Το 2008, συμπληρώνονται τέσσερις δεκαετίες από μία χρονιά που σφραγίστηκε από μεγάλες εξεγέρσεις και σφράγισε ανεξίτηλα τον 20ο αιώνα. Διότι ο «Μάης του ‘68» δεν ήταν ένας, αλλά πολλοί: Σε Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Μεξικό, αλλά και στην Ιαπωνία, την Ιρλανδία, τη Βρετανία και άλλες χώρες της Δύσης, μαζικά κινήματα στα οποία πρωταγωνιστούσε η νέα βάρδια της εργατικής τάξης και ειδικά η φοιτητική νεολαία, επιχείρησαν τη δική τους έφοδο στο μέλλον, διεκδικώντας όλα όσα η καπιταλιστική «κοινωνία της αφθονίας» δεν μπορούσε να τους προσφέρει.
Την ίδια χρονιά, η εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Πράγα και ο σταδιακός εκφυλισμός της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα, δημιουργούσαν κλυδωνισμούς στο απέναντι στρατόπεδο. Αποκάλυπταν έτσι, ορισμένες από τις πιο σκληρές πλευρές των διάφορων εκδοχών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», οι οποίες ασφαλώς δεν είχαν σχέση ούτε με το σοσιαλισμό, ούτε φυσικά με τον κομμουνισμό.
Τους επόμενους μήνες θα αναπτυχθεί πλούσια συζήτηση και αντιπαράθεση γύρω από εκείνη την περίοδο. Η αστική τάξη κάνει το καθήκον της: Αφού… ξεμπέρδεψε με τους «νοσταλγούς» του Κόκκινου Οκτώβρη του ’17, χαρακτηρίζοντας τους ηττημένους, τώρα επιχειρεί να τελειώσει και τους «οπαδούς» του Μάη, εντάσσοντάς τους συλλήβδην σε μια γενιά που από τη ρήξη οδηγήθηκε στην ενσωμάτωση.
Το κεφάλαιο όμως δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα ούτε με τον Οκτώβρη, ούτε με τον Μάη. Γιατί αυτές οι δύο επαναστατικές ρωγμές στον καπιταλιστικό χρόνο συνδέονται με μια κόκκινη κλωστή, η οποία μοιάζει με φυτίλι, που καταλήγει στον τρίτο γύρο…
http://mauroskyknos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου