Η Καρολάιν ντε Μπέντερν σηκώνει ψηλά τη σημαία του Βιετνάμ, παίρνει πόζα και γίνεται σύμβολο
«Σήμερα, αριστερά μανεκέν παντρεύονται δεξιούς προέδρους»
Καρολάιν ντε Μπέντερν: το κορίτσι- σύμβολο του Μάη, 40 χρόνια μετά
Η φωτογραφία την έκανε διάσημη, αλλά της στοίχισε και μια περιουσία, αφού ο αριστοκράτης παππούς της την αποκλήρωσε. «Θα το ξανάκανα», λέει η Καρολάιν ντε Μπέντερν, σαράντα χρόνια μετά. Κι ας πιστεύει ότι το πνεύμα του Μάη δεν υπάρχει πια, ότι “καθένας σκέφτεται σήμερα μόνο τον εαυτό τους”.
Με τη φωτογραφία του ΖανΠιέρ Ρέι του πρακτορείου Gamma, η 28χρονη τότε Καρολάιν ντε Μπέντερν έγινε το σύμβολο της εξέγερσης του Μάη, η «Μαριάν του ΄68». Τραβηγμένη στις 13 Μαΐου 1968, έκανε τον γύρο του κόσμου και είναι πια άρρηκτα συνδεδεμένη με τα ιδανικά και το πνεύμα της εποχής της όσο η φωτογραφία του Τσε στην επαναστατημένη Κούβα ή ο αντάρτης του Ισπανικού Εμφύλιου στην περίφημη φωτογραφία του Καρτιέ-Μπρεσόν.
Όμως η Καρολάιν δεν ήταν επαναστάτρια ούτε φοιτήτρια ούτε καν Γαλλίδα. «Ήμουν ένα μανεκέν, χωρίς πολιτικές απόψεις και με πολύ κέφι για ζωή», λέει η Βρετανίδα σαράντα χρόνια μετά στην ιταλική «Κοριέρε ντέλα Σέρα», από τη Μενβίλ, ένα χωριό 300 κατοίκων στη Νορμανδία, όπου ζει με τον σύντροφό της, τον τζαζίστα Ζακ Τολό. «Ταξίδευα ανάμεσα στην Ιταλία, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έκανα παρέα με φωτογράφους, ανθρώπους του σινεμά, καλλιτέχνες, όπως ο Άντι Ουόρχολ. Είχα ένα φλερτ με τον Λου Ριντ. Και κυρίως ήμουν μια πλούσια κληρονόμος. Ο παππούς μου ήταν πλούσιος, είχε γίνει βαρόνος στην αυστριακή αυλή και η βασίλισσα Βικτωρία είχε αναγνωρίσει τον τίτλο του στην Αγγλία. Μετά το διαζύγιο των γονιών μου, ασχολήθηκε αυτός με το μέλλον μου. Σπούδαζα μουσική και κα λούς τρόπους. Ήθελε να κάνω έναν αριστοκρατικό γάμο, αλλά δεν ήμουν φτιαγμένη γι΄ αυτήν τη ζωή. Ήθελα να ταξιδέψω, να γνωρίσω τον κόσμο. Άρχισα να εργάζομαι για τη μόδα και αυτός μου έκοψε το επίδομα. Στη Γαλλία, τον χειμώνα του ΄67, ήμουν φιλοξενούμενη σε μια θεία. Την ημέρα πόζαρα, τα βράδια έκανα παρέα με ζωγράφους, μουσικούς, διανοούμενους. Ήθελα να αφοσιωθώ στο σινεμά. Κι έτσι φτάσαμε στη διαδήλωση της 13ης Μαΐου, στην πλατεία Εντμόν Ροστάν, κοντά στον κήπο του Λουξεμβούργου».
Όλα έγιναν χαλαρά, η Καρολάιν είχε κουραστεί από το περπάτημα, ο ζωγράφος φίλος της προσφέρθηκε να τη σηκώσει στους ώμους. Της έδωσαν και τη σημαία του Βιετνάμ. «Σήκωσέ την όσο πιο ψηλά μπορείς», της είπαν. Εκείνη, βλέποντας ότι υπήρχαν τριγύρω φωτογράφοι, πήρε πόζα.
Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου. Δυστυχώς για εκείνη, έφτασε και στα περιοδικά μόδας, που δεν είχαν καμία διάθεση να προβάλουν ένα αριστερό μανεκέν. «Δεν μπορούσαν να προβλέψουν πως ακόμη και το Βιετνάμ θα γινόταν καπιταλιστικό, πως καταστήματα μόδας θα άνοιγαν στη Χο Τσι Μινχ-Βιλ! Φανταστείτε πως σήμερα αριστερά μανεκέν παντρεύονται προέδρους της Δεξιάς!», σχολιάζει αναφερόμενη στον επικείμενο γάμο του Νικολά Σαρκοζί με την Κάρλα Μπρούνι. Όσο για τον παππού της, «όταν είδε τη φωτογραφία, λίγο καιρό πριν πεθάνει, μου είπε πως δεν του άρεσε όπως ήμουν ντυμένη. “Θα το μετανιώσεις”, μου είπε στο τηλέφωνο. Και κράτησε τον λόγο του: δεν μου άφησε ούτε δεκάρα από την κληρονομιά».
Όμως η Καρολάιν δεν ήταν επαναστάτρια ούτε φοιτήτρια ούτε καν Γαλλίδα. «Ήμουν ένα μανεκέν, χωρίς πολιτικές απόψεις και με πολύ κέφι για ζωή», λέει η Βρετανίδα σαράντα χρόνια μετά στην ιταλική «Κοριέρε ντέλα Σέρα», από τη Μενβίλ, ένα χωριό 300 κατοίκων στη Νορμανδία, όπου ζει με τον σύντροφό της, τον τζαζίστα Ζακ Τολό. «Ταξίδευα ανάμεσα στην Ιταλία, το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έκανα παρέα με φωτογράφους, ανθρώπους του σινεμά, καλλιτέχνες, όπως ο Άντι Ουόρχολ. Είχα ένα φλερτ με τον Λου Ριντ. Και κυρίως ήμουν μια πλούσια κληρονόμος. Ο παππούς μου ήταν πλούσιος, είχε γίνει βαρόνος στην αυστριακή αυλή και η βασίλισσα Βικτωρία είχε αναγνωρίσει τον τίτλο του στην Αγγλία. Μετά το διαζύγιο των γονιών μου, ασχολήθηκε αυτός με το μέλλον μου. Σπούδαζα μουσική και κα λούς τρόπους. Ήθελε να κάνω έναν αριστοκρατικό γάμο, αλλά δεν ήμουν φτιαγμένη γι΄ αυτήν τη ζωή. Ήθελα να ταξιδέψω, να γνωρίσω τον κόσμο. Άρχισα να εργάζομαι για τη μόδα και αυτός μου έκοψε το επίδομα. Στη Γαλλία, τον χειμώνα του ΄67, ήμουν φιλοξενούμενη σε μια θεία. Την ημέρα πόζαρα, τα βράδια έκανα παρέα με ζωγράφους, μουσικούς, διανοούμενους. Ήθελα να αφοσιωθώ στο σινεμά. Κι έτσι φτάσαμε στη διαδήλωση της 13ης Μαΐου, στην πλατεία Εντμόν Ροστάν, κοντά στον κήπο του Λουξεμβούργου».
Όλα έγιναν χαλαρά, η Καρολάιν είχε κουραστεί από το περπάτημα, ο ζωγράφος φίλος της προσφέρθηκε να τη σηκώσει στους ώμους. Της έδωσαν και τη σημαία του Βιετνάμ. «Σήκωσέ την όσο πιο ψηλά μπορείς», της είπαν. Εκείνη, βλέποντας ότι υπήρχαν τριγύρω φωτογράφοι, πήρε πόζα.
Η φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου. Δυστυχώς για εκείνη, έφτασε και στα περιοδικά μόδας, που δεν είχαν καμία διάθεση να προβάλουν ένα αριστερό μανεκέν. «Δεν μπορούσαν να προβλέψουν πως ακόμη και το Βιετνάμ θα γινόταν καπιταλιστικό, πως καταστήματα μόδας θα άνοιγαν στη Χο Τσι Μινχ-Βιλ! Φανταστείτε πως σήμερα αριστερά μανεκέν παντρεύονται προέδρους της Δεξιάς!», σχολιάζει αναφερόμενη στον επικείμενο γάμο του Νικολά Σαρκοζί με την Κάρλα Μπρούνι. Όσο για τον παππού της, «όταν είδε τη φωτογραφία, λίγο καιρό πριν πεθάνει, μου είπε πως δεν του άρεσε όπως ήμουν ντυμένη. “Θα το μετανιώσεις”, μου είπε στο τηλέφωνο. Και κράτησε τον λόγο του: δεν μου άφησε ούτε δεκάρα από την κληρονομιά».
Χωρίς χρήματα
Η Καρολάιν έμεινε χωρίς χρήματα, με μοναδικό εφόδιο τις γλώσσες που ήξερε. «Άρχισα μια νέα ζωή. Παντρεύτηκα τον Μπάρνι Ουίλσον, μεγάλο σαξοφωνίστα, γνωστό στο Παρίσι. Φύγαμε για την Αφρική με τον σκηνοθέτη Σερζ Μπαρντ. Ζανζιβάρη, Νιγηρία... μείναμε ενάμιση χρόνο, η ταινία δεν έγινε ποτέ, ο σκηνοθέτης ασπάστηκε το Ισλάμ και εγώ πήρα διαζύγιο». Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η Καρολάιν αποσύρθηκε στην εξοχή της Νορμανδίας με τον νέο σύντροφό της, τον Ζακ. Παιδιά δεν απέκτησε ποτέ. «Για διάφορους λόγους, αλλά και από φόβο. Ίσως αν το ΄68 είχε πραγματικά αλλάξει τον κόσμο, να είχα πιο πολύ κουράγιο και πιο πολλές ελπίδες. Σήμερα; Με τον Σαρκοζί, λέει, γυρίσαμε στην εποχή της Μαρίας Αντουανέτας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου