Δεύτερη σκληρή επιστολή προς Παπανδρέου εντός τριών ημερών
Αγωνία, θλίψη, απόγνωση, οργή: Τα παραπάνω συναισθήματα εκφράζουν τα άτομα με αναπηρία μετά την ανακοίνωση στις 2 Μαϊου των κυβερνητικών μέτρων, που στο ελάχιστο δεν προστατεύουν τις ευπαθείς λεγόμενες κοινωνικές ομάδες από το αναπόφευκτο κατρακύλισμα στην παραπέρα περιθωριοποίηση και εξαθλίωση.
Μετά την επιστολή της προς τον Γ. Παπανδρέου στις 30 Απριλίου η ΕΣΑμεΑ επανέρχεται με νέα επιστολή στις 3 Απριλίου, αρνούμενη να αποδεχτεί ως αναπόφευκτη την εξαθλίωση των Ελλήνων αναπήρων που η εφαρμογή των μέτρων θα επιφέρει.
Σε μια ύστατη προσπάθεια διαλόγου με έναν πρωθυπουργό που παρά την επιφανειακή του ευγένεια αποδεικνύεται πιό αδιάλλακτος από τον οποιοδήποτε προκάτοχό του, η συνομοσπονδία απευθύνει έκκληση για προστατευτικές πολιτικές που θα διασφαλίσουν – τουλάχιστον – τα ελάχιστα της επιβίωσης σε πολλές χιλιάδες αναπήρους που ήδη σήμερα διαβιούν πολύ κάτω από το όριο της φτώχιας. Η ΕΣΑμεΑ δεν διστάζει να αναφερθεί σε χειρουργικές λογικές των εξαγγελθέντων μέτρων που πλήττουν βαθύτατα δικαιώματα με αγώνες χρόνων κεκτημένα, προαναγγέλοντας εμμέσως πλην σαφώς μετωπική αντιπαράθεση σε περίπτωση που τα μέτρα παραμείνουν ως έχουν.
Τα κυριότερα κομμάτια της επιστολής έχουν ως εξής:
Με αγωνία, θλίψη, απόγνωση και οργή παρακολουθήσαμε την ανακοίνωση των μέτρων από την κυβέρνηση στις 2 Μάη 2010. Τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους νιώθουν ότι η κυβέρνηση της χώρας δεν νοιάζεται για αυτά και δεν έχει συγκεκριμένο σχέδιο προστασίας τους από τη φτώχεια και τον αποκλεισμό. Τα μέτρα που ανακοινωθήκανε είναι σκληρά, είναι άδικα και πλήττουν ευθέως και κατάφορα τους Έλληνες και τις Ελληνίδες που δεν ευθύνονται για αυτήν την χωρίς προηγούμενο οικονομική κρίση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας.
Τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους που εκπροσωπούμε είναι τα πρώτα θύματα αυτής της κρίσης και ανέμεναν από την κυβέρνηση της χώρας να λάβει μέτρα για την προστασία τους. Ασφαλώς, εδώ που φτάσαμε ίσως ήταν μονόδρομος η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης και η λήψη επώδυνων σκληρών μέτρων. Την ευθύνη όμως για αυτήν την κατάσταση την έχει διαχρονικά η πολιτική και η οικονομική ηγεσία της χώρας. Υπάρχουν ευθύνες, οι οποίες ποτέ δεν έχουν ούτε αναληφθεί, ούτε αποδοθεί. Πάντοτε οι ανυπεράσπιστοι πολίτες σε αυτήν την χώρα, όπως λέει ο λαός, «πληρώνουν το μάρμαρο».
Με την ανοιχτή επιστολή που σας αποστείλαμε στις 30 Απριλίου 2010 με θέμα «Κύριε Πρωθυπουργέ είμαστε κι εμείς εδώ», υποβάλλαμε το αίτημα τα άτομα με αναπηρία να εξαιρεθούν από τα μέτρα και αυτό όχι γιατί διεκδικούμε ειδική προνομιακή μεταχείριση, αλλά γιατί πιστεύουμε βαθύτατα ότι μία πολιτική δεν είναι δίκαιη, εάν δεν λαμβάνει υπόψη το κόστος διαβίωσης λόγω αναπηρίας. Έστω και τώρα κ. Πρωθυπουργέ, και πριν το σχέδιο νόμου για τα μέτρα που ανακοινώσατε προωθηθεί στη Βουλή για ψήφιση, εξαιρέστε τα άτομα με αναπηρία από αυτήν την άνευ προηγουμένου αφαίμαξη εισοδήματος. Πρέπει να αντιληφθεί η κυβέρνηση, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, δεν αντέχουν αυτά τα μέτρα, τα οποία πλήττουν άμεσα και χειρουργικά τα κοινωνικά τους δικαιώματα και τους δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής ασφυξίας και κοινωνικής περιθωριοποίησης, γιατί πολλά άτομα με αναπηρία δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις άμεσες προσωπικές και κοινωνικές τους υποχρεώσεις και ανάγκες.
Τα άτομα με αναπηρία είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία άτομα που διαθέτουν χαμηλά εισοδήματα. Δεν υπάρχει περιθώριο για περικοπές. Η φτώχεια και η αναπηρία, όπως επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει, είναι ζεύγος αχώριστο. Η δραστική μείωση ευκαιριών απασχόλησης και η συνακόλουθη αύξηση του ποσοστού ανεργίας, η μείωση εισοδήματος, η υποχρηματοδότηση και η υποβάθμιση των δημόσιων πολιτικών στήριξης και η υποχώρηση του δείκτη προστασίας και κοινωνικής ασφάλειας είναι ορισμένες από τις άμεσες αρνητικές και επώδυνες συνέπειες της κρίσης που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους στη χώρα μας αυτήν την περίοδο. Αν δεν ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα η Ελλάδα του 2010 δυστυχώς μπορεί να οδηγήσει πολλά από τα παιδιά της με αναπηρία στους δρόμους της επαιτείας, να ενισχύσει την ερανοποίηση της αναπηρίας, να επιτρέψει αντικειμενικά την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής υποστήριξης και της κοινωνικής πρόνοιας, να βάλει στη ζωή μας και πάλι τη φιλανθρωπία ως μέσο άσκησης πολιτικής.
Η τελευταία φράση της επιστολής είναι ίσως η πλέον κρίσιμη. Σύμφωνα δε με το ως σήμερα δείγμα γραφής, δείχνει να αποδίδει τις πολιτικές προθέσεις της κυβέρνησης για τους ανθρώπους με αναπηρία και ευρύτερα τις ευπαθείς λεγόμενες κοινωνικές ομάδες με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου