννη, για ποιό πράγμα πενθείς;
Δημοσίευση σχολίου