φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το Κράτος είναι ένας μεγαμηχανισμός που ο βασικός του σκοπός του είναι η αναπαραγωγή και η ενίσχυση της Κυριαρχίας, της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου, της επιτήρησης των υποτελών Παραγωγών, της συρρίκνωσης του εμμενούς κομμουνισμού. Αποτελείται από επιμέρους μηχανισμούς: κάθε ένας από αυτούς δραστηριοποιείται σε κάποιο κοινωνικό πεδίο ή κοινωνική δραστηριότητα (εκπαίδευση, περίθαλψη, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, προπαγάνδα, καταστολή, κλπ.). Για να λειτουργήσουν αυτοί οι μηχανισμοί χρειάζεται κοινωνικός πλούτος, ο οποίος παίρνει τη μορφή του χρήματος. Έτσι, μιας και το Κρατος έχει έξοδα, πρέπει να έχει έσοδα. Εάν τα έσοδα είναι περισσότερα από τα έξοδα, τότε έχει πρωτογενή πλεονάσματα. Εάν τα έξοδα είναι περισσότερα, τότε δανείζεται ή περιορίζει τον αριθμό των μηχανισμών, άρα και των κρατικών και δημόσιων υπαλλήλων.
Εάν ποτέ φτάσουμε στο σημείο να συμπηχθεί το ελάχιστο Κράτος, αυτό θα είναι ένα Κράτος με δυο μηχανισμούς, με δυο υπουργεία: το υπουργείο των Οικονομικών, δηλαδή της είσπραξης των φόρων, και το υπουργείο του Στρατού και της Αστυνομίας, δηλαδή της επιτήρησης και καταστολής των υποτελών Παραγωγών. Μπορεί να ξεφορτωθεί όλους τους άλλους μηχανισμούς αλλά την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου και την καταστολή δεν μπορεί να τα ξεφορτωθεί διότι είναι ο σληρός πυρήνας του, είναι η φύση του. Κράτος σημαίνει σκληρότητα, πλήρης απουσία δισταγμών, ενδοιασμών, επιφυλάξεων – ας μην το ξεχνάμε. Εμφανίζεται και με τη μορφή κάρτος (εξ ου και καρτερός, καρτερία, καρτερικότητα, κλπ) και συγγενεύει ετυμολογικά με τη γερμανική λέξη hart (> engl. hard).
Γνωρίζουμε ότι ο Κύριος επιδίδεται πολύ συχνά στον κοινωνικό πειραματισμό και έχω διατυπώσει την άποψη ότι σήμερα ο κοινωνικός αυτός πειραματισμός εκτυλίσσεται στην ελληνική κοινωνία. Ο Κύριος έχει ένα σχέδιο αλλά πρέπει κάπου να τα εφαρμόσει πιλοτικά, να δει τι θα γίνει και μετά να το εφαρμόσει συνολικά. Το σχέδιό του, η επιθυμία Του δηλαδή, είναι ο δραστικός περιορισμός του Κράτους, είναι η πραγματοποίηση του ελάχιστου Κράτους. Γιατί όμως να θέλει ένα ελάχιστο Κράτος;
Είναι βέβαιος ότι τα έσοδα του Κράτους θα τείνουν να μειώνονται μιας και η ύφεση θα είναι διαρκής, μιας και η μια ύφεση θα είναι χειρότερη και μεγαλύτερης διάρκειας από την προηγούμενη. Και θα είναι διότι η αντικατάσταση των υποτελών Παραγωγών από τις αυτόματες μηχανές θα συνεχιστεί και θα ενταθεί και οι στρατιές των ανέργων θα πολλαπλασιάζονται. Αυτό σημαίνει ότι τα έσοδα (άμεσοι και έμμεσοι φόροι) θα τείνουν να μειώνονται και ο Κύριος δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να βάλει το χέρι του στη τσέπη για να πληρώσει τους δασκάλους των παιδιών μας ή να δώσει συντάξεις.
Μέχρι τώρα κατέφευγε στο δανεισμό. Τύπωνε δηλαδή ομόλογα: δάνεισέ μου χίλια εβρά κι εγώ σε ένα χρόνο θα σου δώσω 1250. Μέχρι τώρα μπορούσε να ξεπληρώσει τα χρέη του με την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου ( έμμεσοι φόροι: διαρκής αύξηση του ΦΠΑ, του φόρου στα καύσιμα, στα τσιγάρα, στα αλκοολούχα ποτά, επιβολή ειδικού φόρου στα αναψυκτικά αύριο και μεθαύριο σε όλα τα προϊόντα. . .). Με την ύφεση όμως τα έσοδα μειώνονται, ο Κύριος δεν βάζει το χέρι του στη τσέπη, τα χρέη πρέπει να αποπληρωθούν και το Κράτος δεν έχει. Μπορεί όμως να βρει: να περιορίσει δραστικότατα τις δραστηριότητές του και τους υπαλλήλους του, δηλαδή τις δαπάνες του.
Το χρέος του Κράτους είναι ένα μέσον τόσο εκφοβισμού και πειθάρχησης των υποτελών Παραγωγών όσο και περιορισμού του Κράτους. Φαίνεται πως το Κράτος αποσύρεται από κάποιες δραστηριότητες και στο μέλλον θα αποσυρθεί και από άλλες. Τη θέση του τη παίρνει ο Κύριος: όχι δημόσια Πανεπιστήμια, όχι δημόσια παραγωγή και διανομή ηλεκτρικού ρεύματος, όχι δημόσια εκπαίδευση, όχι δημόσια ύδρευση αλλά ιδιωτική. Ποιος και ποια μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να ιδιωτικοποιηθεί και η υποχρεωτική εκπαίδευση;
Υπάρχει όμως ένας κίνδυνος: όταν αποσύρεται το Κράτος και τη θέση του τη παίρνει το Κεφάλαιο και ο Κύριος, υπάρχει το ενδεχόμενο να παρεισφρήσει κι ένας άλλος παράγοντας: η συνεργασία των υποτελών Παραγωγών στο χώρο της παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου με την ευρύτερη σημασία του όρου (υλικός και άϋλος πλούτος – παραγωγή και μετάδοση γνώσης, υπηρεσίες, κλπ.). Η απόσυρση του Κράτους ενδέχεται να επιφέρει την διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού κι αυτό ο Κύριος το γνωρίζει πολύ καλά.
Το ελληνικό Κράτος είναι τόσο χρεωμένο που είμαστε βέβαιοι ότι θα χρεοκοπήσει, θα κόψει τα χρέη του, δεν θα μπορέσει να δώσει πίσω αυτά που υποσχέθηκε ότι θα δώσει (κεφάλαιο +τόκοι). Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχει να πληρώσει τους υπαλλήλους του, κρατικούς και δημόσιους, τις συντάξεις, δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του έναντι τρίτων (να πληρώσει τους λογαριασμούς του προς τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, κλπ).
Ας υποθέσουμε ότι έρχεται αυτή η ώρα. Σε ένα μήνα, σε δυο μήνες. Μεταξύ όλων των άλλων που δεν θα πληρωθούν θα είμαι κι εγώ, ως συμβασιούχος δημόσιος υπάλληλος (ταχυδρόμος στα ΕΛΤΑ).
Τι θα κάνω; Θα συνεχίσω να εργάζομαι; Ο δάσκαλος που δεν θα πληρωθεί, θα πάει στο σχολείο; Θα πάνε στο σχολείο τα παιδιά μου, τα παιδιά μας; Οι εργαζόμενοι στην αποκομιδή των σκουπιδιών θα συνεχίσουν να εργάζονται; Οι γιατροί; Οι νοσοκόμοι; Οι αστυνομικοί; Τι θα γίνει; Δεν θα πάει κανένας στη δουλειά του;
Και τι θα τρώμε; Δόσεις και ενοίκιο δεν θα πληρώνουμε, ούτε λογαριασμούς. Θα έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα; Θα μπορούμε να πλένουμε τα ρούχα μας στο πλυντήριο; Κι εάν οι κρατικοί και δημόσιοι υπάλληλοι δεν καταναλώνουν, τι θα πωλούν οι επιχειρήσεις; Δε θα σταματήσει η παραγωγή; Δεν θα αυξηθεί κατακόρυφα η ανεργία και η μείωση των εσόδων του Κράτους;
Υπάρχει όμως το ενδεχόμενο να φτάσουμε σε αυτό το σημείο; Ασφαλώς και υπάρχει. Και θα είναι το αποτέλεσμα της άρνησης στη πράξη του Μνημονίου 2. Εάν επαναστατήσουμε, θα χρεοκοπήσουμε.
Γνωρίζετε ότι τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της επανάστασης, υπέρ της στάσης αποπληρωμής του χρέους, υπέρ της διάλυσης του Κράτους, άρα τάσσομαι υπέρ της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους. Θα μου πείτε, θα υποφέρουμε, πολύ περισσότερο από ό, τι υποφέρουμε τώρα.
Θα υποφέρουμε, θέλουμε δε θέλουμε. Ήδη υποφέρουμε και βασανιζόμαστε και ταλαιπωρούμαστε: και τα παιδιά και οι έφηβοι και οι νέοι και οι γέροι και στη δουλείά και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι και οι φυλακισμένοι και τα πρεζάκια και. . . και. . . και. . . Υπάρχει μόνος ένας τρόπος να τελειώσουν τα βάσανά μας και η ταλαιπωρία μας: η επανάσταση και η διεύρυνση του κομμουνισμού. Η εποχή της κρίσης και της επανάστασης είναι εποχή ταλαιπωρίας και στερήσεων. Πόσο αποφασισμένοι είμαστε να το αποδεκτούμε;
Τι θα κάνουμε εάν το Κράτος σταματήσει να πληρώνει τους κρατικούς και δημόσιους υπαλλήλους; Θα πάμε στη δουλειά μας ή όχι;
Προτείνω να πάμε. Αλλά με τους δικούς μας όρους. Πολύ ωραία, δεν μας πληρώνετε, είμαστε ελεύθεροι να καθιερώσουμε το τετράωρο για να εργαστούν οι άνεργοι και να ξεκουραστούν οι εργαζόμενοι. Που θα βρεθεί όμως το χρήμα;
Για να απαντήσουμε όμως σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα άλλο. Γνωρίζει το Κράτος και ο Κύριος τους κινδύνους που θα διατρέξει η Κυριαρχία του από την μη πληρωμή των υπαλλήλων του; Ασφαλώς και το γνωρίζει. Ο Κύριος ‘ομως είναι βέβαιος ότι θα φαγωθούμε μεταξύ μας και ότι θα συρθούμε στα πόδια Του για να Τον ικετεύσουμε: Κύριε καπιταλιστή και τραπεζίτη και επενδυτή, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημιν σήμερον και συγχώρεσε τις αμαρτίες μας όπως κι εμείς συγχωρούμε τις δικές σας. Αμήν.
Το ζήτημα του χρήματος είναι ένα ζήτημα πολιτικής φύσης (πολιτική οικονομία). Ο Κύριος θέλει να μας δει ζητιάνους, επαίτες, ικέτες, να τον εκλιπαρούμε να μας λυπηθεί (Κύριε ελέησον ημάς). Γι αυτό και δεν θα μας πληρώσει. Εάν πέσουμε στα πόδια του και τον παρακαλέσουμε, κάτι θα μας δώσει. Όχι σε όλους! Ήδη ο Διονύσης Σαββόπουλος πρότεινε να εξορίσουμε τους λαθρομετανάστες και τους τοξικομανείς σε έρημα και αραιοκατοικημένα νησιά!
Εάν επαναστατήσουμε, εάν δηλαδή επιλύσουμε τα προβλήματά μας, αυτό σημαίνει επανάσταση, τότε το πρόβλημα του χρήματος επιλύεται με την έκδοση νέου χρήματος. Εάν η επανάσταση δεν εκφραστεί πολιτικά, η έλλειψη του χρήματος μπορεί να καλυφθεί με την έκδοση τοπικού χρήματος (κουπόνια).
Υπάρχει κι ένα άλλο ενδεχόμενο: η κατάργηση του χρήματος. Γι αυτό όμως το ζήτημα θα γράψω αύριο το πρωί.
Το Κράτος είναι ένας μεγαμηχανισμός που ο βασικός του σκοπός του είναι η αναπαραγωγή και η ενίσχυση της Κυριαρχίας, της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου, της επιτήρησης των υποτελών Παραγωγών, της συρρίκνωσης του εμμενούς κομμουνισμού. Αποτελείται από επιμέρους μηχανισμούς: κάθε ένας από αυτούς δραστηριοποιείται σε κάποιο κοινωνικό πεδίο ή κοινωνική δραστηριότητα (εκπαίδευση, περίθαλψη, συγκοινωνίες, επικοινωνίες, προπαγάνδα, καταστολή, κλπ.). Για να λειτουργήσουν αυτοί οι μηχανισμοί χρειάζεται κοινωνικός πλούτος, ο οποίος παίρνει τη μορφή του χρήματος. Έτσι, μιας και το Κρατος έχει έξοδα, πρέπει να έχει έσοδα. Εάν τα έσοδα είναι περισσότερα από τα έξοδα, τότε έχει πρωτογενή πλεονάσματα. Εάν τα έξοδα είναι περισσότερα, τότε δανείζεται ή περιορίζει τον αριθμό των μηχανισμών, άρα και των κρατικών και δημόσιων υπαλλήλων.
Εάν ποτέ φτάσουμε στο σημείο να συμπηχθεί το ελάχιστο Κράτος, αυτό θα είναι ένα Κράτος με δυο μηχανισμούς, με δυο υπουργεία: το υπουργείο των Οικονομικών, δηλαδή της είσπραξης των φόρων, και το υπουργείο του Στρατού και της Αστυνομίας, δηλαδή της επιτήρησης και καταστολής των υποτελών Παραγωγών. Μπορεί να ξεφορτωθεί όλους τους άλλους μηχανισμούς αλλά την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου και την καταστολή δεν μπορεί να τα ξεφορτωθεί διότι είναι ο σληρός πυρήνας του, είναι η φύση του. Κράτος σημαίνει σκληρότητα, πλήρης απουσία δισταγμών, ενδοιασμών, επιφυλάξεων – ας μην το ξεχνάμε. Εμφανίζεται και με τη μορφή κάρτος (εξ ου και καρτερός, καρτερία, καρτερικότητα, κλπ) και συγγενεύει ετυμολογικά με τη γερμανική λέξη hart (> engl. hard).
Γνωρίζουμε ότι ο Κύριος επιδίδεται πολύ συχνά στον κοινωνικό πειραματισμό και έχω διατυπώσει την άποψη ότι σήμερα ο κοινωνικός αυτός πειραματισμός εκτυλίσσεται στην ελληνική κοινωνία. Ο Κύριος έχει ένα σχέδιο αλλά πρέπει κάπου να τα εφαρμόσει πιλοτικά, να δει τι θα γίνει και μετά να το εφαρμόσει συνολικά. Το σχέδιό του, η επιθυμία Του δηλαδή, είναι ο δραστικός περιορισμός του Κράτους, είναι η πραγματοποίηση του ελάχιστου Κράτους. Γιατί όμως να θέλει ένα ελάχιστο Κράτος;
Είναι βέβαιος ότι τα έσοδα του Κράτους θα τείνουν να μειώνονται μιας και η ύφεση θα είναι διαρκής, μιας και η μια ύφεση θα είναι χειρότερη και μεγαλύτερης διάρκειας από την προηγούμενη. Και θα είναι διότι η αντικατάσταση των υποτελών Παραγωγών από τις αυτόματες μηχανές θα συνεχιστεί και θα ενταθεί και οι στρατιές των ανέργων θα πολλαπλασιάζονται. Αυτό σημαίνει ότι τα έσοδα (άμεσοι και έμμεσοι φόροι) θα τείνουν να μειώνονται και ο Κύριος δεν έχει καμιά απολύτως διάθεση να βάλει το χέρι του στη τσέπη για να πληρώσει τους δασκάλους των παιδιών μας ή να δώσει συντάξεις.
Μέχρι τώρα κατέφευγε στο δανεισμό. Τύπωνε δηλαδή ομόλογα: δάνεισέ μου χίλια εβρά κι εγώ σε ένα χρόνο θα σου δώσω 1250. Μέχρι τώρα μπορούσε να ξεπληρώσει τα χρέη του με την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου ( έμμεσοι φόροι: διαρκής αύξηση του ΦΠΑ, του φόρου στα καύσιμα, στα τσιγάρα, στα αλκοολούχα ποτά, επιβολή ειδικού φόρου στα αναψυκτικά αύριο και μεθαύριο σε όλα τα προϊόντα. . .). Με την ύφεση όμως τα έσοδα μειώνονται, ο Κύριος δεν βάζει το χέρι του στη τσέπη, τα χρέη πρέπει να αποπληρωθούν και το Κράτος δεν έχει. Μπορεί όμως να βρει: να περιορίσει δραστικότατα τις δραστηριότητές του και τους υπαλλήλους του, δηλαδή τις δαπάνες του.
Το χρέος του Κράτους είναι ένα μέσον τόσο εκφοβισμού και πειθάρχησης των υποτελών Παραγωγών όσο και περιορισμού του Κράτους. Φαίνεται πως το Κράτος αποσύρεται από κάποιες δραστηριότητες και στο μέλλον θα αποσυρθεί και από άλλες. Τη θέση του τη παίρνει ο Κύριος: όχι δημόσια Πανεπιστήμια, όχι δημόσια παραγωγή και διανομή ηλεκτρικού ρεύματος, όχι δημόσια εκπαίδευση, όχι δημόσια ύδρευση αλλά ιδιωτική. Ποιος και ποια μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να ιδιωτικοποιηθεί και η υποχρεωτική εκπαίδευση;
Υπάρχει όμως ένας κίνδυνος: όταν αποσύρεται το Κράτος και τη θέση του τη παίρνει το Κεφάλαιο και ο Κύριος, υπάρχει το ενδεχόμενο να παρεισφρήσει κι ένας άλλος παράγοντας: η συνεργασία των υποτελών Παραγωγών στο χώρο της παραγωγής και διανομής του κοινωνικού πλούτου με την ευρύτερη σημασία του όρου (υλικός και άϋλος πλούτος – παραγωγή και μετάδοση γνώσης, υπηρεσίες, κλπ.). Η απόσυρση του Κράτους ενδέχεται να επιφέρει την διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού κι αυτό ο Κύριος το γνωρίζει πολύ καλά.
Το ελληνικό Κράτος είναι τόσο χρεωμένο που είμαστε βέβαιοι ότι θα χρεοκοπήσει, θα κόψει τα χρέη του, δεν θα μπορέσει να δώσει πίσω αυτά που υποσχέθηκε ότι θα δώσει (κεφάλαιο +τόκοι). Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχει να πληρώσει τους υπαλλήλους του, κρατικούς και δημόσιους, τις συντάξεις, δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του έναντι τρίτων (να πληρώσει τους λογαριασμούς του προς τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, κλπ).
Ας υποθέσουμε ότι έρχεται αυτή η ώρα. Σε ένα μήνα, σε δυο μήνες. Μεταξύ όλων των άλλων που δεν θα πληρωθούν θα είμαι κι εγώ, ως συμβασιούχος δημόσιος υπάλληλος (ταχυδρόμος στα ΕΛΤΑ).
Τι θα κάνω; Θα συνεχίσω να εργάζομαι; Ο δάσκαλος που δεν θα πληρωθεί, θα πάει στο σχολείο; Θα πάνε στο σχολείο τα παιδιά μου, τα παιδιά μας; Οι εργαζόμενοι στην αποκομιδή των σκουπιδιών θα συνεχίσουν να εργάζονται; Οι γιατροί; Οι νοσοκόμοι; Οι αστυνομικοί; Τι θα γίνει; Δεν θα πάει κανένας στη δουλειά του;
Και τι θα τρώμε; Δόσεις και ενοίκιο δεν θα πληρώνουμε, ούτε λογαριασμούς. Θα έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα; Θα μπορούμε να πλένουμε τα ρούχα μας στο πλυντήριο; Κι εάν οι κρατικοί και δημόσιοι υπάλληλοι δεν καταναλώνουν, τι θα πωλούν οι επιχειρήσεις; Δε θα σταματήσει η παραγωγή; Δεν θα αυξηθεί κατακόρυφα η ανεργία και η μείωση των εσόδων του Κράτους;
Υπάρχει όμως το ενδεχόμενο να φτάσουμε σε αυτό το σημείο; Ασφαλώς και υπάρχει. Και θα είναι το αποτέλεσμα της άρνησης στη πράξη του Μνημονίου 2. Εάν επαναστατήσουμε, θα χρεοκοπήσουμε.
Γνωρίζετε ότι τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της επανάστασης, υπέρ της στάσης αποπληρωμής του χρέους, υπέρ της διάλυσης του Κράτους, άρα τάσσομαι υπέρ της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους. Θα μου πείτε, θα υποφέρουμε, πολύ περισσότερο από ό, τι υποφέρουμε τώρα.
Θα υποφέρουμε, θέλουμε δε θέλουμε. Ήδη υποφέρουμε και βασανιζόμαστε και ταλαιπωρούμαστε: και τα παιδιά και οι έφηβοι και οι νέοι και οι γέροι και στη δουλείά και οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι και οι φυλακισμένοι και τα πρεζάκια και. . . και. . . και. . . Υπάρχει μόνος ένας τρόπος να τελειώσουν τα βάσανά μας και η ταλαιπωρία μας: η επανάσταση και η διεύρυνση του κομμουνισμού. Η εποχή της κρίσης και της επανάστασης είναι εποχή ταλαιπωρίας και στερήσεων. Πόσο αποφασισμένοι είμαστε να το αποδεκτούμε;
Τι θα κάνουμε εάν το Κράτος σταματήσει να πληρώνει τους κρατικούς και δημόσιους υπαλλήλους; Θα πάμε στη δουλειά μας ή όχι;
Προτείνω να πάμε. Αλλά με τους δικούς μας όρους. Πολύ ωραία, δεν μας πληρώνετε, είμαστε ελεύθεροι να καθιερώσουμε το τετράωρο για να εργαστούν οι άνεργοι και να ξεκουραστούν οι εργαζόμενοι. Που θα βρεθεί όμως το χρήμα;
Για να απαντήσουμε όμως σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα άλλο. Γνωρίζει το Κράτος και ο Κύριος τους κινδύνους που θα διατρέξει η Κυριαρχία του από την μη πληρωμή των υπαλλήλων του; Ασφαλώς και το γνωρίζει. Ο Κύριος ‘ομως είναι βέβαιος ότι θα φαγωθούμε μεταξύ μας και ότι θα συρθούμε στα πόδια Του για να Τον ικετεύσουμε: Κύριε καπιταλιστή και τραπεζίτη και επενδυτή, τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημιν σήμερον και συγχώρεσε τις αμαρτίες μας όπως κι εμείς συγχωρούμε τις δικές σας. Αμήν.
Το ζήτημα του χρήματος είναι ένα ζήτημα πολιτικής φύσης (πολιτική οικονομία). Ο Κύριος θέλει να μας δει ζητιάνους, επαίτες, ικέτες, να τον εκλιπαρούμε να μας λυπηθεί (Κύριε ελέησον ημάς). Γι αυτό και δεν θα μας πληρώσει. Εάν πέσουμε στα πόδια του και τον παρακαλέσουμε, κάτι θα μας δώσει. Όχι σε όλους! Ήδη ο Διονύσης Σαββόπουλος πρότεινε να εξορίσουμε τους λαθρομετανάστες και τους τοξικομανείς σε έρημα και αραιοκατοικημένα νησιά!
Εάν επαναστατήσουμε, εάν δηλαδή επιλύσουμε τα προβλήματά μας, αυτό σημαίνει επανάσταση, τότε το πρόβλημα του χρήματος επιλύεται με την έκδοση νέου χρήματος. Εάν η επανάσταση δεν εκφραστεί πολιτικά, η έλλειψη του χρήματος μπορεί να καλυφθεί με την έκδοση τοπικού χρήματος (κουπόνια).
Υπάρχει κι ένα άλλο ενδεχόμενο: η κατάργηση του χρήματος. Γι αυτό όμως το ζήτημα θα γράψω αύριο το πρωί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου